Onlangs zag ik een man een vest aanpassen die naast de container lag. Hij liet zijn eigen vest ter plekke liggen en liep opgewekt verder, zichzelf tevreden bekijkend. Raar om te zien want wie draagt nu nog kledij van iemand anders? Iemand zei : Ik heb dit kleed nog maar 2 keer gedragen maar ik zie het niet graag meer en iedereen draagt het.  In de container ermee! Verwende trut dacht ik….

Nog zoiets : bij het buitenzetten van de groene glasbak zag ik dat er een glasbak stond met een pot mayonaise nog half gevuld, ook een pot chocopasta nog goed gevuld, confituur en pickles, allemaal zo weggesmeten  met deksels erop. De ophaaldienst liet de bak staan met een briefje erbij : deksels eraf en uitspoelen a.u.b. Teveel weelde?  Niet makkelijk om dragen….

Midden in de Tweede Wereldoorlog was ik 6 jaar.  Een ei moest worden verdeeld onder twee mensen, er was honger bij de mensen. Kousen moesten hersteld worden en toen bestonden er geen containers om je gedragen spullen in te smijten.

Onze vader was krijgsgevangene. Hij kwam thuis en woog nog amper 38 kilo. Hij was voorheen een man van 78 kilo. Hij was precies een geraamte. Hij vertelde er niet veel over. Soms kleine anekdotes. Ze moesten alle dagen 14 uren werken. Ze kregen enkel een beetje soep en werden beschimpt en geslagen als het te traag vooruit ging. Ze konden zich amper wassen en zaten vol vlooien. Ze scheerden zich met een scherf glas, als dat er was.

Het toilet was een balk boven een gat in de grond. Allemaal naast elkaar. Dat was afschuwelijk, zei onze pa. Precies allemaal levende lijken die probeerden hun behoeften te doen. Toen één van de gevangenen achterover viel van uitputting in die shit, zeiden de Duitsers, (ik schrijf het zoals mijn vader het zei) : “oenderheisen” …. De gevangenen konden het niet. Ze hebben hem uit de stront getrokken en begraven. Toen liep er een traan langs onze pa zijn gezicht. Hij heeft nooit nog iets verteld over die verschrikkelijke tijd. Soms was hij heel stil en staarde hij voor zich uit. Hij trok me dan tegen zich aan. Voor mij iets om nooit te vergeten. Wat ging er toen allemaal door zijn hoofd?    

Rocor

22.12.15

26-12-2015 om 16:51 geschreven door Rocor

Soms krijgt men een aankondiging, met uitnodiging, van 2 mensen die bij elkaar gaan wonen. Dan denk je wat moet ik daar voor kopen als geschenk? Niet gemakkelijk.

Onderaan staat dan… we hebben alles al…. Ze zijn dan net samen 40 jaar. Over weelde van deze tijd gesproken….Toen ik samen ging wonen met mijn vrouw, uiteraard na eerst te trouwen,  hadden we niets om te beginnen. De familie legde geld samen voor een koffiemolen of om een mixer te kopen. Toen noemde men dat grote aankopen!  We voelden ons gelukkig met zulke mooie dingen.  Broers en zussen hadden samen gelegd om ons een eetservies te kopen en geloof het of niet we hebben het nog! Er zijn wel stukjes af hier en daar van het veelvuldig gebruik maar het mag niet weg. Het wordt gekoesterd.

Ik zat zo te denken als iedereen eens een tijdje niets moest hebben, maar dan ook niets…Dan zouden ze eens ondervinden wat dat is en dan zouden we misschien opnieuw blij zijn met kleine dingen?...

In het station Gent-Sint-Pieters zat een jong moedertje op de grond met een stukje karton in haar hand waarop stond geschreven : ik heb een kind en we hebben honger. Ik ben om een broodje gegaan en haar 5 euro gegeven. Ze was heel dankbaar en at met grote beten dat broodje op samen met haar kind. Toen ik het nadien aan mensen vertelde zei men : “Dat ze gaat werken hé! Je bent goed zot om daar iets aan te geven…”

Ik was onlangs uitgenodigd op een sinterklaasfeest bij een klein meisje van 1 jaar.  Ze had nog geen besef over de sint of zwarte piet. Het kind bekeek nauwelijks de pakjes. Er stond zoveel, allemaal elektronisch speelgoed met veel muziek en geluid, wel 2 manden vol!

Toen ik 8jaar was kreeg ik een tol met koord. Ik was toen heel dankbaar. Ik vond het een zalig geschenk. Ik heb die tol nog!

Gaat deze rijkdom kunnen blijven duren? En zoals men zegt : “Een volle buik denkt niet aan een lege buik….”

Hoeveel kinderen hebben honger op deze aarde? Als bij ons iets in de ijskast ligt dat 1 dag over de houdbaarheidsdatum gaat, belandt het steevast in de vuilnisbak!  rocor

13-12-2015 om 13:41 geschreven door Rocor

De laatste weken ben ik terug in mijn pen gekropen om wat dingen neer te schrijven, en ik deel dit graag opnieuw met jullie!

Veel leesplezier gewenst! 

