Dag...boekje, 7 november is een drukke verjaardag in mijn kennissenkring, en dus zijn heel wat kaartjes verstuurd. Annelies van Busworld, Hans van het ICB, Philippe Schollaert (niet te bereiken), Jarig zijn, een mooi besef. De dag dat je jezelf een plaatje invocht in deze wereld, en ook dat gebeurt voor heel wat mensen op een eigen aparte manier. En al waren we er zeker bij en centrum van alle aandacht, ons blijft het herinneringsgewijs een verdwenen iets. Toch hoorde ik ooit iemand beweren dat baby's soms indrukken van die tunnelgang herinneren, en ik mag het graag geloven. Mijn kinderen kwamen vlot en makkelijk ter wereld via een keizersnede waar ik na die eerste wah-oeps-heu-schrik-melding dan toch blij om was. En dan denk je es terug aan een aantal jaren geleden: pakweg een eeuw geleden, waarbij ik dat kraambed niet zou hebben overleefd met een boreling van 5,150 kg, waarbij ik niet eens zou hebben geleefd om zwanger te worden, na de vaststelling van diabetes, suikerziekte.
Na een aantal 200810-notities wordt het even wennen aan deze maand met 200811. We leren wel. Blij dat we verder mogen leren en verder gaan. Voel me wat moe en verward vandaag, zoals een stilstaan bij begin november wel voor meer mensen iets zal betekenen. Programma's op tv laten diverse signalen en indrukken na. Hoe ons leven toch wordt beïnvloed door dat medium nadat we al een verwerkingsproces te doorcrossen hebben met seizoenen en gevierde hoogdagen. 1 november, de dag van de familie en dit jaar de ervaring dat onze generatie van 50+ soms zonder die vertrouwens-oudere generatie komt te staan. En dan denk ik aan Mieke Degryse en haar K-confrontatie. Een ongunstig levensticketje wat ze trok, ze zegt ze in antwoord op de stilgestelde vraag: waarom ik? Gisteravond keek ik bij de familiebijeenkomst rond en zag blije gezichten, blij van samen te zijn, blij van er te zijn, blij om iedereen te zien...en op te gaan in die aanstekelijke sfeer. Soms zijn er es wrijvingen onderling, mensen blijven mensen en ik blijft ik, maar op momenten wordt dat vervaagd, gladgestreken en als iedereen een beetje oppast met wat hij/zij zegt en doet, wordt het voor iedereen goed leefbaar. Bij deze dus mijn erkentelijkheid, mijn dank aan burgemeester Luc Martens om zijn beslissing terug te keren op die belastingen en alzo de schadeimpact op zijn bevolking te (proberen te) beperken. Ere wie ere toekomt, al blijft natuurlijk altijd dat menselijke gevoel van... wantrouwen, want de effectieve beslissingen met cijfers moeten nog volgen. Dit wantrouwgevoel is me eerder onbekend _ een oud leraar recht indertijd zei dat je twee soorten mensen hebt: zij die vertrouwen tot ze bewezen worden niet langer te mogen vertrouwen en zij die wantrouwen tot ze zeker weten dat vertrouwen op zijn plaats is _ maar heb geleerd er rekening mee te houden. Vooreerst omdat je van een politieker nooit weet wat te verwachten en om de levensgevaarlijke afgrond tussen zeggen en doen. Omdat daar geleidingen spelen waar je als fysicus, als wetenschapper, als bioloog, als antropoloog enz. nooit rekening mee kan houden. De politiek als wolf, als boze wolf, als egoïstische wolf, als machtsbeluste en geldhongerige wolf, als ego-homo-wolf..., me-myself-and-I is een uitdrukking, voor een politieker te verwoorden naar me-myself-and-for-me. Het verschil tussen hen en ik: mij maakt het triest, hen maakt het gelukkig en rijk. Omdat wat zij bezitten, moet kunnen worden geteld op rekenmachine of telraam of .xls-bestand, gecalculeerd. Maar dat lukt niet zo best met gevoel.
Ondertussen lang in bad geweest, mijn lichaam door en door opgewarmd, ook even onder de zonnehemel en wat gerust. Nu schoon lijf en gewassen haren, verse pyjama en peignoir en lekkerwarme dikke sokken. Nog even wat eten en dan proberen vroeg in bed te geraken. Gisteren was ik met vrienden op de boekenbeurs, een unieke belevenis, had dit nog nooit meegemaakt. Normaliter probeer ik van dit soort gelegenheden (veel volk) weg te blijven, maar boeken blijven boeken en ik heb er dus een paar mee naar huis. Benieuwd, want ik ben afgegaan op meningen van Molly en een paar enthousiaste omstaanders op bepaalde standen. En bij het middageten zagen we Goedele Liekens en op de stand van House of Books was ook Sabine Devos en Miel Dekeyser; verder nog heel wat bekende tv-figuren gezien maar ook onbekende auteurs die van dienst waren om te signeren. Eigenlijk best leuk, en volk, mijn god, volk dat daar was. Bij het terugrijden hoorden we een bezoeksstijging van 20% bij verleden jaar in de eerste openingsdagen. Het boek blijft dus geliefd, en dat was goed om zien; bezoekers in alle leeftijden. Ik heb me dus voorgenomen meer te lezen, minder tv, meer boek. Moet te doen zijn met de wintermaanden te komen, zoals ik vroeger deed. Was en strijk laten liggen om een goed boek door te lezen, niet kunnen ophouden. Nu ben ik veel plichtsbewuster geworden en ruim dus eerst op en blijf bezig, tot ik te moe ben om nog letters voor mijn ogen te zien dansen. Het kleine boekje met kinderuitspraken ligt op het kastje in 't toilet, en daar heb ik al een paar leuke pareltjes ontdekt. Rik en Molly, bedankt dat ik meemocht! g-riet-ings. P.S. Bij het terugrijden reed Rik op zeker ogenblik af om bij te tanken. Molly bleef zitten en ikke zocht een toilet op. Toen ik terugkeerde, hollend tussen de regendruppels en plassen door, had Molly een enthousiast verhaald: een paar mensen, Marokaans uiterlijk, hadden Rik herkend en hem aangesproken, vol lof over zijn optreden in de zaak Remmery en wat hij voor Naïma deed. En ik was trots dat mensen zich daarvoor uitspraken, dat zij die wij allochtonen noemen, de autochtonen respecteren die het voor hen opnemen. En al bij al: moeilijkheden met die mensen had ik nog niet, maar bij ons eigen landgenoten lopen ook een pak eikels en ambetanterikken en slechterikken rond. Daar kan ik meer verhalen over vertellen, maar 't zal niet meer voor vanavond zijn. En ach, die gasten verdienen het niet eens dat je er nog tijd of denken aan besteed.
Dag...boekje, De laatste dag van oktober 2008, ongelooflijk hoe vlug die maand ging. En net nu het zo koud begint te worden, zal de traag wellicht weer trager gaan lopen... en begin ik alvast met mijn tot vervelens toe herhaalde uitdrukking: tijd dat het zomer wordt.
Laatste bericht over onze politieke zakkenvullers werd vandaag via mailbericht aangevuld rond persoon van elio di rupo. Als dat waar is, stuurde verzender nog mee, en idd, als dat waar is dan mogen ze hem achter zijn strik afknippen. Tijden waarin zovele mensen hun werk verliezen, hun geld verliezen, in onzekerheid worden gebracht en tegenstrijdige berichten te horen krijgen zodat we nog meer gaan tollen... dat zijn tijden waarin we AD-tjes kweken: Dolfskes, zodat extreme brains weer meer impact op mensen gaan krijgen. De krantentitels waarbij de ene een andere met zijn rug tegen de muur plaatst, enz. maken het groeiende criminele karakter nog duidelijker. En met een film als De Loft achterin onze angstkeel krijg je nog een pak om over na te denken, over zowel mannen als vrouwen. Nee, oudgrut aan 't worden, ik voelde me meer thuis in de flowerpower generation: love, peace and affection. Dat globalisatie-monster, dat almaar meer hongerige en hapklare koppen lijkt te krijgen komt vanuit die samengroei van geld en macht en sluwe bedenkingen van hoe je samen nog meer geld en macht kan verzamelen. Nee, niks op tegen, behalve als het gaat ten koste van. En zo is het nu en hier het geval. Nog even doorwerken, morgen naar boekenbeurs als alles goed gaat en dan 's avonds met de familie samen bij jongste broer en zijn gezin thuis. Zondag es proberen uit te slapen, rusten, niks doen (en vooral niet denken aan strijken en boven dweilen, enz.). zvd, zorgen voor dan. g-riet-ings.
