Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
was het een schuld dat we moesten inlossen... of huilden ze om ons vertrek ?
sinds dinsdagmiddag kregen we stilaan last van wispelturige weergoden.... lucht en zee verloren hun tinten... brachten elkaars hoofd op hol en vermengden zich in een kille omarming.... ook de regen stuurde een aanzienlijke delegatie : gieten- pijpstelen - baksten- bij bakken - oude wijven - miezeren - motregen... iedereen wilde meedoen .... en de wind zag dat het goed was.... geen fietsers, wandelaars, joggers allen in eigen schelp... strand en duinen verlaten....
vrijdagmiddag keerden we terug naar A... toch hebben we een tiental dagen met volle teugen van de zeelucht kunnen smullen...en 14 d genoten van een gezellig en aangenaam onderkomen .....
Nu wil ik de mensen niet kwetsen die hun liefde voor hun viervoeter zover drijven maar voor mij is dit te veel....
vanuit mijn beschutte uitkijk post kan ik alles goed observeren...
met moeite krijgen twee al wat oudere dames de kinderwagen door het zand... duidelijk opgelucht bereiken ze het pad ... maar geen getreuzel ,hun eerste zorg.... heeft hun lieverdje deze tocht overleefd.....de sportiefste verdwijnt half onder de kap terwijl de andere wat onwennig knikt....alles kits... en zo fier als twee gieters met verlof vangen ze hun wandeling aan... vertederd kijk ik ze naderen....
tot mijn verbazing kijk ik niet op een boeleke maar op een dik kussen, zit een lief klein wit hondje, ...eindelijk mocht cesareke er even uit... zijn behoeften waren vlug gedaan en hij mocht nog even de pootjes strekken...maar de wind was te fel en hij belandde vlug onder zijn deken... !!!!
net als het piepkuikentje dat zich door het schelpje wringt zo probeert de zon de grijze wolken te verdringen...
mag ik jullie voorstellen : onze stormparaplu... sinds jaar en dag woont hij in onze auto...heeft een rustig leven.... eenmaal gebruikt bij aankoop om ons te beschermen van uitermate boze weergoden hierboven...
mijn altijd voorziende wederhelft had hem nu maar eens gelucht en op het terras gezet.... daar zou hij wel de duur van het verlof blijven staan... zien jullie het plaatje al : wij met onze vier lastpotten, twee rollators en daarboven een stormparalu....
maar de mooie rambo had er danig genoeg van ..daagde de wind uit om een rondje ....zijn "moment de gloire"..zijn verlossing en pakte zijn biezen...
wij waren ons natuurlijk van niets bewust.... tot er gisteren iemand van onze lieverds riep "oh, kijk hier groeien paraplu's in de duinen".... en daar stond onze sylvester netjes in het zand ....voor onze neus ....trouw,fier, ongeschonden ....