ROCOR

13-12-2015 om 13:06 geschreven door roger

Wellicht denkt U: wat heeft de Roger nu uitgespookt? Maar neen, het gaat over zondigen tegen het elfde gebod: VOLKSBEDE. Na het eten… “Heer ik dank U voor dezen, dat het morgen nog beter zou wezen, en is’t dat het niet beter mag, schenkt mij, lijk heden, nog zulk eenen dag.” Voor het goede begrip: u zal niet overdrijven, maar het vlees is zwak. Men heeft geen enkele kans om nee te zeggen, laat staan weigeren, maar u kunt u altijd uit de slag trekken met de legendarische zin: ‘We leven maar een keer’. We mogen ook eens profiteren, niet?

We waren op een gelegenheid waar op de kaart niets dan zondige lekkere verleidingen stond, gaande van crèmeglacés tot pannenkoeken en wafels, overgoten met suiker, warme chocolade, advocaat met slagroom. Uw suikerspiegel gaat in één ruk naar waarde 450. Ik zag daar kelners uit de keuken komen, hun handen omvatten een glazen schotel, zo groot dat ik dacht dat iemand een voetbad wilde nemen, maar neen. Men bracht een coupke naar een zondaar, als u dat tot zich neemt, is dat geen gewone zonde, maar doodzondenaar!

Daar zat ik dan aan tafel en ik zag al die meesterwerkjes aan mij voorbij gaan, want ik dacht nog: Ik ga toch nog eens de kaart bekijken en kwam tot de conclusie dat ik ook wel eens iets mocht nemen. Maar mijn gewicht laat dat niet toe, dat is zonder meer erfzonde, iets waar ik nooit meer vanaf geraak. Plots staat er een kelner voor mij en vraagt: “Hebt u al gekozen mijnheer?” Ik schrok, want ik was juist de kwijl van mijn gezicht aan het wegnemen met een zakdoek. De tafel naast mij was een gezette mevrouw het slagveld in ogenschouw aan het nemen. Een kan koffie met melk, suiker en twee pralines. Op een bord had men vier toefen slagroom gedeporteerd, de grote van een hortensia. U kent die bloemen wel.

Twee bananen overlangs doorgesneden vormden de brug tussen de vier eilanden, overgoten met warme advocaat. Op het binnen plein had men verse aardbeien kwistig rondgestrooid, keurig doorgesneden. Men had ze bezwadderd met strooisuiker, en nu komt het, op de aardbeien had men bollen crème glacé gestapeld, een complete ijsberg. Afgezet met koekjes overgoten met warme chocolade, waar men een vlag op gezet had als symbool van een bergbeklimmer.

Met haar servet onder haar kin haar wapens in de hand viel die mevrouw aan. Ik moet zeggen, ze deed dat zeer vakkundig en keurig zonder te morsen en zoals men kon zien, ze had er smaak van. Ze vroeg zich nog een Spa, gaf 20 euro en zei dat het juist was. De garçon zei vriendelijk “Tot morgen mevrouw!”

Dat crème glacé gevaarte heet banana split, nog nooit van gehoord. U moet weten, ik ben op dieet. Ik had een afspraak gemaakt met een diëtiste en stellig beloofd aan dat mens dat ik haar regels, zeg maar wetten, stipt zou naleven. Op mijn communie zieltje had ik gezegd de eerste 10 jaar niet meer te zondigen. Toen ik daar in het huis van verderf zat heb ik dat mens, zeg maar mager ijskonijn, vervloekt en mijn eigen zelve beklaagd. Ik dacht: ze kan den boom in wat denkt die wel? En voor dien ene keer en bestelde een… banana split.

Wat nu volgt gelooft u niet, wie komt daar binnen? Dat ijskonijn. Ze kijkt naar mijn bord schudt het hoofd en gaat terug buiten, het smaakte niet meer. Ik voelde me schuldig…

Tot gauw

Rocor

30-09-2012 om 20:03 geschreven door Rocor

HET GAAT VOORUIT, HET GAAT VERBAZEND GOED VOORUIT!

Ik kreeg een foto in mijn handen van mijn kinderen toen ze juist geboren waren. Nu zijn ze 50 jaar.

Een tekening bij maken? Nee zeker. Hoe ik me voel? Stokoud neen dat niet, maar die kinderen op de foto hebben met zelf al kinderen, die goed voor ons zorgen maar die weten dat ik veel geschiedenis heb, maar nog weinig toekomst.

Ik ga ervan uit dat binnen 10 jaar, hoe zegt men dat, het vet van de soep is, u beste pijlen verschoten zijn, ja dat zeker. U hart een jammer hout is dat geen ritme meer kan houden, en wat is nog 10 jaar, jong.

Het is verbazend goed vooruitgegaan,ik herinner mij toen ik op expo 58 gewerkt heb en het atomium zag opbouwen, een primeur van een televisie zag.

Mijn kleinkinderen schudden het hoofd als ik zoiets vertel, ik moet leren zwijgen, als er discussie is over een woord, grijp ik naar de dikke van Daele, ze gaan naar hun computer en leggen U haarfijn uit wat het is.

Vroeger waren er wijze oude mannen waarbij u terecht kon, nu zijn er kinderen van hun tijd met de nodige agressie, die hun computer aanzetten en je kennis in twijfel trekken.

Ik kon goed rekenen uit het hoofd, nu rekenen ze op de gsm, goed de weg kennen om ergens te naartoe te gaan, ze tikken de gps in die ze feilloos ter plekke brengt.

Iets opwarmen in de keuken? Ga weg man, de microgolf geeft een seintje als het klaar is. Parkeren met sensoren tot op 10 cm juist.

