Ons eerste kleinkindje: "Zoe" Het is een schatje !!! Wij houden ontzettend veel van haar.
Over mijzelf
Ik ben Risse
Ik ben een man en woon in Vilvoorde (Houtem) (Belgie) en mijn beroep is Grafdelver/bewaker (doodgraver dus) op de begraafplaats van Vilvoorde.
Ik ben geboren op 29/06/1959 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen - korte trips naar de Ardennen of waar dan ook, hengelen en andere leuke dingen.
Zoeken in blog
Mijn hobby's !!!
Wandelen, begraafplaatsen, dieren...
12-05-2007
Gedachten...
Iederéén doet wat hij wil in het leven...leven en laten leven !!!!!
Het leven van een mens is wat zijn gedachten ervan maken.
Veel mensen gaan liever slapend door het leven dan dat zij er voor wakker blijven.
De grootste veranderingen gebeuren als je ophoudt te geloven dat je zou moeten veranderen.
Het Leven omarmen met alle Ellende die erbij hoort.
Liefde heeft geen leeftijd maar groeit altijd !!!
Het is beter, om gelukkig te zijn met alles wat je hebt, in plaats van je zorgen te maken, om alles wat je niet hebt...
"Wat u weggeeft, verliest u niet."
"Zo lang ik leef wil ik sterven van geluk."
"Een vriend(in) is het grootste geschenk dat men zichzelf kan geven."
"De ouderdom schenkt wijsheid waarvan men in zijn jeugd veel nut zou hebben gehad."
"Een vriend(in) is iemand die je verleden begrijpt, gelooft in je toekomst en je vandaag accepteert zoals je bent"
Kun je niet vliegen, loop, kun je niet lopen, ga, kun je niet gaan, kruip, maar blijf nimmer stilstaan, nooit dalen immer opgaan. Kun je niet lachen, glimlach, kun je niet glimlachen, wees toch blij, kun je niet blij zijn, wees toch tevreden, maar nooit de moed opgeven en immer voorwaarts streven.
Opvoeding is een kwestie van liefde, geduld en wijsheid. En de laatste twee groeien waar de eerste heerst.
Van kinderen kan je heel veel leren. Bijvoorbeeld: waar de grenzen liggen van je geduld.
De natuur laat zich niet leiden, Wij lijden soms onder de natuur ...
Bouillon ligt mij wel nauw aan het hart. Het enige nadeel is..."hoe er te geraken." Ik heb geen auto, dus met het openbaar vervoer dan maar. Vanuit Houtem een bus naar Vilvoorde station, dan de trein van Vilvoorde naar Brussel-Noord, dan de trein van Brussel-Noord naar Libramont en van daaruit een bus naar Bouillon. Nu valt dat wel mee voor mij, omdat ik graag met het openbaar vervoer reis. Maar ja, je bent wel een halve dag onderweg om er te geraken. Ik ben er al vaak geweest en geraak er niet op uitgekeken. Je kan er heel mooie wandelingen maken en er ook wel eens verloren lopen, maar daarover een volgende keer. De laatste keer dat ik er geweest ben heb ik een mooie wandeling gemaakt...afstand: ongeveer een 14 km.
We waren later dan anders vertrokken en het begon al goed. In Vilvoorde misten we al dadelijk de trein naar Brussel-Noord. Een trein later dan maar genomen. Komen we in Brussel-Noord aan...is daar toch wel de trein die ons naar Libramont zou brengen wel net vertrokken zekerst. Een hapje, een drankje en een uur later waren we dan toch op weg naar Libramont. Onderweg genoten we van de steeds wisselende landschappen en de prachtige natuur. Na 02.29 uur op de trein gezeten te hebben waren we er eindelijk. Al onze tegenslag was echter nog niet ten einde. De bus die ons naar Bouillon zou brengen was 15 min. eerder reeds vertrokken. Daar zaten we nu vast voor 3 uur. Van de nood een deugd dan maar gemaakt en we zijn dan maar Libramont gaan verkennen. Eerst dachten we de bossen in te trekken maar die liggen nogal ver buiten de stad en dus is het maar een stadsbezoekje geworden. Veel is er niet te zien. Buiten het prachtige mooie standbeeld van: "het boerenpaard" en verder is er nog een heel mooi kerkhof.
Ook een begraafplaats herbergt veel kunst...maar je moet er wel het mooie in willen zien.
Vooral de oude grafstenen die nog met de hand gekapt en gebeiteld zijn en waar men dagen, weken, maanden en zelfs jaren aan bezig geweest is en de bijbehorende beelden behoren tot de enorme kunstschatten welke ons landje rijk zijn.
Net zoals iederéén (denk ik) heb ook ik zowat een beroepsmisvorming, wat wil je...na 32 jaar dienst op de begraafplaatsen van Vilvoorde - Houtem - Peutie en Koningslo. Telkens ik ergens kom moet ik er even de plaatselijke begraafplaats zien en bewonderen.
Zo belande we dan ook op de begraafplaats van Libramont. Nu heb ik al heel veel begraafplaatsen gezien, maar die van Libramont mag er zeker wezen. Zowel het oude gedeelte als het nieuwe mag gezien worden. Het eerste wat je opvalt als je er binnen gaat is het mooie graf van de gewezen Burgemeester van Libramont. De kolossale arduinen grazerk is langs beide zijden afgewerkt met glazen platen met gouden letters (zie foto).
Even verderop staat er deze bouwvallige kapel. Opgetrokken met grote blauwe stenen, een dak zo lek als een vergiet en een deur waar een raam van stuk is. Binnenin echter...!!!
Na een laatste blik geworpen te hebben op de mooie begraafplaats, loopt ons bezoek aan Libramont ten einde. Het is ook tijd om de terugweg aan te vatten naar het station, alwaar we onze trip met de bus naar Bouillon, verder gaan zetten.
Na een 15 min. wandelen waren we weer in de buurt van het kleine station van Libramont. Nog even een foto van het paard genomen. Nog iets drinken aan de overkant van het station (nog 40 min. tijd) en dan de bus op...richting Bouillon.
Dit is het hotel waar we steeds verblijven als we naar Bouillon gaan (als er plaats is). Gelegen tegen de oevers van de Semois, met prachtig uitzicht op de omgeving.
Nadat we onze rugzakken hebben weggezet gaan we nog even de stad in. Daar hebben we het treintje genomen dat ons een historisch overzicht gaf van de stad. Moet je zeker eens doen als je naar Bouillon gaat. Verder zijn we er nog iets gaan eten...wat dacht je ...fritjes natuurlijk !!! Om 22.00 uur...bedtijd , dromen van de mooie wandeling van morgen, welke ons brengen gaat naar...
Een honderd meter van ons hotel vandaan, staat een standbeeld van Godfried van Bouillon. Statig en trots houd hij de wacht en kijkt hij over de snelstromende Semois en de heuvels eromheen, niets ontgaat hem. We kunnen met een gerustgemoed onze oogjes dicht doen. Tot morgen...!!!
s'Morgens opgestaan om 08.00 uur. Heerlijk geslapen. Na een goed ontbijt, maken we ons klaar om de wandeling van de dag aan te vatten. Ondertussen is het 09.00 uur geworden. Het belangrijkste is dat je goede schoenen aan hebt, anders is het niet te doen en vol te houden. Voila sé, dat zijn de schoentjes die mijn arme voetjes over berg en dal zullen moeten dragen. Die hebben ook al wat meegemaakt zelle !!!!!
08/04/2007 De wandeling van vandaag gaat ons brengen naar..."Le tombeau du géant" of om het in het nederlands te zeggen..."Het graf van de reus". We hadden er al wel foto's van gezien, maar er geweest was nog geen één van ons beide. Na het ontbijt zijn we nog even naar de plaatselijke markt gegaan. Daarna vertrok onze wandeling. Het is 10.00 uur. Aan het begin van onze wandeling is de eerste die we tegenkomen...onze trouwe vriend en bewaker dezer stad "Godfriedje". Nog geen vin was hij verschoven van zijn standplaats. Ik heb er daar een praatje mee gemaakt, maar veel van zeggen was hij niet.
De helft van onze wandeling volgen we stroomafwaarts de Semois. Dan weer rustig en dan weer snel stromend zal hij ons door de prachtige natuur loodsen. Volgens de eigenaar van het hotel was het één van de mooiste wandelingen in de wijde omtrek. Nou ja, we zullen wel zien wat het ons brengen zou.
De weg (paadjes) die we volgden, langs de Semois, brachten ons langs steile bergflanken en diepe ravijnen. Heerlijk om daar te wandelen zo in de vrije natuur en vooral prachtige vergezichten.
Water geraakt overal door, zelfs door het hardste gesteente. Op deze foto komt het water gewoon door de rotsen heen. Helder, ijskoud, zuiver water en nog niet eens zo slecht van smaak. Ik heb er van gedronken en heuuuu...alléé ik leef toch nog
We zijn aan het einde van het bos gekomen en bevinden ons nu aan de brug, aan de achterkant van "Het Fort." Daar staat er dit mooie kapelletje in de rots uitgehouwen. Mooi hé !!!
Verder volgen we de met momenten woeste Semois. De natuur word alléén maar mooier en grilliger. Rondom ons zingen de vogels hun mooiste lied en we genieten ervan. Aan deze arduinen zuil hebben we even halt gehouden en er wat gedronken en van de natuur rondom ons genoten. Je waande je gewoon in de één of andere natuurfilm.
Amaaiiiiiii...ik vraag me af wie dit alles onderhoud. Ik zou er niet graag aan beginnen. Het is een enorm groot klooster. Vanaf hier heb je prachtige zichten op de Semois en de omgeving.
Wat verder van het klooster af, stond er dit huisje...midden in het bos tegen de Semois. Om jaloers op te worden. Rustig, stil...alléén, vraag me niet hoe hij aan zijn voordeur geraakt...er is nergens een weg te bespeuren. Maar goed, je kan niet alles willen in het leven hé !!!!!
Even rusten en genieten van de prachtige natuur en het gezang van de vele vogels rondom ons. Wat wel raar was...er zaten hier heel veel vlinders. In alle kleuren en maten. Mooiiiiiiiiii...
Op zeker ogenblik splitst de weg zich in 3 andere wegen. Rechtdoor was het net of je ging bij mensen in hun tuin. De middenste weg draaide naar rechts en naar beneden. De rechtse weg draaide naar rechts en ging steil omhoog. Na enig beraad besluiten we van de rechtse weg te nemen. Na een 500 meter en de kaart wat bestudeerd te hebben, komen we tot het besef dat we fout zitten. Pfffff terug dus en nu steil naar beneden...veel beter sé !!!!!
Mooi week-end huisje in "the middle of nowhere." Bij onze terugweg vonden we dit week-end huisje. Hier begrijp ik nog minder van...het ligt gewoonweg in het grote bos, geen enkel pad of weg in de wijde omtrek te bespeuren dat ook maar naar dit huisje leid...rarararara.
Terug op het punt gekomen waar onze weg in drie andere wegen splitsten, besluiten we om de linkse weg, die pal naast het huisje loopt, te nemen...de juiste zoals zou blijken. Vanaf hier is onze wandelroute niet meer aangegeven...nr. 14, weet je nog !!! Maar geen probleem...we gaan dwars door dit grote mooie bos, steken dit watertje over en een 100 meter verder komen we alzo terug aan de Semois.
Hier is ie dan weer...de Semois. Onderweg hier naartoe, hebben we al wel enige vissers tegen gekomen en nu ook deze kayakers. De weg (pad) word smaller en de natuur wilder. Overal steken er in de bossen grote rotsformatie's uit. De vogeltjes, wel die zingen nog steeds hun mooiste lied voor ons. Het is hier zaligggggggg !!!
Op het einde van de weg die we al een hele tijd volgen, staat er zowaar een huis. Prachtig gelegen. Naast hun huis en naast de tuin loopt er een watertje, welke in de Semois uit komt. Alléén is het te hopen voor die mensen dat hun huis nooit in de fik (brand) komt te staan...eer dat de brandweer er geariveerd is, is het kot afgebrand.
Het enige nadeel aan dat huis is...dat er achter in je tuin steeds mensen verzamelen om te genieten van het prachtig uitzicht, water en de natuur. Nou ja...nadeel??? Het huis staat er wel 200 meter vanaf. Het is een prachtige plek hier. Iederéén geniet hier van de zon, rust, stilte en de omgeving. We gaan op een bank zitten en observer de omgeving. Rondom ons zingen de vogels nog steeds hun mooiste lied en houden de vlinders ons nog steeds gezelschap. Een man en een kind gaan en staan in het water van de Semois...ik hoopte dat er eentje zou invallen (stout van mij hé!!!), maar ze bleven recht. Wat verder zijn 2 kinderen platte stenen in het water aan't gooien om alzo te proberen al ketsend de steen aan de overkant te krijgen...wat hen niet lukt. Plots staat de papa recht en zegt boos dat ze moeten stoppen met stenen in het water te gooien. De twee kinderen stoppen onmiddelijk en...de papa begint zowaar te gooien met stenen. Nou ja, papa's hé...hebben steeds en altijd gelijk !!! Pal voor ons komt er een oud vrouwtje en naar ik denk...haar dochter, toe. Zij hebben twee honden bij zich. Telkens weer smijten ze een balletje in het water, welke de honden met veel plezier gingen opvissen. Na een 20 tal minuutjes vertrokken ze weer zoals ze gekomen waren...in alle rust en stilte. Wat verder probeert een man een foto te maken van zijn vrouw in de wondermooie natuur. Na tientallen keren geprobeert te hebben en eveneens evenveel mislukkingen, lukt het hem uiteindelijk toch. Hij laat de foto zien aan zijn vrouw en zijn beide erg tevreden over het resultaat. Als dank krijgt hij van haar een dikke zoen. Lief hé !!!
Oh ja, voor ik het vergeet...recht voor ons ligt het graf van de reus. Daarvoor waren we wel gekomen hé !!! Mmmmmm...weinig reus te zien, vind je ook niet ???
Wat verder een volgende bord. Hierop staat de code van de wandelaar en eveneens de uitspraak van een rechtbank, die een milieuovertreder een boete oplegt van 20.000 Bfr. Je weze gewaarschuwd !!!!!
Ik sta niet graag op de foto. Hier moest ik poseren van Fien, zodat ze een foto van mij kon nemen. Pffffffffffffff ik zal het maar doen zeker, anders blijft ze toch maar zagen tot ze gelijk krijgt...vrouwen hé !!!!!
We verlaten deze wonderschone en rustige plaats en begeven ons naar de top van de berg. We gaan achter het huis door...steil omhoog. Bij ons nog 4 andere wandelaars die de laatste loodjes naar de top samen met ons ondernemen. Na een 300 meter omhoog nam ik deze foto van dit fraaie stukje natuur waar we eens deel hebben van uit gemaakt. 't Es schoin gewest !!!
De mensen die van 's morgens tot 's avonds in de bossen werkten moesten op tijd ook iets tussen de tanden krijgen en dus zat er niets anders op dan ter plekken een boterhammetje uit de vuist te eten. Smakelijk !!!
Nr. 14 moesten we volgen...alléén, er was nergens nog eenig plaatje met deze nr. te vinden. De kaart dan nog maar eens ter hand genomen. Het paadje rechts achter haar moeten we hebben. We zijn er bijna.
We zijn nu iets over de helft van ons traject bergop. Nog een laatste inspanning. Dit is het eerste zicht op de reus dat we zagen. Voor diegenen die niet geloven in engeltjes...kijk maar eens onderaan rechts en het is er eentje die zijn vleugeltjes al verdiend heeft zelle !!!
Hier is ie dan, onze vriend de reus !!! De vorige foto was genomen vooraan, aan dat hekje, waar nu die 2 mensen staan. Van hieruit is het een adembenemend zicht op zijn laatste rustplaats. Prachtig vergezicht over alle bergen heen. Hiervoor hadden we deze wandeling gedaan en we hebben er nog geen minuutje spijt van gehad. Wat is de natuur toch mooi !!! Na hier een hele tijd gestaan te hebben zijn we nog een ietsje verder gegaan...een café-restaurant ...ook interessant, niet waar !!! Een hapje en een drankje geraken er altijd nog wel in
Wij daar dus dat terrasje op...in de schaduw. Iets gedronken en er ook iets gegeten. De bedieneng is er uitstekend, heel vriendelijke mensen en ze spreken er nog nederlands ook. Het eten was er voortreffelijk en heel goed. Na het eten nog een consumatie of drie en dan zijn we verder gegaan. Spijtig, we hadden daar nog wel wat willen blijven. Het kan echter niet, we moeten nog de hele weg terug (langs een andere weg). Vanaf hieruit moeten we plaatje nr. 18 volgen.
Dit is dan de laatste foto van onze reus. Fien is de historie van de reus aan het lezen. Hoe hij er vroeger gekomen is tot wat het nu geworden is. Onder een stralende zon zetten we onze weg verder, terug de natuur in.
We zijn rechtsonder in Bouillon vertrokken en zijn nu bovenaan in Botassart (waar dat bolletje met daaraan drie streepjes staat). Nu moeten we een 100 meter naar rechts en dan naar beneden het hele grote bos door. Ons avontuur is nog zeker niet ten einde !!!!!
Vanuit Bouillon hadden we steeds de Semois gevolgt. Simpel dus...het enige dat je moest doen was het water in het oog houden en er in de buurt van blijven. Dit veranderde nu wel. Geen Semois meer in de buurt, als alléén maar bossen. Welle weg !!!
De weg die we volgen is prachtig. Door de hoge bomen schijnt de zon en rondom ons nog steeds het gezang van de vele vogeltjes. Ook de vlinders zijn nog steeds van de partij en houden ons gezelschap. Links en rechts gaan we al eens over een klein stromend watertje. Een mens zou er als het ware lyrisch bij worden. Soms stopten we al eens om naar het vogelgezang te luisteren. Ieder zong zijn mooiste lied voor ons. Het was werkelijk prachtig...de rust, de stilte, soms het geklater van een watertje, vlinders en vogeltjes om je heen Het is nergens te koop...het is gratis en voor iederéén. Wat moet je nog meer hebben om je goed te voelen??? De natuur op zijn best !!!
Steeds verder gaan we, steeds dieper het bos in. Geen mens in de hele wijde omgeving te zien of te horen. Geen geronk van welke motor dan ook. Gewoon stilte...zaligggggggggg !!!!!
Fien bij haar watervalletje (kleintje hoor, maar mooi). Heb jij al plaatje nr. 18 gezien welke we moetn volgen...nee !!! Wij ook niet en toch zitten we goed.
Tot hiertoe waren onze wandelpaadjes altijd goed tot zeer goed begaanbaar geweest. Tot we 100 meter verder van de waterval voor deze uitdaging stonden. Een smal pad met alléén maar losse stenen...steil naar boven. Vol goede moed gingen we op pad. Nu had ik gedacht dat het alléén maar zover zou zijn als ik kon kijken en dat er daarna wel een beterte weg zou komen. Slecht gedacht dus !!! Daar boven gaat de weg naar rechts en word nog slechter en vooral steiler. Er kwam gewoon geen eind aan.
We zijn nu al de bocht voorbij, en rusten even uit. Je kan zien hoe steil we naar boven gaan...ik heb speciaal de camera rechtop gehouden. De weg is hier wel heel slecht en hier besef je pas dat je wel degelijk goede wandelschoenen nodig hebt om zo een wandeling te volbrengen. Met gewone schoenen kom je nooit tot boven. Als je dit nog nooit gedaan hebt, moet je dat zeker eens doen Het is prachtig om te doen, maar zeer vermoeiend !!!
De vorige foto is beneden juist voor de draai gemaakt. Oefffffffff...eindelijk zijn we aan het einde van onze lijdensweg geraakt. Het was zwaar, maar de moeite zeker en vast waard. Weer hou ik mijn fototoestel rechtop, zodat je kan zien hoe slecht en steil deze weg wel was. Het was een hele ervaring.
Na deze uitputtende strijd tegen de natuur...rusten we op een boomstam even uit van onze gedane inspanningen. Het was nodig. Wat bijkomen en vooral veel drinken. We genieten van het mooie uitzicht rondom ons. We zijn aan de rand van het bos gekomen.
Amaaiiiiiiiiii, ik was ook moe zelle. Maar toch ik zou het zo weer doen. Rechts van mij ligt mijn leesbril op onze wandelkaart. De natuur is hier mooi. Hier zie ik ook weer een Buizerd, maar de bomen staan hier zo dicht op elkaar dat ik niet de kans heb om er een foto van te nemen...spijtig !!!
Na een poosje daar gezeten te hebben gaan we terug op weg. Stillaan beginnen onze benen wel even pijn te doen. Met goede moed gaan we verder. Fien controleerd nog even onze positie. Als alles juist is en we zijn nog op de goede weg, dan moeten we net voor een dorp uitkomen. Wait and see...!!!
Ik ben Risse
...fritjes natuurlijk !!! 
, dromen van de mooie wandeling van morgen, welke ons brengen gaat naar...
