We gaan naar ongeldige verkiezingen doordat onze politici en het staatshoofd al sedert 2003 het BHV-arrest van het Grondwettelijk Hof negeren. In 2003 werd door de paarsgroene regering Verhofstadt de kieswetgeving voor eigen gebruik aangepast naar provinciale kieskringen. Voor Vlaams Brabant konden Reynders-Maingain de kieskring BHV behouden, wat toen door het Arbitragehof als ongrondwettelijk werd beschouwd wegens strijdig met gelijkheidsbeginsel.
Tegen volgende verkiezingen (normaal half juni 2007) moest een oplossing gezocht (eigenlijk splitsing deze kiesomschrijving in Vlaamse Halle-Vilvoorde enerzijds en tweetalig Brussel (lijsten Vlaams en Frans Gewest). In 2005 draaide een poging op niets uit, maar toen werd nog als spitsvondigheid aangenomen dat volgende verkiezingen geldig zouden zijn als deze een paar weken voor normale datum zouden doorgaan...
Maar sedert juni 2007 zitten we al onbetwistbaar met de dreiging dat er geen grondwettelijk geldige federale verkiezingen kunnen doorgaan in België. Dat was ook de reden waarom bij elke crisis sedert 2007 deze normale uitgangsweg werd uit de weg gegaan. Maar dat kon niet blijven duren, vandaar is de bom nu gebarsten zonder dat er een oplossing is voor het BHV-arrest.
Dat het ernstig is blijkt uit het schoorvoetend meegaan naar verkiezingen door Franstalige partijen en nu ook uit de verwittiging die uitgaat van de rechtbanken van eerste aanleg, die de verkiezingen praktisch moet organiseren. We zouden terug moeten naar de situatie voor de Paarsgroene kieswet van 2003: arrondissementele kieskringen. De excellenties hebben ook nu geen oren naar deze waarschuwing van de gerechtelijke macht. Het parlement is nochtans nog niet ontbonden en kan naast andere wetten ook hier perfect een oplossing bieden. Tijdsgebrek is geen uitvlucht omdat de 40 dagen maar ingaan op ogenblik van ontbinding van parlement...
Delen de partijen al hun postjes uit vóór de verkiezingen ? De gebruikelijke ontkenningen en andere blabla daaromheen zijn weinig geloofwaardig. De waarheid zal uitkomen na 7 juni en is uiteraard ook nog afhankelijk van de mogelijkheid die de partijen zijn verleend door de kiezer. Hoedanook zijn het de partijen die hun ministerpostjes zelf zullen invullen.
Bij de VLD heeft de uitgelekte transactie Vijnck met voorzitter Somers in een publieke hoofdrol duidelijke gevolgen. Meteen mocht Vanmechelen zich kandidaat noemen voor het minister-presidentschapn nu 'woordvoerder' Somers beter een tijdje een minderopvallende rol op zich neemt. Na de promotie van Dewael zou dat toch te veel kunnen opvallen. Anderzijds blijft Somers wel gesteund door de baas om voorzitter te blijven.
Een andere kandidaat-minister voor VLD is ook Tommelein, ook destijds uit de VU gekocht en de gewezen woordvoerder van Dewael. Met Jean-Jacques De Gucht rekent VLD wel op veel liberale ministerposten, want Keulen en Ceyssens kunnen toch niet zomaar opzij gezet.
Bij de Anders-Socialisten lijkt er wel wat wijziging mogelijk naast Vandenbroucke, al lijkt burgemeester Janssens toch aan te sturen voor behoud hier van Kathleen Van Brempt en ook de belofte aan Anciaux niet zomaar zal gewipt worden. Was zij op de Europese lijst dan een excuus-Truus voor opvolger Toon Wassenberg ? Wie dan moet sneuvelen voor Freya Vandenbossche is een raadsel. Misschien kan hier gerekend worden op federale verkiezingen in het najaar om nog wat postjes in te vullen van andere zonen Tobback en Vanvelthoven.
Voor de CD&V postjes krijgen we niet direct signalen van wijzigingen, al kunnen toch Vandeurzen en Vervotte moeilijk over het hoofd worden gezien. En zal Leterme kunen bevredigd worden met een schamele gecombineerde job van Vlaams parlementslid en gemeenschaps-senator ?
Vogels aast duidelijk weer op een ministerpost, als haar oude afspraken met blauw kunnen vernieuwd worden in Vlaamse regeringsdeelname. Wat we moeten aanvangen met de uitspraken van De Gucht in verband met NVA, blijft anderzijds een raadsel. NVA kan immers moeilijk meer zetels halen dan SPa en is niet direct een bondgenoot van Groen. Anderzijds hebben De Wever of Bourgeois alle kwaliteiten om een goede Vlaamse minister te worden, iets wat we Ulla van LDD niet meegeven.
Uit de perspropaganda vernemen we dat Belgavox wil "bijdragen tot het versterken van de solidariteit, de dialoog, het respect, het samenhorigheidsgevoel en de multiculturele diversiteit in België". Oogt nobel om achterliggende Brusselse politieke doelstellingen te verdoezelen. Ook het tijdstip vlak voor de regionale verkiezingen verraadt een politieke agenda, die de Regionale en Europese identiteit in diskrediet wil brengen. Zouden die 60 artiesten ook optreden voor 'echte solidariteit' met de minderbedeelden, slachtoffers van de crisis, enz. Nu laten ze zich misbruiken voor valse solidariteit met minder nobele gebruiken bij de Vlaamshatende politieke bourgeoisie.
De inhoud van het 'echte beginsel solidariteit' is het laatste jaar voor Vlamingen ongeloofwaardig gemaakt door uit Luik of Brussel gestuurde "solidariteits'-propaganda tegen de vraag van het Vlaams parlement naar enige eigen responsabileit van de gewesten. In elk geval zullen Maingain, Rynders en Di Rupo de muziekminnende bezoekers voor hun kar spannen als sympathisanten voor hun anti-solidaire eigen bedieningspolitiek.
Succes is verzekerd voor deze gratis solidariteitsactie voor het cruiseschip dat tegen de klippen is gegaan, omdat een handvol verwaande politici voor eigen gebruik halsstarrig de grondwet en de wetten van het Belgische volk blijven negeren. Daarvoor wordt voor een concert onder het Atomium te 1020 Laken het kruim van onze artiesten op het podium bijeengebracht. Het zijn Salvatore Adamo, Arno, Will Tura, Clouseau, Stef Kamil Carlens (Zita Swoon), Daan & Telex, Rocco Granata, Jef Neve, Patrick Ouchène, Axelle Red, Stijn Meuris, Saule, Toots Thielemans, Koen Buyse (Zornik), Joshua, Steven en Stijn Kolacny, Paul Michiels, Bart Peeters, Kate Ryan, Saule, Eté 67, Suarez, Triggerfinger, Filip Kowlier, An Pierlé, Gabriel Rios, Jasper Steverlinck, De Laatste Showband met Patrick Riguelle, Baloji, Julos Beaucarne, Boogie Boy, A Brand, The Catatonics, Lou De Pryck, Jasper Erkens, Delphine Gardin, Jackoband, Jeronimo, Sandra Kim & Les Gauff, Laura Lynn, Machiavel, Marka, Maurane, Didier Odieu, Tom Pintens, Gabriel Rios, Rival CNN, Roland, The Scabs, Selah Sue, Sioen, Stella, Sacha Toorop, Stash, Luna Twist, Frank Vander Linden, Johan Verminnen, Marie Warnant, Yevgueni, Joost Zweegers, etc. U begrijpt dat de organisatoren en sponsors kunnen aanschuiven voor een adellijke titel.
.
Onder de mom van solidariteit wordt in politiek België teveel het gebruik gerechtvaardigd om de Franstalige politieke klasse in Brussel vrij te pleiten van respect voor de Belgische grondwet. In Vlaanderen heeft solidariteit ook een andere betekenis dan waarvoor dat woord door politici in Franstalig België en Bruxelles wordt voor gebruikt. Voor Vlaanderen kan het een ondersteuning zijn van een goed welvaartbeleid voor behoeftigen in Wallonië en Brussel. Franstalige politici gebruiken de Vlaamse miljardenstroom als een melkkoe, die hen weerhoudt om een responsabel toekomstgericht beleid te voeren in eigen regio. Komt daarbij nog de haatdragende arrogantie van de Brusselse Franstalige politici, waardoor elke Belgicistische actie onder de mom van solidariteit een pervers karakter meekrijgt.
Vlaanderen heeft zelf nooit kunnen genieten van enige solidariteit uit Franstalig België, ook al waren de economische omstandigheden daar ooit gunstiger. De Vlaamse politici hebben hier echter een toekomstgericht en solidair beleid gevoerd, wat de minder solidaire Franstalige politici hebben nagelaten. Daar hebben de politici meer oog gehad voor politiek cliëntisme en teveel bewust een grotere inkomenskloof gecreëerd tussen kapitaalkrachtige liberalen (MR-FDF stemmers) en aan het lot overgelaten werklozen (PS-kiezers). Het politiek clientisme zorgde ook voor een staatsapparaat met oververtegenwoordiging aan Franstalige Belgen, die op hun beurt werden betaald door Vlaams belastingsgeld.