Voor wie er sinds de kandidatuur van de big boss van Volvo Cars voor de CD&V er mocht aan twijfelen dat deze partij wel degelijk een volkspartij is, kunnen we geruststellen.Dé man van het volk bij uitstek, de ex-premier Jean-Luc Dehaene, verdient zijn centjes zoals u en ik. Als bestuurder bij brouwerij Inbev verdiende ons Brabants trekpaard 79.000 Euro in 2006 voor het bijwonen van 13 vergaderingen. Uitgerekend wil dit zeggen dat elke keer dat Dehaene zijn gat verzet hij 6077 Euro dikker wordt of ongeveer 243.000 oude Belgische Franken. Waarschijnlijk is er een risicopremie aan verbonden die hoog oploopt wegens het getal 13? Voorwaar, voorwaar: Dehaene is de kip met de gouden eieren. En wij dachten dat dit enkel in sprookjes gebeurde
Overgenomen vanop http://marxisten.blogspot.com Soit, op die, me onbekende site, vond ik eigenlijk niks terug van Dehaene, maar aanleiding van dit stukje was een mail die ik ontving, met een afbeelding van ons Belgische vetje bij uitstek als een soort boeddha, en met verwijzing naar Dexia. Actualiteit dus. Mij weze vergeven dat ik het niet kan omzetten naar een hier bruikbare afbeelding of geen personeel heb om die daarmee te belasten, maar vooral tekenend is dat het beeldje wordt doorgestuurd (JL, rondsturen houdt bij mij altijd op, hier heb je dus een onverdiende chance). Bron: http://multiblog.vrt.be/canvasactua/files/2008/01/dehaenedekeien1.jpg
Dag... boekje, Deze avond ben ik even langsgeweest bij de huisarts, medicatiebriefjes vragen (diabetes, hartconditie en schildklier) en tot slot, wat vragen en spreken over de buik. Mijn buik. De buik van mijn lichaam in overgang, of op weg ernaartoe. Is de overgang de periode die je doormaakt van onregelmatige maandstonden tot het volledig stoppen met die bloedingen of is de overgang alleen maar de toestand waarbij je geen maandstonden meer hebt en je lichaam zich dus in een nieuwe hormoonbasis settelt. Onlangs had ik weer die onbeheersbare drang om te poetsen, te werken, te kuisen, op te ruimen, bezig te zijn (met 300% profijt voor mijn baas, want ik heb gedraaid als een goed-geoliede supermachine, alleen zal hij dat wel nooit weten of beter: niet willen weten). Echtgenoot weet dan hoe laat het is of worden zal: maandstonden?! Maar die waren een tijd uitgebleven en vervangen door dag- en nacht-vulkaan-aanvallen gevolgd door ijstijden. Een leuke afwisseling, zwetendheet en ijskoud, en van voor af aan herbeginnen. 's Nacht, btw, word je daar nog es extra wakker van, dus een extra schrik- (=stress?)factor is dan nog de vrees om ziek te worden (baasje liet al weten dat mijn 20% ziekteverzuim onacceptabel was; soit, we hadden het daar al over). Maar, mss stom: de twijfel van K zat er wel ergens. Waar kwam die pijn bij het plassen opeens vandaan, en dan dat bloed? Gezwollen buik en zware benen? Pijnlijke buik? Buikloop en dan weer verstopt. Geen hongergevoel. Dan weer continu honger. 10x op twee uur naar toilet. Extra voordeel bij deze situatie: een nacht doorgeslapen, heerlijk. Probleem: achterliggende moeheid komt dan extra boven, dus ik probeer _ echt waar!!! _ vanavond vroeg in bed te geraken, met een pijnstiller, want mijn buik laat zich nondedju goed voelen: alsof dat jarenlange krabberke nooit weg was en nog steeds goed levend vlees uit mijn buik aan het plukken is... Genoeg over manonvriendelijke onderwerpen, alhoewel, waarom daar dan ook rekening mee te houden. Dit soort vrouwtoestand vind ik evenmin leuk, alleen ik maak ze door en mag klagen. Laat een man het aandurven hier iets over te zeggen, en ik knoop een zwarte sjaal om mijn (pijnlijke) buik, denk aan de gordel en haal heel assertief uit, ongeacht wat ik daarbij raak. Tja, zolang we kunnen lachen, zal het wel goed blijven.
Ietwat verwonderd in het meer clicks op mijn dagboek; heeft de naam Dehaene gewerkt?, want dat had ik niet voorzien. Getwijfeld of ik zou gaan knippen (met M. Propre?, iets wat me al heel mijn leven ergert omdat er nooit een Mevrouw Propre bijkwam; alleen vrouwen die hun kuisen wilden vergemakkelijken met een M-product; zou een dildo dan niet beter zijn _ en ik zie het product meteen al in de rekken liggen tussen de kuisproducten, met een slogan: eventjes krachten opdoen! Enjoy your work!... soit, verloren idee tussendoor), maar het niet gedaan.
Ander, cultureler en muzikaler nieuws: gisterenavond in de Spil in Roeselare Milow aan het werk gezien. Super. Heeft die gast een mooie stem of heeft die gast een supermooie stem. Zijn vocaliste, soit, het ganse team: perfect. Joyful life of the living. Ze gingen midden het publiek staan, de ganse ploeg, en ik heb genoten, ik heb genoten, ik heb genoten. Jong, heel jong en ouder en minder oud en nog minder oud, allemaal samen een voor Milow. Waar haalde hij zijn stem vandaag, en zijn vocaliste? Ach, te kunnen zingen, jezelf zo kwijt te kunnen in teksten, zang, intonatie en gevoel. Dat liedje over het Herald of free enterprise en dat tragedie van dat gegeven, aangrijpend gebracht. Maar mijn baas sneed zo in mijn loon dat geen geld meer blijft om dat soort uitgaven als voor een CD te rechtvaardigen, anders had ik de CD daarvan gekocht. Goeie muziek en goeie entertaining. Je ziet zo dat ze leven in hun muziek, erin opgaan, weten waarover ze zingen, en hun muziek laten drijven op die gevoelens. Wat kunnen wij, gewone mensen, zonder specifieke gaven of talenten? Soit, zolang we de hypocriete politieke tour niet opgaan, maakt het weinig uit; sommigen willen dat gebrek aan enig talent compenseren door... nee, niet vanavond. De dag was lang tot aan het spreekuur van de huisarts, en ik kwam gerustgesteld buiten, ging nog even langs bij mijn ouders, waar ik dan weer mijn kouwe neus kon opwarmen en trok toen weer verder tot thuis, om opnieuw mijn neus even boven de kachel te houden. Nu brandt hier enkel licht in mijn bureau en in de living, verder niks. Ik wil Gaselwest bewijzen dat ze hun 30 EUR extra die ze wilden aanrekenen, en dit ondanks het zoveel minder verbruik verleden jaar, aan geen kant verdienden om zelfs te durven voor te veronderstellen. Zou ook over dat onderwerp een en ander kunnen vertellen _ zoals dit ene iets: ze geven elk jaar dure presentjes voor hun bestuurders _ en dan weet ik dat ik daar ook een stuk in heb betaald. Niet goed, pas bien, nicht Gut, totally wrong... Te moe nu, dus g-riet-ings and CU.
