Een tijdje terug ging ik met een aantal vriendinnen naar deze musical kijken. Ik ben een fan van musicals, maar de manier waarop deze musical gebracht werd heeft me een beetje teleurgesteld. Het wordt moderner naar voren gebracht en dat is even wennen. Maar voor de rest was het top en zeker genieten . Neem een kijkje door op de foto te klikken.
Na jaren heb ik eindelijk de plaats gevonden in huis waar mijn orchideeën het naar hun zin hebben. Ik heb er nu een drietal die bloemen dragen. Deze witte, een mauve met 19 bloemen en dan nog een witte met een mooi gekleurd hartje die ik voor moederdag kreeg.
't Is al een tijdje geleden dat we gingen wandelen te Heist. Toen mochten de honden nog even genieten van een wandeling op het strand en dat was pas genieten.
Via het tijdschrift Nest Ardennen vond ik een heel interessant artikel.. Ik was onmiddellijk gefascineerd. Paarden ; sinds mijn jeugdjaren mijn lievelingsdier maar o zo onbereikbaar. Een buurman had er enkele staan, maar werden zelden of nooit bereden. Mina, een Fjordpaard, werd mijn lievelingsdier. Tot op een dag ik het lef had om een toevallige bereider aan te spreken en hem mijn wens uitte ooit eens te willen rijden. En zo gingen we af en toe eens enkele uurtjes samen wandelen. Of ik het goed aangeleerd kreeg, daar stond ik helemaal niet bij stil. Ik wandelde samen met Mina het veld in, af en toe samen met mijn vriendin Dora. Mina was een eigenzinnig dier, ook voor een stuk omdat zij zelden bereden werd denk ik. Dus alleen gaan rijden heb ik nooit gedaan. Mijn begeleider was er steeds bij of mijn vriendin Dora met wieik mijn liefde voor de paarden deelde.
We waren toen 17, 18 jaar. Thuis werd mij plots verboden om dit nog verder te doen. En als compensatie kreeg ik van mijn vader een bronzen beeldje met de afbeelding van een paard.
Ik heb het heel lang gehad toen het eens ongelukkig viel, maar ik heb de beeltenis nog altijd in mijn hoofd. De liefde voor dit dier is altijd gebleven en als ik op vakantie eens langs een manège kwam, dan kon ik het niet laten om toch eens te gaan vragen of iemand met mij wou gaan wandelen.
Het artikel in Nest flakerde mijn liefde weer hevig op. Ik bewaarde het op een veilige plaats omdat ik wist, ik wil dit echt nog eens doen, maar hoe en met wie en wanneer ? Tot voor kort ik mijn vriendin vroeg of zij met mij een weekendje op stap wilde. Ik maakte de eigenaars wel duidelijk dat het 30 jaar geleden was dat ik nog gereden had. Dora had wel nog wat lessen gevolgd, niet zo lang geleden en had ook geen angst.
Op 12 februari 2010 gingenwij op weg naar Wavreille, een dorp nabij Rochefort. Het huisje ligt wat afgelegen, rustig temidden van de bossen. Een deel van de bomen werd weggekapt zodat er meer licht vrij kwamvoor de dieren en tegelijkertijd geniet je ook van een weids uitzicht.
De eigenaar bezit enkel Ijslandse paarden. Het typische aan dit paard is dat zij vijf gangen hebben (wat ieder paar ooit had, maar er uitgegroeid is) : het stappen, tulten (deze gang wordt gebruikt om het lichaam te dragen. Het is een comfortabele gang, zeker voor lange afstanden. Je maant het paard aan tot deze gang door je bekken naar voren te kantelen zodat je gewicht iets naar achteren komt. De poten gaan als volgt : links voor, kort daarna volgt links achter, dan rechts voor, rechts achter. Het is een heel eigenaardige gang). Dan heb je de telgang (links voor&achter gaat tegelijkertijd, net zoals rechts voor en achter) Deze gang wordt meestal gebruikt om te vluchten. Dan hebben we draf (diagonale gang) en galop. Rijden, daar kwam voorlopig niets van in huis. Joep had een heel andere aanpak dan ik had verwacht. Wij kregen ieder een paard aangewezen wat het beste bij ons paste.
