DIT IS EEN NOODOPROEP.

IK HEB HULP NODIG!

Sinds kort word ik verstoten, ik besta niet meer. Het is de periode van de grote kuis. Anders uitgedrukt: gans mijn huis staat in de steigers. Alle kasten worden uitgeladen en dagen tentoongesteld, het zijn allemaal spulletjes die zelden gebruikt worden, alleen bij feestelijkheden en als de Koning komt, dus nooit. En toch wordt alles bijgehouden, men gooit niets weg en zet alles terug op de oude plaats, wat heeft dat voor zin. Ik dacht eerst dat het was om de inventaris te maken, maar dat was het niet, alles moet in warm water met een speciaal product afgewassen worden en naar het licht gehouden worden, om te zien of er geen vingerafdrukken op stonden denk ik? ZE ZIJN MET TWEE, IK NOEM DAT VEEGTEVEN!!!

Ook ben ik dan onbestaande, ik word dan onheus behandeld. Zelf moet ik dan met kasten sleuren, plafonds afwassen, en het is nooit goed gedaan. Ik ken niets van kuisen, want zegt men erbij: “Moest gij alleen geraken, het zou nogal ne vuilen boel worden”. Een kleine anekdote: ik moest de muurklok afnemen nadat ik de slinger in de koffer met messen en vorken had gelegd en hij is maar terug gevonden een maand nadien. Had het dus gans verkorven, de veegteven wilden met mij niets meer te maken hebben, want een muurklok die dan nog van ons vader zaliger was, loopt niet zonder slinger. Wie legt er nu zoiets in de koffer van het bestek, dat men alleen gebruikt bij hoog bezoek vandaar dat laattijdig terugvinden, natuurlijk.

Ik ga een campagne opstarten met als slogan:”WEG MET DE GROTE KUIS”.

Dat ouderwets gedoe is pure pesterij: iedere week wordt er een volle dag gekuist, hoe kan dat vuil zijn? En toch moet ieder jaar de boel onderste boven en moet gans het huis in detail een beurt krijgen.

Gans die periode bent U als man waardeloos U bent dan nog juist goed om dingen te versleuren en kunt ge uw hormonen opbergen. Je harde schijf is van geen tel meer, daar is het nu de moment niet voor. Maar ik moet bekennen, als alles weer op zijn plaats staat en het huis geurt naar boenwas en zeep geeft dat een speciaal gevoel, en ik denk dat de dames heel moe zijn, wat een beulenwerk.

Tot gauw.

PS: je wordt er gek van, ge hoort niets anders dan “sorry, sorry”. Ik kan het niet meer horen: pardon, nog zo iets. Wij hebben het mooiste woord ervoor: “verschoning”. Laat het ons gebruiken aub. Onlangs stelde ik het voor aan enkele jonge mensen, ze hadden verschoning nog nooit gehoord, spijtig hé

11-05-2007 om 17:22 geschreven door Rocor

Wellicht zult U zich afvragen : hoe komt ge daar nu? Het was 1957. Ik vervulde mijn legerdienst bij de paracommando’s. We waren toen enkele dagen in Congo. Ik was chauffeur van de commandant en hij moest naar de dokter. Die mannen moesten vervoerd worden. Ik zat daar op de baas te wachten in een kamertje van 3 op 3 meter. Het was die dag 45 graden warm, snikheet dus. Recht tegenover mij zat een zwart meisje van ongeveer 18 jaar. Ze was zeer mooi en had haar kind op de schoot. Het moedertje was kleurrijk gekleed. Het baby’tje was zo te zien enkele dagen oud. Het was een jongetje. Het kleintje dacht dat het stilaan tijd werd om te eten en begon te zeuren.

Maar wat je eerst moet weten : ik was voorgelicht van ons moeder toen ik 9 jaar oud was. Ze zei tegen mij dat de kindjes uit de buik van hun moeder kwamen. Dat was het, de rest moest ik zelf maar te weten komen. Dat is natuurlijk 60 jaar geleden! Wat er toen gebeurde zal ik nooit vergeten. De jonge moeder schoof haar kleurrijk kleed opzij, haalde haar borsten boven en duwde de gulzige mond over haar tepel. U moet weten ik had nog nooit blote borsten gezien! Ik was opgeleid in een elitegroep, had de rode muts behaald, had 30 parachutesprongen gedaan, was commando, had leren vechten, had op rotsen en over rivieren met koorden gekropen, had leren boksen, uit rijdende auto’s gesprongen, … kortom wij waren getraind en van niets bang.

Wat bleek nu? Tegen zo een situatie was ik niet opgewassen. Ik voelde warm en koud. Wat moest ik doen? Naar het kind kijken? naar die mooie borsten? Kon dat zo maar? Ik ben toch maar mooi blijven kijken en het stoorde de moeder blijkbaar niet. Ik moet bekennen ik genoot ervan. Het was zo puur. Bij ons in België zou toen zoiets onmogelijk gekund hebben. Men had er schande over gesproken. Wel moest ik vaststellen dat de kleine geen tafelmanieren had  Er liep een straaltje moedermelk over zijn buik. Het was een kleine gulzigaard en achteraf boerde hij luid! Over zijn gezicht lag een gelukzalige glimlach. Ik dacht: die gelukzak! De zwarte mama wreef met haar hand over de gemorste melk die nog een beetje uit haar borst vloeide en likte die op. Van een teder moment gesproken!

