Zondagmorgen onder leiding van een gids de tentoonstelling Goya Redon Ensor bezocht in het Museum van Schone Kunsten in Antwerpen. De uitleg was zeer gedetailleerd maar toch heel begrijpelijk. Ann kon de drie kunstenaars prima situeren in hun tijd en kon ook de verschillende invloeden waaronder hun werk stond uitleggen. Ook wees zij op de inspiratie die zij in elkaars werk vonden. Het is pas als zo'n gids je wijst op details dat je nog meer kan genieten van zo'n tentoonstelling. Anders gaat vaak de essentie van de getoonde werken verloren. Ik ben vooral een fan van het werk van Ensor. Misschien gaat het om de kleuren die hij hanteert. Ik hou namelijk meer van de lichtere kleuren in zijn werken. Zijn schilderijen - vooral diegene van na 1886 - toen hij stopte met realistische schilderijen en zich meer ging toeleggen op maskers en skeletten kunnen mij echt wel beroeren.
In de namiddag nog even naar de bloemenmarkt van Lier geweest. Inmiddels een jaarlijkse traditie. Al zijn de prijzen van de eenjarigen aan de dure kant (toch in vergelijking met de prijzen die ik betaalde in de serre) hun aanbod aan kleine struiken is ook erg mooi. Zo kocht ik een witte vlinderstruik een witte hortensia Annabelle. en een witte meidoorn Die vormen een mooie aanvulling in de rechterborder in de tuin waar de hoofdkleuren wit en blauw zijn. Daarna nog even een terrasje in De Fagoempel (een typisch Lierse benaming) en daarna keerden wij tevreden terug naar huis. De zon was inmiddels helemaal teruggekeerd zodat wij nog even van haar konden genieten op ons terrasje (nadat de nieuwe aanwinsten eerst hun plaatsje hadden gevonden in de tuin)
Vandaag werden wij allemaal verwacht in de parktuin van ons Gerlinde voor de familiereunie. 't Was prachtig weer en dat maakte het natuurlijk des te aangenamer. In haar tuin heeft ons zus 8 linden geplant en dus konden wij daar onder (unter den linden) heerlijk bijbabbelen en genieten van alle lekkernijen die alle deelnemers hadden meegebracht. Op de uitnodiging was gevraagd dat ieder zijn favoriete dessert zou meebrengen. Zo konden wij proeven van de lekkere plattekaastaart van Anit, de plattekaasyoghourtdessert van Lut, de appeltaart van Hilde, de amandelcake van Coby enz enz. Tof was ook dat de achterkleinkinderen zo ook eens met elkaar konden kennismaken. Onze Mirco kon het meteen goed vinden met Arno en kon de hele middag voetballen en plezier maken. 's Avonds hadden wij afgesproken met drie andere koppels voor ons jaarlijks etentje. Het zijn allemaal ex-collega's van Jan maar wij houden nog altijd een tof contact. Paul was een grote treinfan en reisde op die manier de wereld rond. Hij woont intussen al jarenlang in Grenoble en is enkele jaren geleden gehuwd met Victoria, uit het verre Letland. Zij is kinderarts maar kan dat beroep helaas nu niet meer uitoefenen (haar diploma wordt in haar nieuwe vaderland niet erkend) George en Martine zijn echte levensgenieters, die regelmatig een korte citytrip maken. Hun favoriete land is Groot Brittanie maar een weekend op een wijnboerderij kunnen ze ook best smaken. Theo en Suzy werken niet meer maar kunnen hun dagen nog prima opvullen door vrijwilligerswerk allerhande. Uiteindelijk zijn wij dus het enige koppel met (adoptie)kinderen maar dat maakt het ook zo verfrissend om de andere kant eens te beluisteren. Het is inderdaad een ander leven als je geen kinderen hebt, hoewel er toch raakpunten blijven door de zorg voor de ouders of de hobbies en interesses. George nodigde ons uit voor het feest voor zijn vijftigste verjaardag op 28 juni. Dus zullen wij elkaar dit jaar meer dan een keer zien. Jan had een toffe taverne ontdekt in Berchem De Merode en wij lieten de vispannetjes, steaks en vislasagnes heerlijk smaken. Ook de glaasje witte en rode wijn lieten zich prima opdrinken. Jan vertelde het verhaal van de Zatte Vrienden (het beeldhouwwerk dat op het pleintje naast de taverne staat) en wees op de nabijheid van de oude gebouwen van Atea, die nu een nieuw leven hebben gekregen als bedrijvencentrum. (hij heeft net een heel boek geschreven over de geschiedenis van Atea) 1 mei was dus voor ons een dag van het weerzien en het bijbabbelen maar daar kunnen wij nu echt van genieten.
