REMBANG

Claas Persijn, geboren in 1761 in Amsterdam en stamvader van de Indische Persijn-stamboom (gebied Semarang-Jepara-Rembang op Java) woonde en werkte heel lang in Rembang, waar hij ook in 1820 overleed. Ook zijn echtgenote Maria Magdalena Salomons is in Rembang overleden en begraven
Ook verschillende personen uit de Persijn-stamboom hebben in Rembang gewoond en/of gewerkt. Deze plaats neemt dan ook in mijn stamboom een bijzondere plaats in en het is daarom dat ik hier wat meer over Rembang vermeld.

Rembang behoorde net als Semarang en Jepara/Japara tot de belangrijkste handelsposten van de Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC).

De VOC vestigde zich in Rembang vanaf 1680 en aanvankelijk vooral voor de inkoop van hout. De uitgestrekte bossen in de omgeving leverden hout dat zeer geschikt was voor de export naar Batavia, waar het gebruikt werd voor de bouw van huizen en schepen. Het kappen van de bomen ging in het begin van de 18de eeuw gepaard met grootschalige ontbossing.

De schrijver / journalist Willem Walraven sr. schreef in zijn boek “Modjokerto in de motregen” (KITLV Uitgeverij Leiden) op 17 juni 1938 over zijn bezoek aan de oude begraafplaats te Rembang onder meer:

Ik was er eigenlijk gekomen ter wille van het oude kerkhof, dat moet dateren uit het begin van de achttiende eeuw. Ook dit kerkhof ligt aan den grooten weg, die er dus hier reeds is geweest vóór Daendels. Er tegenover is de gevangenis, mede een bewijs dat de Compagnie zich reeds lang op dit punt had gevestigd.

De sleutel van het kerkhof is in bewaring bij den cipier, maar toen ik er kwam, stond het hek open. Men had het geheel tusschen de graven gepatjold ( = met een soort spa bewerkt), zoodat het terrein er uitzag als een pas gerooid aardappellandje. Geen boom groeit er. Het is er heet als in een woestijn.

Het Regentschap heeft, denkelijk op aandringen van den heer Bloys van Treslong Prins

 [ noot: Bloys van Treslong Prins was waarnemend adjunct-landsarchivaris in Batavia; bekend auteur op het gebied van de genealogie; hield zich onder andere bezig met grafschriften van Europeanen],  dit kerkhof in kaart gebracht en de graven genummerd. De teekening met de lijst heeft men op een bord achter glas gemonteerd. Dit was een goed idee en maakte het overzicht zeer gemakkelijk. Er bleek uit, dat hier 255 graven zijn, waarvan er echter 135 geen opschriften dragen!

Alle gegevens schijnen te ontbreken; er is dus geen grafboek uit den ouden tijd. Zoodat men hier graven ziet, die hoog boven den muur uittorenen, met zware gemetselde kegels en afgeknotte zuilen, maar niemand kan zeggen ter eere van wien deze steenkolossen zijn opgericht. En alsof een reus in dronkenschap hier aan het werk was geweest, zoo liggen op het oudste gedeelte deze tomben door elkander.

Er zijn stenen, die men alleen kan lezen door zich in een nauw gangetje te wringen en daarbij diep te bukken. Schots en scheef ligt alles door elkaar, en blijkbaar is dat alles van het begin af zoo geweest. Op de begraafplaats stoorde men zich niet aan rooilijnen.

En verder schreef hij ook:

“Zoo ziet men hier overigens oude graven met nog heden bekende familienamen, doch zelden ouder dan honderd jaar. Men leest er namen als Blair, Pereira, Toorop, Boonemmer (1827), Persijn”

Uit: W. Walraven “Modjokerto in de motregen”, KITLV Uitgeverij Leiden, 1998

Rembang is waarschijnlijk het meest bekend geworden doordat hier het graf staat van Raden Ajeng Kartini (Ibu Kartini), geboren op 21 april 1879 in Majong als dochter van Raden Mas Adipati Ario Sosroningrat. Deze was regent van Jepara (in de buurt van Semarang) en Kartini stamde dan ook af van een oude Javaanse adellijke familie.

Zij trok zich het lot aan van de Javaanse vrouw die alleen maar plichten en geen rechten had. Zij streed tegen deze toestand, niet met wapens maar met het woord. Zij schreef vooral over de emancipatie van de Javaanse vrouw, maar daarnaast ook over de Javaanse kunst.

Op 24-jarige leeftijd huwde zij met de regent van Rembang  (Raden Adipati Djojo Adiningrat), die bijna 20 jaar ouder was.

Zij overleed op jeugdige leeftijd (25 jaar) in september 1904 na het leven te hebben geschonken aan een zoon.
Kartini streed niet alleen voor de Inonesische vrouw maar ook voor de vooruitgang van heel het Indonesiche volk.

De Indonesische regering heeft haar vanwege haar verdiensten verheven tot "Pahlawan Pemerdekaan" (= heldin voor vrijheid) en elk jaar op 21 april herdenkt men in Indonesia haar geboortedag.

Ik begon het onderzoek naar mijn stamboom pas nadat ik met pensioen ben gegaan in december 2003.

Voor die tijd had ik er eigenlijk niet aan gedacht om aan genealogie te doen. Maar de geboorte van het eerste kleinkind, Charlotte Gracia (geb.11 mei 2003) brachten me op de gedachte dat het toch wel zinvol was om iets te weten over het VOORgeslacht om die informatie te kunnen doorgeven aan het NAgeslacht.

De geboorte van een tweede kleinkind, Samuel Leo Louis, op 21 januari 2005 heeft me alleen maar gestimuleerd om verder te gaan.

En een dergelijke stimulans was en is wel nodig want hoewel het zoeken naar gegevens over je voorouders heus wel interessant bleek te zijn kost het heel wat zoek- en speurwerk. Ik voelde me soms als Hercules Poirot, de bekende Belgische speurder uit de romans van Agatha Christie, die zijn ‘grijze cellen’ voortdurend moest laten werken!

Aangezien mijn beide ouders al lang waren overleden en ik dus geen informatie uit de eerste hand kon krijgen moest ik met niets beginnen.

Natuurlijk was er wel het een en ander bekend in de familiekring, maar alles moest toch worden geverifieerd en dat bleek ook wel nodig, want sommige ‘familieverhalen’ bleken achteraf toch niet op waarheid te berusten en niet door feiten te worden gedekt.

Het probleem bij het onderzoek naar voorouders uit het toenmalige Nederlands-Indië is dat veel gegevens niet (meer) bewaard zijn gebleven of verloren zijn geraakt.

Gelukkig bestaat er iets als Internet, dus heb ik gekeken of er ook speciale sites waren waarop ik een oproep om gegevens kon plaatsen. Dat bleek inderdaad het geval en ik plaatste dan ook op die sites een algemene oproep om gegevens over de familie Persijn (met die familie ben ik begonnen).

Mijn stoutste verwachtingen werden overtroffen! Ik kreeg diverse reacties, ook van personen die (zoals later bleek) in de stamboom zaten.

Veel goede en nuttige zoektips kreeg ik ook van Eric Hennekam van het Archiefforum.

Ik had nu wat aanknopingspunten en kon dus wat gerichter zoeken.

Veel gegevens heb ik kunnen vinden in o.a.: De Nationale Bibliotheek, het Nationaal Archief, het CBG (Centraal Bureau voor Genealogie) in Den Haag.

Maar ook via het Internet werd veel informatie gevonden. Ook ontving en ontvang ik regelmatig mailtjes van personen, die een deel van mijn stamboom of wat losse gegevens daaruit in hun eigen archief hadden. Ik ben hen veel dank verschuldigd.

Zoals ik hierboven al aangaf bleken sommige ‘familieverhalen’ niet te kloppen. Eén van die verhalen was, dat mijn opa van mijn moeders kant (George Ferdinand Polidor van den Broek) in Apeldoorn zou zijn geboren en bij de Koninklijke Marechaussee had gediend.

Aanvankelijk zocht ik dan ook naar sporen van mijn opa in Apeldoorn (en wijde omgeving!) en bij de Koninklijke Marechaussee. Maar hoe Hercules Poirot ook zocht, combineerde en deduceerde, er was geen spoor van hem te vinden!

Tot ik een ingeving kreeg. Ik wist dat hij, voordat hij in 1942 in Cheribon stierf, gewerkt had bij de Semarang-Cheribon Stoomtram Maatschappij.

Een wilde gok volgde….

Ik typte op het zoekscherm van het Nationaal Archief de woorden ‘Semarang-Cheribon’ in en ik ontdekte tot mijn verbazing dat in dat archief een personeelsdossier van de Semarang-Cheribon Stoomtram Maatschappij werd bewaard.

In dat dossier vond ik ook gegevens over mijn opa, zoals zijn geboortedatum, de geboorteplaats (Bengkalis op Sumatra), zelfs salarisgegevens en een pensioenberekening. Zijn hele conduitestaat was ter inzage en er waren ook brieven van hem bewaard, die hij aan de directie van de maatschappij had geschreven. En brieven van de directie aan en over hem.

Het was nu zaak om de gegevens te checken. Nu ik de geboortedatum en -plaats had kon ik in de Koninklijke Bibliotheek de diverse Indische Almanakken raadplegen en de al gevonden gegevens verifiëren om daarna in de tijd terug te werken. Zoeken naar zijn ouders, grootouders enz.

Uit bovenstaande blijkt wel, dat je bij genealogisch onderzoek vaak diverse bronnen moet raadplegen en de gegevens die je vindt moet checken en dubbel-checken, dit om te voorkomen dat we onjuiste informatie doorgeven aan onze kinderen en kleinkinderen.

Ik heb in de afgelopen tijd wel ontdekt dat het alleszins de moeite waard is om onderzoek te doen naar je voorouders. En het is extra inspirerend om ook andere gegevens te vinden dan alleen namen, geboortedata en geboorteplaatsen. Bijvoorbeeld welke levensbeschouwing je voorouders hadden, tot welke kerkgenootschap ze behoorden, op wat voor soort verenigingen ze eventueel zaten etc. Ook is het raadzaam om de personen die je vindt zo veel mogelijk in hun historische context te plaatsen. Wat historisch, antropologisch en sociologisch onderzoek kan dus gaan kwaad.

Je voorouders komen dan (figuurlijk uiteraard!) weer tot leven!

Op 1 december 1938 werd ik geboren in Batavia (nu Jakarta). Mijn broer was mij 2 jaar daarvoor al voorgegaan en hij was dus de oudste en dat is zo gebleven……….

Wij woonden vlak bij het (oude) vliegveld Kemajoran totdat mijn vader, die bijzonder dienstplichtig militair was, door de Japanners na de capitulatie van het KNIL als krijgsgevangene werd getransporteerd naar Japan om daar te gaan werken.

In verband met de veiligheid verhuisde mijn moeder toen met mijn broer en met mij naar Cheribon, waar haar vader en moeder (mijn opa en oma dus) woonden.

Mijn opa was George Ferdinand Polidor van den Broek, werkzaam bij de Semarang-Cheribon Stoomtram Maatschappij.

Mijn oma (Katie) was een Madoerese, die bijzonder goed kon koken. Een kookboek had ze niet nodig. Daar zou ze trouwens niets aan hebben gehad, omdat ze niet kon lezen en schrijven. Van haar heb ik het koken geleerd. Gewoon door bij haar in de buurt te zitten als ze aan het koken was, alles wat ze deed goed te bekijken en heel veel te vragen (misschien wel tot vervelens toe…..).

Oma kon ook goed vertellen.  Zo kwam ik in aanraking met de oude Javaanse en Madoerese cultuur van legendes en fabels, van goden en demonen.

Mijn grootouders hadden een groot huis, even buiten de stad in Desa Dawuan in het district Tengahtani (West-Cheribon). Bij het huis hoorde een heel grote tuin van 10.740 m2 met allerlei fruitbomen, zoals mangga (mango), sawoh, kokos, diverse citrussoorten, enz.

Voor mijn broer en mij was de tuin een ware lusthof, waar je niet alleen fijn in de bomen kon klimmen maar ook heel goed verstoppertje kon spelen.

Op een dag (18 oktober 1945 ) kwam een Japanner op een motor met zijspan (en een sabel bij zich) mijn moeder, mijn broer en mij ophalen. We werden geïnterneerd en kwamen in een kamp in de stad Cheribon terecht (Boei Lama) met nog meer vrouwen en kinderen en een paar mannen die kennelijk in de ogen van de Japanners al te oud waren om in Japan te gaan werken.

Op 26 april 1946 werden mijn moeder, broer en ik naar Batavia getransporteerd (per trein), waar we met mijn vader werden herenigd.

(zie ook het artikel over het kamp in Cheribon en de Bersiap-tijd).

Nadat we aanvankelijk in een tijdelijke woning werden gehuisvest met nog een paar andere gezinnen, werd ons een huis toegewezen in de Tjemaralaan op nr. 25. Ook hier met een ander gezin, want woonruimte was heel schaars zo vlak na de oorlog.

Ik bezocht de lagere school op de Javaweg 66. Het lagere onderwijs was toen gesplitst in een zogenaamde normaalschool en een herstelschool. Dit laatste type onderwijs was bedoeld voor de kinderen die door de oorlog en het kampleven een achterstand hadden opgelopen en die moesten inhalen.

Mijn moeder had mij in het kamp goed leren lezen en rekenen (ook de tafels van vermenigvuldiging!) zodat ik op een normaalschool terecht kwam. Ik mocht zelfs, nadat ik een jaar op school had gezeten, een klas overslaan.

Nadat ik voor het eindexamen (!) van de lagere school was geslaagd ging ik naar de H.B.S. (Hogere Burger School) van de Carpentier Alting Stichting aan het Koningsplein (nu: Lapangan Merdeka).

We waren inmiddels verhuisd naar een ander adres: Vliegveldlaan 56 (later: Jalan Garuda) in de wijk Kemajoran, de wijk waar ik ook was geboren.

Mijn vader was in die tijd Hoofdopzichter Publieke Werken van de stadsgemeente Batavia / Djakarta / Jakarta.

Op dit adres hebben we gewoond  tot aan onze repatriëring naar Holland in 1956. Ik was toen 17 jaar.

In de familie Persijn deed het verhaal de ronde, dat we eigenlijk ook STEENHARD hadden kunnen heten in plaats van PERSIJN.

Een zekere Steenhard zou namelijk getrouwd zijn geweest met een juffrouw Persijn, kinderen bij haar hebben verwekt en daarna uit hun leven zijn verdwenen. Moeder Persijn zou toen de kinderen haar meisjesnaam hebben gegeven (Persijn) in plaats van de naam van haar verdwenen echtgenoot (Steenhard).

Mijn onderzoek naar de Persijn-stamboom heeft echter een heel ander licht geworpen op de gebeurtenissen die toen plaats vonden.

De feiten die hierbij onder het stof van de tijd te voorschijn kwamen betekenen (gelukkig) een rehabilitatie voor deze Steenhard (Marcus Antonius).

Uit de gevonden gegevens blijkt het volgende:

Op 29 juni 1836 werd in Riouw geboren Marcus Antonius Steenhard.

Hij trouwde op 17 januari 1885 op 48-jarige leeftijd te Djoewana met de toen 28 jaar oude Elisabeth Lamberta Persijn, dochter van Johannes Pieter Persijn en de Javaanse vrouw Minah.

Voordat het huwelijk in 1885 werd voltrokken hadden Marcus Antonius en Elisabeth Lamberta al vier kinderen, te weten Elisabeth Lamberta ( geboren in 1875 in Koedoes/Joana/Djoewana)  en vernoemd naar haar moeder), Coenraad Johannes Marcus (geboren in 1878 in Koedoes/Joana/Djoewana), Willem Leonard (geboren in 1879 in Semarang)  en Hendrik Christoffel (geboren in 1881 in Semarang).

