Ja, ik denk het wel en ik weet dat ik er zeker bij hoor. Oordeel nu zelf. Wij hadden niets in huis volgens mijn vrouw. Ik geloof dat niet, ze wilde uit eten gaan ja, dat was het. En mijn pensioen was juist gekomen, dus het kon. Op het dagmenu: hazenrug, wat ik graag eet, met warme groenten, kroketjes, een glas rood van het huis, met een koffie achteraan, wat wil je nog meer? Toch wel een ander gevoel op restaurant, ontspannen de mensen wat bespioneren, wat ze eten en hoe ze gekleed gaan, iedereen in goede stemming. Toen bracht men het eten, de hazenrug voor mij, en voor mijn vrouw steak saignant gebakken met frietjes en wat warme groenten.

Het zag er heerlijk uit, zeer mooi gepresenteerd. “Smakelijk”, zei ik. Mijn hazenrug bleek te koud te zijn, niet genoeg gebakken, wat nu? Gemengd met warme groeten zou het misschien nog gaan, toch maar de kelner roepen. “Excuseer mijnheer, maar mijn vlees is te koud.” De vriendelijke man zegt: “Geen probleem mijnheer, ik regel dat even!” Hij neemt mijn bord. Na een tijdje: “Alstublieft en sorry voor het ongemak.” Vlees perfect, mijn groenten ijskoud, heb het maar opgegeten met wat meer kroketten. Ben ik te verwend vraag ik mij af? Mijn vrouw had haar vlees saignant gevraagd, het was gans doorbakken. Het was mals, maar smakeloos. De vriendelijke kelner wilde het gaan wisselen, “laat maar”, zei mijn vrouw gefrustreerd.

Is dat moeilijk doen? Wat zou U doen? Niets zeggen en bordje leegeten? Tenslotte betaald u er toch voor, denk ik dan? Onze avond was door het hele gedoe wel wat verpest, de kelner was er ook door verveeld. Toen hij de rekening bracht verontschuldigde hij zich nogmaals en vroeg wat we wilden drinken voor het huis, attent toch.

Is dat verwend zijn? Of zijn we te veel gewoon denkt U? Of is het nooit meer goed?

Tot gauw 

rocor

13-02-2009 om 14:59 geschreven door Rocor

Over iemands daden of misdaden oordelen is zeker niet makkelijk, vooral als het gaat om erge feiten. En zeker voor assisen waar een volkse jury nodig is, die dan bestaat uit mensen uit alle lagen van de bevolking. Maar wat me wel heel erg stoort is het volgende: nu zouden er geen huisvrouwen mogen bijhoren in de jury. Die zijn niet geleerd, zegt men. Ik ben overtuigd dat die er zeker bijhoren, en dat die met gevoel kunnen oordelen over recht of onrecht, vooral als het over kinderen gaat zoals in Dendermonde. Dus omdat u niet geleerd bent, en dat vind ik al minachtend, bent u niet in staat om een rechtvaardig oordeel te vellen, u zou verschieten van onze moeders.

Onlangs gedurende een assisen zaak veranderden die geleerden van mening. Eerst was de dader ontoerekeningsbaar, in de loop van het proces dachten ze er anders over. Allee zeg, hebben die hun dossier gelezen? Ze zouden hun kuisvrouw er moeten bijroepen denk ik. In de erge gevallen waar moorden zijn begaan, begint men eerst te zoeken of de moordenaar in zijn jeugd genoeg kusjes van zijn moeder heeft gekregen, en of de vader wel aandacht heeft geschonken aan hun zoontje. Anders kan dat een reden zijn van zijn latere gedrag en om mensen dood te maken. Ook kan dat een gegronde reden zijn voor strafvermindering en kunt u vrij komen na een derde straf als u zich goed gedraagt in de bak, en met twee woorden spreekt.

Hoe kunnen die zich nog goed gedragen, na hun walgelijk gedrag? Want ze krijgen nog een kans in de maatschappij. Weet u wat? Als u kinderen dood voor ze volwassen zijn mogen ze van mij de doodstraf terug invoeren. En verder moeten ze er niet mee gaan, anders komen de geleerde mensen aandraven dat we onmensen zijn of barbaren. Blijf van kinderen en daarmee basta! Wat komen die terug doen in de maatschappij, terwijl de nabestaanden kapot gaan van levenslange droefheid? Ik kan mij het verdriet indenken van al die getroffen mensen in Dendermonde. Men is nu ook aan het uitzoeken of de dader niet gestoord was. Niemand kan die mensen troosten, ik ben er stil van als grootvader, dit is toch het ergste wat een mens kan overkomen, je kind verliezen.

Mijn medeleven.

Tot gauw 

rocor

08-02-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

Of mag ik dat niet meer in het openbare, juist voor en na het eten? Alleman zit mij aan te staren, over 65 jaar maakte ik driemaal per dag voor en na het eten een kruisteken. Men schut nu zelfs het hoofd als ik dat doe. Ik wil niet opvallen en doe dat heel diskreet, ik doe zelfs mijn ogen dicht, zoals ons moeder toen wilde. Maar zelfs mijn vrienden hebben er moeite mee, ze noemen mij een komediant, zo christelijk leeft ge toch ook niet meer hé rocor, zeggen ze dan.

Gelijk hebben ze, maar het is ook niet gemakkelijk. Ze hebben zoveel dingen veranderd, waar ik vroeger zoveel respect voor had, dat lijkt nu allemaal van geen tel meer. Neem nu, vis eten op vrijdag, bij ons iedere vrijdag nog pekelharing. Toen, ter communie gaan, alleen als je nuchter was. Mensen durfden nog niet drinken, als er een hostie op de grond viel moest de priester knielen en gebeden opzeggen. Niemand mocht ze oprapen, dat was heilig schennis. Nu deelt ons Betty van achter den hoek de communie, en ze doet dat echt goed, ze legt de hostie nu zelfs in je hand.

Te biechten gaan hoeft niet meer. U zegt tegen ons Heer dat het U spijt en de zonden zijn vergeven, en met je buikje vol gaat u tot bij ons Hetty ter communie. U mag er zelfs op knabbelen hoor ik soms in de kerk, wat vroeger niet mocht, op ons Heer bijten. Nu kunt u trouwens in ieder geloof naar de hemel. Er zijn godsdiensten bij die zelfs maagden beloven als u hierboven aankomt, daar doen mannen alles voor. Dat is pure leden werving, want als ik moet kiezen, tussen rijstpap met gouden lepeltjes of maagden versieren dan is mijn keuze snel gemaakt hé, de twee zou ik zeggen. Daarom beginnen mijn twijfels te komen, het schijnt dat men nu zelfs mag vrijen zonder kinderen te verwekken. Alleen voor de leute. Niet dat ik daar tegen ben, verre van, maar ik ben opgevoed met al die vorige dingen, en heb het nu moeilijk, zeker met het gezegde: “ZE hebben ons vroeger nogal wat wijs gemaakt zenne!”, was dat dan allemaal bedrog en komedie?

