|
Het pathos van de dag.©
Het is een vreemde dag. De felle ochtendstralen weerkaatsen op de hoge gebouwen mijn slaapkamer in. Zelfs de bewapende gordijnen zijn niet bestemd tegen dit felle prikken en bezwijken. Ze laten de stralen hun ding doen. Mij wakker maken. Ik wil niet maar kan het gevecht niet aan. Op mijn vrije dag rol ik uit bed met ogen die niet mee willen werken.Zij denken de strijd aan te kunnen gaan met dit natuurgeweld, op de vroege ochtend. Het is ons beloofd. Eindelijk een weekend vol zon en drukte. De drukte die wij mensen van te voren plannen zodra de weerman van de buis verdwijnt. De adviezen noch waarschuwingen horen wij.
'Blijf in de buurt genieten', is er een van.
'Zoek een parkje op of een meertje dichtbij huis en ga niet richting strand'.
'Wordt niet één van deze......'. Even verdwijnt hij en zien wij een foto van een lange reeks auto's achter elkaar met aan iedere deur een zuchtende reiziger.
Ook somt hij alle activiteiten op, zoals de autoraces op Zandvoort, de Griekse dagen elders, de afsluiting van de Libelleweek en ook de wegen die op de agenda staan voor een grootonderhoudsbeurt.
Mij maakt het niet uit. Ik heb alle dagen van mijn lang weekend vol gepland. Boodschappen halen, mezelf trakteren op nieuwe zomerkleding en nieuwe zomerschoentjes. Misschien ook buiten de deur eten? Vrijdag is in ieder geval proppievol. Voor de zaterdag heb ik uitslapen op mijn lijstje. Daarna een zeer rustig ontbijtje, mijn mislukte kleuring van de vorige week verhelpen. Het WK is nog niet aangevangen en ik loop voor oranje, voor gek. Op mijn leeftijd is dit niet te behappen. Dus dan maar een andere kleur proberen. (Advies koop nooit twee haarkleuringen voor één prijs).
Mijn dag verloopt zoals gepland. Geen uitspattingen en de haren zitten weer netjes in de krul en kleur.
***
Had ik ooit niet gelezen dat eenzame mensen alles aan doen om eenzaam te blijven? Of was dat het verhaal van één van de vele therapeuten die ik bezocht had? Telkens als ik lange tijd wegens ziekte uit de running ben voel ik de eenzaamheid aan mij knagen. Hij peuzelt mijn leven langzaam op, zuigt mijn lichaam leeg met rietje. Hij is een huisvriend, doet alles voor en met mij, weet niet van wijken. Als ik in opstand kom staat hij als een onzichtbare en dominante reus voor mij.
'Niemand heeft tijd voor je'.
'Ik zal je tonen dat ik familie en vrienden heb die met mij meewillen', klak ik terug.
Mijn behoefte om ergens naar toe te gaan met een ander dan mijn schaduw verandert het gevecht in een uitputting.
Hij wint. Ik luister, druip af, niemand blijkt inderdaad tijd of zin te hebben en allen hebben ze iets leukers te doen. Daar gaat mijn planning om met openbaar vervoer naar Hoogvliet te gaan. Naar de Dag van de Inheemsen. Ik durf niet alleen de massa in en voel mij langzaam ziek worden. Mijn darmen dansen, een orkaan op komst. Mijn ogen zijn zelfs met een luciferstokje niet open te houden. Ik duik weg, diep weg onder de dekens. Ik droom.Als een warmtezoekende raket die voor mij alleen leeft komt hij in mijn leven. Draagt mij naar verre landen, prachtig hotel, lekker eten.
Terug in de tijd, bij mijn eenzaamheid, besef ik dat ik toch snel nog naar de sigarenboer kan voor de lotto. Naar de supermarkt voor water en groente. Want hoe eenzaam een mens ook is, eten en drinken doen wij allemaal.
05-06-2010, 00:00 geschreven door Milly-Antoinet
|