Aangezien de ouders van deze 4 kinderen bij hun geboorte nog niet officieel met elkaar waren getrouwd, kregen ze als achternaam de meisjesnaam van hun moeder mee, namelijk Persijn.

Bij het huwelijk van Marcus Antonius en Elisabeth Lamberta werden hun 4 kinderen officieel erkend. Hun achternaam werd daarbij officieel gewijzigd in Steenhard.

De oudste twee (Coenraad Johannes Marcus en Elisabeth Lamberta) zouden bij de naamsverandering niet aanwezig zijn geweest, zodat zij de naam Persijn bleven dragen in tegenstelling tot de twee jongste kinderen, die vanaf toen Steenhard als achternaam droegen.

Op 18 januari 1885 (een dag na haar huwelijk op 18 januari 1885 met Marcus Antonius Steenhard) kreeg moeder Elisabeth Lamberta Persijn een ongeluk. Zie viel van een paard en stierf ten gevolge van dit ongeval.

De zoon Coenraad Johannes Marcus, die dus de naam Persijn bleef houden, huwde met Maria Magdalena Daniël. Zij waren de ouders van mijn vader en dus mijn opa en oma van vaders kant.

Hopelijk is Marcus Antonius Steenhard, die op 8 juli 1891 in Djoewana overleed, hiermee gerehabiliteerd en zal hij niet meer in de familieverhalen verder leven ( geldt dit ook voor iemand die al is overleden?) als de man die vrouw en kinderen verliet.

Jan Coenraad Persijn werd geboren op 27 december 1916 in Blitar als zoon van Coenraad Persijn en diens Javaanse vrouw Tamiah en op dezelfde datum erkend.

In 1940 was hij employé bij de BP in Balikpapan (Borneo)

Jan Coenraad overleed op 9 februari 1942 op 25-jarige leeftijd.

Hij werd begraven op het Nederlandse Ereveld Kembang Koening te Soerabaja. Zijn graf met nr. 53 staat in vak KDH B.

Volgens de Oorlogsgravenstichting is Jan Coenraad Persijn overleden in Ketapang.

Hij was toen vlieger bij de Koninklijke Marine.

Volgens een mededeling uit de GEDENKROL van de Koninklijke Marine 1939-1962 (samensteller: Harry Floor) vloog Jan Coenraad bij zijn overlijden in een Catalina Y 38.

Citaat:

Op 9 februari 1942 landde de Catalina Y 38 in de monding van de Soengai Pawan bij Ketapang (West- Borneo), teneinde Europeanen op te pikken om hen naar Java te brengen. Opeens werd de vliegboot beschoten door laag overvliegende Japanse vliegtuigen. De inzittenden sprongen buiten boord. Leerlingonderofficier-vlieger J.C. Persijn werd daarbij door een kaaiman aangevallen en bloedde dood. Intussen waren de Japanners verdwenen en toen de bemanning, met meenemen van het stoffelijk overschot van Persijn, weer aan boord van de beschadigde Catalina geklommen was, steeg men op en vloog naar het MVKM te Soerabaja. Dit doel werd niet bereikt. In het Westervaarwater moest de Y 38 een noodlanding maken.
 

Coenradus Nicolaas Persijn werd op 22 september 1881 in Panaroekan geboren als derde kind van Hendrik Louis Persijn en de inlandse vrouw Miah. In 1900 werd hij te Panaroekan/Sitoebondo erkend.

Volgens de Regeerings Almanak voor Nederlandsch Indie, jrg. 1901 was zijn geboorteplaats Panaroekan, maar volgens gegevens van de Oorlogsgravenstichting werd hij geboren in Banjoemas.

Uit de Regeerings Almanak voor Nederlandsch Indie van de jaargangen 1905 tot 1915 bleek dat Coenradus Nicolaas van 1906 tot 1914 landbouwer was te Rogodjampi (Banjoewangi).

Coenraad Nicolaas kreeg een relatie met de inlandse vrouw Rasami.

Uit deze relatie werden 3 zonen geboren:
Philip (geboren op 31 december 1905 te Rogodjampi),
Johan (geboren op 17 mei 1910 te Rogodjampi en
Henri (geboren  op 17 oktober 1913 in Bondowoso).

De tweede zoon (Johan) is tijdens de oorlog tegen Japan als vermist opgegeven. Waar en wanneer hij is gestorven is niet bekend. Johan was ongehuwd. Bij zijn vermissing was hij sergeant bij het KNIL ( Koninklijk Nederlands Indisch Leger).

Uit het boek “Indisch verleden”, een in 1995 door de Stichting Herdenking 15 Augustus 1945 te  ’’s-Gravenhage uitgegeven herdenkingsboek blijkt dat Coenraad Nicolaas op 4 februari 1944 te Djember (Besoeki) op 62-jarige leeftijd is overleden nadat hij door de Kempeitai (de Japanse militaire politie die de controle had overgenomen van de plaatselijke politie) was doodgeslagen.

Zijn overlijdensdatum en - plaats staan ook vermeld in het Gedenkboek nr. 41, uitgegeven door de Oorlogsgravenstichting.

Ook de jongste zoon van Coenraad Nicolaas Persijn en Rasami, de in 1913 geboren Henri, staat vermeld in de analen van de Oorlogsgravenstichting

Hij zou op 21 augustus 1947 in Soengaigerong / Palembang op 33 jarige leeftijd zijn overleden en begraven op het Nederlandse ereveld te Pandoe

Schijn-Persijn

Tijdens mijn stamboomonderzoek naar de familie Persijn in het voormalige Nederlands-Indië stootte ik op de volgende curiositeit:

Op 23 augustus 1850 werd te Moerkerke (België) geboren Adolf Leopold François Van Roosbroeck

“Niets bijzonders” zult u zeggen. Neen, maar dat komt nog.

Het begon allemaal met de Frans-Pruisische oorlog ( 19 juli 1870 -10 mei 1871).

In de eerste helft van de 19e eeuw was Frankrijk de sterkste natie op het Europese vasteland. Pruisen, onder leiding van Bismarck, was een sterke staat in opkomst en wenste ook een belangrijke plaats in Europa in te nemen.

Een opvolgingskwestie die betrekking had op de Spaanse troon (de Duitse prins Leopold van Hohenzollern zou de Spanse troon bestijgen)  leidde tot een hevig conflict tussen Frankrijk en Pruisen. Frankrijk greep naar de wapenen en verklaarde Pruisen de oorlog.

De Britten sloeg de schrik om het hart dat Napoleon III België zou binnenrukken. Koningin Victoria schreef een brief aan  Leopold II om hem ertoe aan te zetten het Belgisch leger te mobiliseren. Op 17 juli beloofde Leopold aan Victoria dat hij binnen de week 60.000 man zou stationeren langs de Belgische zuidgrens en 30.000 man in Antwerpen. De gemeenten werden aangeschreven om alle mannen op te roepen die in de loop van de jaren 1860 militaire dienst hadden vervuld. Vele gemeenten lieten echter weten dat ze van de meeste van deze mannen geen enkel idee hadden waar die uithingen en dat ze de middelen niet hadden op ze op te sporen. De dienstplichtigen waren immers doorgaans lotelingen geweest. Alleen de armsten konden zich van loting niet vrijkopen en de rijken die zich erin geloot hadden lieten zich vervangen door een arme. Bijgevolg deden alleen arme mensen uit de allerlaagste klassen militaire dienst, maar die hadden dikwijls geen vast adres.

In deze hectische toestand werd Adolf Leopold François Van Roosbroeck onder de wapenen geroepen.

Maar in 1870 deserteerde hij uit het Belgische leger en dook onder. Met behulp van zijn vader, die een invloedrijke man zou zijn geweest, nam hij een andere identiteit en dus ook een andere naam aan en ging voortaan door het leven als Hendricus PERSIJN.

Hij vertrok kort daarna naar Nederlands Oost-Indië en woonde o.a. in Menado, Kota Radja, Segli, Edi en Padang.

Op 16 januari 1886 trouwde hij in Padang met Rozalie Pauline Adrienne Bertha Vreven, die op 1 november 1868 in Padang was geboren.

Hun kinderen droegen de achternaam Persijn en deze Persijn-familie heeft zich even als mijn voorouders in Nederlands-Indië verspreid.

Bij het genealogisch onderzoek naar de familie Persijn in Nederlands-Indië stuit je dan ook onherroepelijk op vele personen met de naam Persijn (in bijv. Banjoeawngi, Padang, Tebingtingi, Tandjoen Slamat enz.), die geen afstammelingen zijn van Claas Persijn uit Amsterdam (zie het artikel: “De Hollandse stamvader” op deze weblog), maar van Adolf Leopold  François Van Roosbroeck, die eens de oorlog tussen de Pruisen en de Fransen ontvluchtte om zijn heil te zoeken in het verre Oosten.

Claas Persijn, de Hollandse stamvader van de Indische Persijn-familie (zie het artikel “De Hollandse stamvader” op deze weblog) was een zoon van Jan Persijn en Grietje (Margreta) van Heest.

Jan Persijn, geboren in 1714, was een zoon van Claas Persijn (sr.) en Jacomijntje (Jacomina) van de(r) Lande.

Jan en Jacomijntje hadden behalve Jan nog meer kinderen.

Van deze kinderen vermeld ik hieronder de doopgegevens:

1. Johanna. Zij werd gedoopt op 1 februari 1713 in de Hervormde Kerk te Amsterdam door pastor Florentius Bomble. Als getuigen waren aanwezig: Johanna van de Lande en Christiaan Smout
2. Jan (zie boven) werd gedoopt op 11 april 1714 in de Zuiderkerk te Amsterdam.
3. Johannes werd tegelijk met Jan gedoopt op 11 april 1714 in de Zuiderkerk te Amsterdam. De pastor was Daniël Eversdijck en de doopgetuigen waren Claas de Hont en Grietie Klaase Kook (Klaasekook)
4. Marregrietje, gedoopt op 11 december 1715 in de Nieuwe Kerk (Amsterdam) door pastor Joannes Junius. Als getuigen traden op: Beletje Persijn en Christiaan Smout
5. Margrietje werd op 11 augustus 1717 gedoopt in de Nieuwe Kerk te Amsterdam door pastor Henricus Vos in aanwezigheid van de getuigen Grietje Kock en Hendrik Wessens
6. Claas, gedoopt op 26 december 1718 in de Nieuwe Kerk (Amsterdam). De pastor was toen Gerardus Puppius Hondius en de doopgetuigen waren Johanna van de Lande en Hendrik Wessens
7. Christina werd ten doop gedragen op 30 mei 1721 in de Oude Kerk te Amsterdam. De doop werd verricht door pastor Johannes d’Outrein. De getuigen bij de doop waren Geesie Deutgenius en Abraham van de Lande
8. Marija werd gedoopt door pastor Daniël Eversdijck op 29 juli 1722 in de Amsterdamse Zuiderkerk. Johanna van de Lande en Hendrick Wessels waren als getuigen aanwezig
9. Christina werd gedoopt op 29 oktober 1724 in de Westerkerk te Amsterdam. De doop werd verricht door pastor Johannes Bakker in aanwezigheid van de getuigen Geesie Deutgenius en Abraham van de Lande
10. Belia werd in aanwezigheid van de getuigen Johanna van de Lande en Hendrick Wessels op 17 april 1726 door pastor Nicolaus Wiltens gedoopt in de Amsterdamse Zuiderkerk
11. Claas werd gedoopt in de Oude Kerk (Amsterdam) door pastor Johannes de la Moraisiere. De getuigen waren Geesie Deutgenius en Abraham van de Lande

Bron:  Doopregisters 1564-1811 Gemeente Archief Amsterdam

 Met de "Oranje" naar Holland

Na de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945 (nadat de steden Hiroshima en Nagasaki door atoombommen waren verwoest) brak in Indonesië (het voormalige Nederlands-Indië) een zeer chaotische periode aan (de zogenaamde bersiapperiode), waarin Indonesië streed voor haar onafhankelijkheid en veel slachtoffers vielen, vooral onder de Indo-Europeanen (waaronder de Indische Nederlanders of Indo’s). [Zie ook het artikel “In het kamp” op deze weblog].

Vooral de ervaringen gedurende deze tijd heeft veel Indische Nederlanders doen besluiten in de jaren na de soevereiniteitsoverdracht ( in 1949 ) naar Nederland te repatriëren. Dit overigens ook op dringend advies van de Hoge Commissariaat der Nederlanden.

Het begrip repatriëren is overigens wat misplaatst omdat velen nooit eerder in Nederland waren geweest en er dus geen sprake was van 'terugkomst naar het moederland’ wat het begrip repatriëring feitelijk impliceert.

Sommigen kozen voor Nieuw-Guinea, maar de omstandigheden waren daar slecht.

Veel andere landen lieten alleen migranten toe met Europese gewoonten en uiterlijk. Alleen de Verenigde Staten vormden daarop een uitzondering.
De Indonesische regering gaf de Indische Nederlanders in 1949 twee jaar de tijd om te beslissen of men het Indonesisch staatsburgerschap (warga negara ) verkoos. Slechts een beperkt aantal Indo's koos hiervoor. Velen kwamen na verloop van tijd op dit besluit terug omdat hun maatschappelijke positie in het nieuwe Indonesië sterk onder druk stond. Het gevolg was dat velen daarna alsnog kozen voor migratie naar Nederland ( dit waren e zgn 'spijtoptanten' ) en de Nederlandse nationaliteit verkozen boven de Indonesische.

Ruim 300.000 Indische Nederlanders repatrieerden tussen 1946 en 1964 in vier golven naar Nederland en ca. 50.000 van hen emigreerden naar de Verenigde Staten en Canada.

Na diverse voorlichtingsbijeenkomsten te hebben bijgewoond, die verzorgd werden door het Hoge Commissariaat der Nederlanden besloot de familie Persijn (Johan Eduard Persijn, Georgine Louise Persijn-van den Broek en hun kinderen Johan Marcus Polydor, René Louis en Yvonne Louise) naar Nederland te repatriëren.

Mijn vader reserveerde plaatsen op het motorschip “Oranje” van de SMN (Stoomvaart Maatschappij Nederland).

We kregen 2 hutten toegewezen de nrs. 517 en 519. De overtocht voor ons zou 15.261,75 Roepiah kosten. Omdat mijn vader destijds hoofdopzichter bij Rijkswaterstaat was werden de kosten betaald door het Gouvernement. Het “zakgeld” voor onderweg, dat aan boord moest worden omgewisseld in boordgeld, was voor eigen (vaders) rekening.

Op 19 maart 1956 scheepten we ons in op de “Oranje” (vaart nr. 56). Het schip stond onder gezagvoering van captain J. Lassche.

We vertrokken uit de haven van Tandjong Priok (Jakarta), uitgezwaaid door o.m mijn Javaanse vriend Soetedjo.

Nadat de trossen waren losgegooid verliet het schip de kade. We riepen nog een groet naar Soetedjo,die zichtbaar huilde.

“Tabé, mijn vriend, vaarwel! “

Het was ook de laatste keer dat ik hem in levende lijve zou zien... (Toen ik in 1979 voor de eerste keer naar mijn geboorteland terugging was Soetedjo al overleden).

Zelfs toen de boot de haven uitvoer en de kust van Java steeds minder zichtbaar werd voor onze turende ogen drong het nog niet goed tot mij door dat het misschien een definitief afscheid betekende van het land waar ik was geboren, het land waar ik opgroeide, mijn moederland…..

De eerste plaats die we aandeden was Singapore.

Hier kregen we de gelegenheid om aan land te gaan en hier was het ook dat ik (voor zover ik me tenminste kon herinneren) voor het eerst van mijn leven druiven heb gegeten. Vader kocht voor een ieder van ons een flinke tros en het was smullen geblazen….