Toen kwam de dokter zeggen dat het haar beurt was. Mijn commandant vroeg of alles in orde was met mij. Hij vond dat ik zo raar keek. ’t Is niet moeilijk! Ik vond de Congo een mooi land!

Tot gauw!

06-05-2007 om 14:23 geschreven door Rocor

Tegen wie zegt ge het, de meeste mensen liegen over hun gewicht. Ik zal eerlijk zijn, in mijn blootje week ik 106,5 kilogram, veel te veel dus. Graag zou ik 95 kilo wegen en heb al veel dieet gedaan, maar als ik dan gedurende 6 maanden alleen konijnen nadoe, en enkel gras eet val ik 10 kilo af. Ik ben dan zeer ongelukkig, ik eet graag.

Een trappist drinken met een stukje brokkelkaas zou ik nu graag doen, maar dat mag niet, ben weer eens op het afslankingspad. Niets kan er dan, alles wat ge ook maar graag eet, is verboden. Wat heb ik misdaan, waar heb ik dit aan verdient? Neem nu een pakje friet goed gebakken met een klodder mayonaise, dat zou ik graag eens hebben en een pintje bier erbij; neen, neen, neen. Ik stel me dan gerust dat ik zo gezond ben als een vis, kan goed slapen, heb nooit een kwaaltje, heb een maag van beton. Wat hebt ge het liefst, nen dikke plezante, of ne magere ambetanten?

Er zijn mensen die alles mogen eten, daar zou ik eigenlijk jaloers op kunnen zijn. Maar die zogezegde magere mannen, die hebben zenuwen, dat zaagt gans de dag over alles en nog wat. Ik denk dan, laat me maar wat dikker zijn en blij door het leven gaan. Ik ben er terug aan bezig en weeg nog slechts 91 kg, dus ik ben 15 kilo afgevallen, flink hé? Ik zie terug mijn gereedschap hangen, men zegt toch dat schoon gerief onder een afdak moet hangen of is het staan? Maar er zijn grenzen, ik drink water als een koe, wat er dus toe leidt dat ik dan ook bijna gans de dag met mijn gereedschap in mijn handen sta. Een lintworm binnen nemen met wat yoghurt is misschien een oplossing en die het werk laten doen. Heb het een paar jaar geleden voorgesteld in het radioprogramma ‘Jongens en wetenschappen’ op radio 1. Het is dan onderzocht, maar bleek niet verantwoord. Beste medemens, het is een harde strijd, ik weet nu al wie gaat winnen, langzaam maar zeker komt in mijn geest het beeld van 1 kilo gekookte mosselen met friet, met een kwak zelfgemaakte mayonaise overgoten met een fles Pinot-blanc. De frietjes goed gebakken.

Als het voor U eender is, graag nadien nog een koffie met een Amaretto. Met de groeten van magermans (nu toch nog).

27-04-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Een dame had haar bestellingen gedaan en wat me opviel wanneer ze vroeg om 150 gram gehakt, kreeg ze 190 gram. Vroeg ze een steak, dan zei de beenhouwer, “Mag het wat meer zijn?”, en bij alles wat ze bestelde was het steeds ook méér. In deze tijd mag en kan dit allemaal, het is een rijke tijd, het was ooit anders. Maar tijden veranderen, maar goed ook, er was een periode dat men er op sprak dat de beenhouder steeds het inpakpapier meewoog, dat was minder vlees, ver gezocht vind ik dat.

De dame in kwestie nam haar mooi verpakte vlees in ontvangst, was bezig te betalen toen er al rinkelend 10 cent op de grond viel. Niemand bewoog, niet zinnens zich te bukken voor die armzalige 10 cent, vroeger 4 frank. Wat zullen de omstaanders niet denken, ik ga me niet belachelijk maken. Ik heb me gebukt en het muntje van tussen de mensen hun voeten genomen, men grinnikte hoorde ik. Heb het geld aan de dame willen geven, die het weigerde en zei: “Dat is bezem geld voor de eerlijke vinder”, gelach van iedereen.

Ik heb het in mijn zak gestoken en enkele uren later met wat extra van mij erbij, aan een accordeon speler op de dijk weggegeven. Ik vroeg of hij: “Ik hou van U” van Stijn Meuris wilde spelen, er is nooit zo mooi neen tegen mij gezegd; hij begreep me niet. Maar daar gaat het nu niet om, weelde veranderd de mensen, mijn ouders hadden me voorgehouden nooit met eten of geld te morsen ook niet met kleine beetjes, en ik kan het nog niet hebben, niet van mijn kinderen of kleinkinderen, beter reserve dan tekort, vind ik. Maar wie ben ik om jullie te zeggen hoe het moet, ieder leeft zoals hij wil, en volgens zijn geldbeugel, maar trop is teveel, en teveel is trop.

Ps: kan er iemand het ironie teken op mijn coputer krijgen? Het is nieuw, het is een bliksem met een punt eronder... Een mens heeft ironie nodig, vooral als je 69 jaar bent. Tot heel gauw.