Respectloos is het negeren het Belgisch grondwettelijk kader, dat dan nog steunt op een door Franstaligen getekende taalgrens en verplichte ééntalige gewesten. Een Belgische dialoog is er één van Franstalige superioriteit. Het samenhorigheidsgevoel en de multiculturele diversiteit wordt door de Franstalige en Belgicistische politici enkel gehanteerd om een politieke meerderheid te rechtvaardigen.
Neen, we krijgen een wrang gevoel bij dergelijke Belga-cistische culturele acties. Ze willen daarmee Vlaanderen onterecht volledig in de hoek drummen van de denkbeelden van het Vlaams Belang en Vlaanderen onterecht afdoen als niet-solidair, niet-respectvol, niet tot dialoog bereid, en nog dergelijk Vlaamshatende verwijten uit het brein van politici van het genre Maingain, ondersteund door partijgenoten Reynders en Verhofstadt. Hun geslaagde poging om een cordon te leggen rond de Vlaamse rechtvaardigen verzuchtingen naar eigen responsabiliteit, is nog steeds niet volledig doorbroken. Toonbeeld daarvan is het uitblijven van een staatshervorming voor een werkbaar België en nog geen oplossing voor het BHV-arrest van het Grondwettelijk Hof., waardoor er zelfs geen geldige federale verkiezingen meer kunnen plaatshebben. België leeft momenteel dus ook op dat vlak in een democratisch deficiet.
Rik Van Cauwelaert illustreert vandaag in Knack met Federale Onmacht na 13 maanden onderhandelingen de toenemende irrelevantie van het federale niveau in dit land (Knack 16 juli 2008, blz 3). RVC herinnert hierbij aan de verbijsterende scène van een groep aangeschoten PS-kamerleden, die aan de vooravond van 11 juli de Marseillaise brallend, ' Vive la France !' scanderend en passerende Vlamingen ' nazi !' naroepend, de gangen van het Huis van de Parlementairen onveilig maakte. Anderzijds zijn er de boodschappen van prominente belgicisten als Etienne Davignon (in Le Soir en Laatste Nieuws) en Thomas Leysens (in zijn Standaard) die verkondigen dat er moet worden bestuurd, omdat het land zich geen nieuwe politieke crisis kan veroorloven.
Vooral de randopmerking is hier belangrijk dat Davignon en Frère met de holding Société Générale Wallonië leeghaalden en de uitverkoop van Electrabel en Teractebel aan het Franse Suez regelden. Leysen heeft de kostprijs van zijn verregaande herstructurering van zijn Umicore (Union Minière) grotendeels afgewenteld op de Belgische belastingbetaler. Volgens RVC passen de verklaringen van Davignon en Leysen volkomen in wat professor Wilfried Dewachter ooit omschreef als amechtige pogingen die op tragikomische wijze de belgicistischee handhavingsreflex illustreren
Uit het commentaar op het internet-Blog van RVC treft ons de opmerking van Bert Brijs, herhaald door Serge Cools : Socialisten en grootkapitaal als objectieve bondgenoten voor het behoud van België
Is dat niet het politiek model van de Franstalige politiek in dit land. MR en PS maken al jaren grote sier met de miljardenstroom dat uit de zakken van de Vlaamse hardwerkende bevolking wordt gezogen en onder de mom van solidariteit aan hun zatte en weeldekuren wordt verspild ipv te worden geïnvesteerd in het welzijn van de basis van de Franstalige bevolkingsgroep.
Onder paars moest van Reynders en Di Rupo in eerste instantie de hoogste belastingsschalen worden afgeschaft, terwijl er een taboe bestond voor armoedebestrijding, koopkrachtbestendiging, arbeidsactivering, begeleiding van kansarmen, ... Op die manier wordt hun wederzijds kiezersvee in Wallonië blind gehouden voor hun corrupt beleid en opgestookt voor de illegale fratsen van elitaire bourgeoisie-taalgenoten in de Vlaamse Rand.
Vlaanderen heeft zich zonder steun, maar met verantwoordelijkheid in het algemeen belang opnemende politieke leiders , opgewerkt van achtergestelde tot een welvarende deelstaat. Wallonië maakte door toedoen van zijn politieke leiders een omgekeerde beweging. Zou dit Vlaamse model van gezamenlijk activerend en met responsabiliteit inzetten voor het algemeen belang ook de Waalse bevolking op termijn niet beter werken om hen te laten meedelen van een betere welvaart.
Alle energie om ter wille van die elitaire bourgeoisie de grondwet (BHV) en de communautaire regeling (uitbreiding Brussel, illegale acties burgemeesters) te negeren, zijn enkel kolen op het vuur van hun gevaarlijke communautaire spelletjes.
Nu blijkt dat in tegenstelling met alle Reynders-blauwgekleurige berichten bleef de staatsschuld ook tijdens de regeringen Verhofstadt I (paarsgroen) en Verhofstadt II (paars) in absolute cijfers bleef stijgen. Reynders-Verhofstadt-Vandelannotte-Vandenbossche en meewerkende pers hebben ons een rad voor de ogen gehouden met jaarlijkse begrotingen in evenwicht. De cijfers liegen echter niet en het netto uitstaand bedrag van de staatsschuld steeg echter van 246,60 miljard euro in 1999 naar 285,81 miljard euro in 2007 of een stijging met 15,9 %. In 1998 stond omgerekend nog een bedrag van 240,72 miljard euro op die teller.Zelfs nu nog volgen de titels van alle media Reynders misleidend voorstel van dalende staatsschuld. Dan hebben ze het over de schuldratio, maar die is conjunctureel onbetrouwbaar.
In 1999 kreeg de paarsgroene regering Verhofstadt van de regering Dehaene een financiële staatshuishouding met structurele maatregelen naar begrotingen zonder tekorten en perspectieven naar een sterke afbouw van de staatsschuld. Op die manier hebben Dehaene en zijn begrotingsminister Herman Van Rompuy België met een zuinig beleid binnengeloodst in de Eurozone. De opvolging spiegelde zich echter naar een politiek beleid op Franstalige leest en bij dit model past geen doorzichtig strak financieel beleid. Woorden en perceptie werden belangrijker dan daadkracht. Paars Verhofstadt verkwiste Europlan-reserves en hypothekeerde de toekomst met meer politieke mandaten, meer ambtenaren, invoeren graaiweddes, financieringswet zonder waarborgen op responsabiliteit, afschaffing solidariteit rijk-arm en legaliseren belastingsfraude, verkoop staatseigendom en duur terug inhuren, opsoeperen pensioenfondsen, enz.
Wat hebben we nog aan de controlerende rol van de media als deze hun paarse vrienden naar de mond blijven schrijven? Ze vergaten dit jaar wel om ook de absolute cijfers van de evolutie van de staatsschuld uit hun artikel te knippen, zodat elke aandachtige lezer het bedrog kon ontmaskeren om in alternatieve media de ware toedracht van het verhaal te vertellen. Nochtans zijn de concrete cijfers ook te halen uit het antwoord van minister van Financiën Didier Reynders op vraag van CD&V-kamerlid Carl Devlies. Belga en hun volgelingen hebben het constant over de dalende procentuele schuld, maar zien blijkbaar niet dat de absolute of nominale schuld toch steeds blijft stijgen. De krant meldt nu zonder censuur dat tijdens de regeerperiode Verhofstadt II de totale (nominale) staatsschuld met maar liefst 22,8 miljard euro gestegen is (22,8 miljard euro dat is 912 miljard oude Belgische Frank). Procentueel betekent dat een toename, van de nominale staatsschuld, met ongeveer 8,6% en dat in 4 jaar tijd.
De Belga-mededeling besluit over de voorstelling van het 21ste jaarverslag van de federale staatsschuld met de titel : Overheidsschuld zakte in 2007 en deelt daarin mee
Ondanks de vertraagde economische groei en de kredietcrisis in de tweede helft van het jaar, is de schuld in 2007 positief geëvolueerd. De schuldratio van de gezamenlijke overheid daalde van 88,2% in 2006 naar 84,8% vorig jaar. Zoals bekend werd de begroting 2007 afgesloten met een tekort van 0,2% van het bruto binnenlands product. De federale staatsschuld bedroeg eind vorig jaar 285,81 miljard euro tegen 278,60 miljard een jaar eerder. De rentelasten daalden voor die zelfde periode van 4 tot 3,8% van het bbp terwijl de gewogen gemiddelde rentevoet van de federale staatsschuld stabiel bleef op 4,56%.
