De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
06-06-2008
Laat hem slapen, laat hem rusten
Zong een koor in de kerk over een plots overleden man van ons bedrijf, 43 jaar, hartaderbreuk. Ik kreeg de fatale telefoon midden in de nacht, om te rillen en uit te schreeuwen van onrechtvaardigheid. Een brave hardwerkende man in onze zaak, een voorbeeld van stiptheid en gedrevenheid, een meester in zijn beroep, met verantwoordelijkheidsgevoel, veel vrienden, twee kinderen, eentje van acht jaar en eentje van twaalf jaar. Het meisje las een briefje voor dat ze, met haar broertje, de papa zo graag zagen. Maar papa was nu niet meer, en hoe het nu verder moest, ontroerend en verscheurend.
Laat hem slapen laat hem rusten Neen mijn God! Laat hem leven, laat hem liefhebben, laat hem werken, laat hem leute maken, schreeuwde mijn hart in stilte in die overvolle kerk. 43 jaar, zo jong nog. Ik zag de mannen van ons bedrijf, allemaal stoere kerels, die hem uitgeleiden eneerbiedig hun vriend kwamen groeten. Ze waren heel stil en ingetogen. De grote mond die ze anders soms hebben was even heel ver zoek. Het maakte toch indruk als tussen de gebeden plots een liedje van Clouseau gezongen werd: Ik zie je graag. En ook Het afscheid van een vriend. Men kon een speld horen vallen, de kerk heeft begrepen dat de mensen het afscheid van een medemens op hun eigen manier willen regelen. Zijn prentje was ontroerend mooi met het eigen geschreven tekstje van Nele en Sephe:
Opperste rechter van hierboven, ik ben de Sephe, ik ben 7 jaar. Ik heb een briefje geschreven aan mijn Pappa die nu bij U is, en mijn zus Nele zegt dat ik een foutje heb geschreven: leevde is fout, het moet leefde zijn met een F. Het spijt mij, het is een procedure fout, ik zal het nooit meer doen. Nu moet alles opnieuw gedaan worden, kunnen we dan nu onze pappa terug krijgen? Sephe en Nele.
In goede conditie verkerend, vrij helder van geest, meer dan 50 jaar op de baan met de auto, baart dat zorgen voor U? Of rijd ik in de weg? Soms vraag ik mij dat af, als er achter mij wordt geclaxonneerd. Ik ben voorzichtiger geworden, zeker wat trager. Mijn oordeel over bepaalde verkeerssituaties is zeker billijker geworden. Zo van: ik was eerst want ik ben gehaast, hoeft niet meer voor mij. Maar de wachtenden achter mij willen het anders, nochtans, ik volg het verkeersreglement.
Op mijn gewone weg kom ik het volgende tegen: eerst 70km/u, dan gaat dat over naar 50km, daarop volgt 30km/u, dan terug 50, en dan weer 70. Een heel gedoe, maar er is een school in de straat, dus het moet. Ik rijd dan zoals aangegeven, wat veel ergernis teweegbrengt. Ben ik dan iemand geworden die niet meer thuis hoort op de weg? Ik rijd 120km/u op de snelweg en ik moet toegeven, ik ben een middenvakrijder. Maar ik heb nog weinig ongevallen gehad en deed toch ieder jaar 60.000 km, nu nog de helft. Heb een grote wagen met een ster op en draag een pet, kent U dit gezegde?
Zelf heb ik de wegen en autostrades weten aanleggen. Waar is de tijd dat de E17 tot in Gent lag en men door de stad moest om in Kortrijk te komen? Er was toen nog geen E34 of expresweg naar de zee en moesten we door Gent naar Eeklo. Geen brug in Temse en alleen de Waaslandtunnel om in Brussel te geraken. U glimlacht en denkt aan de prehistorie, maar wat ik wel weet, mensen luisteren alleen als ge in hun geldbeugel zit, dat merk ik. Ge wordt tegenwoordig niet rap meer voorbij gereden als ge 120 km per uur doet, dat kost centjes. Wat is eigenlijk het voordeel van een auto die 250 km per uur kan, waar kunt U dat rijden?
Maar AUB als U in de bebouwde kom rijdt, in de gemeenten, rij dan volgens de reglementen. Er zijn kinderen en fietsers en meestal staan die overhaaste mannen juist voor je aan de volgende stop of verkeerslicht. Ik doe soms ook stomme dingen op de baan, en eens per maand komt ge toch een situatie tegen waarvan ge zegt: oei, nu heb ik toch geluk gehad. Bangelijk, vindt U niet? Het is weer een vrouw moet u niet meer zeggen, ik kom vrouwelijke buschauffeurs en truckers tegen die dat perfect doen in die mannen wereld, waarom niet eigenlijk?
Waarom niet eigenlijk, we gaan ons niet in ons blootje zetten, ik heb het over geld voor de kinderen. Ik zeg meestal: een appeltje voor de dorst. Oké, maar zeker geen hele mand meer. Vroeger spaarden de mensen het eten uit hun mond zodat de kinderen meer zouden hebben. Dat is aan het veranderen, en gelijk hebben ze. U kunt ze graag zien uw kinderen, maar zelf wat profiteren is blijkbaar bij de mensen doorgedrongen, nog maar goed ook. Weet u waaraan men het merkt? Ga buiten het hoogseizoen eens op reis en u gelooft U ogen niet, allemaal rimpelrockers die in een hotel verblijven met half pensioen. Dan kunnen ze alles gaan bezien in de buurt en uitstappen doen met de bus. De vlotte 65 plusser, sportief gekleed, soms hand in hand. Straf hé! Na 50 jaar samen, zonnebril op de neus, er zijn zelfs omas bij die denken dat ze hun charmes moeten ontbloten, ze doen maar.
s Avonds netjes gekleed, wat goud aan de vingers, de mannen wat verbrand op hun kaal kopje, hun beste Frans of Engels boven halen, hun gsm bij de hand. Een sms berichtje sturen naar de kinderen om te zeggen dat alles goed gaat, we brengen wel een geschenkje mee, voor de kleinkinderen. De jonge thuisblijvers moeten werken, voor ons is dat voorbij, het is genoeg geweest. Zonder op te scheppen, ons generatie heeft veel gewerkt tussen 1956 en 2000, daarom nu den blok erop en profiteren, het zal nog niet! We moeten voor onszelf zorgen, de kinderen eens financieel helpen als het nodig is. Want, als je bedenkt dat het binnen 10 jaar misschien fysiek niet meer zo goed zal gaan met ons, is het de hoogste tijd om de wereld te zien.
Natuurlijk, na 14 dagen vakantie lópen we om thuis te zijn. Nergens beter dan thuis is nog altijd waar. Het mag prima eten zijn in het hotel, de gewone kost van alle dagen smaakt zeker zo goed. Oud worden is niets zegt men, maar lelijk worden is veel erger. Vergeet dat, de ene ziet er wat beter uit dan de andere daar niet van, maar oud worden is geen ziekte. Dus vrolijk door het leven gaan en zeker nie neuten!