Voor mij is bijna alles weg. Ik heb mijn eigen geloof gemaakt na al die jaren, ik ga nog ter kerke, maar verder? Voor mij is iedereen gelijk. Ik tracht eerlijk te zijn, wat niet van mij is moet ik niet hebben, ik zorg voor mijn familie en zeker voor mezelf, dat heb ik ondertussen geleerd. Ik eet nog wel pekelharing maar alleen als ik zin heb, ik praat nog wel met God als ik hem nodig heb, ik profiteer van het leven. En die maagden hierboven en die rijstpap, het is aanlokkelijk, maar ik heb mijn twijfels erover. Er is nog niemand teruggekomen ter bevestiging.

Van in mijn twijfelaar zeg ik,

Tot gauw rocor

29-01-2009 om 08:14 geschreven door Rocor

Ze was een onbekende voor mij, een schone knappe madame, en ze wist het. Toen haar man stierf, die gans zijn leven gewerkt had en een goede duivenmelker was geweest, verdacht ze hem dat hij, omdat hij veel prijzen had gewonnen, het gewonnen geld en dat zou veel geweest zijn, had weggestopt en voor zichzelf had gehouden. Daarom deed ze beroep op mij, om uit te zoeken of het geld niet verstopt was op zijn duivenkot. Ik erheen, ik had mijn slechtste klederen aan, ik mocht enkel langs achter gaan, want zo een slecht geklede man verdroeg ze niet in haar omgeving, liet hare hoogheid heel duidelijk merken.

Wat ze wel zei: “Ik hoop dat U eerlijk bent, en als ge iets moet vinden klop dan maar op de deur”, want binnenkomen zat er niet in. Ik heb dat kot binnenstebuiten gekeerd, geen rooie duit gevonden. Ik had er zelfs de dakpannen afgehaald, ik was er uren aan bezig. Volgens mij had hij het geld opgezopen en gelijk zou hij gehad hebben, dacht ik nadien. Ze geneerde mij gewoon en keek met ongelooflijk afgrijzen naar mijn klederen, want daar hingen duiven pluimpjes aan, en misschien wat duiven stront. En zeker, nu ik niets had gevonden, gunde ze mij geen blik of bedankje voor mijn inzet en zei dat ik de uitgang wel zou vinden via de zijdeur, zich duidelijk bewust van haar schoonheid en waardigheid.

Vele vele jaren later wordt er gebeld aan de deur bij mij thuis. Een verpleegster vraagt mij: “Mijnheer, kan U mij eens helpen, er zit een dame op het toilet hier in de straat en ik krijg ze niet opgelicht om ze te verschonen, ze is veel te zwaar!” Ik mee op het wc. Een oude dame, die grote boodschap had gedaan, dat kon je ruiken. En wie herkende ik? Juist ja, de chi-chi madame van toen. Ik heb ze opgetild, ze geneerde zich schromelijk. De nurse waste haar kont af en deed haar een pamper aan, ik plaatste ze terug in haar stoel.

"Geef mijn geldtas eens", zei ze tegen het meisje. "Zodat ik de werkman kan betalen." Ze had het godver nog niet afgeleerd, nog altijd dezelfde minachting. ‘Het kan verkeren, zei Bredero’. Weet u wat ik, de werkman dacht? U mag U geld houden! Eén ding is zeker, zelfs mooie knappe mensen moeten grote boodschap doen. En stinken!

Tot later rocor

23-01-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

Een tijdje terug dacht ik, ik word oud, ik ken niemand meer van onze politiekers. In het begin een raar gevoel, maar achter een tijdje went het. Jongere en betere, denkt u. Als men die jonge mensen bezig hoort, heb ik dik mijn twijfels. Er moet een oppositie zijn, daarom hebben we gekozen voor democratie. Maar alle voorstellen, maar dan ook alles afbreken, en meestal breken ze dan voorstellen af van de vorige regeringen waar ze zelf in hebben verbleven. Dan moet die voorzitter toch zeggen: ‘Mijnheer uw mening wordt niet gevraagd.’ Wat die geleerde mensen allemaal aanvangen en uitkramen, en niets besluiten. Als dat in de privé moest zijn, dan gaat men failliet, dat weet iedere ondernemer, ook een huismoeder.

Wat mij opvalt is dat we Nederland na-apen, moeilijk om toe te geven. Een wet die ginds al in voege is, nemen we aan, mits wat aanpassingen. En daar zijn maar de helft aantal politiekers van wat er hier zijn. Ze zijn met teveel, dat lukt nooit, en ze willen allemaal eens aan het woord en in beeld komen. Mijn gedacht: neem er vijf per provincie en daarmee uit, alle weken bijeenkomen. Zo simpel kan het zijn. Een voorbeeld: waarom bevinden zoveel bedrijven zich in Brussel? Ieder zijn ding, maar nu is men met duizenden mensen op pad iedere morgen, om te doen wat in iedere provinciale hoofdstad kan. Die duizenden ambtenaren, waar geen controle op is, naar de provincie ermee. Roepen en tieren vanop de zijlijn. Hebben die dan geen manieren? Maar er moet één de baas zijn, weet U wel? En in de volgende regering kooien die weer netjes bij elkaar, begrijpen wie kan.

Uitmesten die boel, wanneer gaat er nu eens iemand opstaan die daar allemaal eerlijk en oprecht een eind aan maakt en al die financiële vergoedingen nadien laat ophouden? Die schelden elkaar uit voor het vuil van de straat, en dat moet samen besluiten nemen? Kom hé zeg, er moet wat meer gelachen worden en wie nooit mis is werpe de eerste steen. Ik vind die smerige uitspraken tegen elkaar niet kunnen, respect is een woord wat sommige niet kennen. Zijn daar geen cursussen voor op de universiteit?

Ons schoon land in twee scheiden, durf niet hé, dat zou het einde betekenen. Zolang er centen zijn niets aan de hand, maar U ziet wel wat er nu gebeurd, dikke paniek. Zoals altijd weet ik hoe het moet. Verdeel en heers zegt men. Maar wat ik zeker weet: U bent met teveel. Heersen, dat lukt niet op deze manier.

Een bezorgde 71 jarige.

Tot later 

rocor

16-01-2009 om 14:03 geschreven door Rocor

We gingen iets eten in het restaurant. Niet chic, maar gewoon. Maar wel goed en betaalbaar. We zaten er al een tijdje, en wij wachtten eigenlijk op de kelner die als naar gewoonte zou komen vragen welk aperitief we wensten te nemen. We doen dan het klapke van de week met vrienden, wat altijd aangenaam is. Het duurde vrij lang en we gaven een teken aan de kelner om langs te komen, wat hij ook deed. Toen we hem vroegen of hij ons vergeten was voor de aperitief, zei hij: “Sorry, wij mogen dat niet meer vragen van de baas, met die alcoholcontroles nemen de mensen geen aperitief meer, ze bestellen ineens een fles wijn waar ze mee aperitieven, die ze dan verder opdrinken bij het eten. Aan jullie de keuze.” Geen aperitief dus.

Na de hoofdschotel hebben we graag een ‘Italian coffee’, U raadt het al, niet dus. Mijn vriend is een roker, hij tracht te stoppen. Hij is dus aan het afbouwen, maar bij warm eten lust hij nog wel een sigaartje. Hij moet dan na zijn hoofdschotel zijn jas gaan halen en buiten in de koude enkele haaltjes doen en halfweg zijn sigaartje wegsmijten en zijn koffie komen drinken, allemaal wreed plezant vindt U niet?

Iemand had er iets op gevonden. Hij had een feest in een hotel, hij vroeg of hij kon overnachten na het feest, geen enkel probleem, hij had stevig gedronken. ‘s Morgens een licht ontbijt genomen, en met de auto naar huis, rond 10 uur in de voormiddag, want de kinderen kwamen hem verjaardag wensen. Alcoholcontrole, hij moest zijn auto laten staan en zijn kinderen bellen om hem te komen halen. De agenten hadden er alle begrip voor en de boete zou klein zijn.

Ja man, we zijn allemaal 70 jaar, wat is het nu eigenlijk, mag er nog wat? Ik stel voor: vanaf 65 jaar een tolerantie in te voeren, waarbij we net iéts meer mogen. En nu volgt onze bedreiging, we laten enkele schotels komen thuis, we nemen onze beste wijn en doen wat we willen. En, we rijden jullie niet meer in de weg, weg met die oude knarren, maar ook de helft van de restaurants dicht, zoek het maar uit, we zijn in ons gat gebeten!

Ik ben dik aan‘t zeveren, in de krant van 21 december stond: ‘In Zimbabwe mengen de mensen koeienmest in het weinig eten dat ze hebben om toch dat gevoel van voldaanheid nog eens te ervaren.’ Ik ben beschaamd, ik ga dit blogje uitgommen…

Tot gauw rocor

10-01-2009 om 18:32 geschreven door Rocor

Kort geleden was ik in gezelschap, alleen als man (overleef het maar) van minstens acht vrouwen, en omdat mijn moeder mij altijd gezegd had: Roger, altijd met twee woorden spreken, en alleen spreken als men je iets vraagt, luisterde ik en zei niets, wat bangelijk moeilijk is voor mij. Want het gesprek ging over 'mijnen doktoor' en over hun ziekten. Ze leken er godver niet ziek uit, ze wilden aandacht ja, weten die nu anders niets? Leutig voor mij! Maar ik hield mij aan de regels, mondje dicht.

Die dames waren allen om op te eten, zo mooi waren ze, maar ik stelde vast dat hun houdbaarheids -en versheidsdatum ruim overschreden was, ze zagen er nog zeer goed, dat wel, maar opeten neen dat zat er niet meer in. Zes van de tien konden ‘s nachts niet slapen, ze namen een ‘Stilnoct’ in. Een medicijn van 'mijnen doktoor', dat kon geen kwaad had hij gezegd. Een klein nadeel, u moet er een doktersbriefje voor hebben en dan kwam het duur uit, dus Roger oppassen geen slecht woord over 'hun doktoor,' dat was God de Vader.

De andere vier namen een ‘Dafalgan’ in, volkomen onschadelijk zei 'mijnen doktoor' en de zorgen vielen zo van je af, en je sliep als een roos, zonder pijn of zorgen. Ja, zei Irène: de laatste tijd heb ik last van mijn maag ik ben naar mijnen doktoor geweest. Hij schreef ‘Motilium’ voor, laten smelten onder de tong drie maal daags, dat kon je gans je leven innemen, zonder problemen. En het hiélp zei Reentje, de bloedprocessie ging toch niet meer uit, zei ze, ik weet niet wat ze bedoelde.

Allemaal, maar dan ook allemaal, namen ze een pil ‘Zokor’ in tegen hoge cholesterol. Iedereen had nu rond de 180, perfect had hunne doktoor gezegd, beter dan U alles ontzeggen van vet of pralinnekes. Een Zokor lost dat allemaal op. Een bloedverdunner was ook in, alle dagen te nemen met wat yoghurt, dan kreeg je geen geraaktheid, wat dat ook moge zijn.

Ik werd hoe langer hoe zenuwachtiger. Irène had al een paar keren naar mij gekeken, zo van: En wat neemt U mijnheer? Ik antwoordde, maar met de gevolgen van dien. Ik zei :”Ne whisky cola mevrouw met ijs en citroen.” “Anders niets?” riepen ze in koor, “Wat komt u hier dan doen, gezonderik?” Ik zei dat ik zelfs geen blauwe pil nodig had, (die vanbinnen wit is), en die het leven nog aangenamer maakt. Maar dat zegt u niet in zo een gezelschap, wist ik nadien. Ik hoorde ze nog roepen “vuile opschepper!” Mijn moeder had gelijk, alleen praten als men je iets vraagt. Volgens mij hé, kunnen die allemaal met de helft van die pillen ook overleven, maar als ik beleefd mag vragen: spreek eens over iets anders dan jullie ziekten. Aandachtvragers!!

Allemaal een gezonde.

Tot gauw

rocor

02-01-2009 om 11:51 geschreven door Rocor

In mijn jeugd woonden we tussen de boeren, een speciale sfeer. Omdat ons Vader ook van boere afkomst was, kenden we iedereen, en kon ik die boerderijen binnen en buiten lopen. Ik was er thuis, een ongelooflijk goed gevoel, tussen al die harde werkers, en tussen de dieren, en ik mocht dan ook helpen bij het kalven, en biggen vangen. Een paard dat moest gedekt worden mocht ik bijwonen, ik hielp op het land om aardappelen te rooien, moest met de paarden rijden, hielp de oogst binnen doen. Kortom, echt leuk, het was soms hard werken, maar ja dat kon niet anders, ik vroeg mij niets af. Ik kon overal mee eten aan tafel en op het land, ik at spek met eieren, kop vlees, beuling, groenten en fruit.

Zij noemde Elisabeth, hij noemde haar Liesje, hij was Petrus, ze waren kinderloos. Ze hielden veel van elkaar, ze waren altijd samen en keken elkaar veel in de ogen, zag ik. Ze leefden met en voor elkaar. Hun landerijen bevonden zich heel dicht bij de hoeve. Als hij op het land werkte en het was schaftijd blies zij op de koperen hoorn. Een afgesproken geluid, als hij dan thuis kwam gaf hij haar steevast een kus, fezelde iets in haar oor waarop ze lachte, en zei: “Zotte man, nu toch niet zeker” en ze keek dan naar mij. Hij schoof zijn voeten onder tafel en wachtte tot ik en Liesje op ons plaats zaten, sloeg een kruisteken, en eindigde steeds met “Heer zegen ons en ook deze spijzen die U milde hand ons geeft, door Christus onze Heer amen. Smakelijk!”

