Nachtelijk bezoek. Maar in primeur voor deze nieuwe dag. TV gekeken, feuilleton dat medium heet of zo. En terwijl ik dit hier typ, zie ik links van me het woord "lotto" staan, wat beetje verband houdt met dat feuilleton. Die mevrouw zag flarden toekomst, dingen die zouden gebeuren of hadden kunnen gebeuren, indien ze niet iets met die flarden had aangevangen. Anderzijds ook wat beangstigend veronderstel ik, vooral bij minder leuk nieuws. En de lotto viel haar evenmin mee, anders had ze niet langer hoeven te werken als actrice... of...?! Denk terug aan tijd toen ik studeerde en in blokperiode al es even aan iets anders moest denken. Voor me hing dan ook een spreuk What if I won ten million... Kan je verzekeren dat ik die momenten voor een paar miljard heb gevuld (en nog slaagde in mijn examens ook).
Schrijven is iets wat ik opnieuw moet leren, na het jarenlang gestopte dagboek. In de kelder staat een oude koffer, waar mijn dagboeken in bewaard liggen. Heel lang niet meer naar omgezien, maar zou es deel moeten herlezen. Kijken hoe mijn gedachten toen liepen, want ik herinner me dat ik een film zag toen ik nog alleen woonde en daar zeer door geraakt was, en daar na de film huilend mijn relaas en mening over weergaf. De rechtschapen maatschappij in een complete afkeuring van een vrouw die niks misdeed behalve zichzelf (= anders dan de rest) zijn en dat niet tussen de huismuren wegstak. Het verhaal nu opnieuw doen, zou te lang uitvallen, maar ze werd veroordeeld omdat ze zogezegd haar dochtertje om het leven bracht. Een vrouw met een korte rok, met schmink en leuke blond kapsel... Terecht in de gevangenis, je zou haar voor minder afvoeren. Ik vrees dat mijn houding tegenover die r... maatschappij sinds die (op ware feiten gebaseerde) film nooit echt meer is veranderd. Teveel wordt oneerlijk behandeld, maar ook teveel gaat ongestraft voorbij, kan zonder principiële of wettelijke of menselijke basis doorgaan. Zoals die organisatie die bouwplannen moest beoordelen in Brugge... en enige maanden terug werd veroordeeld. Hadden zich laten betalen. En dan hoor ik een bouwheer hier in Rumbeke aan de telefoon verklaren dat als zijn project hier op de hoek niet wordt goedgekeurd, hij wel weet waarheen (Brugge, sic) en zoniet de bevoegde minister... Hoe is zoiets mogelijk? Hij kocht een blok en wil daar persé 200% winst rapen. Te rap rijk (willen) worden, lukt niet zomaar, daar komen andere trucs aan te pas en precies die trucs zijn verfoeilijk (omdat ze gebruikt worden door mensen met geld en vanop plaatsen die ook macht worden genoemd). Deze plaats heeft geen nood aan extra appartementen; het uitzicht van onze straat wordt dat van een kippenlegbatterij. Hokje op hokje (vooral veel op mekaar; hoogterendement), en hokje naast hokje. Of ben ik te cynisch aan het worden in al wat ik zie en lees en hoor en meemaak? Verkeersregels kunnen soms raar zijn, zone 30, zone 50, zone 70... maar wat begot is daar als probleem bij? Als die zone 30 effectief 30 is voor iedereen, dus is er geen probleem; en waarom zou iemand beter zijn dan een ander en die 30 upgraden naar een eigenbeslist 50 of 70 of 90 (zoals hier wel es meer gebeurt)? Lap Espeel, voer voor een volgende keer. De politiek ligt er niet van wakker, de overtreders liggen er niet van wakker, alleen zij die beter weten of een downside ervan memaakten, but who cares. Mentaal sterker worden, es langer naar iemand kijken, es beter luisteren, es langer nadenken over een antwoord/ reactie en of een antwoord/ reactie echt moet en of het dan nog de meest correctie reactie is...Wat zou het hier een aantal decibel stiller worden op aard, en wie weet stil genoeg om de nood en de pijn en hulpkreten van anderen te horen...
Maar ook ik kan wat toekomst zien, want zo meteen sluit ik de computer af, knuffel nog even de poezen tot morgen, schakel alle lichten uit en ga naar boven, kleren uit, en mietjematje aan (woord van mijn jongste broer voor pyjama, toen hem dat nog te moeilijk uit te spreken viel; term is als leuke herinnering gebleven) en make-up verwijderen. Waarom kan ik niet als andere mensen op een fatsoenlijk uur naar mijn bedstede trekken? Neem me dit wel elke dag voor, maar verlies de strijd, steeds opnieuw.
Voor die ene eventueel verlorengelopen lezer: thanks voor dit gedeeld moment en slaapwel, vanganserharte. Byebyezwaaizwaai. g-riet-ings. En voor Mieke: een goeie slaap zonder pijn en zorgen, toch voor een aantal uren...
Thuisgekomen met auto vol groenafval, snoeischaar, haspel met meterslange verlengkabel op en diverse snoeimateriaal, samen met handtas, gsm, voorraad vuilzakken (de grootste die ik vond) en appel en boterham, die ondertussen zijn verdwenen. Had job in tuin van zoon vreselijk onderschat, maar dat kon ook niet anders: mijn eerste keer daar. Ander soort haag, geen idee van afmetingen en afscheidingen met buren. Van ikke-mezelf-me-and-I valt vanavond nog weinig te verwachten, maar ben tot op grens van rechtopblijven gegaan. Boel lijkt er steeds beter op te lijken, en het binnenkomen kan nu zonder uitspringende haagstengels aan de kant te moeten duwen, of zonder zijdouche te ondergaan. Trots op wat gebeurde en bang voor wat nog allemaal moet gebeuren. De ladder is geeneens hoog genoeg om de bovenkant degelijk te snoeien in diepte (breedte?) van de haag. Soit, ik hoop dat zoon en vriendin het goed vinden, maar beseffen hoe en wat kan pas als ze het ooit es zelf moeten doen, dat weet ik ook, maar 't is van ganser harte gedaan (met stiekeme hoop dat die hagen in een volgend jaar er niet meer zullen zijn; al zal ik de snoeigeur ervan missen, en de hagen op zich natuurlijk ook; en al winnen er er ruimte mee, een deel zuurstof zal er eveneens mee verloren gaan). Nu ga ik met kleren en al in het bad staan, kleren uit en alle groenvuil wegspoelen, de stop insteken en dan baden en hopen dat ik me weer menselijk voel. Te laat om nog boodschappen te doen, maar we redden ons deze zondag wel. Geen specifieke plannen, maar wel hopen werk te doen. Beginnen met de poezen te eten geven. g-riet-ings. Met voornemen om in volgende dagnotities mijn zinnen korter en eenvoudiger te maken. Waarom wil ik persé alles in drie zinnen vervat krijgen?
Dag...boekje, Middag alweer, de tijd lijkt steeds meer een schietspoel met mijn leven eromheen, bijna te vlug om volgen. Maar weet: we doen ons best, niemand kan meer vragen. Reactie gekregen van bijzondere vriend, en dadeedeugd. Uit een landschap van molens en vossen en paarden en eeuwige jeugd, jong van ziel en hart en soms, soms voelen we een jarenkraakje dat we proberen heel vlug te verstoppen onder een warm bad, in een aspirientje, bij een avondje rustig film of in een spa-bezoekje (iets duurder dan de vorige possibilities, maar los van de kost: meer dan de moeite waard. De ziekenzorg zou kinesie en spawellness in voorzorgscare moeten nemen, zou hen en de maatschappij o-zoveel-o-zoveel aan dokterskosten en behandelingen uitsparen _ sorry guys, weet dat jullie ook nodig van dienst zijn, maar het systeem om het systeem is me geen voldoende reden en wacht maar tot ik dat onderwerp nog es aanpak vanuit mijn visie en dat los van alle ach madame, er zijn zovele zaken daarbij da ge niet weet, maar zo werkt ons systeem nu en dat is goed, en de mensen heel wat geneeskunde-leed). Sinds mijn 17de ben ik diabetica, en wie vanuit die suikerziekte-oertijd komt, kan zich geen vergelijk indenken. En de zin die hier volgde, is gedeleet