22-04-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Als hier een kindje geboren wordt en zijn vleeshuisje moet verlaten, legt men het eventjes bij de moeder wat ik altijd zeer teder vind, en wordt het in een bedje gestopt. Als het door omstandigheden niet mee naar huis mag komt het terecht in een couveuse met plastiek kapje erover. In het andere geval komt het thuis terecht in zijn of haar schommelwiegje, met zo een doorkijkdoek erover waar iedereen gaat overhangen. Na enkele tijd als het gevaar bestaat om uit het wiegje  te vallen word de voiture in de kamer gezet en kan het daar zijn tijd doorbrengen met naar die bengelende speeltjes te kijken die men erboven hangt.

‘s Nachts slaapt het in de kamer van de ouders in een bedje en mag af en toe in het grote bed bij pa en ma, naar wat ik ervaren heb als de prachtigste momenten in het vaderschap. Als het kind mee mag om boodschappen te doen zet men het in een Maxi-Cosi of hoe noemt dat ding, wreed handig en wendbaar, neemt alle hindernissen zonder moeite en ge moet het kind niet dragen. In de auto zelf hangt het in een zitje wat erg veilig is maar u moet ervoor zorgen dat het kind met zijn rug naar de rijrichting zit, hangt anders word ge vervolgd. Hét voordeel, het kind moet niet op de schoot.

Die maxi-cosy is een wreed handig ding met veel mogelijkheden u kunt het demonteren en men kan het op de vloer in huis zetten en het schommelt een beetje. Zeker voor de baby niet plezant, zo laag bij de grond, maar ja, ze kunnen u toch niet altijd dragen hé. Aan tafel heeft men een hoge kinderstoel voorzien, wel handig, ge hebt als baby een mooi overzicht en ge kunt met alles smijten, want je mag toch niet op de schoot. Soms steekt men je in een ren zoals de kippen, is plezant voor één uur maar als ge dan wat huilt, haalt men U eruit en kunt u rondkruipen, altijd avontuurlijk.

Wat ik niet snap is waar het woord draagmoeder vandaan komt, verschoning, ik heb het gezien toen ik in de Kongo was als militair, daar werden kinderen gedragen maar dan ook echt gedragen. Het is een andere cultuur akkoord, maar bij die moeders was het kind altijd, dicht bij haar. Het werd over de schouders gelegd zonder vast te houden, het werd in een doek op de rug gebonden, het verbleef vooraan tussen haar vloeibaar voedsel. Ik zag een vrouw die een grote kom water op haar hoofd had staan, het kind hing op haar buik, alles mooi in evenwicht door de draaiende bewegingen van haar achterste, volkomen handsfree. Ongelooflijk toch, de mooiste kinderzit vond ik als de moeder links of rechts ging overhellen en het kind op haar heup plaatste en ermee uren rondliep. Dat vind ik draagmoeders. Na 8 maanden zet men U op de grond en ge loopt rond. Jonge moeders ik plaag jullie, maar, wat een verschil tussen culturen hé en de kinderen weten niet beter maar wij hebben toch verwende boelekes geloof me vrij. Tot gauw.

15-04-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Het is waar, ge kunt geen restaurant binnengaan of ge ziet mensen die boven de 60 zijn, zelfs ouder, die een aperitief, een hoofdschotel, en een koffie nemen. Als ge dan vraagt of ze dat graag doen en waarom ze dat nu doen is hun antwoord: “Het is het enige wat we nog hebben, mijnheer, de rest staat op een laag pitje, het staat zelfs niet meer”, als ge begrijpt wat ze bedoelen.

Beste leeftijdsgenoten, ik ben ten zeerste ontgoocheld in jullie, kan eten en drinken onze oude gedachten vervangen van vroeger, het was langs daar dat we naar de hemel gingen gaan. Waar is onze vurigheid en ons verlangen gebleven? Mannen denken alle 7 seconden aan seks, alé, ik toch, de mannelijke lezers toch ook, mag ik hopen, of eet u liever? Natuurlijk er is een groot verschil tussen aan denken en doen, een torenhoog verschil, een uit de kluiten gewassen “boerentoren” wordt het nooit meer, bij wijze van spreken.

We zaten onlangs met vrienden in een eethuis een verwenmenu tot ons te nemen. Het was dik in orde, we waren meer dan voldaan, van het goede te veel. Er wordt dan veel over vroeger gepraat, hoe goed we alles deden, gewoon opschepperij. Over de prestatie in de ledikant werd angstvallig gezwegen. Want ik zei nog: “Een wip in de morgen is een dag zonder zorgen, een wip kort na de noen is ook nog te doen”. De dames in het gezelschap konden er om lachen, de heren daarentegen keken de andere kant uit. Ze beweerden dat wie er veel over praat en over opschept er niets van terecht brengt. Waarop ik zei: “Er wordt veel over gepraat, maar ook nog veel gedaan zenne!!” De vrouwen zeiden allemaal in koor: “Beloven ja!”: Toen ik over die blauwe pil begon was het hek volledig van de dam, het mannelijk gezelschap zei: “Puur of niet!” De vrouwen lieten het in t’ midden, dat het toch wel het proberen waard was, en dat die penispauze zeker lang genoeg had geduurd!