Het eten begon met botermelk pap, gevolgd door aardappelen met bonen en een groot stuk goed gebakken varkensvlees met veel saus en eindigde met vers fruit. Alles van eigen bodem, een glas helder water uit de pomp put. We maakten een kruisteken en we gingen terug naar de akker, hij pikte de gerst en ik bond ze in busselen en we zetten ze in schoven, tot de hoorn opnieuw weerklonk. Als knaap keek ik naar die mensen op. Was dat nu de liefde? Ik vond dat zo mooi.

Ik heb nooit zo een goed koppel meegemaakt, ze beminden elkaar, ze werkten hard, hadden leute, aten goed, kwamen vooruit, geloofden in God. Plots sloeg het noodlot toe, Petrus kreeg een longontsteking en was op 14 dagen dood en begraven. Elisabeth haar wereld stortte in, ze begon in zichzelf te praten, Petrus zijn werkvest bleef aan de nagel achter de deur hangen, zijn klompen schuurde ze alle dagen af, zoals ze altijd al gedaan had. Ze keek voortdurend naar de deur, ze verwachtte hem. Ze was schuw geworden. Ze praatte constant met hem, ze keek uren naar zijn foto, ze streek door mijn haar, maar herkende mij niet meer. Ze kwijnde gewoon weg, ze wilde bij Petrus zijn, wat haar op korte tijd lukte. Ik begreep toen wat eeuwige liefde was, en zeker liefde tot ter dood.

Dit was mijn kerstverhaal.

In wens Jullie allen gezondheid, geluk en veel liefde voor elkaar in 2009!

TOT GAUW

rocor

25-12-2008 om 12:57 geschreven door Rocor

De eerste jaren ja, maar nadien als de vurigheid wat weg is, hebt ge er niet anders dan last mee. Ik ben een Vrouw en ik kan mijn plan trekken, ik weet dat ik mooi ben, een vingerknip en ik heb nen andere. Jullie mannen denken altijd aan swaffelen(*), eigenlijk aan niets anders, jullie zijn allemaal dezelfde. Ik beken als vrouw, soms heb ik ook er behoefte aan, dat wel, maar onze regel word stilaan:  ander en beter.

Ik houd mij aan de regels op de baan, dat macho gedrag met harde radio, wind me niet op. Integendeel, ik heb geduld, wat zeker van jullie niet kan gezegd worden. Ten andere, wees eens een beetje netjes, ruim jullie rommel op! Ik ben het beu alles achter jullie gat weg te doen, we zijn jullie slaafjes niet, denk daaraan.

En misschien, moest ge wat ordelijker zijn, zouden jullie eens iets terugvinden, wij weten alles liggen in onze woning. Als ik zeg, haal de was eens boven moet ge niet  in de kleerkast kijken hé pummels maar in de badkamer. En doe het licht dan uit, want dat blijft altijd branden, als ik dat uit moet doen iedere keer achter jullie rug, dan kan ik beter alles zelf doen. Het enige dat jullie tegelijk kunnen is de gazet lezen en eten, aan sex denken samen met werken lukt zeker ook. Maar andere dingen tegelijk doen, daar kennen jullie niets van.

Het moet eens gedaan van ‘eigt to five’ te werken en dan te denken dat ge gedaan hebt. Wordt eens wakker en zie wat wij allemaal na ons werk doen, hoort gij ons opscheppen, neen toch, wij doen het gewoon. Effe resumeren, de waarheid kwetst, maar zonder ons stuikt jullie wereldje in elkaar, de beste oplossing zou zijn: laat ons gewoon verder doen zoals we bezig zijn, en ieder in zijn waarde laten. We moeten wat bekennen, we kunnen ook niet zonder jullie. Dag binken.!!

Tot gauw rocor

(*) swaffelen is hét woord van 2008 geworden: Het laten slingeren van het mannelijk geslachtdeel, en er moedwillig tegen een project mee aantikken.

20-12-2008 om 14:47 geschreven door Rocor

Ik vraag het me soms af, maar al bij al ga ik maar blijven wat ik ben, een man. Het grote voordeel van man te zijn, wij verliezen geen tijd voor de spiegel. Als mijn klederen proper gewassen zijn is het goed voor mij. Ik zal me nooit herkleden, zoals vrouwen, die zich afvragen, gaat dit wel samen, moeten er lage botten bij of hoge, en past mijn schmink wel bij de kleur van mijn haar? Lange broek of rok? Ik gooi die broek weg als ze glanst, waarom zou ik dat nog bijhouden en alles in de kast proppen zeker? Ik weeg te veel, maar alle dagen op de weegschaal? No way! Wie mijn lijf niet kan zien, dat hij dan voor zich kijkt, geen stress aan mijn lijf voor die 10 kilo overgewicht, en veldsla en alles ‘light’ eten, niet voor deze jongen dus.

Ik zie soms vrouwen parkeren en dan denk ik, die heeft haar rijbewijs afgekocht of gekregen? Er zijn er bij die rondjes rijden tot er een plaats is waar ze vooruit in kunnen rijden, en dat rijdt ook per auto. Ik vind het wel onrechtvaardig dat ik meer verdien dan een vrouw voor hetzelfde werk. Maar ergens is  dat hun eigen schuld, ze zijn 20 jaar te laat in gang geschoten. Ze zijn nu wel goed bezig, maar dat wil niet zeggen dat ze hun borstjes moeten vooruit steken en denken dat ze ons kunnen passeren hé, neem gerust jullie tijd.

Beste vrouwen, geef toe, we zij handige binken. Als er iets kapot is, vraag het gewoon aan ons, we herstellen het. Geef ons dan een schouder klopje, verwen ons, en zeg dat we goed  zijn, meer moet dat niet zijn. Waar we echt goed in zijn, we kennen perfect onze baan. Als we ergens geweest zijn, rijden we er nadien blindelings naartoe. Daarom hebben ze nu de GPS uitgevonden, dat is wat gemakkelijker voor jullie, als ge ermee kunt werken natuurlijk, maar dat komt nog wel, als U iets moet weten daarover, vraag het ons ge moet niet bang zijn, we zullen jullie niet uitlachen.

Jullie zeggen wel, ge moet dat niet in huis pakken ne vent, niets dan miserie! Maar zonder gaat ook niet, als was het maar om… ge weet wel. En daar kennen we alles van. ‘Och God’ hoor ik jullie denken.

