Van harte welkom op mijn reliblog. Ik zal mij even voorstellen. Mijn naam is Wil. Ik ben 61 jaar oud. Ik ben getrouwd met Tom. Ik ben moeder van een dochter en een schoonzoon en oma van Joost en Tijmen.
voor mijn ouders mijn vader overleed op 1 april 2008 mijn moeder is gestorven op 24 oktober 2012
Ga dan op weg en laat hoop en verwachting je leiden, ook al zijn pijn en verdriet door geen mens te vermijden. Wees niet bevreesd, ga en vertrouw op de geest die je van angst zal bevrijden.
Ga dan op weg en ontmoet op de reis medemensen. Geef aan een ieder al wat jij jezelf toe zou wensen. Dan, onder het gaan, zul je de ander zien staan en overschrijd je je grenzen.
Ga dan op weg en schud af al je twijfels en zorgen. Ga en ontdek, wat vandaag nog voor jou is verborgen Houd op het licht altijd je ogen gericht. Dat zal je kracht zijn voor morgen.
Jacqueline Roelofs-van der Linden uit: Scheppende Kracht (ISBN: 90-810505-2-4)
Het gebeurde eens dat twee jongetjes tegelijk
ontvangen werden in het verborgene van een baarmoeder. Weken gingen voorbij en
de tweelingen ontwikkelden zich. Naarmate hun bewustzijn groeide, lachten ze van
pure vreugde: "Is het niet geweldig dat wij ontvangen zijn? Is het niet geweldig
om te leven?"
Samen onderzochten ze de wereld waarin ze
leefden. Toen ze de navelstreng van hun moeder ontdekten, die hun leven gaf,
zongen ze in blijdschap: "Hoe groot is de liefde van onze moeder, dat ze haar
leven met ons deelt."
Naarmate de weken in maanden vergleden, merkten de
tweelingen hoeveel ze allebei veranderden. "Wat betekent dat?" , vroeg de ene.
"Het betekent dat er straks een eind komt aan ons verblijf in deze wereld, " zei
de ander. "Maar ik wil hier helemaal niet vandaan, " zei de eerste, "ik wil hier
altijd blijven." "We hebben geen keus,"zei de ander. "Maar hoe kan daar leven
zijn?", antwoordde de eerste. "We moeten immers de levensstreng loslaten, en hoe
is leven mogelijk zonder die streng? Bovendien hebben we wel bewijs dat hier
anderen voor ons waren, maar geen van hen is ooit teruggekomen om ons te
vertellen dat er leven na de geboorte is. Nee, dit is het einde."
En zo
werd de eerste door en door wanhopig. "Als ontvangenis eindigt in geboorte, wat
is dan het doel van leven in de baarmoeder? Het is zinloos. Misschien is er wel
helemaal geen moeder." "Maar er moet toch wel een moeder zijn, " wierp de andere
tegen. Hoe zijn wij hier anders gekomen? Hoe blijven we anders in leven?" "Heb
jij onze moeder ooit gezien?" , vroeg de eerste. "Misschien bestaat ze alleen
maar in onze verbeelding. Misschien hebben wij haar bedacht, omdat die gedachte
ons een plezierig gevoel geeft."
En zo waren de laatste dagen in de
baarmoeder vervuld van diepe aanvechting en vrees. Eindelijk kwam het moment van
de geboorte. Toen de tweelingen hun wereldje hadden verlaten, openden ze hun
ogen. En ze huilden van pure vreugde. Want wat ze zagen overtrof hun stoutste
verwachtingen.
"Wat geen oog heeft gezien en geen oor heeft
gehoord en wat in geen mensenhart is opgekomen, dat heeft God bereid voor hen
die Hem liefhebben"(1 Cor. 2 :
9)
Die chaos schiep tot mensenland, die mensen riep tot zinsverband, Hij
schreef ons tot bescherming, zijn handvest van ontferming, Hij schreef ons
vrij, met eigen hand.
Schrift die mensenoorsprong schrijft. Woord dat
trouw blijft.
Dat boek waarin getekend staan, gezichten, zielen, naam voor
naam, hun overslaande liefde, hun overgaande liefde, hun weeën, die
niet overgaan.
Schrift die mensendagen schrijft. Licht dat
aanblijft.
Zijn onvergankelijk testament: dat Hij ons in de dood nog kent
- de dagen van ons leven ten dode opgeschreven, ten eeuwig leven
omgewend.
Schrift die mensentoekomst schrijft. Naam die trouw
blijft.
Liefde is blij
zijn, een arm om je heen. Liefde is lachen, is nooit meer alleen. Liefde
is luistren, de woorden gaan door. Liefde is fluistren, heel zacht in je
oor.
Liefde is
lopen, mijn hand in jouw hand. Liefde is hopen, is gaan langs het
strand. Liefde is amen, is wolken, is wind. Liefde is samen, is spelen als
kind.
Liefde is zingen, is wit en is groen. Liefde is
zacht, is een kus in t plantsoen. Liefde is leven, je ademt weer
op. Liefde is geven, is leven met God.
Er was eens een droom en die droom leek vervlogen En hij scharrelde eenzaam en oud door de stad Door vrienden van vroeger verlogend bedrogen Een karikatuur die zijn tijd had gehad En die stokoude droom ging langs deuren van huizen Waar ooit hij het stralende middelpunt was Geliefd en aanbeden, een held in 't verleden Met een kroon op zijn hoofd en met vleugels van glas
En hij nam ons mee, langs wegen van liefde Naar hoog in de bergen, naar toppen van kracht En het uitzicht daarboven was niet te geloven Zo mooi en zo ver en nog nooit zo bedacht Maar die stokoude droom zwerft nu door de straten Verhongerd, vermagerd, verarmd en half blind Niemand heeft tijd om wat met hem te praten Alleen af en toe nog een gek of een kind
Dus als je hem tegen komt een dezer dagen Haal hem in huis, probeer het een keer Geef hem een stoel en dan moet je hem vragen "Hee ouwe droom, hoe zat het ook weer Dat jij ons meenam langs wegen van liefde tot hoog in de bergen, naar toppen van kracht De wereld hervormen, de hemel bestormen Met nieuwe ideeen, nog niet eerder bedacht
Want die stokoude droom heeft nog heel veel te geven Hij heeft een geheim en dat zijn wij soms kwijt Maar hij zal ons ook allemaal overleven Hij is zo oud als de wereld, maar zo jong als de tijd Maar je moet hem beschermen, je moet hem verzorgen Je moet hem koesteren onder de zon Je moet hem vertrouwen, en vandaag al of morgen Weet je het weer waar het ooit om begon
Dan neemt hij je mee weer langs wegen van liefde Tot hoog in de bergen, naar toppen van kracht En daar zal dan blijken dat je verder kunt kijken En hoger kunt reiken dan je ooit had gedacht
Paul van Vliet
Onze wijkpredikant Rob Basten maakte een preek met bovenstaand gedicht als leidraad. Onderstaand de link van deze preek.
.
.
.