Het blijft wennen, niet dat ik het niet graag zie daar niet van, maar ik voel mij schuldig als ik er langer dan 20 sec. naar kijk. Zeker in het bijzijn van mijn vrouw. In Spanje op vakantie, volop genieten van het goede weer, de zee, de rust, het goede eten, lang slapen. Zorgeloos door het leven, winkeltjes kijken, voor mij lijken ze allemaal op elkaar en verkopen ze allemaal hetzelfde waar ik persoonlijk niets van kan gebruiken. Vrouwen worden dat nooit moe, goesting is koop. Maar daar gaat het nu niet om, ik was een blogje aan t proberen schrijven bij het zwembad van een hotel in Spanje, 25 graden warm, schaars gekleed, whisky cola binnen handbereik, samen met de Knack.
Komen daar toch twee mooie meiden, 25 jaar schatte ik, me beleefd vragen of ze de ligzetels naast me mochten innemen. Gebruind, volmaakt lichaam, wat zeg je dan? Ik stelde vast dat ze met hoogste onderscheiding geslaagd zouden zijn voor de potloodtest. Omdat ik een man ben en zag dat ze enthousiast getalenteerd waren met wat een vrouw te bieden heeft, en ik ook aan het milieu en aan de verfraaiing van het landschap dacht heb ik zonder na te denken ja gezegd. Ik heb het mij niet beklaagd, integendeel. Ze dankten mij heel beleefd en beginnen hun kledij aan te passen aan het weer.
De gebeurtenissen worden met groeiende belangstelling gevolgd, ze ontbloten zich en houden alleen een slipje over. Ik doe alsof ik dat de normaalste zaak van de wereld vind en kijk zeer onverschillig toe. Alles even bruin, stelde ik vast. Toch voelde ik mij niet echt op mijn gemak met mijn vrouw naast mij, ik misdoe toch niets hé! Met mijn 70 lentes lag ik daar van mijn melk, mijn blogje haperde, het vlotte niet. Het is toch rap gegaan dacht ik, eerst de minirok en nu dit! Men stelt ons als mannen danig op proef vind ik. Moesten die dames gevraagd hebben: Mijnheer, wil U zonnecrème smeren op mijn rug? Ik zou neen gezegd hebben, mijn blogje moet af! Ik begon de opwarming van de aarde even heel goed te merken.
De dames strekten zich uit met hun armen boven het hoofd, nu gij . En U verschiet dat ik zeg: ik heb ook mijn gevoelens hé.
Dat kan toch zo maar niet, dat Femke van thuis altijd de boter gegeten heeft, het is zonde dat kind, ik pak dat niet meer, ze heeft het altijd gedaan. Het vertedert mij altijd, hoe ze alles wat op haar afkomt verwerkt. Ze heeft wel een aangenaam seksleven, het duurt nooit lang, maar ze neemt het ervan en gelijk heeft ze. Maar nu heeft ze geen dak boven het hoofd, en daar moeten we wat aan doen, als trouwe kijker ga ik naar de schrijvers, er zijn grenzen hé! Ons Fem moet haar rust hebben anders houdt ze het niet vol. Ik heb ervan genoten hoe ze madam Marjan haar zaligheid gaf, zo kennen we ons Fem. Maar, beste soapliefhebbers, zeg maar dat we ongelooflijk verwend worden, met Familie erbij, Kinderen van Dewindt, De beelden van de haven van Antwerpen, ontroerend mooi, onze Robbe waar we ongerust over zijn. De Matroesjkas, de klasse druipt eraf, wereldfaam. Wat dacht u van Katarakt, spannend en iedere week om naar uit te kijken, hoe dat allemaal in elkaar past.
Vroeger moesten we naar Nederland kijken om wat te zien. Het is veel jaren geleden dat ik nog naar NL. gekeken heb. Die Amerikaanse zever, Mooi en meedogenloos, waar ze doden laten verrijzen, en die kijkers slikken dat, niet te geloven. We hebben bijzonder goede schrijvers en er is ook altijd een vrouw bij zie ik. Dat is het geheim van hun succes bij de soap schrijvers denk ik, vrouwen denken nuchter, daar zou ik eens aan mee willen werken aan zo een soap. Als ik zo een aflevering bekijk wil ik de beste acteur eruit halen, wat zelden lukt. Bescheiden moeten ze niet zijn, ze kunnen het, en beter dan in het buitenland. U kijkt toch ook?
In 1956 werd ik als parachutist - commando op voorwacht gestuurd naar onze vroegere kolonie, om alles over te nemen van de lichting militairen die voor ons de daar verblijvende landgenoten moesten beschermen. Wat een uitzonderlijk mooi land, de natuur is ongelooflijk, dat overvalt je. Er zijn maar twee jaargetijden zon en regen, met niets dan vrolijke mensen die onbezorgd door het leven gaan. Daar gingen wij Belgen eens verandering in brengen, we zullen al onze kennis eens ten dienste stellen van die arme negertjes. Toen we daar aankwamen na 23 dagen varen en een vliegtuigvlucht naar Kamina, kregen we een militair reglement toegestopt hoe we ons moesten gedragen tegenover de inlandse bevolking.
Gelooft U wat ik nu ga schrijven? We mochten geen vriendschap sluiten met die mensen, we moesten ze geen handdruk geven. Ze waren niet te vertrouwen, we moesten niet met de vrouwen omgaan en zeker geen seksueel contact hebben, want gegarandeerd kreeg U dan syfilis. Dat is me toen zo hard tegengevallen en het stoort me nog altijd, zodat mijn wereld waarin ik was grootgebracht in elkaar stortte. Zoiets was toch niet te verenigen, ik begreep uit die tekst dat we die mensen gewoon moesten negeren! Wij waren tenslotte toch in hun land, hier zegt men toch direct dat degene die naar ons land komt, zich moet aanpassen? Daar was het omgekeerd, wij zouden toch de taal van die mensen moeten leren en er werd Frans aangeleerd, zeker geen woord nederlands.
De zwarte medemensen woonden in hutten aan de rand van het militair domein, ik gaf wat ik kon missen aan de kinderen, ze moesten ons Bwana noemen (meester). We verbleven er 1 jaar en beleefden er mooie dingen, we plaatsten een brug, deden harde oefeningen, gingen op safari, sprongen met de parachute, trachtten 10 dagen te overleven in de brousse. Als beloning kregen we 14 dagen vakantie in de stad Kamina. Het deed deugd eens weg te zijn van dat strenge militair gedoe. Op de eerste dag, ik vergeet het nooit, ging plots een avondklok. De gekleurde medemens pakte zijn boeltje en verdween uit de stad, waar heen vroeg ik mij af? Ik ben gaan kijken, ze woonden in betonnen koten met golfplaten afgedekt, bloedheet, zoiets waar thuis onze steenkool in ligt. s Avonds was de stad alleen voor de blanken, enkel de kelners moesten blijven om ons te bedienen en whisky- cola te brengen.