Al bij al geen stichtende praat voor al dat oud ijzer, maar we hebben zeer goed gegeten. We waren uitermate bevredigd, moe maar voldaan en hebben nog lang nagenoten. Tot gauw.

04-04-2007 om 23:27 geschreven door Rocor

Het voelt niet lekker als grootvader als ge moet opletten hoe ge u  moet gedragen in het bijzijn van kinderen. Sinds het geval met die kinderverkrachter voelt dat anders aan, het spontane is weg. Ik vind dat jammer. Onlangs hadden we ingeschreven met onze kinderen en kleinkinderen om te gaan eten ten voordele van een goed werk het was bedoeld als steun voor de weesjes. We werden bediend en zaten aan lange tafels. De kinderen hadden een tekening gekregen bij het binnenkomen, die ze moesten kleuren en afgeven. Naast mij zat een kind dat aan het kleuren was en zich naarstig inspande om er iets mooi van te maken.

Ik keek geïnteresseerd mee en zei dat het zeer mooi was en ze niet moest vergeten haar naam eronder te zetten. De vader zag dat en zei dat het kind naast hem moest komen zitten want hij had gezegd dat ze niet met vreemden mocht praten. De man bedoelde dat goed, men kan nooit voorzichtig genoeg zijn, maar voor mij  kwam dat heel hard aan. Ik heb zelf 4 kleinkinderen, als zo een viezerd die aan zou raken, dan neem ik gegarandeerd de wet in eigen handen. Ze zouden er geen 8 jaar moeten over doen. Ik ben alle dagen met de auto onderweg, heel Vlaanderen rond, van de ene werf naar de andere. Als ge in een woonwijk moet zijn, met bijvoorbeeld allemaal bloemetjesnamen, dan durf ik dat niet meer te vragen aan kinderen die op straat spelen, laat staan aan tieners.

De enige mens aan wie ik de weg nog durf vragen is de postbode en die blijft ook meestal op een veilige afstand van de auto. Ik heb het daar moeilijk mee, leuk is anders, ik ben een kindervriend en houdt van mensen. Ik denk dat op den duur iedereen enkel zijn eigen familie nog vertrouwd. Het vertrouwen en de verdraagzaamheid is ver zoek. Maar laten we met zijn allen de vriendschap niet verloren gaan, het kan toch zo deugd doen. Een schouderklopje en vooral een knuffel van je kleinkinderen is met niets te vergelijken, ik ben misschien sentimenteel nu, maar het is zo.

Tot gauw.

31-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Ge hoort niets anders en iedereen ontkent er iets mee te maken te hebben. Tegenwoordig komen er dierenartsen aan te pas. Als ge uw prestaties wilt verbeteren, moet ge terecht bij die mannen die met hun botten vol stront over een boerenerf lopen. Die kunnen er ook voor zorgen dat kleine magere dieren, dikbillen worden. Als ge die in de wei ziet staan zie ik die niet direct op een koersfiets zitten, maar ge weet maar nooit. In mijn jeugd was er een plaatselijke wielrenner die talent had. Het bracht hem tot kampioen van België, ondanks de aanwezigheid van de groten bij de beroepsrenners. Een topprestatie! Weet ge wat die kreeg als versterking? U gelooft het niet, hij moest jonge duiven eten! Er was een supporter die duiven kweekte speciaal voor de renner. Af en toe moest hij een trappist drinken van Westmalle waar men een rauw ei in geklutst had, en dat was het zowat, de doping van die tijd.

Hij werd toch maar mooi kampioen van België onze dorpeling. Nu spuit men die jongens vol producten en al het natuurlijke is weg. Als nu iemand een topprestatie neerzet denkt men direct aan die dikbillen in de wei. Een mopje: Weet u waarom koeien en paarden meelopen in de wei als er een wielerwedstrijd voorbij komt? Omdat ze elkaar kennen van bij de veearts, flauw, maar het kan wel eens kloppen…

Nu ga ik iets vertellen en dat is top secret. Een renner vroeg aan de arts wat hij moest doen om in de top 100 te komen. Weet ge wat die arts zei: “Krab aan uw ... en hang ze nadien in een pot zout, dan worden ze vuurrood, ga naar een dermatoloog en laat U 6 maanden ‘disprosole’ voorschrijven. Wrijf uw edele delen met die zalf in”. Weet U wat het gevolg was? Hij kon gedurende 6 maanden ‘disprostène’ ingespoten worden, zonder positief te zijn bij de dopingcontrole! Straf hé, zelf gelezen. Hij won op die 6 maanden verschillende grote koersen. Het kostte 13.000 euro bij de arts, maar zijn prijzengeld van die gewonnen koersen oversteeg die kosten ruimschoots. Hij vond het de moeite waard. Kunt ge dat nu geloven?.

Als ge dat leest als ge 69 jaar bent en terugdenkt aan die jonge duiven en die trappist met een ei erin geklutst, was dat toch een topprestatie, vind u niet? Een gouden raad voor mijn leeftijdsgenoten als het niet meer zo goed lukt, u weet wel… geen viagra nemen maar jonge duiven eten! En zeker niet over een pot zout gaan hangen maar wel veel trappisten drinken! Tot gauw!