Ik kan nog eindeloos doorgaan, met vergelijken en ik heb er geen probleem mee. De vooruitgang is er, maar begrijp toch dat  mensen van het jaar 1937 het er moeilijk mee hebben. Wat ik wel weet dat die jonge mensen van nu alles weten, maar wat ze niet weten is dat wij er voor gezorgd hebben dat dit allemaal kon. De oplossing LIEF ZIJN VOOR ELKAAR.

TOT GAUW ROCOR.

12-11-2011 om 10:34 geschreven door Rocor

De meest gestelde vraag, of dat nu een boekhouder is of een loodgieter, het maakt niet uit. Hoeveel steekt dat? Dat telt, de job is bijzaak. Er was een tijd, als men toen met een pen in de hand zijn brood verdiende steeg U in aanzien, dan was u ne slimme. Als men nu met zijn handen zijn kost kan verdienen dan bent U een iemand die alles kan en niet bang is om zijn poten te gebruiken, en word U voor alles gevraagd.

Hetgeen nu opgang maakt is wanneer men op de hoogte is van de computer, met zijn 1001 mogelijkheden, dan bent U een vedette. Iedereen kent er wat van, maar iedereen geraakt hopeloos in de knoei, dan bent U weer de slimme van toen, als u dat kunt verhelpen, maar dan moet u beter zijn dan de rest.

Maar wat blijkt nu: de jongeren willen hun handen niet meer vuil maken, in school waren er amper 20 leerlingen die gekozen hadden voor handarbeid. Op het einde van hun studies leerden er 16 geslaagd. Geen bouwvakkers, elektriciens of lassers meer. Waar moet dat heen zonder vakmannen? Minderwaardig kom nu, en wees gerust met handenarbeid is mooi geld te verdienen, en het gevoel iets te kunnen maken geeft enorme voldoening.

Ik weet het, ons Heer moet van ieder zijn aantal hebben en de zwakke moeten er van tussen, maar AUB, een saaie vent die van 8 tot 5 zijn kost verdient zonder vrijheid, onder de armaturen van daglicht, met airconditie, en 20 zjatten koffie.

Voor wat kiest ge dan? Een opgewekte bouwvakker die een huis bouwt, af en toe eens naar de meisjes fluit, en na zijn uren bij de buren nog tegels legt, bij vrienden nog een lekkende waterkraan herstelt, en nog een lichtpunt bijlegt in de garage? Als U dan vraagt ‘hoeveel ist?’ en dan zegt: “Niets, we zullen samen eens gaan eten met ons vrouw en nadien en goede pint gaan drinken.”

Mogen die mensen niet hetzelfde statuut hebben als ne slimme?

TOT GAUW

ROCOR.

30-10-2011 om 14:29 geschreven door Rocor

Als dat te maken heeft met het weer wordt dat veroorzaakt door een laag luchtdruk gebied met wolkvorming, buien en regen. Bij mensen heeft dat te maken met de druk van degene die op je zenuwen werken dan word je cynisch, routineus, arrogant,..  Een man die je niet wil zijn. Hij zit in een depressie zegt men, nochtans komt hij niets tekort, heeft alles wat zijn hartje lust, dat is om op te vallen, de komediant hij vraagt aandacht.

Het kan ook zijn dat het een moderne ziekte is, die onlangs nog maar ontdekt is. Ik moet zeggen in mijn jeugd bestond dat niet, een depressie, men moest dat woord nog uitvinden. Maar als U de verveligaard uithing en altijd zogezegd op alles commentaar had, moest u maken dat u rap terug aan het werken was, dat is de enige oplossing en gelijk hebben ze.

Na een tijdje was U midlife crisis voorbij, het was aandacht vragen zei men me, en toch zit ik met een huizenhoog probleem, want de charme van hongerlijden ontgaat me volledig. Met het gevolg als een kelner met de nagerechten kaart onder zijn arm geklemd naar me toe komt, en hij prijst zijn crème brûlée aan of zijn wentelteefjes, waarbij  5 sterren restaurants verbleken,dan heb ik een karakter vergelijkbaar met een pakje boter in volle zon. En dan zegt hij erbij: "Er is maar één waarheid en dat is kwaliteit!", dus proeven en oordelen mijnheer. Gij nu…ondanks de afkeurende blik van mijn vrouw laat ik me dan verleiden en moet nadien bevestigen dat die aanbevelingen correct waren, wree lekker met als gevolg dat die stomme weegschaal ‘s anderdaags een getal met 3 cijfers aanduid en mijn goede verhouding met dat ding weg is, hulpmiddelen of vasten is de enige weg.

In alles wat je doet moet je keuzes maken, wil ik een gezette verschijning zijn. Ik  weet,  ik zal nooit mager en smal zijn uit een zuinig bouwjaar, stoort U dat? Gastvrij, warm, gevaarlijk, soms charmant, een fruitsla met tegenstellingen, mooi en waardig de natuur zijn gang laten gaan zal nog het beste zijn zeker?

Tot later.

ik wil een koffie met zelf gemaakte broodpudding met rozijnen en een kaneel stok erin. Een stukje? tot gauw rocor

30-10-2011 om 12:08 geschreven door Rocor

Aan zee, zittende op een bank, terwijl de dames efkens in een klerenwinkel gaan kijken of er iets bij kon zijn naar hun goesting (herken je dat foefje?), wacht ik geduldig buiten en hou me in stilte bezig. Ik doe aan mensjes kijken, en als man, zeg maar aan vrouwtjes kijken! Er komt een jonge knaap met zij hondje voorbij. Ik schat de jongen 12 jaar. Hij is een papiertje aan het verwijderen van zijn snoepje. Ter hoogte van een vuilnisbak wil hij het papiertje er in gooien maar er was danig veel wind. Het wikkeltje ontsnapt uit zijn handen en vliegt weg.

