Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
5 augustus 2013 de OMEGA MOTO 125 CC VAN MIJN VADER
begin de jaren 1950 waren we thuis de trotse eigenaars van een moto omega 125 cc... donker rood..
de straten werden bij mondjes maat wat drukker door auto's.. ook mijn ouders speelden met het idee een citroen traction avant te kopen.... er werd gewikt en gewogen... een grote uitgave... ze beslisten het maar niet te doen en maakten ons om 2u 's nachts wakker .... onze trouwe gemotoriseerde tweewieler mocht in dienst blijven . we waren best tevreden met ons 125 ccke, vader verdiende onze boterhammetjes op een steenworp van huis...
de hond vatte post bij de deur als vader in aantocht was en ja enkele min. later hoorden we het gekende geluid...
de klimmende terugweg van school was dikwijls een makkie van op het passagierszitje...
feilloos hield ik mijn evenwicht met een zware witte rieten mand, met deksel, ... inhoud 100 tot max.102 eieren, de beenhouwer was maar al te blij dat zijn voorraad weer eens aangevuld was.. nooit is er ook maar ééntje stukgegaan...maar meestal bracht ik ze op eigen kracht, soms naar het volgende dorp... heel wat stappen met zo een vracht.. . moeder moest op doktersadvies, wegens rugproblemen, forfait geven ... maar ja ze was jong, met vakantie aan zee.. en als haar liefste op bezoek kwam met zijn 125 cc waren er de ballades langs de kustweg... met veel jolijt snorden ze samen op een dag haar medische raadsheer voorbij....en die was ook niet blind....
mijn oudere broer vrij als een vogel... bromde maar rond... won een gymcana op de dorpsbraderij... stak een sigaret peuk in zijn borstzakje... de wind wakkerde het stinkstokje tot leven...prompt ontwikkelde er zich een rooksliert over de schouders van de tiener... thuis kon hij uitleggen waarom die afgelijnde krater de plaats van zijn "pochetzakje" had ingenomen....
de reiskriebbels begonnen te knagen bij mijn vader...liefdevol verwittigde hij mijn moeder "meisje je zal er moeten aan wennen maar samen met onze zoon ga ik enkele uitstappen plannen"... hij droomde weg langs de boorden van de rijn ea...
en zo vertrokken ze op een dag naar de diepe groene wouden van de ardennen om nonkel pierre,Remdeptorist te gaan bezoeken.... vol vertrouwen , gedreven door de reismicrobe slikten ze iedere km die hen dichter bij het einddoel bracht... de religieuze gemeenschap zorgde voor een warm onthaald en een zeer stevig... vet... avondmaal overgoten met gerstenat ....hetgeen de welverdiende nachtrust niet bevorderde.... moe.. met een baksteen in de maag sleepten ze zich, met geveinsde interesse , de volgende dag door....de heimwee naar ons was groot... de reismicrobe klein, diplomatisch hebben ze, zonder de regels der beleefdheid te overtreden, bedankt voor al de goede zorgen... beladen met nog enkele kg vers geplukte "champignons" maar vooral met zware migraine en ogen klaar om uit de kassen te springen verlieten ze het hemelse oord...
of jullie er nu blij mee zijn laat ik in het midden... maar ik hoop dat iedereen er vandaag "fris" doorgeraakt.... de dagtaken zijn hier tot een minimum gezakt... maar met argus ogen bekijken we het weerstation....want zij is onze pijler om het hier koel te houden.... een dagtaak !!!!
de eerste dagen heb je er geen erg in, bent slordig met alles open of dicht te laten met als resultaat 37° ...in je leefruimtes... maar ja wij zijn ook geen zuiderlingen die weten hoe het moet, die gelukkig zijn in een donker huis...alles potdicht... ik ben er geen voorstander van, heb geen lucht.... maar ja het is kiezen of delen..... dus ben ik dezer dagen de mobiele THERMOSTAAT... buiten het warmste gedeelte van de dag (10-16u) goochel ik de andere uren met gordijnen... vensters... luchtcirculatie ...en heb het hier redelijk aangenaam gemaakt met 25°... wie zegt dat een tuin zuid moet gericht zijn heeft het niet altijd bij het rechte eind... wij zijn oh zo blij er koelte te vinden.... zo gezegd zo gedaan ......
valiezen zijn het minst van onze bekommernissen als we op reis gaan.. waar je ze ook aanschaft.. ze zijn allen praktisch, licht hanteerbaar, kleurrijk.. voor iedere portemonnaie... enfin juweeltjes om te pronken ...
maar dat is niet altijd zo geweest .... vroeger had mijnheer pastoor er eentje nodig .. ging ieder jaar gratis mee op bedevaart, met zijn kudde naar Lourdes... meer dan een paternoster, brevier een doos tabak snuif en grote zakdoeken kon er niet in....
die van tante nonneke maakte deel uit van haar uitzet, samen met een chaperonne mocht ze al eens naar haar ouders... bij haar terugkeer was de kartonnen doos met handvat gevuld met allerlei materiële en vooral geldige giften van ouders, familie en vrienden.... tot grote vreugde van moeder overste die alles gracieus in ontvangst nam voor de gemeenschap..in ruil voor enkele weesgegroetjes...
degenen die het zich konden permitteren, vooruitziend waren schaften een exemplaar aan "voor als er iets gebeurd" de ziekhuisvalies... met japon/pyjama.. handdoek.. was handje.. zeep.... 1 flesje 4711
naar gelang de mensen wat mobieler werden was het bijna een status symbool... wie er geen had die leende er eentje... de trotse eigenaars loodsten je dan naar hun slaapkamer... om het pronkstuk van de kleerkast te nemen....
nog altijd vraag ik mij af waarom die valies juist daar moest liggen ??? toch geen zicht.... of onbewust "inpakken en wegwezen"
pas getrouwd, eigenaars van een derde hands kevertje gingen we voor een maand naar spanje... via via kregen we een echte hutkoffer....zou beeldig staan op de impérial van onze lichtblauwe kever
het natuurleder had zwaar geleden onder de vele reizen.... loodzwaar.. van ons kreeg hij een likje verf... zo fier als een dubbele gieter tuften we als landverhuizers langs de autostrade... een super vakantie was het .... maar we moesten nog terug... 1300 km ... met alles hadden we rekening gehouden behalve met ons oud versleten trouw ijzeren paard.... hij gaf het niet op... het zuchten en puffen vonden we normaal, gaven hem wat water en drukten de gaspedaal wat dieper ... en zo doorkruisten we la douce france bij maanlicht ....
het kevertje was bij thuiskomst serieus ziek en de dokter presenteerde ons een gepeperde rekening voor een week garage verblijf...
de hutkoffer verhuisde naar de zolder waar hij nog steeds staat... een stukje antiek nauw aan ons hart...
degelijke valiezen deden hun intrede... altijd maar lichter...
