don't judge me by my outside, try to understand my inside....
01-11-2007
Guido Gezelle
Als de ziele luistert
spreekt het al een taal dat leeft,
't lijzigste gefluister
ook een taal en teken heeft:
blaren van de bomen
kouten met malkaar gezwind,
baren in de stromen
klappen luide en welgezind,
wind en wee en wolken,
wegelen van Gods heiligen voet,
talen en vertolken
't diep gedoken Woord zo zoet...
als de ziele luistert!
Onze oma was een schat.
Die kookte, naaide, dagelijks bad.
Nimmer was haar iets te veel.
Ieder kreeg op tijd zijn deel.
En opa kreeg voor ieder klusje
Altijd weer een dankbaar kusje
's Avonds rustig bij de haard,
's zondags lekker appeltaart.
Helaas ,'t is over met de pret:
Oma is aan 't INTERNET.
Nog steeds is opa in de weer,
Maar hij krijgt geen klusje meer;
Zit vaak zielig bij de buis.
Oma liefkoost nu een muis.
Nooit meer is er appeltaart
't is Hotmail Dot Com Apestaart.
Zelden is er warm te eten,
Haar kookkunst is ze mooi vergeten.
Internetten uur na uur,
Eten trekken uit de muur.
Een bal gehakt en een kroket,
Want oma is aan het't INTERNET.
Laatst verloor zij duizend euro,
Poker spelend met Dzjapaen.
En een man uit San Francisco
Wil nu met haar naar de disco.
Ze deed zich voor als een jonge meid
En nu raakt ze hem niet meer kwijt.
Opa gaat alleen naar bed,
Want oma is aan 't INTERNET!!!!
Wat ik jullie even wou vertellen over de herfst is dat het voor mij het rustigste, mooiste seizoen is wat Moeder Aarde elk jaar weer voor ons in petto heeft, BEZINNING, heet zoiets...
En mocht het mijn laatste zijn, dan keer ik toch weer lekker terug in Haar Schoot.
O krinkelende winkelende waterding,
met t zwarte kabotseken aan,
wat zien ik toch geren uw kopke flink
al schrijven op t waterke gaan !
Gij leeft en gij roert en gij loopt zoo snel,
al zie k u noch arrem noch been;
gij wendt en gij weet uwen weg zoo wel,
al zie k u geen ooge, geen een.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?
Verklaar het en zeg het mij, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende knopje fijn,
dat nimmer van schrijven zijt moe.
Gij loopt over t spegelend water klaar,
en t water niet méér en verroert
dan of het een gladde windtje waar
dat stille over t waterke voert.
o Schrijverkes, schrijverkes, zeg mij dan-
met twintig zijt gij en meer,
en is er geen een die t mij zeggen kan:-
Wat schrijft en wat schrijft gij zoo zeer?
Gij schrijft, en t en staat in het water niet,
gij schrijft, en t is uit en t is weg;
geen Christen en weet er wat dat bediedt:
och, schrijverke, zeg het mij, zeg !
Zijn t visselkes daar ge van schrijven moet ?
zijn het kruidekes daar ge van schrijft ?
Zijn t keikes of blaadjes of blomkes zoet,
of t water, waarop dat ge drijft ?
zijn t vogelkes, kwietelende klachtgepiep,
of is et het blauwe gewelf,
dat onder en boven u blinkt, zoo diep,
of is het u, schrijverken, zelf ?
En t krinkelende winkelende waterding,
met t zwarte kapoteken aan,
het stelde en het rechtte zijne oorkens flink,
en t bleef daar een stondeken staan:
Wij schrijven zoo sprak het, al krinklend af
het gene onze Meester, weleer,
ons makend en lerend, te schrijven gaf
één lesse, niet min nochte meer;
wij schrijven, en kunt gij die lesse toch
niet lezen, en zijt gij zoo bot ?
Wij schrijven, herschrijven en schrijven nog,
den heiligen Name van God
Mijn huis daar, is anders dan het huis hier... Mijn voordeur hier, is anders als de voordeur daar...
maar de persoon die opent is dezelfde.
Mijn dak hier, is anders dan het dak daar...
maar de persoon die eronder leeft is dezelfde.
Mijn terrasje hier, word anders door een tuintje daar...
maar de persoon die er van de buiten geniet is dezelfde.
Er veranderd veel, maar tegelijkertijd ook weer niets...
want de persoon hier blijft daar dezelfde.
Een tijdje geleden ontving ik enkele mailtjes met volgende vraag waarom schrijf je zo weinig?
Daarom iet wat laat maar hier toch nog een antwoord!
Als een ontspanning plots een inspanning wordt, als lezers dingen lezen die je niet schrijft, als je dingen schrijft die lezers niet lezen, als de tools die je gebruikt jou grijze haren bezorgen, als je meer plezier beleeft aan een gesprek met mensen dan schrijven over mensen, als je meer behoefte hebt om te bewegen dan om stil te zitten en vooral als je midden in de nacht wakker wordt omdat je nog niets geblogd hebt dan wordt het dringend tijd dat we poco_loco's blog dichtslaan...
Buiten het regionale nieuws lees ik ook de overlijdensadvertenties.
Een ondankbare bezigheid want er gaan veel meer mensen dood die ik niet ken, dan die ik wel ken.
En het gaat mij om het traceren van mensen die ik kende. Geboorteadvertenties lees ik niet omdat ik de borelingen niet ken.
Het lijkt het zoeken van een speld in een hooiberg; is de speld eenmaal gevonden dan doet die mij stekend pijn.
