Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
was je nu gelovig of had je de kerk van binnen nooit gezien, iedereen in ons dorp deed zijn plechtige communie. vanaf het eerste studiejaar werd er wekelijks gespaard, voor de "communie", je bracht dan, naar gelang, een centje mee. de zuster noteerde het, en alles werd doorgestort naar de "algemene spaar en lijkrente kas" en dt ging zo door tot de zesde klas.
twee maal per week, na de mis van 7u30, zorgden de twee onderpastoors voor onze geestelijke voeding. de jongens vanvoor , de meisjes bij de grot van Maria. er moet veel werk aan ons geweest zijn want dit alles nam 2j. in beslag.
doch ging de essentie aan ons voorbij, we zagen enkel uit naar het feest, de geschenken, de gouden ring, oorbellen, ketting met kruisje, horloge, missaal,"necessaire de voyage" het zilveren bestek (1pers) met initialen.... alles moest ook nog gezegend worden.
nieuwe kleren voor iedereen, hoeden en handschoenen, er werd een zaal gehuurd, de kokkin aangesteld, de wijnhandelaar uit bordeaux, die ieder jaar wandelen gestuurd werd, mocht ineens twee vaatjes wijn leveren de drukker versierde de prentjes en spijskaarten met gouden letters , de auto van de nonkel, versierd met witte bloemen .
en de dag zelf, de kerk beleefde een hoogdag, de koster tokkelde met volle overgave de noten uit zijn orgel, en glunderde bij het idee straks een flinke duit in zijn schaal te vinden.
en daar kwamen ze dan binnen, de jongens als " meneertjes " haar met brillantine, schoenen die klemden, duidelijk verlegen. als kleine bruidjes schreden de meisjes binnen, genietend van al de aandacht. de moeders wisten meteen wie de mooiste was. voor ons had de dienst uren mogen duren; het opstaan en zitten, kruisjes maken, bidden verliep niet altijd synchroon met de habitues en de anderen.
het menu, traditioneel, overdadig, en na een gebedje van de tante onderwijzeres, begonnen de diensters hun oneindige wals met de schotels. er werd gezongen, gelachen, de kinderen beelden hun fantasie uit en mochten rond gaan met de hoed voor de fooi van de kokkin.
later heb ik de kern begrepen, en alle ballast afgeworpen,
na de donkere jaren een plaatsje te hebben gegeven, werd er begonen met wat verdere kontrijen te bezoeken.
samen met een oom en tante, de gelukkige bezitters van een auto, hadden we de kust al bezocht; duidelijk verwond, bunkers, dichtgemetste ramen, dijk en strand met hindernissen bezaaid.
er werd daar hard gewerkt aan de metamorfose, en thuis werden plannen gesmeed om voor een maand naar blankenberge te gaan. mijn moeder en tante gingen een dagje op prospectie en ons onderkomen was geregeld.
onze bagage werd opgeborgen in een ijzeren groene reiskist en per spoor verzonden. eens aangekomen in ons kraak proper, doch spartiaans bemeubeld appartement, kon de leut voor de 4 kinderen beginnen. de reiskisten stonden al op de moeders te wachten.
er moesten natuurlijk wat boodshappen gedaan worden, de supermarkten waren de oceaan nog niet overgestoken en van overvloed was er geen sprake, maar toch herinner ik me de "petit gervais", de flessen yoghurt, de verse rog en "sollekes"overgoten met gesmolten boter.
's anderendaags gingen we eindelijk naar het strand, eerst mochten we ons gereedschap uitkiezen in een van de overvolle "toeristen" winkels, een grote en kleine schop,rood of blauw, een ijzeren emmertje, een zeefje en een gezamelijk netje om visjes te vangen.
waar zouden we neerstrijken, bij marcel, of jeanne, of marie, allen stonden ze klaar, met witte schort om ons te verwennen. tussen witte canvas zeilen stonden de ligstoelen uitnodigend op de volwassenen te wachten, drie of vier kabinetjes op wielen, nodigden de dames uit hun stadskledij te verwisselen voor een badpak, enkele maakten daar gretig gebruik van, maar bijna niemand had zo een exemplaar, geen marie-jo of silhouette in die tijd. de kinderen liepen rond in zelf gebreide creaties, 't mijne was donkerbruin met een groen bootje. enig nadeel, als je uit het water kwam hing hij tot op je tenen.
de twee stoelen werden voor gans de dag gehuurd, na het middagmaal gingen,we als prinsen kinderen, terug naar onze zandkastelen. nu was er meer animatie, de man met de zware zak vol leesgenot deed zijn ronde en riep met volle stem: libelle, rijk der vrouw, soir illustré, 't laatste nieuws,le soir.... nooit kregen we "een boule de l'yzer" te zwaar,gretig zag ik de andere genieten en worstelen met de overvloed aan pudding. ook de fotograaf was constant op zoek naar slachtoffers, zijn houten ezel stond te grazen op de dijk. op een prikbord, voor zijn winkel ,hingen de kiekjes te glunderen. geen verplichting tot koop, maar wie kon er aan weerstaan ,?
verder mochten we al eens een fietsje of karretje huren om de dijk te verkennen en bij het ijssalon "in de pingouin" ,(nog steeds open) waren we trouwe klanten. tijdens de korte vakantie van de kostwinners maakten we uitstappen, zo ook naar de speeltuin van "moeder siska " en sluis...
JE HEBT HET NEDERLANDS-FRANS-DUITS-ENGELS EN NATUURLIJK AANTWAARPS, TEN ONRECHTE NIET ALS WERELDTAAL ERKEND.
DE MODERNE SINJOOR BEGINT STILAAN DE KANTJES AF TE VIJLEN, DE VELE "INWIJKELINGEN" DIE DAN AFKOMEN, "DO YOU KNOW RIAD" -"I AM FROM NY",OF IN SORBONNE FRANS " POUR LE TGV SVPL" WORDEN IN DE GAUWTE NAAR SPA GESTUURD EN VRAGEN JE ACHTERAF, IN DE TAAL VAN GUIDO GEZELLE, DE WEG. "WABLEEFT MENIER TJINTJANSPLAIN" ZWANZDE JIJ ? DAS HEER NI"
DE FIERE SCHOONMOEDER DIE HAAR VRIENDINNEN VERTELD OVER HET KOT EN DEN EIGEN "BOEK" AAN DE DOK, HEEFT LIEVER DAT HEURE SCHOENZEUN WA FEBELDER AANTWAARPS SPREKT.
EN ZO IS ER HETALGEMEEN BESCHAAFD ANTWAARPS ONSTAAN.
HET FRANWERPS BESTOND AL MAAR AAN DE KANT VAN DE BELGELEI.
MAAR ER IS NOG EEN HARDE KERN PURISTEN, VECHTEND VOOR HUN IDENTITEIT; OP DE TONEN VAN LIEDJES UIT DE JAREN STILLEKES.
VANOEP DE PLAAGE VA ST ANNEKE OEP 98.00 EN SINDS KEUT BLANKENBERGE.
" RADIAU MINEREEEEVAAAAA"
ER WORD DAAR NIET GEZWANST ALS ZE AANKONDIGEN :
"NOR RADIAU MINERVA LEUSTERE EN GI LID ZIJN ?,ZEDDE GAA NI BESCHOMD ?,
DE SPANNING ZIT ERIN, BIJ EEN BOB CONTROLE OF NE RECOMMANDEI VERWACHT JE: "MAGGEKIK OE LIDKAORT VAN RADIAU MINERVA IS ZING?
EN HET WERKT WANT DE TIBETAANSE TROMPETTEN GALMEN SCHERP BIJ IEDERE OVERWINNING VAN ONZE KAPABELE JONGENS.
ALS INWIJKELING KAN JE WEL ZEGGEN, IK SPREEK GEEN ANTWAARPS, MAAR ZE KRUIPT ONDER JE HUID EN NEEMT JE IN HAAR BEZIT, WAAR JE OOK GAAT JE ZAL ALTIJD EEN AMBASSADEUR ZIJN.
GABRIELLE 44J INWIJKELING
alle respekt voor de mooie andere dialekten, en biezonder datgene dat ik bij mijn geboorte meekreeg, dat van "rode"
