Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
Wel ik kan me niet herinneren thuis ooit kerstfeest gevierd te hebben. 't zal een mysterie blijven, maar ik geloof dat mijn moeder er niets in zag, waarom?
mijn vader deed zijn uiterste best en sleurde een grote kerstboom binnen; samen versierden we die met ballonnen en kaarsjes, voor de lichtjes moesten we wachten tot tante Y haar kerstboom in de klas had afgebroken, pas dan konden we genieten van het kleurenspel.
de kerstboom, met kribbe, stond dan wel in de "voorplaats" en wij zaten in de grote woonkeuken waar de kerst zoek was. ieder jaar, alvorens huiswaarts te keren, stopte papa, bij de bakker en kocht er een "buche met chocolade crème au beurre" en daarop een roos suikeren kerstkindje ; die werd dan netjes in de "garde manger" gezet in de kelder tot 's anderdaags na het middagmaal.
de avond verliep zoals iedere andere, en ik had er geen idee van dat het anders kon, tot de dag mijn nichtje mij uitnodigde eens te komen kijken, want ze gingen kerst vieren en er zou veel volk komen; we staken het hofje over en wat ik daarbinnen zag overtrof alles voor mij... wat een gezelligheid.. zachte verlichting, kaarsjes, een lange tafel met wit damasten tafelkleed, kristallen glazen... was dat allemaal echt.. wat was ik daar graag gebleven.... waarom was dat niet bij ons, wij hadden toch ook damasten tafelkleren en veel glazen en borden...
kerstdag begonnen we steevast met een "kerstekindje met rozijnen" op ons bord, papa was weer vlug, in alle vroegte, naar het dorp gewandeld.
mijn moeder heeft goed voor ons gezorgd ,ons een fijn nest gegeven, maar dat tikkelje méér om gezelligheid te verhogen, dat was er niet bij.
jullie zullen begrijpen dat ik altijd geprobeerd heb van kerstmis een hoogdag te maken, heel de maand december stond in die sfeer en onze kinderen hebben dan ook in die zin de fakkel overgenomen.
mocht je ooit twijfelen en het zonder willen doen, wel ik raad het jullie ten sterkste af, want we zijn er volledig afhankelijk van, momenteel zitten wij hier zonder, en het is een ramp, de onderbreking was aangekondigd, dus hadden we toch enkele voorzorgen genomen, dachten we.. de rolluiken zijn naar boven gebleven, dus verlichting hebben we ongeveer, je kan natuurlijk in je bed blijven liggen, het in een confortabele houding zetten, vergeet het, dan maar naar de badkamer, zonder venster, wat kaarsjes aansteken, romantisch zal je zeggen, maar als je je stramme spieren soepel moet maken met koud water is de sfeer vlug voorbij, op de verwarming ligt geen handdoek om je lekker droog te wrijven... de haardroger mag vandaag rusten, lenzen inzetten doen we straks wel.
in de keuken niet veel beter, geen koffie, enkel fruitsap uit de frigo, diepvries moet dicht blijven, het eten voor vanavond klaar maken ? alles is zo dood als een pier, dan maar de afwas van gisterenavond, een kind had het beter geweten... wasje doen, wat poetsen met vod ja... maar de stofzuiger geeft geen zucht, strijken...
we kunnen gaan wandelen, met dit weer geen aanrader, dan maar boodschappen, maar de lift... 4 étages naar beneden, zou gaan, maar de terugweg, met pak en zak !!!....onze garage poort is dicht. och laten we van de nood en deugd maken, we nemen een plaid en gaan wat tv kijken, mis, het dagblad zit beneden in de bus, een boek dan, goed maar wel op een stoel zitten, de zetel is solidair en doet het niet.
mijn inspiratie geraakt hier ook stilaan op, zal vlug deze tekst afdrukken.
deze tekst schreef ik deze morgen tijdens de stroom onderbreking van 9u tot 14u45
MAAR HEEL HET VERHAAL HEEFT EEN STAARTJE : bij het opstarten is er een te grote stroomstoot vrij gekomen met als gevolg ingebouwde warme luchtoven, nexpresso koffie apparaat ingebouwde lampjes in de badkamer een staanlamp HEBBEN HET BEGEVEN.... 't zal verzekering worden, de mannen hebben hun fout toegegeven.
na de pijnlijke woorden van tante Y. was ik als een eendje dat haar hoodje wegsteekt onder haar vleugel, niets zien of horen over de sint. tot in het 4de lj, bij zuser theodora, een nogal zwaar uitgevallen pinguin, zonder ouderdom, zeker niet jong,een huid als perkament, kleine varkensoogjes priemden in haar papperig gezicht, door haar kap kon ze alleen recht voor haar kijken, maar toch zag ze alles wat er opzij gebeurde.... en dan voor degenen die bij de nonnetjes op school zaten, ze rook naar "de zuster", typische geur, ik denk dat iedereen het zich wel kan herinneren.
handwerk kon ze als geen, moesten een "combinaison" in wol breien, hetgeen natuurlijk niet van een leien dakje ging, de ene breide te los, liet steken vallen, de andere te vast, we moesten dan naast haar op de trede komen staan, en met wortenvingertjes leidde ze alles terug in goede banen.
ik was een redelijk goede leerling, met eigen wil, ze liet mij met rust, maar och was ze niet blij met het feit dat mijn tante Y les gaf in de gemeenteschool van het dorp naast het onze, en zo mee kinderen afsnoepte van "haar school"
rond de sinterklaas tijd kwam weer de netelige vraag ja of neen.? de handjes gingen omhoog? er werd wat heen en weer geroepen, en in een opwelling gooide ik het eruit, hij bestaat niet... mij had ze gehoord... haar oogjes werden spleetjes, schoten vuur.. ze kon geen klank uitbrengen..... een tijdje later verliet ze de klas om met geheven hoofd en een grijns op de lippen terug te komen. .
er werd rustig verder gebroddeld, en plotseling een hels lawaai, gebonk op de deur, die bijna uit haar scharnieren vloog, het bleef maar duren... mijn klasgenootjes zochten beschutting onder de bank,zuster theodora achter haar lessenaar... en ik alleen, ik bleef op mijn bank zitten.... heel langzaam, als een stijgende ballon kwam er een kap met inhoud naar boven, zag mij zitten en en riep " awel waarom zit jij niet onder je bank ?" - "omdat ik weet dat u daarjuist een andere zuster gevraagd hebt hier te komen kloppen"... "de sint bestaat toch niet, mijn tante Y heeft het mij gezegd"... er volgde een lange serenade, maar wat kan een kind tegen zo een furie, ... mijn tante Y is dan ook later de puntjes op de i komen zetten, beiden hebben de strijdbijl begraven.
gabrielle (met de hand op het hart zeg ik dat dit echt gebeurd is)