Ieder paard heeft een heel toepasselijke scandinavische naam.Dora kreeg Bygg toegewezen en ik kreeg Sky. Zo een braaf rustig paard. Joep toonde ons alles vooraf en het leek allemaal zo eenvoudig, tot we het zelf moesten doen. Het paard aanbinden die knoop, dat moest op een bijzondere manier gebeuren voor het geval het paard snelmoest vrij komen.Ik hebhem nog niet onder de knie. Vooraleer je je paard begint te roskammen, maak je eerst heel zachtjes contact door het rustig te benaderen, strelen, praten. Ik was even een nietige paardenfluisteraar. Joep heeft een heel zachte aanpak met dieren. Alles rustig en op zijn tijd, niets geforceerd. Deze manier zinde me wel. Ik leerdegenieten van het dier. Mijn angst moest weg, want dit breng je ook over op je dier. We leerden ook hoe je de hoeven moet reinigen. Deze dieren dragen geen hoefijzers, eten niet uit de hand, bijten of stampen zelden. Sky is een heel gewillig dier, ik moest mij nog maar heel even lichtjes buigen of hij hief zijn poot al op. De onderkant zat vol ijssneeuw en dat moest allemaal weg.Joep had echt het ideale paard voor mij uitgekozen. En dan de uitrusting Hij krijgt eerst een kopriem, waar ik evenniet uit kwam, al die riempjes, dan de neusriem, want Sky rijdt zonder bit en de neusriem werkt op het heel gevoelige neusbeen. Ja, we kregen ook les over de struktuur van het paard.
En dan het zadel erop, dat meestal vlak is. Er komt eerst een bescherming op de rug van het paard, dan het zadel, de buikriem die we beetje bij beetje langs beide kanten aanspannen. Het moet steeds comfortabel blijven voor het paard, maar moet ook stevig vastzitten zodat bij het opstijgen het zadel zich niet verplaatst. Ik kon gelukkig rekenen op Joep zijn mankracht. En dan de stijgbeugels. Le moment suprême het opstijgen. Je stijgt niet zo maar op.
Je plaatst je ene voet in de stijgbeugel, de riem in je linkerhand, de rechterhand houdt ook de riem vast samen met de rechtervoorkant van het zadel en dan til je je langzaam op. Het lukte me vrij goed. Ook het afstijgen moet op een speciale manier. Je buigt naar voren met je gezicht rechts van het paard, voeten uit de stijgbeugels en dan draai je, je ligt dan dwars over je paard en zo kom je langzaam van het paard af.
En dan naar de renwaar we naast het paard de commandos aanleerden . Geen getrek of gesleur aan het touw. Communiceren : stap, halt, om Heel heel bijzonder.
Toen mochten we opstijgen. Ik moest de teugels en stijgbeugels loslaten en mijn ogen sluiten. Zo nam Joep mijn paard op stap en moest ik mijn evenwicht en vertrouwen zoeken. Amai, was me dat effe wat. Houding is heel belangrijk en helemaal anders dan ik ooit geleerd had. Commandos worden gegeven met de kuiten en de houding, de voeten in de stijgbeugels naar voren. De hakken gebruiken is taboe.
Zondagwas mijn angst weg, ik had zelfvertrouwen en de band met Sky werd nauwer. Ik kon haar zo knuffelen en ze luisterde zo goed als kon naar mijn commandos. Joep bevestigde dat Sky mij graag mocht. Ondanks de sneeuw die bleef vallen gingen we in de namiddag toch even op stap in het bos. Bij het afdalen stapten we af. Gelukkig had ik steun aan Sky zodat ik niet kon uitglijden. Met pijn in mijn hart en een klein traantje zette ik hem terug in de weide. Vreemd welke band je op zo korte tijd schept.
Chris, de echtgenote van Joep kweekt Laikas. Dit zijn West-syberische honden. Wat een knuffels ! Ze hadden ook nog een Tibetaanse mastiff en een centraal aziatische owcharka.
Joep verzorgde ook nog een konikveulen dat in ijswater verzeild geraakte. Men had het voor bijna dood achtergelaten, maar Joep verricht hiereen klein wonder. Het veulen maakt al iedere dag een wandelingetje om de spieren te bewegen. Helemaal genezen is het nog niet, maar wat een liefde. Als het goed komt, gaat het naar het reservaat in Hann, de achtertuin van Joep en Chris.
Het wemelt op het domein ook van de vogeltjes : boomklevers, allerhande soorten meesjes, roodborstjes, zelfs een ratje kwam op bezoek om de graankorreltjes van de vogels te pikken.
Het was een heel bijzonder avontuur. Ik kijk met heimwee terug.