als zinloos: toen was toen. En ik leef nog. Nu. En nu spreken we over pennen. En die nemen we mee in mooie kokertjes (inclusief vervangnaalden en inclusief reserve-insulineflacon, samen met het bloedprikding en de reserve rolletjes daarvoor en het mooigeplooid keukenrolblaadje om het bloed weg te vegen _ lang leve de grote handtassen, want dan zit daarbij ook nog druivensuiker en suikerzondersuiker voor in de koffie en soms zelfs een fles water of pepsi max, voor het geval ik in een plaats kom waar ze niet zijn voorzien op mensen die suikerloos door het leven zouten. Mieke over wie ik reeds vertelde, is naar kliniek ipv naar Kroatië, de verrassingen van het leven maar dan toch liever de leuke, hé Mieke. Haak je vast in al wat leven te maken heeft, en _ zut, wat makkelijk toch voor ons _ hou vast aan de takken van de bomen, aan de sprietjes in het gras, aan de haren van de zonen, aan de borstharen van Didier, aan de voorbijvliegende pollen, aan de rechtopstaarten van voorbijkomende katten, de snuffelende hondenneuzen (en zeur nu maar niet over een N meer of minder bij samengestelde woorden, net alsof die spellingheren er iets goed vanaf brachten met hun nieuwe taalregels). Die ruggengraat doesn't matter at all
Regen, natttigheid, druppels, natte pootjes van de katten in huis, vlekken op de zetelhoezen (waar heb je ze anders voor?) en ik die al paar uur aan computers zit en nu dringend ergens heen moet.
Weet niet meer waar ik heenging. De jaren? Moeder kwam langs toen ik nieuw acrylschilderij begon. En dit medium laat geen 1 MB foto's toe, dus... niks foto. Ik ga in 't vervolg proberen ze op halve zwaarte te trekken, hoef ik nadien niet zoveel meer te torsen (haha, sic). Je hoort me nog vervolgen (is dit variatie op 't vervolgt of wordt vervolgd; simpele dt-regels).
Nog steeds donderdag de 11de september, Weet niet hoe dit loopt of verder moet, wie kan je dit laten weten. Een dagboek is persoonlijk, jezelf op beschreven foto in een niet-te-bekijken album en in een dag-na-dag eigen leven, vermengd met anderen. Een dagboek ken ik sinds ik 14 was, enige tijd geleden dus, zut, 40 jaar wordt dat binnenkort plus een jaar (ha, minder oud dan je dacht hé). Ik loop al de ganse tijd nerveus. Doe ik dit nu wel of niet. En na verhaal van echtgenoot over vrouw die hij kent en wier dochter serieus ziek is, 27 jaar en met twee kinderen... toen wist ik gelijk over wie hij het had, want ik ken haar en ken haar blog. Ga maar es langs, kennismaken met Mieke op http://argos-mieke.blogspot.com Ze is ziek en verdient beter(schap), want nu had ze in Kroatië horen te zitten, liggen, hangen, slapen, wandelen, eten, drinken, genieten met Didier. En ik maak me zorgen om een pasgestarte blog, shame on you, espeel! Let go... and see. Slaapwel and g-riet-ings.
En mogelijk ook de dertiende, want na een uurlang tekst intypen en foto ingeven, blijkt foto te groot en... bij afklikken, wordt gelijk mijn tekst gedeleet. Weg-verdwenen-partie-gone with the seniorenwind-und ins 50+Nichts vergangen(?)...
Weet niet meer wat ik allemaal schreef, was een hartluchting zoals je in een dagboek hebt, maar nu voor de wereld? _ mezelf in mijn wereld _ verloren is gegaan. Silly stupid me, want daar houden systemen geen rekening mee. Je draait mee in voorziene regeling of je draait helemaal niet, en hoe goed en leuk dit soort medio ook is, vraag blijft naar menselijk rekening houden. Nee. Extra lange tekst maar een foto die te groot blijkt, is voldoende om alles te laten verdwijnen. No way back en zonder tekst-save-knop. 11 september ben ik beetje kwijt in mijn beleving en geheugenflashes; schrijven was ontlading, en voel er me nu wat leeg bij. But mister technology, we never give in, never give up.