Wat ik me nu altijd nog afvraag: wat hebben die mensen van ons geleerd? Al die bemoeienis van ons heeft geleid tot niets, alleen de grondstoffen zijn van tel voor ons. De kolonialen moesten maken dat ze weg kwamen toen Kongo onafhankelijk werd. Er zullen waarschijnlijk ook wel mensen geweest zijn die echt wilden helpen en goed werk verricht hebben.
Wellicht zullen velen onder U dat niet meer geweten hebben maar in mijn jeugd was vlees heel duur en voor sommige mensen was dan het alternatief vogels uit de natuur vangen. De vogels die ervoor in aanmerking kwamen waren vooral spreeuwen, lijsters, mussen en vinken. Alles wat in de netten kwam werd gevangen, gedood en opgegeten. Grote zwermen vogels van alle soorten vlogen toen door het landschap. Op de elektriciteitsdraden gespannen tussen twee palen zaten honderden zwaluwen. Een lugubere onmenselijke bezigheid waarvan men nu huivert en zich afvraagt, kon dat zomaar, het was om op te eten. Gebakken met boter was het heel lekker en voedzaam, men at het warm of koud. Het werd met de vingers gegeten het was peuzelen, het brood werd in de saus gedoopt.
Een haas of konijntje stond voor die stropers ook op het menu, een fazant vangen was een feest. En geloof me, die mensen waren in al deze disciplines heel handig, daar kon de beste boswachter niet tegen op. Sommige boeren en eigenaars van boomgaarden lieten de vogelvangers maar al te graag op hun eigendom toe, zoniet konden ze hun peren- of kersenoogst vergeten.
Sta me toe U uit te leggen hoe technisch die mensen hun netten zelf breiden. De lengte was tussen de 30 en 40 meter, de breedte 4 meter, de mazen aangepast, een zwerm spreeuwen van 100 vogels werd in een keer gevangen. In het midden van de netten werden enkele lokvogels van iedere soort vastgemaakt en als er een zwerm vogels af kwam gaf men een ruk aan een lang koord en vlogen de lokvogels op. De vogelvanger had een fluitje en bootste de zang perfect na met als gevolg dat de zwerm neerstreek, de netten sloegen dan dicht met het gekende gevolg. Een met takken gemaakt hok verborg de vangers onzichtbaar voor die weerloze dieren, hoe ze gedood werden wil U niet weten maar is ook te wreed om te beschrijven. Ze werden verkocht aan de gewone mens in de straat en ook aan de heren in t dorp. Later na het afschaffen van de vogelvangst heeft de overheid ze vernietigd met springstof, even erg vind ik dat.
In mijn tuin komt iedere dag een lijster een serenade geven, heel mooi. Ik zorg dat ze in de winter niets te kort komt. Ik denk dat ze mij daarvoor beloond en woont ieder jaar in mijn hof. Een struik met rode bessen wordt ieder jaar kaal geplukt door 5 merels, onze broodkruimels zijn voor de 20 mussen, er komen ook enkele mezen om het notenzakje leeg te pikken, een vink is een rariteit. Twee merels wonen ook ieder jaar in een struik. Ik help ze een beetje als de jongen uitkomen zodat ze niet gegrepen worden door de kat. Dat is het bestand zowat van vogels in mijn tuin. Ach ja sinds kort krijg ik een roodborstje op bezoek, van iedere soort zijn er nog een klein aantal. In de zomer ziet men ook sporadisch nog een zwaluw. We moeten er wat aan doen, ik merk wel dat de mensen zich bewust zijn van al het mooie dat we hebben en het respecteren.
Ik moet wat bekennen ik heb 60 jaar terug ook spreeuwen gegeten.
We zaten op de tram, waar de laatste tijd zoveel over te doen is. De tram was bezet met mensen van alle leeftijden, er waren ook een twintigtal jongens aan boord met allemaal dezelfde trui aan, van hun ploeg. Ze waren bijzonder goed gemutst, want hun club was kampioen geworden in het voetbal. Ze stampten met hun voeten op de vloer van de tram en klopten op de ruiten. Een oorverdovend lawaai, de andere passagiers hadden er ook plezier in, zo een bende jonge mannen, gezond en sportief, zo bezig te zien. Ze trokken wat aan elkanders klederen, de leute kon niet op, als de tram stopte. vielen ze allemaal op een hoop, een chaos .
Plots beginnen ze te zingen en te brullen: IK KAN NIET LEZEN, IK KAN NIET SCHRIJVEN, IK BEN EEN TRAMBESTUUUUURDER!! De bedoelde man vermindert wat vaart, misschien voelde hij zich beledigd, ik weet het niet. Maar alle andere passagiers lachten, iemand zei nog: Waar halen ze het uit! Gelijk had die, we zijn ook jong geweest zeker, mag er dan niets meer? Het lawaai bleef aanhouden en toen ze allemaal uitstapten liepen ze nog een eind mee met de reeds rijdende tram, het scheelde geen haar of er zat iemand onder, we hielden ons hart vast, maar het liep goed af, gelukkig.
Waar ze gezeten hadden op de tram lag het vol blikjes en papier. Niemand stoorde zich eraan, dat zou wel opgekuist worden. We hebben nadien nog over de kampioenen gepraat, toen plots iemand zei: We hebben gelachen met die jonge snaken, maar zouden we ook gelachen hebben moesten dat allochtone jongeren geweest zijn. Het werd zeer stil. Eerlijk gezegd denk ik van niet! We waren met acht mensen. 50% zei: Mij zou dat niet kunnen geven hebben, de andere helft begon de verhaaltjes op te halen wat er op de tram de laatste tijd allemaal gebeurt. We hebben er nog lang over gepraat toen iemand wijs zei: Tussen alle koren is kaf, zowel tussen de ene helft als tussen de andere, dus ook op een voetbal match.
We zijn zeer blij met de kampioenen, ze hebben het toch maar mooi gedaan, gans het jaar getraind en gespeeld, en eindigen als de beste, een dikke proficiat.
We hebben het over de voorlichting op seksueel gebied voor het huwelijk! In een doos op de zolder had ik een boekje gevonden over het HUWELIJKSGEBRUIK. Zeg maar: hoe men vrijen moest inschatten in 1908, juist 100 jaar geleden. Huwelijksgebruik vind ik echt een lelijk woord, dan is samen de liefde bedrijven toch meer uitnodigend, dan elkaar gebruiken. Ik citeer over den huwelijks plicht: Vrijwillige onthouding met redelijk doel en wederzijdsch goedvinden is in zich geoorloofd en kan zelfs aanbevelenswaardig zijn. En nu komt het: Men plege in deze zaak echter overleg met zijn zielbestuurder, zeg maar mijnheer pastoor.
Als men in die periode trouwde kreeg men van de kerk een boekje, waarin stond hoe ge U moest gedragen als ge niet in zonde wilde leven in het huwelijk, het huwelijksgebruik, zeg maar de liefde bedrijven. Zondige handelingen zoals onansime? Ik heb het opgezocht, het wil zeggen: Het opwekken van een orgasme door met de handen de erogene zones in de genitaliën te prikkelen. Ook nieuwe malthusianisme of geboorte beperking kon niet.
WANT DAT WAS:
1* een daad van laffe en brutale zelfzucht
2* een der zwaarste zonden van ontucht
3* een der zwaarste zonden tegen de liefde jegens elkanders onsterflijke ziel
4* het vermoordt den zielsvrede
5* het verleidt tot heiligschennende biechten en communiën
6* het leidt tot verzwakking en afval van het heilig geloof
7* het neemt den eerbied en de achting voor elkander weg
8* het voert dikwijls tot echtelijke ontrouw
9* het maakt niet zelden zenuwziek
10* het ondermijnt de volkskracht
11* nooit en te nimmer kan daarom deze handels wijze, die op hemeltergende manier in Gods bestel ingrijpt en zijn heiligste wetten verkracht, geoorloofd of kleine zonde zijn
13* buiten het huwelijksgebruik zijn tusschen man en vrouw geoorloofd liefdebewijzen zonder ernstig gevaar voor bevrediging, hetzij van een, hetzij van beide echtgenooten
Effe resumeren: Als ge toen twee kinderen had, had U het twee maal gedaan. Daarom had men vroeger zoveel kinderen! Nu weet ik het! Als ge zoiets leest en men vergelijkt dat met deze tijd waarin een 16 jarige maagd een zeldzaamheid is, denk dat het toch iets beter zou zijn tussen deze twee uitersten.
Of hoe ziet U het ??
Tot gauw rocor
PS : Nog in dit boekje: De ouders dienen er op te letten dat zij het kind niet gedurende den slaap bij zich in bed houden. De moedermelk is voor het kind de eenige goede voeding. Het past aan christelijke echtgenooten, dat zij evenals spijs en drank, zoo ook van het huwelijk gebruik maken niet enkel uit zinnelijken lust, maar met een goede meening en met matigheid.
Ik ben de jongste van de negen, een bende jonge mannen met veel zin om te leven, allemaal schoonbroers. We wilden werken en het ver brengen in het leven, we deden soms gek en hadden veel plezier. We hadden mooie vrouwen en die wilden ook wel Nu zijn we nog met twee en zijn 70 jaar, we willen nog wel, maar wat trager. Onze andere schoonbroers zijn overleden, vorige week hebben we nog een zwager begraven. Hij was 78. Ik heb voorgesteld om bij hem te waken s nachts om zijn doodstrijd wat dragelijker te maken, het is een heel aparte gebeurtenis, ik heb gans de nacht naar zijn gezicht gekeken, in de hoop dat het nog goed kwam, goedwetend dat niets meer hielp.
Af en toe zijn lippen wat bevochtigen, af en toe eens tegen hem praten in de hoop dat hij zou antwoorden. Ook luisteren naar zijn korte ademstoten, vier zakjes met middelen aangesloten in zijn magere lichaam, om een beetje comfortabeler de wereld te verlaten. Comfortabel het leven verlaten noemt dat, ik heb er last mee. Hoe kan dat nu, comfortabel het leven verlaten. Men zal het over pijn hebben natuurlijk. Er is ook een zakje met vloeistof waarmee men je in subcoma houdt zodat je niemand meer herkend, ook geen afscheid kunt nemen. Alles was toch al gezegd als ge elkaar 50 jaar kent.
Die nacht heb ik ervaren dat een mens ongelooflijk graag in leven wil blijven. Ons broer snakte 2 dagen en 2 nachten naar adem op zo een hels tempo dat nog niet vol te houden is door een atleet in topconditie. En waarom? Om het heengaan toch nog wat uit te stellen, hij wilde blijven, hij gaf niet op. Om het sterven wat milder te maken kon hij nog een prikje krijgen met morfine. Toen is hij zacht ingeslapen in het niets. Hij had gevraagd om verast te worden en hem burgerlijk te begraven, wat natuurlijk werd ingewilligd. Het was sober maar aangrijpend en mooi. Het was een lieve man, ik heb nog enkele woorden als afscheid gezegd op zijn begrafenis en ook hoeveel we hem gingen missen. Aan de koffietafel is iedereen al een beetje ontspannen en worden er plezierige herinneringen opgehaald en wordt er al eens gelachen.
Ik ben heel verdrietig geweest en denk dan: nu ik ga er van profiteren, want heden ik, morgen gij, komt verdomd dicht in de buurt
De intellectuelen onder ons beweren dat men perfect kan samenleven met mensen van andere rassen en strekkingen, verschillende godsdiensten, andere zeden, anderstaligen, kortom met alle mensen van de wereld. Liefde voor de medemens overwint alles, men moet gewoon verdraagzaam zijn. Ik mag dat niet in twijfel trekken want menselijk gezien moet het kunnen. Liefst van al zou ik van U een voorbeeld willen hebben waarvan ik kan zeggen, als die het kunnen waarom wij dan niet, maar ik denk dat u dan ver moet zoeken. Een waarheid is, zo zegt men, waar twee mensen samen zijn moet er een derde zijn om te bemiddelen tussen die twee. Als er drie zijn is het ook wat, dan trekken er twee elkaar voor en sluit men de derde uit. Wat denkt die wel met zijn betweterij en lap daar gaan we.
Daar gaan we inderdaad, wat denken die vuile Walen wel, met ons geld de profiteur uit hangen? Voor goed begrip: ik ga mij indekken, ik neem geen standpunt in, gemakkelijk natuurlijk. Zoals iedereen zou ik die problemen allemaal perfect kunnen oplossen. Die Brusselaars mogen blij dat wij dat tolereren als onze taal zo minacht wordt, nu spreken die Waalse ministers plots wel Vlaams, ze voelen nattigheid. Wij zijn met 6 miljoen zij maar met 4 miljoen né!
Waarom wachten die Hollanders zo lang om de schelde te verdiepen en rijden ze onze wegen kapot? Van de Duitsers hebben we geen last meer, het was ooit anders.
De vele allochtonen die hier verblijven? Niet aan beginnen zeker, iedereen kent wel een verhaaltje en weet hoe het moet, als ze hier willen verblijven, moeten ze zich aanpassen en de taal leren daar begint het mee, en iedereen blijft dat maar herhalen tot vervelens toe.
De godsdienst conflicten in de wereld,
De oorlog waar Engeland zich mee bemoeid,
Amerika waar die overal tussen zitten,
De Arabische landen schatrijk maar o zo arm,
Onze vroegere Kongo, wat een prachtig land en natuurlijke rijkdommen, maar ze maken elkaar af.
Zou U in de oost blok landen willen leven?
De joden die verspreid leven in de wereld, nu begint het in Kosovo.
Ik heb de conflicten in de wereld eens gepubliceerd gezien, een honderdtal.