25-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

We waren thuis met 4 kinderen en die gingen uit werken samen met onze vader. Ons moeder maakte dus om 5 uur ‘s morgens 5 knapzakken met de nodige koffie erbij. In die tijd was er nog geen gesneden brood, dus ons moeder drukte die 5 broden tegen haar borsten, tikte met het broodmes er een kruisteken op, en sneed die broden precies allemaal op dezelfde sneedikte. Soms eens met een uitschieter met als gevolg dat die boterham veel dikker was. Ik vond dat brood snijden een hachelijke onderneming. Zo dicht met dat scherpe mes bij ons moeder haar borsten, was niet zonder risico. Het is nooit tot een ongeval gekomen want iedere morgen 5 broden snijden is niet niets. Misschien heeft dat kruisteken daarvoor gezorgd…

De keuze van het beleg was kaas of hesp en een boterham met confituur of in betere tijden een reep chocolade, een appel was er altijd bij. Het was feest als ze spek met eieren bakte om mee te nemen, het huis geurde dan naar dat vers gebakken spek.  Het ei maakte dan uw brood vochtig en rond de middag was het juist van “trok”: koud en doorweekt. Ondertussen kookte de “moor” op de Leuvense stoof en er werden 3 scheppen koffie in de zak gedaan, zeg maar bus. Dan werd het overgoten met kokend water. Er stonden 5 aluminium koffiebussen klaar met een gazet er rond om warm te blijven. Er werd toen nog aan de teut gedronken dat was toen nog niet onbeleefd ! Moeder aan de haard was een lieve vrouw die vroeg opstond en haar kinderen een schoofzak klaarmaakte en ze uitwuifde. Ze zei dat we voorzichtig moesten zijn en ze riep: “tot vanavond”

Ondertussen 50 jaar later, bij den bakker (ik ga iedere dag om 7 uur ‘s morgens naar de warme bakker, bij ons is het een bakkerin en ik zie daar niets heet aan). stond ik in de rij met 7 MAN vóór mij. Een ongewassen bouwvakker vroeg hem 2 smosjes, 1 met kaas en “heps” en nog een martino. Een broodje werd opengesneden er werd gul préparé tussen gesmeerd, men legde er komkommers op, peper en zout en ajuin Men spoot er ketchup tussen en het dreef er aan de zijkant uit. Hij vroeg zich nog een worstenbrood, 2 koffiekoeken en 2 colablikjes, moest rond de 350 frank betalen en was weg. Afgezien van het feit dat het € 8,50 kostte vraag ik mij af waar is die moeder of zijn vrouw of da lief ? Hij was zeker niet uitgewuifd, zijn broek was gescheurd, en een vieze stoppelbaard …(maar hij was misschien wel een goede werker?!) Maar toch, moet dat nu zo? Als ik goed begrijp worden er dus geen schoofzakken meer gemaakt, mij niet gelaten maar waar blijft dan de gezelligheid van het ontbijt? Nu valt men uit zijn bed en loopt men naar de bakker… Als ik uit werken ga botert men mijn brood met beleg, er zit een appel bij, ik heb een thermoskan bij, af en toe een toetje, een kommetje met rijstpap en een beetje bruine suiker!

Goed hé’? Ga eens na hoe het bij jouw kinderen gebeurt ???

17-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Weet u nog toen men u ooit eens uitnodigde om naar de trouwfeest te komen? Dat was toch iets om naar uit te kijken. Naar de kapper en uw kostuum naar de kuiserij, want "de keren dat ge dat maar draagt", zei men toen. Een nieuwe das, nog tot daar toe, en de vrouw om een nieuw kleed, want ze had niets meer om aan te doen, begrijpen wie kan…

Dat gedoe is over en out. Er wordt niet meer getrouwd, ouderwets, en voor dat tijdje dat ze toch maar samenblijven, veel te duur! Men gaat samenwonen en in zonde leven; zeker ook leuk maar toch anders. Er is geen vastigheid meer. Er is niets aan de hand zolang er geen kinderen zijn, misschien een voorbij gestreefde gedachte… Als werfleider moest ik onlangs een afspraak maken op de werf. De dame aan de lijn zei : “mijn vriend is op de werf”. Hoe zou dat later gaan  als je aan hun kinderen iets vraagt, gaan die dan antwoorden : “Wacht mijnheer, ik zal mama hare vriend eens roepen" of andersom: "Ik zal ons papa zijn vriendin eens roepen"! Misschien wel modern maar ik moet er toch aan wennen hoor …

Toen ik onlangs aan de kerk stond in een zeer landelijke gemeente, en van achter de bomen de open koets met de bruid, haar vader en de bruidskinderen zag komen met blinkende paarden, geleid door een koetsier in volle ornaat, gaf mij dat een enorm goed gevoel. De bruid was heel mooi en straalde van geluk. Dit was hun dag om nooit te vergeten! Ze had een prachtig lang kleed, het decor met de paarden, de bomen en de mensen eromheen was heel romantisch en de zon deed de rest. Toen volgde de koets met de bruidegom en de familie. Hij zag er goed uit in zijn nieuw kostuum, wel wat last van zenuwen. Ik zag hem enkele keren heel verliefd kijken naar zijn aanstaande in de andere koets. Toen werd de bruid naar het altaar gebracht door de fiere vader. Hij moest zijn mooie dochter afgeven, maar ja, ze had gekozen met hem door het leven te gaan.