We brachten ook een bezoek aan de ‘Tiger Balsam Palace’, waar de vermaarde ‘tijgerbalsem’ werd gemaakt. Deze balsem is vooral bekend bij sportlieden.

Nadat we Singapore hadden verlaten zetten we koers naar de volgende haven, waar we zouden aanmeren, Colombo, de hoofdstad van Ceylon (nu: Sri Lanka).

We voeren door de Straat Malakka en zagen zo aan bakboordzijde nog een stuk kust van Indonesia, namelijk de oostkust van Sumatra met de havenplaats Medan. Toen lag de oceaan voor ons en lag Indonesia definitief achter ons…… Tabé, misschien tot ziens…..

In Colombo aangemeerd mochten we het schip verlaten voor een bezoek aan de stad.

We bezochten de meest bekende boeddhistische tempel van Colombo en waren bijzonder onder de indruk van de serene sfeer in de tempel en van de beelden van Boeddha.

Van Colombo voeren we de Indische Oceaan over richting de Golf van Aden en daarna door het Suezkanaal. De volgende stopplaats was Napels (Italië).

Ik had aan boord inmiddels kennis gemaakt met de familie Winterkamp, waarvan de vader een Indo was en de moeder een Amerikaanse. Ze hadden vier kinderen, drie dochters Irene, Rosanne, Diane en een zoontje Gregory. Vooral Irene, die ongeveer 3 jaar jonger was dan ik vond ik heel aardig…… meer dan heel aardig…..

In Napels gingen we weer van boord. Hier bezichtigden we de ruines van de stad Pompei, die in 79 n. C. door een uitbarsting van de Vesuvius onder een dikke laag lava werd bedolven. Nadat archeologen de stad hadden uitgegraven bleek dat waarschijnlijk juist door deze lavalaag veel van de stad intact was gebleven.

We hebben een ooggetuigenverslag van de verschrikkelijke uitbarsting van de Vesuvius in 79 na Christus. Want de Romeinse schrijver Plinius logeerde toen juist bij zijn oom. Hij schreef op :

"Op 24 augustus, rond 1 uur 's middags, maakte mijn moeder mijn oom op een rare wolk opmerkzaam. We begrepen eerst niet, maar later wel dat deze van de Vesuvius kwam. De wolk leek op een pijnboom, omdat hij eerst hoog opsteeg als een stam en daarna in takken uiteen waaierde."

In Napels bezochten we ook nog de bekende Cameefabriek.

We zagen hoe in halfedelsteen (2-laags) op kunstzinnige wijze reliëfs werden gegraveerd die gebruikt werden om ondermeer ringen, armbanden en broches mee te versieren.

Mijn vader had wat ‘boordgeld’ ingewisseld voor (Italiaanse) lires. Ik dacht even dat hij plotseling schatrijk was geworden, want hij had een flinke stapel van bijzonder groot uitgevallen lappen papiergeld van 1000, 5000 en 10.000 lire…. Maar toen ik zag, dat hij voor een klein souveniertje als een stapel van die papierlappen moest neertellen, wist ik dat al die duizenden niet veel waard waren…..

Vanuit Napels voeren we op de Middellandse Zee richting de Straat van Gibraltar en via de Golf van Biskaje naar Engeland (Southampton).

Hier mochten we niet aan land, maar we keken vanaf het bovendek naar de Britse bedrijvigheid daar beneden op de kade. Het was koud, althans dat vonden wij. De thermometer gaf 19 graden aan, maar we waren deze temperatuur niet gewend….

Irene Winterkamp stond naast me aan de reling… en haar aanwezigheid gaf me wat warmte ….

We verlieten Southampton en staken het Kanaal over, kwamen in IJmuiden en via de Sluis van IJmuiden en het Noordzeekanaal voeren we naar de eindbestemming van deze reis: Amsterdam, waar de steward ons nog informeerde welk bedrag we moesten geven aan de kruiers, die ons kwamen helpen met het dragen van de koffers. Omdat, aldus de steward, de witkielen de gewoonte hadden om repatrianten uit Indonesië, die toch ‘geen flauw benul’ hadden van de Nederlandse prijzen vaak het tienvoudige te vragen!

Welkom in Holland, je vaderland…….

Het was 8 april 1956.

Noot:De passagierslijst van deze reis is bewaard in het Nationaal Archief, Pr. Willem Alexanderhof 20, 2595 BE Den Haag / Toegangsnummer: 2. 20.23 / Bestanddeel 960

Carel Ferdinand van den Broek ( geboren op 12 mei 1850 te Menado  Noord-Celebes) was de vader van mijn opa (George Ferdinand Polidor van den Broek) van mijn moeders kant. Eén van mijn overgrootvaders dus.

Carel Ferdinand trouwde op 20-jarige leeftijd op Madoera (een eiland ten Noordoosten van Oost-Java met Louisa Engelina Caroline Lans, 15 jaar oud. Louisa Engelina Caroline werd  geboren op 1 januaria 1856 Soemenep ( op Madoera). Zij was een  dochter van Wilhelm Frederik Lans en Johanna Carolina/Carolina Johanna Phefferkorn (in sommige bronnen wordt Johanna Carolina vermeld, in andere: Carolina Johanna ).

Louisa Engelina Caroline overleed 15 februari 1908 in Kediri in de leeftijd van 52 jaar.

Volgens de Naamlijst der Europese inwoners van Nederlands-Indië woonde Carel Ferdinand in 1871 in Pamekasan (Madoera) en in de jaren 1879-1881 in Bengkalis aan de oostkust van Sumatra. In Bengkalis werd ook hun zoon (mijn opa) George Ferdinand Polidor van de Broek in 1880 geboren.

Uit de zgn. Stamkaarten Indische Ambtenaren (Nationaal Archief/ Centraal Bureau voor Genealogie, Den Haag) blijkt nog het volgende:

In 1876 was Carel Ferdiand klerk op het kantoor van de Assistent-Resident te Blitar.

(opmerking: Blitar is een stadje gelegen in Oost-Java ten zuiden van de vulkanen Kelud en Kawi. Blitar is de geboorteplaats van Soekarno, de eerste president van de Republik Indonesia).

Vanaf 15 oktober 1878 was hij commies op het Residentiekantoor te Pekalongan met een salaris van f 200,- per maand.

Vanaf 1879 was Carel Ferdinand commies op het Residentiekantoor (Wees- en Boedelkamer) van Sumatra’s Oostkust te Bengkalis. Aanvankelijk (per 21 januari 1879) kreeg hij een salaris van f 200,- per maand, maar per 17 april 1883 werd zijn salaris verhoogd tot f 300,- per maand.

Uit een andere bron, de Conduitestaten van Europese Ambtenaren 1875-1896 (Centraal Bureau voor Genealogie) kreeg ik nog meer gegevens over mijn overgrootvader.

Op zijn conduitestaat werd namelijk op 18 april 1883 (een dag daarvoor werd de salarisverhoging geëffectueerd) door de Resident van Sumatra’s Oostkust (SOK) onder meer het volgende vermeld:

Carel Ferdinand van den Broek was getrouwd, had 6 kinderen (opmerking: heb ik nog niet allemaal kunnen traceren).

Commies op het Residentiekantoor te Bengkalis tevens fungerend havenmeester aldaar, benoemd bij Gouvernementsbesluit 21-06-1879.

Geschikt voor zijn betrekking. Heeft neiging tot uitstellen. Gedrag goed. Spreekt goed Maleisch, ook enige dialecten uit de Molukken. Heeft slag om met Inlanders om te gaan.

Vanaf 16 januari 1884 wordt hij vermeld als Eerste Commies op het Residentiekantoor van de Preanger Regentschappen.

Wanneer mijn overgrootvader is overleden heb ik tot nog toe ( 1 september 2006) nog niet kunnen achterhalen. Zeker is dat hij voor 1903 moet zijn overleden, omdat vanaf 1903 zijn echtgenote L.E.C. Lans werd vermeld als zijnde de weduwe van Carel Ferdinand van den Broek.

Uit zijn conduitestaat (zie boven) blijkt dat hij in 1883 zes kinderen moet hebben gehad. Behalve mijn opa (George Ferdinand Polidor) heb ik tot nog toe nog maar 1 ander kind kunnen vinden, namelijk hun dochter Carolina Wilhelmina van den Broek, geboren te Pamekasan op 16 juni 1884. Zij overleed in Soerabaja op 13 november 1954 in de ouderdom van 70 jaar en werd ook in Soerabaja begraven.

Zij was gehuwd met Alexander Frederiksz, geboren te Semarang op 8 juni 1876 en zoon van Johan Ferdinand Frederiksz en Maria Djaleha.

Nelto, de ijzervreter

“Old soldiers never die’

Tot de voorouders van mijn moeder (Georgine Louise van den Broek) behoort ook de familie Lans. Haar oma van vaders kant was namelijk een Lans, te weten Louisa Engelina Caroline Lans, geboren op 1 januari 1856 in Soemenep ( op Madoera), de dochter van Wilhelm Frederik Lans en Johanna Carolina Phefferkorn

De grootvader van deze Louisa Engelina Caroline Lans was en zekere Jan Cornelis Lans, ook wel genoemd Nelto Lans. Hij werd geboren op 12 april 1788 in Groningen als zoon van Jan Lans en Marieke Kaspers Jager.

Uit de gegevens die van Nelto Lans bekend zijn (althans voor zover ik ze tot nog toe heb kunnen vinden) blijkt dat hij een militair was in hart en nieren.

Vooraf een opmerking over de geboortedatum van Nelto Lans.In het stamboek van Nelto (Gegevens stamboek Officieren KNIL, 614 folio 55, 383 folio 25) is als geboortedatum 12 april 1788 vermeld.

In de huwelijksakte van Nelto Lans en Albertine Christina Michielse ( akte nr. 002, Gemeente Nijmegen uit het Gelders Archief) staat echter aangegeven: 23 april 1788.

Zoals al vermeld trouwde Nelto met Albertina Christina Michielse, een dochter van Willem Michielse en Cornelia Veerenfelt. Nelto was toen 26 jaar en zijn bruid 20 jaar. Het huwelijk vond in Nijmegen plaats op 14 januari 1815. Nelto was toen al militair en Albertina dienstmeid.

Nelto en Albertina kregen een zoon, Wilhelm Frederik, die in Nijmegen werd geboren op 7 augustus 1816.(Opmerking: Ik ben van mijn moeders kant een afstammeling van deze Wilhelm Frederik Lans)

Voordat Nelto in het huwelijk trad had hij als militair al het een en ander meegemaakt.

Zo vocht hij van 1806 tot 1808 in Pruisen en raakte hij in 1809 in Zweden gewond aan zijn rechterbeen door een geweerkogel.In 1809 en 1810 zat hij in Zeeland, in 1812 en 1813 in Rusland en in 1814 in Frankrijk.Van 1806 tot juni 1812 was Nelto soldaat bij het 9de, naderhand het 5de en het 12de Regiment.Op 5 juni 1812 werd hij bevorderd tot korporaal en op 16 november van datzelfde jaar vond zijn bevordering plaats tot sergeant. Iets meer dan een maand later, op 28 november 1812, werd hij in Rusland krijgsgevangen genomen.Vanaf 19 juni 1814 vinden we Nelto terug bij het Depot Bataljon voor de Koloniën van de 14de afdeling Nationale Infanterie.

Het huwelijk van Nelto en Albertine heeft niet lang mogen duren. In 1820 stierf Albertine in de leeftijd van 26 jaar. Zij is nooit in het land geweest waar Nelto later een glanzende militaire carrière zou maken, namelijk Nederlands Oost-Indië.

Na het overlijden van Albertine vertrok Nelto Lans als weduwnaar met zijn zoon Wilhelm Frederik naar Indië waar hij in Batavia aankwam (1820).

Nelto Lans heeft gevochten in de zgn. Java-oorlog (1825-1830) waarin de Hollandse troepen het moesten opnemen tegen de legertroepen van Pangeran (= Prins, Heer) Diponegoro, de oudste zoon van Sultan Hamengku Buwono III van Yogyakarta

Op 4 mei 1842 (Nelto was toen 54 jaar) hertrouwde hij in Soerabaja met de toen 50-jarige Leolinda Elizabeth Fransz.

Ze hadden toen zij trouwden al kinderen, namelijk:

Frederik Johannes Cornelis, geboren in 1827 in Soerabaja- Fort Erfprins
Christina, geboren op 26 juli 1831 in Soerabaja
Christina Elisabeth, geboren op 7 februari 1834 in Soerabaja
Carel Frederik Willem, geboren op 25 oktober 1837 in Palimanan
Louise Leolinda Elisabeth, geboren op 1 mei 1839 in Soerabaja
Albertina Wilhelmina, geboren op 27 juli 1840 in Soerabaja
Albert Willem, geboren op 15 september 1841 in Soerabaja

Na het huwelijk geboren:
Hendrik Leonardus Albertus Philippus Carel, geboren op 10 augustus 1843 in Soerabaja.
Albertina Christina Johanna, geboren op 6 juli 1846 in Toeban
Anna Geertruida Frederika, geboren op 22 juni 1847 in Toeban

Wat de militaire loopbaan van Nelto Lans betreft is nog het volgende bekend:

Werkte Nelto in 1814 bij het Depot Bataljon voor de Koloniën van de 14de afdeling Nationale Infanterie (zie boven), op 21 oktober 1820 werd hij overgeplaatst naar het Algemeen Werfdepot.
Vanaf 26 september 1822 was Nelto sergeant-majoor bij het Korps Algemeen Werfdepot en op 28 mei 1824 werd hij bevorderd tot 2de Luitenant om op 29 april 1832 te worden benoemd tot 1^ste Luitenant bij het 3^de Bataljon Infanterie.

Hiermee was zijn militaire carrière, die hij als soldaat begon, nog niet ten einde, want op 21 december 1835 werd hij benoemd tot Kapitein bij het Algemeen Depot.
En op 10 januari 1839 werd Nelto Lans bij besluit GG no. 2 op eigen verzoek gepensioneerd wegens volbrachte 40-jarige dienst. Hem werd het volle kapiteinspensioen van f 1.200,- toegekend.

Nelto Lans werd ook enkele keren onderscheiden.

Zo ontving hij de Medaille van de Oorlog op Java (Ingesteld bij Koninklijk besluit van 27 juni 1831 en uitgereikt aan Europese militairen en inlandse officieren welke hadden deelgenomen aan de gevechten tegen Diponegoro op Java) en werd hij onderscheiden met het Officierskruis, het onderscheidingsteken dat op 19 november 1844 werd ingesteld voor langdurige dienst als officier.

Op 25 april 1853 overleed Nelto Lans te Soerabaja in de ouderdom van 65 jaar. Hij werd begraven op de Begraafplaats Peneleh (Soerabaja), vak E straat 13 oost CB 190.

Maar….. OLD SOLDIERS NEVER DIE………

In een contractpension

Voor degenen die niet bekend zijn met het begrip ‘contractpension’ m.b.t. gerepatrieerde (Indische) Nederlanders eerst het volgende:

Een contractpension was voor vele repatrianten de plek van eerste bewoning in Nederland na hun komst uit Indië (Indonesië). De bedoeling was dat men hier niet langer dan een half jaar zou blijven om daarna te vertrekken naar een eigen woning. In verband met de toen heersende woningnood verliep deze verhuizing vaak niet zo vlot. Een deel van de uitkering was bestemd voor de pensionhouder of met andere woorden: men kreeg alleen een zakgeld. De ervaringen zijn zo uiteenlopend als er contractpensions waren. In 1969 kwam er een einde aan dit fenomeen.

De familie Persijn, bestaande uit  vader Johan Eduard Persijn, moeder Georgine Louise Persijn - van den Broek en de kinderen  Johan Marcus Polydor, René Louis en Yvonne Louise, werd na aankomst in Nederland op 8 april 1956 ondergebracht in een contractpension te Hoenderloo. Het was het vakantiepark “De Woeste Hoogte”, aan de Krimweg 170. Verspreid in het bos, dat hoofdzakelijk uit naaldbomen bestond, stonden diverse stenen huisjes, voorzien van een eet-/zitkamer van ongeveer 3 bij 4 meter met een kolenkachel en 2 slaapkamertjes met op elke kamer een stapelbed.

Voor het toilet moest men buitenom naar de achterkant van het huisje lopen.

De beheerders van dit pension waren de heer en mevr. Eckebus. In tegenstelling tot andere gerepatrieerden, die in diverse (over het gehele land verspreide) contractpensions waren ondergebracht, hadden we over de verzorging in de “Woeste Hoogte” geen enkele reden tot klagen (die was in sommige pensions inderdaad beduidend minder!).

Her echtpaar Eckebus deed er alles aan om het hun Indische gasten naar de zin te maken. Beseffend dat deze Indo’s niet zo maar van de ene op de andere dag aan de Hollandse kost (bijv. erwtensoep, hutspot, zuurkool e.d.) zouden kunnen wennen, bedachten ze een plan. Eén maal in de week reed de heer Eckebus met een paar Indische ‘tantes’ uit het pension in zijn busje naar het dorp en naar de markt om inkopen te doen voor een Indische maaltijd die de kookgrage Indische dames uit het pension met assistentie van het keukenpersoneel van het pension in de grote keuken konden klaarmaken. Er werd in de keuken niet alleen goed gekookt, maar uiteraard ook flink wat afgelachen. Want als Indische ‘tantes’ gezellig beginnen te kletsen… (de Indischen hebben hier een specifiek woord voor: ‘ngobrol’).

Tot het Hollandse keukenpersoneel behoorde ook Pleuntje, een vrouw, die er alles aan deed om de Indische jongelui die naar school moesten gaan (dus ook ik!) alleen met een goed gevulde maag te laten vertrekken. Ze lette er streng op, dat er goed werd gegeten (brood, havermoutpap) en hun melk opdronken en ook dat er goed belegde boterhammen mee werden genomen naar school. En Pleuntje was hierin bijzonder streng!

De jongeren die naar school moesten werden door de heer Eckebus in zijn busje naar de bushalte gebracht aan de weg Arnhem – Apeldoorn, zodat ze van daaruit per openbaar vervoer naar school konden gaan. En als ze uit school kwamen stond het busje weer klaar bij de bushalte om hen weer naar de “Woeste Hoogte” te brengen.

Ik ging in die tijd in Apeldoorn naar de H.B.S. (Hogere Burgerschool).

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

De HBS werd ingevoerd bij de Wet op het middelbaar onderwijs uit 1863. De nadruk lag op het onderwijs in wiskunde, exacte vakken en moderne talen.

Met de invoering van de Mammoetwet in 1968 werd de HBS opgevolgd door de HAVO en het VWO (met gymnasium en atheneum).

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik was bijzonder verbaasd (en misschien ook wel blij….) dat op de dag van aankomst in het pension bleek dat de bewoners van het huisje pal achter ons oude bekenden van me waren: de familie Winterkamp, met wie ik aan boord van de Oranje had kennisgemaakt. En natuurlijk hun dochter Irene…. (zie ook het artikel “Repatriëring” op deze weblog)

Omdat in elk huisje een kolenkachel stond (dus ook in dat van de familie Winterkamp) en de kolen elke dag in een kolenkit moesten worden opgehaald in een kolenhok achter de receptie bood ik de familie Winterkamp aan om elke dag voor hen de kolen te halen. Hun zoon Gregory was tenslotte pas 3 en kon die zware kit niet dragen (!). Dit aanbod werd gretig door mevr. Winterkamp aanvaard en Irene beloonde me telkens als ik kolen voor hen ging halen met een betoverende glimlach……

In het pension maakten we ook kennis met Chris Goldstein, een jongen die een paar jaar ouder was dan ik. Hij was met zijn vader (weduwnaar) en jongere zuster gerepatrieerd, maar woonde al een paar weken langer in Nederland. Hij was de ‘kou’ (20 graden) al gewend en lachte ons uit toen we bij deze temperatuur met de winterjassen aan rondom de kachel zaten te kleumen.

Ook de familie Schumacher (moeder met 5 kinderen) woonde in het pension. De oudste dochter Edith (zo’n 2 jaar ouder dan ik ) paste op de jongste kinderen uit het gezin.

Toen we op een dag met een heel stel jongens en meisjes verstoppetje gingen spelen op het terrein van de ‘Woeste Hoogte’, zei Edith tegen mij dat ze wel een goed plaatsje wist om ons te verbergen. Ze trok me aan de hand mee naar een huisje, dat helemaal aan de achterzijde van het terrein stond en dat (nog) niet was bewoond. We gingen er binnen en bleven heel lang ongemerkt voor de ‘zoeker’. Daar leerde Edith me hoe je op een ‘volwassen’ manier moest zoenen………

We verbleven in het pension totdat we een woning kregen toegewezen in Lobith (Bloemenstraat 13). Vanuit Lobith ging ik toen per fiets in Doetinchem op school, namelijk op het Gemeentelijk Lyceum aan de Ds. van Dijkweg.

Er komt een dominee voorbij……..

In de stamboom van mijn moeder (Georgine Louise van den Broek, geboren op 30 april 1910 in Soemenep op Madoera en gestorven in Lobith op 12 november 1971 in Lobith) zit ook de familie Lans. Haar oma immers was een juffrouw Lans, namelijk Louisa Engeline Carolina Lans, geboren op 1 januari 1856 (eveneens in Soemenep) en gestorven in Kediri op 15 februari 1908.

Tot deze Indische tak van de familie Lans, afstammelingen van Jan Cornelis (Nelto) Lans, geboren in Groningen op 12 april 1788 en gestorven op 25 april 1853 in Soerabaja (zie ook het artikel “Nelto, de ijzervreter” op deze weblog) behoorde ook Christina Elisabeth Lans. Zij was in Soerabaja geboren ( 7 februari 1834) en een dochter van Nelto Lans en diens tweede echtgenote Leolinda Elizabeth Fransz.

Christina Elisabeth Lans trouwde op 25-jarige leeftijd in Soerabaja met Frederik Hendrik Anthonisse van Teutem. Hiervan wordt melding gemaakt door A.J. Teychine Stakenburg in het artikel “De familie van Teutem in Rotterdam” in het Rotterdams Jaarboekje 1976.

Deze Frederik Hendrik van Teutem werd geboren in Batavia op 5 januari 1831 als zoon van Frederik van Teutem en Anna Theresia Anthonisse.

Deze Frederik van Teutem werd in Gouda geboren op 12 april 1798. Zijn ouders waren Frederik van Teutem en Anna Hendrina Tiedeman.

Zoon Frederik van Teutem, de schoonvader dus van Christina Elisabeth Lans, was ondermeer resident van Bantam, advocaat en procureur in Batavia en raadsheer van het Hooggerechtshof van Nederlands-Indië.

Hij behoorde tot de Vrijmetselaars en was lid van o.a. de Loge “Anna Paulowna” te Zaandam (1822) en van de Loge “La Vertueuse” in Batavia (1823-1827).

Vanaf 24 juni 1840 was hij honorair lid van de Loge -De Ster van het Oosten.

Vader Frederik van Teutem werd geboren in 1774 in Rotterdam, waar hij op 2 januari van dat jaar ook werd gedoopt in de Remonstrantse Kerk. Bij zijn doop traden Lena van Gilse en Arent van der Stok op als getuigen.

Frederik trouwde als jongeman van 19 jaar oud in 1793 met  Anna Hendrina Tiedeman, die toen 27 jaar was. Zij was een dochter van Hendrik Nicolaas Tiedeman en Johanna Vastwijk en geboren in 1766 in Oudewater. Uit haar overlijdensakte (nr. 54) [ Gelders Archief, toegangnr. 0206, inventarisnr. 5639] overleed zij in Doesburg op 4 november 1851.

Echtgenoot Frederik van Teutem stierf in Zutphen op 17 januari 1848 in de leeftijd van 74 jaar. [bron: Gelders Archief: Toegangnr: 0207 / Inventarisnr: 5639 / Overlijdensakte nr.47].

Hij was predikant.

Uit een ‘levensbericht’ van Frederik van Teutem, opgenomen in het Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde (1848), van welke maatschappij hij in 1825 lid werd, staat ondermeer vermeld dat wat Frederik aan kennis bezat, “hij zulks zich zelf geleerd had, en nimmer welligt iemand, van zijn stand en verdiensten, minder opleiding genoten heeft”.

Verder werd aangegeven, dat Frederik van Teutem al in 1792 (hij was toen dus 18 jaar!)

“onder het getal der Proponenten bij de Remonstrantsche Broederschap werd opgenomen” en hij als zodanig ook een tijd lang voorging in de Remonstrantse Gemeente van Delft.

In 1794 werd hij tot predikant beroepen in Dokkum en in 1796 te Gouda.

In 1804 vertrok hij vandaar naar de Utrechtse Gemeente, waar hij (vanaf 1816) ook de voorgangerdienst waarnam in Amersfoort.

Mede ten gevolge van minder goede gezondheid ging Frederik van Teutem in 1845 met emeritaat. Hij ging toen in Gelderland wonen.

Hij gaf ook vaak inwoning aan jonge mensen en besteedde zorg aan hun opvoeding en opleiding.

Naast zijn werk als predikant was hij ook bezig in allerlei maatschappelijke functies en op letterkundig gebied.

In Gouda fungeerde hij een tijd lang als rector van de Latijnse School en toen hij in Utrecht woonde had hij van 1813 tot aan zijn emeritaat (1845) zitting in de schoolcommissie, waarvan 28 jaar als voorzitter.

Ook maakte hij zich verdienstelijk bij het “Departement der Maatschappij tot Nut van het Algemeen “ en hetzelfde gold voor het Doofstommen-Instituut in Utrecht.

Alsof dat alles nog niet genoeg was, was Frederik van Teutem ook nog honorair Lid van Felix Meritis te Amsterdam, lid van het College van Curatoren van de Remonstrants Seminarium, lid van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, lid van het Provinciaal Utrechts Genootschap, correspondent van het Koninklijk Nederlandsch Instituut.

Verder hield hij zich ook bezig met het vertalen van diverse werken uit het Hoogduits, Frans en Engels.

Op 17 januari 1848 stierf te Zutphen een bijzonder veelzijdige autodidact. Op hem was dus eigenlijk niet alleen “er komt een dominee voorbij” van toepassing.

De CAS

Volgens haar zelf was op de school van de Carpentier Alting Stichting literatuur heel belangrijk en in combinatie met de boekenwinkel thuis, was het logisch dat Margaretha steeds meer belangstelling voor de letteren ontwikkelde.

What is in a name?

Wat betekent de naam PERSIJN?

Onderstaande gegevens zijn afkomstig van het Meertens Instituut (Onderzoek en documentatie van de Nederlandse taal en cultuur), Joan Muyskenweg 25, 1096 CJ te Amsterdam en wel uit de Nederlandse Familienamen Databank van dat instituut.

Persijn

verklaring:
1. Als patroniem:

a. de voornaam Persijn < Parcival (< fra. perce-val: doordring het dal)
b. vleivorm van Pierre ] Frans Debrabandere: Woordenboek van de familienamen in België en Noord-Frankrijk, Amsterdam/Antwerpen, L.J. Veen, 2003, ISBN 9020402072: 'De naam Persijn', in M. Persyn, De familie Persyn in Wingene, 1973] 

2. Persijn = inwoner van Perzië (of persoon die uit Perzië komt) [E. Verwijs & J. Verdam: Middelnederlandsch Woordenboek. 's-Gravenhage 1894]. Met betrekking tot de familienaam zou men ook kunnen denken aan iemand die Perzië heeft bezocht en er wellicht handelsbetrekkingen heeft aangeknoopt.

3. Persijn = persil = peterselie: handelaar in kruiden, in het bijzonder peterselie.

Naamsvermeldingen en literatuurreferenties:
• Theodoricus Persiin (Dirk Persijn), 1162 [OHZ, I, p 286]. Oorkondenboek Holland en Zeeland tot 1299. Uitgegeven door A.C.F. Koch en J.G. Kruisheer, 's Gravenhage-Assen / Maastricht 1970-1992.
• "Als Waterland en de Zeevang in de 13e eeuw in de bronnen verschijnen worden ze beschouwd als allodiale, dat wil zeggen niet van de graaf of bisschop afhankelijke, heerlijkheden, in handen van de familie Persijn ('Persijn' is waarschijnlijk een bijnaam; letterlijk betekent het 'peterselie'). Wie waren deze Persijns? De Persijns hielden zich op aan het hof van de graven van Holland. De eerste Persijn die uit de bronnen bekend is Dirk Persijn, die in 1162 als getuige direct na de broer van de graaf wordt genoemd. Van Leeuwen noemt als oudste een Jan Persijn, die in 1080 genoemd zou zijn; het bestaan van deze Jan is echter niet bewezen." Op grond van overeenkomsten in wapen en voornamen verwant aan de heren van Putten. Citeert 'de notoir onbetrouwbare' Van Leeuwen, Batavia Illustrata (1682-85), die beweert dat de Persijns en de Van Puttens uit de koningen van Denemarken zouden stammen. Westfriesland, van waaruit Waterland waarschijnlijk is ontgonnen, stond evenwel een periode, tot eind 9e eeuw, onder Deense heerschappij [J.M. Bos, Landinrichting en archeologie: het bodemarchief van Waterland, Amersfoort 1988, p 27, 74].
• "Mogelijk heeft een Hollandse graaf de heerlijkheid van Waterland geschonken aan een familielid. De afstammelingen van deze heer van Waterland noemden zich later Persijn. Het oudst bekende lid van deze familie, Arnoldus Spicar, had reeds voor 1161 bezittingen bij Warder in de Zeevang. In 1282 verkoopt Jan Persijn de helft van de heerlijkheid en ook van zijn bezittingen aan graaf Floris V. Met het uitsterven van de familie Persijn in 1409 kwam ook de andere helft van de heerlijkheid aan de graven van Holland" [J.K. de Cock, 'Historische geografie van Waterland', in: Holland. Regionaal-historisch tijdschrift 7 (1975), p 329].
• Clais Persiin, leenman van graaf Floris V van Holland 1290 = Niclaus Persijn, 1295 = Liclaes persin, 1296 [Tanneke Schoonheim, 'Enkele mogelijke gevallen van naamsverwarring in de dertiende eeuw', in: Leven in de oudgermanistiek, Leiden 1997, p 62].
• Als voornaam: Percin Vierdinc, Ieper 1387. Achternaam: Pieter Persin, Kortrijk 1422 [WFB; F. Debrabandere, 'De naam Persijn', in: M. Persyn, De familie Persyn in Wingene, 1973].
• Hippolytus (van) Persijn, raad in het Hof van Holland in de 16de eeuw, eigenaar en naamgever van het Huis te Persijn in Wassenaar. Voor afstamming van het geslacht Persijn van Waterland is geen overtuigend bewijs te vinden [C.A. Kalmeijer, 'Het Huis te Persijn', in: Jaarboek Die Haghe (1978), p 142-153; (1986), p 13-31].
• Jan Perchijn, aangeslagene bij de capitale impositie van 1585 te Amsterdam; = Jan Jansz van Persijn (1524-1602), houtkoper in 't Gulden Peert in de Warmoesstraat [Dillen van-1941, p 25; vgl. Elias-1903, p 15].
• [P.C. Bloys van Treslong Prins, 'Bijdragen tot eene genealogie Van Persijn', in: Genealogische en Heraldische bladen 2 (1907), p 81-87].
• Mr. Andries van Persijn (Den Haag 1638-1678), schepen 1665, enz. [Regenten Den Haag, p 265].
• [H.A.J. van Schie, Inventarissen van de archieven van de families van Lynden van Sanderburg 1787-1939 en van Persijn 1630-1888, Utrecht 1976].

Marie Hallaux

Mijn genealogisch onderzoek richt zich in het bijzonder op de namen: PERSIJN, VAN DEN BROEK, LANS, DANIEL, KLOP, KENNIPHAAS, VAN PAESSCHEN, VANKEERBERGHEN. Om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van de stamboom zijn en worden echter ook aanverwante takken in het onderzoek betrokken.

Marie Hallaux is door haar huwelijk “gekoppeld” aan de familie Vankeerberghen.

Marie Hallaux werd geboren op 4 maart 1896 (om 20.00 uur) in Brussel (Belgie) [bron: Geboorteakte . Bruxelles-Niassances 1896, folio 93 (nrs. 920-924)], als dochter van Jean Baptiste Hallaux en Marie Antoinette Chavee. Bij de aangifte van de geboorte van Marie waren de volgende getuigen aanwezig: E. Bruylant, Pierre Cooreman, Jean Hallaux en Josse Chavee (geb. 1849).

Notities bij de geboorte van Marie:

1. Marie Hallaux werd geboren op het adres: Rue des Radis 19, Bruxelles.
2. Van de getuige Pierre Cooreman (schilder), oud 42 jaar, werd nog vermeld dat hij de akte niet kon ondertekenen, daar hij ongeletterd was
3. De erkenning en wettiging van Marie Hallaux vond eerst plaats op het huwelijk van haar ouders (10-10-1896). Dat zou erop kunnen wijzen dat bij de geboorte van Marie haar ouders nog niet waren getrouwd.

Marie is overleden op de eerste kerstdag 25 december 1962 in Peutie (Belgie) in de leeftijd van 66 jaar oud.

Marie trouwde met Eugeen Vankeerberghen. Eugeen is geboren op 16 oktober 1894 in Peutie (Belgie) en was een  zoon van Petrus (Pierre) Vankeerberghen en Jeanne-Rosalie Meysmans. Eugeen is overleden op 24 juli 1970 in Heist Duinbergen (Belgie). Hij was toen 75 jaar.

Voor zover mij (tot nog toe) bekend is, hadden Marie en Eugeen één kind, een dochter. 

Deze dochter, Marie Louise Vankeerberghen, werd geboren in Peutie (België) op 27 januari 1926. Zij overleed op 27 juli 1978 in Vilvoorde  in de leeftijd van 52 jaar.

Marie Louise trouwde met Jan Baptist van Paesschen, die geboren werd in Peutie (toen nog: Peuthy) in België op 26 juli 1924. Zijn ouders waren Guillelmus van Paesschen en Anna Catharina Sterckx.

Jan Baptist overleed in Vilvoorde op 1 september 1979 ( 55 jaar oud).

Tot aan hun overlijden woonden Jan Baptist van Paesschen en Marie Louise Vankeerberghen aan de Stationlei 44 te Vilvoorde (België)

Coenraad Persijn

De naam COENRAAD komt in mijn stamboom nogal frequent voor.

Bij het stamboomonderzoek moest ik dan ook heel goed nagaan welke Coenraad in een bepaald document werd bedoeld.

De Coenraad Persijn die ik in dit artikel beschrijf werd geboren op 29 december 1793 in Rembang. Hij was een zoon van Claas Persijn (zie het artikel “De Hollandse stamvader” op deze weblog) en Maria Magdalena Salomons.

Coenraad overleed in Koedoes (Pati) op 18 december 1856.

Hij was twee keer getrouwd geweest. Zijn eerste echtgenote was Anna Wilhelmina Sluiter, die volgens de Almanak van Ned. Indië 1815-1942 op 2 juni 1817 in Semarang is overleden.

Op 1 augustus 1819 hertrouwde Coenraad, toen 26 jaar, in Japara met Catharina Dorothea van Gumster die toen 14 jaar oud was. Catharina Dorothea is geboren op 09 mei 1805 in Japara als dochter van B. van Gumster en Theodora Everarda van Pernert. (Catharina Dorothea overleed op 10 maart 1879 in Koedoes).

Coenraad woonde voor een groot deel van zijn leven in het gebied van Jepara/Japara en Rembang.

Van 1818 tot 1821 was hij Opziener 2^de klasse bij de Landelijke Inkomsten in Japara, in 1822 en 1823 bekleedde hij dezelfde functie in Japara en Joana (afd. Pati) en van 1824 tot 1827 in Rembang.

In 1828 vinden we hem terug in Rembang als Controleur Landelijke Inkomsten 2^de klasse en een jaar later (1829) als Controleur Landelijke Inkomsten 1^ste klasse, eveneens te Rembang.
Van 1830 tot 1833 was Coenraad Persijn assistent-resident te Ponorogo (Madioen). Bovendien was hij in 1833 lid van de Subcommissie Landbouw te Rembang.

In 1834 ging Coenraad op wachtgeld waarna hij per 24 december 1835 met pensioen ging.

Zoals eerder vermeld was Coenraad Persijn van 1830 tot 1833 assistent-resident te Ponorogo (Madioen).

Voor degenen die niet zo thuis zijn in de bestuursstructuur van het toenmalige Nederlands-Indië is de volgende toelichting:

De bestuursstructuur van Nederlands-Indië was vrij complex en kwam erop neer dat naast Europese bestuursambtenaren ook de plaatselijke,“inlandse” adel werd

ingeschakeld bij de gezagsuitoefening over de kolonie

Bestuursstructuur 
A. De gouverneur-generaal is het hoofd van het Algemeen Bestuur.
B. Europees bestuur:

• gewest: resident
• afdeling: assistent-resident
• onderafdeling: controleur / aspirant-controleur

Op Java en Madoera nà de bestuurshervorming van 1922/1924:

• provincie: gouverneur
• gewest: resident
• afdeling: assistent-resident, verder bijgestaan door ambtenaren

C. Inlands Bestuur:

    I. Java en Madoera:

• regentschap: regent (boepati), bijgestaan door patih
• district: wedono
• onderdistrict: assistent-wedono
• dessa: dessahoofd / loerah

    II. Vorstenlanden op Java:

• vorst (soesoehoenan in Soerakarta, en sultan in Djokjakarta)
• regentschap: regent (boepati), bijgestaan door patih
• district: wedono / demang
• dessa: dessahoofd / loerah

Christiaan Coenraad Persijn werd geboren op 8 september 1908 als zoon van Coenraad Persijn en de inlandse vrouw Tarminah. Hij werd eerst op 7 mei 1910 te Blitar erkend.

Christiaan Coenraad was ongehuwd, maar had (voor zover nu bekend) wel een dochter. Gegevens over dit meisje en haar moeder heb ik helaas tot nog toe niet kunnen vinden.

Christiaan Coenraad was tijdens de oorlog tegen Japan  soldaat bij de Infanterie (KNIL) en hij sneuvelde op 1 januari 1944 (Bron: Oorlogsgravenstichting).

Hij ligt begraven in Thailand op het Ereveld Kanchanaburi in vak 3, rij c, graf nr. 20.

Moge ook hij in vrede rusten….

Carolina Wilhelmina van den Broek werd op 16 juni 1884 in Pamakasan (op het eiland Madoera bij Java) geboren als dochter van Carel Ferdinand van den Broek en Louisa Engelina Caroline Lans [bron: Naamlijst der Europese inwoners van Ned. Indie, uitg.1886: Burgerl. stand.].

Zij overleed op 13 november 1954 te Soerabaja, waar ze ook werd begraven [bron: Overlijdensakte Soerabaja No. 87/1954].

Op 15-jarige leeftijd, namelijk op 2 juni 1900, trouwde Carolina Wilhelmina in Soemenep (eveneens op Madoera) met Alexander Frederiksz, die toen 23 jaar oud was. Hij werd geboren op 8 juni 1876 in Semarang en was een zoon van Johan Ferdinand (Johan) Frederiksz en de Javaanse vrouw Maria Djaleha (of: Djalena).

Alexander Frederiksz was o.m. werkzaam als magazijnmeester bij de Seradjoedal Stoomtram Maatschappij in Poerwokerto. Volgens de personeelsgegevens van deze maatschappij (dossier bewaard bij het Nationaal Archief Den Haag) had Alexander Frederiksz het zgn. Klein-ambtenaar-examen afgelegd en had hij een goede kennis van het Maleis, het Javaans en het Madoerees.

Volgens hetzelfde personeelsdossier woonde hij met zijn familie in 1947 in Soerabaja in de Mawarstraat nr. 41.

Alexander is overleden op 20 januari 1950 in Soerabaja op de leeftijd van 73 jaar [bron: Overlijdensakte No 9/1950 te Soerabaja] nadat hij was gepensioneerd als magazijnmeester van de Oost-Java Stoomtram Mij.

Het personeelsdossier van de Seradjoedal Stoomtram Maatschappij geeft verder aan, dat na het overlijden van Alexander zijn weduwe in 1953 woonachtig was op de Kedong Sari 56 in Soerabaja.

Kinderen van Carolina Wilhelmina en Alexander:

Lize, Carel Ferdinand, Charlotte Elviera, Augustina Eleonora, Anton Paul Herman Max, Alphons Alfred, Johanna Jacoba, Dede Benjamin, Johan en Georgine Constance.

Meneer de Baron is niet thuis........

In mijn herinnering hoor ik mijn moeder nog steeds zingen: “Meneer de Baron is niet thuis….”.

Ze zong dit lied (van het toen bekende orkest The Ramblers o.l.v. Theo Uden Masman) altijd met volle overgave. De zanger op de plaat (van Studio “Hof van Holland” in Hiversum), die de tekst van de butler zong, was Wim Poppink. De leveranciers, die bij de Baron aan de deur kwamen, werden vertolkt door George van Helvoirt, Frits Reinders en André van der Ouderaa.

Tekst en muziek van deze tophit (!) van toen (de jaren ’40) waren van Jack Bulterman.

Wat ik toen (nog) niet wist is dat we inderdaad een heuse Baron in de stamboom hebben. Of mijn moeder dat wist weet ik niet, maar ze zong graag en vooral dit lied kweelde ze altijd vol vuur.

…………………………………………………………………………………………………………..

De tekst van het lied : “Meneer de Baron is niet thuis”

Meneer de Baron is niet thuis

Hij is nu al weken lang van huis

Hij maakt een expeditie naar het Noordpoolijs

De Baron is al wekenlang op reis

Zeg James, waarde James,

Ga meneer de Baron eens halen

Want James, beste James,

de Baron moet een rekening betalen

Ik ben de leverancier

van de port en de sherry en het bier,

van de whisky, de rum en advocaat

Ga eens vragen hoe het met betalen staat

Meneer de Baron is niet thuis

Hij is nu al weken lang van huis

Hij maakt een expeditie naar het Noordpoolijs

De Baron is al wekenlang op reis

Zeg, James, beste James,

Ga meneer de Baron eens halen

Want James, beste James,

de Baron moet een rekening betalen

Hij kocht bij mij een pantalon

omdat hij zo de straat niet meer op kon

want z'n broek was versleten op den draad

ga eens vragen hoe het met betalen staat

Meneer de Baron is niet thuis

Hij is nu al weken lang van huis

Hij maakt een expeditie naar het Noordpoolijs

De Baron is al wekenlang op reis

Zeg James, dear James,

Ga meneer de Baron eens halen

Want James, beste James

'K wou meneer de Baron iets betalen

Ik ben Oom Kees uit Canada

en ik laat hem een massa dollars na

Ik ben blij neef es weer te zien

en ik schenk hem minstens een miljoen of tien

Meneer de Baron is wel thuis

Hij blijft nu al wekenlang in huis

Hij maakt geen expeditie naar het Noordpoolijs

en hij gaat in geen jaren nu op reis

Meneer de Baron zit in bad

Daar zit hij nu al een dag of wat

Z'n kleren heb ik bij Ome Jan gebracht

Ik kan U zeggen: er wordt op U gewacht

………………………………………………………………………………………………………..

Maar nu wat gegevens over de Baron in onze stamboom.

Baron Fokke van Asbeck werd geboren op 10 december 1833 in Grovestinstate (Hemelumer Oldeferd, Friesland) onder Koudum. Hij was een zoon van Baron Tjalling Menno Watze van Asbeck zu Bergen und Munsterhausen en Elbrig van Bienema. Van de geboorte werd een dag later aangifte gedaan [bron: Geboorteakte nr, A94, Gem. Hemelumer Oldeferd].

Gegevens zijn ook bewaard bij het Frysk Histoarysk en Letterkundich Sintrum.

Volgens De Indische Navorscher van 1934 kwam Baron Fokke van Asbeck op 16 juni 1858 per schip (“Stad Utrecht”) in Nederlands-Indië aan. Bij Gouvernements Besluit van 19 mei 1864 kreeg hij vergunning tot vestiging.

In het Nederlands Adelsboek 1932 (30^ste jaargang) staat vermeld dat Baron Fokke van Asbeck  in het toenmalige Nederlands-Indié commissaris was bij het Post- en Telegraafkantoor.

Baron Fokke trouwde toen hij 32 jaar oud was op 5 september 1866 in Semarang met Christina Wilhelmina ten Cate, 23 jaar oud.

Christina Wilhelmina werd geboren op 15 januari 1843 in Pekalongan als dochter van Johannes Hendrikus Wilhelmus ten Cate en Maria Helena Persijn.

Baron Fokke overleed op 1 september 1889 in Penang (Malakka) en zijn weduwe Christina Wilhelmina overleed  bijna 10 jaar later ( 13 januari 1899) in Batavia.

Kinderen van Baron Fokke en Christina Wilhelmina:

1 Barones Elbrig Helena van Asbeck, geboren op 07-01-1868 in Bandjermasin

   Barones Elbrig Helena is overleden op 15-09-1892 in Batavia, 24 jaar oud.
2 Baron Tjalling Hendrik van Asbeck, geboren op 01-06-1869 in Djokjakarta

   Baron Tjalling Hendrik is overleden op 06-04-1871 in Djokjakarta, 1 jaar oud.
3 Baron Louis van Asbeck, geboren op 10-01-1874 in Utrecht

   Baron Louis is overleden op 09-10-1942 in Soekaboemi, 68 jaar oud.
4 Barones Elbrig van Asbeck, geboren op 05-09-1881 in Riouw.

   Barones Elbrig is overleden in Ned.-Indie.
5 Baron Tjalling Minne Watze van Asbeck, geboren op 13-10-1882 in Medan.

   Baron Tjalling Minne Watze is overleden op 26-02-1904 in Batavia, 21 jaar oud.
6 Baron Gerrit Ferdinand van Asbeck, geboren op 10-04-1885 in Medan

   Baron Gerrit Ferdinand is overleden op 11-11-1928 in Batavia, 43 jaar oud.

TSINGTAU en de Persijn-stamboom

Tsingtau (nieuwe spelling: Quindau) is een Chinese havenstad in de provincie Sjantoeng, aan de ingang van de Baai van Kiautsjou.

Tsingtau was van 1898-1914 Duits. Daarna (tot 1922) Japans bezit.

Wat heeft deze voormalige Duitse vestingstad in China met de Persijn-stamboom te maken?

Om daar achter te komen moeten we even teruggaan naar de Eerste Wereldoorlog, toen diverse landen met elkaar in oorlog waren. Zo verklaarde bijvoorbeeld Japan op 23 augustus 1914 aan Duitsland de oorlog.

De belangrijke vestingstad Tsingtau was toen een Duitse enclave in China.

Op 2 september 1914 begonnen Japanse troepenlandingen bij Tsingtau. Er volgenden hevige gevechten tussen de Duitse en Japanse troepen en op 31 oktober deden de Japanners een vruchteloze poging om Tsingtau te bestormen. De stad werd door de Duitsers tegen een 20-voudige overmacht verdedigd, maar moest ten slotte aan de Japanners worden prijsgegeven. Op 7 november 1914 capituleerde Tsingtau.

