De vredesduif vliegt van site naar site, door zo veel te landen als maar mogelijk is. Alsjeblieft, help de duif om een lint te maken, rond de wereld. door hem mee te nemen naar jouw site, of om hem aan iemand anders te geven voor hun site, door hem een plaats te geven in een ander werelddeel of in die delen van de wereld waar strijd en chaos heerst
Ik ben mijn onschuld verloren die dag. Die ene handeling die zoveel pijn deed, dat ik met iedere vezel in mijn hart gevraagd heb nooit meer te hoeven voelen. En zo geschiedde.
Zondag 31 mei 2009.
Molly O'Day galmt terwijl ik onder de douche probeer mee te zingen.
"Don't sell daddy anymore whiskey,
I know it will take him away,
We all are hungry
And mama is weeping
So don't sell him no whiskey today!"
Op de achtergrond huilt een kindje heel indringend. Even voel ik die wond weer openrijten. Een fractie van een seconde en ik heel weer.
Het is vandaag een bijzondere dag. Mijn dochter heeft haar eerste BBQ, bij haar eerste echte huisje, trotse meid. Samen met haar vriend en haar moeder bereidt ze de dag voor. De telefoon rinkelt.
'Paps doe nou een beetje alsof je blij bent, prachtig weer, heerlijk zonnetje, kom je gauw,' pruilt ze.
Jarenlang ben ik op zoek geweest naar een emotionele wegenkaart die mij leidde en hielp om de jaren van pijn, vernedering en buitengesloten zijn te doorstaan. In mijn leven is er nooit iemand geweest die mij geleerd heeft om met verlies en verlatenheid om te gaan. En na vele jaren van intensieve therapie is Mauke de enige in mijn leven die een onmiskenbare tederheid in mijn ziel kan opwekken.
'Natuurlijk kom ik zo gauw mogelijk lievie, hang gauw op want ik ben kletsnat', probeer ik met een klaagstem.
Ik wil net de toon van het liedje, een jaren vijftig flashback, weer oppakken of detelefoon rinkelt weer. Met een gemaakte irritatie neem ik op.
'Wat vergeten?'.
Stilte.
'ehh......'
Kreun.
Ik: 'Nou Mauke..........zegt 't maar........of speel je Willem de Zwijger?'
'Dag meneer', hoor ik.
'Oh sorry, ik, eh, dacht dat mijn dochter weer belde. Sorry, ik ben Miklos'.
Ik spreek in woorden zoals ik dat jarenlang gedaan heb. Zal het door het liedje komen?
'Neemt u mij niet kwalijk', zegt de stem. 'Ik ben Alma Abma'.
Stilte.
Ook aan mijn kant. Door de connotatie van deze naam begin ik spontaan te zweten en te trillen; het is alsof de stem het armageddon aankondigt.
'Je telefoonnummer heb ik enkele jaren geleden gekregen van je tante'.
'Wie?'. Denk ik.
Ze spreekt alsof de woorden op haar tong branden en telkens hoor ik haar smakken. Op zoek naar vocht om de brand te blussen.
Na uren, zo leek het, is haar verhaal duidelijk. Ik doe er alles aan om haar het gevoel te geven dat ik haar zeer dankbaar ben en dat haar telefoontje welkom is. We spreken af dat ik dit alles eerst zal herkauwen.
'Ik kom gauw langs want de foto's wil ik heel graag zien', overtuig ik haar.
Met gekunstelde enthousiasme.
De middag bij Mauke verloopt zonder dat de andere gasten doorhebben dat mijn gevoelens een reis naar de maan maken.
Die avond kan ik de slaap niet vatten en de dromen komen diep uit het inferno van mijn jeugd. De dagelijkse handelingen van mijn pleegvader, mijn pleegzus die een muilezel baart met het hoofd van de man die zei dat autochtone kinderen geen ziel hebben. Ik droom over de wasplank waar ik uren lang geknield de tafels van vermenigvuldiging op rijm moest blèren. In één nacht passeren alle Bijbelteksten, in beeldende vorm, die ons gezin moest rangschikken.
'Alleen wij, de Hollandse boeren, zijn mensen van zuiver ras', zijn adagium dat wij dagelijks ingewreven krijgen. Een moralist die gelooft dat mensen uit de kolonie per definitie slecht zijn en als ze aan zichzelf worden overgelaten uiteindelijk in de hel terecht komen.
'Dank zij onze kracht kunnen wij dit land, deze kolonie, redden'.
Mijn dromen maken van mij weer die wanhopige jongen die te gedresseerd isin gehoorzaamheid, om zinnen van woorden te maken.
