Op momenten als deze, is het gemis van het zonder angst kunnen vertellen over wat je fijnmaalt, je benen onderuit schopt, je brein stillegt, je in stilte ijzingwekkend doet schreeuwen, immens.

Het besef dat er niemand meer is die je zonder angst kan toevertrouwen hoe je je voelt.

Ik mis het begrip en de steun, het serieus genomen worden, en dat vertrouwen. 

Het is niet de coronacrisis die voelde of het leven uit me weg is, de zin, de hoop, de moed... .

Het is het verlies van die vertrouwde persoon. 

De enige mensen die ik in die mate kon vertrouwen zijn nu allemaal weg. Door de dood, door ziekte. 

Zelfs daar kan ik niet meer over praten met iemand. Of toch? Met de nieuwe psychiater? 

Het leven is weg. Ik voel en vind het niet meer. Geen hoop meer. Geen vooruitzicht.