Miljoenen mensen die allemaal hun gelijk willen halen, en maar volhouden tot ter dood. Geloof me, dat maakt me moedeloos, ik ken geen staat of land in de wereld waar u echt van zegt, HOE VREDIG, en toch houden de verstandigen onder ons vol dat het kan, wat denkt U? Waar begint die haat en nijd onder elkaar, we zijn toch allemaal goed opgevoed? In mijn jeugd toen ik nog bij mijn ouders was, had ik eens kritiek op onze buurman. Ik werd onmiddellijk op het matje geroepen van ons Moeder die vond dat zoiets helemaal niet kon en ik moest mij gaan verontschuldigen. Ik die dacht dat ik gelijk had, heb geluisterd naar ons Ma en voelde me nadien zeer goed. Ons Moeder had gelijk, voor mij een ware les, ik denk er nog dikwijs aan, zou dat in de wereld niet kunnen of is dat te simpel? In de ons omringende landen is het juist hetzelfde, dus wij kunnen niet samenleven met andere culturen, en toch blijft men het altijd maar beweren. Zolang men er niet mee geconfronteerd wordt is er geen vuiltje aan de lucht, maar o wee als ze ons raken.
Ik weet niet meer hoe het moet, iedereen heeft een pasklare oplossing, iedereen moet op zijn plekje blijven zeggen sommigen. Weet u wat? Het begint allemaal bij ons zelf, en wat gebeurt er dan, NIETS.
Beste geleerden onder ons, UITLEGGEN!!! ZEG DAN HOE HET MOET!!
Vroeger zei men van jonge dames als ze niet echt geïnteresseerd waren in naaiwerk: Ze kan nog niet eens een knop aannaaien of een kous stoppen en dat wil gaan trouwen! Dan was men blijkbaar een sukkel die het nooit ver zou brengen, ze kan met moeite een ei bakken zei men ook. Als ze een gezin wou stichten moest men goed zijn in alles, zelfs in bed, wat blijkbaar altijd bijzonder goed lukte, want een goede huismoeder moet goed zijn in bed, straffe uitspraak voor die tijd als u het mij vraagt.
Onlangs moest er in de school bij de kleinkinderen gebreid worden, in plaats van bij hun moeder te gaan om raad komen ze bij oma terecht want hun eigen moeder kan nog geen knoop aannaaien laat staan breien. Oma kunt u ook mijn jeans verkorten want wij hebben geen naaimachine, ze moeten dan op een stoel gaan staan, kwestie dat de oma zo laag niet meer kan bukken. De broek wordt dan afgespeld, van voor iets korter dan vanachter, afgekipt en gestikt, met een speciale steek zodat het nooit meer uitvezelt of loskomt.
Vroeger werd alles veel langer (qua tijd) gedragen, nu puilen de containers met oude kledij uit. Ik denk dat de derde wereld goed gekleed loopt als dat allemaal op zijn bestemming komt. Onlangs reed ik een klasje met kinderen voorbij. Een 30 tal jongens en meisjes, 15 jaar schat ik, begeleid door een leerkracht en allen te voet. Zonder uitzondering droegen ze een jeansbroek, mooie dracht vind ik. Als ik word genodigd op een feest of receptie moet ik afgeborsteld zijn, en o wee als ik de juiste kleuren niet goed heb gekozen. Ik moet soms 3 keer verwisselen van das, want die gaat wel assorti met mijn hemd maar niet met mijn broek, en uw broeksriem is bruin waarom hebt ge dan zwarte schoenen aan? Dus: changer! Ik blijf dan kalm en laat me doen, maar denk ik dan: mijn beurt komt wel!
Als we dan op het feest zijn en wat geacclimatiseerd en de vrouwen elkaar hebben bekeken en geschat vanwaar dat kleed van Magda komt. Ze schatten ook hoeveel het gekost heeft en als ze zien dat die twee keer hetzelfde aanheeft, is dat in ieder geval iemand zonder smaak. Ik zeg dan: De mannen lopen ook goed gekleed vind U niet?, ik tel er een tiental met een jeansbroek aan, een deel ervan hebben geen hemd aan maar een T-shirt met een merk erop, en dat op een feest. Er is er zelfs een met sportschoenen aan. Een mens went aan alles, maar ik vind dat een pak met een mooi hemd toch feestelijker is. Als ik zeg: Ik kom de volgende keer ook in jeans!, zegt men onmiddellijk: Dan komt ge maar alleen! Het is een affront voor die mensen als men in werkkledij naar een feest komt! Ik probeer nog te zeggen dat er veel verschil is in jeans, maar niets helpt. Ik ga terug mijn manchetknoppen dragen en een speld in mijn das, ik heb nog een zakuurwerk van ons vader, misschien steken ze me dan in een kooi als rariteit.
Gaan shoppen? Eerste vereiste: niet te veel geld meedoen, tas onder je armen klemmen, sluiting van de rits niet aan de achterkant, niet in drummende massa staan, tas altijd direct sluiten, je betaalkaarten apart steken. Als u aangesproken wordt om je telefoon eens te gebruiken, niet doen, want ze gaan er mee lopen. Alle vertrouwen dat u ooit had in het mensdom moet u thuislaten. Kortom, geen leuk vooruitzicht. Maar toch kan het wel aangenaam zijn al die mooie kleren en schoenen, al die elektronische apparaten, boeken, blije mensen, een koffietje gaan drinken, aan mensjes kijken doen. Laat het maar regenen, het is ontspannend. Soms vraag ik me af: wie koopt dat allemaal? Er zijn zoveel klerenwinkels, de keuze en de belangstelling is enorm.
In ons gezelschap was iemand met zware diabetes. Al haar spullen om bij de suikerspiegel te meten en insuline te spuiten zaten in haar tweedelige tas. Een vakje met haar geldbeugel, het andere met haar zo belangrijk meetapparaat. Dat is een heleboel en daardoor kon het tweede deel van haar tas niet dicht. U raadt het al zeker? Het apparaat is echt onmisbaar, zeker als ge suikerziekte hebt in de hoogste graad. Op zeker moment voelt die mevrouw zich onwel en tast naar haar meettoestel. Juist ja, in al die drukte had iemand het toestel voor een geldbeugel aanzien en weg was het! Grote paniek! Wat nu? Insuline nemen ja of neen, cola drinken? Is het hypo of hyper? Hoelang nog voor ze haar bewustzijn verliest, paniek alom!
Gaan navragen in alle bezochte winkels of het niet was binnengebracht, de tijd was kort. Dan maar naar het onthaal. De mensen begrepen de ernst van de toestand. Wat ik niet wist is dat men met een speciale code verwittigt aan de bijna 100 winkels van dat winkelcentrum om hun vuilbak leeg te kieperen. En werkelijk de dief had ingezien dat hij zoiets niet kon verkopen en had het toestelletje in de afvalbak gegooid. Hij zal gedacht hebben op geld staat geen naam, maar als ze me met dit betrappen is geen ontkennen mogelijk. Onmiddellijk de suikerspiegel gemeten, ze had nog slechts de waarde 37, terwijl dit rond de 100 moet zijn. Mensen met ervaring weten hoever ge dan staat, maar lieve rotzak blijf de volgende keer met je poten van andermans spullen. Toch bedankt dat ge het in de afvalbak hebt gegooid! Doe dat de volgende keer ook met de geldbeugels, pak het geld eruit dan hebben de mensen hun documenten terug!
