Het is toch wel een tiental jaren geleden dat ik ooit eens de Tabaksroute fietste, wat er overbleef in mijn geheugen van deze route was de startplaats Wervik, voor de rest niks meer, dus werd het hoog tijd nog eens die route te fietsen.
Tijdens een zomerse dag die we dit jaar rijk zijn steven we af richting Wervik alwaar de startplaats is aan het Tabaksmuseum.
Wat we dit jaar misdaan hebben weet ik niet, maar telkens we naar een startplaats rijden is de weg onderbroken op deze plaats. Gelukkig kunnen we onze auto makkelijk parkeren op de voorziene parkeerplaats van het museum.
Aan de startplaats en bureau van toerisme zijn de bordjes weg door die werkzaamheden, gelukkig is het bureau open zodat ik navraag kan doen waar we heen moeten, en eigenlijk is het makkelijk, net naast de muur van het bureau moeten rechtsaf richting Leieboorden.
De bijhorende molen aan het tabaksmuseum trekt al direct onze aandacht en de nodige foto’s worden al meteen genomen.

De schitterende brug over de Leie is op zich ook al een bezienswaardigheid.
Voor onze route moeten we niet over deze brug, aan de oever van de Leie moeten we linksaf op het heerlijke fietspad die dit kanaal rijk is. We fietsen een heel stuk langs dit kanaal tot we even voor Menen het kanaal verlaten en nu binnendoor fietsen langs rustige wegen richting Beselare.
Iets voor Beselare begint de route langzaam aan te klimmen, we komen nu in heuvelachtig gebied die zo blijft tot in Wervik.
Ik ben wat vooruitgelopen, vooraleer we Wervik bereiken krijgen we nog enkele fraaie plaatsen langs onze route, zoals het grote Australische militaire kerkhof aan het Polygoonbos.

Als we de autosnelweg over fietsen gaat de route richting Zandvoorde, vanaf hier krijgen we fraaie vergezichten over deze streek, in Zandvoorde zelf zijn we weerom getuige van een stil en rustig militair kerkhof.
De route gaat hier in volle vaart naar beneden wat wil zeggen dat we weer moeten klimmen, tot in Wervik is het steeds heerlijk fietsen langs zeer rustige wegen, precies of de wereld staat hier stil.
We naderen nu snel Wervik en zien rechts van ons de grote mastodont van de skibaan die Warneton rijk is.
Zoals altijd komt aan alles een end, zo ook aan onze route, aan het museum drinken we nog op ons gemak een glaasje en keren moe maar zeer tevreden terug richting thuis.
Wie regelmatig fietst mag zich zeker niet laten afschrikken van het glooiend landschap, na afloop voel je het wel in de benen, maar dit mag geen excuus zijn om deze route niet te fietsen, daarvoor is hij te mooi.