Probleem! Ik raak niet in slaap. Weer zo een moment dat ik mijn hoofd niet kan "uitzetten" terwijl het eigenlijk met niets bezig is.
Dan maar even een blogje placeren, maar wat te schrijven als je toch aan niets denkt? Weer een probleem! Misschien toch maar beter terug in bed kruipen, het zal morgen weer veel te vroeg zijn. Daarbij komt dan nog eens dat ik morgen richting Oostende trek (leve een lang week-endje). Genoeg slaap en goed humeur noodzakelijk dus, al zal het tweede niet echt een probleem vormen.
Hierbij ga ik dus meteen mijn tweede bedpoging inzetten. Ik wens iedereen die dit leest dus een goede nacht, binnen enkele uurtjes een goedemorgen en voor de gelukkigen die zich mogen uitslapen een goede middag.
Tot zover mijn bezigheidstherapie voor mensen met een slaapgebrek, een fijn weekend zou ik zo zeggen en tot...
Of ik het vergeten ben, neen. Deze keer heb ik een opdracht. Man on a mission! Laat ik er dan maar meteen iets moois van maken. Een onderwerp vinden was echter moeilijker dan gedacht. Er spookten namelijk nog enkele emoties door mijn hoofd. Ik kon geen oog toe doen. 2 uur 's nachts. Laat mij slapen!
De link is dan ook al snel gelegd. Aan slapen hangen meestal dromen vast. Ik zie het als een manier waarop we voorbereid worden op gevoelens of een blik kunnen werpen op onszelf of anderen. De ene keer ben ik een vogel die samen met zijn geliefde een nestje bouwt. De andere keer ben ik een wolk die neerkijkt op de mensheid en ziet hoe goed men daar beneden wel bezig is. Ik heb net gezelschap gekregen van een schattig CO-wolkje en door de steeds dunner wordende ozonlaag zijn de zonnestralen des te warmer op onze rug.
Soms ben ik gewoon mezelf. Deze vergeet ik meestal snel. Gelukkig maar, ze hebben nogal de neiging om uit te komen. Misschien droom ik gewoon realistisch en mag ik mij bij de goeie dromen dan weer gelukkig prijzen. Het kan echter ook volledig absurd zijn. Zo werd ik eens achterna gezeten door een krokodillenstam met roze strikjes omdat ik in hun heilige beek gesprongen was. Welkom in mijn soms bizarre fantasiewereld.
Dromen zijn nochthans niet altijd goed. Het gevoel van een droom die keihard in mijn gezicht openspat zit nog vers in het geheugen. Dat is mijn grote probleem. Ik jaag teveel illusies na. Ik ben nu eenmaal niet met een naald in de hand geboren om die luchtbellen op tijd kapot te prikken.
Afsluiten met een positieve noot? Denk nog eens aan de krokodillen, want ik ben uitgeschreven. Het is al langer geworden dan verwacht.
Opdracht volbracht. Gelezen en goedgekeurd? Ik hoop allesinds van wel.
Leuke dag vandaag, maar met een rare ondertoon. Ik schrik er eigenlijk zelf van. Het is ondertussen al enige tijd geleden. Tijd gaat snel, life goes on. De ene week zitten we nog te lachen en plezier te maken. Een week later krijg ik te horen dat je er niet meer bent.
Mokerslag. De hele wereld stort in, en het liefst wil je gewoon mee instorten om alles te vergeten. Eén vraag, waarom? Geen antwoord. Enkel nog herinneringen.
Niemand, buiten de familie, om er mee over te praten. Ik begrijp ze wel. Ze weten nu eenmaal niet hoe op zoiets te reageren. Lachmasker opzetten en verdergaan terwijl het je eigenlijk geen zier meer kan schelen laat staan interesseert.
Gelukkig zijn die donkere wolken ondertussen weggetrokken, maar diezelfde vragen blijven nog steeds regelmatig door m'n hoofd spoken.
Je laatste woorden tegen mij, "hou je goed". Wel kerel, ik doe mijn best.
De traditie van de paaseieren.