Vrijdag 19 juni 2009.
Ik vertrek naar Purmerland. Naar Alma Abma, de vrouw van bijna tachtig die mij een stukje van mijn jeugd teruggeven zal. Als een 'lijk aan het infuus' schuif ik haar tegemoet. Na vele telefoontjes val ik in de armen van een oude vrouw die met oprechte blijdschap lispelt:
'Ja, jij bent mijn jongen, zie jouw prachtige gezicht, je lach, ja jij bent het, mijn
jongen!'
We lopen over bruggetjes en paden en ze streelt gemoedelijk mijn hand.
Ik heb veel oog voor haar interieur vol foto's en wandkleden. Ik wil haar doen geloven dat ik, na meer dan een aantal decennia therapie, alles hebben kan. Mijn psyche is sterk. Ik ken mijn kracht nu.
**
De fotoalbums vallen uit elkaar. Grijsbruin, gerafeld, vergeeld en vele vellen met open plekken. Weggehaald? Meegenomen door familie of kinderen? Haar eerste kind, een buitenechtelijk kind, is bijna ook het slachtoffer geworden van Evert, vertelt ze. Hoewel haar vader duidelijk teleurgesteld wasin zijn dochter, wist hij één ding zeker, voor Alma's zoon was er voldoende plaats in het oude, vervallen huis. Hun armoede was geen reden het kind aan Evert en Rubia Abma te geven. Later trouwde Alma een lieve man en kreeg ze nog vier kinderen met hem. Ze was gelukkig en wilde mij ook gelukkig zien.
'Ik ben bijna zestig, autistisch, borderline gediagnosticeerd en intelligent. Een gecompliceerd mens, aan dingen denkend waar alleen psychologen iets mee kunnen. Af en toe word ik moe van mijzelf'.
Ik probeer mijzelf te omschrijven.
'Toch ben ik geen tbs'er, dus ben ik door een bijzondere hand door het leven geleid. Ja toch?'.
Luchtig vervolg ik.
'Ik geloof dat alles goed komt in het leven'.
Ze luistert, wrijft over haar wangen opdringerige tranen weg.
'De vrouw die je moeder geadviseerd heeft je daar onder te brengen is vorig jaar overleden. Kort daarvoor heeft ze mij gevraagd naar je op zoek te gaan. Je moet weten dat ze haar hele leven spijt heeft gehad van dat advies. Het is nooit haar bedoeling geweest jouw leven zo te laten verwoesten'.
Het wordt een hele lange middag van foto's bekijken, verhalen aanhoren, en ontdekken wie ik ben en wie mijn pleegouders zijn geweest. Over hun dagelijkse beslommeringen, ambities en wat ze voor de maatschappij betekenden. Hun geloof dat ik mij zonder dat ik er iets van begreep eigen heb gemaakt, omdat ik geaccepteerd wilde worden. Net als Betsie, hun dochter, die op haar 14de haar eerste kindje kreeg. Zijn kind, een dochter. Nu krijg ik te horen dat zij ook een pleegkind is geweest. Hij deed mij denken dat ons geheim bijzonder was terwijl ik regelmatig Betsie hoorde gillen. En vandaag hoor ik dat Ann-Mary, Betsies baby, zijn kind is.
Steeds weer kreeg ik nieuwe straffen opgelegd. Pappie hield dan mijn bovenlijf in bedwang door me in de hoofdgreep te nemen, mijn gezicht van hem afgewend, sloeg hij met een houten lat op mijn billen terwijl hij regelmatig met zijn knie een flinke stoot gaf in mijn kruis.
De pijn is zo hevig dat ik mijn adem diep inzuig. Langzaam raak ik buiten bewustzijn en voel de pijn niet meer.
Ik ben zes jaar oud en weet niet welke onbekende straf er nog zal volgen. Niettemin vind ik dat ik dit verdiend heb. Ik ben slecht, zielloos en heb niet goed genoeg mijn best gedaan. Dit is de eerste les die ik van hem leerde.
Twee mensen; een man van bijna zestig die voor het eerst voelt en een vrouw, over enkele weken tachtig, die haar familie in een beter daglicht probeert te plaatsen. Alsof we alles gezegd hebben, alles gevoeld hebben, zitten wij daar als twee kaarsen die tegen elkaar zeggen: 'Zullen wij vanavond uitgaan?'. Wij zijn uitgeblust.
Als de rust is wedergekeerd zegt ze:
'Miklos, men zegt dat God goed is. Ik betwijfel het. Ik denk weleens,dat God een krankzinnige wetenschapper is die experimenten doet met mensen. Of misschien ligt hij te slapen terwijl wij onze pijn uitbrullen in de kelder. Wegkwijnend in onze verroeste kooien. Jouw pijn schreeuwt naar de mijne; mijn hart doet net zon zeer als het jouwe'.
Langzaam neem ik afscheid.
'Weet u Alma, misschien zijn er geen slechteriken op de wereld. Misschien zijn de goede bedoelingen van de één de ellende van de andere. Luisterend naar de argumenten van mensen en de dingen die ze gedaan hebben, denk ik dat ze allemaal gelijk hebben. Ik weet niet of we een bestemming hebben in het leven. Misschien fladderen we gewoon met de wind mee. Als kind wist ik niet dat ik dromen mocht hebben. Ik leefde naar de wens van iedere volwassen om mij heen. Nu is Sophie in mijn leven. Zij heeft mij geleerd te leven, zij leert mij dromen, zij leert mij blij te zijn met mezelf. Ze leert mij dat een gezin meer is dan gewoon drie mensen onder één dak. Als ik meer oog heb voor het verval dan komt het door het moment dat ik geboren ben'.
Ik vroeg God om hulp, Hij stuurde mij een fantastische vrouw. Samen vroegen wij om een kind. Hij stuurde ons een engeltje dat verdomd veel lijkt op het kind in mij dat in 1956 in die zeer diepe put levend begraven is geweest.
Volgens mijn tante, Es Fa-Si-Oen 95 jaar oud, is het overlijden iets dat begrijpelijk is maar ondenkbaar. Vandaag ben ik gebeld met de mededeling dat Sylvie Fa-Si-Oen er niet meer is. In oktober zou ze 80 jaar geworden zijn. En ik belde op 24 maart om 19.18uur zonder resultaat. Volgens de arts is zij rond die periode aan een hartstilstand gestorven. Voor mij onbegrijpelijk. Ik wens haar heel veel rust toe. Zij is altijd heel betrokken geweest bij de maatschappij, als lerares, als moeder, als vriendin en als opvang van vele jongeren in Amsterdam die ff de weg kwijt waren. Altijd stond zij voor iedereen klaar. Haar zangkoor, de 'oudjes' in de kerk, altijd wel bij iemand die ziek is op bezoek en zo vulde ze haar dagen met bezig zijn met andere mensen. Altijd zorgend voor tante Es waar zij absoluut niet zonder kon. Haar liefde voor tante Es was onmenselijk groot. Ik mis haar en ik zal haar missen.
De schilder (Deze heb ik ontvangen van een goede vriend)
Laatst was ik in België en zag,terwijl ik op de bus stond te wachten, een Belg die zijn woning aan het schilderen was. De man stond boven op een ladderen elke keer als zijn kwast leeg was klom hij naar beneden en doopte zijn kwast in de verfpot die beneden op de stoep stond.
Nadat ik dat een tijdje had aangezien zei ik: 'Zeg meneer, u kunt de verfpot toch veel beter mee naar boven nemen? Dan hoeft u niet steeds naar beneden om uw kwast in de verf te dopen.'
De Belg kijkt mij medelijdend aan en zei: 'Awel meneerke, dat zal niet gaan hè.Dit is grondverf'.
Het houten huisje stikte bijna onder de hete middagzon. De van hout opgetrokken muren en wanden kraakten en piepten alsof het laatste beetje vocht eruit geknepen werd. Mijn oma die de tropische hitte niet verdragen kon, zat bijna apathisch voor zich uit te staren. Hoewel zij geboren was in de tropen kon haar blanke huid de brandende hitte noch de hoge luchtvochtigheid aan. Nu zij ouder geworden was werd haar tengere lijf fragielere dan ooit. Dagelijks liet zij zich verzorgen door het jonge meisje dat ooit achtergelaten was door haar ouders. Mijn oom, de zoon van mijn oma, die in de semizorgsector werkte, was gevraagd de zorg voor het meisje op zich te nemen.
'U heeft een inheemse vrouw', koos de leidinggevende zorgvuldig zijn woorden.
Mijn oom, Harry genaamd, zag het niet zitten. Jarenlang waren zij kinderloos gebleven. Voor hem was het leven goed zoals het ging. De zorg voor zijn moeder was al voldoende om twee meiden de gehele dag actief te houden. En nu een kind?
'Ik zal het kind meenemen maar of mijn vrouw daar blij mee zal zijn?'