De benadering roept vragen op. De schuldratio zakte inderdaad, maar dat is enkel en alleen te danken aan de groei van de economie. Reynders en co hebben het nooit over de staatsschuld in absolute cijfers, maar alleen in percentages van het bruto binnenlands product, zeg maar onze binnenlandse economie. Paars(groen) kwam wel meer af met ongerijmde verklaringen om de beoordeling van hun begrotingen en hun beleid op een verkeerd been te zetten (pensioenfondsen, verkopen en terug afhuren gebouwen, zilverfonds, enz). Als de economie binnenkort in een crisis terechtkomt, dan zullen we hoedanook geconfronteerd worden met die verdoken opgebouwde staatsschuld, die dan wel niet zal worden toegemeten aan het beleid van de paars(groene) regeringen Verhofstadt. De geplande terugbetaling van de schulden, de enige manier om de staatsschuld te verminderen, is er echter niet gekomen. Op die manier halen we nooit de vooropgestelde Europese Maastricht-norm. De federale overheid kan best zijn beleid naar het model van zijn Franstalige politieke vleugel loslaten en het voorbeeld volgen van Nederland en Vlaanderen, die wel op dat spoor zitten.
Met de installatie van de koninklijke waakvlamconstructie Verhofstadt III zijn we aan het volgend stadium in de verrotting van België. Vandaag 21 december 2007, op de 194ste dag na de verkiezingen van 10 juni jongstleden, hebben de nieuwe ministers hun eed afgelegd bij koning Albert II. Het is de bedoeling dat Leterme het roer overneemt met Pasen (23 maart 2008).
Numero Uno beleeft in volle glorie van zijn ophemeling in de media als redder van het vaderland en wrijft zich in de handen dat hij weerwraak kan nemen voor zijn afstraffing bij de kiezer in juni. Zijn liberale strategie heeft nog maar eens gewerkt en hij wil graag nog wat zetelen op zijn versleten ivoren toren, al was het maar om na te genieten van de realisatie zijn laatste droomscenario, waarin de vernedering van brave Leterme en een zware deuk in het gevreesde Vlaams Kartel een hoofdrol in spelen. Misschien kan hij met zijn nieuwe meerderheid nog beide volledig naar een begrafenis leiden.
Een regering in de bestuurlijke zin kunt ge de constructie Verhofstadt III moeilijk noemen. Maar voor het instandhouden van de monarchie België deed hij wat zijn grote spelbreker Leterme niet kon : een regering vormen. Als je daar geen enkel akkoord moet voor afsluiten (enkel wat teksten van oranjeblauwe onderhandelde deelakkoorden overnemen) en enkel wat postjes moest verdelen dan kan iedereen zo een "regering" vormen. Zijn plechtige oproep tot dialoog is uit zijn mond de gekende Belgische dialoog, die leidde tot de verrotting van de geldende democratische grondwettelijke beginselen, die ons in de huidige toestand van onbestuurbaarheid hebben gebracht. Het is er een op maat van een Franstalige Brusselse Vlaamshatende elite, waarin de Vlamingen steeds moeten zwijgen als de Franstalige spreekt, ook als grondwet en door henzelf eerder voorgestelde Belgische structuren in de prak worden gereden. Zielig aan de hele toestand is ook dat Guy en zijn Franco-Belgicistisch gevolg nu hun gloriemoment kunnen beleven omdat federale verkiezingen nu nog altijd onmogelijk zijn wegens zijn jarenlang negeren van het BHV-arrrest van het Grondwettelijk Hof. In normale democratische omstandigheden moesten we nu immers terug naar de kiezer.
Numero Uno zou toch nog een nota opstellen, die de basis moet vormen voor de staatshervorming. Als Verhofstadt zoiets doet kan dat alleen in het belang van zijn broodheren zijn: het Franstalig establishment die geen verdere federalisering wilt en de privileges van de Franstaligen verder wil verankeren. Geloof veeleer in een komplot-scenario van Verhofstadt-Reynders, met de medeplichtigheid van partijlid Albert II de Belgique. Geloof ook niet in de blauwpaarse "dialoog" van Verhofstadt-Reynders-Di Rupo met forums of costa's, zoals we die al 8 jaar hebben gekend en die de huidige communautaire impasse hebben veroorzaakt. Het verstevigen van de illegale privileges van een Franstalige elite en het jarenlang negeren van grondwet en grondwettelijke arresten zoals het BHV-arrest heeft zijn tol geëist. De verrotting van België blijft duren met het bestendigen van de afgestrafte vorige regeringstop, alleen maar om een Belgicistische oplossing te bieden voor het feit dat er geen geldige federale verkiezingen meer kunnen plaatshebben.
Het is niet ondenkbaar dat het bewandelen van dat zijspoor de spontane kettingreactie in Vlaanderen, waar de ogen in versneld tempo openen, nog zal versterken... Ook nu nog wordt de meerderheid overwegend gevormd door de Franstalige volksvertegenwoordiging. De regering zelf telt buiten de eerste minister 6 Vlaamse en 7 Franstalige ministers, zodat Vlaanderen in de praktijk een minderheid telt in de ministerraad. Er is geen enkele waarborg op een oplossing voor het BHV-arrest noch voor de minste stap naar de afspraken voor staatshervorming van het Vlaams Parlement, noch voor het opstappen van een bij de verkiezingen afgestrafte Verhofstadt. Integendeel is dit na het vertrouwen in het parlement een volwaardige regering, die in principe kan verder in het zadel blijven tot de volgende federale verkiezingen in 2011 en zoals nu blijkt ook langer, als het BHV-arrest nog geen oplossing heeft gekregen en er dus geen geldige federale verkiezingen meer kunnen gehouden worden.
Het oranje-blauwe formatieberaad is in de prak gereden en koning Albert heeft nog een oude afgedankte moto gevonden om zijn schip overeind te houden. Misschien komt nog ooit aan het licht hoe dit scenario tot stand is gekomen en of hier voorbedachte rade bij het spel was. Is dit reeds na deeerste val van formateur Leterme als mogelijk alternatief voor later in overweging genomen bij het overleg van de koning met zijn partijvoorzitter Reynders? Het is in elk geval niet vanzelfsprekend en wegens het democratisch deficit eerder een partijdige keuze te noemen van een koninklijk staatshoofd, waarvan verondersteld wordt dat deze zich hierin neutraal opstelt.
De keuze van de betekenisvol afgestrafte vroegere regeringsleider om een nieuwe regering te vormen, is een nieuw bewijs van het ondemocratisch gehalte van de huidige Belgische staat. Feit is dat het niet van betrouwbaar bestuur getuigt om jarenlang een dwingend arrest van het Grondwettelijk Hof te negeren en op die manier openlijk het bevolkingsdeel voor het hoofd te stoten dat dan nog 60 % van de bevolking uitmaakt. Een vooruitziende vorst en zeker zijn raadgevers moeten erover waken dat de grondwet door zeker al elke gemandateerde politieke leider wordt gerespecteerd en niet als een vodje papier wordt behandeld. Men zou moeten weten dat als de grillen van een illegaal handelende FDF-elite voorrang krijgen op de grondwet, daar een regimecrisis het logisch gevolg kan van zijn.
Het is toch wel schrijnend voor ons land dat degene(n) die de toestand heeft laten verzieken en oorzaak is voor de huidige regimecrisis, nog een nieuw mandaat krijgt om aan die wandaad nog een rondje bij te breien. Het doet aan een staatsgreep denken van een staatshoofd dat al dan niet gesteund door zijn machtsapparaat de democratische keuze van de kiezer niet wil respecteren. Het scenario is zeker verdacht, temeer het blijkbaar bedisselt werd binnen een voor de Franstalige gemeenschap gunstig liberale kliek. Werd de partij van Verhofstadt Laten Doen (aan de leidraad van Slangen) door de Belgische kiezer niet als vierde partij van het land beoordeeld ?
We moeten er niet aan twijfelen dat Verhofstadt binnenkort premier wordt van een nieuwe regering. De gespeelde aarzeling moest hem enkel de volledige vrijheid opleveren om zijn staatsgreep in de media wat meer krediet te geven of te verdoezelen. Maar wie Numero Uno kent, weet dat hij nog nooit zomaar dienstbaar is geweest voor een ander. Hij is al gans zijn lange politieke leven alleen gewend met een dienstbaarheid in zijn richting. Ook Reynders moet er niet op hopen dat het project van zijn campagne-kameraad voor hem uiteindelijk het premierschap zou kunnen opleveren. Verhofstadt heeft altijd alleen maar voor zichzelf gereden en ook nu wordt hij uiteindelijk de nieuwe premier, zeker tot hij zijn lang beoogde internationale job binnen heeft.
De drijfveer van Verhofstadt om het Belgisch regime te redden is minder edel. Hij zou daar niet aan beginnen mocht hij de verzekering niet hebben gekregen dat hij Leterme en de CD&V naar hartelust kon vernederen en zelf een nieuwe regering mag leiden als grote verliezer van de verkiezingen en kopman van de vierde partij in het land. Zijn wraak is zoet en het is niet ondenkbaar dat hij of Slangen hiervoor zelf het scenario hebben geschreven. Het schijnmanoeuvre van VLD en anderen over een volmachten uitbreiding van de huidige regering Verhofstadt van lopende zaken is daarbij maar een aanloop. Iedereen weet dat enkel een nieuwe regering, die de steun krijgt van het parlement, de meubels nog kan redden. En Verhofstadt gaat die volwaardige nieuwe regering leiden en dan is de weg vrij tot 2011.
