WOLF:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een twaalftal jaren geleden had ik een prachtige Duitse herdershond, Luc genaamd. Een prachtbeest was het, uitermate goed getraind, stil en waakzaam wanneer dat nodig was, nooit moest ik een bevel tweemaal herhalen, hij kon zelfs soms mijn gedachten lezen geloof ik, toen ik eens met hem op kroegentocht ging in Brugge, vond ik mijn auto niet meer terug (hoe zou dat gekomen zijn?), het regende dat het goot, maar mijn vriend heeft mij rustig terug naar mijn auto gebracht. Het was reeds mijn tweede Duitse herder na een Mechelse herder en een grote dobberman. Maar jammer genoeg en tot mijn groot verdriet kreeg hij, op tien jaar, een ziekte in de ruggengraat en werd onherstelbaar verlamd op de achterste  ledematen, ik heb dan mijn beste vriend moeten laten inslapen.

Een tweetal jaar ben ik dan zonder hond geweest, mijn hart bloedde iedere keer dat ik een herdershond zag. Maar op een dag kreeg ik een telefoontje van Dimitri (de zoon van mijn schoonzuster) die voor veearts studeerde in de universiteit te Gent, met de vraag of ik geen Duitse herder wilde die in de universiteit geboren was, mijn hart sprong op van blijdschap, en na een voorzichtige vraag of er niet geëxperimenteerd was op dat hondejong ben ik hem gaan halen.

Je moest dat gezien hebben, bijna volledig zwart en zo dik als hij lang was stond hij waggelend op zijn poten mij aan te staren…en ik hem, we waren toen reeds elkaar aan het peilen…en ik wist meteen dat dit geene gewonen was.

Wolf was in mijn leven gekomen, en ik zou het geweten hebben, het begon al meteen toen ik hem oppakte, van zodra hij tegen mijn nieuw hemd kwam piste hij, … en piste hij, waar hij het allemaal vandaan haalde weet ik niet maar hij had er verdomme deugd van want hij knorde erbij en ik denk zelfs dat hij lachte.

Na enkele weken begon ik vol enthousiasme aan het leren van enkele basishoudingen bij Wolf, zoals zitten,liggen en rechtstaan op commando, en dat ging goed, uitstekend zelfs, alleen…hij blééf het niet doen, ik zag namelijk dat hij het begreep want hij dééd het direct…voor enkele seconden, mijn vorige hond kon ik uren laten ter plaatse zitten,liggen of staan, maar den dezen…enkele seconden, en ik mocht kwaad zijn, roepen, dreigen niets hielp…en niets heeft ooit geholpen nu na tien jaar …nog niet. Ik kan erg koppig zijn en maanden, ja jaren heb ik het volgehouden om hem van alles te leren, en hij kon het allemaal direct, alleen… niet voor lang hé. Hij is namelijk hyperkinetisch denk ik, waar ik ook ga, hij loopt achter mij of mijn vrouw en het liefst met zijn voorpoten zo dicht achter mij dat hij met zijn nagels de pantoffels of de schoenen aftrapt, wanneer wij ons dan kwaad met een ruk omdraaien, ligt hij plat op zijn buik met een blik in zijn ogen naar boven te kijken, ge zoudt hem de hostie geven zonder biechten.

Toen hij een zevental maanden oud was begon hij zich plots hevig te krabben, wij daarmee naar de veearts, en ja, hij had het schurft, wij kregen daar een speciaal mengsel mee, zéér straf spul zij de veearts en wij moesten hem daar iedere dag mee inwrijven, afspoelen en daarna wassen met een speciale (dure) shampoo.

Maar dat is niet zo evident om een dergelijke hond (een herder van zeven  maanden is al redelijk groot hoor) in een waskuip, tegen zijn zin, met een bijtend product te wassen hoor, het was een gevecht in de regel met twee volwassenen tegen Wolf. Het kwam er hierop neer dat mijn vrouw en ik zeker nooit geen schurft meer zullen krijgen, want wij waren er zelf evenveel mee ingesmeerd dan Wolf en dan die shampoo en dat afspoelen, zuipnat waren wij. Dat zou nog het ergste niet geweest zijn maar dat spul stonk uuuren in de wind. Wanneer mijn vrouw in de Kieskeur rondliep was ze steeds alleen, iedereen deed een boogje rond haar heen met een opgetrokken neus. Enfin na enkele weken was het over, tot “ieders” tevredenheid.

Wandelen doet Wolf ook graag en ik ook, reeds bij de eerste stap buiten de deur loopt hij op mijn commando “dicht” perfect naast mijn rechterbeen, maar bij de tweede stap is hij reeds een halve lengte voor en bij de derde een hele lengte, een harde ruk aan de halsband en hij begint van vooraf aan,…steeds maar weer, tot mijn arm een halve meter langer geworden is en er bijna afvalt. Eenmaal in het bos is hij niet meer te houden, dan laat ik hem willens nillens los en weg is hij, in vliegende vaart verdwijnt hij tussen de struiken, alles omver lopend waar hij komt. Op mijn roep “hier” komt hij dan van een honderd meter verder afgestormd met zijn veertig kilogram, recht op mij,… ik heb dan twee keuzes, ofwel blijf ik staan (éénmaal geprobeerd) en wordt ik vierkant omver gelopen, ofwel kan ik op tijd wegspringen. In de Ardennen heeft mij dat eens een gebroken kuitbeen gekost.

Mijn zoon Jurgen ging er ook eens mee wandelen, putje winter, de rivierbeek was overstroomd, dus Wolf direct in dat water gaan plenzen en Jurgen, van een afstandje, hield hem in de gaten, maar plots ging het mis, want doordat de rivier overstroomd was kon je het diepe water niet meer zien, en natuurlijk, wat denk je, sukkelde Wolf in het diepe water en werd meegesleurd door de sterke stroming. Jurgen niet geaarzeld, springt met kleren, GSM, portefuille en veel courage in dat water om Wolf te redden van de verdrinkingsdood, met zijn halsband kon hij Wolf nog aan de kant trekken en kletsnat stonden ze daar te bibberen van de kou. Nu in de veronderstelling dat Wolf zijn bekomst had wou Jurgen zo rap mogelijk naar huis vooraleer hij een longontsteking opliep, maar enkele meters verder duikt Wolf toch wel weer in de rivier zeker, hij vond het duidelijk zéér prettig, Jurgen is er niet meer achtergesprongen en den hond is er vanzelf weer uitgezwommen, het plezier was er kennelijk af voor hem.

Ik hoop nog steeds dat hij met ouder te worden een beetje kalmer zal worden maar hij is nu tien jaar en ik merk er nog steeds niets van. Wanneer ik naar de TV kijk, kijkt hij mee, starend naar dat scherm, zonder verpinken en wanneer er dan een hond of een kat op het scherm verschijnt dan vliegt hij naar de TV, maar ja, tegen dat hij aan dat scherm is, is dat beest meestal ook al verdwenen en dan komt hij van pure frustratie in mijn voeten bijten. 

Ik heb in mijn leven nog nooit zo een ongehoorzame, ongedisciplineerde, superactieve smeerlap van een hond gehad maar …hij kan toch zo lief zijn, wanneer hij met beide voorpoten op mijn schouders staat en met zijn bruine ondeugende blinkers in mijn ogen kijkt en een likje geeft, smelt mijn hart en is alle ellende vergeten, want ik hou enorm veel van dat beest …ondanks alles.

xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />