Dag...boekje, Nog zoveel te doen vandaag, in voorbereiding op een bijzonder drukke namiddag morgen. En moeten vooruitkijken naar dit stramien van uit de voegen gevulde dagen is nu niet mijn voorkeurseinder. Maar erdoor moeten we hoe dan ook. Rik en Molly keren vandaag terug uit de Bourrousse, ik hoop dat alles vlot verloopt. Einde dus ook van de Gers-zomer. Woensdag was ook al een drukke dag, maar met een leuke bezigheid: naar kapper. Nieuwe kleur, nieuwe coupe en het valt mee. Maar gezien we morgen én naar een huwelijksreceptie én naar een ontvangst van een Russische delegatie rond Busworld Russia gaan, ga ik tegen mijn gewone principes in en heb vooraf een brushing aangevraagd. Misschien lukt het bij Silke nog om een gezichtsonharing te laten doen vandaag, terwijl ik dan maandag een moederdagbon opmaak en een grondige gezichtsreiniging laat uitvoeren in Roeselare. Geld voor nieuwe kleren zit er niet meer in, maar ik heb nog twee pakjes (tailleurs, jas en broek), eentje in zwart en eentje in grijs, van verleden jaar op Busworld Kortrijk; straks moet ik even nakijken of die helemaal ok zijn om morgen aan te trekken en of ik er wel nog inkan (paar kilootjes aangekomen nu). Soit, we kijken de boel even na en zien wel wat het wordt. Er is ook nog een zwarte jurk die ik jaren terug liet maken, als kopie van een jurk die ik bij iemand zag; ze had er geen bezwaar tegen, helemaal niet, en gezien de totaal andere stof kan je nadien geen vergelijk meer maken. Of ze nog modern is, maakt me weinig uit, ze draagt leuk en vlot, is zwartkleurig en dus mode-in en dan rest me nog alleen schoeisel erbij te zoeken. Mijn laarzen zijn goeikope dingen, schoenen eigenlijk ook, vaak tweeedehands, maar ik moet er nakijken. Ofwel gedurfd met een bruine schoen? en misschien wat bruine accessoires? Espeel, tijd om in gang te schieten. Shoot! Nog vlug even nakijken hoe Mieke Degryse het stelt en hopen dat ze een goed weekendje heeft. g-riet-ings.
Gisteren gestart met mensen met oorlogstijdsverleden... wel, dat was dus al bij al een dag te vroeg. Nog een paar mensen blijven over van de 90 jaar geleden WO I, de oudste nu 112 jaar, blind en moeilijkhorend, maar nog goed pratend over hoe het toen was: in een gracht springen tussen brokken van van alles, ook voeten, handen, stukken mens... Ik vind het onoverkomelijk om een film over die oorlogsgruwels droogogend door te komen, lieve heer, en zij die de beslissing nemen zitten vaak knus-warm in het oorlogsbureautje beslissingen te nemen die met tientallen, honderdtallen, duizendtallen levens in bloed worden ondertekend. Alhoewel... wat is die taktiek veranderd over de jaren heen, oorlog is politiek, en politiek is oorlog. Onteigeningen in het algemeen belang, een paar rustige plaatsen in een stationsomgeving in Roeselare die om de mobiliteit (en vooral ook de verkeersveiligheid! klinkt al bloedovertuigender) die worden opgeofferd. Henk, kindje, jij die tegen bepaalde algemeen gestelde verkeersbepalingen inging om het persoonlijke eigen belang van de buurtbewoners, ga je nu wraak nemen en zelf de hak erinzetten? Ha, ik zwijg al, want ik gaf je mijn mening al: als het om mobiliteit gaat als vaandeldrager, ga es praten in Brugge, waar gebouwen belangrijker zijn gebleven dan die mobiliteit... Dit hier typend zit ik openraam aan de straatkant. Maar de gordijnen draaien rondjes in de wasmachine, en het raam zelf is al gewassen (opdat de voorbijgangers