Tegen alle besparingsplannen in, toch even de convector aangezet, rechts van mijn benen af, lekker luxueus dit beetje warmte in deze killige bureau. Ik ril al de ganse morgen, net of ik een kou onder het vel meedraag. Zelfs de knuffelrock-CD die nu speelt, brengt weinig extra warmte, maar blijft toch lekker rustige en aansprekende muziek. Sinds enige tijd heb ik een vriendenkring via Netlog, sociale netwerken noemen ze dat. Ben erin gerold en zit er nog in. Maar soms tref je daar ook deelnemers die je persé ende persé willen zien, ontmoeten, trakteren op een drankje. Jammer dat een simpel nee dan opeens het onderwerp van een overtuigingsstrijd wordt, besloten met "je laat je door je angsten beheersen", "je bent een schijthaas", "leven in schone schijn"... Sommige mensen die ik daar ontmoet, mag ik op basis van wat ik weet en verneem in de berichten. Een pak fijne mensen die es graag praten, een en ander vertellen (vergelijkbaar met een weblog-dagboek, of niet?!) en die _ een eerder rare term in de briefschrijving _ luisteren naar je schriftuur. Een Netlogvriend die goed tussen mijn regels in kan lezen, een andere die zo lief overkomt en mijn ijdelheid streelt in zijn aanpak, short messages, die me... soit, mss tout court: op een piëdestal plaatst, of het gevoel ervan geeft. Het gevoel dat iemand je bewondert, is een ijdele streling voor de geest die al es vergeet, voor een huid die (op sommige plaatsen) een plastisch strijkijzer kan gebruiken, voor een haartooi die je blonde jonge lokken van weleer voor altijd vrijwaren van grijzige-assekleur. Het lijkt me alsof die vapeurs ervoor zorgen dat door die kokende warmtegolven mijn haren rapper groeien en me dus vaker naar een kapper doen gaan. Die laat dan op een paar uren tijd die donkere uitgroei verdwijnen, met een product dat me inzake geur de adem beneemt, mijn ogen doet tranen en mijn hoofdhuid voor een tijd doet tintelen van overgevoeligheid. En het is meteen een goeie hap uit mijn maandbudget. Goed voor hen...(sic). Onlangs een mooie zin gelezenl: in bepaalde culturen worden rimpels als eerbetoon van ouderdom en wijsheidgeëerd, nu gebruiken we potten en flessen en plastische chirurgie en voedselsupplementen om alles te verstoppen, te doen verdwijnen. Maar ik ben wellicht zoals er nog anderen zijn _ en waarop andere mensen puur op inspelen: ons hoopvol zijn, met hoop die je realistisch denken wil gaan omzeilen in een wie-weet-misschien, een tegen beter weten in, want je weet toch maar nooit hé. De lotto heeft slechts één zekerheid en da's dat wie niet speelt zeker nooit zal of kan winnen. Kijk maar naar die bankcriminelen, alles mooi contractueel vastgelegd, terwijl onze slimme overheid onderhandelt om de bevolking nog meer leed te besparen (of was het gewoon een teken van zie je wel, we zorgen voor jullie, zijn ermee bezig...). Hoe kan je nu nog een snelheidsovertreden bestraffen als je iemand in bedrieglijke omstandigheden nog es met 4 miljoen euro gaat lopen... net alsof precies dat soort lui er tekort aan heeft!. Ik hoef dat geld niet, maar hij evenmin. Vele mensen en organisaties hebben er 1000x meer recht op recht dan die dief. En verdergaand: zij die dat onderhandelden, meespeelden in Fortis of welke naam dan ook: dat zijn geen autochtonen of allochtonen, dat zijn gewoon lui die hier geen voet op de grond verdienen en dus moeten verdwijnen met achterlating van alles wat hier is, hangt, ligt of staat. Mijn ene grootvader zei altijd dat ze Hitler hadden moeten pakken en straffen, door hem op twee vierkante meter in prikkeldraad af te sluiten, vastgeketend, met om hem heen, eten en drinken en alles waar een mens levensrecht op heeft... hem laten sterven in het zicht van de invulling van alle basisbehoeften. Anderzijds klopte nooit iemand tevergeefs aan om hulp, maar hij weigerde te geven aan mensen die hij niet kende. Als het voor iedereen moeilijk gaat, moet iedereen naar best vermogen er zien te geraken; wie het minst heeft, moet meest worden geholpen, maar vanuit dat ene algemene principe: dat iedereen moet meehelpen. Over de balk gooien, ermee smijten, zotte uitgaven doen... Finito. Een lijn. Heel wat mensen krijgen maar een kans in het leven... anderen kunnen er zich meerdere betalen, maar ergens moet toch een lijn zijn. Wat houdt het woord criminaliteit anders nog in? En psychisch onverantwoord? Wie ben ik, een gewoon niks-niemand die werkt en een huishouden runt, kinderen opvoedde en een heel leven in een huis en thuis en leefomgeving investeerde, maar ik ken het woord colloqueren. En het zou me voor bepaalde mensen in de actualiteit van dit moment niet storen. Welke overheid van hoog tot laag kan ons nu nog verplichten (?) meer belastingen te betalen, als ze niet eerst zelf een aantal prioriteiten stellen zoals zij ons nu toch aanraden, aanbevelen, aandringen te doen, een lijst van welke overbodige dan wel pure schoonheidsingrepen on hold moeten tot ze er weer het geld voor hebben gespaard in een goed beleidschap, als de goeie huisvaders (M/V) die ze horen te zijn _ Roeselare, I'm talking about/to you _ en welke rechtbank durft nog te straffen voor publiek storten, voor het rijden van 54 km waar slechts 50 km mag... Vier miljoen euro heeft in mijn ogen een paar lijnen weggenomen, een paar regels waar ik me altijd heel consequent aan hield, omdat het zo werd gesteld door mensen boven mij. Als die foefelaar daarmee uit de voeten kan, als dat kan en mag, als die man dat zomaar behoudt als het zijne... en als daar niet wordt tegenin gegaan _ dan hoop ik dat hij waar hij ook gaat, alleen nog maar de achterkant van 't leven te zien krijgt (maar met dat bedrag kan hij al een tijdje cocoon-fantastisch leven). Gerechtsonderzoeken, zoekacties naar vermisten worden stopgezet, omdat het geld ontbreekt en de inzet nodig is voor wie 't meer nodig heeft. Die Fortis-grootheidswaanzin rekende met oude Turkse munten euroleest. En we naderen het einde van de maand, en ik zie mijn rekening het rode lijntje naderen. Maar nog een week te gaan. Boodschappen (in een low-budgetwinkel): een voorraad groenten en fruit, twee doosjes pralines, wat hesp en kaas en fonds; meer dan 50 EUR. En ik begin zometeen aan een grote pot groenten- en fruitsalade. Een knabbelmaaltijd, en voor mij als diabetica een ware lekkernij. Verse soep (pakje soepgroenten; geen verse groenten) is hier op drie dagen uit. Vlees komt weinig in huis. Echtgenoot probeert te vermageren en teveel soorten mogen niet meer, en ach, vlees is niet echt mijn stek, al kan een goeie steak me wel bekoren, zo nu en dan. Eigenlijk mag ons gezin niet klagen, en ik zal de eerste zijn om dat toe te geven, maar er waren andere tijden in mijn leven. Een bloemkool voor twee weken ver, rauw. Een rode kool, rauw, ook voor goed voor twee weken. Zes maand zwanger en 2 kg per week vermagerend. De laatste maanden heb ik in het ziekenhuis doorgebracht. Gas, elektriciteit en water afgesloten. Omstandigheden en geen geld. En toen ook al de confrontatie met een magistraat die als een toveraar geld van geplaatste jongeren liet verdwijnen, maar met foto in de krant kwam met een vette steuncheque voor het instituut. Heb hem toen opgebeld en verteld dat ik van zijn zaakjes wist. Een adem die stopte, dan een klaagzang dat ik het aandurfde hem lastig te vallen, terwijl hij hartproblemen had en toen smeet hij de hoorn neer. Eerlijk: ik heb mezelf een week opgesloten en durfde niet meer buiten te komen. Je maakt mee, en je kan er nergens mee terecht; ik was een bijzit, een zwangere bijzit. Ach, je leert ermee te leven, of niet?! Want er blijft de vraag als mensen dingen doen die niet mogen, en er is niemand die hen daarop aanspreekt of er tegenin gaat, wat vertel je dan bottom line: OK, ga maar door.
Na alles wat in dit land gebeurde, wat eigenlijk een beetje overal ter wereld gebeurt, is een verkeerd lopen. Omdat er jarenlang weinig tegen het gangbare leven werd ingegaan. Dehaene ging PR-ke spelen voor L&H en toen iedereen had gekocht _ immers, als die gast voor dat bedrijf ging staan, lachend en vierend en genietend en drinkend, en 't was dan nog een CVP-er, dat moet je toch wel geloven hé, getrouwd met zijn brave vrouwke die hem vooral dik steunde _ verloren mensen hun hebben en houden. Ik heb me altijd afgevraagd wat er allemaal in zijn zak is gegleden..., en of hij zich niet schuldig voelde zovele mensen valse signalen te hebben gegeven. Hij was niet op de hoogte van wat gebeurde?, awel, dan had hij er zijn pootjes moeten vanaf houden, maar de balans zal aan zijn kant voldoende hebben doorgewogen om het te doen. Of toen hij een speciale bonus wou geven aan Wilfried Martens voor zijn jarenlange inzet. Ik herinner me Frans Verleyen die voorspelde hoe de toekomst eruit zou gaan zien als werd voortgedaan en gegaan op de manier waarop het spel toen werd gespeeld (geleid?). En Frans, we zijn er geraakt. Ralph Nader, met zijn 1971 zijn Public Citizen, een groep die zorgde voor consumenten- en burgerrechten (http://nl.wikipedia.org/wiki/ralph_Nader _ en Günter Wallraff _ Ik, Ali _, die na zijn persoonlijke ervaringen in mensonterende situaties nog werd beschuldigd (niet veroordeeld) voor schending privacy en handelsgeheimen. Power to the people werd verkracht naar power to the power, van zij die zich beter wanen dan de rest en dus ook denken dat zij met hun geld/held-high(and-private)-society de wereld beter met a few kunnen rulen. Waarom