We gingen iets eten in het restaurant. Niet chic, maar gewoon. Maar wel goed en betaalbaar. We zaten er al een tijdje, en wij wachtten eigenlijk op de kelner die als naar gewoonte zou komen vragen welk aperitief we wensten te nemen. We doen dan het klapke van de week met vrienden, wat altijd aangenaam is. Het duurde vrij lang en we gaven een teken aan de kelner om langs te komen, wat hij ook deed. Toen we hem vroegen of hij ons vergeten was voor de aperitief, zei hij: “Sorry, wij mogen dat niet meer vragen van de baas, met die alcoholcontroles nemen de mensen geen aperitief meer, ze bestellen ineens een fles wijn waar ze mee aperitieven, die ze dan verder opdrinken bij het eten. Aan jullie de keuze.” Geen aperitief dus.

Na de hoofdschotel hebben we graag een ‘Italian coffee’, U raadt het al, niet dus. Mijn vriend is een roker, hij tracht te stoppen. Hij is dus aan het afbouwen, maar bij warm eten lust hij nog wel een sigaartje. Hij moet dan na zijn hoofdschotel zijn jas gaan halen en buiten in de koude enkele haaltjes doen en halfweg zijn sigaartje wegsmijten en zijn koffie komen drinken, allemaal wreed plezant vindt U niet?

Iemand had er iets op gevonden. Hij had een feest in een hotel, hij vroeg of hij kon overnachten na het feest, geen enkel probleem, hij had stevig gedronken. ‘s Morgens een licht ontbijt genomen, en met de auto naar huis, rond 10 uur in de voormiddag, want de kinderen kwamen hem verjaardag wensen. Alcoholcontrole, hij moest zijn auto laten staan en zijn kinderen bellen om hem te komen halen. De agenten hadden er alle begrip voor en de boete zou klein zijn.

Ja man, we zijn allemaal 70 jaar, wat is het nu eigenlijk, mag er nog wat? Ik stel voor: vanaf 65 jaar een tolerantie in te voeren, waarbij we net iéts meer mogen. En nu volgt onze bedreiging, we laten enkele schotels komen thuis, we nemen onze beste wijn en doen wat we willen. En, we rijden jullie niet meer in de weg, weg met die oude knarren, maar ook de helft van de restaurants dicht, zoek het maar uit, we zijn in ons gat gebeten!

Ik ben dik aan‘t zeveren, in de krant van 21 december stond: ‘In Zimbabwe mengen de mensen koeienmest in het weinig eten dat ze hebben om toch dat gevoel van voldaanheid nog eens te ervaren.’ Ik ben beschaamd, ik ga dit blogje uitgommen…

Tot gauw rocor

10-01-2009 om 18:32 geschreven door Rocor

Kort geleden was ik in gezelschap, alleen als man (overleef het maar) van minstens acht vrouwen, en omdat mijn moeder mij altijd gezegd had: Roger, altijd met twee woorden spreken, en alleen spreken als men je iets vraagt, luisterde ik en zei niets, wat bangelijk moeilijk is voor mij. Want het gesprek ging over 'mijnen doktoor' en over hun ziekten. Ze leken er godver niet ziek uit, ze wilden aandacht ja, weten die nu anders niets? Leutig voor mij! Maar ik hield mij aan de regels, mondje dicht.

Die dames waren allen om op te eten, zo mooi waren ze, maar ik stelde vast dat hun houdbaarheids -en versheidsdatum ruim overschreden was, ze zagen er nog zeer goed, dat wel, maar opeten neen dat zat er niet meer in. Zes van de tien konden ‘s nachts niet slapen, ze namen een ‘Stilnoct’ in. Een medicijn van 'mijnen doktoor', dat kon geen kwaad had hij gezegd. Een klein nadeel, u moet er een doktersbriefje voor hebben en dan kwam het duur uit, dus Roger oppassen geen slecht woord over 'hun doktoor,' dat was God de Vader.

De andere vier namen een ‘Dafalgan’ in, volkomen onschadelijk zei 'mijnen doktoor' en de zorgen vielen zo van je af, en je sliep als een roos, zonder pijn of zorgen. Ja, zei Irène: de laatste tijd heb ik last van mijn maag ik ben naar mijnen doktoor geweest. Hij schreef ‘Motilium’ voor, laten smelten onder de tong drie maal daags, dat kon je gans je leven innemen, zonder problemen. En het hiélp zei Reentje, de bloedprocessie ging toch niet meer uit, zei ze, ik weet niet wat ze bedoelde.

Allemaal, maar dan ook allemaal, namen ze een pil ‘Zokor’ in tegen hoge cholesterol. Iedereen had nu rond de 180, perfect had hunne doktoor gezegd, beter dan U alles ontzeggen van vet of pralinnekes. Een Zokor lost dat allemaal op. Een bloedverdunner was ook in, alle dagen te nemen met wat yoghurt, dan kreeg je geen geraaktheid, wat dat ook moge zijn.

Ik werd hoe langer hoe zenuwachtiger. Irène had al een paar keren naar mij gekeken, zo van: En wat neemt U mijnheer? Ik antwoordde, maar met de gevolgen van dien. Ik zei :”Ne whisky cola mevrouw met ijs en citroen.” “Anders niets?” riepen ze in koor, “Wat komt u hier dan doen, gezonderik?” Ik zei dat ik zelfs geen blauwe pil nodig had, (die vanbinnen wit is), en die het leven nog aangenamer maakt. Maar dat zegt u niet in zo een gezelschap, wist ik nadien. Ik hoorde ze nog roepen “vuile opschepper!” Mijn moeder had gelijk, alleen praten als men je iets vraagt. Volgens mij hé, kunnen die allemaal met de helft van die pillen ook overleven, maar als ik beleefd mag vragen: spreek eens over iets anders dan jullie ziekten. Aandachtvragers!!

Allemaal een gezonde.

Tot gauw

rocor

02-01-2009 om 11:51 geschreven door Rocor

In mijn jeugd woonden we tussen de boeren, een speciale sfeer. Omdat ons Vader ook van boere afkomst was, kenden we iedereen, en kon ik die boerderijen binnen en buiten lopen. Ik was er thuis, een ongelooflijk goed gevoel, tussen al die harde werkers, en tussen de dieren, en ik mocht dan ook helpen bij het kalven, en biggen vangen. Een paard dat moest gedekt worden mocht ik bijwonen, ik hielp op het land om aardappelen te rooien, moest met de paarden rijden, hielp de oogst binnen doen. Kortom, echt leuk, het was soms hard werken, maar ja dat kon niet anders, ik vroeg mij niets af. Ik kon overal mee eten aan tafel en op het land, ik at spek met eieren, kop vlees, beuling, groenten en fruit.

