Gisteren gestart met mensen met oorlogstijdsverleden... wel, dat was dus al bij al een dag te vroeg. Nog een paar mensen blijven over van de 90 jaar geleden WO I, de oudste nu 112 jaar, blind en moeilijkhorend, maar nog goed pratend over hoe het toen was: in een gracht springen tussen brokken van van alles, ook voeten, handen, stukken mens... Ik vind het onoverkomelijk om een film over die oorlogsgruwels droogogend door te komen, lieve heer, en zij die de beslissing nemen zitten vaak knus-warm in het oorlogsbureautje beslissingen te nemen die met tientallen, honderdtallen, duizendtallen levens in bloed worden ondertekend. Alhoewel... wat is die taktiek veranderd over de jaren heen, oorlog is politiek, en politiek is oorlog. Onteigeningen in het algemeen belang, een paar rustige plaatsen in een stationsomgeving in Roeselare die om de mobiliteit (en vooral ook de verkeersveiligheid! klinkt al bloedovertuigender) die worden opgeofferd. Henk, kindje, jij die tegen bepaalde algemeen gestelde verkeersbepalingen inging om het persoonlijke eigen belang van de buurtbewoners, ga je nu wraak nemen en zelf de hak erinzetten? Ha, ik zwijg al, want ik gaf je mijn mening al: als het om mobiliteit gaat als vaandeldrager, ga es praten in Brugge, waar gebouwen belangrijker zijn gebleven dan die mobiliteit... Dit hier typend zit ik openraam aan de straatkant. Maar de gordijnen draaien rondjes in de wasmachine, en het raam zelf is al gewassen (opdat de voorbijgangers me iets duidelijker zouden kunnen zien). Jammer voor hen kijken ze eerst en vooral tegen een warboel van draden aan, veroorzaakt door aaneengeschakelde mac en pc (stiefcomputer). Waarom zovelen indertijd Dolfke Snor volgden in zijn armzwaai en dan later weer miljoenen anderen hun hoofd en geld investeerden in het kapitaal belang van Bill Gates en de vele verdieners eraan, terwijl een mac-computer zoveel beter en gebruiksvriendelijker en logischer is dan zo'n speelbakje, dat om de zoveel maand zich in een nieuw kleed wil steken, maar dat ook zo doet als de mode waar je niet onderuit kan... Mensen hebben een computer om te werken, niet om de wereld in hun eentje te kopen, bewerken, beplanten en oogsten en braakliggen, om overnieuw te beginnen. Niet met wat wordt beloofd en in een complexiteit niet meer te volgen valt. Teksten komen met revisies binnen, poepsimpel zegt mijn baas, maar vindt geen tijd om het uit te leggen. Het wordt allemaal zo eenvoudig gemaakt, dat we immer verder leertijd nodig hebben om te weten waar we nog mee bezig zijn. En ondertussen draait een hele industrie op ons modebewustzijn, maar is ook een hele industrie rijk aan het worden op onze inhaalmanoeuvers, op ons alles zelf willen doen, op... een monsieur propre die alle computerwerk eigenhoutje voor ons gaat doen. Dream on guys. Espeel, ga verder met ramen poetsen, mss rest dan nog wat tijd om te lezen... En er blijft nog een strijk ook... Zutpatat. Soit, beter dan hier openraam de straat in te kijken, dus gaan we naar het bureau van dirk, kleiner van formaat maar groter in raam. Zutzutpatatpatat.