ga ik nu in het Engels over, sorry, gedachtenassociaties. Net zoals toen mijn man de CVP in Roeselare vervoegde en vol enthousiasme naar zijn eerste vergadering trok, maar bescheten terugkwam na de eerste les: drie mensen zeggen, regelen en beslissen, en de rest mag ja knikken. Vele lessen volgden, maar ze hadden weinig menswaardigheid om het lijf. Maar Christelijk, en Democratisch en Volks zijn ze gebleven hé, mijnheer Dehaene, je hebt het onderscheid altijd weten te maken: je hebt slim volks en dom volks, en als slim volk mocht jij dan heel theatraal knorren: geen commentaar! Aan onze burgemeester in Roeselare: nee, ik weet heel veel niet, en ik ken niet alle feiten. Maar, wat doet dat ertoe? Feit is dat Roeselare in geldnood zit, feit is dat Roeselare een niet echt nodige spiraalbrug plaatste, waarop de reacties niet van de poes waren (kost= raming x 2,3; veiligheid=ervaren fietsers vertellen een keer, maar nooit meer... en hebben hun reacties al gemaild en doorverteld; een dame was zinnens meteen door te fietsen naar 't stadhuis om te gaan reclameren om jullie wel wisten wat die brug was, maar die diensten zijn ach, niet altijd open hé). En nu gaan ze het station aanpakken, verfraaien en Krottegem aanpakken, het verkeer er veiliger maken (op de andere plaats gevaarlijk geworden in het veiliger maken) en de mobiliteit bevorderen (woorden van Henk Kindt toen ik hem een beetje verweet dat Lichtervelde beter wat verbetering kon krijgen gezien hun belangrijker plaats in het treinverkeer, en dat ik die stationssituatie eigenlijk niet helemaal juist zag). Dat, mijn beste stadsbestuur, is iets wat jullie in Brugge es moeten gaan bespreken: daar werden gebouwen gerespecteerd en het verkeer aangepakt, lussen gemaakt, auto's en ander verkeer geweerd... Overigens: jullie moeten zorgen dat de stad leefbaar blijft voor mensen die het almaar moeilijker krijgen, waar de werkloosheidscijfers fenomenaal stijgen, waar een groot deel grijze bevolking leeft die onze pensioengelden nu aan het opleven zijn, waar meer en meer vreemde mensen hopen een thuis te vinden naast ons, waar heel wat jonge mensen voor onoverkomelijke problemen staan als ze alleen willen gaan wonen, of een huis kopen. Schepen Griet Coppé, zo vernam ik, onderzoekt de markt van leegstaande appartementen; wat is beschikbaar? wat is nodig. Goed zo, een nodig onderzoek ook, gezien de nu al monstrueuze, afschuwelijke en betekenisloze _ maar wel archi dure _ gebouwen _ die er al bijkwamen. Het verhaal werd, denk ik, al verteld: een gevelrij, waarbij de kleine particulier aan de ene hoek niet hoog mag bouwen maar de bank aan de andere hoek opeens wel hoger mag... Wel verschil zit er hier, behalve een (verdoken) financieel? Ik geef het op. Voor vandaag! Een voorstel: ga es boodschappen doen met 1 EUR _ ik had indertijd 27,5 frankskes als totaal kapitaal _ op zak en zorg dat je voor een paar dagen verder kan daarmee... je zal leren rekenen, tellen en vooral minder eten. Misschien moeten alle politiekers, voor ze effectief hun mandaat mogen starten, eerst es een jaar in proef in Ethiopië in een vluchtelingenkamp gaan leven. En dan vanuit die ervaringen hier terugkeren en kijken wat echt dient te worden aangepakt. Voor ex-minister Dehaene hebben we nog altijd een Fat Camp... Ik gun het hem.
Eigenlijk wou ik me niet verder afreageren hier, maar we kennen onszelf. Ik weet geeneens wat ik hiermee _ met deze blog bedoel ik _ wil bereiken, want ik ben te dom om met voldoende oplossingen voor alles te komen, of zoals politiekers me vertellen: alles in de juiste context te zien. Ik maakte ooit in Commissie voor Ruimtelijke Ordening in Roeselare mee, hoe iemand een opmerking maakte en de CVP-voorzitter Jozef reageerde met Francis, weet je nog, die dag, die plaats? En Francis keek alsof hij een klop op zijn kop kreeg, zweeg (iedereen trouwens, ik ook, want ik begreep niet wat dit opeens was) en ging zitten. En ik keek rond, tot ik uiteindelijk snapte waar dit over ging: een afrekening: jij kreeg toen, ik krijg nu. Tot zover mijn vertrouwen in eerlijke politiek en correcte werking. En dat vertrouwen kreeg sinds dat moment nog diverse deuken. Alleen: ik kijk neer op mensen die niet durven in te grijpen waar moet worden ingegrepen, dringend, hoognodig. En ik kijk neer op mensen die dat soort toestanden meemaken, maar zich daar blijkbaar geen bedenkingen bij maken, niet gaan rechtstaan en zeggen: wat duivelsspel is dit hier, wat een hoeregeleuter, wat een laakbaar gedoe... Hou jullie plas in tot is gedaan wat moet worden gedaan, mss lukt het dan wel vlugger... Knuffelrock is aan Cat Stevens met Father and Son toe... Wat rest ons onze kinderen te leren?
Mieke Degryse is een 27-jarige meid, moeder van Balder en Tristan, partner van Didier. Mieke is ondanks haar jonge leeftijd evenwel een K-patiënte, met een tikkende wekker. Ga es bij haar langs op http://argos-mieke.blogspot.com, en stuur haar een vlinder met de boodschap: hold on, en blijf de lachende Mieke zoals je bent (achter de schermen mss ook wel es anders, wat goed is en mag, zolang de pijn maar onder controle blijft). Maar blijf, zolang je kan. Fortis-hot-news-kadee: zij vraagt zo weinig en jij gaat volgens mij onverdiend wandelen met wat haar moeilijke leven iets makkelijker zou kunnen maken. En via de site van Mieke lees je dan over de achtjarige Seppe... Seppe, ik kijk naar je handafdrukken en geloof me maar als ik zeg dat die in mijn hart staan. Mama van Seppe, wat kunnen we je meer zeggen dan zorg voor je zoon, en blijf zielsveel van hem houden. Mieke denkt aan haar kinderen, Seppe's mama denkt aan haar zoon. Dit leven voelt soms oneerlijk aan... En omdat ik geen ziektes kan genezen, blijf in ingaan tegen zij die nemen wat ze onverdiend meenemen, die doen wat niet hoort te worden gedaan, die ongestraft hun powergang hebben en gaan. Shame on you. En wie zou je dan vragen je bij dit soort vragen te helpen: God voor Mieke en Seppe en een satan voor de rest...???? Nee, wij mensen maken dit leven hier en sommigen doen het totaal verkeerd. Wie staat op, een witte mars voor kinderen en nu een beige voor alle onrecht dat ongestraft zijn gang kan gaan? Ik moet hier ophouden...
Family, 2004 _ 50 jaar huwelijk Rosa & Raf, stadhuis Roeselare.. Staand v.l.n.r.: Koen, Jan, Rik, Franck; zittend v.l.n.r. Leen, ma en pa, en ikzelf. Koen en Jan verschillen in leeftijd een jaar en 5 dagen... Tussen Rik en Jan bleef het 6 jaar stil. De vier eersten waren er in 4 jaar tijd.
Op de kleine foto staan de schoonzussen en schoonbroer en een heel deel van de kleinkinderen en hun partners. Met toen ook al drie achterkleinkinderen. En we zijn ondertussen al vier jaar verder... En ik blijf trots op de bende!
Dag...boekje, Of de naam dag voor vandaag wel correct is, ik weet het niet, want ik draag nog pyjama en peignoir die ik gisterenavond aantrok, pyjama waarin ik de voorbije nacht sliep en kamerjas die ik vanmorgen weer aantrok. De tussentijd... continue werk aan website van C&bm, met ingave van alle technische artikelen van 2007, bewerking van de foto's, proberen een structuur op te stellen en die bij verdere uitbouw steeds consequent aan te passen, fouten uit teksten te halen, teksten consequent behandelen en verzorgen... zelfs dt-fouten verwijderen en namen die op diverse manieren worden geschreven. Ik heb me een paar keren afgevraagd waar ik eigenlijk mee bezig was? Commercieel een onderbouw geven om het magazine makkelijker aan publi-werving te laten doen, ja dat zeker, want ik was 8 jaren lang dag en nacht met dat ding bezig en blijf me ervoor inzetten. Verloning: nihil, zelfs mijn elektriciteitskosten worden niet vergoed. En al bij al: daar gaat het ook niet om, als ik het doe, is dat mijn beslissing, mijn verantwoordelijkheid. Overigens laat mijn statuut geen bijwerk toe, voor zover ik begrijp dat dat betalend bijwerk is. Alleen lijkt het dan pijnlijk-onredelijk als je nieuwe baas je afschiet omdat je een dag verlof opneemt (een van de kleinkinderen serieus ziek is, dochter met belangrijke werdopdracht die dag en huilend aan de telefoon omdat haar man in het buitenland zit, en zij al gans de week niet slaapt door de ziekte van haar oudstgeborene). Het wurgt me letterlijk dat hij me twee uren later in vraag te stelt over mijn thuisblijven. Daarbij een argument van ziekteverzuim aanhaalt... Of bedoelt hij soms dat ik verzuim voldoende ziek te zijn? Pas op, P, het leven bestaat niet alleen uit cijfers en slogans in jouw mondvol. Zelfs toen ik later die week op katoor kwam, en ikzelf het gesprek daarop bracht, bleef hij spelen met het argument dat hij dat niet kon tolereren ten opzichte van collega's die hadden geklaagd. Ik heb me voorgenomen elk van hen daarover een vraag te stellen, en hem er dan mee te confronteren. Dit is niet leuk werken meer. Ik weet alleen dat ik sinds die dag continue heb gewerkt om iets op poten te zetten, en dat zowel in office (bibliotheek opgeruimd; waarbij je wel moet weten dat iedereen daarmee werkt, behalve ikzelf; soms verdwijnen ook boeken, soms keren boeken terug, waarvan niemand verwittigde dat ze waren uitgeleend; hoektoren opgeruimd; magazinebakjes voor collega zelf naar beneden in haar kantoor verhuisd) maar vooral in off-office tijd heb gedaan. De mensen die de site moeten bijhouden en bijsturen, kunnen me blijkbaar niet volgen, want ik krijg geen antwoord meer en kan dus ook niet meer verder.