Zij noemde Elisabeth, hij noemde haar Liesje, hij was Petrus, ze waren kinderloos. Ze hielden veel van elkaar, ze waren altijd samen en keken elkaar veel in de ogen, zag ik. Ze leefden met en voor elkaar. Hun landerijen bevonden zich heel dicht bij de hoeve. Als hij op het land werkte en het was schaftijd blies zij op de koperen hoorn. Een afgesproken geluid, als hij dan thuis kwam gaf hij haar steevast een kus, fezelde iets in haar oor waarop ze lachte, en zei: “Zotte man, nu toch niet zeker” en ze keek dan naar mij. Hij schoof zijn voeten onder tafel en wachtte tot ik en Liesje op ons plaats zaten, sloeg een kruisteken, en eindigde steeds met “Heer zegen ons en ook deze spijzen die U milde hand ons geeft, door Christus onze Heer amen. Smakelijk!”

Het eten begon met botermelk pap, gevolgd door aardappelen met bonen en een groot stuk goed gebakken varkensvlees met veel saus en eindigde met vers fruit. Alles van eigen bodem, een glas helder water uit de pomp put. We maakten een kruisteken en we gingen terug naar de akker, hij pikte de gerst en ik bond ze in busselen en we zetten ze in schoven, tot de hoorn opnieuw weerklonk. Als knaap keek ik naar die mensen op. Was dat nu de liefde? Ik vond dat zo mooi.

Ik heb nooit zo een goed koppel meegemaakt, ze beminden elkaar, ze werkten hard, hadden leute, aten goed, kwamen vooruit, geloofden in God. Plots sloeg het noodlot toe, Petrus kreeg een longontsteking en was op 14 dagen dood en begraven. Elisabeth haar wereld stortte in, ze begon in zichzelf te praten, Petrus zijn werkvest bleef aan de nagel achter de deur hangen, zijn klompen schuurde ze alle dagen af, zoals ze altijd al gedaan had. Ze keek voortdurend naar de deur, ze verwachtte hem. Ze was schuw geworden. Ze praatte constant met hem, ze keek uren naar zijn foto, ze streek door mijn haar, maar herkende mij niet meer. Ze kwijnde gewoon weg, ze wilde bij Petrus zijn, wat haar op korte tijd lukte. Ik begreep toen wat eeuwige liefde was, en zeker liefde tot ter dood.

Dit was mijn kerstverhaal.

In wens Jullie allen gezondheid, geluk en veel liefde voor elkaar in 2009!

TOT GAUW

rocor

25-12-2008 om 12:57 geschreven door Rocor

De eerste jaren ja, maar nadien als de vurigheid wat weg is, hebt ge er niet anders dan last mee. Ik ben een Vrouw en ik kan mijn plan trekken, ik weet dat ik mooi ben, een vingerknip en ik heb nen andere. Jullie mannen denken altijd aan swaffelen(*), eigenlijk aan niets anders, jullie zijn allemaal dezelfde. Ik beken als vrouw, soms heb ik ook er behoefte aan, dat wel, maar onze regel word stilaan:  ander en beter.

Ik houd mij aan de regels op de baan, dat macho gedrag met harde radio, wind me niet op. Integendeel, ik heb geduld, wat zeker van jullie niet kan gezegd worden. Ten andere, wees eens een beetje netjes, ruim jullie rommel op! Ik ben het beu alles achter jullie gat weg te doen, we zijn jullie slaafjes niet, denk daaraan.

En misschien, moest ge wat ordelijker zijn, zouden jullie eens iets terugvinden, wij weten alles liggen in onze woning. Als ik zeg, haal de was eens boven moet ge niet  in de kleerkast kijken hé pummels maar in de badkamer. En doe het licht dan uit, want dat blijft altijd branden, als ik dat uit moet doen iedere keer achter jullie rug, dan kan ik beter alles zelf doen. Het enige dat jullie tegelijk kunnen is de gazet lezen en eten, aan sex denken samen met werken lukt zeker ook. Maar andere dingen tegelijk doen, daar kennen jullie niets van.

Het moet eens gedaan van ‘eigt to five’ te werken en dan te denken dat ge gedaan hebt. Wordt eens wakker en zie wat wij allemaal na ons werk doen, hoort gij ons opscheppen, neen toch, wij doen het gewoon. Effe resumeren, de waarheid kwetst, maar zonder ons stuikt jullie wereldje in elkaar, de beste oplossing zou zijn: laat ons gewoon verder doen zoals we bezig zijn, en ieder in zijn waarde laten. We moeten wat bekennen, we kunnen ook niet zonder jullie. Dag binken.!!

Tot gauw rocor

(*) swaffelen is hét woord van 2008 geworden: Het laten slingeren van het mannelijk geslachtdeel, en er moedwillig tegen een project mee aantikken.

20-12-2008 om 14:47 geschreven door Rocor

Ik vraag het me soms af, maar al bij al ga ik maar blijven wat ik ben, een man. Het grote voordeel van man te zijn, wij verliezen geen tijd voor de spiegel. Als mijn klederen proper gewassen zijn is het goed voor mij. Ik zal me nooit herkleden, zoals vrouwen, die zich afvragen, gaat dit wel samen, moeten er lage botten bij of hoge, en past mijn schmink wel bij de kleur van mijn haar? Lange broek of rok? Ik gooi die broek weg als ze glanst, waarom zou ik dat nog bijhouden en alles in de kast proppen zeker? Ik weeg te veel, maar alle dagen op de weegschaal? No way! Wie mijn lijf niet kan zien, dat hij dan voor zich kijkt, geen stress aan mijn lijf voor die 10 kilo overgewicht, en veldsla en alles ‘light’ eten, niet voor deze jongen dus.

Ik zie soms vrouwen parkeren en dan denk ik, die heeft haar rijbewijs afgekocht of gekregen? Er zijn er bij die rondjes rijden tot er een plaats is waar ze vooruit in kunnen rijden, en dat rijdt ook per auto. Ik vind het wel onrechtvaardig dat ik meer verdien dan een vrouw voor hetzelfde werk. Maar ergens is  dat hun eigen schuld, ze zijn 20 jaar te laat in gang geschoten. Ze zijn nu wel goed bezig, maar dat wil niet zeggen dat ze hun borstjes moeten vooruit steken en denken dat ze ons kunnen passeren hé, neem gerust jullie tijd.

Beste vrouwen, geef toe, we zij handige binken. Als er iets kapot is, vraag het gewoon aan ons, we herstellen het. Geef ons dan een schouder klopje, verwen ons, en zeg dat we goed  zijn, meer moet dat niet zijn. Waar we echt goed in zijn, we kennen perfect onze baan. Als we ergens geweest zijn, rijden we er nadien blindelings naartoe. Daarom hebben ze nu de GPS uitgevonden, dat is wat gemakkelijker voor jullie, als ge ermee kunt werken natuurlijk, maar dat komt nog wel, als U iets moet weten daarover, vraag het ons ge moet niet bang zijn, we zullen jullie niet uitlachen.