Hij kreeg geen tijd om zijn argumenten breed in te brengen. Het te vondeling gelegde meisje, dat waarschijnlijk diep in het Amazonewoud geboren moest zijn, werd in zijn armen gelegd. En zo groeide het meisje dat ook de stadse naam Sonja gekregen had bij mijn oma in huis op. 'Oommarrie' zoals wij hem plachten te noemen, (wij spraken de Nederlandse taal met een zingzeggende toon uit en vaak ook heel langzaam)had zich erbij neergelegd en zorgde goed voor zijn gezin.
Mijn oma, die in de familie bekend stond als "oma van van Dijk*' was mijn steun en toeverlaat tijdens mijn prepuberteit. Als ik weer afgeranseld was door mijn moeder liep ik weg van huis en huilde mijn longen uit mijn tengere lijfje bij oma op schoot. De woningen stonden niet ver uit elkaar maar voor de kleine spillebeentjes was het algauw een halfuurtje lopen in de tropische hellezon.
Eens toen ik weer om een voor mij duistere reden afgeranseld was en alle schuttingtaal en bagger over mij heen gestort had gekregen, kwam ik halfdood aanschuiven bij 'oma van van Dijk'.
'Mijn God', gilde zij. Iedereen die op een steenworp afstand woonde werd wreed uit hun siësta gehaald.
'Mijn God, help, kom kind, wat erg, die rotmoeder van jou. Als ze niet met die koelie** om was gegaan had ze niet zoveel kinderen ter wereld gebracht. En nu reageert ze haar ellende op jou af'. Oma gilde zich de blaren op de tong.
De emotionele uitbarstingen van oma waren voor mij normaal. Ze gilde Sonja uit bed, kleedde mij voorzichtig uit om de blauwe plekken niet aan te raken en met water uit de kraan, dat rond de middag lauwwarm was, overgoot ze mijn hoofd.
'Sarah, ik wou dat je moeder eens ophield met jou zo te af te takelen. Ze haat je, eens overleef je dit niet, kind! Hoe vaak heb ik haar gezegd dit niet te doen. Haar opvoedingstechnieken stammen af van de slavernij. Deze waren haar voorbeeld. Oma ratelde de gehele slavengeschiedenis en vergat met zachte hand over mijn huid te wrijven. Hoe goed bedoelt dan ook, ik jammerde nogmaals intens om de diarree aan woorden te stoppen. Zo ook de pijn. Na deze afkoeling kreeg ik wat limonade, gemaakt van uitgeperste limoenen, vanillesuiker en water. Met wat ijsblokjes koelde de limonade ook de binnenkant van mijn fragiele en pijnlijk lijfje af.
Na deze ceremonie waarbij mijn oma alle woorden die ze haar hele leven bij elkaar gespaard had, over mij heen had gestort, keerde langzaam de rust terug. Ook voor de nabije buren en Sonja. Ik begreep dat ze niet boos op mij was, wel op mijn moeder. De rest begreep ik niet en wilde ik zeker ook niet begrijpen.
Sonja nam het glas mee naar de keuken en sleepte mij naar boven. Een smalle, krakende houten trap leidde ons naar de zolder. Het schuine dak, opgetrokken uit zinkplaten, kneep zich samen. De zuurstofloze hitte bleef dan ook zwaar hangen in de ruimte ondanks aan weerszijden ramen waren ingebracht. Deze ondraaglijke, stikkende hitte was een deel van ons leven in de tropen. Ik kon mij een leven zonder niet indenken. Plotseling viel mij op dat ik het bimbam geluid van de Friese staartklok niet hoorde. Ieder kwartier, halfuur en vol uur moest dat ding keihard luidden. Oma was verslaafd aan het geluid. Zij was er mee opgegroeid. Dit familie pronkstuk leefde al generaties lang bij de familie Kiesel en zonder haar klok was zij oma van van Dijk niet. Ook Sonja en ik waren gaan wennen aan het denderende geluid en sliepen er dwars doorheen. Maar vandaag niet.
'Son, waar is oma's klok?' Ik benadrukte de 'n' in Sonja's naam langdurig en die haatte dit gezeur van mij.
'Zeur niet', lispelde Sonja.
'In die nis daar'. Zij wees met haar been in de richting van de hoek. Veel te lui om zich te keren duwde ze haar been dan ook bijna in mijn neus.
'Is die kapot?'.
Sonja humt.