Tot gauw rocor

NB Beste vrouwen, volgende week waag ik mij om jullie te bejubelen. Dat is dan met afleveringen, want wat zouden wij voorstellen zonder jullie? Graag een hint waar jullie goed in zijn!

13-12-2008 om 16:41 geschreven door Rocor

Wat er ook gezegd of voorgesteld wordt, of U akkoord bent of niet, er volgt steeds: JA…MAAR. Men moet niet met alles akkoord zijn, want ik ben de eerste om voor mijn mening uit te komen, maar laat het goede van een mens behouden blijven. Hoe goed die man of vrouw ook moge zijn in de discussie, ja maar, volgt er steeds achter. En het strafste is dan nog dat het negatieve met veel meer woorden uit de doeken word gedaan. Waarom niet gewoon zeggen van veldrijder Sven Nijs dat het een super sportman is, zonder die ja maar, waarom niet zeggen van ons land dat het nergens beter en mooier is, schoorvoetend toegeven, en dan jamaar, onze geneeskundige zorgen nergens beter, maar toch blijven neuten.

Voor dat U kritiek over alles spuit: leg je hand op je hoofd en kijk wie er onder staat, wees een beetje fier op al het goede dat we hebben. Niemand is volmaakt, maar moet altijd het minder goede zo in de verf gezet worden? Ik vind van niet, van mijn favorieten en vrienden rondom mij niets dan lof. Met een vrolijke kijk over de dingen leeft men langer, dat is algemeen geweten. Natuurlijk zijn er mensen onder ons die het moeilijk hebben, maar dat zijn meestal niet de mensen die zeuren, die zeggen meestal, er zijn ergere dingen. Er zijn mensen die het nog slechter hebben dan ik, dat is pas optimist zijn, laat ons daar een voorbeeld aan nemen.

We zijn maar een keer zeker van onze zaak, zowel mannen als vrouwen, dat is als we voor de pastoor staan en die vraagt: “Wilt U deze vrouw hier naast u, als U wettige echtgenote, in voor en tegenspoed?” Dan moeten we niet nadenken, dan schreeuwen we het uit, JA, en dan is het zonder die MAAR.

Zou uw jonge bruid van toen nog Ja zeggen? Vraag het haar eens, als je durft. Die MAAR zult u erbij moeten nemen en die zal lang zijn na al die jaren. Misschien gelooft U nog in Sinterklaas?

Ik vrees het ergste voor mezelf.

TOT gauw rocor

06-12-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik hang al een tijdje de nieuwe man uit, flink van deze jongen hé? Ik ga zelfs mee boodschappen doen. Ik ben toch verrast wat er in het aanbod is, ge hebt geen vrouw meer nodig om te koken, alles kant en klaar. Ik wilde ook eens modern doen en klaargemaakte voeding kopen uit den diepvries. Ik kocht puree patatjes, prijs voor een zakje: 2,10 EUR. Allez jong, das 84 frank! Dat maak je zelf met aardappelen, wat goede boter, volle melk en wat kruidnoot, voor een prikje. Frieten al voorgebakken, o zo makkelijk, maar duur.

Die klaargemaakte eetmalen, dat ziet er lekker uit. Ik heb dat eens uitgeprobeerd en ik moet zeggen, dat smaakt niet slecht, maar de prijs is er ook naar. Er is geen werk aan natuurlijk, voor moeder de vrouw. Als er wat tijdnood is, is het een goede oplossing. Op 15 minuten hebt ge een warme maaltijd met soep, hoofdgerecht en een toetje.

Onlangs zei iemand: “Ik had geen zin om te koken, ik ben om frieten gereden, met mayonaise, het was heel lang geleden, de pak op tafel en met de vingers opgegeten, met een berenhap erbij, en een pintje bier uitgedronken aan het flesje.” Lekker, over de calorieën zal ik maar zwijgen zeker? Afwas is er niet, gewoon het papier in de bak, het flesje bij het glas en alles is opgelost. Een mens kan het zich makkelijk maken, er is ook niets mis mee, en men kan niets meer vergelijken met vroeger. Dat is ook niet nodig, we leven nu, niet in het verleden, niet in de toekomst. NU, af en toe eens doen zoals de jonge mannen, dat geeft je een andere kijk op hun leven. Hun slogan: ‘ALLES KAN, NIETS MOET’, nog zoiets: ‘WE ZULLEN WEL ZIEN’.

‘Er zijn toch geen zekerheden meer?’, zeggen ze. Beste spaarders, zouden ze ongelijk hebben, denkt U?

Tot gauw 

rocor

29-11-2008 om 11:57 geschreven door Rocor

Dat men zich een gsm aanschaft in deze tijd is normaal, zonder bent U gehandicapt. U moet bereikbaar zijn, want men heeft U nodig, tof hé! Zeker kinderen, voor hun veiligheid, maar dat het zo een vaart zou lopen had niemand kunnen denken. Zeg nu eerlijk, als ik die gasten zie sms’en, die vingers vliegen over dat toetsenbord, ze moeten er niet eens naar kijken. Het kost wat zo een mobieltje, maar dat is hun geen zorg. Als U als grootvader vraagt wat ze moeten hebben moeten ze niet nadenken, geld voor hun telefoon. Ze hebben een eigen taaltje, alles aaneengeschreven, 'kweenieoenecoole'. (ik weet niet hoe een toffe gast, is dat vrij vertaald).

ZE staan op alle mogelijke hoeken en kanten te bellen, de verliefde pubers, giechelend en verlangend naar de andere kant van de lijn. Leuk om zien, in onze tijd moesten wij de straten afdweilen in de hoop dat ze haar ouders had kunnen overtuigen dat ze dringend naar een vriendin moest. Nu is het apparaatje open klappen en ‘warzijdegijkanikouzien?’ Zo simpel is het nu. Binnen de kortste keren staan ze dan te zoenen op de straat, het is van alle tijden, jong en zot zijn.

Het is precies of zonder dat ding staat de wereld stil. Eigenlijk is het zo, het is gewoon onmisbaar onlangs had ik een platte voorband links. Met mijn auto op de E17 zette ik me op de pechstrook en echt waar ik durfde niet uitstappen de vrachtwagens donderden een halve meter van mij af. Ik durfde mijn deur niet opendoen, dan maar de goede moment afgewacht, rap eruit en achter de vangrails, en dan het mobiel telefoontje. “Mijnheer, ik sta op die plaats, kunt U mijn band komen vervangen aub?” 20 minuten later schepte die man mijn auto op, sleepte hem naar een veilige plaats en zei “Als ge die band langs de snelweg vervangt, is dat poging tot zelfmoord!” Gelijk had hij!