Jullie zeggen wel, ge moet dat niet in huis pakken ne vent, niets dan miserie! Maar zonder gaat ook niet, als was het maar om… ge weet wel. En daar kennen we alles van. ‘Och God’ hoor ik jullie denken.

Tot gauw rocor

NB Beste vrouwen, volgende week waag ik mij om jullie te bejubelen. Dat is dan met afleveringen, want wat zouden wij voorstellen zonder jullie? Graag een hint waar jullie goed in zijn!

13-12-2008 om 16:41 geschreven door Rocor

Wat er ook gezegd of voorgesteld wordt, of U akkoord bent of niet, er volgt steeds: JA…MAAR. Men moet niet met alles akkoord zijn, want ik ben de eerste om voor mijn mening uit te komen, maar laat het goede van een mens behouden blijven. Hoe goed die man of vrouw ook moge zijn in de discussie, ja maar, volgt er steeds achter. En het strafste is dan nog dat het negatieve met veel meer woorden uit de doeken word gedaan. Waarom niet gewoon zeggen van veldrijder Sven Nijs dat het een super sportman is, zonder die ja maar, waarom niet zeggen van ons land dat het nergens beter en mooier is, schoorvoetend toegeven, en dan jamaar, onze geneeskundige zorgen nergens beter, maar toch blijven neuten.

Voor dat U kritiek over alles spuit: leg je hand op je hoofd en kijk wie er onder staat, wees een beetje fier op al het goede dat we hebben. Niemand is volmaakt, maar moet altijd het minder goede zo in de verf gezet worden? Ik vind van niet, van mijn favorieten en vrienden rondom mij niets dan lof. Met een vrolijke kijk over de dingen leeft men langer, dat is algemeen geweten. Natuurlijk zijn er mensen onder ons die het moeilijk hebben, maar dat zijn meestal niet de mensen die zeuren, die zeggen meestal, er zijn ergere dingen. Er zijn mensen die het nog slechter hebben dan ik, dat is pas optimist zijn, laat ons daar een voorbeeld aan nemen.

We zijn maar een keer zeker van onze zaak, zowel mannen als vrouwen, dat is als we voor de pastoor staan en die vraagt: “Wilt U deze vrouw hier naast u, als U wettige echtgenote, in voor en tegenspoed?” Dan moeten we niet nadenken, dan schreeuwen we het uit, JA, en dan is het zonder die MAAR.

Zou uw jonge bruid van toen nog Ja zeggen? Vraag het haar eens, als je durft. Die MAAR zult u erbij moeten nemen en die zal lang zijn na al die jaren. Misschien gelooft U nog in Sinterklaas?

Ik vrees het ergste voor mezelf.

TOT gauw rocor

06-12-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik hang al een tijdje de nieuwe man uit, flink van deze jongen hé? Ik ga zelfs mee boodschappen doen. Ik ben toch verrast wat er in het aanbod is, ge hebt geen vrouw meer nodig om te koken, alles kant en klaar. Ik wilde ook eens modern doen en klaargemaakte voeding kopen uit den diepvries. Ik kocht puree patatjes, prijs voor een zakje: 2,10 EUR. Allez jong, das 84 frank! Dat maak je zelf met aardappelen, wat goede boter, volle melk en wat kruidnoot, voor een prikje. Frieten al voorgebakken, o zo makkelijk, maar duur.

Die klaargemaakte eetmalen, dat ziet er lekker uit. Ik heb dat eens uitgeprobeerd en ik moet zeggen, dat smaakt niet slecht, maar de prijs is er ook naar. Er is geen werk aan natuurlijk, voor moeder de vrouw. Als er wat tijdnood is, is het een goede oplossing. Op 15 minuten hebt ge een warme maaltijd met soep, hoofdgerecht en een toetje.

Onlangs zei iemand: “Ik had geen zin om te koken, ik ben om frieten gereden, met mayonaise, het was heel lang geleden, de pak op tafel en met de vingers opgegeten, met een berenhap erbij, en een pintje bier uitgedronken aan het flesje.” Lekker, over de calorieën zal ik maar zwijgen zeker? Afwas is er niet, gewoon het papier in de bak, het flesje bij het glas en alles is opgelost. Een mens kan het zich makkelijk maken, er is ook niets mis mee, en men kan niets meer vergelijken met vroeger. Dat is ook niet nodig, we leven nu, niet in het verleden, niet in de toekomst. NU, af en toe eens doen zoals de jonge mannen, dat geeft je een andere kijk op hun leven. Hun slogan: ‘ALLES KAN, NIETS MOET’, nog zoiets: ‘WE ZULLEN WEL ZIEN’.

‘Er zijn toch geen zekerheden meer?’, zeggen ze. Beste spaarders, zouden ze ongelijk hebben, denkt U?

Tot gauw 

rocor

29-11-2008 om 11:57 geschreven door Rocor

Dat men zich een gsm aanschaft in deze tijd is normaal, zonder bent U gehandicapt. U moet bereikbaar zijn, want men heeft U nodig, tof hé! Zeker kinderen, voor hun veiligheid, maar dat het zo een vaart zou lopen had niemand kunnen denken. Zeg nu eerlijk, als ik die gasten zie sms’en, die vingers vliegen over dat toetsenbord, ze moeten er niet eens naar kijken. Het kost wat zo een mobieltje, maar dat is hun geen zorg. Als U als grootvader vraagt wat ze moeten hebben moeten ze niet nadenken, geld voor hun telefoon. Ze hebben een eigen taaltje, alles aaneengeschreven, 'kweenieoenecoole'. (ik weet niet hoe een toffe gast, is dat vrij vertaald).

ZE staan op alle mogelijke hoeken en kanten te bellen, de verliefde pubers, giechelend en verlangend naar de andere kant van de lijn. Leuk om zien, in onze tijd moesten wij de straten afdweilen in de hoop dat ze haar ouders had kunnen overtuigen dat ze dringend naar een vriendin moest. Nu is het apparaatje open klappen en ‘warzijdegijkanikouzien?’ Zo simpel is het nu. Binnen de kortste keren staan ze dan te zoenen op de straat, het is van alle tijden, jong en zot zijn.

Het is precies of zonder dat ding staat de wereld stil. Eigenlijk is het zo, het is gewoon onmisbaar onlangs had ik een platte voorband links. Met mijn auto op de E17 zette ik me op de pechstrook en echt waar ik durfde niet uitstappen de vrachtwagens donderden een halve meter van mij af. Ik durfde mijn deur niet opendoen, dan maar de goede moment afgewacht, rap eruit en achter de vangrails, en dan het mobiel telefoontje. “Mijnheer, ik sta op die plaats, kunt U mijn band komen vervangen aub?” 20 minuten later schepte die man mijn auto op, sleepte hem naar een veilige plaats en zei “Als ge die band langs de snelweg vervangt, is dat poging tot zelfmoord!” Gelijk had hij!