Een kleine anekdote: toen de pastoor klaarstond om de huwelijks plechtigheid te beginnen zei plots het 5-jarige kind van de vrouwelijke getuige hardop: “mama ik moet plassen”, en als het moet dan moet het. De pastoor kon er mee lachen en iedereen wachtte tot de klus geklaard was. Het toekomstig echtpaar keek al eens schuw achterom waar ze bleef, en toen de moeder en het kind verscheen kregen ze een applaus!

Met mooie muziek werd het koppel in het echt verbonden in gezelschap van familie en vrienden. Het was heel ontroerend, speciaal en mooi. Nadien waren we genodigd op het feest. Er waren meer dan 100 mensen genietend van het feestmaal, in een aangename sfeer. Iedereen was in opperste stemming pratend over de zin van het leven. Dan was het tijd om te dansen. De man achter de discobar speelde zowel een wals en een tango om de ouderen van hun stoel te lokken als de moderne versie waarbij ge elkaar niet meer moet vasthouden. Als u het mij vraagt kies ik voor ne plakker. Het werd een mooie dag. Het zal veel geld hebben gekost. Men zegt dan: “Met dat geld kan je iets anders kopen.” Dat zal wel, maar zo een dag is onvergetelijk en niet te vergelijken met “samenhokken”. Uiteraard heeft dat ook voordelen en zeker heel plezant, maar als u het mij vraagt de ouderwetse manier is toch spannender…

10-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Wat mij altijd verwonderd is dat mensen naar Lourdes gaan om Onze Lieve Vrouw wonderen te laten verrichten, niet dat ik daar iets tegen heb, ieder zijn job! Maar hare HEILIGHEID woont wel in FRANKRIJK, te bereiken met de trein of met het vliegtuig. Meestal blijft men er enkele dagen, want er zijn duizenden mensen en O.L.Vrouw is alleen. Doe het maar hé, want mensen durven wat vragen! Zo van; MOEDER VAN GOD; kan U onze Kurt erdoor halen met zijn examen? Kunt U er voor zorgen dat ik win met de lotto, niet direct het grote lot, maar als het voor U hetzelfde is ben ik al tevreden met 100.000 frank dat is 2500 euro want het is nu euro. (ik zeg het maar moest ge er geen erg in hebben) O.L.Vrouw, voor U is het een kleine moeite, maar ons Betty zou zo graag een kindje hebben en daarvoor zou ik durven vragen..., en dat gaat zo maar door.

Ik ken er ook die van gans het jaar niet naar de H. Maria omkijken maar als ze in de put zitten dan zijn ze daar! Ik hoor er ook bij… Maar wat mij het meeste stoort, wij hebben op loopafstand een Lieve Vrouw die voor niemand moet onderdoen, O.L.V. van GAVERLAND. Ze heeft haar degelijkheid al bewezen want onlangs vroeg ik haar of ze iemand kon bijstaan, een vriendin die een operatie moest ondergaan. Dat is perfect verlopen. Ik moet nog naar Haar om te bedanken. Zodra de zieke uit de voeten kan, gaan we samen naar Gaverland. Ik vroeg aan onze Lieve Vrouw: “Waarom gaan zoveel mensen naar LOURDES en komen er minder naar GAVERLAND?” Want als ik goed begrijp gaat het toch over dezelfde MOEDER van GOD? “JA”, zegt ze: “Mijn zuster in Frankrijk is een betere zakenvrouw dan ik.”

Onlangs zei ik het nog tegen onze Jezus, en weet ge wat die zei? “Moeder zaag niet, gij zijt altijd al jaloers geweest!” Awel hé, dan hebt ge met hem op uwe rug door de woestijn gevlucht voor den Dutroux”, lees Herodes, “en dan krijgt ge zo een antwoord!” Want onze Jozef zei nog: “Moeder zwijgt, want als het over tante Lourdes gaat luistert hij toch niet!” “Sorry”, zei ze tegen mij, “ik moet mijn hart eens luchten. Ik ben een beetje ontgoocheld in de mensen van hier, maar ze komen wel terug als de tijden wat slechter gaan, dat is altijd zo geweest.” “En gij!”, en ze keek naar mij, “moet zo hoog niet van de toren blazen, want jij bent geen haar beter!” Maar gij vraagt meestal om hulp voor een ander en dan help ik ook meestal. Ik ben dan maar stillekes weggegaan maar wel wreed dankbaar. WEES GEGROET MARIA!

