De voorlaatste dag (in principe om de Stelvio te beklimmen)
Gezien de Stelvio boven nog vol met sneeuw lag vanmorgen en er
dus niet gefietst mocht worden, zijn de deelnemers inventief geweest met eigen
alternatieven te bedenken. Een groepje is de Ultimo gaan doen en er zaten wel enkele
verrassingen in, wat de hoogte betreft en het stijgingspercentage dan. De bergtunnels
zorgen altijd voor de nodige afwisseling.
Wij hebben een fantastische afdaling gedaan over een goede
weg met veel haarspeldbochten. We moesten wel voorzichtig zijn want de motards
en ook een club Porche eigenaars maakten de wegen onveilig. Onder in de vallei is de temperatuur opgelopen tot 34 graden, boven in de bergen was het dus nog wel aangenaam warm, en hoefde de afdaling niet met een jasje of vestje aan gedaan te worden.
Een jeugdig koppeltje is aan de andere zijde van de vallei
een beklimming gaan doen naar Avelengo en over Terlano terug naar Merano.
Drie deelnemers wagen zich aan een flinke klim, slechts 12 km maar toch al 700 hm ! Je moet het doen om het zich voor te kunnen stellen. De anderen genieten van een wandeling door de mooie stad, winkeltjes kijken, terassjes doen, genieten van het prachtige weer en van de koffie of iets anders. Ook wordt een grote tuin bezocht ( 7 ha) door enkele bloem en plantfanaten. De namiddag wordt afgesloten met een lekkere bbq op het hotelterras. Weinig nieuws dus maar iedereen heeft weer echt genoten van de parchtige omgeving, stad en natuur.
Vanmorgen zaten we met een dilemma, een rit van 78 km naar
de Montigglersee of de Gampenpass en de Mendelpass, samen 120 km en nog veel
voornamer 1970 hoogtemeters !!! We hadden nog 10 km tijd om na te denken,
aangekomen in Lana hebben we Gust toch maar gevolgd voor de zware rit.
Dus we begonnen volle moed aan de beklimming van de
Gampenpass, 15 km in een hittegolf, het stijgingspercentage van 6 % deed ons
niets meer na al 2 dagen goed geklommen te hebben, maar 15 km was in deze
warmte toch wel heel lang.
Onze mental coach + volgmotor stonden ons met raad en daad
bij en wachtten ons telkens na 2 a 3 km op, daar dronken we dan snel een slok
water en weer door. Aangekomen op de top gauw de jasjes aan en afdalen maar.
Ergens bij een huisje waren de bidons leeg en hebben we spelende kinderen
aangesproken en onze bidons werden gevuld. We konden weer door. Toen we weer
begonnen aan de tweede beklimming, de Mendelpass (puff ^puff) ging het weer
tegen 8 km/uur . Tussendoor toch maar een reepje gegeten en voor Eliane een
gelleke met banaan (gekrgen van Gust onze mental coach). Na veel puffen en
zweten weer 6 km en 1370 hm overwonnen en aangekomen boven op de top van de Mendelpass,
een spaghetti, krachtvoer hadden ze nodig terwijl wij echte berggeiten op een
banaan een suikerwafel, een reep en een gelleke met banaansmaak op onze fiets
konden blijven doorgaan. Teug aangekomen in Merano hadden we 96 km en 1870 hm.
Eliane en Sarah
Montiggler
See (Lago di Montecolo)
Het is weer schitterend weer, als wij ons om 9.30 u op gang
trekken voor een ontspannende fietstocht naaar de Montiggler See nabij Caldaro
an de Weinstrasse.
De route gaat over smalle en rustige wegen door kilometers
lange appelboomgaarden.
Vanaf Andriano volgen wij dan de Strada di Vino en genieten
van de verkeersarme route door de wijngaarden.In messiano buigen wij af
richting Bolzano; vrij vlot vinden wij daar de nieuwe klimmende autovrije
fietsroute naar Caldaro. De route gaar constant omhoog en vergast ons op
heerlijke vergezichten over Bolzano en omringende bergen.
In Caldaro verlaten wij de fietsroute en slaan af naar t
dorpje Monticolo om vervolgens de Montiggler See te bereiken.Een heerlijk terras wenkt. Na het nuttigen
van een overheerlijke pizza vatten wij de terugtocht aan. Via een piepklein
weggetje door de wijngaarden bereiken wij St Paoli, volgen de smalle weg door
het dorpje en vatten dan de kilometerslange afdaling naar Terlano. Daar pikken
wij in op de Etschradweg (langs de rivier Adige) die ons in 15 km terugbrengt
naar Winzerhof, ons hotel. Intussen is het 30 graden : tijd dus voor een pris
pintje en nakaarten. De deelnemers : Jos Paul Mia en José. Gegevens van de rit
: 77 km, 680 hm, gemiddelde 20,5 km/u.
Al goed warm vanmorgen. De tocht werd nog wat doorgesproken
want er waren veel mogelijkheden. De details bespaar ik nog. Het eerste
gedeelte betrof de rit naar de start van de klim in Laces. Daar werd de keuze
gemaakt de echte klim aan te vangen of de halve.Een tweetal bleven gewoon ter plaatse want de
rit van gisteren was nog niet verteerd. Het eerste gedeelte van de klim,
zogezegd het gemakkelijke deel, was een achttal kilometer. De jongere dames
kozen daarvoor, en begeleider van dienst bracht hen met wat moeite naar hun
doel. De echte klimmers hadden de echte top alleen maar voor doel.
Op het einde van de rit was iedereen weer tevreden, zij die
de top haalden, zij die onderweg terugdraaiden, zij die bleven wachten, zij die
met moeite de halve hoogte hebben bereikt.
Prachtige natuur, een eentonig geluid van de rivier, een
mooi verzorgd fietspad, de sneeuw nooit ver uit het zicht, de honger voor een
stevig avondmaal . Enfin ik kan nog wel een tijdje doorgaan.
Om 10.00 uur vertrokken we vanuit Merano richting St
Leonardo, waar de eigenlijke klim begon. Vanuit Merano liep de weg gestaag doch
langzaam omhoog. We volgden een hele tijd de rivier over een onverhard
fietspad. Enkele kleine obstakels, steil klimmetje, een brugje werd soms
moeilijk om nemen. De temperatuur was aangenaam. Het klimwerk liet zich meteen
gevoelen. De groep viel uiteen in kleinere groepjes. Onderweg werd door enkelen
gestopt voor wat eten en drank. Boven de bomengrens werd het flink koud, de afkoelende
wind liet zich goed voelen. De laatste kilometer ging steil omhoog. Boven deden
zich enkelen tegoed aan wat drank, anderen maakten direct rechtsomkeer na eerst
een jasje te hebben aangedaan. De afdaling was redelijk moeilijk omdat de weg
er niet altijd goed bijlag. Ik moest een noodstop doen omdat een bus de weg
versperde. Onze jongste deelnemer werd door een motard tegen een rotswand
geduwd, de oudste deelnemer kreeg spakenpech en moest gedepanneerd worden. Doch
iedereen heeft de top gehaald. Proficiat aan zij die de eerste keer een bergrit
deed en de bergtop haalde !
Stipt om 5 uur zijn we vertrokken. Het weer was al stukken beter en, voor we het beseften, lossen wij na driehonderd kilometer de eerste keer van stuur. Dat ging ook gepaard met de nodige pauzes en wat drinken of eten. Een keer had de camionette ook dorst. De rit ging fantastisch goed tot de autoweg ophield. Het begon wat te regenen en de weekenddrukte begon toe te nemen. We naderden toen ook de bergen en dat zegt genoeg. Honderden motards hebben we doorweekt naar huis zien rijden. De laatste 90 kilometer was het echt fout. De kronkelende weg door de bergdorpen kon het verkeer echt niet meer slikken en we zijn dus stapvoets en vaak stoppend verder geslopen. Rond half zes waren we terplaatse en stonden enkele leden van de club ons onderaan de smalle toegangsweg naar het hotel ons al op te wachten. Dan maar eerst eten en daarna pas uitladen. De zon was van de partij, het was daar een aangename 24 graden. Het had daar die dag niet geregend. Dat beloofd ! 's Avonds na het avondeten werd de tocht voor morgen doorgenomen. Worden we dan toch berggeit ?
De ene neemt een volledige rustdag, de andere fietst een korte rit, een uitzondering doet toch gauw een rondje van 104 km met enkele leden van de club. Jaak, de rit naar Gangelt is zoveel beter nu dan de voorgaande jaren. Fijn dat je die rit vorige dinsdag nog hebt uitgestippeld en hebt nagereden. Wij troffen het echter niet met het weer, geen regen doch veel te koud en redelijk veel wind.
Op het einde van de middag hebben we de fietsen geladen en de koffers er tussen gestoken. Paul kent de kneepjes van hoe je een camionette het best vult !
En dan morgen heel vroeg, ja om 5 uur al, rijden we de anderen achterna. Zij zijn een dag eerder vertrokken, 4 auto's met telkens een koppel aan boord. Wij hopen natuurlijk dat zij morgen avond het weer in Merano zo hebben geregeld dat wij daar bij aankomst al een terraske kunnen doen. Duimen dan maar !!!
Allé, vooruit dan maar weer. Spullen bij elkaar zoeken. Fiets poetsen en alle onderdelen eens goed nakijken. Is m'n ketting nog goe, m'n bandjes, de remblokjes ? Heb ik olie bij en wat gereedschap ? Een lange lijst moet worden doorlopen. Ook de fietskledij is belangrijk, want we trekken de hoge bergen in. Het verschil tussen het weer in het dal en boven op de top is vergelijkbaar met zomer en winter (soms). De weervoorspellingen rond Merano beloven veel fijne fietsuren in de zon ! Het zal een hele tegenstelling zijn met wat we thuis te slikken hebben gekregen. Nee zulk weer geraak je niet gewend, dus een verpozing in het zuiden kan soelaas bieden. Enfin, het doet deugd de voorbereidingen te kunnen doen met et zicht op goed weer !