De mogelijkheden die er zijn met dat ding zijn grenzeloos voor de meeste mensen. Voor de wat oudere mag het simpel zijn. Een aan- en afknop is meer dan genoeg. Nu met fax en camera, zelfs GPS, waar eindigt het? Leve de vooruitgang, ik ben 50 jaar te vroeg geboren. Moest ik geweten hebben wat ik nu weet…(eigenlijk baneethebvannietsspijt)

NB: U kunt zich niet meer verstoppen, u bent altijd bereikbaar, zelfs in het kleine kamertje met je broek op je schoenen. Gelukkig dat men je dan niet kan zien, toch maar oppassen, dat bestaat reeds

Tot gauw  rocor

22-11-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

Als we klinken is het meestal op de gezondheid, of op het succes. We staan er niet bij stil, het is een gewoonte, maar strikt genomen is gezond zijn en nooit pijn hebben het mooiste wat een mens kan overkomen, maar een gezonde mens snapt dat niet, en ik ben daar één van. Vooral mannen zijn daar seuten in, het minste dat ze mankeren gaan ze sterven, allee dat zegt mijn vrouw toch tegen mij: "Jullie mannen weet niet wat pijn is! Ge moest eens een kind kopen!" Daar komen ze dan altijd mee aandraven (onze bijdrage om het te verwekken is ook niet gering, U mag dat niet onderschatten vind ik, en als het niet lukt van de eerste keer moet u toch blijven proberen, doe het maar hé!). Vroeger, als de toekomstige moeder geen opening (raar woord) genoeg had, deed men dat met ijzers, om de zaak wat wijder te maken. Dat is pas onmenselijk, het kind is met de ijzers gekomen, zei men toen, ik vond dat een barbaarse uitdrukking en die moeders moeten enorm hebben afgezien.

Sorry, met ijzers, dat is erover. Nu bevalt men onder water, ook thuis is opnieuw in, de band met het kindje is dan groter zegt men. Bij problemen is het keizer snede, mannen hebben dat het liefst, dan blijft alles smal, als U begrijpt wat ik bedoel? Vandaar dat mannen egoïsten zijn, dat denkt alleen aan zichzelf. De toekomstige moeders moeten vanaf nu hun woorden intrekken, nu bevalt men ‘pijnloos’, epidurale, men spreekt over niets anders. Als men een kind verwacht vraagt men direct of u het gaat doen met die verdoving, u kunt dan de bevalling 100% beleven en volgen op de monitor, er is geen gevaar voor de baby, beweerd men en volkomen zonder pijn.

De Moeders bepalen de manier waarop de bevalling verloopt. Toen mijn vrouw dit stukje las, zei ze: “Waar bemoeid gij U mee? Gij hebt nog nooit gehoord van het Moeder instinkt zeker? Moeders weten en voelen wat het beste is voor hun kind, wat kennen mannen daarvan?” Oei dat ligt precies gevoelig, ben dan ook maar opgehouden en wat gaan snoeien in den hof. Een mens moet weten wanneer ge te ver gaat.

Ons moeder heeft haar kinderen thuis gebaard, mijn zuster als laatste met een verschil van zes jaar. We hoorden ons moeder kermen als de weeën kwamen, wij wisten niet wat er gebeurde. Ze lag op het bovenkamertje in bed. Toen de vroedvrouw riep: “Duwen Maria!” en we ons zus hoorden bleten, wisten we het, we zouden voortaan met 4 zijn. Ik denk wel, dat moet ik toegeven, moesten de mannen de kindjes kopen, er zou geen overbevolking zijn. Maar voor mij moeten moeders geen pijn hebben, het moet een enorme belevenis zijn, een kind baren. Het leven krijgt dan een andere invulling, daarom succes aan alle moeders, wij mannen rekenen op jullie!!

Tot gauw rocor

15-11-2008 om 15:03 geschreven door Rocor

Komt daar toch wel ‘den Edgard’ aangewandeld in de Vrasenestraat zeker, eerst herkende ik hem niet, want wat is die dik geworden zeg! Vroeger was dat ne smallen maar nu XXL, het was nog van in onze jeugd geleden dat we elkaar gezien hadden. Zijn poppetiet was er ook bij, met de nodige rimpels. Ze zag er nog goed uit, “we zijn nog altijd bij elkaar”, ZEI ZE, “dat kunnen we van onze kinderen niet zeggen, ze zijn allebei gescheiden, wat een ellende is dat”, wist ze te vertellen. “We hebben genoeg gezien”, ZEI ZE, “we gaan van het leven profiteren, zeker weten, we gaan niet meer sparen, we gaan gewoon voor onszelf zorgen”. Toen ik haar vroeg hoe ze dat zag, dat genieten, wist ze te zeggen, “dat zal zeker reizen zijn, minstens twee maal per jaar naar de warme landen”. ZEI ZE.

“Als onze ouders dat moesten weten, zoveel geld, het is thuis toch ook goed, zouden die gezegd hebben. Iedere week eens uit eten gaan, niet duur, maar toch eens niet koken. Den Edgard wordt binnenkort 70 jaar, binnen tien jaar kan het over zijn.” ZEI ZE. “Als onze ouders dat moesten weten, ze draaien zich om in hun graf al dat mooie geld zomaar opdoen, ge kunt thuis toch ook eten. We hebben samen een goed pensioen, een 45^ste en we wonen in onze eigendom en ik vind dat ik goed gekleed mag zijn”, ZEI ZE. “Die oude spullen gooi ik weg. Ik kleed mij naar het seizoen en doe mee met de mode, met lage botten mijn broekkouse erin en een ietsie pietsi korte rok en een lederen vestje, wie het niet kan zien draait zijn hoofd maar weg”, ZEI ZE.

“Moest mijn moeder dat nog meemaken ze zou mij onterven, zo verkwistend omgaan met die zuur verdiende centen, want aan die weg gesmeten klederen haperde niets. Edgard zijn auto is versleten”, ZEI ZE, “We moeten een andere hebben. We gaan niet twijfelen, het zal een mooie worden met alles erop en eraan, zelfs bluetooth en gps.” Ja, ZEI ZE nog, “we zijn van die zuur verdiende centen een deel kwijt op de bank, dat kwam hard aan. Ze zullen ons niet meer beethebben de leugenaars, we gaan ons geld laten opbrengen voor onszelf. Achter ons zijn het andere, is het niet waar Edgard? ,ZEI ZE.” Hij knikte en dacht er het zijne van, want iets zeggen was er niet bij.

Tot nog eens, het was aangenaam poogde ik te zeggen maar ik was te laat, ze was al weg…

Ze is 69 ZEI…ZE !!

