Dag...boek,
met begrafenis van tante, dan met groep neven en nichten op café, nicht naar huis gevoerd en boodschappen gedaan, gsm-afspraak met dirk in roeselare en dan boodschappen, naar broer met zijn was- en strijkgoed, foto's gaan nemen van de bouwwerken aan nieuwe Scoutslokaal en naar huis. Boodschappen uitladen, alles wegsteken en dochter gebeld dat mijn zus opnieuw oma wordt en dan zoon hetzelfde bericht gedaan, met vraag om grap met zijn zus uit te halen, zeggen dat hij heel vreemd had gedroomd dat neef Simon vader zou worden.
Another day in paradise of life...
Een neef die de 50 nadert, wordt binnen paar maand voor de eerste keer papa... bijgepraat met goeie neef. Groot huis op grote landerij, met dieren en kruiden en groenten en vissen enz. Jammer dat zijn huwelijk strandde, maar dat zijn nu eenmaal dingen die gebeuren. Tante Godelieve had een propvolle kerk afscheidnemers en nog een deel dat geen voet meer binnenkreeg, zoals een van mijn broers. Ik had nicht Ginette vlakbij opgehaald en we waren een half uur voor tijd aan de kerk, maar moesten stapvoets en wachtend aansluiten... Toch een bewijs dat je geliefd en gekend en geëerd was, een mooi saluut aan een levenslustige, knappe, liefdevolle altijd lachende en levensmoedige dame, dame omdat het haar in een woord uiterlijk schetst en al de rest haar aanvullend complimeert als mens.
Tante Godelieve, het ga je goed waar je zielshalve nu bent, groet meter Zulma en peter Jules onzentwege en hou je gezin gewoon verder in het oog, al hoef ik je dat eigenlijk niet eens te zeggen, want nonkel Roger is er nog en je zal het altijd en voor eeuwig doen.
Een eerder gevoelsvolle dag, omdat op een week tijd het leven van een aantal mensen grondig verandert door het overlijden van een familielid. Nonkel Odiel had het even moeilijk, maar ons vader bleef rustig, tenminste van buiten uit. Ik durfde niet echt veel te kijken, bang dat hij geëmotioneerd zou reageren en het dan moeilijk zou krijgen.
En ik heb het paar keren gezegd, en er is over gepraat: volgend jaar is er weer een familiefeest, hoe dan ook, en ik laat het me niet meer uit het hoofd praten. Vanaf nu: jaar na jaar, en we spreken elk feest de datum van de volgende samenkomst af.
Nog een besluit: gisterenavond was ik voor de eerste keer op een wake, een lezing voor een overledene, een samenkomst in de kerk net voor de begrafenis. Maakt niet uit, ons moeder wou erheen dus was ik chauffeur van dienst. En wou het mijn nichten en neven ook tonen, dat ik dat voor tante wou doen.
Maar terwijl ik er zat en luisterde naar onpersoonlijke muziek, onpersoonlijke en algemeen gesproken woorden, waar af en toe het woord Godelieve in voorkwam terwijl de rest eigenlijk veeleer onbegrijpbaar in de micro verloren ging, heb ik besloten dat ik dat nooit wil hebben in mijn leven. En ook geen begrafenis, dat is iets waar mijn gezin en eigen familie mee te maken heeft, verder niemand. Wat ze wel mogen doen, is een vak komen leegdrinken ergens in een zaal met een stapel wafels zonder suiker, en grappen en lachen om mijn en het leven. Een boost om verder te gaan, een luchting van alle ergernis om wat ik fout of vervelend deed, een herinneren hopelijk ook van een paar goeie dingen, een eretribuut aan het leven, waar ik slechts een miniscuul deeltje van uitmaakte, maar een waarover _ let's hope _een en ander kan worden verteld. Some things to remember me by, een avond, een paar uren. En that's all folks, mijn erfenis, de last will van riet espeel, riet short for rita, rita espeel op identiteitskaart en later gekend als g-riet-ings.
Wat inslapen betekent, weet ik voor een stuk, dat leerde mijn diabetes me, toen ik zwanger van elias op een avond ging slapen en 's ochtends niet wakker werd (coma). Er waren een paar van die voorvallen, ergerlijk, maar soms waren ze er gewoon. En ik had met de vele suikerzieke jaren geen verweer meer, geen aanwijzingen, geen overgang van normaal naar gevaarlijk. Stomme ziekte, verwaarloosbaar omdat niemand niks kan zien en wij ons altijd proberen als gewoon gezond, normaal te gedragen. Brr.
Ik ga even naar de weblog van Mieke Degryse kijken, en naar die van Seppe (http://www.bloggen.be/hetseppedagboek/) ; volg hen en weet waarom er redenen zijn om graag te leven, hoe tegenstrijdig dat ook mag klinken.
Tijd om deze dag, zaterdag, 29 november 2008, af te ronden. Tante Godelieve, slaapwel; dochter Laika (eigenlijk Laïka= La-ika, dankzij clevere ambtenaar van dienst in Brugge...) vandaag 31 jaar en één dag oud, slaapwel; Charleskastanje (of pelikaan, de twee bijnamen van zoon Elias), slaapwel; en slaapwel eigenlijk aan iedereen die ik ken: slaapt wel! g-riet-ings.
En voor de aardigheid van het leven dat doorgaat: een foto van het nieuwe Scoutslokaal in opbouw, voor Parsifal Rumbeke.
Tot slot: bericht op site van seppe:
Ter herdenking van alle kinderen die de wereld verloren heeft, wordt er ieder jaar op de tweede zondag van december een nationale herdenkingsdag voor overleden kinderen gehouden. Op deze dag wordt er om 19.00u een kaarsje aangestoken door iedere persoon die zich aangesproken voelt. Dit kaarsje brandt ter ere van alle kinderen die gestorven zijn! Door dit te doen in de verschillende tijdsgordels, gaat er in 24 uur een golf van licht om de wereld.
Dit jaar wordt het WORLDWIDE CANDLE LIGHTING voor de 12de maal gehouden en dit op... 14 december 2008.
Dit jaar zijn er ook vele jonge vriendjes van Seppe en van ons gestorven......aan kanker. Lien, Emily-Grace, Rune, Rytse, Sara, Sebbe, Soetkin........maar ook voor alle andere kleine sterretjes branden we een kaarsje!
Jullie ook? Liefs Seppe, Jill, Serge en Ann.
|