Als symbool van de vruchtbaarheid kon het niet anders dan dat het ei hoog aangeslagen werd.
Het is een fascinerend iets dat ook de vier elementen symboliseert; de schaal staat voor de aarde, het membraan voor de lucht, het eiwit voor het water en de dooier voor het vuur.
Van de middeleeuwen tot nu is de traditie van de Paaseieren geëvolueerd en de hedendaagse jongeren zien er vaak niets meer in dan een heerlijk snoepje.
De chocoladen eieren bestaan nog niet zolang. Het is pas laat, nl. in de 18de eeuw, in Frankrijk,
dat men er toekwam verse eieren te ledigen en ze op te vullen met chocolade. Later werden gietvormen gemaakt en werden chocoladen eieren in allerlei maten gemaakt en verspreid.
Vandaag de dag nog vinden ouders en grootouders, geholpen door de klokken van Rome, een duivels plezier in het verbergen van Paaseieren in de tuin. Of nemen ze in de stad deel aan de eierenjachten die georganiseerd worden door verenigingen en handelaars.
Men kan zich terecht afvragen wat het verband is tussen een religieus feest als Pasen, dat de verrijzenis van Christus gedenkt, en een zoektocht naar chocoladen eieren. Wel, men mag niet vergeten dat het feest van Pasen in de periode valt van de lente-equinox(rond het begin van de lente). Dat is natuurlijk de periode dat de natuur terug tot leven komt. Niet eigenaardig dus dat het ei, net als bij de antieke Egyptenaren, ook bij ons een symbool van vernieuwing werd.
In onze contreien was het vroeger verboden van tijdens de vasten, de veertig dagen voor Pasen, eieren te eten. De boeren bleven dus met heel wat eieren zitten. Daarom namen ze vanaf de middeleeuwen de gewoonte aan eieren te versieren. De traditie van gekleurde eieren is vandaag nog steeds sterk aanwezig in landen als Rusland en de Oekraïne.
We zijn er niet meer over verwonderd rond Pasen chocoladen hazen in de winkels te zien liggen of Paashazen te zien opduiken in Amerikaanse films. Deze traditie is eigenlijk van Duitse oorsprong. Aan de overkant van de Rijn dacht men dat het de beurt was aan de hazen om de eieren uit te broeden. Vreemd, niet?
Een goed gesprek gisteren was al een eerste stap om vandaag eens goed te ontspannen. Toch dacht ik vandaag eens te gaan wandelen. Volgens sommigen is wandelen trouwens het opzoeken van betaald vrouwelijk gezelschap. Ikzelf had nog nooit van die term gehoord. Toch om dubbelzinnigheden te vermijden, laat het duidelijk zijn dat het om een echte wandeling te voet gaat.
Dat is het grote voordeel van op den boerenbuiten te wonen. Er is geen klop te doen en zero uitgangsleven, maar de omgeving is wel ideaal om tot rust te komen. Tot mijn grote ontsteltenis was het echter aan het sneeuwen. Ik word niet graag nat. Ik heb mij dan maar een lange douche in de plaats genomen, dat werkt ook verfrissender.
Morgen haal ik misschien toch maar weer mijn scherpe pen boven. Al weet ik nog geen onderwerp. Eigenlijk kan ik een oproep lanceren onder het motto "U vraagt, ik draai". Geef mij een uitdaging! Benieuwd of ik reactie krijg...
Of ik het vergeten ben, neen. Deze keer heb ik een opdracht. Man on a mission! Laat ik er dan maar meteen iets moois van maken. Een onderwerp vinden was echter moeilijker dan gedacht. Er spookten namelijk nog enkele emoties door mijn hoofd. Ik kon geen oog toe doen. 2 uur 's nachts. Laat mij slapen!
De link is dan ook al snel gelegd. Aan slapen hangen meestal dromen vast. Ik zie het als een manier waarop we voorbereid worden op gevoelens of een blik kunnen werpen op onszelf of anderen. De ene keer ben ik een vogel die samen met zijn geliefde een nestje bouwt. De andere keer ben ik een wolk die neerkijkt op de mensheid en ziet hoe goed men daar beneden wel bezig is. Ik heb net gezelschap gekregen van een schattig CO-wolkje en door de steeds dunner wordende ozonlaag zijn de zonnestralen des te warmer op onze rug.