me iets duidelijker zouden kunnen zien). Jammer voor hen kijken ze eerst en vooral tegen een warboel van draden aan, veroorzaakt door aaneengeschakelde mac en pc (stiefcomputer). Waarom zovelen indertijd Dolfke Snor volgden in zijn armzwaai en dan later weer miljoenen anderen hun hoofd en geld investeerden in het kapitaal belang van Bill Gates en de vele verdieners eraan, terwijl een mac-computer zoveel beter en gebruiksvriendelijker en logischer is dan zo'n speelbakje, dat om de zoveel maand zich in een nieuw kleed wil steken, maar dat ook zo doet als de mode waar je niet onderuit kan... Mensen hebben een computer om te werken, niet om de wereld in hun eentje te kopen, bewerken, beplanten en oogsten en braakliggen, om overnieuw te beginnen. Niet met wat wordt beloofd en in een complexiteit niet meer te volgen valt. Teksten komen met revisies binnen, poepsimpel zegt mijn baas, maar vindt geen tijd om het uit te leggen. Het wordt allemaal zo eenvoudig gemaakt, dat we immer verder leertijd nodig hebben om te weten waar we nog mee bezig zijn. En ondertussen draait een hele industrie op ons modebewustzijn, maar is ook een hele industrie rijk aan het worden op onze inhaalmanoeuvers, op ons alles zelf willen doen, op... een monsieur propre die alle computerwerk eigenhoutje voor ons gaat doen. Dream on guys. Espeel, ga verder met ramen poetsen, mss rest dan nog wat tijd om te lezen... En er blijft nog een strijk ook... Zutpatat. Soit, beter dan hier openraam de straat in te kijken, dus gaan we naar het bureau van dirk, kleiner van formaat maar groter in raam. Zutzutpatatpatat.
Dag...boekje, Mensen met een oorlogstijdverleden hebben er vaak een oorzakelijk verband in, tenzij ik als kind van zo'n mensen, en als eerstgeborene in een groot gezin plus nog extra als kleindochter van vergarende grootouders (aan beide kanten van ouders overigens) er een verklaring uit mag putten, maar ik verzamel veel te veel. En alhoewel ik het voorbije jaar al heel wat spullen wegdeed naar kringloop en sorteercentrum... lijkt het alsof er nu meer dan ooit veel te veel staat en zit en hangt. Vroeger stond mijn living vol prullaria, snuisterijen, catel (streekwoord), vanop reizen, vakanties, rommelmarkten, familie, geschenkjes, brocanterie-zaken, enz. maar ik koop al lang niks meer bij. Zou iemand daar een probaat antwoord of oplossing voor hebben? Ik twijfel haast of dat bestaat. Sommige mensen (en pas op, want ik denk aan een iemand speciaal, en da's dan nog mijn dochter Laika) hebben daar echt geen last van. Elk papier dat binnenkomt, wordt goed nagekeken en verdwijnt vaak evenvlug als het kwam. Ikke? Ik leg het even terzijde om later na te kijken. Toen ik in augustus drie ribben had gebroken, toen heb ik een van die hoge stapels van terzijde effectief terhand genomen en uitgekuist. Hele opluchting. Waarom nuttige info sparen, als je het gelijk op internet terug kan opsnorren, zonder dat je het eerst moest ontstoffen... tenminste voor zover je het ook terugvond. Paar maand terug had ik ook mijn kleerkasten nagekeken en heel wat spullen gesorteerd: naar kringloop en naar familie. Uit kast halen, passen, kijken en meteen in mand in de gang; zodra die vol, overproppen in donkere plastiekzakken en beneden in gang plaatsen. En niet meer kijken, lieve God, er niet meer in kijken. Ik was pas echt gerust toen de zakken effectief werden afgeleverd in het Kringloopcentrum. Maar nu ik vrijdag