04-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Rap bedoelt u toch, op een jaar geeft men ongeveer 1 tot 1,5 liter bloed. Wat betekent, als ik dat bloed dat onze pa gekregen had, terug wou geven, was ik bijna 10 jaar bezig, een mens staat daar niet bij stil, maar toch is het zo. Maar het goed gevoel dat ik al die jaren heb ondervonden bij het bloed geven is onbeschrijflijk; de vriendelijkheid bij die dokters en verpleegkundigen! Wat daar aan te pas komt aan voorbereiding en opslaan van het bloed is ongelooflijk! Men kan zich geen enkele fout permitteren. En U krijgt de zekerheid dat uw bloed bij elke gift wordt onderzocht op kwaliteit. Ik denk ook aan die gevers. U komt thuis van uw werk, douche nemen, andere klederen aan, dan op weg met de auto naar het zaaltje, inschrijven, prikje krijgen, op de brancard naast de beenhouwer en de bouwvakker, borreltje drinken, een doosje kleurpotloden voor je kleinkinderen en het   “zalig”   gevoel van je goede daad voor je medemens, en terug op weg naar huis. Het is niet mijn bedoeling om mensen te overtuigen bloed te geven maar als het van het buitenland moet komen heb ik toch mijn bedenkingen.

Ik ben gestopt op 65 jaar met bloed geven, langer kan en mag niet. Ik deed een 80-tal giften. Men heeft me hartelijk bedankt en omdat ik niet op de huldiging kon zijn bracht iemand bloemen! Ongelooflijk toch, want eigenlijk deed ik maar mijn plicht. Want wie waren die mensen die onze PA nog een kans gaven?? Wat me wel is opgevallen nooit zag ik een politicus, een architect, een notaris, een bekende Vlaming. Zouden die zo gezond zijn dat zij en hun familie nooit bloed nodig hebben? Verschoning, ik ben verkeerd, onlangs stond er een tent op de Grote Markt om een bloedinzameling te doen. Toen waren ze er wel !!

25-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik zat in de keuken toen mijn vrouw riep :”Wat wilt gij eten deze middag en vanavond?” Nou dat vind ik een hele eer, ik ben één van de bevoorrechten waar men aan vraagt WAT WIL MIJNHEER ETEN? Bij de jonge mannen van vandaag roept men: gaat ge om frieten of brengt ge pizza mee, breng ook 2 flessen cola mee, want ik zit zonder. Ik riep terug : “Doe voor mij deze middag maar spek met eieren en grof brood, en voor vanavond patatten, met ajuinsaus en ne pekelharing”. Dat zijn 2 hoofdgerechten uit moederstijd. Men noemde het wel eens “arme mensen eten”. Ik hoorde mijn vrouw mompelen : “Hij wordt oud, hij begint op zijn vader te lijken,wie wil er nu pekelharing met ajuinsaus eten? Een mens moet wel oppassen wat ge zegt als ge met uw vrouw over je eigen moeder spreekt en hoe goed die kon koken. Toen heb ik een flater gemaakt, ik draag er nu nog de gevolgen van ! Ik liet me ooit ontvallen aan mijn vrouw dat haar rijstpap wel goed was maar die van mijn moeder lekkerder, zeg maar beter, met kaneel, volle melk, en bruine suiker.

Als ik jullie een raad mag geven: doe dat nooit ! Het is verkeerd ! Het was toen eventjes stil en weet u wat mijn vrouw zei ? “Als het zo goed was bij je moeder waarom zit ge dan hier?” Ze zei ook nog: “als ge nog eens rijstpap wilt eten gaat ge maar naar u moeder”; Het mensje was er allang niet meer. Dus lezers, ge weet het, als ge nog eens rijstpap maakt denkt aan mij, maar zoals ons moeder hé!

Als men tegenwoordig in een restaurant gaat eten weet ge niet wat ge voorgeschoteld krijgt,  ge moet een woordenboek bij hebben. Onlangs stond er: “onze gerechten worden geserveerd met een zalfje van bintjes”. Ik vind dat niet lekker, vroeger noemde men dat aardappelpuree. Wat is er mis met een koninginnehapje, tomatensoep, groentekrans met rosbief en kroketten,een crèmeglacé met een gebakje en koffie na, overgoten met enkele glazen bier?

Nu serveert men alles op een bedje van lente frisse sla overgoten met tongstrelende saus die de chef speciaal voor u heeft klaargemaakt, geloof het maar! Nu krijgt ge van alles een kwakske waarvan ge begot niet weet wat het is. Tussen de soep en de patatten krijgt ge een ijsje. Sorbet heet dat! Het was lang geleden, de pekelharing smaakte uitstekend. Het is lang geen arme mensen eten. Het kost meer dan vlees, zegt mijn vrouw. Als ge uit eten gaat moet ge een “VAN DAELE” bijhebben. Zo van : “traditioneel drieluik van seizoenshapjes ! Wat krijgt ge dan? Ik zou het niet weten! Nog zoiets: “verrassingpakje van schartong” . Ik hou niet van verrassingen, ik wil op voorhand weten wat ik eet. Pekelharing met ajuinsaus, das duidelijk.

Onlangs nog: “rollade van mechelse koekoek gevuld met duxelle van Parijse champignons”. Wat is dat ?! Als Gaia dat leest komt ge in de gazet en staat ge binnen de kortste keren in de gerechtszaal voor dierenmishandeling! Ach ja, er was ook een blanke saus bij, mijn moeder zaliger zou gezegd hebben : “wat kan daar nu inzitten in blanke saus” ?