Tot gauw

Rocor

08-11-2008 om 14:14 geschreven door Rocor

Tis godgeklaagd waarop men overal belastingen int. Toen ik klein was en las dat de kasteelheren de mensen uitpersten, en dat die de helft van hun oogst moesten afgeven aan de Graven en de edelen, vond ik dat niet kunnen, die inhalige belastingmanieren. Nu, 300 jaar later, las ik, dat wanneer U juwelen hebt van je moeder of grootmoeder of tantes dat u die niet zomaar kunt aanpakken onder tafel. Hela mannetje! Een handgift in roerend goed zoals juwelen of een schilderij, of een postzegel verzameling van waarde, daar moet een notaris aan te pas komen of via de bank met een aangetekende brief.

Kunt U dat geloven? Armbanden, ringen met een diamant erin en de zware gouden kettingen die drie generaties aan de vingers en rond de hals van je grootmoeder en moeder hebben gehangen, daar moet U schenkingsgeld op betalen. Of die schilderij van tante Irène die U zo graag ziet, die moet ge haar vragen als ze nog leeft, anders mijn vriend, afdokken aan vadertje staat!

Hoe durft men, dat vraag ik mij af. Dat zijn toch dingen waar niemand zich mee moet bemoeien. Als u het juwelenkistje opent, ruikt u nog het parfum van tante Maria en de geur van snuiftabak. Dat moet dan geschat worden en betalen zult u! Die halsketting heeft de meeste tijd van haar bestaan doorgebracht tussen de weltierende wiebelende borsten van een van je favoriete tantes, en beken nu maar, U keek soms ook meer naar die buiten de lijnen gegroeide wiebelende tweelingen, dan naar die zware dure halsketting waarvan sprake, dit even terzijde.

Er zit nog een addertje onder het gras, als tantetje ze nu aan U geeft moet ze nog drie jaar leven. De wiebel is er nu wel af van die tweelingen, maar de ketting hangt altijd nog op dezelfde plaats, dan nog liever successierechten betalen dan tante lieve te missen, zeker weten. Zeg nu zelf: het is toch ver gekomen hé. Het is nu een andere vorm van afzetterij dan 300 jaar terug, maar het komt op hetzelfde neer. Het gaat tenslotte over dingen die toen met liefde werden gegeven en al die tijd werden gekoesterd door je tante, want ze had die gekregen van ‘haren Albert’.

Kent U nog een voorwerp of handeling waar u geen belastingen op moet betalen? Ik wel, op de LIEFDE en de vriendschap onder elkaar, en dat kunnen ze ons niet afpakken. Daar komt geen notaris, of bank, of staat, aan te pas, want de waarde ervan kan niet geschat worden. Toch niet in geld, zonder BTW en geen schenking belasting. Mooi meegenomen, vindt U niet?

Tot gauw  rocor

01-11-2008 om 12:10 geschreven door Rocor

Moeten ze voor U rechtstaan op de tram omdat u oud bent? Voor mij niet, want ik wil niet oud zijn, dan ben ik beledigd. Niet doen dus, U mag rechtstaan voor mij als u me kent, weet dat ik gans mijn leven heel veel gewerkt heb, het met alle mensen goed voor heb, ze veel geholpen heb uit vriendschap en niet voor geld. Sta uw plaats af aan mensen die moeilijk te been zijn en aan een zwangere vrouw.

U moet U moeder graag zien, niet alleen omdat het je moeder is maar omdat ze gedurende al die jaren altijd in de weer is geweest voor U en steeds het beste voor je wilt. Ze is ongerust als U wat lang wegblijft en hoopt dat U een goed mens wordt en er alles aan doet in het leven. Als ze vind dat haar stuk vlees uit de pan bij het avondeten groter is en het toch aan U geeft, die altijd voor je opkomt, ook als U ze ontgoocheld. Die U vriendje of vriendinnetje tolereert, ook al weet ze dat het een tuttebel is of een nietsnut en hoopt dat het niets wordt, want ‘mijn kind, schoonkind’. Die aanvaard dat U het ouderlijk huis aanziet als een HOTEL en ook niets zegt als U er een MOTEL van maakt.

Daarom moet U haar graag zien.

U moet U vader graag zien niet alleen omdat het je vader is maar omdat hij je beschermd en je alles kunt leren van hem. Hij die je een goed leven wil geven, die de centjes moet vergaren om aan al je grilletjes te kunnen voldoen. Die ervoor zorgt dat je fiets in orde is hoewel ge dat perfect zelf kunt, maar er te lui voor bent. Die zich al eens inhoudt en U juist geen draai om je oren geeft als je het ettertje uithangt als U vind dat op een ander alles beter en mooier is dan thuis. Die fier is op u als je goed werkt maar het niet zegt, die blij is als U blij bent.

Daarom moet U hem graag zien.

U moet U grootouders niet alleen graag zien omdat het de ouders zijn van je vader en moeder, je sponsors, maar ook omdat ze gezorgd hebben dat U ook goed wordt opgevoed, in weelde en liefde.

“Ne vriend van mij zitten samen in het café en hebben steeds een goede babbel”, hoor ik soms zeggen. Voor mij is dat een cafékennis, dat heeft niets met een vriend te maken. Als u met mensen samenwerkt, dán weet u pas hoe ze zijn. Aan den toog en op feesten zijn het allemaal supermannen. Ik was ooit mijn dak aan het leggen toen die zogezegde vrienden er voorbijreden zonder te stoppen, en dat noemt zich vrienden! Ga toch weg, schijnheiligaards! Ja, ik had al veel gedaan bij hun, ze hadden nu blijkbaar geen tijd, zelfs niet om even te stoppen, ik zou misschien gevraagd hebben om te helpen, ik dus bij hen ook niet meer.

Laten we nuanceren: het kan niet altijd in evenwicht zijn en ieder zijn stiel, en de ene is handiger dan de andere. Ik ben misschien wat scherp deze keer maar als die jonge kerels op de tram hun voeten op de stoel ertegen over leggen zodat er niemand op kan zitten, zoals men mij onlangs vertelde, en er toen niemand iets durfde zeggen uit vrees voor de gevolgen, denk ik: zijn die THUIS ook zo?

Tot gauw

rocor

24-10-2008 om 21:49 geschreven door Rocor

Een kennis van ons had een mooi kleedje zien hangen in een warenhuis en ze waren genodigd op een 50 jarig jubileum. Ze had toch niets meer om aan te doen, daarom vroeg ze aan haar man om eens mee te gaan om zijn gedacht eens te horen. Maar zoals de meeste mannen had hij geen tijd, en zei hij: “Als ge het mooi vindt, dan ik ook”, en hij was er vanaf. Achteraf had hij er lichtelijk spijt van, het was toch niet echt meegevallen, nog zacht uitgedrukt. Zijn vrouw ging dan maar alleen en kreeg 300 euro mee, voor een paar botten erbij en er moet nog wat van overschieten had hij nog gezegd, hij kreeg nog een dikke kus, haar gulle man.