De mogelijkheden die er zijn met dat ding zijn grenzeloos voor de meeste mensen. Voor de wat oudere mag het simpel zijn. Een aan- en afknop is meer dan genoeg. Nu met fax en camera, zelfs GPS, waar eindigt het? Leve de vooruitgang, ik ben 50 jaar te vroeg geboren. Moest ik geweten hebben wat ik nu weet…(eigenlijk baneethebvannietsspijt)

NB: U kunt zich niet meer verstoppen, u bent altijd bereikbaar, zelfs in het kleine kamertje met je broek op je schoenen. Gelukkig dat men je dan niet kan zien, toch maar oppassen, dat bestaat reeds

Tot gauw  rocor

22-11-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

Als we klinken is het meestal op de gezondheid, of op het succes. We staan er niet bij stil, het is een gewoonte, maar strikt genomen is gezond zijn en nooit pijn hebben het mooiste wat een mens kan overkomen, maar een gezonde mens snapt dat niet, en ik ben daar één van. Vooral mannen zijn daar seuten in, het minste dat ze mankeren gaan ze sterven, allee dat zegt mijn vrouw toch tegen mij: "Jullie mannen weet niet wat pijn is! Ge moest eens een kind kopen!" Daar komen ze dan altijd mee aandraven (onze bijdrage om het te verwekken is ook niet gering, U mag dat niet onderschatten vind ik, en als het niet lukt van de eerste keer moet u toch blijven proberen, doe het maar hé!). Vroeger, als de toekomstige moeder geen opening (raar woord) genoeg had, deed men dat met ijzers, om de zaak wat wijder te maken. Dat is pas onmenselijk, het kind is met de ijzers gekomen, zei men toen, ik vond dat een barbaarse uitdrukking en die moeders moeten enorm hebben afgezien.

Sorry, met ijzers, dat is erover. Nu bevalt men onder water, ook thuis is opnieuw in, de band met het kindje is dan groter zegt men. Bij problemen is het keizer snede, mannen hebben dat het liefst, dan blijft alles smal, als U begrijpt wat ik bedoel? Vandaar dat mannen egoïsten zijn, dat denkt alleen aan zichzelf. De toekomstige moeders moeten vanaf nu hun woorden intrekken, nu bevalt men ‘pijnloos’, epidurale, men spreekt over niets anders. Als men een kind verwacht vraagt men direct of u het gaat doen met die verdoving, u kunt dan de bevalling 100% beleven en volgen op de monitor, er is geen gevaar voor de baby, beweerd men en volkomen zonder pijn.

De Moeders bepalen de manier waarop de bevalling verloopt. Toen mijn vrouw dit stukje las, zei ze: “Waar bemoeid gij U mee? Gij hebt nog nooit gehoord van het Moeder instinkt zeker? Moeders weten en voelen wat het beste is voor hun kind, wat kennen mannen daarvan?” Oei dat ligt precies gevoelig, ben dan ook maar opgehouden en wat gaan snoeien in den hof. Een mens moet weten wanneer ge te ver gaat.

Ons moeder heeft haar kinderen thuis gebaard, mijn zuster als laatste met een verschil van zes jaar. We hoorden ons moeder kermen als de weeën kwamen, wij wisten niet wat er gebeurde. Ze lag op het bovenkamertje in bed. Toen de vroedvrouw riep: “Duwen Maria!” en we ons zus hoorden bleten, wisten we het, we zouden voortaan met 4 zijn. Ik denk wel, dat moet ik toegeven, moesten de mannen de kindjes kopen, er zou geen overbevolking zijn. Maar voor mij moeten moeders geen pijn hebben, het moet een enorme belevenis zijn, een kind baren. Het leven krijgt dan een andere invulling, daarom succes aan alle moeders, wij mannen rekenen op jullie!!

Tot gauw rocor

15-11-2008 om 15:03 geschreven door Rocor

Komt daar toch wel ‘den Edgard’ aangewandeld in de Vrasenestraat zeker, eerst herkende ik hem niet, want wat is die dik geworden zeg! Vroeger was dat ne smallen maar nu XXL, het was nog van in onze jeugd geleden dat we elkaar gezien hadden. Zijn poppetiet was er ook bij, met de nodige rimpels. Ze zag er nog goed uit, “we zijn nog altijd bij elkaar”, ZEI ZE, “dat kunnen we van onze kinderen niet zeggen, ze zijn allebei gescheiden, wat een ellende is dat”, wist ze te vertellen. “We hebben genoeg gezien”, ZEI ZE, “we gaan van het leven profiteren, zeker weten, we gaan niet meer sparen, we gaan gewoon voor onszelf zorgen”. Toen ik haar vroeg hoe ze dat zag, dat genieten, wist ze te zeggen, “dat zal zeker reizen zijn, minstens twee maal per jaar naar de warme landen”. ZEI ZE.

“Als onze ouders dat moesten weten, zoveel geld, het is thuis toch ook goed, zouden die gezegd hebben. Iedere week eens uit eten gaan, niet duur, maar toch eens niet koken. Den Edgard wordt binnenkort 70 jaar, binnen tien jaar kan het over zijn.” ZEI ZE. “Als onze ouders dat moesten weten, ze draaien zich om in hun graf al dat mooie geld zomaar opdoen, ge kunt thuis toch ook eten. We hebben samen een goed pensioen, een 45^ste en we wonen in onze eigendom en ik vind dat ik goed gekleed mag zijn”, ZEI ZE. “Die oude spullen gooi ik weg. Ik kleed mij naar het seizoen en doe mee met de mode, met lage botten mijn broekkouse erin en een ietsie pietsi korte rok en een lederen vestje, wie het niet kan zien draait zijn hoofd maar weg”, ZEI ZE.

“Moest mijn moeder dat nog meemaken ze zou mij onterven, zo verkwistend omgaan met die zuur verdiende centen, want aan die weg gesmeten klederen haperde niets. Edgard zijn auto is versleten”, ZEI ZE, “We moeten een andere hebben. We gaan niet twijfelen, het zal een mooie worden met alles erop en eraan, zelfs bluetooth en gps.” Ja, ZEI ZE nog, “we zijn van die zuur verdiende centen een deel kwijt op de bank, dat kwam hard aan. Ze zullen ons niet meer beethebben de leugenaars, we gaan ons geld laten opbrengen voor onszelf. Achter ons zijn het andere, is het niet waar Edgard? ,ZEI ZE.” Hij knikte en dacht er het zijne van, want iets zeggen was er niet bij.

Tot nog eens, het was aangenaam poogde ik te zeggen maar ik was te laat, ze was al weg…

Ze is 69 ZEI…ZE !!

Tot gauw

Rocor

08-11-2008 om 14:14 geschreven door Rocor

Tis godgeklaagd waarop men overal belastingen int. Toen ik klein was en las dat de kasteelheren de mensen uitpersten, en dat die de helft van hun oogst moesten afgeven aan de Graven en de edelen, vond ik dat niet kunnen, die inhalige belastingmanieren. Nu, 300 jaar later, las ik, dat wanneer U juwelen hebt van je moeder of grootmoeder of tantes dat u die niet zomaar kunt aanpakken onder tafel. Hela mannetje! Een handgift in roerend goed zoals juwelen of een schilderij, of een postzegel verzameling van waarde, daar moet een notaris aan te pas komen of via de bank met een aangetekende brief.