“Ne marmer van 3 chocolades”. Waarom moet dat zo ingewikkeld ? Bij ons noemt dat : 3 bollen crèmeglacé met warme chocolade overgoten. Ik moet wel iets bekennen: het had me gesmaakt en vooral die mechelse koekoek die was juist: à point ! En toch vond ik die rijstpap van ons moe hele goeien, maar niets zeggen tegen mijn vrouw! Beloofd ?

17-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik zat in een park op een bank mijn boterhammen op te eten. Achter mij kwamen twee oude mensen zitten, ze konden mij niet zien want er stond een struik tussen. Toen ze aankwamen haalde hij zijn zakdoek uit en legde die op de plaats waar zij moest zitten. Ze waren blijkbaar hardhorig zodat ik hun gesprek heel goed kon volgen, ze praatten dus tamelijk luid. Achteraf bleek dat ze respectievelijk 85 en 83 jaar waren.

Plots zei hij: “Marieken”, zo noemde hij haar: “Gij hebt altijd nog mooie benen zoals toen we 20 jaar waren” en hij legde zijn hand op haar knieën, zag ik door de struiken.

“Vindt gij dat Jef?”, zei ze en ze keek verliefd naar hem en legde haar hand boven op het zijne. “Weet ge wat ik vind"? en ze keek even rond: "dat gij nog altijd een strak kontje hebt zoals 60 jaar terug, ze giechelde als een puber.”

Ik voelde me een beetje gegeneerd, maar ik genoot ervan hoe ze met elkaar praatten.

“Ziede gij mij nog geiren”, vroeg ze? “Ja, nog meer dan vroeger antwoordde hij want een tijd terug lachtte gij heel vriendelijk naar de Frans en ik was jaloers, ik ben er kwaad op.”

Ze lachte luid en zei: “Ik was ook jaloers een tijdje terug toen ik u naar de decolté van de Bertha zag kijken, die vuile verleidster.”

Ik voelde mij een gluurder, maar ik ben toch blijven zitten.

“Jef”, zei ze, “wat een geluk hebben wij toch gehad met onze kinderen en kleinkinderen, dat maakt ons leven zo aangenaam. Zeker en vast nog wat geluk met ons gezondheid, dan hebben we een goed leven gehad beaamde hij.”

 “Marieken, gaan we een koffie drinken op den hoek ik heb er goesting in, gij ook"? "Neen Jef, voor dat geld kunnen we beter 2 gebakjes halen en maak ik thuis koffie.”

Ik hoorde hem zeggen voor mij een met rozijnen.

Hij hielp haar rechtstaan van de bank en gaf haar nog een kusje en keek in haar ogen. Ze zei: “Jef, uw zakdoek niet vergeten”, en weg waren ze, hand in hand. Ik dacht het leven kan toch simpel zijn. Achteraf bekeken noemde ze Maria en Jozef… misschien toeval?

11-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Onlangs moest ik stoppen aan het zebrapad om een heleboel jonge studenten over te laten gaan. Ik heb genoten van het uitzicht, ze waren tussen 12 en 16 jaar schatte ik zo. Meisjes en jongens vrolijk pratend, zonder zorgen kris kras door elkaar. Ze hadden bijna allemaal een rugzak om, toen heette die boekentas. De rugzak hing bij de meeste ter hoogte van hun knieën, klotsend bij iedere stap die ze deden.

Ik had de tijd om ze te bekijken het was een grote groep, ze hadden geen haast wat kon hun dat schelen. Ze waren geschoeid met basket sloffen de sportievelingen, sommigen hadden nog geen tijd gehad om hun veters te knopen, want die sleepten achteraan op de grond. De meeste moeders, dacht ik zo, hadden hun broeken op de groei gekocht zoals in onze tijd dan kon de broer, die achter u kwam die broek afdragen zo zei men dat toen.

Ze was drie maten te groot en zoals ik achteraf heb vernomen is dat de mode en keitof, het is zelfs zo als de broekspijpen uitgerafeld zijn van over de grond te slepen, krijgt ge alle waardering van de ganse bende. Bij de meisjes was het andersom, zeker bij hun truitjes, dat hadden die mama’s verkeerd gewassen en zodanig gekrompen dat die arme schapen met hun buikje bloot liepen en dan met zo’n weer, onverantwoord noem ik dat. De haardos van onze toekomst jongeren was echt de moeite, het varieerde, soms kon je niet zien of het een jongen of een meisje was. Een meisje had een haarkleur tussen ros, purper en oranje want ik zei nog tegen mezelf als dat mijn kleindochter moest zijn....... dan zou ik niets zeggen?

Een hanenkam noemt dat, stok stijve haartjes omhoog gekamd mooi in de rij, ja das juist mijn kleinzoon die heeft dat ook. Een verliefd koppeltje was er ook bij, ontroerend, ze waren schat ik samen 26 jaar, tongzoenen had voor beiden geen geheimen meer, dat demonstreerden ze juist naast het zebrapad ze misten hun mama dat zag je duidelijk.

Wat kan het leven toch mooi zijn, eigelijk genoot ik van die hele bende jonge snaken, zouden wij anders geweest zijn? Op een andere manier maar juist hetzelfde wat meer op onze vingers gekeken. Toen was de baan vrij, ik had binnenpretjes en een goed gevoel. OUD WORDEN hé…

07-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

06-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor