Uit eten gaan was al een tijdje geleden gezien mijn ervaring in het Pakhuis (zie vorig bericht). Maar wordt er niet gezegd dat als je van een paard valt is het best er direct weer op te kruipen.
Een vriendin had me dus uitgenodigd iets te gaan eten in Aalst. Waar wist ze nog niet juist. Ik kon kiezen tussen een nieuw Japans restaurant (maar merkte aan haar lichaamstaal dat ze eigenlijk liever niet had dat we binnengingen), het Wiener Haus (gaat ze volgende week al naartoe). Het werd dus De Kapelaan. Een kapel die verbouwd werd tot brasserie.
Onze entree viel niet in de smaak van de eigenares (of de bazin van dienst). We waren dan ook binnengestapt zonder iets te zeggen. Halverwege de trap naar de eerste verdieping, het restaurant heeft er 3, hoorden we "moet er eerst niet gevraagd worden of er nog plaatsen vrij zijn". Oeps, hadden we niet aan gedacht. We waren één van de eerste klanten en daar hadden we nu echt niet aan gedacht. Er bleek nog plaats vrij (tafel 105). De ober, vlotte jongen, goede verkoper, gaf uitleg bij de kaart, na eerst onze jassen weggehangen te hebben (de mijne 4 jaar oud, gekocht bij H&M). Een heel interessante menulijst, heel gevarieerd, als voorgerecht konden we tapas krijgen, maar we konden er ook een hoofdgerecht van maken. Dat goldt voor de meeste voorgerechten. We kozen beiden een krokante garnaalsalade met een Japans klinkende saus. Lezer, het was heerlijk. Onze enige negatieve opmerking is dat het toch wel wat veel was (zeker 100g garnalen, heerlijk slaatje, lekkere frietjes). Maar ondergetekende wou toch nog een dessert. Het werd amandelijs. Niet slecht, maar het slaatjes was dus beter.
Het restaurant zat inmiddels inderdaad vol. Maar de tafels stonden toch voldoende ver uit elkaar om veilig hartsgeheimen te kunnen uitwisselen.
De rekening : ongeveer 50 euro voor een glas witte wijn, een witte martini, een glas water, 2 garnaalslaatjes, 2 bolletjes amandelijs, een espresso en een decaffeiné.
Mijn H&M jas werd me aangetrokken door de ober als was het een bontjas.
We keerden tevreden huiswaarts.
De brasserie heeft een site : www.dekapelaan.be
Lezer van deze bespreking raad ik nog aan toch eventjes mijn bespreking over het Pakhuis te lezen.
Ik plan een etentje met mijn beste vriendin, gevolgd door een film. Niet zo eenvoudig als het lijkt.
Agendas moeten naast elkaar gelegd worden, regelingen getroffen met echtgenoten En er moet een goed restaurant gezocht worden.
De keuze valt op het Pakhuis. We hebben er in het verleden lekker gegeten en in De Standaard van de week ervoor werd het restaurant nog aanbevolen. Jammer dat jullie gebrek aan dienstverlening en professionalisme zoveel te wensen overlaat en niet werd vermeld.
Het eten is lekker, de bediening vlot, en wij amuseren ons. Tot we moeten betalen
Ik krijg de rekening, stop mijn creditcard erbij. Een halfuur later zitten we er nog. De tafel is inmiddels afgeruimd. Net als de tafels rond ons trouwens, en ik zie de kelnerin mensen bedienen. Is men ons vergeten ?
Nee, blijkbaar is de creditcard ergens onderweg verloren gegaan en tussen de soep en de patatten wordt naar de kaart gezocht.
Er wordt ons bevestigd dat de kaart zeker tussen het wel erg eenvoudige kaftje zat waarin de rekening wordt gepresenteerd. En dat er verder wordt gezocht.
Tien minuten later : Kunt u de rekening op een andere manier betalen. Brave en geduldige mensen als we zijn, we zitten hier tenslotte om iets te vieren, beginnen we nu pas enige vorm van irritatie te voelen.
We hebben immers betaald, mijn kaart is verdwenen, we zitten inmiddels al een drie kwartier te wachten, en kunnen de film inmiddels vergeten. Bovendien kan iemand er al vandoor zijn met de kaart en die al ergens anders gebruikt hebben.
Ik kan op geen andere manier betalen en bij de reactie daarop breekt de irritatie echt door : Bent u er wel zeker van dat u de kaart bij de rekening hebt gestopt?
Die opmerkingen, het missen van de film en het feit dat ik die kaart nu eigenlijk wel wil blokkeren, ze is immers al een uur verdwenen in een bomvol restaurant zetten, een behoorlijke domper op de avond.
Maar het wordt nog erger. We moeten naar de kassa.. Daar wachten we tien minuten op de maître d. Inmiddels ons trouwens nog twee keer gevraagd of we wel zeker zijn dat de kaart bij de rekening zat en of we toch nog eens in onze portefeuille kunnen zoeken. In bedekte termen leugenaar genoemd worden is niet erg leuk, en al zeker niet op je verjaardag.
De maïtre d belt naar de bank card company om de kaart te blokkeren. Er worden bedragen genoemd aan de telefoon. Hoewel het over mijn kaart ben ik blijkbaar niet nodig bij het blokkeren van de kaart en krijg ik niemand aan de telefoon. Ik heb mensen al voor minder een scène weten maken.
Ik heb ondertussen, na thuiskomst, onmiddellijk naar BCC gebeld. Mijn nieuwe kaart krijg ik binnen de vijf werkdagen. Van mijn oude is blijkbaar geen geld afgehaald. Wat de kosten voor een nieuwe kaart zijn weet ik nog niet.
Maar vooral, onze avond was compleet om zeep. Een betere manier om te omschrijven heb ik niet. 2 dagen later word ik gebeld. De kaart is teruggevonden (ik ben dus geen leugenaar), en of ik de rekening wil betalen.
Nee, dat gaat niet zomaar, ik wil de manager spreken. Die zegt in bedekte termen dat ik alles overdrijf en een profiteur ben. Ik wil immers niet betalen. Wat ik vraag is een brief met verontschuldigingen. Nee dus, in plaats daarvan krijg ik de dag erna de rekening - 20 euro. Zo snel mogelijk te regelen.
Denk dus twee keer na voor je in dit behoorlijk slecht gemanagede en klantonvriendelijke restaurant gaat eten. De service in de McDonald's ernaast is gegarandeerd 100% beter.
Wij kwamen er nog vanaf met een verloren kaart, maar wat gebeurt er als de kelner onderweg naar de kassa geld verliest ...