Kunt U dat geloven? Armbanden, ringen met een diamant erin en de zware gouden kettingen die drie generaties aan de vingers en rond de hals van je grootmoeder en moeder hebben gehangen, daar moet U schenkingsgeld op betalen. Of die schilderij van tante Irène die U zo graag ziet, die moet ge haar vragen als ze nog leeft, anders mijn vriend, afdokken aan vadertje staat!

Hoe durft men, dat vraag ik mij af. Dat zijn toch dingen waar niemand zich mee moet bemoeien. Als u het juwelenkistje opent, ruikt u nog het parfum van tante Maria en de geur van snuiftabak. Dat moet dan geschat worden en betalen zult u! Die halsketting heeft de meeste tijd van haar bestaan doorgebracht tussen de weltierende wiebelende borsten van een van je favoriete tantes, en beken nu maar, U keek soms ook meer naar die buiten de lijnen gegroeide wiebelende tweelingen, dan naar die zware dure halsketting waarvan sprake, dit even terzijde.

Er zit nog een addertje onder het gras, als tantetje ze nu aan U geeft moet ze nog drie jaar leven. De wiebel is er nu wel af van die tweelingen, maar de ketting hangt altijd nog op dezelfde plaats, dan nog liever successierechten betalen dan tante lieve te missen, zeker weten. Zeg nu zelf: het is toch ver gekomen hé. Het is nu een andere vorm van afzetterij dan 300 jaar terug, maar het komt op hetzelfde neer. Het gaat tenslotte over dingen die toen met liefde werden gegeven en al die tijd werden gekoesterd door je tante, want ze had die gekregen van ‘haren Albert’.

Kent U nog een voorwerp of handeling waar u geen belastingen op moet betalen? Ik wel, op de LIEFDE en de vriendschap onder elkaar, en dat kunnen ze ons niet afpakken. Daar komt geen notaris, of bank, of staat, aan te pas, want de waarde ervan kan niet geschat worden. Toch niet in geld, zonder BTW en geen schenking belasting. Mooi meegenomen, vindt U niet?

Tot gauw  rocor

01-11-2008 om 12:10 geschreven door Rocor

Moeten ze voor U rechtstaan op de tram omdat u oud bent? Voor mij niet, want ik wil niet oud zijn, dan ben ik beledigd. Niet doen dus, U mag rechtstaan voor mij als u me kent, weet dat ik gans mijn leven heel veel gewerkt heb, het met alle mensen goed voor heb, ze veel geholpen heb uit vriendschap en niet voor geld. Sta uw plaats af aan mensen die moeilijk te been zijn en aan een zwangere vrouw.

U moet U moeder graag zien, niet alleen omdat het je moeder is maar omdat ze gedurende al die jaren altijd in de weer is geweest voor U en steeds het beste voor je wilt. Ze is ongerust als U wat lang wegblijft en hoopt dat U een goed mens wordt en er alles aan doet in het leven. Als ze vind dat haar stuk vlees uit de pan bij het avondeten groter is en het toch aan U geeft, die altijd voor je opkomt, ook als U ze ontgoocheld. Die U vriendje of vriendinnetje tolereert, ook al weet ze dat het een tuttebel is of een nietsnut en hoopt dat het niets wordt, want ‘mijn kind, schoonkind’. Die aanvaard dat U het ouderlijk huis aanziet als een HOTEL en ook niets zegt als U er een MOTEL van maakt.

Daarom moet U haar graag zien.

U moet U vader graag zien niet alleen omdat het je vader is maar omdat hij je beschermd en je alles kunt leren van hem. Hij die je een goed leven wil geven, die de centjes moet vergaren om aan al je grilletjes te kunnen voldoen. Die ervoor zorgt dat je fiets in orde is hoewel ge dat perfect zelf kunt, maar er te lui voor bent. Die zich al eens inhoudt en U juist geen draai om je oren geeft als je het ettertje uithangt als U vind dat op een ander alles beter en mooier is dan thuis. Die fier is op u als je goed werkt maar het niet zegt, die blij is als U blij bent.

Daarom moet U hem graag zien.

U moet U grootouders niet alleen graag zien omdat het de ouders zijn van je vader en moeder, je sponsors, maar ook omdat ze gezorgd hebben dat U ook goed wordt opgevoed, in weelde en liefde.

“Ne vriend van mij zitten samen in het café en hebben steeds een goede babbel”, hoor ik soms zeggen. Voor mij is dat een cafékennis, dat heeft niets met een vriend te maken. Als u met mensen samenwerkt, dán weet u pas hoe ze zijn. Aan den toog en op feesten zijn het allemaal supermannen. Ik was ooit mijn dak aan het leggen toen die zogezegde vrienden er voorbijreden zonder te stoppen, en dat noemt zich vrienden! Ga toch weg, schijnheiligaards! Ja, ik had al veel gedaan bij hun, ze hadden nu blijkbaar geen tijd, zelfs niet om even te stoppen, ik zou misschien gevraagd hebben om te helpen, ik dus bij hen ook niet meer.

Laten we nuanceren: het kan niet altijd in evenwicht zijn en ieder zijn stiel, en de ene is handiger dan de andere. Ik ben misschien wat scherp deze keer maar als die jonge kerels op de tram hun voeten op de stoel ertegen over leggen zodat er niemand op kan zitten, zoals men mij onlangs vertelde, en er toen niemand iets durfde zeggen uit vrees voor de gevolgen, denk ik: zijn die THUIS ook zo?

Tot gauw

rocor

24-10-2008 om 21:49 geschreven door Rocor

Een kennis van ons had een mooi kleedje zien hangen in een warenhuis en ze waren genodigd op een 50 jarig jubileum. Ze had toch niets meer om aan te doen, daarom vroeg ze aan haar man om eens mee te gaan om zijn gedacht eens te horen. Maar zoals de meeste mannen had hij geen tijd, en zei hij: “Als ge het mooi vindt, dan ik ook”, en hij was er vanaf. Achteraf had hij er lichtelijk spijt van, het was toch niet echt meegevallen, nog zacht uitgedrukt. Zijn vrouw ging dan maar alleen en kreeg 300 euro mee, voor een paar botten erbij en er moet nog wat van overschieten had hij nog gezegd, hij kreeg nog een dikke kus, haar gulle man.

Goddank, het kleedje hing er nog, ze graaide het mee en verdween ermee in het pashokje. Ze wurmde zich erin, hoe mooi, zag ze in de spiegel van het hokje, haar lichaamsvormen pasten er perfect in. Hoewel… een maatje groter zou toch beter zijn, tis een beetje krap. Ik ben toch wat aangekomen, ik zal mijn trapistje moeten laten s’ avonds, maar tegenwoordig heb ik ook zo’n smaak van mijn eten, maar ja, u kunt niet alles hebben: én uw goesting eten én een mooi lijf hebben.