Ik kom uit een andere tijd, een andere wereld. Een wereld waarin werd gewerkt en mensen zich bezighielden met hun werk zonder dat een baas met een stokje stond te sturen, te wijzen en/of te bestraffen. Ben je gewoon een goeie baas, of kan je een goeie baas worden?
Zut, espeel, je had jezelf beloofd dit niet meer aan je hart te laten raken, niet goed voor je gezondheid. En ik heb vandaag gedaan wat ik mezelf had beloofd: alle technische artikelen voor het 2007 online plaatsen. Meer: ik heb er een nieuwe bladzijde bijgevoegd, iets wat ik een jouranlist al lang had voorgesteld en gevraagd, iets waar hij het mee eens was als noodzaak: een technisch abecedarium. Betekent dat ik morgen nog even mag verdergaan daarmee, via de criteria van de technische testen 2007, waar ik hopelijk nog een aantal zaken kan op terugvinden.
Rood, geel, oranjebruin, groenten van licht naar donker, de herst bereidt ons kleurgewijze voor op een te volgen winter. Eerlijk? Ik zie er tegenop. Kou is een schrikfactor bij mij, via mijn diabetes ga ik soms buiten de normale lijn en dan daalt ook mijn lichaamstemperatuur tot klappertannden toe. Het enige wat helpt, zijn ofwel een warm/heet bad ofwel kersenpitten op mijn buik en hopen dat de tijd voorbijschiet en de warmte inwerkt.
Ben ik een zaag aan het worden? Een zeur? Een 50+ met gevoelensschommelingen zonder weerga (tenminste voor mij toch), met vaginale veranderingen die me het zitten soms moeilijk maken, met nul-sexuele wensen, met twijfelogen in de spiegel, kijkend naar de persoon waarin ik aan het veranderen ben. Not fair, so not fair. Diabetes en hartsituatie laten geen medicatie toe, en vaginale droogheid met de scheurtjes kunnen enkel worden behandeld met iets dat dan weer mijn bloeddruk op een roller-coaster plaatst. De kinderen zijn bezig en leven hun leven; ik hoor hen als 't nodig is en so what, was ik dan anders zovele jaren terug? Ze hebben gelijk, maar ik mis hen toch vaak. En terwijl ik dit hier schrijf, besef ik het probleem: omdat er buiten hen, veelal niemand anders is om mee te praten, iets te zeggen of te vragen. Mijn echtgenoot komt thuis voor eten, kleding en slaap en vertrekt van hieruit naar alles wat hem bezighoudt en boeit. Komt dit nog ooit goed?
Gisterenavond zag ik een stukje film van een koppel dat zich als samen ontdekte. En ik weet dat zoiets kan en mag en OK is, maar bij gebrek aan beter als een gemis aanvoelt. Weten dat iets bestaat en kan, en het dan niet meer hebben, is een gemis. Ik heb het meegemaakt en mis het. Mis het jonge, onbevlekte gevoelen. Er kwam roest op en ondanks alle publiciteit rond bepaalde producten: roest is een hardnekkige vlek. Een herfstgevoel.
Tijd om te sluiten en bedwaarts te trekken. Pijn onderaan is verminderd, maar voel me uitgeput, na het werk aan de site en het urenlang aandachtig bezigzijn om en Nederlandstalige en Franstalige teksten juist te plaatsen, foto's internetwise te behandelen en de inhoud structureel bij te houden. Baas, durf het niet aan nog een opmerking over mijn werkaanwezigheid of -uren te maken, asjeblief!
Het moment waarop je aan J&A ziet dat het weekend nadert. Eens van school af merk je dat ze rustiger en kalmer zijn dan de vorige dagen van de week: school en alles wat in de voorbije week gebeurde, gaat wegen. Ze waren op hun best, mijn kids, mijn twins, mijn knuffelbuffels. Had drie soorten gebak tussen de autostoelen achterachteraan gelegd, toen ik ze bij de dagopvang ging ophalen na kantoor, en ze lieten het zich smaken.
Beetje moeilijk uit bed gerold, vrolijk geweest tegen de poezen, maar het lijkt wel of ik al mijn energie daarmee voor vandaag al heb verspeeld. Het warm/koud-wisselproces wordt bar vervelend, waar is een gewone lichaamstemperatuur gebleven? Dan lig je in bed en word je opeens wakker, gloeiend als een toorts, gevoel van verbrande voeten die niks erop kunnen verdragen. Raam open, dekens weg en dan wachten tot de gloeiing wegebt, maar dan opeens weer koud, koud, koud en dekens bijeentrekken. Probeer maar eens wat te slapen op die manier en het wordt almaar heftiger, zo lijkt me. Of komt dat omdat ik stilaan uitgeput raak ervan? Zal ergens iets van natuurproduct moeten gaan zoeken, want in de klassieke geneeskunde lijkt niks mogelijk omwille van diabetes en hartconditie. En te denken dat ik toen al klaagde van last (alhoewel dat toen meer stemmingswisselingen waren, een gevoelenswereld op een rollercoaster, sky high, ocean deep... en ik mee). Dat huilgevoel is geweken (te moe), al zijn er nog momenten waarop je jezelf niet meer in de hand houdt. Ik ga nu eerst de was uithangen, en dan bureau opruimen. Kreeg van iemand een powerpoint waarin je je leefwereld moet bijhouden, m.a.w. kleren die je niet of haast niet draagt, wegdoen en spullen die enkel nog een emotioneel verleden in zich dragen (gewoon omdat je ze ooit bij bepaalde gelegenheid of van iemand kreeg) naar kringloop brengen. Lijkt me goed idee. En als ik dan opeens iets nodig heb (heel lang bewaard tegen het moment waarop ik het zou kunnen nodig hebben... maar dan vergeet dat je 't hebt), dan moet je het gaan kopen en ben je je weer bewust dat je het hebt (en zeker in deze tijden waarin alles duurder blijft worden en geld almaar kleiner). Verder te doen: fiets poetsen, gras afrijden (eerst kijken of er nog noten liggen), alle gordijnen en overgordijnen boven afhalen en wassen, dan strijken en terughangen, kelderspullen sorteren en wegdoen en ook living grondig nakijken op wat er niet echt hoeft te staan. En vooral niet vergeten te vragen aan echtgenoot om niet meer zoveel curiosa mee te brengen, mooie, leuke spullen, maar geen plaats meer om te zetten. Wat overigens te doen met scheuten van planten... Moet ook Laurens bellen, schrijnwerker die beloofde een extra kastje voor keuken te maken en de doorloop van de keuken te veranderen (rek en muurtje weg). Ha en deze middag: groentjesalade, nog geen honger nu, maar zal er wel krijgen. Soit, ik start eerst met mail vanop mac en dan gaan we van start. Geniet van je dag, we maken er wat van. Stel, je werkt een dag keihard, zou je dan door die vapeurs heen kunnen slapen? Uittesten...?!
Dag... boekje, De zon buiten is warm van de partij, ondanks killig windje, maar hier binnen in ons oude huis (exacte datum?, ik hoor mijn man nu al 25 jaar zeggen dat dit hier 160 jaar oud is, maar het blijft zo... speciaal huis blijkbaar, maar mij maakt het minder uit. Tenminste zolang Willy Olivier niet gaat graven naar de andere kant van de aarde in het huizenblok hiernaast. To be continued.) is de natte kilte van verleden week blijven hangen. De natte kilte heeft zich nu een beetje naar mijn neus verplaatst, wat me hoe dan ook blijft herinneren aan het feit dat alweer een zomer voorbij is. Maar ons nog met enkele uitschieters verwent, wat gewoon fijn meegenomen is. Deze voormiddag geprobeerd om een defecte lamp te herstellen, maar _ ooit gekocht aan soldenprijs in Lidl of Aldi _ ik geraak er niet aan uit hoe die blijkbaar defecte draad te verwijderen. Blijft verder de vraag hoe die ene draad er opeens zo gehavend uitziet, tenzij hij dat al een beetje was voor het hangen. Specialisatenhulp zal nodig zijn. En voor ik dan alles kan terugzetten, komt er eerst nog een emmer en een dweil en warm water bij te pas, want de vloer is vuil (dat acrylschilderen heeft soms iets mee van spuiten en smijten en kliederen... zodat het vaak buiten het doekvalk terechtkomt. En zolang dat eerder op mijn omgeving dat op mezelf is, kan ik ermee leven). Laatste werk niet bijster gelukt, al weet ik dat je soms moet wennen aan iets. Broer Koen kwam gisteren nog langs en zei een tentoonstelling te houden... Het idee op zich: vooreerst ik kan niet schilderen (zou naar de biblitheek gaan om boeken over acryl, maar ook vergeten) en ten tweede als ik dan al iets schilder, heb je het item van kwaliteit. Nee, laat me maar verder dit huis hier volhangen en af en toe iets aan iemand meegeven, weer wat plaats maken.
