Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
ik pik even in op het blogje over het wel of niet bestaan van onze Heilige man.
als kind geloofde ik er steevast in, er waren genoeg aanwijzigingen die mij daarin sterkten,
-mijn pop verdween, de piet is ze komen halen: - -achter in de boomgaard branden 's avonds lichtjes, -er waren deuren die al eens serieus rammelden, toen we achteraf gingen kijken lag daar een paar pantoffeltjes, rode fijne lederen kabouterbotjes met "buffel" onderaan.... (achteraf heb ik vernomen dat deze voorzien waren voor de grote dag, maar mijn lieve papa, de dirigent van heel het gebeuren, kon niet wachten) - plotseling een marsepeinen varkentje op de vensterbank, de "hespjes" in suiker met een hemdje van chocolade "fondantkes" de ronde bonbons met roosje bovenop, pistache, vanille, rose, moest ze wel met een boterhammetje eten....
tot de dag, ik zat in het eerste leerjaar, dat we met vele kinderen van het dorp samen waren gestroomd voor de sinterklaas etalage van een van de weinige winkels, bewondering alom, iedereen was uitgelaten riep tegen elkaar op; in die roes had ik mijn tante, onderwijzeres in het dorp verderop, niet zien aankomen.
tussen deze jolige bende pikte ze me uit, en zei " aan deze komedie ga gij toch niet meedoen zeker, hiervoor ben je te groot, de sint bestaat niet, vraag het maar aan je mama en papa.. zeg het niet aan de andere kinderen." en daar stond ik, mijn dromen lagen als kristal scherven op de grond... thuis kreeg ik een bevestigend antwoord op mijn vraag... warme waterlanders rolden over mijn karmijn rode wangen...
ook mijn "evenementen organisator" was teleurgesteld, zijn draaiboek kon kij opbergen...
deze voorval had nog een vervolg in het 4de leerjaar, maar daar vertel ik volgende keer over...
vorige week, bij het programmeren van de uitzendingen zagen we een item dat onze interesse opwekte " travestie en transseksueel", het was een betrouwbare buitenlandse zender, dus zou het een reeel beeld geven, spijtig dat deze docu's om 2u in de morgen uitgezonden worden.
en zo moest ik terug denken aan een voorval die ik meemaakte enkele jaren terug. het was nog de tijd dat ik slenterend door de stad slalomde, winkel in winkel uit, een koffietje met sigaretje; zo belande ik in een tweedehands kledingwinkel, ging daar meer en sloeg dan een babbeltje met de mevrouw.
wat rondgeneusd, en kom ik bij de pas hokjes.. een gordijntje schuift open en wat zie ik, een meneertje, och eigenlijk een mager grijs muisje van een jaar of 75, met over zijn pak een trouwkleed...waardig schreed hij tot bij mij een vroeg de knoopjes van het kleed dicht te doen, hetgeen onmiddelijk gebeurde. de mevrouw had het opgemerkt en verhoogde zijn tevredenheid door hem een hoed aan te reiken; het plaatje was kompleet voor hem en met een bewonderende blik keek hij naar zijn spiegelbeeld en fluisterde "hier hou ik van"...
het was GEEN hilarisch tafereel, hij stond daar, waardig, mijn bewondering vierde hoog tij, hier zag ik iemand die de beoordelingvan andere mensen naast zich neer legde, en zijn "ik" ten volle beleefde.
nooit zal ik dat meneertje vergeten. het gaat hem goed..
mevrouw mistroostig heeft sinds gisteren haar valies genomen, dus heb ik terug volle moed.
laat ik beginnen met jullie allemaal een fijne dag toe te wensen.
al 2 december, nu ben ik al te laat met het uitpakken van mijn kerstspullen, moet er toch echt werk van maken want op 2 januari moet alles hier buiten. ik hoor jullie al zeggen, ze houd toch niet van gewoontes, wel voor dat kerstgedoe wel. ik kan er ten volle van genieten maar na de feesten heb ik er mééééér dan genoeg van.
vandaag kan ik er nog niet aan beginnen, want met al dat niets doen moet ik nog 2kg appelen schillen voor compote, een raapselder behandelen en in de diepvries opbergen.
ons mauriske maakt het mij hier niet gemakkelijk, om de haverklap gooit hij mij der uit, en achter mijn tekst kan ik fluiten. neem mijn voorzorgen met "klad versie" maar toch is hij mij te rap af, zal maar rustig blijven.
ik ga mijn werk beginnen, want ik blijf gepest worden..
ik heb je nog niet eerder durven schrijven, want ik ben diep verlegen, ja, zo de manier dat men je behandeld. je mag nog wel met de boot komen, op het balkon wuiven naar iedereen, maar dan stopt men je in een hoekje om ons, de kleine kindjes, te ontvangen; mijn mama verteld dat vroeger een hele verdieping in de winkel omgetoverd werd, met vele pieten en elfjes en zo ? en dat er treintjes in de uitstalramen rondreden, en nog vanalles, en mooie verlichting en muziek, met veel volk die allemaal keken...
ze zegt ook dat jij de eerste appelsienen bracht uit je mooie boomgaard vanwaar je woont in spanje. maar ik eet toch gans het jaar door appelsienen...en speculaas, en de pasta van speculaas dan waar was die ?
ik heb haar horen fluisteren met haar vriendin, dat je van zekere mensen niet meer mag komen en dat de kerstman met zijn rendieren, je weet wel die van de vrieskou, met zijn toeters en bellen, naar ons zou komen. maar waar ga jij dan, en je schimmel en al je pieten?
zeg sinterklaas er zijn kinderen die vertellen dat jij niet bestaat, en dat ze dikwijls veel met de auto meemogen naar een soort sint winkel "droomland"of zoiets en hun mama of papa zomaar vanalles koopt. zelfs als ze niet braaf zijn geweest. heb zelf al kinderen gezien, verkleed als sint met baard, die liepen door de supermarkt, en weet je wa ze deden met de mijter een vuurwapen, pangpang...
ons mama en papa zeggen dat jij altijd al vele vele kinderen blij gemaakt heb, en dat zij je nooit zullen vergeten, maar ik ook niet...
mijn schoen staat op dezelfde plaats, met vanalles in
ooit was mijn grootste droom naar china te gaan, maar deze is stilaan een nachtmerrie geworden, de comsumptie maatschappij viert er hoogtij ten koste van de cultuur.
deze reizen zijn nu toegankelijk, maar wat zou ik er ervaren ,? je stapt uit het vliegtuig en je ziet niet verder dan je neus door de smog, neemt een taxi, haalt je beste chinees boven en je krijgt totale radio stilte, kan nog begrijpen dat ze geen engels willen spreken, maar toch...
de hotels zijn allemaal mastotons op westers model, de kamers kunnen zich evengoed in new-york, parijs of londen bevinden, dan maar je ingebouwde klok op beijing zetten.
per fiets zou ik mij niet durven verplaatsen op deze banen met veelvuldige rijvakken, de zware duitse en andere bolides zijn de keizers van de weg, de riksja's verbannen naar de eeuwige jachtvelden. de hutongs zijn mac do 's geworden...
de stalletjes met eten worden verdrongen door een explosie van fast food, de beroemde "peking eend" resultaat van jaren traditie, gegaard in speciale ovens... komt nu uit de groot keuken, opgewarmd in een micro oven... mis je je favoriete supermarkt om de hoek, geen nood, carrefour en makro wachten op je, vergeet je klantenkaart niet. kan je je vierwieler niet missen, spring toch even binnen bij cardoen.
neem je zondagse kleren mee, want de mao pakjes zijn al lang uit de mode, de upperclass veegt je van de trottoir met hun, ter plaatse gekochte, haute couture kleding . het culturele erfgoed is er ook niet beter op geworden, de eeuwenoude tradities liggen overhoop. bezoek je de verboden stad, of andere bezienwaardigheden, dan doe je best oordopjes in, het lawaai is oorverdovend, de megafoons roepen tegen elkaar op, en je moet geluk hebben iets tussen die massa te kunnen zien. ben je op de "chinese muur" gaan kruipen, die is heel moeilijk te bewandelen, dan kun je een oorkonde krijgen bij de wacht torentjes, kwestie van op de hoogte te zijn ....
sinds 20j een enorme explosie, akkoord, maar was er daar niemand die de identiteit van het land kon behouden? gabrielle
en je krijgt totale radio stilte, kan nog begrijpen dat ze geen engels willen spreken, maar toch...
