De vredesduif vliegt van site naar site, door zo veel te landen als maar mogelijk is. Alsjeblieft, help de duif om een lint te maken, rond de wereld. door hem mee te nemen naar jouw site, of om hem aan iemand anders te geven voor hun site, door hem een plaats te geven in een ander werelddeel of in die delen van de wereld waar strijd en chaos heerst
Ik heb wat men in de volksmond een 'kookblokkade' noemt. Ondanks mijn goed stel hersens bezit ik een onvermogen als 't om koken en voedselbereiding gaat. Niet dat ik geen bord eten kan produceren. Het is meer 't idee van wat er allemaal ingekocht moet worden en hoe je alles vermengd tot eetbaar prut. Als 't dan toch moet helpen mijn grijze cellen en zenuwen in m'n bol, mij op hun natuurlijke wijze. Ze symbioseren en voor je 't weet zit iedereen smakelijk te eten. Dan is 't voor mij dan ook afgelopen. Zelfs de geur moet weg zijn uit mijn huis. Iets wat ik van mijn buurt en woonomgeving niet kan zeggen. De aangekoekte woningen en de vele culturen mengen zoveel kruiden dat geur van bereid voedsel in mijn maag een storm-alert wekt. Geen aandacht daaraan besteden betekent in mijn geval, kotsen. Deze zomerse ochtenden (liefst nog in 't weekend als ik plan lekker lang te blijven liggen) zijn de zwaarste. 's Morgens al rond half 8 word ik gewekt door deze pregnante geuren. Niet te ontrafelen etensgeuren op nuchtere maag. Het is alsof de hele buurt een kookcursus verzorgd. Iedereen bij mij in de buurt heeft een goede reden om nog voor de middag warm te eten. Zo ook de 65plussers. Ramadan of niet, mijn neus en maag missen de geur van zuurstofvolle, Amazone boslucht!
Ze is 28 jaar oud en nog steeds sta ik steeds versteld hoe zij zich iedere dag weer door het leven slaat. Zeer positief en gelukkig met hele kleine dingen in 't leven. Ik leer veel van haar, mijn dochter en maatje.
Op 18 augustus haalde ze in één keer haar theorie examen autorijden. Ze kon met een gerust hart haar vierlandenreis gaan maken. Samen met Marco, haar partner.
Terwijl ik in de trein zit, op weg naar mijn werk in Utrecht, schrijf ik dit gedicht voor haar. Ongecensureerd en niet geredigeerd. Emoties en gedachten. Ik vroeg God ooit, op een moment dat ik zeker wist dat ik niets meer had om voor te leven, om een kind. Hij gaf mij één van zijn engeltjes om er voor te zorgen dat ik bleef leven en ook iets had om voor te leven.
Ik dacht dat ik er nooit meer van af zou komen. RSI -( Repetitive Strain Injury) opgelopen in de '90tiger jaren. Bij Arbeidsvoorziening. Dagenlange activiteiten voor de computer, gebruikmaken van de muis en geen aandacht voor de medewerker. Laat ik liever zeggen, geen aandacht voor de medewerker die werkt, introvert is en/of geen kontenlikker is. Want Arbeidsvoorziening, CWI staat bekend om de aandacht die alleen die medewerkers krijgen die getraind zijn in de traditie van Machiavelli's 'doel heiligt de middelen'. Leidinggevenden die de naam dragen maar niet in staat zijn te handelen en zo medewerkers gebruiken als ratten. En wat die rat blieft wordt ingezet.
Jarenlang doorwerken, structurele overbelasting en thans Oracle gebruikend, is een verlamming van mijn rechterarm een feit. Langer dan zes weken, ondanks aandacht en rustmomenten mijnerzijds, heb ik een slijmbeursontsteking in de schouder moeten doormaken. Mijn tweede injectie volgt de komende week. Hopelijk is deze pijnlijke situatie dan verleden tijd. Want ziek of niet ziek, ik ben altijd op mijn werk te vinden. Ik doe alles met veel plezier ondanks ik wekenlang geteerd hebt op drie Paracetamol tabletten per dag.
En gelukkig zit ik nu tussen mensen, jongeren met het hart op de juiste plek, werkend aan hun toekomst. De tijd van de ratten, die hele dagen ons belastinggeld besteden aan het ontwikkelen van het vermogen om in korte tijd iemands 'psychogram' op te maken heb ik gelukkig achter de rug.
Een nieuwe regio en je ontmoet totaal andere medewerkers. Jongeren die proberen het allerbeste uit hun dagelijks werk te halen en de ondersteuning van een oudere collega weten te waarderen.
Pijn of geen pijn, ik heb geen dag ziek gemeld. Heb afgelopen vrijdag zelfs gewerkt gewoon omdat ik zo blij ben dat mijn arm weer beweegt.
"Door Zijn striemen, geselingen en zweepslagen ben ik verlost,
bevrijd en gevrijwaard van alle krankheden en ziektemachten,
van mijn hoofdschede tot mijn voetzolen in Jezus naam, amen"
Met dank aan Mayra v. R. oud-collega die zelf ook binnen een jaar weggewerkt is door racist nummer 1 - de B.
Deze overdenking en bemoediging heb ik van haar ontvangen.
Wanneer het hart iets in bewaring heeft blijven de beelden héél een leven ongeschonden. Jouw eerste glimlach heb ik zo vaak herbeleefd, wel duizend maal heb ´k jou opnieuw gevonden.
Generaties.
Jong mensen protesteren Roepen ´t is een treurig zootje en al ben ik niet meer zo jong ik zit toch in hetzelfde bootje.
Zij verwijten deze wereld een geweldig aantal floppen ´t klopt want in mijn jonge jaren, was ie ook al naar de knoppen
Wil je veel meer foto's zien of info lezen neem dan een kijkje in mijn archief.
http://www.bloggers.nl/Mildredenzo
WIL U EEN BERICHTJE ACHTERLATEN KLIK DAN ONDER EEN ARTIKEL OP 'REAGEER'. KAN ONDER IEDER WILLEKEURIG ARTIKEL, FOTO, BERICHT OF GEDICHT.