Vlug een maatje groter halen, en wat gebeurt: ze was maar één minuutje weggeweest, terug in het hokje was haar handtas verdwenen! Hoe kan dat nu? Een verkoopster erbijgehaald. “Dat zal simpel zijn”, zei die: “We kijken op de monitor en we vatten de dader.” Ja dag jan, terwijl ze weg was om haar groter maatje te halen, had de dader een rollend rek met klederen voor de camera geduwd, snel de handtas genomen, met haar 300 euro en al haar documenten erin.

Foetsji! Alles kwijt! Er kwamen tranen aan te pas. In plaats van een mooi kleed en botten, moest ze haar man bellen om haar op te halen, ze had zelfs geen geld meer om de bus te nemen. Zo zie je maar beste echtgenoten, dat men toch maar beter mee kan gaan, al was het maar om de tas te dragen en de boel wat in de gaten te houden. Onmensen die zonder werken iets willen hebben lopen altijd rond en zijn de eerlijke mens altijd een stapje voor, ge moet er maar opkomen om de camera af te dekken.

Echt waar, die mevrouw was er niet goed van, een mens zou voor minder…

Tot gauw

rocor

18-10-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

De tijd dat we het voor het zeggen hebben is voorbij. Wat zeg ik, als we niet oppassen staan we als mannen binnenkort allemaal op straat te praten met de buurman, terwijl we de glazen zemen, de brievenbus afwassen en over de hoge prijs van de groenten lullen in plaats van over de voetbal.

Ze lopen hun achterstand in, vrouwen aan de haard is wel prehistorie. Wat zie ik gebeuren? Mannen nemen het werk over in alle taken die vroeger specifiek voor de vrouw waren. Voor de boodschappen zorgen, de kinderen naar school doen, eten maken, kuisen, de was en de plas doen, met de kinderen naar de dokter en de tandarts, amaai deden die vrouwen dan zoveel? Die mina’s gaan ervoor, ze vechten zich een weg in de mannenwereld en het schoonste van al: ze doen het nog goed ook, dat is moeilijk voor ons om het toe te geven, maar het is zo.

Ze nemen hun vrijheid, een verschuiving is bezig. Als we niet oppassen, nemen zij de macht over de twee sexen. Ons bolwerk is aan het wankelen, waar is de tijd dat we de kostwinners waren en alle beslissingen konden nemen, zonder inspraak? We moeten toegeven, er zijn veel beroepen waarin ze fundamenteel beter zijn dan wij, maar er zijn grenzen hé, ze moeten niet lastig beginnen te doen.

Neem nu hoe ze zich kleden, botjes met hun broek erin gestoken, brede riem onder het lederen vestje, borstjes vooruit, en kort geknipt haar, nog een stok onder de arm en een paard onder hun poep, dan is hun gezag compleet. Ze dragen alles van kledij wat een man draagt, andersom zou voor ons een probleem zijn, maar ze bewegen zich nadrukkelijk en zelfzeker door het leven. Het is meer dan duidelijk: ze hebben geen last meer van menopauze, ze nemen het gewoon van ons over.

Gelijke kansen is maar normaal, ook in de scholen zijn ze heel goed bezig. We zijn niet meer de allesweters. Als we niet oppassen hebben we alleen nog ons lijf dat sterker is, en worden we verder in alles overklast. We hebben 2008 jaar de baas geweest, andere en betere nu, en ik zou bijna durven denken dat de wereld er beter uit zal zien. Ze hebben trouwens nog altijd hun ‘geheim wapen’ achter de hand, dan verkrijgen ze alles als ze dat bovenhalen.

Wat zou U er van denken als ge aan het eten bezig bent als man ‘s avonds en je een telefoon krijgt van je uithuizige vrouw die zegt: “Ik zal wat later zijn schat, ik ga nog een pint pakken, moest het te laat worden ga maar al slapen, zet mijn eten maar in de microgolf, doeiiii.

Beste macho,

Hebt U al om brood geweest, en U strijk gedaan ?

Tot gauw

rocor

10-10-2008 om 17:01 geschreven door Rocor

Dikwijls op de baan zijn wil zeggen dat u af en toe eens een plaspauze moet nemen, soms tweemaal per dag. Wildplassen heet dat, hoe is dan gewoon plassen vraag ik me soms af? Dat kan niet meer, met alle respect voor die maatregel. Meestal langs de autobaan waar men u 30 cent tot een halve euro vraagt om je boodschap te doen, soms met een koffie bij, kost dat minstens 2,50 euro. Ik hoor U al komen: U werkt toch ook niet gratis? Oké, maar als u dan in de loop van de dag nog overal parkeergeld moet betalen dan loopt dat sommetje wel op hé.

Als u dat samentelt per maand is dat een aardig bedrag, waarmee men iets anders kan doen, zoals een kind helpen in de arme landen bijvoorbeeld. Geloof me, dat werkt heel erg op mijn gemoed als dat spotje op de televisie is. Het kind komt uit de woestijn en kijkt bijna in je bord. Een kind met een zwerm vliegen rond. Als er bij ons in de keuken amper één vlieg zit moet ze dood. Met lompen rond dat dunne lijfje staart het kind je aan met grote ogen, die smeken: geef me wat eten van het teveel wat op je bord ligt en dat u seffens in de GFT bak kiepert of aan de hond geeft. Oei, ik ben mis, etensresten, vet, olie, visresten, saus mag niet in de GFT bak. ‘Met U afval van één dag kunnen wij een week leven, mijn familie en ik, anders gaan wij dood. Is het waar dat jullie soms bergen tomaten vernietigen of laten rotten? Ook varkens worden verbrand hoor ik zeggen, dat geloof ik niet. En dat terwijl wij creperen van honger.’

Dát mensen, doet me denken aan dat plasgeld, soms met koffie. Een mens die niets te kort heeft staat daar niet bij stil, en daarbij: een volle buik denkt niet aan een lege. Voor 40 euro in de maand zegt het spotje, kan U veel doen voor die mensen. En dan begint de smerige uitleg van: ik zou wel geven, maar er blijft zoveel aan de vingers hangen. Naar mijn bescheiden mening: maak een hutsepot van al wat we teveel hebben aan varkensvlees, groenten en aardappelen boter en fruit, blik het in en bezorg dat aan die mensen in plaats van te vernietigen om de prijzen hoog te houden.

Waarom ik een egoïst ben is niet moeilijk: ik doe er ook geen kloten aan, goede intenties genoeg. Maar doen, dat is wat anders!

Geen haar beter,

Tot gauw rocor

03-10-2008 om 00:00 geschreven door Rocor