Soms ben ik gewoon mezelf. Deze vergeet ik meestal snel. Gelukkig maar, ze hebben nogal de neiging om uit te komen. Misschien droom ik gewoon realistisch en mag ik mij bij de goeie dromen dan weer gelukkig prijzen. Het kan echter ook volledig absurd zijn. Zo werd ik eens achterna gezeten door een krokodillenstam met roze strikjes omdat ik in hun heilige beek gesprongen was. Welkom in mijn soms bizarre fantasiewereld.
Dromen zijn nochthans niet altijd goed. Het gevoel van een droom die keihard in mijn gezicht openspat zit nog vers in het geheugen. Dat is mijn grote probleem. Ik jaag teveel illusies na. Ik ben nu eenmaal niet met een naald in de hand geboren om die luchtbellen op tijd kapot te prikken.
Afsluiten met een positieve noot? Denk nog eens aan de krokodillen, want ik ben uitgeschreven. Het is al langer geworden dan verwacht.
Opdracht volbracht. Gelezen en goedgekeurd? Ik hoop allesinds van wel.
Een Nederlander spijkert zijn nieuwe vloer. Telkens als hij een spijker pakt bekijkt hij deze aandachtig en regelmatig gooit hij ze dan weg. Zijn vriend, een Belg, vraagt verbaasd wat dat voorstelt. Volgens de Nederlander zit bij de meeste spijkers de punt beneden en de kop boven, maar er zijn ook afwijkers bij met de punt naar boven.
"Wat ben jij een ongelooflijke snul, zeg," meent de Belg, "die gooi je toch niet weg? Die kun je bewaren voor het plafond..."Er zit een man in een restaurant met een bord soep voor zijn neus. Hij roept de ober en hij zegt tegen die ober:
"Proef deze soep eens!"
"Is er iets mis dan met deze soep?" vraagt de ober.
"Proef nou maar!"
"Zit er te veel zout in?"
"Meneer, zou u deze soep willen proeven?!"
"Zit er een vlieg in?"
"Proef toch gewoon!"
"Is de soep koud?"
"PROEF NOU MAAR!" schreeuwt de man.
"Oké oké, waar is de lepel dan?" zegt de ober uiteindelijk geërgert.
"Aha... eindelijk..." zegt de man
In deze ego-tijd draait alles om zekerheden. Daar is niets mis mee, het beschermt het lichaam. Maar als deze angst zoveel bij mensen teweeg brengt en de behoefte aan zekerheden en (veilige)rijkdom zo sterk wordt, dat onze planeet opgeconsumeerd wordt en moord en doodslag daardoor gerechtvaardigd wordt, doen we iets helemaal fout. De lichamelijk nuttige grens zijn we al lang voorbij en het vreselijke liefdeloze beschadigingstempo versnelt nog elke dag.
Deze jacht naar meer en meer zekerheden heeft ook tot gevolg dat we een wereld scheppen waarin steeds meer mensen tegenover elkaar komen te staan.
In het ergste geval scheppen we van anderen vijanden waarvan we geloven dat deze bijeengegaarde zekerheden van ons willen afpakken. Omdat men gelooft dat dit protectionisme een goede zaak is die onze veiligheid dient, schept men liefdeloos vijanden. Er komt een steeds grotere kloof tussen zij die "hebben" en zij die "niet hebben". Totdat deze spanning escaleert, de wereld in beweging komt en wij een gevaar gaan vormen voor onze soort.
Laten we luisteren wat het begrip liefde hierin kan betekenen en vooral beseffen dat we niets nodig hebben als we weer verder moeten gaan.
Soms denk je dat je alles gezien hebt, maar dan val je weer van de ene verbazing in de andere. Zo zag ik onlangs een kip flirten met een koe. Klinkt absurd? Lees vooral verder..