Goddank, het kleedje hing er nog, ze graaide het mee en verdween ermee in het pashokje. Ze wurmde zich erin, hoe mooi, zag ze in de spiegel van het hokje, haar lichaamsvormen pasten er perfect in. Hoewel… een maatje groter zou toch beter zijn, tis een beetje krap. Ik ben toch wat aangekomen, ik zal mijn trapistje moeten laten s’ avonds, maar tegenwoordig heb ik ook zo’n smaak van mijn eten, maar ja, u kunt niet alles hebben: én uw goesting eten én een mooi lijf hebben.

Vlug een maatje groter halen, en wat gebeurt: ze was maar één minuutje weggeweest, terug in het hokje was haar handtas verdwenen! Hoe kan dat nu? Een verkoopster erbijgehaald. “Dat zal simpel zijn”, zei die: “We kijken op de monitor en we vatten de dader.” Ja dag jan, terwijl ze weg was om haar groter maatje te halen, had de dader een rollend rek met klederen voor de camera geduwd, snel de handtas genomen, met haar 300 euro en al haar documenten erin.

Foetsji! Alles kwijt! Er kwamen tranen aan te pas. In plaats van een mooi kleed en botten, moest ze haar man bellen om haar op te halen, ze had zelfs geen geld meer om de bus te nemen. Zo zie je maar beste echtgenoten, dat men toch maar beter mee kan gaan, al was het maar om de tas te dragen en de boel wat in de gaten te houden. Onmensen die zonder werken iets willen hebben lopen altijd rond en zijn de eerlijke mens altijd een stapje voor, ge moet er maar opkomen om de camera af te dekken.

Echt waar, die mevrouw was er niet goed van, een mens zou voor minder…

Tot gauw

rocor

18-10-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

De tijd dat we het voor het zeggen hebben is voorbij. Wat zeg ik, als we niet oppassen staan we als mannen binnenkort allemaal op straat te praten met de buurman, terwijl we de glazen zemen, de brievenbus afwassen en over de hoge prijs van de groenten lullen in plaats van over de voetbal.

Ze lopen hun achterstand in, vrouwen aan de haard is wel prehistorie. Wat zie ik gebeuren? Mannen nemen het werk over in alle taken die vroeger specifiek voor de vrouw waren. Voor de boodschappen zorgen, de kinderen naar school doen, eten maken, kuisen, de was en de plas doen, met de kinderen naar de dokter en de tandarts, amaai deden die vrouwen dan zoveel? Die mina’s gaan ervoor, ze vechten zich een weg in de mannenwereld en het schoonste van al: ze doen het nog goed ook, dat is moeilijk voor ons om het toe te geven, maar het is zo.

Ze nemen hun vrijheid, een verschuiving is bezig. Als we niet oppassen, nemen zij de macht over de twee sexen. Ons bolwerk is aan het wankelen, waar is de tijd dat we de kostwinners waren en alle beslissingen konden nemen, zonder inspraak? We moeten toegeven, er zijn veel beroepen waarin ze fundamenteel beter zijn dan wij, maar er zijn grenzen hé, ze moeten niet lastig beginnen te doen.

Neem nu hoe ze zich kleden, botjes met hun broek erin gestoken, brede riem onder het lederen vestje, borstjes vooruit, en kort geknipt haar, nog een stok onder de arm en een paard onder hun poep, dan is hun gezag compleet. Ze dragen alles van kledij wat een man draagt, andersom zou voor ons een probleem zijn, maar ze bewegen zich nadrukkelijk en zelfzeker door het leven. Het is meer dan duidelijk: ze hebben geen last meer van menopauze, ze nemen het gewoon van ons over.

Gelijke kansen is maar normaal, ook in de scholen zijn ze heel goed bezig. We zijn niet meer de allesweters. Als we niet oppassen hebben we alleen nog ons lijf dat sterker is, en worden we verder in alles overklast. We hebben 2008 jaar de baas geweest, andere en betere nu, en ik zou bijna durven denken dat de wereld er beter uit zal zien. Ze hebben trouwens nog altijd hun ‘geheim wapen’ achter de hand, dan verkrijgen ze alles als ze dat bovenhalen.

Wat zou U er van denken als ge aan het eten bezig bent als man ‘s avonds en je een telefoon krijgt van je uithuizige vrouw die zegt: “Ik zal wat later zijn schat, ik ga nog een pint pakken, moest het te laat worden ga maar al slapen, zet mijn eten maar in de microgolf, doeiiii.

Beste macho,

Hebt U al om brood geweest, en U strijk gedaan ?

Tot gauw

rocor

10-10-2008 om 17:01 geschreven door Rocor

Dikwijls op de baan zijn wil zeggen dat u af en toe eens een plaspauze moet nemen, soms tweemaal per dag. Wildplassen heet dat, hoe is dan gewoon plassen vraag ik me soms af? Dat kan niet meer, met alle respect voor die maatregel. Meestal langs de autobaan waar men u 30 cent tot een halve euro vraagt om je boodschap te doen, soms met een koffie bij, kost dat minstens 2,50 euro. Ik hoor U al komen: U werkt toch ook niet gratis? Oké, maar als u dan in de loop van de dag nog overal parkeergeld moet betalen dan loopt dat sommetje wel op hé.

Als u dat samentelt per maand is dat een aardig bedrag, waarmee men iets anders kan doen, zoals een kind helpen in de arme landen bijvoorbeeld. Geloof me, dat werkt heel erg op mijn gemoed als dat spotje op de televisie is. Het kind komt uit de woestijn en kijkt bijna in je bord. Een kind met een zwerm vliegen rond. Als er bij ons in de keuken amper één vlieg zit moet ze dood. Met lompen rond dat dunne lijfje staart het kind je aan met grote ogen, die smeken: geef me wat eten van het teveel wat op je bord ligt en dat u seffens in de GFT bak kiepert of aan de hond geeft. Oei, ik ben mis, etensresten, vet, olie, visresten, saus mag niet in de GFT bak. ‘Met U afval van één dag kunnen wij een week leven, mijn familie en ik, anders gaan wij dood. Is het waar dat jullie soms bergen tomaten vernietigen of laten rotten? Ook varkens worden verbrand hoor ik zeggen, dat geloof ik niet. En dat terwijl wij creperen van honger.’

Dát mensen, doet me denken aan dat plasgeld, soms met koffie. Een mens die niets te kort heeft staat daar niet bij stil, en daarbij: een volle buik denkt niet aan een lege. Voor 40 euro in de maand zegt het spotje, kan U veel doen voor die mensen. En dan begint de smerige uitleg van: ik zou wel geven, maar er blijft zoveel aan de vingers hangen. Naar mijn bescheiden mening: maak een hutsepot van al wat we teveel hebben aan varkensvlees, groenten en aardappelen boter en fruit, blik het in en bezorg dat aan die mensen in plaats van te vernietigen om de prijzen hoog te houden.

Waarom ik een egoïst ben is niet moeilijk: ik doe er ook geen kloten aan, goede intenties genoeg. Maar doen, dat is wat anders!