De Franstaligen staan ongetwijfeld achter het scenario van Verhofstadt , waardoor de Vlaamse gemeenschap opnieuw zijn meerderheidspositie verliest en de onderhandelingen voor een staatshervorming naar Vlaams model op zijn minst voor maanden stilliggen of tot het waakvlammetje van een nieuw forum, costa of is het nu Raad van wijzen wordt gekortwiekt.
Achteraf bekeken moeten we ons afvragen of het gevolgde formatieberaad niet van bij het begin moest leiden naar de huidige evolutie. Reeds van bij het begin werd hier en daar gesuggereerd dat de liberale familie Verhofstadt nog in de wachtkamer hielden. Waar iedereen de dag na de verkiezingen het had over een noodzakelijke tripartiete, dwong Reynders tijdens zijn ereronde in juni het formatieberaad in de richting van oranje-blauw. Het was toen al duidelijk dat deze formatie geen tweederdemeerderheid had voor een staatshervorming, maar de sukkelweg moest worden voortgezet tot Leterme volledig in de vernieling was gereden. Reynders hoopt dat dit zijn droom dichterbij brengt, maar Verhofstadt blijft Numero Uno
Mieke Vogels als nieuwe voorzitter van Groen! is zowat de tegenpool van wat stichter Versteylen en zelfs ooit haarzelf met de groene partij voor ogen hadden. De machtsgeile slang en haar politieke gevolg bewijzen daarmee een bijzonder slechte dienst aan de groene politieke beweging, die destijds als Anders Gaan Leven een veelbelovend en sprankelend nieuw element placht te mogen brengen in het Vlaamse politieke landschap. Het huidige GROEN! is intussen een vloek geworden en we kunnen toegeven dat VOGELS! daar als schandvlek het toonbeeld van is.
In tegenstelling met de oorspronkelijke denkbeelden geraakte Agalev geraakte niet verlost van zijn machtswellustige kopstukken, die de richtlijnen binnen de partijwerking naar hartelust konden aanpassen voor eigenbediening. Pioniers als pater Versteylen wisten reeds gauw welk vlees de beweging met Mieke Vogels in huis haalde. VOGELS! liet op dat vlak in Antwerpen al meteen in haar kaarten kijken door haar politieke loopbaan te starten als tegenpartij tegen de beweging Anders gaan leven. Ze kon zich nadien beroepen op de regel van maximum aantal opeenvolgende mandaten om de toenmalige pioniers opzij te schuiven, maar vertikte het wel om die regel zelf toe te passen toen het haar beurt was.
Machtswellust is de groene lijn in de politieke loopbaan van Mieke VOGELS! en de geschiedenis (federale verkiezingen van 2003) heeft al uitgewezen dat de diva met haar soortgenoten dit groene project in Vlaanderen hebben gekelderd.Zij heeft ervoor gezorgd dat Agalev nog moeilijk kon worden verenigd met het positieve idee achter de beweging Anders GAan LEVen. De naamsverandering in GROEN! helpt geenszins de geloofwaardigheid van de partij (kan nog moeilijk een beweging worden genoemd), zeker niet als het ledencongres in 2007 VOGELS! verkiest als nieuwe voorzitter.
We kunnen ons bij deze keuze afvragen wat de inhoud van dat groene ledencongres nog voorstelt om zijn geloofwaardigheid zo op het spel te zetten. De keuze voor deze politiek al lang verbrande tante moet heel wat potentiële groene kiezers definitief doen afhaken en alle respect verliezen voor eventueel goede politieke bedoelingen van de groene partij in ons land. Wie al een tijdje het politieke gebeuren volgt, kan niet blind zijn voor het op zijn minst accidenteel parcours van Mieke Vogels en de groene partijleiding de laatste jaren. Enig lichtpunt voor de verdere toekomst is misschien dat er toch nog 42 % stemgerechtigde congresgangers blijkbaar bewust hebben gekozen voor de overigens onbekende tegenkandidaat Wouter van Besien uit Borgerhout.
Vogels is 53 jaar en heeft al een lange carrère in de partij achter de rug. In 1985 werd ze verkozen als kamerlid voor het toenmalige Agalev. In '89 werd ze fractieleidster van de gezamenlijke Agalev-Ecolo-fractie in de Kamer. In '94 werd ze schepen in Antwerpen.
In '99 werd Vogels Vlaams minister van Welzijn, Gezondheid en Gelijke Kansen in de Vlaamse regering. Ook na de afstraffing voor Agalev in 2003 is ze nog altijd fractieleider in het Vlaams Parlement.
De eigen bediening stond altijd hoog in het vaandel van VOGELS! De reeks opeenvolgende mandaten of machtswellust was een belangrijk leidmotief voor Agalev zolang dat in haar kaart speelde. Begin 1999 klikte ze in een complot met Verhofstadt en Slangen de doelstellingen van Agalev vast aan deze van de VLD, het premierschap van Verhofstadt en het eigen ministerschap.Geruchten daarover in januari 1999 in beperkte liberale kringen van kippenkwekerijen in het centrum van West-Vlaanderen werden later bevestigd door de feiten van de dioxinecrisis. Maar ook VOGELS! en eventueel andere groene campagneleiders hebben ons toen met dioxine besmette waren laten eten
Het was even slikken voor die liberale kringen, die zeker niet te springen stonden voor het samengaan met de groene partij, maar het goede doel van Verhofstadt en Slangen kon het morren in de kiem smoren. Anderzijds sterkte het geheim wapen het zelfvertrouwen van deze liberale mandataris dat een geheim wapen vlak voor de verkiezingen het kiesgedrag ingrijpend zou wijzigen in het voordeel van Verhofstadt. De kritiek op grootste vijand Agalev was plots ook volledig verdwenen. Ook het VTM-verkiezingsdebat op 14 juni 1999 met VOGELS! en Verhofstadt sprak boekdelen over het politieke koppel Verhofstadt-Vogels.
En, De kiezer heeft in 2003 duidelijk aangevoeld dat de Agalev-kopstukken met VOGELS!het groene project hebben verbrand. De dioxine-commissie werd een door paarsgroen gestuurd lachertje. De groene partijen in de regering presteerden het in 2000 om hun bij de regering Dehaene afgedwongen ecotaks (of ecoboni) om wegwerpverpakkingen zoveel mogelijk te bannen, gewoonweg af te schaffen. Een onvergeeflijk signaal was dat, niet alleen voor de geloofwaardigheid van de partij, maar ook voor de aanpak van het afvalprobleem als we zien waar we nu op dit vlak zijn beland. Belangrijke distributiebedrijven, die al fors hadden geïnvesteerd in een systeem met milieuvriendelijke verpakkingen, werden toen gewoonweg in plan gelaten, ja belachelijk gemaakt.
Met Paarsgroen werd niet alleen de klok inzake afvalbestrijding en milieubeheer stilgezet, Agalev steunde ook solidariteit-brekende liberale denkbeelden als de afschaffing van de hoogste belastingsschalen, afbouw van de sociale zekerheid en andere immorele beslissingen. Paarsgroen is de legislatuur van de nucleaire uitvoer naar Pakisten, de ingreep op de nachtvluchten over Brussel, het opgeven van het polderdorp Doel, de uitbreiding van de startbaan voor de luchthaven Deurne, de goedkeuring vande levering van FN-wapens aan Nepal (waarvoor splitsing bevoegdheden over gemeenschappen), afschaffen van verbod op tabaksreclame in Francorchamps, toelating van beperkt cannabisgebruik, het ingrijpen op het kiesstelsel, Die periode van 1999 tot 2004 (Agalev bleef ook na afstraffing in 2003 met verlies van alle zetels in de federale parlementen nog met Vogels en co in Vlaamse regering ) mag gerust als schandvlek worden gebrandmerkt op het blazoen van de Vlaamse Groene partij Deze nu met VOGELS! terughalen getuigt van hardleers gedrag.
Frank Vandenbroucke is 'teletubbie' van dienst om even een taktisch manoeuvre uit te voeren. Een socialistisch kopstuk vinden om een aanval te plegen tegen De Wever als zou deze de Vlaamse beweging geen goed doen, is zeker geen gemakkelijke opdracht. VDB was het enige socialistisch kopstuk dat nog met enige (en dan nog volgens socialistische normen) geloofwaardigheid kon spreken. Hij moest ook strateeg Janssen, die wellicht de taktische aanval mee vorm gaf, uit de wind zetten. Uit de mond van nieuw voorzitster Gennez zouden de aantijgingen ook enkel worden onthaald op een schouderophalende glimlach.