12-08-2011 om 00:00 geschreven door Rocor

Je gaat een boodschap doen en men roept je achterna: "Hedde uwe gsm bij?" U moet om een brood achter de hoek en ge moet te bereiken zijn. Waarom? Ik weet het niet! Het zou kunnen dat je ontvoerd wordt en dan kan men u traceren vanuit de lucht. Ons moeder riep vroeger: "hedde uwe zakdoek bij?" En dan was ze gerust. Waar je heen ging en wanneer je thuiskwam  moest ze niet weten als je maar uwe zakdoek bij had.

Als een jong meisje nu uitgaat  vraagt de moeder hebt ge uw pilletje genomen? Gsm bij? Je moet me zeker bellen en als je naar het toilet gaat neem dan uwe cola mee want terwijl je weg bent gooien ze er dope in en dan word je verslaafd! Nu wil ik hardnekkig positief blijven denken maar onze romantische overmoed van de jaren 60 lijkt bij dit alles plaats te maken en vervangen te zijn door seks en geneugten.

“Waar is da feestje? hier is da feestje” telde voor ons. Leute maken, babbelen, soms ook een robbertje vechten voor een meisje, dat was belangrijk.

Nu komen er wapens aan te pas …ik begrijp goed dat ouders ongerust zijn en met in hun achterhoofd de vraag : met wie zal ze nu weer naar huis komen? Maar er is een geruststelling het duurt meestal niet lang al dat vrijersgedoe! Nu is het allemaal vriendschap en je moet u als ouder niets afvragen. Er komt zelfs geen seks aan te pas, ja dag jan…

Geboorte, communie, middelbare school, eerste liefje, eerste kus, afgestudeerd, eerste job, eerste auto, trouwen, eigen huis, eerste kind. Mooi en waardig de natuur zijn gang laten gaan. Zo was het zeg maar 50 jaar terug. Weet je wat nu de slagzin is?  “ANDER EN BETER”

Ik weet het niet maar ik denk dat in de toekomst een 50-jarig huwelijk in de Guinness boek of records komt!

Tot gauw rocor

14-04-2011 om 23:14 geschreven door Rocor

Waar gebeurd: Een visput waar het op de ene plek beter vissen was dan 20 meter verder. De vissers die op de visput wilden vissen moesten eerst een bijdrage betalen. De genummerde plaats, een dertigtal, werd je aangewezen. Maar na een tijdje viel het op dat vrienden van het bestuur altijd de beste plaatsen kregen. Misnoegdheid alom!

Als je op de goede plaatsen zat was het een lust, je ving de één na de andere vis. Wat verder ving je kleine visjes die je uit medelijden teruggooide. Hoe kwam dat toch? Had het te maken met de zon, de begroeiing onder water, de diepte? Het kon veel redenen hebben. Werd er gefoefeld? Men ging er wat aan doen, niet met een geschreven compromis, maar op een eerlijke manier, kortom een beetje op z’n Belgisch.

Wat hadden ze er op gevonden? Het bestuurslid had 30 potjes. Je kent die wel, de potjes waar vroeger de filmrolletjes inzaten. Daarin stak hij de nummers van de visplaatsen en hij, als verantwoordelijke, grabbelde in de zak en gaf je een potje. Eerlijker kon toch niet, en toch…..

Wonder boven wonder zijn vrienden kregen opnieuw de beste plaatsen! Wat had die man bedacht? Hij stak de potjes met de goede visplaatsen in de diepvries, die waren ijs maar dan ook ijskoud. Hij grabbelde in de zak en gaf zijn goede vriend het koude potje en een toevallige visser een warmer potje!!!

Dat houdt U toch niet voor mogelijk!  Hoe vindingrijk Belgen kunnen zijn! Ik denk dat ze ook zo van de methodes gebruiken in de voetbalwereld. Er komen nog al veel derby’s uit de zak…..

Tot gauw rocor

05-03-2011 om 10:13 geschreven door Rocor

…zeggen ze in de volksmond en het is waar ook. Er wat netjes bijlopen is uiting geven van je zijn.  Mode draag je niet dat ben je.

Maar de mode is er voor de vrouwen. Wat die allemaal rond hun lijf draperen is onvoorspelbaar. En ze luisteren naar de modetrends. Dit jaar zal het kort zijn volgend jaar opnieuw lange kleedjes. Wie bepaalt dat eigenlijk ? Ik ben voor straatmode, een soort arrogantie die gelijke tred houdt met creativiteit en met een overdosis aan kleuren.  De kleur die zich handhaaft door de jaren heen is zwart, sober maar stijlvol. Zwart maakt je ook slanker.

Onlangs zag ik een vrouw met hoge zwarte laarzen tot boven de knie, een minirok met een topje en een sjaal  er omheen en tot onder de knie een gebreide jas maakte de vertoning compleet. Haar kapsel was in gekeperde locs. Een opvallende stijl. Ze had 10 ringen aan, zelfs aan haar duimen. Haar voorhoede was dik in orde. Plat gezegd ze vielen er net niet uit. Natuurlijk had ze bekijks. Het was waarschijnlijk een ensemble voor alle seizoenen, want ik dacht nog die gaat kou hebben, maar de kracht van heet bloed kan je niet meten. Haar slagzin was “show them that you exist”

Wij als mannen doen niets aan de mode. Wij zij meelopers. Een jeans met trui is al genoeg voor ons. Als we ons kostuum aandoen is het voor een heugelijke gebeurtenis of voor een dode medemens. Voorts lopen we er maar sjofel bij vind ik.