Mijn boezemvriendin Hilde en ik hebben zilver behaald met onze vriendschap. Ik leerde haar destijds kennen als de echtgenote van Jan's baas Dirk tijdens de jaarlijkse barbecue die toen nog in hun tuin plaatsvond. Nadat het aantal personeelsleden steeds toenam werd die barbecue regelmatig verplaatst naar een (nog grotere) andere locatie. Maar de koppels die elkaar daar ontmoeten, gingen ook samen naar toneel, namen deel aan gegidste wandelingen en staken één keer per jaar de landsgrens over voor een buitenlandse dagtrip. In die vijfentwintig jaar kregen wij kinderen die opgroeiden tot (moeilijke) pubers, met horten en stoten het ouderlijk nest verlieten, kleinkinderen werden geboren en helaas zagen wij ons geconfronteerd met soms levensbedreigende ziektes van familieleden (borstkanker bij mijn zus; schoonzus en mama) of van onszelfs (lupus bij haar en bij mij), en nu spijtig genoeg ook parkinson bij haar (deze ziekte was mij wel bekend want ons papa is daar tien jaar geleden aan overleden) maar hoe dan ook de vriendschap bleef bestaan en het was telkens een genoegen elkaar weer te zien. Nu bezoek ik haar om de zes weken in Bouwel. Haar gezondheid is nu erg bedreigd door de ziekte van Parkinson maar gelukkig slaat de medicatie wel goed aan. Wij kunnen dan wel niet meer samen naar interieursbeurzen (zoals Countryside) of naar de lokale tuincentra (voor de kerstbeurs) maar een toffe babbel laten wij ons niet ontnemen. Gisteren had ik zelfs serviettes meegenomen die ik bij Vroom en Dreesman had gekocht met als tekening twee kwebbelende buurvrouwen die bij een tas thee de laatste roddels bespraken.... Hilde had net de borders van haar tuin laten heraanleggen en de echte geraniums (ooievaarsbek) die ik uit eigen tuin had meegenomen konden gelukkig nog een mooi plaatsje veroveren. Hilde had een mooie tekst van Bernard Dewulf uit De Morgen gecopieerd voor al haar tuinvriendinnen :
LENTE
Er kijkt ineens lente in de lucht. Zij zegt : ik ga in de tuin werken. Ze gaat naar de kelder, haalt gerei op. Snoeischaar, hark, draad. Het ontroert mij maar leg dat maar eens uit. Altijd zie ik haar graag in de lente vertrekken naar de tuin. De tuin is vlakbij, één deur. toch is het een vertrek. Naar elders. Na de deur kijkt zij nog even om, glimlachts en dat staat zij stil : waar te beginnnen ? Ook de tuin glimlacht. Laag in de krokussen, hoog in de berk. Ik denk dat de tuin haar ontvangt. Dan vangt zij aan. Hurken, strekken, harken, bukken, spreiden. De choreografie van haar tuinieren : een stilgebied. Langzaam wiedt en snoeit zij zich weg van het huis, het gezin, de baan. Haar hele drukke bestaan blijkt achter waar ik zit, in het huis, toe te kijken hoe zij verdwijnt. Hoe meer zij beweegt, hoe meer er, in een onbegrijpelijke richting, tegen elke tijd in , een meisje groeit uit de vrouw. Verzonken in het eigen lichaam, nog louter beweging, een mij onbekende danseres in de tuin met de vertrouwde gebaren van de vrouw. Soms stopt zij en kijkt op naar haar werk. Dan spreekt zij met de tuin. Nooit meer kijkt zij terug naar het huis. Iets heeft haar ontvoerdnaar haar. Zij gaat maar door, haalt weg, rukt uit, plant bij, sticht orde, richt een nieuwe wereld in : straks wordt zij nog Eva in haar paradijs. Zoals zij nu oplost in de tuin, het werk en zichzelf: zo is alles altijd op zijn mooist. Wanneer later het licht daalt, houdt zij op. Dan kom ik weer kijken. Nog even wandelt zij langs het verrichte werk. Ten slotte schudt zij haar verwarde haar, er vallen twijgjes en andere tuinresten uit, en komt traag naar binnen. Alles in orde daar ? vraag ik. Ze blikt nog even om, knikt tevreden, doet tuinklompen uit en zegt, al helemaal terug : alleen wat pijn in de rug.
Het is hoe toffe mensen omspringen met hun ziektebeleving die het mogelijk en aangenaam maakt om hen te blijven bezoeken. Ik denk dat wij er beiden tenvolle van genieten....
De mexico-griep is zich aan het verspreiden over de wereld. Meteen een bewijs dat die wereld lang niet meer zo groot is dan wij soms wel denken. Als in enkele dagen zich zo'n virus over alle continenten kan verspreiden, geeft dat toch aan wat de mobiliteit is van de bevolking. Vreemd is wel dat er meteen zo'n schrikreactie op gang komt. Want tot nu toe zijn er alleen maar overlijdens te betreuren in Mexico-stad. In alle andere landen zijn er weliswaar griepslachtoffers maar daar verloopt de ziekte veel milder en is ze (tot nu toe) niet dodelijk. In onze wereld zijn wij voorbereid op zulke pandemie (men verwachtte zich al enkele jaren aan een nieuwe mondiale griepepidemie) Journaliste Greet De Keyser die naar Mexico ertrok en dus door haar huisarts werd aangeraden om preventief Tamiflu te nemen ondervond al heel wat problemen om dit product nog te kunnen vinden bij een apotheker. Hoewel er dus nog geen enkele bewezen besmetting is in ons land, blijkt dat bij de apothekers het meeste courante antigriepmiddel al niet meer verkrijgbaar (hoewel het alleen op voorschrift kan bekomen worden !) Door de recente vogelgriep zijn wij in ons land echt goed voorbereid om voldoende medicijnen te gaan maken. Maar die medicijnen nu al gaan nemen (dus preventief) heeft echt weinig zin tenzij je dus naar risico-gebied zou willen reizen. De afgelopen week reisde de winnaars van Radio 2 doorheen Mexico. Hopelijk is een van deze deelnemers niet het eerste Belgische slachtoffer....
Dankzij Gazet van Antwerpen zijn wij zaterdagavond nog eens naar Nekkanacht 2009 kunnen gaan. Het was voor ons vijftigers een echte trip naar het verleden. Wij groeiden immers op in de jaren dat Kleinkunst nog volop furore maakte en de meeste zangers zijn nog of terug actief. Yevgueni was (voor ons) een nieuwkomer en een leuke ontdekking. Zij hadden Jan DeWilde, Stef Kamil Carels (van Deus) , Thé Lau en Sarah Bettens (voor het eerst in het nederlands)uitgenodigd. Het werd een Nekka-nacht van de duetten maar dat was best te pruimen. Na de pauze kwamen Zjef Van Uytsel en Boudewijn De Groot en Boudewijn De Groot aan de Beurt. Hun onsterfelijke liederen zoals "s'Morgens wordt ik wakker met een houten kop" en "Verdronken Vlinder" werden door iedereen (en we waren met 12.000 aanwezigen) meegebruld.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
Ik ben een vrouw en woon in mortsel (belgie) en mijn beroep is huisvrouw .
Ik ben geboren op 04/02/1956 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: toneel, tuinieren, muziek.
Ik ben moeder van twee volwassen adoptiezonen (1 vlaams en 1 roemeens)en een pleegdochter (frans-algerijns) In ons multicultureelgezin kenden wij daardoor de nodige problemen. Ook professioneel ging het niet altijd zo vlot.
Vandaag werden wij allemaal verwacht in de parktuin van ons Gerlinde voor de familiereunie.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .