Haven te St Cyprien

Wij wisten al een en ander over de  te vervullen formaliteiten tgo de Franse Administratie (nl.van collega's die reeds de stap gezet hadden). Maar de realiteit was totaal anders.
Eerst naar het Gemeentehuis (la Mairie) om ons in te schrijven. Geen loketten te zien, enkel een onthaalbediende die blijkbaar van alles op de hoogte moest zijn. Die gaf ons weliswaar verkeerde inlichtingen ivm de sociale zekerheid (slecht adres) en de immatriculatie van autos.
De verblijfsvergunning geldig 5 jaar, kregen we van de Prefectuur na een wachttijd van 8 weken.
De Gemeente hield zich omzeggens enkel bezig met de kiezerslijsten.
Voor de Gemeente duurde de immatriculatie van autos wel 3 maanden. Gelukkig vernamen we elders dat die formaliteit onmiddellijk kon vervuld worden bij de Prefectuur. Er stelde zich echter een fameus probleem omdat mijn auto reeds geïmmatriculeerd was in Frankrijk. Bij verkoop van wagens moet de autoplaat niet ingeleverd worden maar moet bij de wagen blijven. Een attest na controle van mijn auto was genoodzaakt om dit probleem op te lossen.
Toch een pluspunt: hier is geen rijtaks te betalen en de verzekeringen (auto,woning....) zijn 50% goedkoper.
Zodra we het juiste bureau vonden voor de sociale zekerheid, werd mijn dossier (als gepensioneerde) zonder probleem in orde gesteld. Maar voor Raspoutin was het anders. Haar statuut als "in disponibiliteit voorafgaand op het pensioen" kenden ze hier niet. Het heeft 2 jaren geduurd vooraleer haar dossier volledig in orde was.
Op het Belgische Consulaat in Perpignan hebben we ons laten registreren en zodoende een internationale reispas kunnen aanschaffen. Er is nu sprake van een identiteitskaart voor Belgen in Frankrijk. Dit dokument zou de reispas vervangen mbt de 25 landen van de Europese Gemeenschap.
Kortelinks vernamen we dat ons europees rijbewijs moest geregistreerd worden bij de Prefectuur.
Zoniet riskeren we, bij verlies of diefstal,  examens te moeten afleggen om een Frans rijbewijs (met puntensysteem) te bekomen.
Einde goed, alles goed zou ik zeggen. Thans zijn de administratieve moeilijkheden achter de rug en kunnen we "lekker genieten" van onze vrije tijd aan de Middellandse zee, in de Pyrenëen, en van het zuiders weder.

Toineke, co-auteur

Op het einde van augustus 2002,keren wij terug naar huis in België.Van zodra ons huis in Hoeilaart verkocht zal zijn ,verhuizen wij naar de Languedoc Roussillon.
Januari 2003,ons huis is verkocht!!Wat een opluchting.Nu moeten wij nog alles organiseren,wat nemen we mee,en wat niet.Een verhuiswagen bestellen of te huren en zelf te rijden?Wij verkiezen het laatste.
Een deel van onze inboedel hebben wij verkocht en het overige is uiteraard mee gereisd naar Frankrijk.
Ik maak mij zorgen om mijn poes,het beestje is al 10 jaar op dat ogenblik,en weet dat het niet gemakkelijk zal zijn een kat te verhuizen.Kost wat kost ze moet mee,ik wil ze niet achter laten in België.Mijn schoonbroer timmert haar een comfortabel kooi inneen.Daar moet ze 14 uur in zitten.Ze kan rechtstaan ,zitten,liggen eten en drinken.Dus het moet ruim genoeg zijn.Zo gezegd,zo gedaan!!!
Wij beslissen om op 1 mei 2003 te verhuizen,lang week-end de kinderen helpen mee en mijn schoonbroer eveneens.
Eerst gaan we op 17 april 2003 naar het gemeentenhuis van Hoeilaart om ons uit te schrijven.Wat een raar gevoel het geeft ,eens het op je identiteitskaart staat dat je uitgeschreven bent in je land.
Op 1 mei vertrekken wij richting Villeneuve de la Raho.
Mijn zoon met zijn vrouwtje met de verhuiswagen .Mijn man Toineke en zijn broer met zijn wagen.Ik met mijn dochter en mijn poes met mijn wagentje een kleine CXske.Wij zijn vertrokken in een pletsende regenbui ,typisch belgisch.
Wij zijn alle drie in de late namiddag onder een stralende zon goed en wel aangekomen.Nu moet het zwaarste werk nog beginnen maar dat is een ander verhaal.( wordt vervolgd)

Eerst en vooral wil ik iedereen verwelkomen en bedanken die interesse heeft om mijn blogs te lezen.
Graag zou ik mijn dagelijks leven en ervaringen die ik in "La Douce France" meemaak aan jullie vertellen.
Om een lang verhaal in het kort te vertellen zal niet gemakkelijk zijn.Toch ga ik proberen of ik er inslaag.
Wel ik ken mijn man sinds 1980 en in dat jaar hebben wij een rondreis in Frankrijk,Andorra en Spanje gemaakt.Het was een pracht van een reis,mooie natuur,bergen,water en zon natuurlijk.Sindsdien is ons hartje er blijven hangen.Toen hebben wij beslist,eens gepensionneerd gaan wij naar het zuiden wonen.Een paar jaar nadien hebben wij de kans gehad om in de streek waar wij met vakantie waren gegaan een bungalow te kopen .Meer bepaald in de Aude, te Quillan in de Katharenstreek.Daar hebben we telkens we de kans kregen op vakantie geweest.
Gedurende al die jaren hebben we de hele streek gaan verkennen.Praktisch alle katharen kastelen bezocht en beklommen,meestal zijn die op den top van de berg.De Romaanse kerkjes eveneens.
Hier enkele namen van deze kastelen :de Montségur,Peyrepertuse,Puivert,Puylaurens en er zijn nog veel andere.
Nadien zijn we meer en meer naar de zee geweest.Toen hebben wij gekozen om een huisje te zoeken dicht bij zee voor mijn man en  ik had het liever dicht bij de bergen.
Zo zijn wij in de Languedoc Roussillon gaan wonen.Wij hebben een huisje gekocht dicht bij zee en bij de bergen.Wij zijn eveneens niet ver weg van onze eerste plaats in Frankrijk.
Wij zitten met het hoofd in de bergen en de voeten in het water.In een streek waar de zon driehonderd dagen per jaar schijnt.Wat moet een mens nog meer hebben.
Dit was maar een inleiding van ons verhaal, het vervolg zal volgen.
Raspoutin