Hebben wij dan niets om mee uit te pakken? Maar ja wat is er mooi aan behaarde benen, een stoppelbaard, kalende kop? Schijnt dat het kontje het enige is waar vrouwen naar kijken. Zielig hé ?! Tot gauw rocor

17-01-2011 om 00:00 geschreven door Rocor

Tentsletje, pedopriester, ontdopen : de nieuwe woorden van het jaar 2010

Moest ons moeder nog leven ze zou door de grond zakken van schaamte moest ze het woord “pedopriester” horen. Het mensje heeft ons christelijk opgevoed, eerlijk en alles in naam van God. Als er een priester op bezoek kwam waren wij zeer vereerd. Nu deze tijd moeten we de kinderen wegstoppen voor sommige priesters.

“Eerwaarde Heer” werden ze vroeger genoemd. Als ik die pedopriesters zie kan ik mij niet ontdoen van de gedachte dat die met hun poten niet van kinderen kunnen afblijven, begrijpelijk zeker als je grootvader bent.

Er zijn gelukkig nog geestelijken die het goed menen en goed werk verrichten in hun parochie. Het zou misschien beter zijn moesten die mensen kunnen trouwen en kinderen hebben en zelf voor hun kost zorgen. Ze hebben zich vroeger wel bemoeid met ons liefdesleven en zij vertelden ons wat we vooral niet mochten doen.

Het ergste is ze worden er niet voor gestraft. Een oude priester op pensioen die kinderen misbruikt heeft zetten ze in een klooster bij de zustertjes, ze krijgen goed eten en hebben een pensioen van 2.000 euro en zij bidden nog altijd sereen tot de Heer!

Voor mij mogen ze die ook in den bak steken. Er is kans dat ze daar worden verkracht door celgenoten want die vinden dat kindermisbruik erger is dan moord!

“Ontdopen?” Toen ik geboren werd moest je binnen de 3 dagen gedoopt worden want moest je sterven  vóór die tijd ging je zieltje naar de hel. Ze hebben ons nogal wat wijsgemaakt, ik denk dat ons Heer dat allemaal niet zo heeft bedoeld.

Een “tentsletje”. Het zijn weer de vrouwen die het gedaan hebben. Als een jonge man haar tentje bezoekt en heeft genoten is het een macho. De vrouw die het toelaat is dan een sletje…

Ik zou graag eens andere jaarwoorden willen. Jaarwoorden die vrolijker zijn. Het woord van vorig jaar was swaffelen. Ik vond dat goed gevonden. Onlangs vroeg een oudje of dat een kookprogramma was! Swaffelen, moet ge daar veel voor in huis halen? En moet dat lang op het vuur staan? .(zie eens op google wat swaffelen betekent). Wat moet je daar op antwoorden?

Tot gauw en de allerbeste wensen voor het jaar 2011! Rocor

08-01-2011 om 14:57 geschreven door Rocor

We trekken alleen nog ons broek aan, de rest niet meer, hoe is het zo ver kunnen komen? De regel is: laat mij gerust, ik laat u ook met rust, punt. Een aan minachting grenzende onverschilligheid zag ik een tijdje terug. Een fiets van een vrouwelijke postbode was omvergevallen, de inhoud van de tassen vloog in het rond. De fiets recht zetten was voor mij al een hele klus, zulk een groot onhandig ding. De mensen stapten over en op de brieven het post meisje weende.

Onlangs moest ik iets zwaar in de auto leggen, ik stond een beetje op het voetpad toen er iemand aankwam die moeilijk te been was. Ik zou me verplaatst hebben, maar ik kreeg de kans niet. Men schold me uit dat ik geen rekening hield met een gehandicapte, ik voelde mij een misdadiger. Weet u nog toen we in ons kleinte alle dagen een goede daad moesten doen? Het moest geen heldendaad zijn, gewoon belangloos een onbekende helpen, dat deed deugd voor de mensen en uzelf.

Ik heb gehoord als er nu ‘s avonds in het donker een mens op de baan ligt: niet stoppen. Zijn kompanen staan op de loer en als u uitstapt, beroven ze u en nemen je auto. Dus er rond rijden en hem laten creperen.

Nog iets erger incident aan de kas van het grootwarenhuis. Een meisje van allochtone afkomst, hier geboren en perfect Nederlands pratend, heel vriendelijk, moest met haar poten van zijn waren blijven aan de kassa, de baas moest er bij komen om het te regelen.

Ik weet het niet meer, trek het u niet aan, ga er rond, doet of u het niet hebt gezien. Als u een vrouw op haar gezicht ziet slaan moet u niet proberen te bemiddelen, ze zal het wel verdiend hebben. Mentaliteit aanwenden, daar komt u het verst mee.

We kunnen het zo goed hebben, en we hebben het goed, geloof dat maar, laat de gedachte vallen. Als zij niet eerst spreekt dan ik ook niet, wat denkt die wel? Op die manier worden wij een rancuneuze maatschappij.

En toch zijn er nog veel lieve mensen.

