1.  Daarbij kan nog opgemerkt worden dat de 'levensbeschouwelijke outing' bijna altijd gebeurt op een negatieve manier, als een antichristelijke en/of antikatholieke profilering.
3. Hoe verfrissend zou het zijn, mochten deze schrijvers, als ze dan toch de behoefte voelen (hoewel de lezer dat helemaal niet vraagt) om iets los te laten over hun levensbeschouwing, op een positieve manier die kort verwoorden.
5. Nu lijkt het bijna altijd zo dat ze het christendom nodig hebben om iets over hun levensbeschouwelijke identiteit onder woorden te kunnen brengen. En dat is spijtig genoeg negatief en vaak agressief.

26-12-2021 om 09:02 geschreven door Gust Adriaensen

Sinds 2000 verschijnen er tussen Kerstmis en Nieuwjaar zgn. kerstessays in de krant De Standaard.

Bizar is dat de religieuze, en in het bijzonder de christelijke thematiek van Kerstmis, in zo goed als alle  kerstessays, afwezig is. Een uitzondering vormt het essay van Rik Torfs in 2003.

Je vraagt je af hoe het in godsnaam (!) mogelijk is dat de redactie van De Standaard (je weet wel de kwaliteitskrant die ooit AVV-VVK in het vaandel voerde), erin slaagt christelijke essayisten te ontwijken.

Daarbij komt nog dat de auteurs, zoals Tinneke Beeckman in het kerstessay van dit jaar, die hun onderwerpen behandelen op zo'n manier dat de lezer zou kunnen denken dat ze christelijk zijn,  het gegarandeerd nodig vinden  om te beklemtonen dat ze dat niet zijn of dat ze atheïst zijn of wat dan ook. Maar niet christelijk gelovig, denk dat asjeblief niet!

Deze veel voorkomende obsessieve drang, intrigeert me al lang. Waarom vinden in casu Vlaamse intellectuelen, die voor het grootste deel uit christelijke gezinnen stammen, die vaak carrière gemaakt hebben binnen en dankzij katholieke structuren en instellingen, het absoluut nodig te beklemtonen dat zij niet (langer) christelijk zijn? 

24-12-2021 om 15:51 geschreven door Gust Adriaensen