Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
VIJF WEKEN al zo lang zit ik hier met mijn arm in twee stukken, geen paniek zei de dokter het komt goed, en stak mijn arm in een mitella. de natuur zou zelf zijn werk moeten doen en de lelijke breuk herstellen, bovenarm immobiel houden was de boodschap. veel pijn had ik niet, de juiste houding vinden, en klaar was kees.
met veel liefde ging mijn echtgenoot aan de slag als, verpleger, keukenchef, boodschapper, onderhoudsman, klankbord voor de betweter die ik ben...
maar alles gaat de goede kant uit, God zij dank, volgende dinsdag terug controle, mijn arm mag zelf al van wat vrijheid genieten op een kussentje, en hangt in een draagband.
en toch ervaar ik deze periode niet als zwaar,heb gans de dag vrij, geen afwas enz, schrijven wanneer ik wil, nieuws volgen op internet, de wereld bezoeken langs mijn kijkkast.
wat ik het meest gemist heb ? een boek vasthouden, erin bladeren, lezen en één zijn met de inhoud, maar sinds enkele dagen is dat probleem opgelost, mits hij niet te groot of te zwaar is;
wat nu tussen de soep en de aardappelen gebeurd, was vroeger wel een ganse expeditie. gemeentelijke zwembaden stonden niet in de begroting, in de stad waren we al eens geweest, daar schoof het dak zelf open, voor preutse dames waren er manloze dagen. maar tijdens de grote vakantie gingen we, eenmaal,en voor gans de dag, naar het provinciaal domein van huizingen,
op de bus waren we niet alleen, een volksverhuis; vol verwachtingen vertelden de kinderen wat ze allemaal gingen beleven, wat er tussen de boterhammetjes zat, of ze ook een ijsje of frisco kregen, hadden ze een thermos bij of mochten ze een chocomelk kopen ?
eens uit de bus, beladen met pak en zak, stond ons een fikse wandeling naar boven te wachten, oog voor de mooie beplanting, de vijvers, het kasteel en de vele dieren hadden we niet, het water wachtte.....
de dame met de ticketjes kon nauwelijks volgen, al vlug had iedereen zich een plaatsje toegeeigend, wij zaten altijd op de helling, onder de hoge bomen, kwestie van een algemeen overzicht te hebben, het zwembad trok natuurlijk al onze aandacht, het glinsterend turquoise water liet zich opwarmen door de zon,op de gevel van het badhuis pronkte een reuze grote horloge, het terras met rieten zeteltjes had niet bijzonder veel bijval.
van pootje baden was er zeker nog geen sprake, eerst onze badpakken aan, naar binnen een hokje uitzoeken, kleding in ijzeren mandje, en gewapend met een plaatje aan een koortje renden we huppelend terug... eerst eten was de boodschap, de chocomelk stond al te wachten. heerlijk!!! die boterhammen met eitjes,maar de moed zonk in onze voeten toen we te horen kregen " en nu 2 u rusten" voor de vertering; al de plagen van egypte zouden we over ons krijgen als we nu in 't water gingen....
we konden enkel kijken naar de sierlijke sprongen af de springplank, het gejoel in het water en naar de GROTE KLOK aan de muur, spelen durfden we haast niet, schrik om te laat te zijn.
een ijsje of frisco vroegen we niet..... en zo gingen we klokslag 2U het water in......
eind 1800 kwam mijn grootmoeder, van het verre limburg , naar ons dorp om daar te gaan dienen bij graaf en gravin...., haar oudere zus, tante elise, was daar al ingeburgerd. en zo was het nestje van "mammike" leeg, want haar zoon had ze de raad gegeven in het klooster te treden bij de redemptoristen,kwestie van zekerheid in deze tijden van werkloosheid.
de zussen waren goed terecht gekomen, tante elise ging helemaal in haar rol op, alsof haar naam haar een zekere voor bestemming had gegeven, mooi was ze niet, neen maar ze had wel présence. mijn grootmoeder met haar gitzwarte ogen, weelderige haarbos, was mooi, maar nederig; en al vlug mocht ze haar zus bijstaan in de directe omgeving van de gravin. ze was leergierig, maakte zich meester van de franse taal, de wensen van madame en wist haar plaats in deze addelijke omgeving.
en zo brachten ze de winter door in het herenhuis in brussel, kwamen op mooie kastelen, maakten ,op de achtergrond, jachtweekenden mee, wisten alles over fijne gerechten, zonder ze zelf te proeven (?), mochten mee op buitenlandse reizen, zagen de etna en hoorden hem grommen vanuit hun dienstenkamertje.
tijdens al haar werkzaanheden had ze de mooie jongen, in postbode uniform, al opgemerkt die regelmatig, in de keuken ,wat op zijn positieven kwan, na een lange rit naar het domein. cupido schoot zijn pijlen af, ze werden verliefd en huwden.
hij gaf haar geen kasteel, maar liefde en drie kinderen, die ze met verfijning grootracht. tante elise is nooit gehuwd, bleef bij haar gravin,droeg zwarte kleding ,en in vol ornaat, hoed met voilette, handschoenen en tas,ging ze in de boomgaard van haar zus wandelen. het klooster is nonkel pierre altijd zijn thuishaven gebleven, jaarlijks ging hij enkele dagen naar de familie.
een gelukkig einde, maar voor de zussen kon al dat vertoon toch de warmte van een gezin niet evenaren.