Maar dan écht kwaad, om alle misvattingen te vermijden. Ik ben parachutist commando van opleiding vrees, wat is dat? Ook ben ik 2e dan zwarte gordel en geef les in verdediging en gevechtsport, ben ook bouwvakker. Maar nooit ruzie gehad, heb niets dan vrienden. Dit is niet om op te scheppen maar het is zo. Wanneer verliest men zijn kalmte en wilt ge het recht in eigen handen nemen? Ik ben erin getraind en bij bedreiging ga ik weg, hoe moeilijk dat ook soms is. Als ge reageert is het altijd in je nadeel. Onze code zegt: wees verstandig, ga weg, want een vermeden gevecht is een gewonnen gevecht.
Het ergste heb ik meegemaakt bij het parkeren. Het manoeuvreren was moeilijk en duurde een tijdje. Een man die stond te wachten draaide zijn raampje open en schold me uit. Toen ik hem voorbij reed om me te verontschuldigen spuwde hij in mijn gezicht. Geloof me dat vind ik het laagste wat er is, bij voetbal is dat een rode kaart, van het veld en vervolgens maanden geschorst. Mijn vrouw smeekte mij niet uit te stappen, mijn been stond al buiten de auto. Ze wist perfect wat de gevolgen zouden zijn, wat zou U gedaan hebben, heb eens geslikt en verder gereden (overwinning).
Nog zoiets, we zaten in een taverne met een zwembad eraan en we bezetten een tafeltje met 4 stoelen voor de kinderen, onze jassen hingen op de stoelen en onze drank op een tafeltje. Toen mijn vrouw zei dat ze eens naar de kinderen ging kijken die aan het zwemmen waren ging ik mee, en toen we terug kwamen met de kinderen, had iemand onze jassen en drank weggenomen en ze op de grond gelegd en onze plaatsen ingenomen. Toen ik hem vroeg wat de bedoeling ervan was bedreigde hij mij en wou tot handtastelijkheden overgaan. Hij nodigde me uit om het buiten te regelen.
Met mijn ervaring keek ik in zijn ogen en dacht en zag ook de stand van zijn handen. Zijn dekking te laag, schijnbeweging Mawashi geri, of knie en kopstoot samen zou voldoende geweest zijn. Al zijn gewicht steunde op zijn voorste been, ideaal om weg te vegen. Ik wist perfect wat te doen, hij zou zwaar tegen de grond gaan met als gevolg dat hij de eerste maand niet meer de liefde zou kunnen bedrijven, zou verschillende tanden missen, een bloedneus hebben en twee blauwe ogen. In het ergste geval enkele ledematen gebroken. Zijn vrouw en kinderen schreeuwend naar mij. Mijn vrouw smeekte om weg gaan, we konden een andere plaats zoeken, maar begrijpt U hoe ik me voelde, zo vernederd in het bijzijn van mijn kinderen, ik, die in hun gedachten zo stoer en sterk was! (overwinning?)
Wat had U dan gedaan?
Hebt U al meegemaakt dat U staat te wachten om een parking in te nemen tot plots iemand heel snel U de weg afsnijd en de parking inneemt, uitstapt, zijn middenvinger omhoog steekt en zegt: Eerst is eerst!! Maar wat zou het geworden zijn als ik die kerels in de kliniek had geslagen, politie erbij, naar de rechtbank om te verhoren, dat ik 8 dagen voorwaardelijk kreeg, 30 dagen werkstraf. Ik zou opnieuw moeten worden opgevoed, ook de rechtskosten betalen, omdat iemand met mijn opleiding een voorbeeld moet zijn, en zich niet verlagen tot zoiets gemeen, aldus de rechter zijn rechtvaardig oordeel. Ik wil wel eens weten hoe U, of eventueel je man, op die dingen zou gereageerd hebben. U mag het gerust weten, ik had er veel zin in om op hun bakkes te kloppen, want ik ben het beu me overal te moeten verontschuldigen. Tenslotte heb ik dat allemaal niet in gang gezet, is het lijntje dan zo dun tussen fatsoen en den bullebak uithangen?
Ik spreek over mannen, want men beweerd dat wij eerst dood gaan, volgens de statistieken is het nog juist ook. Persoonlijk vind ik dat bangelijk, wij mannen hebben toch ook voor den brode gewerkt, waarom moeten wij dan eerst dood gaan, das niet eerlijk. Ik heb een vriend die een beenhouwerij had juist op den hoek, waar een afspreekplaats was voor het oud ijzer (oneerbiedig gezegd over de gepensioneerden waar ik ook bij hoor) als ze een dagreisje maakten met de bus. Mijn vriend zei: In het begin van de leeftijd 60 waren het de helft vrouwen en mannen, enkele jaren later duidelijk meer vrouwen dan mannen. Nadien bleven maar enkele mannen over, tot plots de chauffeur van de bus ook een vrouw was. Het is de vrouwen gegund daar niet van, maar we zouden toch graag ook oud worden, en liefst samen.
Hoe een mens dood gaat is de laatste tijd een veelbesproken onderwerp, korte pijn, plots gedaan. Daar willen de meeste mensen voor tekenen, men is bang om dement te worden. Als een niemand verder te leven, een leven als een plant in de serre, met een pamper tussen je benen en die het verschil niet meer weet tussen je eigen kinderen of vreemden. Echt waar, ik vind het afgrijselijk en vernederend voor een mens die U gans je leven hebt gekend als een verstandig en respectvol iemand, die plots de grootste en onsamenhangende onzin uitkraamt. Wanneer men U thuis niet meer kan verzorgen komt men terecht op een speciale afdeling waar de buitendeuren een code hebben, veilig maar zo zielig voor een mens die gans zijn leven bemind en gewerkt heeft.
Soms denk ik eraan om tegen de kinderen te zeggen, als het ooit zover komt met mij, maak er dan maar een einde aan. Een leven zonder de minste kwaliteit, en ongelooflijk zwaar om dragen voor je naast bestaande, wat voor zin heeft dat nog. Ik vind dit een banaal blogje maar alles moet bespreekbaar blijven in deze snelle wereld en de dood hoort nu eenmaal bij het leven.
Dat dacht ik tenminste, voordat mijn gestel besliste dat ik iets fout had gegeten en alles klakkeloos liet lopen alsof men een waterkraan opendraaide. Had niet gedacht dat ik tegen de vlakte zou gaan, zelfs twee maal na elkaar, plots LICHT UIT, iets meer dan 100 kilo tegen de grond. Ik had geluk, juist op dat ogenblik was de huisdokteres er, om mij te behandelen. Ik ben er haar zeer dankbaar voor, ze belde de ambulance op, die er rap waren, mensen die hun stiel kennen en die me liggend op mijn rug met veel lawaai door het verkeer loodsten. Veel vering zaten er niet onder hun wagen. Iedere naad in de baan voelde ik, de man die bij me bleef praatte constant tegen mij, omdat ik bij de les zou blijven. Hij vroeg zelfs of ik sport deed op weg naar het ziekenhuis, zijn opdracht natuurlijk, mij gerust stellen.
