don't judge me by my outside, try to understand my inside....
21-06-2005
Buitenland-vervolg.
Dus mijn eerste werk was ergens een landkaart van Frankrijk zien vast te krijgen zodat ik toch een beetje op de hoogte kwam van de geografie van Frankrijk en misschien ook een taalgids zodat ik me in die richting ook een beetje kon behelpen. Een klein boekenwinkeltje iets verder op daar zou ik het wel kunnen vinden. Ik begon ook honger te krijgen want veel had ik nog niet gehad vandaag, nadat ik het gezochte gevonden had ging ik op zoek naar een frietbarak of iets in die zin, uiteindelijk belandde ik in een pitoresk restaurant "Chez Julien" en dat bleek een goede keus achteraf, ik had mijn buikje vol gegeten en na mijn plannen verteld te hebben aan Julien kreeg ik van hem de nodige- en gedetailleerde uitleg over hoe ik dat het beste zou aanpakken i.v.m. de te volgen route de overnachtingsplaatsen enz. enz.want eigenlijk kwam er wel wat bij kijken en had ik op het eerste moment nog niet zover nagedacht en was het voor mij meer als een avontuur bedoeld zonder teveel poespas ik zou wel zien wat er op mij af kwam, feit was volgens Julien dat ik vandaag nog moest proberen Cambrai te bereiken en dan zat ik goed, want in Frankrijk zouden ze je gemakkelijker meenemen als hier bij ons, zo gezegt zo gedaan, ik nam afscheid van Julien en beloofde op de terugreis zeker langs te komen. Ondertussen was het reeds 14uur geworden en volgens de gegevens van Lucien moest ik nog zo'n 125km doen tot in Cambrai waar ik dan terecht kon in een "Auberge de jeunesse" of Jeugdherberg waar men voor weinig geld terecht kon en aangezien ik niet zo kapitaalkrachtig was de ideale oplossing. Ondertussen ben ik aan de grote baan gekomen en met wat geluk zou ik hier ook niet lang meer staan, in ieder geval er was toch genoeg verkeer.
Dat zal nu wel bijna 40jaar geleden zijn, toen was ik nog jong en knap en de jaren hebben hun tol geeist want nu ben ik alleen nog maar knap,enfin. Waar ik het hier over wil hebben is het volgende, mijn eerste verblijf in het buitenland en dat zonder een frank(die bestonden toen nog) op zak en eveneens geen vervoer,maar ik zou vertrekken ik was het een beetje moe hier maar niet zomaar moe, dat is moeilijk uit te leggen en slaan we dus maar over. Ik wou en zou naar La Douce France vertrekken en de enigste mogelijkheid voor mij was een leugentje om best wil, ik moes mijn ouders overhalen zodat ik toestemming kreeg om te gaan. Dus verzon ik het verhaal van die vriend die naar Frankrijk ging om seizoensarbeid te doen en dan telkens terug kwam met een pak geld, hoeveel geld wilde vader weten, heel veel zei ik hem, tot vandaag weet ik nog steeds niet of hij mijn verhaaltje geloofde maar feit was dat ik mocht vertrekken.
Helaas er was geen vriend die meeging en vervoer had ik ook niet alleen had ik door mijn straf verhaal wat frankskes weten los te peuteren voor onderweg, ik denk ook niet dat er op het einde van die eerste dag nog veel overschoot van het geld. Dan maar liften, dat werd ook veel meer gedaan toen als de dag van vandaag,ik moes dus richting Brussel gaan en dat was een fluitje van een cent, mijn duim had zijn uitgangspositie nog niet helemaal ingenomen of er was reeds een bereidwillige oudere heer die me tot achter Brussel wou meenemen, geen flauw benul of dat in mijn geval wel de goede beslissing was, maar het feit was dat ik reeds om 11uur voorbij Brussel zat en als het aan dat tempo verder ging kon ik misschien heel Europa doorkruisen, dacht ik zo. Maar nu pas begon ik mij te realiseren dat er nog meer was als alleen maar te liften, je moest er ook nog aardrijkskunde voor kennen en dat was nu ook weer niet mijn sterkste vak, en waar zou ik uiteindelijk willen belanden? Juist laten we het daar morgen maar over hebben.
Nog zoek ik naar de onschuld in mij
toen ik nog een kind was.
Vergeefs, want zelfs op de bodem van mijn ziel
is er niets meer, wat mij nog aan mijn kind zijn bindt.
Soms dartelt nog het kind in mij,
het speelt, lacht en het huilt
ik was in mijn kind zijn nog vrij.
In de slaap moegespeeld en levensvrij
dan gaf ik mijn dromen ruim baan,
luchtkastelen bouwend op de maan.
Met verwondering keek het kind in mij
naar de hemel, bloemen en de bomen
vervuld van vragen
wie er op de sterren zouden wonen.
Het kind in mij is neergesabeld door regels en wetten,
"wees braaf" en doe alles in het nette.
Het kind in mij: eenzaam en verward
keek ik de wereld in.
Alleen als kind ben je onschuldig
en heeft het leven diepe zin.
Het kind in mij keek niet om
en ging op weg naar een nieuw begin.
Laten we het hier en nu eens hebben over het fenomeen "schrijvers", men komt ze overal tegen en zeker in het internetwereldje waar velen hun "meesterwerkjes" posten, bekrompen vind ik ze, dit is niet scheldend bedoeld, wat ik ermee bedoel is het volgende je komt steeds meer en meer dezelfde "schrijvers" tegen, op zich is dat niet zo erg, maar op bepaalde sites gebeurd het dan dat er "kliekjes" ontstaan die enkel nog elkaar gaan lezen en van commentaar voorzien. Als nieuwkomer is het dan reeds moeilijk om de nodige aandacht, laat staan waardering te krijgen. Wil je op een of andere dag toch in de kijker lopen dan is volhouden hier toch wel de boodschap, het kan soms heel lang duren voor het zover is, eerst zul je een lange rij negatieve kritieken te verwerken krijgen, buig die eenvoudig om naar positieve stimulansen en onthoud enkel de bruikbaarheden. Tot de dag komt dat ook jij kwaliteits-stukken inlevert! Ondertussen is ook het woord "kwaliteit" gevallen. Op verschillende sites is dit woord net een rode lap die ze voor stieren houden. En net als bij dat beestje, laaien de emoties soms hoog op. Iedereen heeft wel zijn eigen definitie van "kwalitatief hoogstaande werken". Maar er helemaal uitkomen doen ze nooit, smaken verschillen en gelukkig maar zou ik zeggen het zou anders maar een saaie bedoening zijn zonder die vele varianten Toch zijn steeds weer die enkel hopen op literaire hoogstandjes. Hartenkreten zijn te min, verhalen van minder dan één pagina voldoen ook niet aan hun eisen. Ze schreeuwen enkel om gefundeerde en goed uitgebalanceerde kritieken, maar vergeten daarbij dat dit niet voor iedereen weggelegd is. Ze staan er niet bij stil dat het voor veel schrijvers al een hele prestatie is om hun schrijfsels openbaar te gooien. Ze verwachten niet om hoogstaand bevonden te worden. Ze hopen alleen maar, dat enkelen het lezen, om alzo wat ervaring op te doen en zo heel langzaam te kunnen groeien. Of zelfs dat niet. De meer "gerenommeerde schrijvers" gaan nu natuurlijk aan het steigeren, wat ook hun goed recht is. Maar ook "zij" zijn ooit moeten beginnen, ook zij hebben het nodige leergeld betaald, het is niet omdat men de perfectie nastreeft dat dit ook telkens lukt. Dit alles neemt niet weg, dat de schrijverswereld, en dan vooral die op het Internet, meer weg heeft van een select groepje met steeds dezelfde gezichten. De "beteren" of zij die denken het te zijn, treden daarbij steeds weer op het voorplan, voeren het hoge woord, en hopen dat de rest volgzaam is.
Misschien dat daarom dit wereltje zo "bekrompen" blijft. Velen haken immers vlug af in de veronderstelling dat het toch nooit iets zal worden. Dat het allemaal te hoog gegrepen lijkt. Maar niets is minder waar. Volhouden is de boodschap. Leer bij waar je kan! Voel je niet méér, maar zeker ook niet minder dan anderen. Kwaliteit is immers op verschillende niveaus...net zoals er smaken zijn.
Het mkaat neit uit in wklee vlogodre de lteters in een wrood saatn, het eigne wat bleganijrk is, is dat de eretse en de ltaatse ltteer op de juitse ptaals saatn.
Het is zover, onze Steve heeft de eed afgelegd als gouverneur, nee begot,als "Keizer van Limburg". En ze hebben het alweer over dat Limburg-gevoel, de nationale media. Precies alsof ze plots schrik gekregen hebben van die brave Limburgers. Dat ze nu stormenderhand het land zullen veroveren, en alles onderworpen wordt of erger nog dat het Limburgs standaardtaal wordt. Maatregelen zullen er komen dat staat nu al vast en die zijn ook niet niks, ik heb een exclusieve blik kunnen werpen op de beleidsplannen.Volgend jaar al worden de provincie-belastingen afgeschaft en voor iedere Limburger moet de toegang tot al de provinciale domeinen gratis zijn. Heel Limburg zal gratis kunnen sporen en bussen over een uitgebreid netwerk dat heel Limburg doorkruist, vergeten we daarbij niet de lijn Hasselt-Maastricht Ook het onderwijs wordt onder handen genomen. Zo zal de Provinciale Hogeschool in de toekomst "Hogeschool met de gratis laptop" heten, en het L.U.C. wordt G.U.C. of tewel Gratis Universitair Centrum. Zij die gebruik maken van de fiets van en naar het werk krijgen per kilometer bonuspunten die op hun beurt weer recht geven op gratis voedselbonnen. En als toemaatje mogen alle Limburgers gratis naar de match als St.Truiden en Genk tegen elkaar sjotten, als ze al niet voor niets gaan? Tot slot en onder impuls van Steve Stevaert moeten alle ambtenaren hun auto inleveren voor een fiets, zodat ze helder van geest aan hun dagtaak kunnen beginnen. Voor de gedeputeerden die persé hun chauffeur willen behouden wordt er een tandem ter beschikking gesteld.
Dus mijn eerste werk was ergens een landkaart van Frankrijk zien vast te krijgen zodat ik toch een beetje op de hoogte kwam van de geografie van Frankrijk en misschien ook een taalgids zodat ik me in die richting ook een beetje kon behelpen. Een klein boekenwinkeltje iets verder op daar zou ik het wel kunnen vinden. Ik begon ook honger te krijgen want veel had ik nog niet gehad vandaag, nadat ik het gezochte gevonden had ging ik op zoek naar een frietbarak of iets in die zin, uiteindelijk belandde ik in een pitoresk restaurant "Chez Julien" en dat bleek een goede keus achteraf, ik had mijn buikje vol gegeten en na mijn plannen verteld te hebben aan Julien kreeg ik van hem de nodige- en gedetailleerde uitleg over hoe ik dat het beste zou aanpakken i.v.m. de te volgen route de overnachtingsplaatsen enz. enz.want eigenlijk kwam er wel wat bij kijken en had ik op het eerste moment nog niet zover nagedacht en was het voor mij meer als een avontuur bedoeld zonder teveel poespas ik zou wel zien wat er op mij af kwam, feit was volgens Julien dat ik vandaag nog moest proberen Cambrai te bereiken en dan zat ik goed, want in Frankrijk zouden ze je gemakkelijker meenemen als hier bij ons, zo gezegt zo gedaan, ik nam afscheid van Julien en beloofde op de terugreis zeker langs te komen.
Dat zal nu wel bijna 40jaar geleden zijn, toen was ik nog jong en knap en de jaren hebben hun tol geeist want nu ben ik alleen nog maar knap,enfin.
Het kind in mij.
Laten we het hier en nu eens hebben over het fenomeen "schrijvers", men komt ze overal tegen en zeker in het internetwereldje waar velen hun "meesterwerkjes" posten, bekrompen vind ik ze, dit is niet scheldend bedoeld, wat ik ermee bedoel is het volgende je komt steeds meer en meer dezelfde "schrijvers" tegen, op zich is dat niet zo erg, maar op bepaalde sites gebeurd het dan dat er "kliekjes" ontstaan die enkel nog elkaar gaan lezen en van commentaar voorzien.
Het is zover, onze Steve heeft de eed afgelegd als gouverneur, nee begot,als "Keizer van Limburg". En ze hebben het alweer over dat Limburg-gevoel, de nationale media. Precies alsof ze plots schrik gekregen hebben van die brave Limburgers. Dat ze nu stormenderhand het land zullen veroveren, en alles onderworpen wordt of erger nog dat het Limburgs standaardtaal wordt.