Voor ongeveer 4700 Duitsers (beroepssoldaten, dienstplichtigen, oorlogsvrijwilligers, ambtenaren en burgers) begon eind 1914 de periode van gevangenschap in Japan.

Velen van hen keerden eerst begin 1920 naar hun vaderland terug of gingen naar een ander land.

Onder de Duitse militairen, die tevergeefs hebben geprobeerd Tsingtau tegen de Japanners te verdedigen bevond zich ook:

Fritz Ferdinand Jann , geboren in1891 in Fischhausen (Provincie Oost-Pruisen).

Hij was toen onderofficier bij de IIIde Zeebataljon van de “Kaiserliche Marine”

(Uit: " Die Verteidiger von Tsingtau und ihre Gefangenschaft in Japan (1914 bis 1920)", Historisch-biographisches Projekt von  Hans-Joachim Schmidt).

Na de capitulatie van Tsingtau werd Frits Ferdinand Jann krijgsgevangen en naar Japan getransporteerd. Daar werd hij met nog 308 anderen (met gevangenennummers 2457 t.e.m. 2765) geplaatst in het kamp Nagoya. Zelf kreeg hij het nummer 2571.

In december 1919 werd hij bevrijd. De ex-krijgsgevangen konden weer naar hun vaderland terugkeren of naar een ander land gaan.

Fritz Ferdinand Jann koos ervoor om naar het toenmalige Nederlands Indië te gaan.

Vanaf 1919 vinden we hem terug bij de politie in Nederlands-Indië. Aanvankelijk in Weltevreden (Batavia) als aspirant politieopzichter. Van 1922 tot 1924 was hij politieopzichter 2^de klasse in Kediri, in 1925 en 1926 bekleedde hij dezelfde functie in Blitar waar hij in 1928 werd bevorderd tot hoofd-politieopzichter. In deze laatste functie was hij in 1931 weer werkzaam in Weltevreden (Batavia). In 1933 vinden we Fritz Ferdinand terug als hoofdinspecteur van politie in Den Passar en van 1937 tot 1940 in deze functie in Bengkoelen.

Fritz Ferdinand trouwde, toen hij in Blitar was, op de leeftijd van 35 jaar, op 3 juli 1926 met Lambertha Christina Persijn, toen 21 jaar oud.

Lambertha Christina werd geboren in Kediri op 23 oktober 1904 (bron: Regeerings Almanak 1911, pag. 46).

Zij was een dochter van Coenraad Persijn en de Javaanse vrouw Tarminah. Volgens de Regeerings Almanak werd zij op 7 mei 1910 te Blitar erkend.

Kinderen van Fritz Ferdinand Jann en Lambertha Christina Persijn:

1 Margarete Louise , geboren op 30-01-1927 in Blitar

   [bron: Gemeentearchief Den Haag].
2 Fritz Franz Ferdinand, geboren op 29-08-1928 in Toelonggagong

   [bron: Gemeentearchief Den Haag].
3 Lieselotte Johanna, geboren op 02-12-1934 in Denpassar

   [bron: Gemeentearchief Den Haag

Fritz Ferdinand Jann is overleden op 19 januari 1942 toen het schip waarop hij voer (op weg naar India) werd getorpedeerd.

Lambertha Christina overleed in Maastricht op 14 mei 1990. Ze is 85 jaar geworden.

Henry Louis Charles te Mechelen

werd  geboren op 16 oktober 1841 in Rembang. Hij was een zoon van Hendrik Louis te Mechelen en Johanna Wilhelmina Persijn.

Zijn vader was een geboren Hollander, die al jaren in Rembang tabaksplanter was geweest. Zijn moeder was een Indische, die zowel Hollands, Indonesisch als Chinees bloed in zich verenigde,

Geboren in Rembang met de zee voor zich en het enorme djatibos als achterland.

Hij was een verwoede jager en sprak vloeiend Javaans.

Tegen de tijd dat hij 15 jaar werd en nadat hij degelijk huisonderwijs had genoten ging hij met zijn vader naar Holland en binnen een paar jaar deed hij het toelatingsexamen voor Delft en ging hij daar studeren voor de burgerlijke dienst in Indië.

Op woensdag 29 juli 1863 trouwde hij in Delft met Antoinette Cornelie Helene van Diesen [bron: Digitale Stamboom Delft, Delft Akte Jaar 1863 Nummer 107]. Antoinette Cornelie Helene werd in 1838 ´s-Gravenhage geboren als dochter van Gerrit van Diesen en Cornelie Madeleine Crespin. Henry  was toen 22 jaar en in het najaar van 1863 vertrok hij (inmiddels benoemd tot ambtenaar 2^de klasse) met zijn vrouw naar Indië.

Nog geen jaar later stierf Antoinette en met haar hun kind.

Henry Louis woonde en werkte in Rembang waar hij al snel werd benoemd tot controleur 2^de klas.

Een later huwelijk schonk hem geen kinderen. Dit huwelijk hield niet lang stand.

In 1872 verhuisde hij naar de Preanger.

Hij had een bijzonder grote kennis van land, volk en taal van de Javanen.

Met zijn taaltalent had hij zich in de Preanger al snel het Soendanees eigen gemaakt.

Als jager voelde hij zich in de Preanger in zijn element. Immers in de Preanger en in Bantam huisde nog de ‘badak’, de Indische rhinoceros!

In Batavia was men inmiddels zich bewust geworden van de grote schat van kennis van het levend Javaans die Henry bezat.

Hij werd dan ook verzocht om les te geven in het kader van de opleiding van ambtenaren voor het BB (Binnenlands Bestuur) aan het Gymnasium Willem III in Weltevreden (bij Batavia). In 1875 begon hij daar met lessen te geven in het Javaans en Maleis, een baan die hij bijna vier volle jaren heeft vervuld.

In 1877 werd hem de rang en titel van assistent-resident toegekend.

Uit de “Genealogische en Heraldische gedenkwaardigheden betreffende Europeanen op Java, deel IV, blijkt dat Henry Louis Charles te Mechelen is overleden op 30 mei 1917 in Bandoeng in de leeftijd van 75 jaar.

Een “baan aan een baan”

Diverse personen uit mijn stamboom hebben in het toenmalige Nederlands-Indië bij de spoorwegen gewerkt.

Bijvoorbeeld mijn opa (Van den Broek) van moeders kant. Zie hiervoor het artikel “Mijn opa George Ferdinand Polidor van den Broek” op deze weblog. Maar ook andere personen uit de stamboom hebben een baan gehad bij de Indische spoorwegen. Een “baan aan een baan” dus…

Alvorens weer een persoon uit de stamboom, die ook bij de spoorwegen heeft gewerkt, aan u voor te stellen, volgt hier eerst wat (summiere) informatie over de spoorwegen in Nederlands-Indië.

De eerste spoorlijn in Nederlands-Indië werd operationeel in Midden-Java op 10 augustus 1867.

Op 21 mei 1873 verbond deze lijn drie plaatsen met elkaar: Semarang, Solo en Jokjakarta.

De lijn werd beheerd door de N.I.S. (Nederlandsch-Indische Spoorweg Maatschappij), een particuliere maatschappij.

Inmiddels had de Nederlandse regering het plan opgevat om haar eigen spoorweglijnen aan te leggen. Ook omdat een particuliere maatschappij, zoals de N.I.S., niet in staat bleek om de investering ‘terug te verdienen’ en  financiële steun van het gouvernement nodig had.

En dus besloot het Nederlandse Ministerie van Koloniën een staatsspoorwegnet aan te leggen.

Er werd een spoornet aangelegd (onder beheer van de Staatsspoorwegen) van Buitenzorg (nu: Bogor) in West-Java tot aan Soerabaja aan de oostkust van Oost-Java.

Men begon met de constructie zowel vanuit Buitenzorg als uit Soerabaja. Op 16 mei 1878 werd de eerste lijn (vanuit Soerabaja) geopend en in 1894 waren beide steden (Soerbaja en Buitenzorg) met elkaar door spoorlijnen verbonden (ruim 800 km).

Daarnaast werden nog steeds particuliere initiatieven ontwikkeld en zo konden op een gegeven moment maar liefst 15 spoorwegmaatschappijen op Java naast elkaar bestaan. Ze werden dikwijls “stoomTRAMmaatschappijen” genoemd, daar ze aanvankelijk zich beperkten tot het aanleggen en exploiteren van locale, secundaire spoorlijnen.

Eén van deze maatschappijen was de Semarang-Cheribon Stoomtram Maatschappij, waar opa George Ferdinand Polidor van den Broek gewerkt heeft (zie het artikel “Mijn opa George Ferdinand Polidor van den Broek” op deze weblog).

Verschillende lijnen werden aangelegd om economische redenen als en om strategische redenen. Zo werd een lijn gelegd naar Ambarawa, waar een belangrijke en strategisch goed gelegen fort lag, het fort Willem I.

De eerste staatsspoorlijn werd eigenlijk ook meer om strategische redenen aangelegd door het berglandschap van zuidelijk Java in plaats van door de laagvlakten van het noorden van Java.

Op het eiland Sumatra werden treinen aanvankelijk gebruikt voor militaire doeleinden. Zo werd een lijn aangelegd tussen Banda Atjeh (denk aan de Atjeh-oorlogen) en de haven van Uleelhee (1876).

Treinen komen overigens alleen op de eilanden Java en Sumatra voor en nog één lijn op Celebes (Sulawesi), de lijn Makassar-Takalar met een lengte van 47 km, aangelegd van 1922 tot 1930.

De NISM (Nederlandsch-Indische Spoorweg Maatschappij) opende met een lijntje van 6 km van Batavia (de oude stad) naar Weltevreden, het Koningsplein (1871). En de verbinding Batavia-Buitenzorg kwam gereed in 1873.

In 1873 kwam de lange spoorlijn (256 km) Semarang-Jokjakarta gereed.

Duurde de treinreis Batavia-Soerabaja aanvankelijk twee dagen (inclusief overnachting), in 1929 was de duur al teruggebracht tot 13 uur en in 1934 duurde de reis “nog maar” 12 uur (de “Eendaagsche Expres”). In 1936 startte de “Nachtexpres” tussen Batavia en Soerabaja (zie foto bovenaan dit artikel).

In 1938 waren in Nederlandsch-Indië ongeveer 7.400 km. spoor- en tramwegen in gebruik.

Eén van de vele personen uit mijn stamboom die bij de spoorwegen in Indië heeft gewerkt is Jan (eigenlijk: Wilhelm Adriaan) van Gumster.

Wilhelm Adriaan (Jan) van Gumster werd geboren op 6 juni 1891 in Petjagaan (Petjangakan) als  zoon van Lodewijk Carel van Gumster en Henriette Frédérique Muller.

Uit de diverse personeelsdossiers van de Indische spoorwegmaatschappijen (Nationaal Archief, Den Haag) heb ik enkele gegevens gedestilleerd uit zijn loopbaan bij de spoorwegen.

Zo vinden we hem in 1913 als Klerk 2^de klas bij de Semarang-Joana Stoomtram Maatschappij. Op 29 april 1913 werd door de chef Exploitatie een verzoek gericht tot de hoofdvertegenwoordiger in Semarang om aan W.A. van Gumster een bezoldigingsverhoging van f 90,- naar f 110,- te verlenen op grond van bijzondere geschiktheid voor zijn betrekking. Dit verzoek werd gehonoreerd per 17 mei 1913.)

In 1918 was Wilhelm Adriaan assistent-opzichter-machinist bij dezelfde maatschappij, maar gedetacheerd bij de Oost-Java Stoomtram Mij.

Twee jaar later, in 1920, werkte hij bij de Oost-Java Stoomtram Maatschappij als opzichter -machinist 3^de  klas om in dat zelfde jaar te fungeren als beheerder depot Modjo-Agoeng.

Per 1 oktober 1921 kreeg hij wegens bijzondere werkverrichtingen een salarisverhoging en werd zijn loon vastgesteld op f 325,- per maand. Wat die bijzondere werkverrichtingen waren werd verduidelijkt in de volgende aantekening:

“Hij heeft, ook in dezen suikerafvoertijd met de gedeeltelijk reeds zeer versleten locomotieven den dienst steeds naar behoren weten te doen rijden, dank zij bijzondere activiteit en zorgen voor deze machines”

Maar deze ‘bijzondere werkverrichtingen’ hebben niet kunnen verhinderen, dat Wilhelm Adriaan van Gumster op 1 juli 1934 met vervroegd pensioen werd gezonden wegens bezuinigingsmaatregelen ( die term kenden ze toen kennelijk ook al!). Bedroeg dit pensioen aanvankelijk f 192,- per maand, per 1 juli 1936 kreeg hij zijn (normaal) pensioen van f 209,- per maand.

Zijn eerste huwelijk vond plaats toen hij 26 jaar oud was in Semarang met Christine Valentine Frederique Biver, geboren te Ngawi op 30 november 1896 als dochter van Ernest Joseph Ghyslin Biver en Christine ten Cate. Christine (Stien) overleed in Semarang op 10 april 1944.

Kinderen van Wilhelm Adriaan van Gusmter en Christine Valentine Frederique Biver:

Henriette Valentine Marguerite, Charlotte Ernestine, Gustaaf, Herman, Agnes, Pauline en Ilse Louise.

Na het overlijden van zijn vrouw hertrouwde Wilhelm Adriaan op 4 februari 1948 in Semarang met  Wilhelmina van der Kerk, 48 jaar oud. Wilhelmina werd geboren op 9 april 1899 in Semarang.

Wilhelm Adriaan van Gumster overleed op 20 september 1964 in Doetinchem, 73 jaar oud/ Hij ligt begraven te 's-Heerenbergh.

In Holland (Lobith) staat een huis…….

Nadat wij (mijn vader, moeder, broer, zuster en ik) in april 1956 vanuit Indonesia in Nederland aankwamen werden we ondergebracht in een zgn. contractpension (zie ook het artikel “In een contractpension” op deze weblog).

Dit pension was het bungalowpark “De Woeste Hoogte” en stond in Hoenderloo, aan de Krimweg 170.

De opvang in een contractpension was tijdelijk. Het was namelijk de bedoeling dat we een woning toegewezen zouden krijgen. Maar leegstaande woningen waren in die tijd schaars en we moesten dus maar afwachten wanneer we een huis konden betrekken en in welke plaats we terecht zouden komen.

Maar op een dag was het zover……..

We namen afscheid van de andere families die nog op “De Woeste Hoogte” op een eigen huis moesten wachten en verhuisden met onze weinige spullen naar onze eerste woning in Nederland. Het was op 26 juni 1956.

Het bleek een rijtjeshuis te zijn in Lobith (Gemeente Herwen & Aerdt). Ons nieuw adres werd:  Bloemenstraat 13, Lobith.

Van Lobith wist ik tot dan toe (van de lagere school) alleen het volgende:

“…. in Lobith komt de Rijn in ons land (=Nederland)”.

Verder zei die plaats me hoegenaamd niets.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Iets over de historie van Lobith:

In het jaar 1222 verleende Keizer Frederik II vergunning aan Graaf Gerard van Gelre om in Lobede een tol te vestigen. De plaats lag op een gunstig punt aan de voet van de Eltenberg en bij de splitsing van Rijn en Waal. Maar een kleine 100 jaar later had de splitsing zich ongeveer 1 kilometer stroomafwaarts verplaatst. Daar werd begonnen met de bouw van een Tolhuis, later Lobith genoemd. De tol met Tolhuis en omgeving werd in 1473 door Karel de Stoute aan Hertog Jan van Kleef geschonken wegens verleende diensten.

