Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
sommige gebeurtenissen in een familie worden generaties, hier de vijfde, doorverteld... maar toch blijft het voor de nazaten altijd wat abstract..
tot ik vorige week deze fotos onder ogen kreeg.. het kleine huisje achter links is de spilfiguur van een tragikomische voorval meer dan
een eeuw geleden...
mijn grootouders emigreerden ... weg van familie vrienden.. hun huisje .. door zijn ijver, kunnen en doorzettingsvermogen werd hem gevraagd mee een nieuwe weverij op te starten te alsemberg ...
hij kon goed lezen maar is altijd fonetisch blijven schrijven. een indrukwekkende verschijning,streng maar rechtvaardig, grote snor en baard.. "den baard" waar dan ook zijn bijnaam , even met de hand op de kaak vrijven en iedereen wist dat hij in aantocht was !...
met reeds enkele bengels namen ze hun intrek in het grote mooie huis waarover ze mochten beschikken.. er zouden nog vele kleintjes bijkomen.. enkele werden engeltjes...
naast het huisje was er een grote poort die het immense fabrieks terrein afsloot ( later overgenomen door volvo) maw een tuin was er niet rechtstreeks, doch langs het hoekhuisje om lag er wat verder een groententuin...
de hoekkruidenier was een graag geziene figuur, zijn winkeltje netjes,deurtje altijd open.. eventjes uitkijken voor de drie trapjes en je stond wat lager op een glimmende vloer geurend naar bruine zeep.
alles stond of lag op of onder bulk uitgestald.. groenten, aardappelen, bloem, groen zeep, boter petroleum, eieren, kaaswielen, emmertjes pekelharing...
dat hofje van eden moest onderhouden worden, het beekje zorgde voor wat irrigatie, de regelmatige bemesting met de opbrengst van n°100..
doch dit ging niet zo gemakkelijk..
je moest sterk zijn om de kruiwagen met vat, boordevol gevuld met beer en disceet afgedekt met een jutte zak , te vervoeren op geen fluweelzacht stratendek...
nijdige kinderkoppen vochten schurend, knarsend met het ijzeren wiel.. het vergde consentratie.. maar hij hield vol.. had voor hetere vuren gestaan...
meter per meter... en nu draaien ... de bronweg in...
en daar ging het mis... te kort.. te ver genomen... de lading geraakte uit evenwicht... geen bijsturen aan... in het deurgat kieperde het vat haar inhoud de trapjes af... een vloedgolf beer overspoelde alles en nog wat....
het vervolg laat ik aan jullie verbeelding over... maar het zijn altijd goede buren gebleven ....
natuurlijk was er de expositie... en juist die mocht gezien worden.. maar wat had er zich allemaal afgespeeld in de coullissen... bloed ,zweet, en tranen bij de kinderen... overspannen moeders...
maar als de laatste ann de meulemeester in spe huppelend de speelplaats verliet veronderstel ik dat er een wervelwind van opluchting de school omarmde..
het was een titanen werk
de zuster van dienst... beter gezegd een "souk " schreed binnen ... tafelkleren met voorbedrukte motieven
een regenboog DMC garen, thee doeken, alle benodigdheden om smyrna kussens en tapijten te maken ...ea
vingertjes gingen omhoog.. zuster ikik dit.. en mijn mama heeft gezegd
dat...
degenen die van thuis niets mochten bestellen volgden dit handeltje met lede ogen (ikke, tante Y zou wel smyrna tapijten laten maken in haar school !..) ...
met dit alles kon je nog geen feestzaal versieren ondanks de vrachten bloemen die we moesten meebrengen (liefst lelies...) de oudere meisjes van de naad maakten kleding, en degene die een bestelling plaatste mocht de cat walk op...
in de klassen tikten de priemen twee aan twee of met vier om het vlugst... los, vast,.. witte wol veranderde in grijze...
broddelen.. een steek of een halve rij laten vallen.. in de vinger geprikt.. draad uit de naald.. geen nood.... aanschuiven bij de zuster..
en zo veranderden onze lelijke eendjes in witte zwanen... dankzij de gouden handen van de bruiden van OLH ,de mama's, de dozen remy martin en het ballet van strijkijzers ...
eind goed alles goed... de preau, feest-zang-lichtbeelden-toneel-turnzaal veranderde in een schatkamer en met rode kaakjes verwelkomde moeder overste de notabelen....
VOOR DE LIEVE MENSEN DIE ERIN GEINTRESSEERD ZIJN...
IK GEEF ER DE BRUI NIET AAN...
IK BLIJF TROUW.
sinds 10 februari, was het hier blogstilte, ik die altijd wel wat te vertellen heb...
was OOK gaan rondneuzen op facebook,... heb enkele dorpsgenoten, jeugdvrienden teruggevonden, wat herrineringen op gehaald...van 60/65j terug..oude fotos ontvangen... mijn dialect geoefend...
maar toch is het NIET echt mijn ding ...
dus PUNTANDERELIJN is terug
't is weeral laat 1U ga toch nog even op bezoek bij mijn "vrienden"
van de maffia die chicago onveilig maakten in de jaren 20/30....