Ik probeer een paar zaken terug te halen, maar 't wordt halvekracht werk. Toen nine-eleven als event ontstond, was ik die dag met collega op jaarbeurs in Gent, en we hoorden er pas over toen we terug op kantoor kwamen. Ontzetting, ongeloof en angst, want als dat kon _ een ongeval leek toch echt uitgesloten _, wat stond ons dan nog te wachten. Een apocalypse, een WO III (end of the earth, part XX, want we zijn toch al een tijd met dat einde bezig, the devil being blessed by power and money/ money and power, maar alles in 't belang van een toekomst op de helling). Bij de vorige wereldoorlog hadden we het nog over grootheidswaanzin bij hoe-heette-hij-ook-weer, was 't niet iets met J en O erin?, die een gespleten hart had en die tweestrijd ten koste van miljoenen andere harten en zielen liet lopen. Maar folks, dan hebben we het nog niet over al die andere, toch volwassen denkende mensen, om die snorman heen, die toch gewoon meededen in het heil van een heroplevende eigen economie. Zovele jaren later, en je zou bang worden als je mensen hoort praten _ nothing has changed _, iemand moet de schuld krijgen, een makkelijke duidbare groep, maar vooral niet diegenen boven ons, die economie, staat en samenleven regelen en daar alleen hun zakje komen legen, om een eigen andere zak dubbeldik te vullen. Shame on you, shame on them en maakt niet uit als die zak alleen maar om hun alter ego gaat). September eleven 2001 brengt me terug naar een tijd met twee kinderen. Nu zijn die het huis uit, de jongste nog maar pas. Dochter en zoon, komen in een volgende keer nog wel aan bod, samen met hun partners en de tweeling J&A van bij mijn dochter.
Gisteren had ik bij het invullen van de dienstencheques, de mevrouw die komt kuisen verwittigd rond de ongewone datum: tien-nul-negen-nul-acht. Vandaar was ook weer speciaal, maar veeleer in pijnlijke gebeurtenissen en immens verdriet dat opnieuw boven komt in herdenking en ongeloof. Stukken relaties weg, stukken ouderschappen weg... hoeveel naties waren vertegenwoordigd in NY bij de herdenking vandaag: 80? Rozen in een waterpartij en alle namen in een lange afroeping, waar geen present meer kan op komen.
En de dag begon als anders, wel met een verlofstrikje eromheen, dus slapen tot 9 uur, dan opstaan en water te kook zetten, de vijf poezen begroeten en te eten geven, (surrogaat)koffie drinken, pillen en voedingssupplementen slikken, bloedprik en insulinespuiten, living opruimen, zetelhoezen effen trekken, kussens opschudden, de wilde buitenpoezen te eten geven en de goudvissen in de vijver (hun verhaal volgt nog wel eens) hun vier beschuiten voeren; prachtig veeld overigens. Ben ik pyjama blijven lopen en heb nieuw acrylwerk opgestart. Misschien iets voor bij zoon in hun huis, heb geprobeerd rekening te houden met kleuren die in hun interieur passen, maar ben te amateur om dat professioneel te kunnen. Planning was om na warmste zon te vertrekken naar hun huis en er verder de haag te snoeien, maar kreeg onverwacht bezoek van nicht en nadien van mijn oudste broer. Het snoeien liep verder ook al heel vlug mis in het even onverwachte bezoek van een woeilige regenpartij, inclusief licht en klank (tja, sorry, had weerbericht moeten checken, maar ik hoop nog steeds dat de 2008-zomer ooit es gaat beginnen, wie kan me dat kwalijk nemen, en begot: die haag loopt ook niet weg hoor! Wedden dat ze er een volgende keer nog in dezelfde staat staat (héhé), gewoon wachtend tot ik verder snoei...). Yep, haakje openen is haakje weer toe.
Ik sluit bij deze voor vandaag. Eén kakelt op de tv, daar zit misschien wel een hond voor tussen. Misschien vind ik wel een foto, de moeite waard te plaatsen al heb ik nu niet meteen een idee... op de kleinzoons na. Je bent omariet voor iets hé. Maar laat ons even kijken hoe dit hier loopt. Byebyezwaaizwaai, g-riet-ings.