Geen haar beter,

Tot gauw rocor

03-10-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

Het zal verschillen van mens tot mens, voor de ene is dat liefde, voor de andere geld en bezit. Voor mij horen kleine dingen er ook bij, zoals gaan wandelen met je kind. Plots voelt het zich onveilig en steekt het haar klein polletje in jouw grote handen. Dat gevoel mensen, is gelukkig zijn. Ook je kleinkind dat bij je op weekend is en ‘s morgens bij je in bed komt en je zegt dat het de oma en U graag ziet, dat mensen…

Ik bezoek soms mooie villa’s met een landingveld voor de helikopter, prachtige appartementen met alle comfort, een prachtig uitzicht. Maar ook rijwoningen, verbouwingen in het algemeen. Allemaal mensen die vooruit willen, met klein en groot budget, en dan even blij zijn als men ‘s avonds naar huis kan in het zelfgebouwde stulpje, dat mensen… Onlangs gingen we op een boot met rondvaart langs de haven, prachtige boot met drie dekken. Dan denkt U: waoe! Dat is pas geluk hebben! Toen ik vroeg aan de eigenaar hoeveel keren hij was uitgevaren dit jaar, bleek dit amper vijf keer. Toch niet wat het lijkt, alle goud blinkt dus niet.

Een vriend die zegt als U tegenslag hebt: “Ik zal er zijn”, dat hoort er wel bij…

Thuis komen en op tafel een bord tomatensoep en nadien puree patatjes, gemengd met spinazie en een ringworst vinden met een pintje bier erbij, dat is geluk hebben.

Een transport vrachtwagen, geladen met nieuwe auto’s waarvan een wagen loskomt en die naast je terecht komt en je juist niet raakt, persoonlijk vond ik dat geluk hebben.

Naar de dokter gaan om de uitslag van je jaarlijkse bloedcontrole, en de dokter horen zeggen dat alles prima is, alleen je cholesterol een beetje te hoog. Als dat geen geluk is, want wat gaat boven gezond zijn, niets.

Tevreden zijn met wat je hebt, op niemand jaloers zijn, stapel al je kleine gelukjes op elkaar en ziedaar: je groot geluk is er.

Het gewoon houden en lachen dat is een deel van geluk hebben, men moet het afdwingen, maar soms hangt het aan een zijden draadje, er zijn mensen waar alles misgaat.

Ik wens jullie alle geluk.

Tot gauw  

rocor

27-09-2008 om 18:22 geschreven door Rocor

Ik geloof dat niet, dat is ‘staminee’ praat, als dat waar is, dan wil ik mijnheer niemand heten, dan ben ik beschaamd, als dat niet meer kan… Mijn overbuurmeisje is mooi, vriendelijk, beleefd, correct, ze heeft een vriend en wil gaan trouwen. Ze wil niet samen hokken maar trouwen op de ouderwetse manier, met alles erop en eraan, ieder zijn keuze natuurlijk. In het wit met lange sleep, met auto’s naar het stadhuis, vandaar naar de kerk. Een mooie kerkdienst, bij het buiten komen met rijst gooien, bloemetjes krijgen van tientallen kinderen die dan op hun beurt een crème-glace mogen nemen aan de bestelde ijskar. Het voorrijden met de auto’s aan de kerk, met applaus, de zon die meelacht, een ceremonie meester die de deuren openhoudt en er voor zorgt dat de sleep ook binnen de auto geraakt.

Een ongelooflijk gelukkig paar, schoon gekleed, even slikken voor de ouders. Dit is definitief: hun kind heeft gekozen en is getrouwd. Wij hebben er alle vertrouwen in. Vandaar op weg naar het kasteel park om foto’s te maken, met de fotograaf die voortdurend zijn lenzen aanpast aan de lichtsterkte, want deze foto’s moeten een generatie, en zelfs langer, kunnen meegaan. Dan naar de receptie waar iedereen al een beetje ontspannen is, om naar al die mooie kledij te kijken. Mannen in het zwart, vrouwen met diepe bruine inkijk-decolletés.

’s Avonds een feestmaal en een bezoekje aan iedere tafel van het jonge paar om de mensen te danken voor hun aanwezigheid en hun geschenk, en dan hop naar het echte leven. U denkt nu, wat is daar mis mee, rocor?

Ons buurmeisje had dus gevraagd: “U hebt een mooie wagen, dezelfde kleur als drie van onze vrienden, wilt U rijden als wij trouwen? Wij zitten in een old-timer, dat zou voor ons de max zijn. Allemaal auto’s van dezelfde kleur, ge moet maar zeggen hoeveel het kost!” Allé zeg, vrienden ondereen, dan vraagt ge daar toch niets voor! Wij dus met witte lintjes aan onze spiegels, een voile achterin en ons beste pak aan. We waren  precies echt.

Toen we stonden te wachten om het JAWOORD te horen, aan het stadhuis met de chauffeurs, zegt plots iemand: ‘Weten jullie dat ge een boete kunt krijgen om dit te doen? U neemt het werk af van anderen!!’ ‘Hela vriend, wij zijn vrienden die iemand een plezier doen!’ Als dat waar is wat die man zegt, dan denk ik, als we als grootvader in de toekomst ons kleinkind naar de school doen, dat we een geschreven document met foto erop moeten bijhebben en ook een bewijs van goed gedrag en zeden, om te tonen dat we geen slechte bedoelingen hebben en er niet voor betaald worden. Als ge uw kinderen helpt om te verbouwen moet ge de juiste papieren hebben of ge wordt beboet. Dan vraag ik mij af: Waar is Vriendschap? Waar is Liefde? Waar is Verdraagzaamheid?

Hou toch op, ik ga een partij oprichten voor de gepensioneerden: de VLV, die het verschil kan maken tussen de drie GGG’s: Geld, Gat en God. Ik neem er ook nog Macht bij. Ons buurmeisje zag er tevreden uit, want toen ik in mijn ‘herte’ keek voor het slapen gaan, zag ik dat ik niemand pijn had gedaan en zag haar samen met haar man diep gelukkig wezen. En ik ook, omdat ik daar een beetje aan meegeholpen had.

Tot gauw, rocor

21-09-2008 om 01:19 geschreven door Rocor

We waren thuis met vier kinderen, met zeer goede ouders. We waren soms heel ondeugend en verdienden soms wel eens een tik, maar dat gebeurde nooit. En als het toch eens te gortig werd, had ons moeder een manier om ons tot de orde te roepen, dan werd het geen tik maar een prik. Ze had op haar ‘voorschoot’ een speld zitten en als we haar plaagden nam ze haar speld en prikte in je arm of in je poep en dan stoven we uiteen, ze kon ons toch niet inhalen.

