Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
het is hier al "chansons" wat waar ik aan denk en luister... ja want vanavond gaan we voor de derde avond in de rij naar teater, in het kader van " soirees à la francaise " een reeks optredens,
donderdag hadden we - een portret van johan anthierens, journalist, televiesiefiguur,rebel en liefhebber van het franse chanson, de autobiographische teksten, meningen, ergernissen, verhalen over anthierens gelezen door herman de winne, de liedjes van oa ferre, ferrat, brassens. brel.. gebracht door ludo vandeau, op de klanken van gitaar, accordeon, mandoline, dobro... een lyrische avond...
gisteren naar "saint-marteau" se fait gainsbourg.... een uitbunding feest, geen ingetogen eerbetoon aan deze legendarische auteur en componist,speterende show, originele interpretatie en aanpak van de nummers gaande van grote hits tot onbekende en zelfs onuitgegeven werk. zal de groep blijven volgen...
en dan vanavond " brasserie croque-notes" met rendez-vous brassens".. hij bezingt de liefde,de vriendschap, de hypocrisie, de samenleving en de pikante dingens des levens, een vriendelijke rebel, altijd monkelend over wat we "het gezag" kunnen noemen.!!
ben benieuwd...
en dit alles op een boogscheut van bij ons, we hebben het geluk van dicht bij de "rataplan" en "de roma" te wonen, teaters die toch hun "mannetje of vrouwtje" kunnen staan.
voor jullie ook een fijne avond.
gabrielle
vandaag zondag .. P.S wel we hadden een fijne avond, een zaaltje vol brassens fans zang prima gebracht, spijtig dat de teksten afgelezen werden, maar ja 't is wel een hele opgave dit allemaal van buiten te leren, ze zijn ook niet van de makkelijkste. toch chapeau /
stilaan neem ik het statuut van "huisvrouw" terug in, mijn verpleger heeft het veel rustiger, maar zijn c4 kan ik, of wil ik nog niet geven. begin dus alles onder de loep te nemen; moet eerlijk zeggen dat hij zijn taak perfekt heeft waargenomen. maar met het stikmachien werken, zo ver is hij nog niet gevorderd, dus heb ik gisteren wat verstelwerkjes gedaan...
vandaag aan het kokerellen geweest, we hadden een grote zak appelen zo van de boomgaard gekregen, en ja veel meer moest ik niet hebben even de sfeer van vroeger te creeren.. in onze boomgaard hadden we maar te kiezen, eet -, bewaar-, en stoofappelen.( maar moesten ook de afgevallen oprapen ), naargelang werd er dan "gelee de pommes" van gemaakt, appelmoes, op lange rekken in de kelder werd de voorraad voozichtig gestockeerd ( wat een geur) wel en moeder maakte hem als volgt : appelen schillen, in stukjes, met klokhuis en als in de kookpot, laten gaar koken, dan door de "passe-vite" wat citroensap, snuifje zout, en goed gesuikerd. heerlijk!!! later toen we al lang het huis uit waren en op bezoek kwamen, gingen we altijd met een lading huiswaarts.mijn schoonzus is er ook expert in geworden, kon niet anders..
er was een tijd dat een geslaagd etentje altijd vergezeld was,buiten de andere groenten met "compote". het zijn nu echter heel kleine porties in mijn diepvries, hou meer van iets zout..
jullie gaan me voor gek verklaren, maar met dat zonnetje zondag zaten we thuis, terras deur wagenwijd open en genieten. 's morgens waren we er vast van overtuigd, vandaag eindelijk naar die tentoonstelling in het mode museum. na een gezellig ontbijt, het was toen al 11u, werd het nu toch stilaan tijd om ons klaar te maken.
mijn liefste verwoorde mijn gedachten en zei,zou je, voor we vertrekken, niet eens gaan kijken op internet of het wel open is. en ja,alles was te bewonderen...
ik voelde dat er stilaan barsten in onze planning kwam, waren allebei tijd aan 't winnen, het papier moest zo nodig nog naar de kelder, ik zou nog vlug het avond eten klaarzetten... tot we allebei stil vielen, elkaar aankeken... en begrepen ... voor mij hoeft het niet... voor mij ook niet. de tentoonstelling loopt nog tot volgend jaar...
en toen moest ik aan de wijze woorden van mijn vader denken , ikzelf puberend, en met mijn neus naar buiten, amper luisterend , hij zei:
toen ik zou oud was als jij en mijn ouders thuis zag zitten, nam ik me voor " ja maar dit zal mij niet overkomen, ik zal altijd weten waar naartoe, thuis zitten, niks voor mij " en zie je, hier zit ik toch ! maar vond ik, de tijden zijn veranderd, mij zal dat niet overkomen,nam mijn handtas en ging naar de cinema, er vast van overtuigd gelijk te hebben
en nu zie ik in dat mijn vader en grootvader gelijk hadden, er komt een dag dat je zegt, vandaag liever niet....
juist, we zijn terug samen... sinds vorige week zijn mijn hand er arm sterk genoeg om hem vast te houden., wat een rust daalt er terug in mij, en 's avonds is hij mijn slaappil.
onwetend ben ik vertrokken naar het nederlands-indie van de jaren eind 1930, de nederlandse overheersing, het stil verzet dat aangroeid, de japanse bezetters en opstandige nationalisten, de vrouwenkampen... het is geen vrolijk boek, maar een tijdsdocument dat zeker niet mag vergeten worden.