Er gaat wat door je hoofd op dat ogenblik, toen de dokter op de spoed wat uitleg vroeg zei ik dat het 70 jaar geleden was dat ik in het gasthuis geweest was, samen met mijn moeder om geboren te worden, de dokter zei dat ik bofte, altijd zo gezond als een vis, en nu deed zo een klein beestje een virusje mijn record om zeep, nu lach ik erom, ik dacht dat ik ging sterven! Mijn vrouw zegt: Nog nooit pijn gehad, nog niets meegemaakt, en maar jammeren! Zij moesten de kinderen kopen, dan pas zouden ze weten wat pijn is, mannen hé! Omdat alle bedden in twee klinieken bezet waren, ongelooflijk toch, moest ik terug op mijn rug in die rammelkar naar een ander kliniek in Temse, om te zien of ze me daar wilden, er was plaats op het intensive. Een soort Fort Knox, niet binnen of buiten zonder toelating.
Men verbond mijn O zo zieke LIJF met 10 kabels zodat men op het scherm kon aflezen wat je hart en bloeddruk deed, ik ben nooit zo op mijn vingers gekeken, zeg maar hart. Het medische personeel verzorgde me heel goed, mijn dank hiervoor. Het is hun baan maar ze deden het met bezorgdheid. Op een nacht zwierf een verpleegster rond, een nachtzuster heet dat, ze had een zaklamp bij om de patiënten niet wakker te maken. Ze had een maskertje op om niemand te besmetten, ik schrok en wilde haar bij de keel grijpen, maar ze had geen zeis bij en ze zegde dat het haar taak was. Ik wenste haar een goede Valentijn, het was 14 februari en weg was ze.
Er zijn aangenamere manieren om valentijn door te brengen dan op je rug met buikkrampen in intensive te liggen, maar ben er gezond ontslagen.
Met een glaasje advocaat erbij, heel verzorgd, geserveerd door lieve mooie dames. We zitten op een vrijdag in de Papillon terwijl andere mensen moeten werken, het voordeel van fin de carrière te zijn. Over ons kwamen twee jonge mensen zitten, ik denk dat ze samen 30 jaar waren, het meisje had een sjaal om die 5 maal rond haar hals was gedraaid, dan hing het uiteinde nog juist boven de grond. Met haar buikje bloot, een navelpiercing, hij een krullenbol met zijn hemd over zijn jeans broek, twee mooie kinderen. Ze waren blijkbaar de moedermelk beu en bestelden een warme choco melk, kwestie van bij dezelfde smaak te blijven. We luisterden onvrijwillig mee, ze waren toevallig elkaar tegengekomen en hadden besloten samen iets te gaan drinken, ze kenden elkaar van de school dat was duidelijk.
Ze praten over de school over die bitch van Nederlands, over hun ouders waar ze het niet mee eens waren, ze konden blijkbaar wat extra pree gebruiken, over hun pas nieuwe fiets gesponsord door hun grootouders. Ze keken elkaar soms in de ogen en lachten dan een beetje verlegen, ze hadden het verder nog over een tatoeage dat ze dat maar niets vonden. Het laatste examen kwam ter sprake en was precies nogal meegevallen, ze dronken met kleine slokjes van hun chocomelk, plots legde hij zijn hand op haar hand, enkele ogenblikken genoot ze ervan en trok dan terug. In discreet genoten we ervan, het was vertederend om mee te maken, het was een aanloop naar verliefd worden, ze noemden Eefje en Brian. We waren ontroerd, zo pril, zo liefdevol!
Toen ze besloten van op te stappen draaide ze haar sjaal 5 maal rond haar hals en hij betaalde, plots zegt zei Brian: Ik heb nog juist geld genoeg, gaan we eens op de botsauto zitten? Het was kermis in het dorp, zij knikte verliefd. Ze nam de overblijvende suikertjes mee die waren voor haar zus lies, zei ze en weg waren ze. Mijn vrouw legde haar hand op mijn hand en zei: Ik wil ook eens in de bots autos zitten! Ze is 70 jaar, ze nam de overblijvende suikertjes mee voor haar kleinkind die op kot zat in Gent. Het zal van alle tijden en leeftijden zijn zeker, we verschilden 55 jaar met die pubers schat ik.
We zijn gaan kijken naar de bots autos, ons koppeltje zat heel dicht bij elkaar in het krappe autoscooter en ze genoten ervan. Bij iedere bots werden ze tegen elkaar gedrukt. Zegt mijn vrouw: Ik heb toen ook genoten toen ik achterop zat op je fiets, 55 jaar terug dan, het kan toch rap gaan hé!
Een mens met kinderen kan zijn geluk niet op, als de kl. kinderen komen gebeurt dat in een periode dat u leven halfweg is, dan zijn uw grootste zorgen om carrière maken en ook het financiële al een poosje voorbij. U bent milder geworden en de druk is er een beetje af. U bent meer begaan met je kinderen dan met jezelf,en dan komen die kl. kinderen, die ge liever ziet dan je eigen kinderen. (dat zal niet in dank afgenomen worden) Ik had al eens gedacht dat we die kl. kinderen eerst moesten gekocht hebben, want wat zeggen die als ze je zien: dag pepeke, dag poetie, ge krijgt een hoop kusjes, ge krijgt een hoop vriendschap zo puur en oprecht, voor hen ben je stokoud en broos en moet ge met liefde behandeld worden en ge voelt U daar zeer goed bij. Al die aandacht zeg, t zal nog niet!
Uw eigen kinderen opvoeden is niet altijd gemakkelijk, als baby is er veel voor te doen, wassen en plassen, voeden, U krijgt veel terug aan liefde en knuffeltjes. Als ze wat gaan puberen en den duvel uithangen of ze spreken tegen, maakt ge u kwaad, wat denkt dat snotjong wel! Ge dreigt ermee als papa vanavond thuiskomt, dat er sancties volgen, wat meestal op niets uitloopt. Ze komen op je schoot zitten en vertellen hun dag, wat kunt ge daar tegen hebben, ze zijn het al vergeten wat ze misdaan hebben.
Wat zou een mens doen zonder kinderen, leven natuurlijk en goed leven, genieten en profiteren, het is je eigen keuze, er niets mis mee en als men er geen heeft zegt men: Ge hebt er geen plezier van, maar ook geen last, maar als het niet lukt door omstandigheden moet het verschrikkelijk zijn. Maar kinderen opvoeden is toch speciaal, het laat je nooit los, 80% van je tijd wordt eraan besteed. Ze moeten beter worden dan jezelf, je wilt er fier op zijn, U wilt dat ze gezag aanvaarden, beleefd zijn, leren delen met anderen, hun karakter vormen, ze moeten zich gelukkig voelen, alles is uw verantwoordelijkheid.