Gelukkig een zeldzaamheid!
Als ik de advertenties doorploeg, doe ik dat met een dubbel gevoel. Enerzijds op zoek naar bekenden, anderzijds wil ik bekenden niet tegenkomen omdat ik ze zonder uitzondering een lang leven gun.
Om aan dit duivelse dilemma te ontsnappen ga ik op de details letten.
Hoe velen rusten veilig in Jezus armen?
Wie deed aan zelfdoding?
Hoeveel dagen na de ene stierf de andere partner?
Maar bovenal raak ik geïrriteerd als er teksten staan als: hij stierf veel te vroeg, vóór zijn tijd, en meer van dat soort irrationele teksten.
Mensen leven vanaf één seconde tot 115 jaar (wijlen mevrouw Van A.-S., wier naam ik niet voluit noem om haar privacy niet onnodig te schenden).
Ik stel dat niemand maar dan ook helemaal niemand vóór zijn of haar tijd sterft.
Iedereen sterft op zíjn tijd: tussen één seconde en 115 jaar. En geen seconde te vroeg of te laat, ook niet naar menselijke berekening!
Het zijn irrationele teksten te vergelijking met uitdrukkingen: als ik jou was, zou ik.
Áls je mij was, zou je precies hetzelfde handelen als ik! En exact hetzelfde schrijven.
En áls ik jou was, zou ik dit met precies hetzelfde gevoel als jij nu voelt (verbazing, onbegrip, toewijding, plezier, ergernis?) lezen.
Probleem! Ik raak niet in slaap. Weer zo een moment dat ik mijn hoofd niet kan "uitzetten" terwijl het eigenlijk met niets bezig is.
Dan maar even een blogje placeren, maar wat te schrijven als je toch aan niets denkt? Weer een probleem! Misschien toch maar beter terug in bed kruipen, het zal morgen weer veel te vroeg zijn. Daarbij komt dan nog eens dat ik morgen richting Oostende trek (leve een lang week-endje). Genoeg slaap en goed humeur noodzakelijk dus, al zal het tweede niet echt een probleem vormen.
Hierbij ga ik dus meteen mijn tweede bedpoging inzetten. Ik wens iedereen die dit leest dus een goede nacht, binnen enkele uurtjes een goedemorgen en voor de gelukkigen die zich mogen uitslapen een goede middag.
Tot zover mijn bezigheidstherapie voor mensen met een slaapgebrek, een fijn weekend zou ik zo zeggen en tot...
Of ik het vergeten ben, neen. Deze keer heb ik een opdracht. Man on a mission! Laat ik er dan maar meteen iets moois van maken. Een onderwerp vinden was echter moeilijker dan gedacht. Er spookten namelijk nog enkele emoties door mijn hoofd. Ik kon geen oog toe doen. 2 uur 's nachts. Laat mij slapen!
De link is dan ook al snel gelegd. Aan slapen hangen meestal dromen vast. Ik zie het als een manier waarop we voorbereid worden op gevoelens of een blik kunnen werpen op onszelf of anderen. De ene keer ben ik een vogel die samen met zijn geliefde een nestje bouwt. De andere keer ben ik een wolk die neerkijkt op de mensheid en ziet hoe goed men daar beneden wel bezig is. Ik heb net gezelschap gekregen van een schattig CO-wolkje en door de steeds dunner wordende ozonlaag zijn de zonnestralen des te warmer op onze rug.
Soms ben ik gewoon mezelf. Deze vergeet ik meestal snel. Gelukkig maar, ze hebben nogal de neiging om uit te komen. Misschien droom ik gewoon realistisch en mag ik mij bij de goeie dromen dan weer gelukkig prijzen. Het kan echter ook volledig absurd zijn. Zo werd ik eens achterna gezeten door een krokodillenstam met roze strikjes omdat ik in hun heilige beek gesprongen was. Welkom in mijn soms bizarre fantasiewereld.
Dromen zijn nochthans niet altijd goed. Het gevoel van een droom die keihard in mijn gezicht openspat zit nog vers in het geheugen. Dat is mijn grote probleem. Ik jaag teveel illusies na. Ik ben nu eenmaal niet met een naald in de hand geboren om die luchtbellen op tijd kapot te prikken.
Afsluiten met een positieve noot? Denk nog eens aan de krokodillen, want ik ben uitgeschreven. Het is al langer geworden dan verwacht.
Opdracht volbracht. Gelezen en goedgekeurd? Ik hoop allesinds van wel.
Leuke dag vandaag, maar met een rare ondertoon. Ik schrik er eigenlijk zelf van. Het is ondertussen al enige tijd geleden. Tijd gaat snel, life goes on. De ene week zitten we nog te lachen en plezier te maken. Een week later krijg ik te horen dat je er niet meer bent.
Mokerslag. De hele wereld stort in, en het liefst wil je gewoon mee instorten om alles te vergeten. Eén vraag, waarom? Geen antwoord. Enkel nog herinneringen.
Niemand, buiten de familie, om er mee over te praten. Ik begrijp ze wel. Ze weten nu eenmaal niet hoe op zoiets te reageren. Lachmasker opzetten en verdergaan terwijl het je eigenlijk geen zier meer kan schelen laat staan interesseert.
Gelukkig zijn die donkere wolken ondertussen weggetrokken, maar diezelfde vragen blijven nog steeds regelmatig door m'n hoofd spoken.
Je laatste woorden tegen mij, "hou je goed". Wel kerel, ik doe mijn best.