De kip zette haar beste pluimpje voor terwijl de koe lichtjes afstandelijk deed. Uiteindelijk wint de aanhouder altijd en in dit geval was het niet anders. De interesse van de koe was dan ook snel gewekt met een hilarische dans van de 2 tot gevolg.
Wanneer de kip tussen de poten van de koe glipte bleef deze verdwaasd achter op zoek naar haar geliefde. Er was bijna droefheid af te lezen van het arme beest. Gelukkig dook de wederhelft snel terug op waarna de romance weer verder kon.
Uiteindelijk werd de liefde wat groter en begon de koe de kip spontaan af te likken. Tijd om ze wat privacy te gunnen dacht ik dan, voor mijn fantasie helemaal op hol zou slaan. Ik begon al spontaan te denken aan gevlekte eieren en melkkippen.
Zo zie je maar. Het dierenrijk kent rare kronkels, al komen sommige toch wel echt bekend voor. Van sommige kunnen we echter nog iets leren
Begin januari 2006 woonden 1,5 miljoen Belgen alleen. Dat is één Belg op zeven, zo blijkt uit cijfers van de FOD Economie. In vergelijking met de jaren '70 is het aantal singles meer dan verdubbeld. De stijging doet zich vooral voor bij mannen en in Vlaanderen, zo blijkt.
In 1970 telde België nog iets meer dan 600.000 "singles", of mensen die alleen wonen. Het ging toen vooral om vrouwen (8,2 pct van de vrouwelijke bevolking tegenover 4,4 pct van de mannelijke bevolking) en om weduwen en weduwnaars. Maar tijden veranderen. "Tussen 1970 en 2006 steeg het aantal singles in ons land met factor 2,5, meer dan een verdubbeling dus", stelt de FOD Economie. De toename is sterker in Vlaanderen dan in Wallonië of Brussel. Hoewel nog altijd heel wat vrouwen single zijn (14,8 pct), is er ook een sterke toename van het aantal mannelijke singles (13,5 pct). Terwijl singles vroeger vaak weduwen of weduwnaars waren, vormen vandaag de alleenstaanden die nooit huwden de grootste groep (38 pct), gevolgd door weduwen of weduwnaars (30,9 pct) en gescheiden mensen (22,7 pct). Nog kenmerkend voor singles is dat ze gemiddeld lager geschoold en dubbel zo vaak werkloos zijn dan mensen die samenwonen.
De koppen van Barts maten hingen naar beneden. "Wat moet er van ons geworden?", vroeg een getraumatiseerde jongeman zich luidop af.
Achtien jaar en niet enkel ontroostbaar, ook wanhopig. Nu is er nog de grote pijn in hun hart, het verlies van een toffe vriend, het meevoelen met de ouders, maar hopelijk haalt de veerkracht van een achtien jarige binnen enkele weken weer de bovenhand.
Het heeft me getroffen. Toen ik die leeftijd had, heb ik nooit diezelfde wanhoop bij mijn vrienden ervaren, zelfs niet bij het verlies van een van ons. Is er dan toch iets ten kwade aan de wereld veranderd? Het is in ieder geval ingewikkelder geworden voor jonge mensen om in deze wereld hun plaats te vinden. Als het voor hun ouders al zo'n rollercoasterrit is elke dag, moet dat op hen toch een invloed hebben. Wanneer heerst er rust in het gezin: 's avonds samen voor buis?
Zeker voor mensen die het al lastig hebben in het leven, moet de druk van deze samenleving verpletterend hoog zijn. Ook voor jonge mensen van 18 die elke dag horen hoe bedrijven saneren, hoe kinderen sterven van honger, hoe het milieu verpest is. En die dan nog moeten meemaken hoe hun beste vriend brutaal uit hun leven verdwijnt door dom geweld.
Deze generatie heeft zoveel kracht en talenten in zich dat mijn generatie, die hun wereld heeft gemaakt, hen moet steunen om hun weg te vinden, zonder ze stiefmoederlijk te behandelen. Want tenslotte zullen zij aan hun wereld vorm moeten geven.
Wat niet wil zeggen dat zij in deze dagen van droefheid hun kopjes niet mogen laten hangen. Het getuigt van hun grote vriendschap voor Bart.