In de 80-jarige oorlog (1568-1648), bekend van de geschiedenislessen op school, speelde het Tolhuis een belangrijke rol. Het werd meerdere malen gebruikt als hoofdkwartier voor de legers van de prinsen Maurits en Frederik Hendrik tijdens de belegeringen van Schenkenschans, waar Lobith mee verbonden was door de Boterdijk.

Op 11 juni 1672 trok het leger van de Franse koning Lodewijk XIV bij Lobith de (Oude) Rijn over. Dat was het begin van wat wel het rampjaar werd genoemd.

Toen de Fransen weer waren vertrokken verviel Lobith langzaam. In 1817 werd het dorp weer Nederlands.

_____________________________________________________________________

In de eerste dagen dat we in de Bloemenstraat woonden viel het ons op, dat overdag veel mensen door onze straat liepen. Aanvankelijk dachten we dat dit het normale voetgangersverkeer was in die straat. Maar al gauw bleek dat het om nieuwsgierigen ging, die heel benieuwd waren hoe die ‘bruintjes’ eigenlijk woonden en of ze ook iets konden zien van wat zich daar binnen in huis afspeelde. Hoe zouden ze eten? Met de tien geboden (vingers)? Zouden ze halfnaakt door het huis lopen? Zaten ze met z’n allen gewoon op de grond? (Wat de dorpelingen zich afvroegen, dat hoorden we pas later, toen we al waren ingeburgerd.).

Toen mijn moeder en ik voor de eerste keer boodschappen gingen doen en bij de slager naar binnen liepen, vroeg de man (heel vriendelijk) of we wel Nederlands spraken en/of verstonden. Ik heb hem toen maar het verhaal op de mouw gespeld, dat we het Nederlands op de bootreis van Indonesia naar Nederland hadden geleerd in 21 dagen, wat mij een misprijzende frons van mijn moeder opleverde en een bewonderende blik van de slager.

Enfin, we kochten wat vlees bij hem en terwijl hij alles afwoog had mijn moeder uit het hoofd (want hoofdrekenen was op de scholen in Nederlands-Indië één van de hoofdvakken) al snel uitgerekend wat ze in totaal moest betalen. Nog voordat de slager het bedrag op zijn telmachine had uitgerekend zei mijn moeder hem wat ze moest betalen. De slager sloeg het totaalbedrag aan op zijn machientje, keek mijn moeder verbaasd aan en sprak de legendarisch geworden woorden: “Jij kunt ook rekenen…..”.

Waarop mijn moeder antwoordde: “Beter dan u!”, welke opmerking haar weer een frons van mij opleverde…..

We hadden besloten om voor de hoofdmaaltijden afwisselend rijst en aardappelen te eten. Rijst omdat we dat in Indië toch gewend waren te koken en te eten en aardappelen omdat je toch moest inburgeren, ja toch? Bovendien gaf het een soort evenwicht (jin-yang).

Onze buren aan de rechterkant hadden twee kinderen, een jongen van ongeveer vier jaar (Gerard)  en een meisje van twee (Rineke). Gerard bracht ons vaak een bezoek en als het eten op tafel stond keek hij in de pannen. Schafte de pot op die dag rijst, dan bleef hij eten. “Ha, riest”, zei hij dan op z’n Lobiths. Waren het aardappels dan zei hij steevast: “Piepers… die krieg ik thuus ook….” en dan vertrok hij weer.

Toen we er al een poosje woonden ontmoetten we een andere Indische familie. Dat gezin bleek in Tolkamer te wonen, ongeveer 1, 5 km. van ons vandaan. Het was de familie Claasz Cookson, bestaande uit vader, moeder, 2 zoons (George en Ernst) en een inwonende oma, de moeder van mevrouw Claasz Cookson.

Zij waren al veel langer dan wij in Nederland en kwamen uit Soerabaja, waar de heer des huizes bij de marine had gewerkt. In Tolkamer werkte hij bij de douane.

Ernst was iets jonger dan ik en al gauw trokken we samen op. Meestal naar de Bijland, waar water was (van de Rijn)  en een strand en waar de plaatselijke jonge deernen zich meestal van hun beste kant(en) lieten zien….

Ook toerden we dikwijls op een brommer (zie foto) richting Elten of ’s Heerenberg.

Toen we op een dag een eerste bezoek zouden afleggen bij de familie Claasz Coockson, wilde mijn moeder een taxi bestellen. Ze dacht kennelijk nog aan Indië, waar je al snel een betjak (becak) [ een driewielig voortuig voor passagiersvervoer] of een sado (kar met paard) liet komen om bij vrienden op visite te gaan.

Het kostte me moeite om haar ervan te overtuigen, dat we best te voet konden gaan en dat de afstand van ons huis naar die van de Cooksons gemakkelijk te belopen was….

Nadat we ongeveer een half jaar in Lobith hadden gewoond moest mijn vader terug naar Jakarta ( voorheen Batavia) om nog een jaar te werken om daarna vol pensioen te kunnen krijgen.  Vlak voordat hij weer naar Nederland zou teruggaan kreeg hij een ongeval (als fietser door een auto aangereden) en overleed hij in Jakarta op 17 mei 1958 na een kortstondig verblijf in een ziekenhuis. Onze oom Unac Muller (een neef van mijn moeder) heeft hem in zijn laatste dagen bijgestaan en voor de begrafenis gezorgd. Mijn vader werd begraven op de begraafplaats Jati Petamburan in Jakarta.

Op 12 november 1971 overleed mijn moeder in Lobith, waar ze ook werd begraven.

Terugkijkend op de tijd die we in Lobith hebben doorgebracht kan ik alleen maar zeggen, dat we geen problemen hebben ondervonden bij het wennen aan een ander land met andere gewoontes en gebruiken. Integendeel, we ondervonden bijzonder veel hartelijkheid en warmte van de bevolking. En dat we Nederlands spraken en ook konden lezen en rekenen, ach, dat hadden de Lobithenaren (of Lobithers?) al snel door……

Hij kwam uit ISPAHAAN

Toen ik in Jakarta (Djakarta / Batavia) op de H.B.S. zat (zie ook het artikel “De CAS” op deze weblog) las ik een gedicht van P.N. van Eyck met de titel “De tuinman en de dood”  (de tekst van dit gedicht heb ik onderaan dit artikel opgenomen).

In dat gedicht kwam ook de naam van een Perzische stad voor, namelijk Ispahaan.

 

Isphahaan of Isfahaan was een stad in Perzië, het huidige Iran.

De stad ligt ongeveer 340 km ten zuiden van Teheran. In de oudheid werd de stad Aspadana genoemd. Ispahaan ligt in een oase op het Iraans Plateau, aan de noordoever van de rivier de Zayandeh Rud.

Toen ik dat gedicht op school las wist ik nog niet dat er ook een link was tussen deze stad en de Persijn-stamboom. En die link, zo heb ik inmiddels ontdekt, bestaat er wel.

 

Een dochter van Coenradus Wilhelmus Persijn en Doortje Smith, de op 22 januari 1871 te Soerakarta geboren Henriëtte Josephine Persijn (bron: Regerings Almanak 1873, 240), trouwde namelijk op 25-jarige leeftijd op 14 maart 1896 in Malang met John Martin Sarkies.

 

John Martin Sarkies was een Armeniër, geboren op 22 november 1872 is Ispahaan (Perzië / Iran). Hij kwam uit een bekende Armeense familie, waarvan 4 broers, te weten Martin, Tigran, Aviet en Arshak Sarkies, diverse grote luxe hotels hadden gebouwd en beheerd.

 

In chronologische volgorde werden onder andere de volgende hotels door hen gebouwd:

1884:    Eastern Hotel in George Town op het eiland Penang (Maleisie)

1885:    Oriental Hotel, eveneens in George Town  (Penang, Maleisie)

Een jaar later werden beide hotels samengevoegd tot het Eastern & Oriental Hotel.

1887:    Raffles Hotel in Singapore.

Hier logeerde in 1921 voor de eerste keer de bekende schrijver W. Somerset

Maughum ( o.a. . “Of Human Bondage”). In 1926 en 1959 kwam hij er weer logeren.

Er wordt verteld, dat hij daar iedere morgen aan zijn manuscripten werkte in de
            schaduw van een frangipaniboom (=tempelboom of kambodja).

1891:    Katika Wijaja in Batoe (Batu) op Java

1901:    The Strand in Rangoon (Yangon) in Birma (Myanmar)

1910:    Hotel Majapahit (nu: Mandarin Oriental Majapahit) in Soerabaja (Surabaja) op Java.

Dit hotel werd in aanvankelijk Hotel Oranje genoemd, omdat aan de buitenkant de
            kleur oranje overheerste. Kamer nr. 44 heet nu nog de Sarkies-kamer.

De architect van dit gebouw was J Afprey, die het ontwierp in de art nouveau-stijl.

De eerste steen werd gelegd op 1 juni 1910 door Eugène Lucas Sarkies.

 

John Martin Sarkies staat in de annalen (Almanak van Nederlands-Indie) van 1902 en 1903 vermeld als ‘bibitplanter’ (rijstplanter) te Madioen.

Van 1904 t.e.m. 1907 was hij toko-(=winkel)houder te Pasirian Loemadjang.

Vanaf 1908 t.e.m. 1992 komen we hem tegen als hotelhouder te Soerabaja (Embong Malang, zie foto) en van 1923 tot 1931 als directeur van hotel Sarkies te Soerabaja.

Vanaf 4 juni 1913 vestigt hij zich als directeur van hotel Sarkies in Den Haag, maar op 27 juni van hetzelfde jaar vertrok hij naar Ispahaan, zijn geboorteplaats in Perzië (Iran).

In 1940 overleed hij in Julpa (Iran) in de leeftijd van 68 jaar.

Zijn echtgenote, Henriëtte Josephine Persijn, stierf al eerder, namelijk in 1936 in Batavia. Ze was toen 65 jaar.

 

Kinderen van John Martin en Henriette Josephine:

1 Marie Sarkies, geboren op 30 december 1896 in Malang [bron: Almanak

   van Ned. Indie]. Marie is overleden op 31 december 977 in Amsterdam, 81 jaar oud.
2 Joachim Martin Sarkies, geboren op 26 januari1898 in Malang [bron: Almanak

   van Ned. Indie]. Joachim Martin is overleden in 1966 in Teheran, 68 jaar oud.

   Hij vertrok met broer Eduard Martin op 20 november 1913 naar Voorschoten.

   Zij vestigden zich beiden vanaf 4 november 1919  in den Haag en vertrokken

   op 21 mei 1920 weer naar Ned. Oost Indië.

3 Eduard Martin Sarkies, geboren op 3 november 1902 in Madioen

   [bron: Almanak van Ned. Indie].Hij was een tweelingbroer van Richard Martin.

   Hij overleed in Teheran.
4 Richard Martin Sarkies, geboren op 3 november 1902 in Madioen [bron: Almanak

   van Ned. Indie], een tweelingbroer van Eduard Martin.
   Richard Martin overleed al na 2 maanden ( 20 januari 1903) te Madioen.

 

De tuinman en de dood

Een Perzisch Edelman:

Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,

Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,

Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,

Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,

Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"

Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

P.N. van Eyck

Waar vele Persijns (en ex-president Soekarno) werden geboren en begraven (Blitar)

Blitar is een plaats in de provincie Oost-Java, waar vele Persijns zijn geboren en / of zijn begraven. De plaats ligt ten zuiden van de vulkanen Kelud en Kawi.

Blitar is ook de geboorteplaats van Soekarno, de eerste president van de Republik Indonesia. Ook zijn graf, waar regelmatig (ook door toeristen!) bloemenoffers worden gebracht, ligt in het gebied van Blitar.

……………………………………………………………………………………………………..

Een tempelcomplex, de Candi Panataran, ligt 10 kilometer ten noorden van Blitar op de lagere hellingen van de vulkaan Kelud. Het is het grootste tempelcomplex op Oost-Java, een Hindoe-complex, daterend uit de periode tussen 1197 en 1454. De hoofdtempel bij Panataran dateert van 1347. De reliëfs vertellen het Ramayana-verhaal.

De Ramayana is het grote epos uit India, het verhaal over Prins Rama en zijn vrouw Sita. Het is duizenden jaren oud en een van de meest beroemde werken aller tijden. De hoofdlijn van het verhaal betreft de ontvoering van Sita door de demon Ravana, die uiteindelijk met de hulp van Hanuman, de aap-god,  door Rama wordt gedood. Daarnaast zijn er vele andere verhalen in het epos opgenomen

De tempel is gewijd aan de god Shiva en is minstens 300 jaar in gebruik geweest, van de 12e tot de 15e eeuw. De meeste gebouwen die nu te zien zijn, zijn gebouwd in de gouden eeuw van Majapahit (12e tot de 14e eeuw) .

Een aantal kleine gebouwen staan verspreid binnen een gewijde, ommuurde binnenplaats, met de grootste en belangrijkste tempel achter in het complex

Zoals boven al aangegeven zijn in Blitar veel personen uit de Persijn-stamboom geboren en / of begraven. Daar hebben ook velen van hen gewerkt en gewoond, een gezin gesticht en gelukkige en minder gelukkige tijden beleefd.

Eén van hen was Coenraad Persijn, die in Blitar is gestorven en begraven.

Coenraad Persijn werd geboren op 17 januari 1858 in Pakkies (Japara) als zoon van Jan Coenraad Persijn en Sadirag Antoinette. Hij werd eerst bij het huwelijk van zijn ouders op 8 juni 1861 erkend.

Hij was tijdens zijn leven onder meer administrateur bij de onderneming “Petoeng Sewoe” (Modjo Kediri) en deurwaarder te Blitar.

Volgens de gegevens uit het Adresboek Nederlands-Indië heeft hij behalve in Blitar ook nog gewoond in Wonogiri, Ngrowo, Trengalek, Malang en Kediri.

Coenraad Persijn leefde met twee (Javaanse) vrouwen (tegelijk), namelijk Tarminah en Tamiah.

Tarminah werd in 1872 geboren. Haar geboorteplaats is mij helaas niet bekend. Ze overleed op 4 november 1959 in Ngadiluwih.

Tamiah werd geboren in Modjoroto in april 1889 en overleed te Soerabaja op 16 december 1954.

Kinderen van Coenraad en Tarminah:

1 Christine Elizabeth Persijn, geboren op 14 december 1902 in Kediri en in

   1904 aldaar erkend [bron: BS (Naamlijst/Adresboek N.I. jrg. 1905/75)].
   Zij is overleden op 18 december 1934 in Malang, 32 jaar oud.
   Christine Elizabeth trouwde in Blitar met Jan Willemzoon van den Dungen Bille.

2 Lambertha Christina Persijn, geboren op 23 oktober 1904 in Kediri  en erkend

   in Blitar op 7 mei 1910 [bron: RA 1911,46]. Zij overleed 14 mei 1990 in

   Maastricht,  85 jaar oud. Lambertha Christina trouwde, 21 jaar oud,

   op 3 juli 1926 in Blitar met Fritz Ferdinand

   Jann, 33 jaar oud. Fritz Ferdinand, geboren op 9 december 1892  in Fischhausen,

   overleed op 19 januari 1942 toen het schip waar hij op voer (op weg naar India)

  werd getorpedeerd. Over deze Fritz Ferdinand Jann kunt u iets meer lezen

  in het artikel “TSINGTAU en de Persijn-stamboom” op deze weblog.

3 Jan Coenraad Christiaan Persijn, geboren op 17 september 1906 in Kediri

   [bron: Regereings Almanak 1911, 46]    en op 7 mei 1910 te Blitar erkend.
   Hij overleed op 7 juni 1964 in Heerenveen ten gevolge van een auto-ongeval

   en is in Bolsward op de Algemene Begraafplaats (graf nr. 1793) begraven.