Dag hoor,

Tot gauw,

Rocor

26-12-2010 om 14:42 geschreven door Rocor

Mijn buurman en ik zitten op café een pint te drinken tot opeens zijn vriendin binnenkomt en zegt: “Bart, je moet naar huis komen want MIJN kinderen en UW kinderen zijn aan het ruzie maken met ONZE kinderen en het loopt uit de hand!” Den Bart staat tegen zijn zin op en mompelt: kunnen die dan nooit eens overeen komen? “Ik weet goed”, zegt hij, “dat MIJN kinderen van mijn eerste vrouw zoiets nooit zullen doen!” “Héla”, zegt zijn vriendin, “je vergeet zeker wat er vorige week is gebeurd toen uw engeltjes de fiets van Tom, het kind van mijnen ex-man gans vernield hebben! “

“De kinderen, dus de kinderen van mijn vriendin en ik, zullen ook niet eerst begonnen zijn”, zegt Bart, ze zijn nog te klein. “Het zal wel weer Jurgen geweest zijn, de oudste van uw ex, dat is een echte ruziemaker zoals zijn vader!” Ik wist niet wat ik hoorde, van MIJ, van U, van ONS. Het gaat wel over kinderen hé, vergis u niet. Precies een veiling! Wie biedt meer KIND 1 KIND 2 OF KIND 3, verkocht en succes ermee…

Het moet toch niet gemakkelijk zijn voor die kinderen. Nochtans vindt niemand een nieuw samengesteld gezin nog abnormaal. Soms loop dat perfect, de kinderen gaan de ene week bij de ex-vrouw van Bart en terzelfder tijd gaan de kinderen van de vriendin naar haar ex-man. Dan kan mijn buurman met zijn vriendin en hun eigen kinderen eens een dagje uit. “Regel het maar hé”, zegt den Bart; “het zou soms gemakkelijk zijn moesten de kinderen een naamplaatje dragen, want ik ken ze soms niet meer uit elkaar!”

“Maar”, zegt hij, “het belangrijkste is dat mijn vriendin en ik mekaar graag zien en als alles goed gaat gaan we binnenkort trouwen. Maar eerst moeten onze scheidingen achter de rug zijn en onze ex-partners doen moeilijk!” Ik vind dat allemaal heel moeilijk te volgen. Waarom het allemaal zo ingewikkeld maken? Maar als ik erover begin met mijn vrienden zeggen ze: “Och waar gij U mee bezig houdt, tegenwoordig is dat normaal!” Vroeger zei men : ‘Mijn kind, schoon kind!’ Telt dat dan nog?

Tot gauw rocor

04-12-2010 om 00:00 geschreven door Rocor

Het wordt stilaan tijd om uit te kijken naar een feestzaal om samen met mijn broers Nieuwjaarsavond te vieren. We doen dat ieder jaar. Samen dineren we goed, praten honderduit en maken plezier. We plagen elkaar zoals het tussen broers hoort. Altijd een geslaagde avond! We dansen ook wat op trage muziek van Nat King Cole tot… Tot men boenke boenke muziek aanzet. Niet te doen! Ik denk 100 decibel en alles Engelstalig zonder ophouden. Uren aan één stuk.

Als je iets wil zeggen tegen je buurman moet je dat brullen in zijn oor. Hij knikt dan soms ja als het neen moet zijn! Dus boeken dicht en kijken naar de dansende inboorlingen die hun lijf in alle bochten wringen om toch maar origineel over te komen. We vroeger eens heel beleefd aan de Dj of het niet wat stiller kon. Hij keek naar ons en dacht, jongens blijf dan thuis en kijk naar een show op de televisie... Hij zei: “De mensen willen dat hier zo en ik verdien er mijn brood mee dus…” Hij zal wel gelijk hebben zeker…

Als je zo hoort staat het geluid bij muziekbijeenkomsten toch ontzettend hard. Ze moeten een oortje insteken omdat anders hun gehoor wordt beschadigd. Mensen toch, binnen enkele jaren lopen al onze jongeren met oorapparaten! Maar voor de familiebijeenkomst hebben we een oplossing gevonden. We kozen een restaurant dat wat duurder is, maar perfect om te eten en met achtergrondmuziek. Het is moeilijk om een restaurant te vinden op die avond bij gebrek aan personeel. Men vindt moeilijk mensen die willen werken op die speciale avond. Misschien wel begrijpelijk maar daartegenover is het wel goed verdiend denk ik, maar enfin waar bemoei ik me mee.

Een jaar gaat toch vlug voorbij hé.

Tot gauw

rocor

28-11-2010 om 00:00 geschreven door Rocor

Dat is het dan, groetjes, dat verkort altijd maar men schrijft dat niet meer voluit. Is dat dan nog gemeend?

Op bedrijven schrijft men: In de hoop dat we U opdracht mogen uitvoeren groeten we U. Handgetekend en dat is het dan.

Ik vind dat onpersoonlijk, wat denkt U van, aan een collega,

WEES ALTIJD ZEKER VAN DE ONGEVEINSDE HOOGACHTING EN DE OPREGTE GEVOELENS VAN VRIENDSCHAP VAN U ALTIJD DIENSTVAARDIGE VRIEND. Rocor

Aan mijn broers en zuster op verlof,

ONDERTUSSEN WENS IK UWE VELE VERMAAK OP UWE VAKANTIE DE VERZEKERING MIJNER DANKBARE EN HARTELIJKE GEVOELENS TE MOGEN AANNEMENEN MET DE OPRECHTSTE BROEDERLIJKE EN ZUSTERLIJKE GEVOELENS EN WARE VRIENDSCHAP.