Dirk beloofde niet te lang weg te blijven, zodat we veelkleurig keukenservies kunnen afzetten in kringloop of containerpark en vervangen door een gewoon witkleurig geheel van eet- en koffieservies. Benieuwd naar hoe het er in het echt uitziet en hoe het aanvoelt. Dus misschien nog een beetje opruim deze namiddag. Dan wou ik graag ook nog een coltrui gaan bekijken in de Zeeman (lage prijs, maar ook daar weer zien en voelen vooraleer je koopt). En dan gras afrijden, en misschien aantal spullen uit de kelder verzamelen om volgende week in Kringloopcenter af te geven. Gisterennamiddag ben ik dan toch nog naar Kringloop in Wevelgem geweest, op zoek naar broeks in kleinere maat (vermagerd), maar niks gevonden. Wel een paar spulletjes en een handtas (van de zwarte die ik nu heb, scheuren de handvaten los van de tas, zodat ik op zeker ogenblik ergens kom met nog enkel de draaglinten over...). 5,50 EUR, maar iets minder mooi en ordentelijk dan de oude, maar die krijgt dan ondertussen haar tijd voor herstel bij de schoenmaker.
Gisteren ben ik van 25 naar 35 jaar overgestapt _ tenminste voor wie de cijfers omgekeerd wil lezen en mijn logica eruit haalt _ en dat viel nog best mee. Een zonnige dag overigens, dus ben ik de weergoden dankbaar. 's Morgens afspraak bij kapsalon Grimi en Griet deed me er weer meer dan toonbaar uitzien, leuk gevoel voor vrouw om die voor/na elke keer mee te maken. Doet ook deugd, je haren gewassen en gebrusht krijgen. Hou daar van. Dan alles klaargemaakt om Jules en Arthur van school op te halen, en die waren vol jolijt. Natte haren dus zwemles gehad en ook behoorlijk rustig, viel mee tegen het anders woelige jonge geweld dat ik soms meekrijg, zoals maandagavond. Jongens, vandaag is wel een speciale dag hé voor oma, weet je dat? Twee paar afwachtende ogen. Tja, oma is dus jarig vandaag. En Arthur die flegmatiek antwoordt: maar dat wisten wij wel hoor, ha. Thuis lag er kadootje met een kaart klaar, maar we spraken af om dat als dessert te houden en zij beloofden om niet te verklappen wat in het pakje zat, moest verrassing blijven. Of wil je het soms nu al weten? Eten klaargemaakt en samen gegeten en gepraat, tot de papa thuiskwam en dan zijn we eerst samen naar de bovenwerken gaan kijken. Houten bovenbouw is veel ruimer dan de vroegere stenen ruimte, en krijgt nu al zijn kamervormen, die elk heel veel lichtinval krijgen. Maar voor wie later (klaar lente volgend jaar?) uit zijn slaapkamerraam naar buiten kijkt, krijgt veel groen te zien in een groene landschappelijke omgeving. Wordt prachtig! En, ook nieuwsgierig: een aparaat om nat en droog haar snel in vorm te krijgen, zonder weerspannige slingers en uitstekende pieken. Mijn haar krult dan wel als een pak nagels, uitspraak van mijn vader, maar soms durft het wel es rare kanten op te gaan. Problem solved. Via Netlog heel wat reacties gekregen, en daar dankbaar en blij om. Leuk. Daarbij ook een aantal telefoontjes en klap op de vuurpijl: Eva en Elias zijn langsgekomen. Elias, die sinds zijn samenwonen met Eva, nog maar een keer terug thuiskwam toen ik er was (ook een keer een aantal manden vol gerief uit zijn kamer komen ophalen, had ik in de gang geplaatst), en het werd een gezellige avond _ tenminste als je er alle financiële bezorgdheden van de actualiteit uithaalt; wie weet nu nog wat te doen om goed met zijn vele dan wel weinige geld. Haja, er kwam ook nog een waardebon om twee keren naar de kapster te gaan, dus alles bij mekaar prachtig gevonden, had het niet beter kunnen wensen. Dirk beloofde me te zorgen dat mijn trouwring weer draagbaar wordt (werd eraf genepen toen mijn vingers onmogelijk dik zaten omdat een operatie niet meteen kon en toen was het nog een paar maanden wachten tot de vingers opnieuw een normaal formaat kregen). Hé, ik moet weer aan de slag. CU, g-riet-ings. P.S. Werk aan de site van het Car & bus magazine en vind het heerlijk dit te mogen helpen opbouwen. Maar nu even nog wat andere dringende zaken doen.
Dag...boekje, Eigenlijk tijd om te gaan slapen in nieuwe levensregime. Weer meer krachten opbouwen om mijn en dit leven (niet hetzelfde!) te doorstaan en vering te bieden. Maar ik wou nog recept noteren, waar je naar eigen voorkeur, smaakplezier en koelkastinhoud kan op variëren (ingrediënten hierbij, alles heel, heel fijn gesneden; met lang goed snijmes wordt dat een extra plezier): twee courgetten, een tak bloemkook, heel fijn gesneden, vier wortels, een halve grote ajuin, mozarella, rode aardappel, kappertjes, roze pepers, paprika rood en/of geel en/of groen (afhankelijk van andere kleuren), tomaat, belegen kaas, mosterd, olijfolie en mosterdvinaigrette, een appel, mayonnaise en dan afhankelijk van wat te vinden of voorkeur of zin: surimi, kipfilet of varkensvlees. Het was een kom vol, en als je een nacht alles laat trekken, dringt de smaak nog beter door. Al zei buurvrouw dat eerste versie met mosterdvinaigrette van de Lidl (ondertussen al uit de rekken gehaald; snap niet waarom...) beter was. (Van de Lidl zijn er overigens meer dingen die ik niet snap: als diabetica hadden ze daar een yoghourt met heel weinig koolhydraten, die in ons leven dan weer suikers worden en dus beperkt zijn. Een goeie yoghourt voor ons tussen de vele andere die we telkens moeten laten staan, hoe aantrekkelijk ogend ook. En dan nemen ze een soort uit de rekken, raad gelijk welke: jawel, die ene die ik gewoon zonder veel probleem mocht eten. Heb dit gemeld aan de kassierster, maar of zij er iets mee deed, ik weet het niet, in elk geval: het kwam niet terug... en dan spreken we over gezondheidsperikelen rond zoutloos, vetloos, suikerloos). Maar uit de krant haal ik dat de Lidl zijn eigen levensfilosofie en -lijnen heeft, snappe wie kan. Ik maak voortaan geen reclame meer voor wat dan ook bij wie dan ook, we leren bij. En ik ben overtuigd overgestapt van Aldi naar Lidl om hun groter en prijsschappelijker aanbod van groenten en fruit. Maar met wat ik nu verdien, wordt elke aankoop almaar selectiever gesteld, en _ sorry _ vooral op prijsfactor. Voor heel wat mensen op ons kantoor zal dat geen enkele hindernis of beperking inhouden, maar in dit, mijn huishouden wel. Ik ga slapen, geeuw mezelf in plooien en rimpels. Was drie uren bij Jules en Arthur, mijn knuffelbuffels en heb genoten toen ze allebei om me heen in slaap vielen, dicht tegen me aan. Zo stoer, zo vlug groeiend, zijn dit momenten van onschatbare waarde. En hun tekeningen hou ik bij, zoals die ene die Arthur, toen ik er hem om vroeg en hij na lang nadenken, gewoon kunst antwoordde. Mister Hoet, eat your heart out (oprisping tegen het hespkunstwerk in tijden waarin mensen honger lijden; dat soort kunstenaars moet gewoon naar een mao-opvoedingskamp of dubbel belast op inkomstenwerving). Speel ik weer rechter, soit, dan ga ik slapen. Hoping to see or hear you tomorrow, al blijft een dagboek een privé-onderhoud met jezelf. Take care, g-riet-ings. En derde broer, Jan, was jarig vandaag. 10 jaar jonger dan zijn oudste zus, being me.Maar ik zie en herbeleef melding van zijn geboorte, al had dit weinig betekenis voor mij tot hij, speelgoedpopje, thuiskwam. Binnen het jaar arriveerde broer nummer vier, die op 11 oktober jarig is, 11 jaar ouder dan mijn dochter. Broers en zus en schoonzussen, en al onze kinderen samen, weet dat je belangrijk bent!
Mensen, hoort alom, dit grote nieuws: rietespeel gaat zo meteen in bed, ongelooflijk maar waar, insulinespuiten gehad, pillen geslikt, venkelthee gedronken, de warmte van het badwater is diep in me doorgedrongen, en ik hoop dat de ochtend lang wegblijft en ik es vele uren naeen zonder wakkerworden kan slapen. Moet kunnen.