de inhoud van de kasten bij echtgenoot en mezelf uitsplitste (als slaapapneu-patiënt slaapt hij met zuurstofmachine, ik derhalve in andere kamer), kwestie van gemak om niet langer 's ochtends in het donker iets uit de kast te moeten gaan plukken, nou, toen ben ik toch geschrokken over aantal topjes bv. En hier is het nooit genoeg zomer om die ooit te verslijten... dus nog es nakijken en deel wegdoen. Mijn dochter kuist om de zes maand of wat al haar spullen uit, en rijdt ze gelijk weg. Ruimte moet er zijn. Hier slalom je meer door het huis. En zoek ik nu meer dan ooit naar bepaald shirtje of bloes... tot besef dat het wellicht verdwenen is. Maar we leren dat wel. Hoe minder er ligt, hoe minder je moet zoeken: goed principe. Alleen, makkelijk is het niet. Bureau aan het opruimen... net scanner gevonden, maar geen kabel meer. Is wellicht nog van vorige generatie Mac-computers, dus weg ermee. En ik mag dan nog van mijn hart een steen maken, toch draait ook die steen zich af en toe om. Maar het moet lukken, beetje bij beetje. Weet je, ik heb me al wel paar keren boos gemaakt op die computer-ontwerpers. Rare mensen zijn dat, want waarom maken ze de ene kabel zo lang en de andere heel wat langer of heel stuk korter. En waarom al die diverse soorten dingen, plus vormen die erom vragen vervloekt te worden als je ze moet kuisen of wil kuisen, zonder gevaar voor nagels en vingers en handen. Espeel, ga door, doe voort, get on with the goat... g-riet-ings. Gisterenavond was beter, Luka Bloom, alhoewel geen favoriet, maar toch goeie muziek en mijn bewondering voor zang, tekst en gitaarkunst geniet hij. Dirk was het compleet vergeten, en zat nog in stad met mensen. Ietwat ongemakkelijk erheen, want mijn buik laat zich de laatste weken vervelend voelen (continu= paar uren ongemak, onderbroken door uur niks; ja het woord continu mag er bijna zijn). Misschien een tijdje wat minder rauwe groenten eten. En de nieuwe broodbakmachine staat klaar, die ga ik straks ook nog uitproberen, eens de handleiding gelezen. Brood met fruit en noten. Espeel, denk aan die geit! Vooruit.
Dag...boekje,
Gisteren gestart met mensen met oorlogstijdsverleden... wel, dat was dus al bij al een dag te vroeg. Nog een paar mensen blijven over van de 90 jaar geleden WO I, de oudste nu 112 jaar, blind en moeilijkhorend, maar nog goed pratend over hoe het toen was: in een gracht springen tussen brokken van van alles, ook voeten, handen, stukken mens... Ik vind het onoverkomelijk om een film over die oorlogsgruwels droogogend door te komen, lieve heer, en zij die de beslissing nemen zitten vaak knus-warm in het oorlogsbureautje beslissingen te nemen die met tientallen, honderdtallen, duizendtallen levens in bloed worden ondertekend. Alhoewel... wat is die taktiek veranderd over de jaren heen, oorlog is politiek, en politiek is oorlog. Onteigeningen in het algemeen belang, een paar rustige plaatsen in een stationsomgeving in Roeselare die om de mobiliteit (en vooral ook de verkeersveiligheid! klinkt al bloedovertuigender) die worden opgeofferd. Henk, kindje, jij die tegen bepaalde algemeen gestelde verkeersbepalingen inging om het persoonlijke eigen belang van de buurtbewoners, ga je nu wraak nemen en zelf de hak erinzetten? Ha, ik zwijg al, want ik gaf je mijn mening al: als het om mobiliteit gaat als vaandeldrager, ga es praten in Brugge, waar gebouwen belangrijker zijn gebleven dan die mobiliteit...