Aan een Vriend,

ZEER GEERDE COLLEGA VERSCHOON MIJN VRIJMOEDIGHEID MAAR GELOOF TEVENS DAT IK IN ALLE GEVALLEN MET DE OPREGTE GEVOELENS VAN VRIEDSCHAP BEN. Rocor

Aan de koning,

MOGE HET MIJ VERGUND ZIJN BIJ DEZE GELEGENHEID,UWE MAJESTEIT TE VERZEKEREN, VAN MIJNE OPREGTE GEHECHTHEID AAN HOOGST DESZELFS HUIS EN LANDSVADERLIJKE  BELANGEN ALS OOK VAN DE HOGE EERBIED,WAARMEE IK NIMMER OPGEHOUDEN ZAL ZIJN.

UW GETROUWSTE ONDERDAAN.

Aan een vriendin die ziek is.

IK VERHEUG MIJ ZEER MET HET STATIG TOENEMEND HERSTEL UWER GEZONDHEID EN HOOPE DAT DE ONTSTEKING DER OGEN SLECHTS MEDE VAN KORTE DUUR MAG ZIJN. MIJ BIJ VOORTDURING IN DE HOOGSTE WAARDE VRIENDSCHAP AANBEVELENDE BEN IK ALS ALTIJD MET TEDERHARTELIJK EN OPREGTE BEWONDERING. UW HOOGGESCHATTE VRIEND..

Rocor

BESTE 20.580 LEZERS IK NEEM VAN DEZE GELEGENHEID WAAR U OM  GESTRENGE EN VAN BIJZONDERE HOOGACHTING TE VERZEKEREN WAARMEDE IK DE EER HEB TE ZIJN EN DANK U MET ONGEVEINSDE HOOGACHTING.

UW DIENSTVAARDIGSTE Rocor

01-11-2010 om 11:45 geschreven door Rocor

Over geld wordt gefluisterd. Geld is moeilijk te verdienen er moet veel moeite voor gedaan worden. Geld cijfer je niet weg uit onze samenleving.

Er moet ook lang en veel voor gewerkt worden. Er wordt gezegd dat je met geld in je zakken op je bek gaat, dat je niet gelukkig bent. Er zijn mensen met meer geld dan verstand. Ze geven het uit en ze kennen overal de prijs van maar niet de waarde. Bij sommigen is het een raadsel hoe ze er aan komen maar ze hebben het en kunnen er van genieten. Geld is de wortel van alle kwaad, geld is vuil gewin, het heeft iets magisch, maar geld geeft wel macht.

Veel geld uitgeven was vroeger een verspilling. Het moest gespaard worden voor later. Het uitgegeven geld moest goed besteed zijn bijvoorbeeld niet aan drank en sigaretten. Zo was de gedachtegang vroeger. Nu gelden die regels nog altijd maar men denkt er anders over. Geld sparen voor later : ok. Maar ze willen nu ook wat profiteren.

Onze jeugd wil wel een centje opzij hebben, maar ze laten er niets voor. Mooie auto, mooi gekleed, uit eten gaan, reizen, wat fuiven tussendoor, ja man. Al bij al hebben ze misschien wel gelijk maar ze moeten beseffen dat men niemand is zonder geld. Maar sparen is zo moeilijk want je moet het eerst nog verdienen dag in dag uit, jaren aan een stuk. Soms wat bijgestaan door je ouders maar het grote gewin daar moet je zelf voor zorgen

Natuurlijk met een centje opzij is het aangenaam om te leven. Vroeger gingen de mensen hun geld oppotten, een appeltje voor den dorst zei men. Maar het moet geen hele mand zijn. Je moet ook nog leven. En je hebt veel money nodig in je leven maar… het maakt niet gelukkig? Dan toch beter ongelukkig met geld?  Want geef toe geld hebben is O zo gemakkelijk!!

Maar wees maar rijk als je ziek bent… Besluit : gezond zijn dat zal nog de grootste rijkdom zijn!

TOT GAUW

ROCOR

26-10-2010 om 13:05 geschreven door Rocor

Onvrijwillig luisterde ik op de trein naar een gesprek tussen collega’s. Een vrouw had immens verdriet. Haar kat was gestorven in haar armen dezelfde morgen. BAVO was 20 jaar geworden en had een kattenleven gehad waar geen mens aan kon tippen!

Toen ze begon te vertellen over het seksleven van haar lieveling keken de mannen onder het gezelschap met ingetogen pretoogjes naar elkaar. Hij was danig actief geweest bij de kattinnen in de wijde omtrek en had enorm veel bastaardkinderen in de buurt. Hij stonk altijd als hij na een avondje stappen thuis kwam maar kreeg dan terstond een bad met zeep. Kortom Bavo kneep de katjes in het donker! Hij kneep ze, maar niet altijd zacht, aan het nachtelijk en klagelijk miauw te horen!

Maar hij kwam altijd terug naar huis, zo trouw was hij, en zijn escapades zag ze door de vingers. Toen de buren het lawaai te gortig vonden had ze hem laten steriliseren. Het kostte 150 euro. Hij was daarna wreed rustig geworden. Je zou voor minder, zei een collega en hij werd afgestraft met een boze blik van de dame met de rood omrande ogen.