Sorry voor al mijn foeteren en fulmineren van de laatste dagen. Ik moet mezelf weer onder controle krijgen en dat kan alleen door weer regelmatiger en meer te eten, door mijn slaapuren in een strikt minimumkader te bakenen, door mijn cardiorevalidatie te herstarten, en door het werk in zijn betaald minimum te plaatsen. Doen wat wordt gevraagd, maar dan ook niks meer en krijg ik teveel opdrachten, dat dan duidelijk maken. Zou het zo eenvoudig kunnen zijn?
Uitnodiging voor bezoek aan bedrijf voor voorzitter bij oud collega Piet Vintevogel is er ook nog niet van gekomen. Misschien mag het gewoon niet (van hen of ligt de bal in mijn eigen werkkamp?), maar als ze me er niet bijwillen, dan zal het zo moeten, vrees ik. Weten we dan ook weer. En als collega's daar om 17 uur moeten zijn, dan kan ik gelijk met hen naar huis vertrekken, of is dat een dag waarop ik uberhaupt al niet moet werken?
Goeiemorgen morgen en dag...boekje, Huis wat opruimen, aantal wasmachines te draaien, zomergordijnen vervangen door zwaardere wintergordijnen (gisteren kwam de kou, ondanks dubbel glas er zo door volgens mij, of ligt het aan mijn te weinig vleeskilo's of aan mijn tanende fysische conditie, die overigens eigen fout is: aparaten gekocht en heel lang zowat dagelijks getraind en toen door _ wat begot was het ook weer? _ omstandigheden er even, heu tot hiertoe, mee opgehouden. Laatste keren hield ik het geen drie minuten vol. Shame on you, espeel. Awel, subiet ga ik wat fietsen en crosstrainen, maar of de buikspieroefenen, 30 keer naeen nog lukken... ach, hoor je me na vandaag voor lange tijd, dan weet je gelijk het antwoord. Espeel volgde Fortis, maar bij haar was het een eerlijke crash. Die financiële toestand voelt niet echt leuk aan. En wat kan/moet je als kleine spaarder doen? Ik snap het geeneens allemaal, alleen staat er een soort zwaard ergens klaar dat ons zou kunnen vellen, maar van waar komt het en hoe komt het, raken we arm of been kwijt, of allebei, of verliezen we er meteen ook ons kopje bij. Figuurlijk-letterlijk gesproken... Ik voel me een grijs klein muizeke (en dan nog ouderwordend ook en met wat gezondheidshaperingskes! Espeel, je wordt een economische lastpost, cf. wat je baas van je denkt) als ik denk aan al die cracs met hun ondernemingssuperlatieven. Je moet het maar kunnen en durven. Maar dan gaan ze opeens een lijn over en worden anders, als god op aarde in hun bedrijfsstoel. En nemen ze risico's... Als klein gezin met twee kinderen kochten we een huis en hebben er jaren aan gebouwd en onderhouden, hebben we een spaarpotje opgebouwd, voorzien we nodige uitgaven en sparen ernaartoe, houden rekening met pensioensparen en ziekteverzekering, helpen we de kinderen nu met en in hun huis... Maar zo dom als we dan zijn, is het ons niet gegund fouten te maken als die slimme gasten, die alles kunnen, alles mogen, extra dik betaald en als ze er in fout wegmoeten, krijgen ze nog een jackpot erbij uitbetaald. Wat als wij bij onze buren gewoon aan kloppen en zeggen: geef ons xyz euro, want wij denken en vinden dat wij een nieuwe keuken nodig hebben en weet je wat, we noemen het gewoon belastingen...
Zaterdagochtend, oktober 2008. Marc Reynebeau en zijn nieuwe boek Struikelend door het leven, en een mooie uitspraak: Ergernis vind ik energieverspilling, dus ik probeer het tot een minimum te beperken. Kwalijke ervaringen wil ik altijd zo snel mogelijk vergeten. Ik wou dat ik dat ook kon, en kan het ook gedeeltelijk, maar het leven heeft me iets anders gevormd. Als zevenjarige kreeg ik een serieus litteken in mijn gezicht, en hoe vaak ik dat ook vergeet eenmaal buiten, hoe weinig dat nog ter sprake moge komen... toch zie ik die elke ochtend in de spiegeld. Ooit voor een interview in het Car & bus magazine, lang geleden nam iemand foto's en ik weet ook dat blijkbaar geen enkele geschikt was, want ik kreeg ze nooit te zien; afhankelijk van de lichtinval kruipt die lange hoekige kras op mijn linkerwang steeds voor mijn gezicht uit. Vergeten kan dus niet echt, en dan noemen ze het alternatief als tussenoplossing _ anders maak je er een obsessie en een lange lijdensweg (ev. behandelingen, operaties, enz. van, en dat klinkt al negatief én duur genoeg _: er leren mee leven, aanvaarden. En daar dag...boekje zijn we weer een hele praattoer aan het opgaan, die eigenlijk al bij al niet hoeft: het litteken is er, ik heb het en ik zie het, en dat is dat. Zo ook met andere negatieve ervaringen: tijd en boterhammen halen de scherpe kantjes eraf, geslepen door betere ervaringen die volgden en door het voornemen je in dit leven zo goed mogelijk te voelen. Jeetje, waar Reynebeau me nu toch toe bracht. Ajuus, mijn voeten krijgen koud en ik moet weer aan de slag, de zon is van de partij en poes Marcopolo wil op de vensterbank, het zonlicht op zijn snoet. CU, g-riet-ings.
Net op de zijkant van een boekenrek een krantenknipsel gevonden, dd. 24-25 juni 2000, van Hagar de Verschrikkelijke. Boodschap: vriend van Hagar zegt: De ene zegt dat dit glas half leeg is, de andere half vol. Wat zeg jij Hagar? Hagar neemt zijn glas en giet de inhoud glug-glug en bottomsup zijn keelgat in en antwoordt: Ik probeer filosofische vraagstukken te voorkomen.
Gisteren heel vroeg al collega op kantoor opgebeld, omdat mijn dochter in problemen zat met zieke zoon (een van haar tweeling). Haar man zat op dat moment al de ganse week in Roemenië voor zijn werk, en zij had ziek en gezond kind voor zichzelf alleen. Met nog aantal dagen verlof tegoed, belde ik dus collega om situatie uit te leggen en zij vond die extradag niet vervelend, op voorwaarde dat ik conny van de boekhouding en de nieuwe verwittigde. Wat ik ook prompt deed, met wat uitleg over hoe en waarom en met de belofte dat ik zeker mijn werkafspraken zou nakomen voor die dag, maar van thuis uit. Jules was echt ziek, mond vol naften en open wondjes tot in zijn keel, al heel de week slecht geslapen, en weinig voedingsopvang op school (tja, hopen kinderen, vraag me dus niet wat ik van hen eigenlijk wil, en vooral niet als het om mijn kinderen en kleinkinderen gaat). Hun moeder vertrok _ zelf aan 't eind van haar Latijn _ naar 't werk en ik zorgde voor ontbijt voor zieke kleinzoon Jules, en soit, het lukte. Tweelingbroer Arthur had hetzelfde de week voordien, dus er zat al wat ervaring, al leek het bij Jules een pak erger, want mijn knuffelbuffeljuju praatte niet eens meer. Honger had hij wel, zo bleek meteen toen ik van alles en nog wat probeerde om zacht en voedselrijk eten klaar te maken, uitgehongerd was hij. En nadien viel hij meteen in slaap, een deugddoend beeld. Arthur was minder makkelijk in de rustige plooi te houden, maar we hielden beiden stand en hij at heel flink zijn bord leeg. Proficiat knuffelbuffeltutu, en zelfs bij zijn schrijfoefeningen _ omariet heeft altijd wat verrassingen achter de hand _ vlotte dat bijzonder goed. Een letter meer dan in de naam van Jules, maar toch ook twee gelijke letters: de R. Een zalige dag eigenlijk, al gaat je hart uit naar zo'n klein ziek ventje dat zich zo stoer mogelijk probeert te houden, maar bij het eten of praten opeens aan het huilen gaat om de opstekende pijn in mond of keel. En toen, toen kwam een antwoord van mijn baas. Nee, ik publiceer het vooralsnog niet. Maar laat me toe te zeggen dat ik er het hart van in was. Hij was bezig over ziekteverzuim en over het feit dat hij geen OCMW was _ zoals ik al zovele jaren voor mijn job ben, met alle gratis werken zonder wat ook terug _ en dat het onaanvaardbaar was... Ik had er een harde dag mee, maar heb het de tweeling in niks laten blijken, maar... zodra ze weg waren 's avonds heb ik drie glazen rode wijn gedronken, me kapot gesnotterd, hem duizend bomen ingewenst en me uiteindelijk miserabel slecht gevoeld. En toen ben ik begonnen om een werkje voor hem te doen, dat me anders op kantoor ik weet niet hoeveel tijd zou hebben gekost, en vanmorgen vroeg uit bed, het werk verdergezet en nu afgewerkt. Mijn domme, stomme manier van afreageren... zijn profiteurs maar onmenselijke optreden toch in de kaart spelend. Uiteindelijk heb ik dan weer iets gepresteerd om wat? goedmaken wat niet hoefde te worden goedgemaakt (want ik heb nog verlofdagen! en had desgewenst die aparte CAO kunnen inroepen voor speciale omstandigheden: geen loon, maar meetellend voor je pensioen, enz;). Ach, 't gastje is het niet echt waard, hij mag dan mijn baas zijn en ik mag hem al jarenlang kennen, hij had mijn medewerking van het allereerste begin, ik zag het goed lopen met hem, vond hem de beste kandidaat, maar nu ik hem bezig zie en hoor, en vergelijkingsmateriaal heb met vorige baas: hij mist het op dit moment nog steeds, het "it" wat een baas ook tot mens-goeie baas maakt, die stimuleert en activeert, die zijn medewerkers kan uitdagen tot meer in plaats van ze in een gareel te duwen, persen en dan in hun verstikkingsnood te vragen nog meer dan vroeger te presteren. P, ik had je een foto willen sturen van mijn zieke en huilende kleinzoon, en je willen vertellen hoe ik nu wil goedmaken wat ik alle voorgaande bijna 28 jaar altijd aan mijn werk en nooit aan mijn eigen kinderen heb gegeven. Al vrees ik gewoon dat je zelfs dat primaire gevoel niet eens kan/wil begrijpen... BAAV is een bedrijf, geen OCMW en geen kindercrèche., zo stond in je mail. En wat (de wie= persoon, mens ben je in deze vraag kwijtgespeeld, sorry) btw ben jij dan eigenlijk? En waar _ toen je in alles sneed wat er was en alle kanten afboordde of boorden afkantte in jouw financiële vormen _ fladderde je rond van a naar b naar c naar d naar e naar f... toen anderen jarenlange trouwe inzet bewezen aan de BAAV, die je nu claimt als van jou. Misschien wil je teveel bewijzen?, misschien zit de druk zwaarder op je schouders dan je wil toegeven?, misschien durf je geen mens tussen je werknemers te zijn?, misschien eis je teveel van jezelf. Ik herken je in deze niet meer. Maar alles kan Bredero-verkeren, ik blijf niet in gebreke en heb _ met uitzondering van die periode, een paar jaren terug, toen ik er echt onderdoor zat _ mezelf nooit aan minder dan 200% voor het werk ingezet. Hoe dan ook: ik zou het geen tweede keer meer doen..., niet met wat ik nu weet en ervaar. P, je krijgt er wel een foto van mijn kleinzoons gratis bij. Die zijn en blijven mij nu belangrijker dan jij.
