Ik denk aan het verwijt ooit van een van die me lief zijn. 'Ja, ga dan alleen op een eiland zitten hé...!'

Niet dat ik dat wenste. Ook nu wens ik dat niet. Maar na al die jaren zit ik alleen op een eiland, hebben zij mij er naartoe verbannen. Zo voelt het en het doet nog altijd pijn.

Ze moeten me niet. Anders zouden ze toch zelf eens contact opnemen?

Ik merk dat het erover schrijven me nog meer pijn doet.

Het voelt of ik al jaren tracht te begrijpen waarom dat zo is. Ik ben er nog steeds niet in geslaagd. Ik probeer het los te laten... en soms denk ik dat het me lukt... omdat ik het wegduw misschien?

Het beneemt me zo vaak de zin om verder te leven.

Het enige dat me tegenhoudt, die enige band, die proberen ze dan ook nog te saboteren. 

Alsof ze me geen sprankeltje geluk gunnen.

Neen, ik begrijp het niet en zelfs het voelen hoe die pijn daarom me het leven beneemt, het geluk telkens een klap geeft, weet ik niet hoe dat te veranderen, mezelf daarmee te leren omgaan.