Met de ongepaste uitlatingen gaat VDB, die anderzijds als verstandig en enigszins realistisch Vlaamsgezind kon aanzien worden, zwaar uit de bocht. Ze doen terugdenken aan zijn misinschatting met zijn "verbrande Agusta-miljoenen". Maar de zenuwachtige uitval past zeker ook in de oppositierol en de traditionele schatplichtige instelling die de Vlaamse Socialistische leiders willen blijven opnemen voor hun Franstalige kameraden. Dat hij zich daarvoor leent, zegt ook veel over zijnrol binnen de socialistische beweging. Het geraaskal is vooral bedoeld voor de 'linkse' kiezers van de CD&V, waar de SPa voortaan zijn lonkende pijlen wil naar richten.
Het verwijt als zou De Wever onder één hoedje spelen met Reynders, de huidige tegenstander van kameraad Di Rupo, heeft ook weinig realiteitszin. De kiezer heeft de kaarten zo geschud dat Oranjeblauw gedoemd is om een regering te vormen. De SPa heeft trouwens ook zelf onmiddellijk een oppositierol voor zich uitgetekend, om af te geraken van hun terecht 'blauwe' imago. En Roodpaars was met zijn mede door Vandenbroucke invulling van de actieve welvaartstaat inzake solidair of sociaal beleid zeker geen voorbeeld, wel integendeel.
Het belastingssysteem werd minder solidair met afschaffing van hoogste belastingsschalen, het invoeren van een belastings-spitstechnologie, bewuste afbouw van controle op ontduiking en daar zelfs poorten te openen voor witteboordcriminologie. De loontrekkenden werden daardoor nog meer de melkkoe voor de staatsinkomsten. Anderzijds werden de voorzieningen voor solidariteit en armoedebeleid voor het eerst sedert de Tweede Wereldoorlog afgebouwd en werden slachtoffers van een door Paars gestimuleerde graai-cultuur eerder in de beschuldigdenbank gezet dan wel geholpen. Belangrijk was dat België aan de top stond in Europa voor het stijgend aantal Euro-miljonairs, maar het was taboe om maatregelen te nemen omdat België ook aan de top staat voor de stijging van het aantal inwoners dat moet leven onder de armoedegrens. Socialistische ministers hadden meer aandacht voor het invoeren van graai-managers in de openbare diensten, dan wel voor het koopkrachtvast maken van de uitkeringen en aandacht voor wie door omstandigheden uit de boot valt.
Zelfs voor een oranjeblauwe regering met Leterme als regeringsleider is het ondenkbaar dat we dergelijk a-sociaal en minder solidair beleid krijgen voorgeschoteld. Is deze schaamte de reden voor de ongeoorloofd bitsige uitval van een Frank Vandenbroucke, die net als de gehele SPa-top met alle middelen moet hengelen achter een 'rood' imago.
Hoelang zullen onze media ons nog misleiden met die 'verborgen agenda' van NVA. Als we de uitspraken van alle partijen en partijleiders eens zouden nakijken, dan zouden daar ook heel wat "verborgen agenda's" kunnen in gevonden worden. Veel Franstalige politici hebben al eens gedroomd van een afscheuring van Wallonië en aansluiting bij het Frankrijk van hun politieke vrienden in Parijs. Waren zowel Reynders als DI Rupo niet actief aanwezig in Parijs bij de recente Franse presidentsverkiezingen ?
We kunnen dus elke partij en onderhandelaar wel een zogenaamde 'verborgen agenda' toedichten. Is het NVA dan zo belangrijk dat alleen hier met een spontane 'uitspraak uit het verleden' wordt rekening gehouden. Of zou die wens ook steeds meer leven bij de Vlamingen zelf, als ze ervaren dat in België zelfs de grondwettelijke bepalingen niet gelden voor een Franstalige elite van 'onbekwamen om de taal van hun gewest te leren'. Chinezen en andere vreemdelingen moeten zich hier inburgeren door in de eerste plaats de taal eigen te maken, maar onze Franstalige Bourgeoisie mag zich zonder enig respect verooloven om hun faciliteiten te misbruiken en ons de illegale les te leren.
Waarom geven zowel de Franstalige als Vlaamse Radiozenders ons geen objectieve berichtgeving over taalgrens, ééntalige gewesten en de geschiedenis van hun ontstaan. De taalgrens is uitgetekend door Franstaligen en het zijn ook de Franstalige politici die een tweetalig België hebben geweigerd en Vlamingen hebben gedwongen tot ééntalige gewesten om te vermijden dat Vlamingen in Wallonië enige faciliteiten zouden bekomen. De fasciliteiten in de Rand rond Brussel waren 'uitdovend' en dus voorlopig om die rijke Franstalige elite de kans te gunnen om de Nederlandse taal van hun woonplaats eigen te maken.
Dan is het BHV-arrest van het Grondwettelijk Hof toch eenvoudig uit te voeren... Hebben de Paarse Vlaamse Politici ook niet onverwijld de bevoegdheid gesplist voor Waalse wapenleveringen aan Nepal of de Francorchampswet gestemd, net als akkoord gegaan met onvoorwaardelijke nieuwe geldstromen naar het Franstalig Onderwijs en dit zonder enige compensatie. Als voor Franstalige politici achter enkele tienduizenden taalgenoten staan in hun verweer tegen een Grondwettelijk arrest, zodat er geen geldige verkiezingen meer kunnen doorgaan in België, wie heeft dan de 'verborgen agenda' van de splitsing van het land ? Of wie chanteert het land in een toestand van onbestuurbaarheid ?
De petitie voor een solidair België lijkt mij veeleer een petitie voor het behoud van het huidige Paarse model van de afgelopen acht jaar, dat juist aanleiding is voor de huidige Vlaamse drang naar respect voor de institutionele instellingen en naar de mogelijkheid tot meer verantwoordelijkheid voor het beleid van de deelstaten. Het is niets meer dan een oproep voor het behoud van de onvoorwaardelijke eenzijdige solidariteit van Vlamingen voor het Franstalig systeem met PS-verzorgingssysteem en MR-handelswijze van anti-solidariteit van rijken en elitaire Franstalige inwijkelingen in Vlaanderen. De initiatiefnemers zijn misschien wel de waterdragers voor de koning, zijn partijvoorzitter Reynders en alle excellenties en profiteurs van het huidige Paarse model maar bevorderen geenszins de leefbaarheid van een toekomstig België.
De inhoud van een petitie voor een Leefbaar België moet er heel anders uit zien. Acht jaren Paars met een toenemende Vlaamse geldstroom voor Franstalige politieke projecten, noem het nu solidariteit, en het laten aanmodderen van het respect voor het institutionele kader zoals het BHV-arrest van het Arbitragehof, hebben de leefbaarheid van België ernstig bedreigd. Onvoorwaardelijke solidariteit leidt tot verwennerij, nog meer arrogantie en misbruik. Eenzijdige faciliteiten en andere buitenissige franjes in de communautaire afspraken hebben geleid tot buitensporige situaties en zich nog meer permitteren van eigen voorkeurbehandeling. Is het normaal dat Franstalige grillen zoals het splitsen van bevoegdheden voor wapenleveringen aan Nepal of het Francorchamps-akkoord onverwijld kunnen doorgaan, terwijl men een arrest van het Grondwettelijk Hof zomaar vijf jaar laat liggen. Dit solidair België is een staat in ontbinding, waar zelfs geen geldige democratische verkiezingen meer kunnen worden gehouden
Een petitie voor een Leefbaar België is een pleidooi voor een duidelijke afbakening van bevoegdheden en respect voor de institutionele afspraken. Om op langere termijn leefbaar te blijven, moeten de deelstaten ook voldoende volledige bevoegdheidspakketten krijgen, zodat ze niet langer de verlammende greep moeten ondergaan van de anders georiënteerde partner. Als de Franstaligen met hun toekomstgericht Marshall-beleid terug vervallen in een passieve PS-verzorgingsstaat met berustende armoede of een MR-staat, die de solidariteit afbouwt inzake fiscaliteit volgens draagkracht en vermogen, dan moeten ze daar later ook zelf kunnen voor opdraaien door een meer responsabel beleid voor de deelstaten. De Vlaamse welstand is er ook niet gekomen door onvoorwaardelijke solidariteit, maar op eigen kracht door een toekomstgericht beleid van zijn politici.