Hallo, Na twee dagen voorbereidend werk vanavond naar de bestuursvergadering van de vzw Reisleiders Vlaanderen geweest. Werken voor een vzw? Amaai, onbetaald werken, onbetaald bellen (door gratiswerkende betaald), onbetaald rijden (maar wel meebetalen voor carpoolen) en dan nog rotopmerking van je baas krijgen. Mij hoeven ze meestal geen twee keer iets te zeggen, ik maak er erezaak van om zaken en beloftes te onthouden. Oktober is starting, spannende maand, maar onzekerder geworden. Dankzij nieuwe voorzitter geleerd om via Outlook agenda van mekaar te bekijken en gemerkt dat collega's samen naar bedrijf Sylvae Tours van voorzitter gaan. Nu heb je bij ons twee groepen werknemers: de bedienden en de zelfstandigen die Busworld/ BAAV factureren. Ik ben een bediende, maar volgens de andere bediendes en voorzitter Marc Van den Bossche eigenlijk niet, want de andere fulltime werkende bediendes zijn gevraagd, mogen naar het bedrijf gaan en ik val in een niemandsland. Reden om klacht in te dienen? Als je daar al niet bijna 28 jaar alles van je hart en ziel aan Busworld had gegeven, zou je meteen klacht indienen en de boel op stelten zetten; nu zwijg ik nog, hopend op... wat? Hun erkenning van no-respect, no-honour, en nul-erkenning van wat je bijna 28 jaar dag en nacht, weekdag en weekend presteerde om Busworld mee op te bouwen tot wat het nu is. Me niet geloven?, vraag na bij Mia (Mietje) en Marnix, zij zullen weten. Maar ik laat me die boel me het leven en de inhoud van mijn leven niet ontnemen. Baas Patrick rijdt met bedrijfswagen, belt en checkt mail met bedrijfspalm en ging vroegtijdig van de vergadering weg, waar hij niks voor hoefde te doen of te regelen. Ik heb gewerkt, twee dagen lang, om alles op een rij te plaatsen en het vertrouwen van de leden die me berichten doorstuurden, te behouden. Wie iets vraagt, moet een antwoord krijgen. En daar kan ik me weer bezig mee houden de volgende tijd en met plezier. Ik krijg graag antwoord op mijn vragen (alhoewel dat bij nieuwe baas niet goed lukt!) en erken dat ook anderen hun punten gelezen en beantwoord weten. Respect voor wat een ander is en doet, primair. En nu geblokkeerde mac nakijken of info-mail aan andere bestuurders nog te traceren valt. Wish me luck. g-riet-ings.
Jakkes, had willen schrijven, maar ben bijna ganse dag bezig geweest met de voorbereiding van vergadering voor de vzw Reisleiders Vlaanderen. Ben er secretaris, en het begint me soms teveel te worden. Waarom willen mensen binnen organisaties alles zo complex en ingewikkeld maken, zoals bij Toerisme Vlaanderen. Professioneel... en met alle gevolgen vandien. Een warboel, een heksenketel, waarbij de ene keer de anderen worden gevraagd en de andere keer de enen. Maar het lijkt er sterk op dat dit ofwel zeer goed gepland en dus gericht is ofwel dat het professionalisme daar ook es mag opgekalefaterd worden. Dergelijke structuren werken versmachtend en enkel de niet-creatievelingen, de niet-bedenkers, de niet-durvers, de niet-innovatieven vinden hun onstabiele gading in die structuur. Aantal telefoons gedaan ook, en dat zijn dan weer eigen kosten. Mag je zelf voor opdraaien, en dan reken ik geen tijd en geen elektriciteit van computers en printers... Wat ik vandaag dan gedaan heb: wel iets wat ik al lang wou doen, es een lijst opstellen van alle zaken die moeten worden be- en afgehandeld. En over de nieuwe statuten ga ik het even niet hebben, evenals als over het Reglement van Inwendige Orde. En nu ga ik nog eerst een werkaanbieding voor reisleiders doorsturen, anders komt die reisorganisator in het gedrang. Laatste maandag van de 2008-septembermaand, nog drie te gaan en we mogen leren 2009 te schrijven... 2008, wo bistdu blieben? Ik heb het gevoel dat mijn lichaam al slaapt, nu nog even denken aan die mail te vertrekken en dan alle knoppen op uit en naar bed. Morgen wordt het sowieso weer een late avond en dan nog terugkeren uit bijna Brussel, en woensdag weer gaan werken... Zou ik niet beter een lastminute reisje van een week naar irgendwo boeken, gaan uitslapen en een week aan niks hoeven te denken maar ook niks hoeven te doen. Sleep, baby, sleep. g-riet-ings. En voor 't plezier nog een foto van een schilderijtje... Ik kijk nog even na of ik iets passends vind.
Tegen alle besparingsplannen in, toch even de convector aangezet, rechts van mijn benen af, lekker luxueus dit beetje warmte in deze killige bureau. Ik ril al de ganse morgen, net of ik een kou onder het vel meedraag. Zelfs de knuffelrock-CD die nu speelt, brengt weinig extra warmte, maar blijft toch lekker rustige en aansprekende muziek. 
Family, 2004 _ 50 jaar huwelijk Rosa & Raf, stadhuis Roeselare.. 
Gisteren heel vroeg al collega op kantoor opgebeld, omdat mijn dochter in problemen zat met zieke zoon (een van haar tweeling). Haar man zat op dat moment al de ganse week in Roemenië voor zijn werk, en zij had ziek en gezond kind voor zichzelf alleen.
Jakkes, had willen schrijven, maar ben bijna ganse dag bezig geweest met de voorbereiding van vergadering voor de vzw Reisleiders Vlaanderen. Ben er secretaris, en het begint me soms teveel te worden. Waarom willen mensen binnen organisaties alles zo complex en ingewikkeld maken, zoals bij Toerisme Vlaanderen. Professioneel... en met alle gevolgen vandien. Een warboel, een heksenketel, waarbij de ene keer de anderen worden gevraagd en de andere keer de enen. Maar het lijkt er sterk op dat dit ofwel zeer goed gepland en dus gericht is ofwel dat het professionalisme daar ook es mag opgekalefaterd worden. Dergelijke structuren werken versmachtend en enkel de niet-creatievelingen, de niet-bedenkers, de niet-durvers, de niet-innovatieven vinden hun onstabiele gading in die structuur. 