Want hoe u het ook bekijkt, de opvoeding bepaalt hoe je kind het zal doen in het verdere leven. U geniet ervan ze bezig te zien, met voor en soms tegenslag, ge helpt ze waar je kunt, want kinderen met leeftijdseigen problemen zijn aangewezen op je goede raad. Als ze dan volwassen zijn en hun plan trekken kun je alles van op een afstand bekijken het is niet altijd zoals je zou doen, maar achteraf gezien doen ze het zoals je ze het geleerd hebt en ben je fier, je herkent jezelf erin.
Dan komen de kl.kinderen, als grootouders verandert dat uw leven, het is een genot ze te hebben, met hun school, hun vriendjes en vriendinnetjes. Soms zijn ze vrolijk en uitgelaten, soms eens misnoegd, maar alles wordt bijgelegd in de kortste keren, en zo hoort het. Ge voelt U gevleid als men zegt dat één ervan op U gelijkt. Uw kinderen zeggen dan Het is juist gelijk mijn vader, die luistert ook naar wat je zegt, maar nadien doet hij toch zijn eigen goesting! Weet ge wat, ze hebben gelijk.
Wat mijn wens zou zijn is een viergeslacht, ik ben in een goede positie om het te halen, ALS?
De G.P.S zei me dat ik rechtdoor moest gaan op de rotonde en de 2e afslag moest nemen, vervolgens links aanhouden, daarna 1ste afslag rechts. Die mevrouw zei: U rijdt de straat met bestemming in! en voor het juiste huisnummer zei ze: Bestemming bereikt! Om een vrouw te zijn weet ze ongelooflijk hare weg, ze is zo geduldig en ze is super vriendelijk, waar vind ge nog zo iemand in deze tijd? Het was een landweg ergens in de zalmstreek tussen de polders, zeer mooie streek, onvindbaar zonder de G.P.S. Wat een uitvinding! Het brengt je feilloos overal ter plekke en corrigeert direct als je iets fout doet, wonderbaarlijk.
Waar is de tijd dat ge op de landkaart moest kijken, in boeken zien of aan een toevallige voorbijganger vragen waar het was! Onderweg had ik mijn cruise controller op 90 km/u ingesteld zodat ik alleen moest sturen, de rest deed de computer, want op de baan Gent-Oudenaarde is het snelheids controle. Toen ik moest parkeren was er een geluidje dat waarschuwde dat ik tot op 10 cm. van de hindernis genaderd was en ging er plots ook een lichtje knipperen met de een stem die zei dat de rechter achterband te weinig druk had. De techniek is niet meer te volgen zeker als u in de prehistorie geboren bent zoals ik.
Toen ik wou uitstappen belde er iemand op mijn gsm, ik drukte op een knopje aan het stuur en hoor iemand zeggen: Waar bent U al, ik ben reeds op de werf, breng uw afstandmeter en uw vochtmeter mee. Na kennismaking met de architect werden de kamers opgemeten, het apparaat deed dat heel juist tot op de millimeter. Op het einde zei het apparaat precies de oppervlakte van de uit te voeren werken, niet te geloven. De naald van de vochtmeter duidde aan dat het nog te vroeg was om de werken op te starten. Vroeger wachtte men maanden om alle risico uit te schakelen en verloor men veel tijd, nu weet men precies wanneer het kan gebeuren. De laser werd opgesteld om het peil te bepalen in alle kamers, heel precies met een fluorescerende lijn op de muren, één meter boven het nulpeil, ongelooflijk toch!
Het gaat snel, razendsnel, met heel veel technieken in alle beroepen. Wat me wel stoort is als men een nieuwe baan legt in de straat, met fiets -en voetpaden, prachtig gedaan, maar een half jaar later moet er een kabel bijgelegd worden. Men breekt alles open en alles wordt opnieuw gelegd. Ik dacht zo: waarom plaatst men bij het aanleggen van de baan links en rechts geen metalen of betonnen pijpleidingen op manhoogte, waar alle voorzieningen kunnen aangebracht worden en bijgelegd als dat nodig zou blijken, dat moet toch kunnen? Het stoort me dus uitermate als dat gebeurt en het is nooit meer hetzelfde, plus het vele werk, ik vind dat spijtig ik ga het eens voorstellen aan openbare werken. ;-)
U ook vermoed ik, naar men beweerd zou men dan onmiddellijk in zijn ongeluk lopen, geen hoopvolle gedachte in het voorzicht van een miljoen euro te krijgen. Om te beginnen zijn er genoeg kandidaten om mee te delen in je pot en als ik mijn vrouw laat doen met de verdeling ervan houden we nog juist genoeg over om samen nog eens te gaan eten buitenshuis. De kinderen en kleinkinderen zouden natuurlijk de grote begunstigden zijn. Het is zo, dat geven een stuk leuker is dan krijgen, maar als het aan mij lag zou ik toch een deel voor mezelf houden. Dat is egoïstisch!, zegt mijn vrouw want, Op uw leeftijd is dat onverantwoord en trouwens een man van uw leeftijd met veel geld op zak zou toch maar stomme dingen doen!, ik dacht eerder aan leuke
Het zal toch wel een hele aanpassing zijn om vanuit een werkbroek over te stappen naar een riante woning met een Mercedes voor de deur, dat zal toch niet simpel zijn, en er zal veel nuchterheid aan te pas moeten komen om dat allemaal te verwerken. Als ge leest dat er winnaars zijn die onmiddellijk zeggen dat ze blijven werken, is dat al een krasse uitspraak, er zouden er veel stoppen denk ik en rustig de rest van hun leven rentenieren. Men is super rijk als je met de intrest, van je intrest, rijk kunt leven. Ik kan het geloven. Nog zoiets, investeren of ze opdoen, ge moet de vraag eens stellen in gezelschap, iedereen heeft daar precies al over nagedacht en men weet nu al precies hoe ze het zullen aanpakken. Wat een vooruitziendheid, want in weelde leven is niet gemakkelijk zegt men, toch maar proberen.
Er komen alle dagen instellingen op af voor het goede doel, die ge onmogelijk kunt weigeren en gul U bijdrage storten, want gij zomaar in weelde leven terwijl die arme mensjes honger en dorst lijden, dat doet ge toch niet. Geld maakt niet gelukkig zegt men, maar het is makkelijker ongelukkig te zijn met geld, dan zonder, denk ik. De eerste vereiste is meedoen, ik doe al mee sinds mensen heugenis, mijn grootst gewonnen bedrag is 12,5 euro. Ik heb ze onmiddellijk terug ingezet, met het gekende gevolg, niets meer. Waarop men zei: Ziet ge wel dat ge niet met geld kunt omgaan, ge moet dat sparen!
Beste hoopvolle, niet opgeven! Men beweerd wel dat niet meespelen de grootste garantie is op winst. Maar meedoen in het vooruitzicht van erop te zijn geeft toch een goed gevoel tot de ontnuchtering komt iedere week, dat het weer niets is. Koesteren wat ge hebt zeker, want het geld wat je verdient hebt met werken, is nog altijd het meest aangename, maar blijf toch maar dromen, samen met mij en ik hoop dat ge er volgende week alleen op bent, laat het me weten.