In DE WEG NAAR HET WATER brengt Barbara Gowdy een rijke en volstrekt geloofwaardige olifantenwereld tot leven. Daarnaast vertelt ze met de tocht van de jonge Dras een onvergetelijk verhaal over volwassen worden. Vele jaren heeft Dras met haar familie over de Afrikaanse vlakten getrokken, totdat een verzengende droogte hen dwingt bij een van de schaarse waterplaatsen te blijven. Wanneer stropers daar een bloedbad aanrichten, slaat Dras met enkele overlevenden op de vlucht. Geleid door herinnering...
Natuurpunt Ternat heeft het peterschap aangenomen van de Knotwilgenwandeling en onlangs hebben we deze wandeling ontdekt Ze vertrekt aan de Ploter Je komt langs Wambeek, Essene-Lombeek. Weidse vergezichten, een oude molen,we kunnen ze je warm aanbevelen. De dag dat je er eens op uit wil trekken hoef je niet lang te twijfelen. Je krijgt zo 11 km wandelgenot.
In 1987 maakte Bullock haar officiële filmdebuut in Hangmen. Haar eerste grote film volgde in 1993 in de vorm van actiefilm Demolition Man, waarin ze naast Sylvester Stallone en Wesley Snipes speelt. Datzelfde jaar speelde ze ook in The Vanishing, een film gebaseerd op Het Gouden Ei van Tim Krabbé. Bullock beleefde haar grote doorbraak in 1994 in Speed, waarin ze samen met Keanu Reeves de passagiers van een bus probeert te behoeden voor een bomexplosie. In 1995 speelde ze hoofdrollen in de romantische komedie While You Were Sleeping en de thriller The Net.
Het jaar 2000 brengt positieve reacties wanneer ze in Miss Congeniality de rol van FBI-agente Gracie Hart vertolkt. Datzelfde jaar speelt ze een alcoholiste in 28 Days. Na een jaar pauze is Bullock in 2002 te zien in de thriller Murder by Numbers, de komedie Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood en de romantische komedie Two Weeks Notice. In 2004 speelt ze mee in de dramafilm Crash, die een Oscar wint voor beste film. Haar rol als rascistische vrouw hierin vormt een stijlbreuk met de charmante, wat chaotische personages die ze doorgaans speelt. In 2005 speelt zenogmaals Gracie Hart in Miss Congeniality 2: Armed & Fabulous.
De Weggeefkaart betekent opluchting door loslaten. Kom niet klem te zitten door vast te houden aan iets waaraan je niets meer hebt.
Partners, ideeën, gewoonten en bezittingen moeten in dit stadium misschien gaan. Aan de gehechtheid aan houdingen zoals het nodig hebben om nodig te zijn of aardig gevonden te worden, kun je ook weleens niets meer hebben.
Er wordt van je gevraagd met anderen te delen wat je te delen hebt, iets weg te geven waaraan een ander iets heeft, of gewoon los te laten. Klamp je toch niet zo krampachtig vast. De natuurlijke stroom van het leven raakt in de knel wanneer je per se alles onder controle wilt houden.
De Weggeefkaart vertelt ons in al deze gevallen dat we bindingen die ons door eigen toedoen tot gevangenen maken, los moeten laten. Als we dit doen, kunnen we onze vleugels uitspreiden en vliegen.
Denk eraan dat vrijgevigheid een talent en een deugd is, en dat zij kan ontstaan als je de angst voor schaarste laat schieten, en vertrouwt op Groot Mysterie.
De Maori's zijn de inheemse bewoners van Aotearoa, zoals zij Nieuw-Zeeland noemen. Momenteel noemt 14% van de Nieuw-Zeelandse bevolking zich Maori. Hun bijzondere cultuur heeft een sterke stempel gedrukt op de huidige Nieuw-Zeelandse cultuur. Je ziet en hoort veel Maori-elementen terug in onder andere zang, dans, taal en plaatsnamen.
Pa en marae
Ongeveer duizend jaar geleden kwamen zij aan na een lange reis van de Haiwaiki-eilanden in de Grote Oceaan. Door de eeuwen heen leefden vele Maori-stammen in pa's (versterkte dorpen) waar zij zichzelf voorzagen van eten en drinken. . De stam werd vernoemd naar de voorvader van de stam, bijvoorbeeld Ngapuhi, dat afstammelingen van Puhi betekent. Deze stam is tegenwoordig de grootste stam in Nieuw-Zeeland met meer dan 100.000 leden.
Wanneer er behoefte aan meer voedsel en land was, werden er andere stammen aangevallen. Dit ging er vaak heftig aan toe. Er werden wapens van steen, hout en been gebruikt en de verslagen vijand werd als slaaf ingelijfd en soms zelfs opgegeten.
Toen aan het einde van de 18e eeuw Nieuw-Zeeland werd gekoloniseerd, veranderde er veel voor de Maori's. Er werden grote stukken land afgepakt en hun cultuur werd ondergewaardeerd. Ook poogden zendelingen Maori's te bekeren tot het Christendom.
De laatste jaren is er steeds meer aandacht voor de traditionele Maori-cultuur gekomen. Deze opleving van deze cultuur wordt ook wel Maoritanga genoemd. De Maori-cultuur is rijk en gevarieerd. Hierin speelt voorouderverering een belangrijke rol evenals het geloof in goden. Deze goden vertegenwoordigen de hemel, zee, bergen en oorlog. Andere belangrijke zaken zijn het geloof in de levenskracht (mairu), de geest (wairua) en de spirituele kracht (mana).
Mythes spelen in een belangrijke rol in de traditionele Maori-religie. Het ontstaan van de aarde zien ze zo: in het begin was er niets en dit niets noemen ze Te Kore. Na negen periodes van Te Kore kwam Te Ata, de zonsopgang. Uit de schoot van de duisternis ontstond Ranginui, de hemelvader, en Papatuamaku, Moeder Aarde. Zij werden verenigd en kregen veel kinderen. Deze kinderen richtten de wereld verder in.
De Maori-cultuur kende geen schrift kende. Verhalen en tradities werden levend gehouden door middel van zang, dans, muziek en houtsnijwerken. Nu kennen Maori's wel het schrift en worden de verhalen opgeschreven in verhalen en gedichten.
Vandaag de dag is het 'Maori zijn' een individuele keuze geworden. Mensen zijn niet meer genetisch Maori maar verklaren zichzelf Maori. Dit komt onder andere doordat de 'volbloed Maori' bijna niet meer bestaat door de inmenging van andere culturen. Of iemand Maori is hangt af waar die persoon zich het meest mee verbonden voelt. Net als in veel andere multiculturele landen identificeren veel Nieuw-Zeelanders zich met meer etnische groepen. Vanwege de grotere aandacht voor de Maori-cultuur, zijn er veel Maori-verenigingen opgericht, zoals sportclubs en theatergroepen. Hierdoor ontstaat er een groeiend gemeenschapsgevoel en zeggen veel Maori's hun 'nqakau Maori' weer te voelen, hun Maori-hart in hun voorouders, cultuur en land.
Onlangs heb ik genoten van een optreden van Madonna.... op tv... Wat een diva ; zang, dans... uithouding... pfff. Ik doe het haar niet na. Het was prachtig !
Geniet even mee van enkele van haar songs. Door op de foto te staan kan je nog een andere lied beluisteren
. De naam "Tanzania" is een kunstmatige naam : het is een samenstelling van Tanganyika en Zanzibar. Tanganyika was het voormalige Duitse grondgebied - na de Eerste Wereldoorlog onder Brits bestuur - dat het gehele vasteland besloeg. Het specerijen-eiland Zanzibar was een Engelse kolonie. Tanzania, het grootste land van Oostafrika, is een land van uitgestrekte vlakten, meren en bergen. Het centraal plateau bestrijkt het grootste deel van het land, gedeeltelijk semi-woestijn maar hoofdzakelijk savanne en 'bush'.
In het noorden wordt Tanzania begrensd door Kenia, Lake Vicoria en Oeganda, door de Indische Oceaan waarin de eilanden Zanzibar en Pemba in het oosten, met in het zuiden Mozambique en Zambia. Over de westelijke grens bevinden zich Zaïre, Rwanda en Burundi. Met z'n 945.087 km² (waarvan 886.040 km² land) is Tanzania ongeveer 14 keer zo groot als België en Nederland samen. De afstand tussen Moshi in het noorden en Songea in het zuiden bedraagt ruim 1.300 kilometer, tussen Dar es Salaam in het oosten en Kigoma in het westen ligt ruim 1.600 kilometer. Het land ligt in oostelijk Afrika, precies onder de evenaar, geografisch gezien tussen 1 en 11 graden zuiderbreedte, tussen 30 en 39 graden oosterlengte.
Tanzania telt ruim 29 miljoen inwoners Nagenoeg de gehele bevolking van Tanzania is van Afrikaanse origine en bestaat uit 120 stammen, voornamelijk Bantoetaligen. Bekende stammen zijn onder andere de Masai, Luo, Luguru, Makonde en Ha, maar de grootste stam is die van de Sukuma. Er bestaan geen overheersende tegenstellingen tussen de verschillende stammen. De oorspronkelijke bevolking, de San, ofwel Bosjesmannen, worden nauwelijks meer in Tanzania aangetroffen. Naast deze autochtone bevolking, leeft nog een kleine minderheid allochtonen bestaande uit Aziaten, Arabieren en Europeanen. De dichtsbevolkte gebieden zijn de randgebieden en de eilanden Zanzibar en Pemba
In Tanzania bevinden zich verschillende parken die tot de mooiste ter wereld gerekend mogen worden : Serengeti National Park: de beste tijd om hier te komen is van december tot mei. U kunt dan de grote migratie volgen van de beesten zoals de zebras, achtervolgt door roofdieren op zoek naar een maaltijd. Lake Manyara National Park: beroemd om haar olifanten en bomenklimmende leeuwen. Arusha National Park: dit park ligt in de Ngurdoto krater. Dit is de krater van een vulkaan die waarschijnlijk al 250.000 jaar gedoofd is. Mikumi National Park: in dit park kunt U leeuwen, zebras, luipaarden, cheetahs, giraffen, impalas en vele andere dieren tegenkomen. Ruaha National Park: dit park is het op een na grootste park van Tanzania, maar het grootste olifantenreservaat ter wereld. Selous Game Reserve: dit park is groter dan Zwitserland en daarmee een van de grootste natuurreservaten ter wereld met een geweldig grote olifantenpopulatie. Verder zijn hier ook veel leeuwen te vinden. Gombe National Park: dit park is het huis van meer dan 200 chimpansees en tevens de plaats waar de beroemde Jane Goodall haar leven weidde aan het bestuderen van deze geweldige dieren. Andere parken zijn Katavi, Kilimanjaro, Mahala Mountains en Rubondo Mountains. Verder zijn er nog enkele onderwaterparken.
Dit alles maakt van Tanzania dé plaats voor zowel een budget camping safari als voor een luxueuze lodge safari. Wildparken en de wildernis is niet alles wat Tanzania te bieden heeft. Het landschap van Tanzania is afwisselend door savannes, hoogvlaktes en dalen. De bekendste plek in het land is de berg Kilimanjaro, ook bekend als "het dak van de wereld". Deze kolos is de hoogste vrijstaande berg ter wereld en één van de grootste vulkanen die ooit uit de aardkorst tevoorschijn kwamen. Op heldere dagen kan men hem al vanaf een afstand van 160 kilometer zien. De top ligt maar drie graden onder de evenaar, maar is altijd bedekt met sneeuw en ijs. De piek Uma is 5.895 meter hoog. . In Tanzania leven nog veel kleine bevolkingsgroepen. Elk volk heeft zo zijn eigen gewoonten en gebruiken. Bij het Eyasi-meer leven de Hadzabe, een stam die verwant is aan de bosjesmannen. Ze leven als jagers en spreken een 'klik'-taal. In hetzelfde gebied wonen de bont geklede Datoq, die ooit de vechtlust van de Masai overtrof.
De baobab of apenbroodboom.Volgens een Afrikaanse legende heeft de duivel in een woedende bui deze boom uit de grond getrokken om hem er later verkeerd om weer in te duwen.Daardoor lijkt het alsof de wortels in de lucht steken (en de kruin in de grond staat). De bomen kunnen erg oud worden. Afrikaanse olifanten eten de zachte bast van de Afrikaanse baobab. Onder meer bavianen en andere apen eten de vruchten. Daarom worden de bomen ook wel apenbroodboom genoemd.
Op drie januari wandelden we met Natuurpunt en Pasar langs mooie wegen, bossen, de kronkelende Dender en klimmen terug het Brabants leem-plateau op om het glas te heffen op 2010.
zuiderbreedte, tussen 30 en 39 graden oosterlengte.
Reserve: dit park is groter dan Zwitserland en daarmee een van de grootste natuurreservaten ter wereld met een geweldig grote olifantenpopulatie. Verder zijn hier ook veel leeuwen te vinden. Gombe National Park: dit park is het huis van meer dan 200 chimpansees en tevens de plaats waar de beroemde Jane Goodall haar leven weidde aan het bestuderen van deze geweldige dieren. Andere parken zijn Katavi, Kilimanjaro, Mahala Mountains en Rubondo Mountains. Verder zijn er nog enkele onderwaterparken.