   Jan Coenraad Christiaan trouwde, 28 jaar oud, op 23 januari 1935 in Medan

   met Anna Helsina Manoe, 19 jaar oud. Anna Helsina is geboren op08 april 1915

   in Koepang (Timor). Zij overleed op 18 maart 1997 in Joure, 81 jaar oud, en is

   begraven te Bolsward op de Algemene Begraafplaats (bijgezet in het graf van

   haar man, nr. 1793)

 
4 Christiaan Coenraad Persijn, geboren op 8 september 1908 [bron: Regerings

   Almanak 1911,46] en op 7 mei 1910 in Blitar erkend.
   Christiaan Coenraad overleed op 1 april 1944. Hij is begraven op het Ereveld

   te Kanchanaburi (zie ook het artikel “Christiaan Coenraad Persijn, oorlogsslachtoffer”

   op deze weblog.

5 Henriette Christina Lambertha Johanna Persijn, geboren op 10 november 1911

   [bron: Regerings Alamanak 1913, 47] en in 1912 te Blitar erkend. Daar is ze ook

   op 10-jarige leeftijd gestorven ( 16 maart 1922) en begraven.

6 Diana Johanna Margaretha Persijn, geboren op 13 maart 1913 [bron: Regerings

   Almanak 1914, 55]. Zij overleed op 1 oktober 1974 in Maastricht. Ze bleef ongehuwd.

7 Eduard Coenraad Christiaan Lambertus Persijn, geboren op 16 januari 1915 in Blitar

   [bron: Regerings Almanak 1916, 173 / Almanak van Ned. Indië] en in dat zelfde jaar

   erkend. Hij is overleden op 15 augustus 1943 in Soerabaja, 28 jaar oud.

   Hij bleef ongehuwd

8 Margaretha Christina Johanna Persijn, geboren op 06 november 1916 in Blitar

  [bron: Regerings Almanak 1918, 62] en in dat zelfde jaar ook erkend.

  Zij overleed  op 21 december 1994 in Heerlen op de leeftijd van 78 jaar oud.

  Margaretha Christina Johanna trouwde, 49 jaar oud, op 17 juni 1966 in Maastricht

  met Cornelis Leeuwenburg, geboren in Rotterdam op 7 september 1898 en overleden

  in Heerlen op 26 januari 1978. Bij zijn huwelijk met Margaretha Christina Johanna

  was hij weduwnaar (van W. Vos)

9 Pieter Willem Coenraad Persijn, geboren op 2 september 1918 in Blitar [bron:

   Regerings Almanak 1920, 64] en aldaar in het zelfde jaar erkend.
   Pieter Willem Coenraad is als 2-jarig kind overleden op 29 april 1921 in Blitar.

   [bron: Regerings Almanak 1922,/23, 160 / Almanak van Ned. Indie].

   Hij ligt begraven te Blitar.

Kinderen van Coenraad en Tamiah:

1 Johanna Christina Persijn, geboren op 1 maart 1905 in Tjeker/Blitar [bron:

   Regerings Almanak 1911, 46] en erkend te Blitar op 7 mei 1910 (Bron:

   Regerings Almanak 1911, 46). Johanna Christina is overleden.
   Van haar is bekend dat ze van 1922 tot 1928 als employé  werkzaam was

   bij de Nederlands-Indische Handelsbank.

   Haar eerste huwelijk was op 25-jarige leeftijd (op 5 april 1930 te Blitar) met

   Hein Martinus Sick, oud 41, geboren in Kediri op 19 januaria 1889 en overleden

   in Soerabaja in 1941.
  Johanna Christina Persijn en Hein Martinus Sick en Johanna Christina Persijn

  hadden geen kinderen. Van 1931 tot 1941 was Hein Martinus evangelist

  van een Pinkstergemeente.
  Ze trouwde voor de tweede maal toen ze 37 was op 1 april 1941 in Soerabaja met

  George Bernard van Kempen, 30 jaar oud, geboren op 21 augustus 1911 in Boemi Ajoe.

  George Bernard werd te Brebes erkend op 2 september 1911. Hij overleed op 7 juni

  1988 in Nijmegen, 76 jaar oud .

2.Dorothea Lambertha Persijn, geboren op 31 mei1907 in Modjoroto [bron: Regerings

   Almanak 1911, 46]. Notitie bij de geboorte van Dorothea Lambertha: Erkend te Blitar

   op 7 mei 1910 (Bron: Regerings Almanak 1911, 46)
   Dorothea Lambertha is overleden op 29 maart1966 in Haarlem, 58 jaar oud.
   Ze vestigde zich in Den Haag op 13 mei1935 [vanuit Nice] en keerde terug naar

   Ned. O. Indie op 24 september 1935                    

   Dorothea Lambertha trouwde, 29 jaar oud, op 13 mei1937 in Soerabaja met

   Raymond Jean Bree, 26 jaar oud. Raymond Jean is geboren op 17 januari 191

   in Alkmaar. Raymond Jean is overleden op 11 februari 1945 in Motojama (Japan),

   34 jaar oud [bron: Oorlogsgravenstichting]. Hij is begraven te Jakarta.
   Notitie bij overlijden van Raymond Jean: Raymond Jean Bree is begraven in

   Jakarta op het Ned. Ereveld -Menteng Pulo-.
   Bij zijn overlijden was hij Sergeant-machinist bij de Kon. Marine.
   Hij is begraven in vak Col.0, graf nr. 13 (Bron: Oorlogsgravenstichting)
   Daarvoor was hij van 1931 tot 1940 machinist bij de JCJ-lijn te Soerabaja

3 Eleonora Johanna Persijn, geboren op 16 oktober 1909 in Blitar [bron: Regerings

   Almanak 1911, 46 / Almanak van Ned. Indie].  Zij werd erkend te Blitar op 7 mei 1910

   (Bron: Regerings Almanak 1911, 46)
   Eleonora Johanna is overleden. Zij was ongehuwd.
   Volgens de gegevens van de Indische spoorwegmaatschappijen (Nationaal Archief,

   Den Haag) was Eleonora Johanna vanaf 7 juni 1927 in “losse dienst” werkzaam als

   employee bij de Zuster-Spoorwegmaatschappijen op een maandbezoldiging van

   f 120,- ter vervanging van mej. Ch.C. v.d. Sluis (Klerk II in vaste dienst) aan wie op

   eigen verzoek eervol ontslag is verleend i.v.m. huwelijk.
   Hierbij werd aangegeven dat ze eerder had gewerkt bij Tiedeman & van Kerchen

   (van 26 jini 1926 tot ultiomo januari 1927) en van ultimo januari 1927 tot 7 juni 1927

   op het Residentiekantoor.
   De aanstelling bij de Zuster-Spoorwegmaatschappijen  werd bevestigd in een schrijven

   dd 15-06-1927 (no 66P) van de hoofdvertegenwoordiger te Semarang aan de

   administrateur te Wonosobo

   (Bron: Personeelsdossiers Zuster-Spoorwegmaatschappijen)  

   Vanaf 1928 tot 1948 was zij klerke bij de Oost-Java Stoomtram Maatschappij

   te Soerabaja

   Per 1 januari 1928 was zijn klerk 2^de klas (tijdelijke dienst) met een  salaris  van

   f 135,- per maand.
   Per 16 oktober 1930 werd zij als klerk 2^de klas in vaste dienst aangesteld.

   Deze aanstelling werd goedgekeud door Dr. R. Hartelust. [bron: Personeelsdossier

   Zuster-Spoorwegmaatschappijen (Nationaal Archief, den Haag)].

   Van 1937 tot 1948 was zij klerk 1^ste klas bij dezelfde maatschappij.       

   Op 1 maart 1948 werd zij op eigen verzoek eervol ontslagen.                

   Uit het personeelsdossier blijkt verder dat ze naast haar MULO-diploma ook een

   diploma had gehaads voor “eerste klas machineschrijven”.

4 Lambertus Coenraad Christiaan Persijn, geboren op 30 december 1911

   [bron: ALMNI / RA 1913, 47]. Hij werd op 7 september 1912 in Blitar erkend.
   Lambertus Coenraad Christiaan overleed op 20 februari 1981 in Gorinchem,

  69 jaar oud.

  Hij was van 1937 tot 1958 werkzaam als werktuigkundige.

  Lambertus Coenraad Christiaan trouwde op  27-jarige leeftijd op 22 maart 1939

  in Malang met Jeannette Piette, 20 jaar oud. Jeannette is geboren op 9 april

  1918 in Paree en overleed op 20 mei 1988 in Gorinchem, 70 jaar oud.

5 Jan Coenraad Persijn, geboren op 27 december 1916 in Blitar [bron: RA 1918,61]

   en op dezelfde dag erkend.

   In 1940 werkye hij als employé bij de Bataafse Petroleum Maatschappij (BPM) te

   Balikpapan op het eiland Borneo.
   Jan Coenraad overleed als oorlogsslachtoffer op 9 februari 1942. Zie ook het artikel

   “Jan Coenraad Persijn, oorlogsslachtoffer” op deze weblog.

   Hij werd begraven op het Nederlandse Ereveld “Kembang Koening”, vak KDH, graf nr. 53.

6 Catharina Johanna Dorothea Persijn, geboren op 28 maart 1919 in Blitar [bron:

   Almanak van Ned. Indie] en in dat zelfde jaar erkend.
  Zij overleed op 15 juli 1977 in Utrecht, 58 jaar oud.

  Catharina Johanna Dorothea trouwde toen ze 27 jaar oud was op 20 maart 1947

  in Soerabaja met Bernardus Franciscus Bregonje, 25 jaar oud. Hij was in Zwolle

  geboren op 8 februari 1922.

  Het echtpaar had geen kinderen.
……………………………………………………………………………………………………….

Coenraad Persijn, de vader van al deze kinderen overleed op 30 oktober 1920 te Blitar

waar hij ook werd begraven [bron: Almanak van Ned. Indie].

In hetzelfde graf werden later ook zijn zoon Pieter Willem Coenraad (gestorven in1921)

en zijn dochter Henriëtte Christina Lambertha (gestorven in 1922) bijgezet.

Van der Laan + Droop = Van der Laan Droop

(Dit artikel is een herziene versie van een vorig artikel onder dezelfde naam. Er werden mij namelijk aanvullingen op de kinderen van Gerrit ten Cate en Maria Alida van der Laan Droop doorgespeeld door Nanny Verheijen. Waarvoor dank!

Zij vond de gegevens in een artikel van Drs. P. Kal, getiteld “Genealogie van de Indische familie Droop en Vacquier Droop” in de Indische Navorscher, jaargang 6 (1993), nr. 1).

Voor de genealogische site van de familie  Flohr-Verheijen zie de betreffende link bij “Mijn favorieten” op deze weblog

Op 21 oktober 1781 werd in Amsterdam geboren Maria Alida (Folkertsdochter) van der Laan.

In de Nieuwe Kerk (zie foto) werd zij volgens het doopbewijs (bron: Gemeente Archief Amsterdam, 58 p p 294, nr.1) op 24 oktober 1781 gedoopt door dominee Filips Serrurier.

Zij was een dochter van Folkert van der Laan en Henrica Reeters.

Toen zij 2 jaar oud was overleed haar vader (10 september 1784). Haar moeder hertrouwde zo’n 2 jaar daarna, namelijk op 16 juli 1786, met Jan Jobst Droop, die in Osnabrück was geboren.

Maria Alida groeide dus eigenlijk op in het gezin Droop-Reeters. Waarschijnlijk heeft ze daarom haar naam later laten wijzigen van ‘van der Laan’  in ‘van der Laan Droop’.

Op 20-jarige leeftijd ( 7 maart 1802) trad Maria Alida in Zwolle in het huwelijk met Gerrit ten Cate, die op 14 december 1767 in Zwolle werd geboren als zoon van Berent Gerritsz ten Cate en Antonia Hendrika van Marle.

Met haar echtgenoot zou ze later naar Nederlands-Indië gaan. Daar is ze op 12 januari 1842 ook gestorven (Batavia, Kedong Allang) en begraven. Ze was toen al weduwe. Haar man overleed namelijk al op 12 april 1824 (Kaap de Goede Hoop).

Maria Alida van der Laan Droop en Gerrit ten Cate hadden vijf kinderen:

Hendrika Antoinia, geboren op 20 december 1803 in Zwolle en overleden in Banjoemas  op 17 april 1837 op 33-jarige leeftijd. Zij huwde toen ze 22 was in Batavia op 22 juli 1827 met Guillaume de Serière, die toen 39 jaar was. Guillaume werd geboren op 3 januari 1788 in Naarden en overleed op 17 september 1869 in Den Haag.

In 1821 was Guillaume predikant en in 1841 Gouverneur der Molukken.

Folkert Jan, op 28 februari 1805 in Zwolle geboren en op 19 oktober 1839 in Nederlands-Indië (Pasoeroean) overleden.

Volgens “Ons Nageslacht”, nr. 1, februari 1935, 8ste jaargang, was Folkert Jan eerst Griffier van het Hooggerechtshof in Nederlands-Indië en later secretaris in zijn woonplaats Pasoeroean.

Hij trouwde op 22 juli 1827 in Batavia met de toen 20-jarige Catharina Johanna Reiniera van Riemsdijk, een dochter van Petrus Wilhelmus Helvetius van Riemsdijk en Sophia Cornelia Bangeman.

Catharina Johanna Reiniera overleed in Batavia op 30 maart 1849.

Frederik werd omstreeks 1808 geboren. Wanneer hij is overleden is me (nog) niet bekend. Hij trouwde met de inheemse vrouw Sarinem.

Johannes Hendrikus Wilhelmus, eveneens in Zwolle geboren en wel op 28 maart 1813. Volgens gegevens van de Almanak / Adressenlijst van Ned.-Indië woonde Johannes Hendrikus Wilhelmus in Nederlands-Indië onder meer in Japara (1836-1838 en 1850-1854), Koedoes (1840), Pekalongan (1841-1843), Kadoe (1845-1849) en Modjokerto (1854 -1860).

Van 1859 tot 1860 was hij met ziekteverlof in Nederland.

In 1840 komen we hem in de analen tegen als Controleur der 2de  klasse Landelijke Inkomsten en Kulturen en van 1845 tot 1848 als Controleur der 1ste klasse Landelijke Inkomsten en Kulturen en als taxateur losse/vaste goederen te Kadoe.

In 1851 en 1852 was hij Assistent-Resident, notaris en vendumeester te Japara en in dezelfde functies in Modjokerto van 1854 tot 1858.

Toen hij 23 jaar oud was trouwde hij op 1 juli 1836 in Jepara (bron: Regeringsalmanak jrg.1837, blz. 206) met Maria Helena Persijn, die toen 15 jaar oud was. Ze werd namelijk geboren op 26 januari 1821 in Japara & Joanna [bron: Almanak van Ned. Indie 1815-1942 / Regeringsalmanak 1822,] als dochter van Coenraad Persijn en Catharina Dorothea van Gumster.

Johannes Hendrikus Wilhelmus overleed in Rotterdam op 31 oktober 1860 en zijn vrouw, Maria Helena Persijn, op 8 december 1898 in ’s-Gravenhage (bron: Gemeente Archief Den Haag). Ze werd 77 jaar.

Gerrit Willem werd geboren in Batavia op 26 januari 1821.

Hij woonde van 1854 tot 1861 in Pekalongan en had onder meer de volgende functies:

diaken, commies op het Residentiekantoor en griffier van de Landraad.

Hij trouwde met een zuster van de echtgenote van zijn broer Johannes Hendrikus Wilhelmus, namelijk met  Catharina Wilhelmina Persijn, die op 3 juni 1832 te Japara werd geboren (bron: Regerings Almanak 1833, blz. 237). Het huwelijk werd voltrokken op 26 januari1852 in Japara/Pekalongan.

Gerrit Willem ten Cate overleed op 16 september 1861 in Pekalongan en zijn echtgenote op 4 maart 1917 in Djokjakarta.

Uit het gezin ten Cate - van der Laan Droop lopen dus 2 lijnen naar de familie Persijn - van Gumster.