Als ge U kinderen nu een draai om de oren geeft, nadat ze het bloed van onder je nagels hebben gehaald, moet ge voor de rechter verschijnen voor kindermishandeling. Dan bent u een onmens, hetzelfde bij een onderwijzer. Soms heeft die iemand in zijn klas die voordurend de les stoort, die dan ook nooit kan antwoorden als een vraag gesteld wordt, die met alles bezig is behalve met de lessen. Iemand waar U als onderwijzer zoveel tijd en voorbereiding in hebt gestoken. Als je geduld dan op raakt en ge zou een tik geven, dan staan de ouders op de koer en dreigen U af. Zelf kunnen ze geen kant op met hun onbeleefderik, maar raak hem niet aan dat doen ze zelf wel. Hem opvoeden kunnen ze niet, dat moet de school maar doen.

Ik weet het wel, hem een oorveeg geven dat mag niet en het lost niet veel op, maar soms zou dat toch eens nodig zijn en zeker nu de ouderdom om dingen te mogen als maar jonger word. Seks onder 16 jaar, alcohol drinken, roken, jointje proberen, gewoon hun zin doen, met grote praat zich overal mee bemoeien, hoe moet dat dan, welke straf moet ge dan geven? Huisarrest? Geen zakgeld? Niet meer naar televisie kijken? Gedaan met smsen? Dat zijn nog drukkingsmiddelen die kunnen gebruikt worden, maar of het veel helpt?

Vroeger moest iedereen een jaar legerdienst doen, een verloren jaar werd toen gezegd. Het zou nu voor velen een oplossing zijn al was het maar om volwassen te worden, want zonder werk wat doelloos ronddolen op straat is voor niks goed. Ervoor werken als u het beter wilt hebben, lijkt toch maar logisch. Gelukkig zijn er veel ouders die willen dat hun kinderen het beter doen dan zijzelf, en leven ervoor om dat te bereiken. Ze zijn dan heel fier, terecht natuurlijk, er is geen aangenamer gevoel. Als grootouder bent U dan dubbel zo fier over je kinderen en over je kleinkinderen, tenslotte hebt U daar ook aan meegeholpen.

Tot gauw rocor

12-09-2008 om 14:10 geschreven door Rocor

Je mooie dochter van 18 jaar die thuis komt neemt je in vertrouwen en zegt: “Papa, ik heb een nieuw vriendje.” Je denkt dan, het zal een vriendje zijn zoals het altijd al was, iemand die ze leren kennen heeft op school, of op een fuif. Je weet hoe het zal beginnen en zeker hoe het zal aflopen, want na een tijdje is hij toch niet wat ze ervan verwacht had. "Het was wel een lieven en een knappe, maar een saaie knul die altijd maar ja zegt bij alles wat ik zeg. Hij wil eigenlijk maar één ding, dat is wat alle jonge mannen willen, en dat wil ik niet papa, daar heb ik nog tijd genoeg voor.”

Je denkt dan: amaai wat een verstandige dochter heb ik toch. Je geeft haar een knuffel en zegt: ‘schatje, ge kunt altijd terecht bij je papa in alle omstandigheden.’ ‘Ik heb een foto bij van hem, wilt ge hem eens zien?’ ‘Maar natuurlijk!’ Je wil dat knulletje zien op fotopapier, want je denkt al op voorhand: ik geef hem één maand of misschien wat langer. ‘Je zult verschieten papa, hij is heel mooi bruin en pek zwart haar. Hij heeft heel witte tanden, ik ben er verliefd op, papa.’ Weer een verwend zoontje denkt U dan, breng hem maar eens mee naar huis, want ge wilt toch niet dat ze op de straat lopen. Mama zegt oké, want dan weet ze toch waarmee je dochter omgaat.

Men toont je de foto, en je bent nog nooit zo verschoten, wat een mooie jongen. Hij had mooie witte tanden, was heel bruin, zelfs zwart. ‘Zijn haren in kepertjes gevlochten, ‘dreadlocks’ heet zo een kapsel. Hij had geen werk maar daar zocht hij achter, maar omdat hij zwart is willen ze hem niet papa, is dat niet onrechtvaardig? En Nederlands leren lukte niet zo goed, het was te moeilijk, hij had het opgegeven.’ Wat nu? Pas op, er is niets mis met die jongen, daar niet van! Het zou gewoon wennen worden.

Om een lang verhaal kort te maken, hij is jammer genoeg nooit meegekomen. De dochter vertelde dat hij meer hield van een harem aan te leggen dan een hof. Ik denk, als zoiets je overkomt als ouder, het niet makkelijk is, maar er zijn voorbeelden genoeg dat het wel mogelijk is.

Tot gauw rocor

08-09-2008 om 21:27 geschreven door Rocor

Het overkwam mij, de kans dat u dat twee maal tegenkomt is zo klein als de lotto winnen. We zijn in een hotel restaurant op vakantie en nemen het ontbijt, recht tegenover ons, een nog jong getrouwd koppeltje met een kindje van enkele maanden. Het geluk straalde eraf, ook mijn vrouw en ik waren vertederd en genoten mee van dat prille geluk. Ze moesten om beurten eten en hielden om beurt ook de kleine op de schoot, zodat het kindje niet alleen moest zijn als ze aten. Hun ogen waren gefocust op hun wondertje, zelf keken ze elkaar verliefd in de ogen, hun liefde kon niet op. We deelden er ongemerkt in mee.

MOOIER IS ER NIET!

Plots komen twee jongens ook eten en zetten zich naast het koppel met het kindje. Het waren verzorgde en beleefde jongens, ze knikten naar het getrouwde paartje. Een van de twee kijkt naar de kleine en vraagt of het een jongen of een meisje is. Het was een jongetje, “graaf!” zegt hij. Ze eten allebei ei met spek en de jongens kijken elkaar verliefd in de ogen en wisselen van bord. Dat doen ze bij elk bord dat ze halen aan het buffet. Mijn vrouw en ik delen in hun geluk, we leven in een wereld waar liefde aan iedereen mag getoond worden.

MOOIER IS ER NIET!

Wat nu volgt geloofd U niet. Omdat we al een tijdje in het hotel waren wisten we het, de meisjes die binnenkwamen hielden van elkaar en ze lieten het zien aan iedereen. Ze kwamen ontbijten, waar gingen ze zitten? Juist ja, langs de andere kant van het koppeltje met het kindje. Ze gingen op hun knieën zitten voor het kleintje dat juist zijn oogjes open deed en naar hun lachte. Hun vreugde kon niet op, de meisjes gaven elkaar een zoen. De liefde droop eraf.

MOOIER IS ER NIET!

Welk is het meest gelukkige paar van de drie, ik weet het niet, vroeger dacht ik zo, maar nu is het ongelooflijk wennen, meisje met meisje, jongen met jongen, meisje met jongen en kindje.

Wat denkt U ervan, het heeft altijd bestaan, maar nu wordt men er dagelijks mee geconfronteerd in alle lagen van de bevolking, binnen enkele tijd is het de gewoonste zaak van de wereld, wat nu nog niet altijd het geval is.

Tot gauw rocor

30-08-2008 om 18:58 geschreven door Rocor