Als hij stierf had hij nog lief in haar ogen gekeken. De begrafenis had ze sereen laten verlopen. Ze had Bavootje afgegeven aan de dierenarts en hem een beetje as gevraagd. Eerst had ze aan de buurman gedacht om hem in een kistje te laten begraven in de hof. Maar ze vertrouwde hem niet. Misschien gooide hij hem in de vuilniszak. Dat kan je het beestje niet aandoen na 20 jaar lief en leed gedeeld te hebben.

Bavo was dus altijd haar beste maatje geweest. Hij sliep op haar bed en vleide zich dan tegen haar aan. Ze barstte in tranen uit toen een mannelijke collega zei: Neem mij in de plaats ik ben al gesteriliseerd ! Zelf was de dame nooit getrouwd geweest en was de bittere demarcatie van 40 lentes ruim overschreden. Ze voelde zich nu al eenzaam maar niemand kon Bavo vervangen! Niemand, zeker geen man!

Toen de deugnieten uitstapten condoleerden ze haar nog. Ik zag aan hun gezicht dat ze wel deelden in haar groot verlies, maar zag ook dat ze ongelooflijk plezier hadden, de schijnheiligaards.

Ik voelde met haar mee en wilde nog zeggen:  Bavo had toch veel kinderen om voor te zorgen! Maar ik hield me wijselijk in.

TOT GAUW

ROCOR

17-10-2010 om 22:44 geschreven door Rocor

We zitten aan tafel en mijn vriend zegt tegen zijn schoonvader: Alex geef de pruimen gelei eens door. Op hetzelfde ogenblik komt de moeder van zijn vrouw uit de keuken en hij zegt: Jeannine  zet U toch bij seffens is het eten koud. Waarom zegt bij niet gewoon ma en pa? Het zijn toch de ouders van zijn vrouw? Dat is een gewoonte, zegt hij, ik zeg altijd hun voornaam. Het zijn tenslotte mijn ouders niet. Dat is juist, maar…

Ik geloof niet dat de ouders dat zo graag hebben. Zij of hij heeft toch een huwelijk aangegaan met hun dochter of zoon. En als er dan kindjes komen mogen die dan ook hun grootouders met de voornaam noemen? Ik mag er niet aan denken. Dat zal weer modern zijn zeker? Ik zal weer niet met mijn tijd meekunnen, ewel dat heeft niets met modern zijn te maken, want ik volg gewoon mijn hart. Als mijn schoondochter of schoonzoon PA tegen mij zeggen dan voel ik mij vereerd en ik zal wel hun eigen pa NOOIT  kunnen vervangen, maar ze zullen zich toch thuis voelen. Ik zal ook al het mogelijke doen om hun dat gevoel te geven, dat ik een zoon en een dochter bij heb.

Een cru voorbeeld, hoe doen die dat dan als ze op een feest uitgenodigd zijn bij haar ouders? ik zal een fles rode wijn meedoen voor den Alex en een bloemetje voor de jeannine? En als die speechen: Beste Alex en Jeannine? En nog zoiets, gans hun santenboetiek op facebook zetten met uur en datum en vakanties dat wel, maar PA en MA zeggen tegen de grootouders van hun kinderen dat is een stapje te ver.

Dat afstandelijk gedoe, dat onpersoonlijke, ik kan er niet aan wennen. Maar op die manier brokkelen vele gewoontes af. Men heeft toch een verbintenis aangegaan die levenslang is, zoals met de dochter van den Alex en de Jeannine. Moest dat mij overkomen ik zou me echt ongelukkig voelen.

Tot gauw

rocor

09-10-2010 om 10:38 geschreven door Rocor

Vrouwen die zo bewust zijn van hun “materiële overtuigingkracht” die ze zo gespannen en gevangen zitten in hun veel te strakke bloezen, dat u als man, hoe zeggen ze het alweer : er geen tekeningske bij moet maken om de werkelijkheid onder ogen te zien, dat is maar al te duidelijk. Ze vragen alle aandacht of is het waandacht, het is hun komvanvoor, ze zijn er fier op, ze pakken er mee uit. Er is niets mis mee natuurlijk, je bent er mee gezegend of niet.

Er zijn ook deftige dames, soms vergane schoonheden die de menopauze al lang achter de rug hebben en er geen oma willen uitzien. Ze dragen merkkleding en behelpen zich met een facelift en plastische chirurgie. Ze gaan een bij voorbaat hopeloze strijd aan met de tijd, toch wel beseffend dat het beste voorbij en eraf is, maar dat een oude geit nog best wel een groen blaadje wil! Van de feministen mag je de vrouw niet voorstellen als een lustobject. Maar wat willen ze dan? Sommigen geven wel een subtiel pasje, in voetbaltermen zegt men aannemen en het ganse veld overzien.

Wat die vergane schoonheden niet mogen vergeten is dat vergane schoonheid die bijgewerkt en gerenoveerd is soms meer afstoot dan een frisse lelijkheid! Maar ook knokige mannen van middelbare leeftijd, kaalgeschoren met baard van enkele dagen, voelen zich blijkbaar in hun sas, en ze krijgen nog veel aandacht ook. Een strak pak met hemd en das, kaalgeschoren met een donkere bril is nu de mode voor mannen, maar dat strak pak lukt niet meer, dus vergeet het maar!!! Iedereen moet maar doen waar hij zich goed bij voelt. Soms gewoon eens ongewoon doen. Ouder worden hoort er verdomd bij!

Tot gauw rocor.

10-09-2010 om 22:53 geschreven door Rocor