mooi dwarrelend blad

ongrijpbaar zwevend in de lucht

gedwongen in

zijn laatste vlucht

los gekomen van het leven

ingehouden pijn geen reden

om te dansen

of gelukkig zijn

dwarrel maar door

in een zee van tijd

verlangend naar vrede

en oneindige eeuwigheid

dhelyÓ

in de nevel van de nacht

met mijn voeten in het zand

de wind in mijn haren

en zout op mijn tong

mysterie door geluiden

van stilte en rust

dwalend op het strand

met zijn oneindigheid

gedachten die deinen

op de golven mee

de zon rijst op

vanuit de zee

nog nooit vond ik

een plekje

zo volmaakt en mooi

straks is alles weer voorbij

want er wordt in de wereld

ergens gewacht op mij

dhelyÓ

ik zag je ogen,

zonder leven

je hart zonder angst

ik vroeg je zacht

ga je nu sterven

en je pakte toen mijn hand

je mond zei

zonder woorden

treur maar niet om mij

ik heb aanvaard

dit is het einde

het is nu echt voorbij

dhelyÓ

voor jou zijn woorden simpel

voor mij een gevecht

soms zijn de letters

een moeilijke dans

een dans in het donker

gewoon zonder licht

niets van de eenvoud

is eenvoudig voor mij

een D of een T

een dubbele klinker

ik stoei en ik zweet

maar geef niet op

wat jij ziet

daarvoor ben ik blind

wat voor jou

eenvoudig is

een raadsel voor mij

ik ben niet doof

ik ben niet blind

ik ben alleen

dyslectisch

dhelyÓ

je oordeel ligt al vast

zoals een anker in de zee

niets doet jou twijfelen

zo zeker van jezelf

toch als je zou kijken

met je ogen open

zou luisteren

met een horend oor

misschien dat je dan

even maar

de andere kant zou zien

je oordeel is zo hard

nergens op gebaseerd

slechts wat je denkt

te weten

niet wat je hebt geleerd

gewoon maar jouw gedachten

zetten nu kwaad bloed

jij staat niet open

voor een nieuwe start

je oordeel is gevallen

als een tastbaar feit

dhelyÓ

zij nam geen afscheid
van de dingen
maar de dingen wel van haar
het leven maakt haar
hulpeloos
maar laat haar
niet vrij
in vage schemering
leeft zij haar leven voort
niets van het heelal
dat haar rust verstoort
haar gevangen woorden
zeggen niet wat zij bedoelt
en haar stille tranen
illustreren niet wat zij nu voelt
het is als een boze droom
die steeds maar grilliger wordt
die niet eindigt bij ontwaken
of bij wakker zijn verkort
soms hoor je haar wegstervend zingen
soms vliegt een vogel
schuw voorbij
ik nam van haar
geen afscheid
maar zij onwetend
wel van mij

1tjeÓ
gastgedicht van 1tje  bedankt daarvoor