Als ik vermoedde dat zij het aardse even wisselde voor de droomwereld, schoof ik op mijn kontje naar de nis van de zolder. Mijn hartje begaf het bijna van angst omdat ik wist dat ik daar niet komen mocht. Eens had Sonja verteld dat oma daar het lijk van opa Kiesel had opgeborgen. Nooit eerder was ik daar dan ook geweest. Echter, mijn nieuwsgierigheid naar de klok was groter dan mijn angst en gedrilde gehoorzaamheid. Ik kon de slaap niet vatten, ik miste het geluid van die oude, lelijke klok die altijd maar doortikte en ook altijd op tijd sloeg. En terwijl de zweetdruppels van mijn rug tussen mijn bilspleet kietelden, schoof ik langzaam de donkerte in. Met mijn arm stootte ik tegen iets aan. Als ik van de schrik bekomen ben en mijn ogen de donkerte aankunnen, zie ik onze klok zielig en alleen tegen de muur aangedrukt, staan. Ik ging recht voor de klok staan, die zelfs een kopje groter was dan ik en constateerde dat de slinger verdwenen was. Op het moment dat ik mij wilde keren om terug te gaan zag ik een boek liggen. Het lag alsof iemand het daar had neergelegd. Voor mij. Een heel erg stoffig boek, ik begon dan ook flink te niezen toen ik het eerste blad omsloeg. De titel was helemaal verdwenen. Ik bladerde één voor één door de broze bladzijden waarvan de woorden zo vaag waren dat ik ze niet lezen kon. Plots, te midden van de broze, vergeelde bladzijden, was er een nieuw gedrukte tussen. Zomaar te midden van al die vergeelde, gerimpelde en verschoten pagina's, een glad, glanzende witte pagina. Zachtjes streelde ik over de bladzijde waar dikgedrukt en in ruime letters geschreven stond: 'Vadertje Tijd'.
Luid op las ik deze zin: 'Vadertje Tijd'. Even dacht ik dat mijn opa zo heette. Ik pijnigde mijn hersenen maar door de nog altijd verdomde pijn van mijn pak ransel wilden die niet meewerken. Plots verstijfde ik. Voor mij stond een hele lange man, in een zwaar gesteven wit pak, bijna tot de hemel reikend. In zijn rechterhand hield hij een glazen bol die als de zon de nis verlichtte. Ik was verblind. Voorzichtig probeerde ik omhoog te kijken en zag in zijn ogen vlammetjes zweven. Zijn lichaam had de vorm van een zandloper, zijn armen waren lang en botterig met handen die opgerolde nagels hadden als krulmacaroni. Terwijl zijn lange kleurloze baard hing te kietelen op mijn hoofdje, was mijn lichaam zo stram als was voortijdig artrose ingetreden. Toen ik eindelijk mijn stem terug had gilde ik hysterisch luid om Sonja.
Ik bleef gillen maar Sonja sliep en het was alsof het geluid weggedragen werd door een onzichtbare hand.De oude man keek dwars door mij heen en zei:
'Tijd is maar een droom van het leven,
je moet genieten van vandaag,
er is geen verleden of toekomst zeker.
begraaf je dromen van gisteren niet,
probeer niet te gluren achter het gordijn van morgen,
vandaag is vandaag en morgen ligt in 't verschiet'.
De glanzende bol viel uit zijn hand en ik zag deze uiteenspatten in miljoenen stukjes.
Niemand heeft mij ooit geloofd; mijn oma dacht dat het mijn moeders schuld was. Zij had mij op mijn hoofd geslagen en nu brabbelde ik allerlei onzin over een man die het lijf had van een zandloper.
Mildred A.S. Meyer
Februari 2010
Toelichting:
*Van Dijk was een woonwijk opgezet door Hollandse kolonisten en boeren.
** Koelie - bijnaam voor Indiase en Javaanse gastarbeiders die na de afschaffing van de slavernij werden aangevoerd om de werkzaamheden op de plantages uit te voeren.
Wanneer het hart iets in bewaring heeft blijven de beelden héél een leven ongeschonden. Jouw eerste glimlach heb ik zo vaak herbeleefd, wel duizend maal heb ´k jou opnieuw gevonden.
Generaties.
Jong mensen protesteren Roepen ´t is een treurig zootje en al ben ik niet meer zo jong ik zit toch in hetzelfde bootje.
Zij verwijten deze wereld een geweldig aantal floppen ´t klopt want in mijn jonge jaren, was ie ook al naar de knoppen
Wil je veel meer foto's zien of info lezen neem dan een kijkje in mijn archief.
http://www.bloggers.nl/Mildredenzo
WIL U EEN BERICHTJE ACHTERLATEN KLIK DAN ONDER EEN ARTIKEL OP 'REAGEER'. KAN ONDER IEDER WILLEKEURIG ARTIKEL, FOTO, BERICHT OF GEDICHT.