Concreet is een Leefbaar België duidelijk afgebakend in twee deelstaten met als grens de door de destijds door de Franstaligen getekende Taalgrens. Vlaanderen heeft destijds ook ingestemd met ééntalige gemeenschappen ten zuiden en ten noorden van die taalgrens. Dat iedereen dat ook blijft respecteren. Tenslotte hebben we nog het tweetalig hoofdstedelijke Brussel van de 19 gemeenten, waar het respect voor die twee talen ook in de praktijk dient gehandhaafd. Dit kader belet geenszins de solidariteit in België, men name ook niet tussen Vlamingen en Franstaligen. Een Leefbaar België zal trouwens ook de solidariteit binnen de deelstaten kunnen verhogen, doordat deze met meer bevoegdheidspakketten ook een breder eigen beleid kunnen uittekenen dat beter kan worden ingepast in de solidariteitsbehoeften van de eigen regio. Inzake solidariteit moet trouwens niet langer verzwegen worden dat de kloof tussen rijk en arm nu veel groter is in Wallonië dan in Vlaanderen
Lijkt mij momenteel wel zinvol de vraag te stellen naar de beschikbare overheidsfinanciën en de stand van de begroting. De liberale fracties konden als eersten juichen met de belofte van verlaging van de personenbelastingen.Daarna kwam ook de belofte van welvaartsvastheid van sommige sociale uitkeringen. Buiten de oorlog van de Franstalige pers met Leterme en veel nons vanuit Franstalig België lijkt het formatieberaad tot op heden niet op te leveren. De afwerking van de federale staat België hoeft voor de meeste onderhandelaars blijkbaar niet. De Franstalige politici vergeten dat het paarse beleid van Verhofstadt voorbij is. Acht jaar lang werden zij verwend tot in het absurde en ongrondwettelijke toe, maar daar moet hoe dan ook een einde aan komen alleen al om België leefbaar te houden. Ze moeten weten dat Wie de afwerking van het federalisme weigert, separatisme zal oogsten.
Knack heeft het vandaag over de "start met een budgettair rampjaar" en geeft mee dat de belastingsontvangsten nu al ruim 900 miljoen euro lager uitvallen dat vooropgezet in de begroting. Om de begroting 2007 in orde te krijgen moeten nog minstens 1,7 miljard euro en wellicht 2,8 miljard euro worden bespaard. De geplande eenmalige inkomsten door overname van pensioenfondsen voor 500 miljoen euro en de nieuwe verkoop van overheidsgebouwen voor 600 miljoen euro zijn trouwens nog niet ingevuld.
Volgens de werkgroep 'Budget' moet ook voor volgend jaar en bij ongewijzigd beleid nog rekening gehouden worden met een tekort van 2,14 miljard euro, terwijl er eigenlijk een overschot zou moeten zijn van 1,5 miljard euro. Er wordt bovendien nog gewaarschuwd voor hogere rentelasten.
Opvallend in de nota van de werkgroep is verder dat wordt gesproken over 'een onderliggend traject' in het formatieberaad, dat de financiële inspanning in 2008 nog houdt op slechts 1,5 miljard, maar dit bedrag wel laat oplopen tot ruim 4 miljard in 2011.
Het is ook in de praktijk voelbaar dat politiek België vandaag opnieuw rekening houdt met Vlaanderen. De Vlaamse kiezer heeft daartoe het juiste signaal gegeven en ook federaal zijn vertrouwen gegeven aan het Vlaams kartel om de situatie te keren. Acht jaar werd Vlaanderen lamgelegd door het paarse complot van een door de Franstalige politieke leiders gedicteerde coalitie van Verhofstadt. In 1999 werd een aanslag gepleegd op de met veel geduld, energie en politieke moed verworven Vlaamse trekkersrol voor de toekomst van België. Paars heeft Vlaanderen acht jaar lang doen temporiseren en onder de mom van solidariteit zich opnieuw laten vernederen tot melkkoe en tot slaafse volgeling van een opnieuw ingevoerde Franstalige dictatuur voor België.
De installatie van paars in 1999 moest al een belletje doen rinkelen met het heimelijk federaal akkoord voor bijkomende Vlaams solidariteitsgeld naar het Franstalig onderwijs en de invoering van de Waalse politieke mentaliteit in de Vlaamse regering (verdeling van begrotingsoverschot aan de vier toenmalige regeringspartijen, afschaffing project 2002, distantiëren van Vlaamse Leeuw, ). Communautaire vraagstukken werden in de forum-diepvries gestopt, terwijl Franstalige grillen inzake Francorchamps of de wapenleveringen aan Nepal wel onverwijld en zonder onderhandelingen werden ingewilligd. Door politieke benoemingen, een Franstalige politieke mentaliteit en andere verrottingmanoeuvres werden federale administratieve diensten (justitie, financiën, belastingen, ) ernstig in onevenwicht gebracht en het zal jaren duren eer die ongezonde inmenging terug wordt gekeerd.
Er wacht de komende bestuurders een zware hypotheek en het zal voor de voorspoed van Vlaanderen wellicht jaren duren om de door de verloren tijd opgelopen achterstand terug op te halen. Gelukkig heeft de Vlaamse kiezer een einde gemaakt aan die laffe paarse onderdanigheid. We kunnen in dit verband verwijzen aan de ongrondwettelijke toestand inzake de kiesomschrijving Brussel-Halle-Vilvoorde, waardoor er op het moment zelfs geen geldige verkiezingen meer kunnen doorgaan. Het is inderdaad onverklaarbaar dat de grondwet en arresten van het Grondwettelijk Hof bij paars Verhofstadt jarenlang ondergeschikt bleven aan het dictaat van Franstalige extremisten zoals Maingain en co.
De Vlaamse kiezer heeft met zijn stem op 10 juni 2007 opnieuw een nieuwe democratische wind doen waaien in dit Belgenland, dat hopen we althans nog altijd. Zelfs in zijn ereronde heeft informateur Reynders die vraag naar loyauteit voor de grondwettelijke regels moeten erkennen. Iedereen beseft ook dat de splitsing van de kiesomschrijving en gerechtsgebied BHV niet meer kan worden uitgesteld, al blijven de Franstaligen nog hopen op een zekere voorkeurregeling. Voor hen wordt het wennen na acht jaar voorkeur discriminatie.
Vlaanderen heeft opnieuw een eigen Vlaamse politieke meerderheid gekozen. De reële Vlaamse reflex van de paarse partijen was al altijd ver te zoeken. De VLD is met Verhofstadt niet ver verwijderd van de Pest voor Vlaanderen van zijn politieke peetvader Willy De Clercq. De Vlaamse socialisten zagen zich al altijd schatplichtig en zeker solidair met hun machtige Franstalige kameraden, zelfs al was de Vlaamse ontvoogdingsstrijd zeker ook een strijd van de Vlaamse arbeiders tegen de Franstalige bourgeoisie. Enkel met een ondubbelzinnige federale staatsstructuur met verregaande eigen mogelijkheden voor de gemeenschappen en die door elkeen volledig wordt gerespecteerd, kan België blijven bestaan als federale staat.
Momenteel kan Vlaanderen opnieuw hopen op herstel van het respect voor de grondwettelijke regels en eerdere afspraken. Hoop is er ook dat met een duidelijke staatshervorming, waar elke gemeenschap en dus ook Vlaanderen beter kan van worden. Uit de politieke commentaren blijkt alvast dat de mentaliteit is gekeerd. De Vlaamse politieke leiders tonen standvastigheid om het respect voor Vlaanderen in het federale bestuur te herstellen. De Franstaligen beseffen steeds meer dat ze in het vervolg rekening zullen moeten houden met hun Vlaamse collegas in een toekomstige regering. Intussen is ook bij stemmingen van onze volksvertegenwoordigers duidelijk een kentering merkbaar. Er is al een wetsvoorstel ingediend voor de splitsing van BHV en de Vlaamse volksvertegenwoordigers hebben dit Vlamingen tegen Franstaligen gestemd om bij hoogdringendheid te behandelen De Franstalige politici weten nu dat het menens is
Verhofstadt en Michel kunnen premierschap niet opgeven
De verkiezingsuitslag is duidelijk. Wat de koning er mee doet is dat minder. Ook Verhofstadt en zijn woordvoerders blijken zijn droomrol van premier nog niet te hebben opgegeven. Knack-hoofdredacteur Rik Van Cauwelaert verklapt dat Louis Michel in alle discretie de weg wil effenen voor een alternatief plan om een nieuwe paarsgroene coalitie te installeren onder de leiding van Numero Uno Verhofstadt. Dat er met komplotten dient rekening gehouden te worden, was al te blijken uit het lachwekkend optreden van Somers in het voorzittersdebat van Ter Zake. Reynders neemt alvast alle tijd om een liberale ereronde te rijden, want het is blijkbaar niet de bedoeling dat dit enig constructief resultaat oplevert. De koning heeft misschien geen liberale partijkaart maar hij speelt toch dit spelletje mee. Zijn weigering op aanzet van Verhofstadt om het KB te ondertekenen voor de sociale verkiezingen kan ons land niet alleen een nodeloze zware Europese boete kosten, maar is tegelijk een duidelijk toonbeeld van de politieke voorkeur van het staatshoofd.
De perceptie meehelpen dat de Waalse liberalen aan zet zijn en de politieke agenda kunnen blijven bepalen krijgt stilaan het geurtje van vooringenomenheid. Het sterk uitgesmeerd verhaal van de sterkste politieke familie klopt trouwens niet. In de federatie België zijn alle partijen al decennia lang onafhankelijke parlementaire fracties. De term politieke familie wordt er nu voor eigen gebruik bijgehaald en wordt fictief bepaald door de optelling van het aantal parlementaire mandaten voor de ooit in de vorige eeuw nog samenhorende ideologische strekkingen. Enkel de socialisten hebben op dit ogenblik over het ganse land nog een verwijzing daarnaar, maar zowel MR als CDH hebben die verwijzing al een poos afgezworen. Zelfs tussen de socialistische SP en PS is het water nu diep, om maar te zwijgen van de veelzijdige tegenstellende belangen van het Vlaams Kartel en CDH.
Daarbij klopt die redenering misschien wel in de zetelverdeling, maar niet in het aantal kiezers die voor de bedoelde strekkingen hebben gestemd. De twee liberale partijen bekomen samen 1.624.518 kiezers, terwijl de Christen Democratische partijen samen 1.639.027 kiezers halen, wat dus beduidend meer is. Moeten we met die redenering nu aansturen op het verlagen van het aantal mandaten in Franstalig België, dat momenteel minder stemmen moet halen om een parlementair mandaat binnen te halen ? Het is in elk geval nu zo dat de redenering van de politieke families een Franstalige redenering is, die wordt gevolgd door de koning. Het is immers zo dat de grootste Franstalige partij duidelijk meer kans maakt om ook tot de "grootste familie" te behoren...
We kunnen besluiten dat democratisch gezien niet de Waalse liberalen van Reynders, maar het Vlaams Kartel van Leterme zowel wat het aantal kiezers over het ganse land als wat de grootste fractie betreft veruit is aangewezen om een federale regering te leiden. Dat Michel en co alsnog op de kar willen springen van Verhofstadt en hun nederlaag niet kunnen omzetten in democratische onderdanigheid moet op hun rekening worden geschreven. Wellicht hoopt Michel dan bij het vertrek van Verhofstadt naar een Internationale topjob om zelf zijn droom van premier te worden nog te kunnen waarmaken...
Kiezer koos voor een echte Vlaamse regeringspartij
Dat Vlaams minister-president Yves Leterme zich ook na de verkiezingen vastberaden blijft opstellen tegen ultimatums van de andere kant van de taalgrens, lokt verwondering uit. Voor de Franstalige radiozender La Première reageerde hij zonder aarzelen krachtig op het nonvan CDH-voorzitster Joëlle Milquet ten aanzien van het NVA in het Vlaams Kartel. Als de CDH niet van plan is om mee in een regering te zitten met NVA in de coalitie, dan is dat volgens Leterme de beslissing van CDH. De CD&V/NVA wordt één fractie met 30 zetels in het parlement.Exclusieven stellen als men tien op de 150 zetels in de Kamer heeft, dan weegt dat voor Leterme niet zwaar door.
Na 8 jaar Paars zouden we inderdaad vergeten dat er nog Vlaamse regeringspartijen zijn, die respect afdwingen door een meer consequente houding als vertegenwoordigers van de gewone Vlaamse mensen. De geschiedenis leert dat we Vlaamse zijde op dat vlak altijd al meer konden rekenen op een Vlaamse reflex bij de Christen Democraten, al leek deze voor ons toen wel te braaf tegenover hun partners in de regeringen. De liberalen hebben steeds hun waarmerk van 'Pest voor Vlaanderen' blijven bevestigen en de socialisten dachten altijd dat ze zich Belgicistisch moesten opstellen, alsof ze nog stees schatplichtig zijn aan hun Franstalige kameraden. Ook de keuze van NVA om scheep te gaan met Leterme en co is niet toevallig. Hun Vlaamse ideaal haalde de bovenhand op de nochtans aanlokkelijke postjes op korte termijn bij de Paarse partijen.
De afgetekende overwinning van het Vlaams kartel is de beloning van de Vlaamse kiezer en sterkt hen nu om de met Paars teruggeschroefde Vlaamse rechten terug op het goede spoor te zetten. Het zal niet gemakkelijk zijn met het Liberale Belgistische FDF-denken, maar een consequente Vlaamse houding naar oplossingen voor de communautaire problemen binnen de mogelijkheden van de grondwet en een klare toepasbare wijziging moet ook hen uiteindelijk kunnen overtuigen dat België nog enkel kan als Vlaanderen niet langer wordt belemmerd of gepest door eenzijdig respect.
Ons belastingssysteem is gegroeid en in de loop van decennia bijgepast volgens de noodwendigheden en werd regelmatig getoetst aan de regels van rechtvaardigheid en noodzakelijke solidariteit. Daaruit groeide een algemene consensus van een evenwichtige belastingsgraad naar "draagkracht en vermogen". Nu is deze peiler van onze samenleving gedegradeerd tot een electoraal thema of demagogische melkkoe om impulsieve kiezers te verleiden. De vlaktaks is daarin een vernieuwend kiesproject gericht naar individualistisch ingestelde kansrijken. Het is een verzachtende term voor de in die kringen vaak gehoorde roep naar de afschaffing van de sociale zekerheid, het aan banden leggen van vakbondsrechten, een apartheidsregime voor hun financiële elite, een afbouw van hun maatschappelijke plichten en verruiming van hun buitenissige rechten.
Het belastingsthema was een beetje afgezaagd en een normaal denkende burger weet ook dat slechts een kleine elite van grootverdieners en witteboordcriminelen daarvan heeft kunnen profiteren, terwijl de 90 tot 95 % minder fortuinrijken met de kater zit om de toch verhoogde globale belastingsdruk te moeten ophoesten en hen nog de factuur wacht van het desastreus financiëel beleid van de laatste 8 jaren. Paars(groen) schafte in 2000 al de hoogste belastingsschalen af ten gunste van de 5 % graaiverdieners.
Het is duidelijk dat die vlaktaks er voor zou zorgen dat het onevenwicht nog groter wordt, of terecht gezegd : "de rijken moeten rijker worden, de armen moeten nog armer worden". Is dat de maatschappij, waarnaar de voorstanders van de vlaktaks streven ? Het legt een onaangename hypotheek op de leefbaarheid van onze maatschappij in de toekomst.
Van8 jaar Paars Verhofstadt onthouden we dat themas als euthanasie en holebis belangrijker waren dan de zorg om een evenwichtig en toekomstgericht beleid inzake economie en tewerkstelling, financiën, justitie, sociale zekerheid, e.a.Inzake die klassieke beleidsdomeinen moeten we vaststellen dat daar veeleer een afbraakbeleid werd gevoerd, dan wel een evenwichtig beleid van goede staatshuishouding.
Op financiën werd nagelaten om het strikte begrotingsbeleid van Dehaene-Van Rompuy verder te zetten met reëel sluitende begrotingen en een strikte afbouw van de staatsschuld. In plaats van iedereen mee te laten genieten van de gunstige omstandigheden van de conjunctuur, werd alleen een verschuiving doorgevoerd ten voordele van een elite van al rijkbedeelden en ten nadele van consumenten die het wat minder breed hebben.
Een dubbele fiscale amnestie en een wanbeleid voor de belastingsdiensten zetten de eerlijke belastingbetalers een neus.Het beleid van Reynders en co begunstigde en stimuleerde zodoende belastingontduiking, de witteboordcriminaliteit en corruptie. Wie niet kan genieten van een duistere inkomstensituatie of geen fiscale fraude kan plegen, zit met het onbehaaglijk gevoel zelf te moeten opdraaien voor de globaal toch verhoogde belastingsdruk. Dit beleid van belachelijk maken van de eerlijke belastingbetaler is nefast voor de toekomst en we hebben dan nog niet gehad over het opsouperen van toekomstige pensioen- en andere fondsen, de impulsverkoop van gebouwen waarvan de huurprijs in vier jaren reeds de verkoopprijs overtreft, .
Op justitie liet men de situatie maar aanmodderen en rotten met uitspattingen als de moeilijkheden in de gevangenissen van het onmiddellijk vrijkomen van straffen tot drie jaar tot de ontsnappingen in Dendermonde. De extra budgetten moesten blijkhaar dienen voor eigen gebruik, politieke benoemingen en andere beïnvloeding van het apparaat, terwijl kansen werden mislopen om het gerecht rechtvaardiger, rechtlijniger en doeltreffender te maken. In de plaats kregen we een justitie op maat van de PS. Het gebrek aan respect voor het recht op een krachtdadige en rechtvaardige onafhankelijke justitie blijkt trouwens ook nog uit het miskennen van het arrest van het Arbitragehof over de ongrondwettelijke kieskring BHV. Het manipuleren voor eigen voordeel van de kieswet kreeg hier voorrang op de grondwet.
Neen, 8 jaar Paars Verhofstadt is genoeg geweest en het zal nog een tijd duren eer de ingevoerde onrechtvaardigheden en nefaste mentaliteit opnieuw op het goede spoor komt. Ook Nederland heeft jaren nodig gehad om de chaos en de puinhoop van paars bestuur opnieuw te boven te komen
Wie Poli volgt in dit blog en op politieke forum-discussies, weet dat de partijen van Paars(groen) het bij deze verkorven hebben met hun individualistisch ingesteld beleid van de laatste jaren. We kunnen bv. niet begrijpen dat socialisten, liberalen en toen ook nog groenen, - die verondersteld worden dat ze het algemeen belang voor ogen hebben als eerste prioriteit in 2000 al de hoogste belastingsschalen hebben afgeschaft en tegelijk een beleid van ontkenning en verwaarlozing hebben gevoerd inzake armoedebestrijding. Wie door allerhande best te verontschuldigen omstandigheden niet kan meeprofiteren van welvaart, werd door de paars(groene) regeringspartijen nog bijkomend als zondebok behandeld en genegeerd met de afbouw van steun en noodzakelijke begeleidingsmogelijkheden. De zorg voor de euromiljonairs, fiscale fraudeurs, witteboordcriminelen, eigen partijfinanciering en belastings-spitstechnologie ging voor
Het is niet de prioritaire taak van de politiek om een elite van al bevoorrechte burgers nog bijkomend te begunstigen, terwijl een meerderheid van de bevolking, actieven zowel als niet-actieven door omstandigheden, moeten opdraaien voor hun onevenwichtige goed-nieuws-politiek. Veeleer moeten kansen geschapen worden opdat ook de minstbedeelden als volwaardige partner worden erkend en begeleid om ook een plaatsje te bekomen in onze maatschappij. In België moet één op de vijf kinderen leven in omstandigheden die als arm worden omschreven. De bijzondere geschenken aan de financiële elite in dit land waren beter aan hen besteed
Het getuigt niet van staatsmanschap om een beleid alleen af te stemmen op het mondige en financiëel gegoede deel van de bevolking en met alle middelen alleen de eigen machtspositie als leidraad te nemen. In dat plan wordt het ander deel van de bevolking dan gezien als "dom kiesvee", dat dan met een gepaste strategische verkiezingsaanpak toch kan gerecupeerd worden of handig kan afgeleid worden worden naar een voor verdere regeringsdeelname ongevaarlijke tegenstander.
Dat Paars in 2003 misschien toch succes heeft gehaald met zijn uitkooppolitiek van het meer kapitaalkrachtig en onbekommerd kiespubliek, betekent niet dat ons land op middellange termijn baat heeft gehaald uit dit politiek berekend eigen profijt. We kunnen immers niet blind blijven voor de nefaste gevolgen, waarbij het eens zo voorbeeldig België op het vlak van sociale zekerheid, welvaart, economische ontwikkeling en tewerkstelling, armoedebestrijding nu flink is afgezakt in de Europese lijstjes. Enkel in het lijstje van het stijgend aantal euromiljonairs is België nog een topper
Het is bemoedigend om vast te stellen dat een potentiële regeringsleider als Yves Leterme zijn rechtvaardig hart laat spreken en deze week uitgerekend in zijn functie van minister-president en lijsttrekker van de CD&V de afschaffing van de hoogste belastingsschalen in vraag durft te stellen en een concreet bedrag vooropstelt voor armoedebestrijdende maatregelen. Daarmee geeft hij ook het door de Paarse partijen in de verdomhoek geschopte deel van de bevolking onverwachts een ruggesteuntje en de verzekering dat ook hun problematiek wordt gehoord en met concrete voorzieningen ingevuld. De bezorgde uitspraak van Leterme voor een rechtvaardige spreiding van de middelen is niet zo onverwachts, daar die bezorgdheid om de zwakkeren in onze maatschappij een steeds weerkerende leidraad is in alle contacten van Leterme zelfs met een publiek dat dit thema liever onbesproken laat.
In zijn vastberaden rechtvaardigheidsplan wil hij tegen 2011 de uitkeringen welvaartsvast maken, de laagste pensioenen optrekken en het leefloon herwaarderen. Voor Leterme moet de lastenverlaging om meer banen te scheppen niet gericht zijn op de hoogste maar op de laagste inkomens. De afkerige reacties vooral uit socialistische hoek getuigen tegelijk van de moed van Leterme om hiermee de publieke (individualistisch ingestelde gegoede burgers) opinie te trotseren als van de door machts-geilheid besmette doofheid voor de problemen van hun natuurlijke achterban van de SPa-excellenties.
Als ik Ceyssens de laatste jaren op de tribune van het Vlaams Parlement bezig zie, dan doet me dat veelal de link maken met een scenario uit een TV-programma van weleer, waarbij een gelegenheids-acteur wordt gecoacht door een oortje.Die persoon zegt dan letterlijk wat de verborgen regisseur hem in het oor fluistert. Wat VLD-fractieleidster Patricia Ceysens in het Vlaams Parlement veelal op de tribune als verontwaardiging tegenover de CD&V-ministers komt verkondigen, lijken inderdaad als hersenspinsels van Verhofstadt en sedert Verhofstadts partij open is geworden uit de strategische bijbel van Slangen.
In het verleden was minister Inge Vervotte meermaals haar kop van jut, omdat ze het aandurfde om niet in de pas te lopen van Federaal minister Laurette Onkelinx. De handelswijze van de Vlaamse minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin inzake het dossier van Jeugdbescherming en jeugddelinquenten zat daarbij volledig in de lijn met de Vlaamse bekommernis, maar Ceyssens moest zich daarbij blijkbaar opstellen als de spreekbuis van de federale regering en het opnemen voor de Waalse federale minister van justitie. Als ik nu de aanval hoor tegen haar minister-president, dan blijft dit oortje mij parten spelen en zie ik daar Slangen op de tribune.
Los van het verantwoord zijn van de kritiek op het eventueel breken door minister-president Yves Leterme van de afspraak om vijf jaar volop door te gaan als regeringsleider van de Vlaamse regering, is de aanklacht vooral een strategische zet binnen het raderwerk van Slangens verkiezingstrein naar het verder zetten van een regering Verhofstadt. In deze optiek moeten we ook de verklaringen begrijpen van de VLD-ministers in de Vlaamse regering. Minister Dirk Van Mechelen heeft ook zijn oortje gebruikt om zijn loyaliteit met de minister-president tegen te spreken en zelfs te dreigen met lopende zaken. Enige tijd geleden kon hij ook al over een oortje worden verdacht bij een spontane lof betuiging met de federale begroting. De uitlating van Minister Fien Moerman vandaag bij het begin van de regeringsraad over Leterme als CEO van een onderneming, die solliciteert naar een andere betrekking, is ook al volledig in de lijn van haar rol als spionne van Verhofstadt in de Vlaamse regering.
Vraag blijft wie nu het regeringswerk van de Vlaamse regering lamlegt. De Vlaamse regering kan in grote mate blijven verder werken als de ministers in de Vlaamse regering van hun partij, lees reclamestrategen, de kans gelaten wordt om gewoon hun regeringswerk verder te zetten. De huidige situatie is niet nieuw en is mede een gevolg van het invoeren van eerder misleidende BV-verkiezingen door de verkiezingshervorming met grote kieskringen. Voor Paars Verhofstadt waren BV-verkiezingen in2003 en 2004 een middel om de CD&V-oppositie in de kiem te smoren. Hun opgevoerde verontwaardigheid maakt nu weinig indruk.
Alle Vlaamse ministers staan trouwens op een verkiezingslijst, net zoals Verhofstadt en de federale ministers in 2004 maanden aan een stuk volop bezig waren met de Vlaamse verkiezingen. In het geval van Verhofstadt kunnen we ook nog in herinnering brengen dat hij op onze kosten in 2002 en 2003 nog een Europese rondreis en ontvangsten organiseerde voor zijn campagne naar de post van Europees commissaris.
De verkiezingen gaan om meer dan de eerder 'kunstmatige' keuze tussen de drie lijsttrekkers van VLD, SPa en Vlaams Kartel. Die politieke commentatoren, die de bevolking zo objectief mogelijk wensen te informeren, weten toch ook dat België geen republiek is en hier geen presidentsverkiezingen worden gehouden. Ze tonen bewust een vertekend beeld over waar deze verkiezingen om gaan. Meteen wordt duidelijk waarom Janssens er op stond dat ook Vande Lanotte zich als kandidaat-premier moest profileren...
Als we weten dat alle opiniiepeilingen uitwijzen dat de huidige Paarse regering met VLD en SPa geen meerderheid meer heeft in Vlaanderen en zelfs met moeite aan 40 % komt, dan ruikt die belangstelling toch op zijn minst naar ondemocratische vooringenomenheid van de staatszender. Zijn Slangen of Janssens nu ook al de strategische politieke raadgevers van deze 'onafhankelijke' redactie ?
Bedoeling van de Vlaamse Paarse minderheid is wellicht het spelletje van 2003 te herhalen en ook nu de mogelijke tegenstander uit de oppositie (toen vertegenwoordigd door Stefaan Declerck, nu door Leterme) in de tang te kunnen nemen. In de strategie van Slangen en Janssen steekt dan vermoedelijk nog wat anti-VB propaganda om de verkiezingskeuze zoveel mogelijk te kunnen polariseren tussen Paars en VB en Verhofstadt en co kunnen weer 4 jaar verder als excellenties met een Paarse club naar Franstalig model. En dit met de medeplichtigheid van de staatszender (van 'nonkel Siegfried').
