Foto
Archief per maand
  • 07-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 09-2012
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 08-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
    Laatste commentaren
  • vakantie overschaduwd (maart)
        op Heeft U een huisdier?
  • knap (maart)
        op Ik zat in de wachtkamer in Elisabethstad in Congo
  • knappe schets (maart)
        op Toen men nog schoofzakken maakte
  • knap (maart)
        op Wat mij altijd verwonderd
  • Een aangename donderdag bezoekje (Patrice)
        op We leven nog in de tijd van toen
  • E-mail

    Het leven zoals het kan zijn
    De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas
    Elke week een nieuw verhaal... Reacties zijn steeds welkom! >> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
    18-04-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ritsen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ik stond voor de brug, niet van Willebroek maar in Temse, aan te schuiven omdat er werken aan de gang zijn om de brug te dubbelen. Langs de zijstraten stonden automobilisten die ertussen wilden, hoe zou U zelf zijn. Sinds Nederland en van Daele het woord RITSEN hebben ingebracht zou men nu zonder problemen moeten kunnen invoegen. En ja, geloof me, het werkt uitstekend, en de file wordt er niet langer door.

     

    Om de beurt wordt er dan een auto tussen gelaten en dat gaat vlotjes, toch in Holland, ondervind ik. Bij ons wilt men dat godver niet snappen en gaat men nog altijd van het principe uit: ‘eerst is eerst en achter mij bent U het.’ Weet u, mensen luisteren alleen als ge in hun geldbeugel zit, het bewijs is geleverd, en ik kan het weten. Ik ben op de baan, vroeger was het derde vak voor de snelvliegers, nu word ge niet meer voorbij gereden, alleen nog van mensen die ze van de baan moesten plukken, want geld dat het kost! En spijtig geld, als ge een PV krijgt!

     

    Er wordt minder de middenvinger opgestoken. Als ik op het snelste rijvak ben tegen 120 km per uur en men wil dan nog voorbij, zet ik mij onmiddellijk rechts en versnel nog en beetje tot 125 km per uur. Als hij dan nog voorbij wil, oke voor mij niet gelaten. Het mag niet wat ik doe, ik weet het, maar waarom wil men nog voorbij als ge al op de hoogste snelheid bent? Ik moet niet opscheppen als ge alle dagen in het drukke verkeer bent en ge moet U houden aan 30 en 50 en 70 en 90 en 120 km per uur. Dan mag U blij zijn dat ge maar eens in de maand in de prijzen valt.

     

    Als U mij tegenkomt op de weg laat me ertussen hé, ik ben haastig.

     

    Tot ritsen…Tot gauw  

    rocor

    18-04-2009 om 11:34 geschreven door Rocor


    >> Reageer (2)
    10-04-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Alles zo natuurlijk mogelijk
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    …maar met grijs haar rondlopen als vrouw als ge nog geen 50 jaar bent, dat kunt ge toch niet menen. Het gebeurt toch, maar reken dan dames, dat mannen U tien jaar ouder schatten. Als dat U niet deert doe dan maar, het is misschien van de zorgen dat U pluimen grijs zijn. Ik heb geen pluimen meer, maar het is mode, sexy kale mannen met een stoppelbaard, het is dat ge het maar weet.

     

    Hetzelfde met vrouwen die rimpels hebben, dat komt omdat ze hun voorhoofd te veel te fronsen als ze nadenken. Ze zijn dus verstandig en hebben ervaring op alle gebied. Grijs is nu in, zie naar de auto’s. Op tien auto’s zijn er zeven bij waarvan er vijf grijs zijn en twee zwart. Het staat chic, ge ziet er geen vuil op, maar ik mis toch al eens een knalgele, een blitse rode. Met dat stomme grijs in dit grijze weer.

     

    Voor mijn werk ben ik in de bouw, wat zie ik? Vloeren grijs of zwart, parket die vroeger altijd bruin was, geurend naar boenwas, nu gegrijsd. Opritten, voetpaden, zelfs in de leefruimten grijze gepolierde beton, de muren grijs of iets dat er op lijkt. Maar mensen toch, ge zou er zelf somber en grijs van worden.

     

    Ik was ooit in de Kongo, wat U daar zag aan kleuren was een streling voor het oog. Lange gekleurde doeken met bloemen rond hun prachtige lichaam geplooid. In die ongelooflijke natuur zag ik opgewekte mensen in regenboog kleuren en tam tam geluiden op de achtergrond, en niet wetende wat de dag nadien hen zou brengen. Ik noemde dat het paardenmolen gevoel, op en neer gaand, muziek en kleuren, ronddraaiend zonder zorgen.

     

    Ach ja, mijn auto is cubanietzilver en binnenin siërragrijs. Mijn volgende zal een blauwe zijn, zoals in mijn jeugd. Er reden toen Ford Mustangs rond in bleu, en ook blauwe Harley-Davidsons moto’s, als dat niet cool was!

     

    Allee zeg, laat er ons terug wat kleur inbrengen!

     

    Tot gauw

    rocor

    10-04-2009 om 00:00 geschreven door Rocor


    Tags:kleur, afrika, auto's
    >> Reageer (1)
    03-04-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het is toch niet te geloven
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Sinds een tijdje heb ik vliegangst, ze krijgen mij niet meer in zo een vliegende doodskist. Ik hoor U al komen: ‘ja maar er sterven meer mensen op de baan!’ Wel, ik rij daar ook op, vandaar dat mijn overlevingskans om 85 jaar te worden heel klein wordt. Ik zit niet meer op mijn gemak in een vliegtuig, naar Spanje is maar een paar uur vliegen, dan wordt er zelfs niet meer in de handen geklapt bij aankomst. Ik ga dan rechtstaan en klap heel hard in mijn handen. Waarom zult U zich afvragen, omdat ik blij ben dat ik het overleeft heb.

     

    Ik heb al horen zeggen dat die piloten al eens een airhostes laten vliegen. Als ze samen met dat mooi kind eens willen vliegen, ze dat dan op de grond doen of in een bed, maar niet terwijl ik zwetend en angstig naar Spanje wil. Nog zoiets, dat drama in Nederland, piloten met zoveel ervaring zien die niet als hun hoogtemeter kapot is? Ik wil jullie niet bang maken hé. Wist U dat een duif waarvan er tientallen in mijn hof zitten, als die in die straal motoren terecht komen het ding met een paar honderd mensen aan boord tegen de grond smakt?

     

    Het schoonste van al: iedereen lacht mij uit. ‘De Roger vliegangst hoe kan dat, hij heeft 30 parachute sprongen achter de rug en is van niets bang, oud paracommando.’ Maar echt waar, ik ben er niet meer gerust in, laat ik het zo zeggen. Ik bid terwijl ik vlieg, onze lieven heer zal zeggen tegen zijn moeder: “Hij gaat weer eens op vakantie met de vlieger, hij is er weer, doe mij een plezier en laat zijn vliegtuig in een paar luchtzakken terecht komen, de komediant.”

     

    Onlangs waren wij in Leeds, mijn vrouw heeft last van luchtziekte en had een flesje water bij en een doosje met pilletjes. Die moest ze, in het bijzijn van een inchecker innemen met een slokje water. Ze moest het water achterlaten samen met gans haar doos pilletjes. Als die controleurs al zo bang zijn, wat denkt U dan wat ik ben, in hun zogezegde veilige kist, niet zeveren hé.

     

    Vrienden van ons maakten eens een vlucht mee terwijl er onweer was, nooit vliegen ze nog. Iedereen bad luid op, dat alles maakt mij nu nerveus, maar men zegt dat ik mij zorgen maak om wat inbeelding. Ik zal het maar geloven, en dat parachute springen is wel 50 jaar geleden, als ik nog eens vlieg naar Spanje vraag ik een valscherm.

     

    Steunt U mij als we elkaar zien binnenkort op Zaventem?

    Dank U.

     

    Tot gauw  rocor

    03-04-2009 om 14:31 geschreven door Rocor


    >> Reageer (2)
    27-03-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Er waren eens...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    ...twee kindjes met het syndroom van down. Ze deden hun eerste communie bij ons in de kapel omdat het in de grote kerk te druk was voor hem en zijn vriendinnetje. Ze waren 7 en 8 jaar. Alle aanwezigen waren familie en vrienden, de kindjes waren mooi in hun nieuwe kleren en dat lieten ze duidelijk merken, ze waren opgewonden en blij. Iedereen kreeg een handje en een kusje. Toen ze vooraan moesten komen voor hun inzegening heb ik nog nooit zo een gelukkige kinderen gezien, de echtheid van dat koppeltje sprak boekdelen.

     

    De ontroering bij de mensen hoe die kinderen in hun eenvoud dat grote gebeuren beleefden, was zo puur en menig traan werd weggepinkt. De priester die de ceremonie uitvoerde deed dat schitterend en met veel geduld, het was niet gemakkelijk om de aandacht van de twee kinderen bij het gebeuren te houden. Halfweg de ceremonie draaide één van de kinderen zich om en riep: “Mama!” En zwaaide even, eenvoudig en welgemeend.

     

    Zulke kinderen doen er langer over om iets te leren maar lief en vrolijk zijn is een gave, het is hen aangeboren. Ze kunnen een voorbeeld zijn met hun opgewektheid. Voor de ouders die zo een kind hebben zullen er moeilijke dagen bij zijn, maar ik zag in de kapel wat een ongelooflijke binding ze met hun kind hebben. Ik bewonder die mensen, het vergt heel veel van een echtpaar met zo een zorgenkind. Maar vraag het hen zelf, ze zouden het kind nooit willen missen, en als koppel zien ze elkaar ook liever, het bind hen meer dan ooit. Ze trachten constant om hun kind op een hoger peil te tillen, met enorm veel geduld.

     

    In al hun kleine of grote beslissingen moeten ze met het kind rekening houden of het wel kan. Wat ook eigen is aan die kinderen, ze aanvaarden je of niet. Toen ze uit de kapel kwamen door een haag van familie en vrienden zag de jongen me plots. Hij kwam naar mij toegelopen en gaf me een natte zoen op mijn kaak. Nog nooit heb ik zo een oprechte kinderliefde gezien, dat vergeet een mens nooit. Ik was zeer vereerd en ontroerd want ik mocht me bij zijn vrienden rekenen.

     

    Tot gauw 

    rocor

    27-03-2009 om 12:54 geschreven door Rocor


    >> Reageer (1)
    21-03-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eenzaam
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het moet verschrikkelijk zijn om alleen achter te blijven als je levenspartner wegvalt, na vele jaren samen alles te hebben gedeeld in vreugde en soms ook tegenspoed. Uw kinderen zijn het huis uit, U bent alleen om alles te doen. Vroeger had ieder zijn taken, hij den hof, uzelf binnen huis, hij liep dan eens binnen voor een koffie en een babbel. Als ge nu dan eens zin hebt om niets te doen, blijft alles staan. Je kinderen helpen je wel, maar die hebben ook hun gezin.

     

    Nu zit U alleen aan tafel, zonder babbel, wat starend in de hof, je voelt je eenzaam. U hebt niets te kort, alleen liefde mist U, het huis is afbetaald en U hebt wat geld. Je hebt wel vrienden en vriendinnen, maar dat thuiskomen ‘s avonds in dat veel te grote huis is nog het ergste. U wordt wel uitgenodigd op feestjes, maar U voelt zich niet lekker als ge naar huis gaat. Men geeft U drie dikke zoenen en weer bent U alleen. Vroeger kon ge uw man al eens verwensen, nu denkt U: was hij maar hier om in slaap te vallen in zijn armen.

     

    Maar U bent nog mooi en na jaren denkt U wel eens aan een andere man, en aan seks. Getrouwde mannen genoeg die zin hebben in een avonduurtje, maar dat is geen oplossing, toch niet voor lang. Nog iemand anders nemen, op uw leeftijd? In het begin lijkt dat aangenaam, maar ze brengen ook hun kwalen mee, en doen niets anders dan zeggen hoe goed ze wel zijn, en het gevoel uw eigen goesting te kunnen doen geeft U toch vrijheid.

     

    Onlangs zei een man die ook zijn vrouw al jaren had verloren: “Een vrouw is welkom maar zonder valies, alleen met haar handtas. We praten en eten wat, we laten ons eens goed gaan, meer moet dat voor mij niet meer zijn en dan is het tot de volgende keer.” Een vrouw zei: “Ik heb een LAT relatie, ‘living apart together’, ofwel een WOB relatie, Wippen Ontbijten en Buiten. Het is geen vastigheid, maar mijn kinderen willen niet dat ik iemand in huis neem. Ze hebben er geen zaken mee, maar ze laten het toch maar mooi uitschijnen.”

     

    Zomaar een vriend hebben als vrouw en een vriendin hebben als man, kan dat niet? Een soulmate die niet belust op seks, die naar je kan luisteren in wanhopige dagen, waar je gewoon alles tegen kunt zeggen, en waarbij je uw gsm eens kunt nemen en bellen als het echt niet meer gaat, zou dat geen verschil maken in je eenzaamheid? Gewoon doen waar je zin in hebt, lachen en alles op je laten afkomen en genieten van het leven zal nog het beste zijn, hopelijk in alle gezondheid.

     

    Tot gauw rocor

    21-03-2009 om 10:53 geschreven door Rocor


    >> Reageer (1)
    14-03-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Heeft U een huisdier?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Nen hond bijvoorbeeld? Ik moet uitzien wat ik schrijf, dat ligt zo gevoelig voor mensen die van dieren houden. Zelf heb ik altijd dieren gehad, zeker als de kinderen nog thuis waren. Hoe bizar het ook klinkt, soms hoor ik zeggen: “Als ik ooit alleen kom te staan dan schaf ik mij een hondje aan”, gezegd van vrouwen, oudere natuurlijk.

     

    U weet niet waar u aan begint, zo een mormel dat jankt, dat doet zijn behoefte in huis, moet overal mee, moet op U schoot en soms in je bed, loopt altijd achter je gat. U kunt niet meer op reis, U mag niet meer in het restaurant, alles hangt vol haren. Maar … De voordelen, de vriendschap die u er van krijgt, zo een beestje kan U op den duur niet meer missen. U praat ertegen, het gevoel dat U niet alleen bent, U kunt terug voor iets zorgen, het vlijt zich tegen U aan, als ge er aan begint is het niet meer te missen.

     

    Onlangs waren we op een receptie. Er was ook een zaakvoerder met enkele medewerksters, bij een van de jonge dames hing een tas om haar hals met een opening bovenaan, waar een honden kopje uitstak, een Chihuahua. “Het gaat altijd met mij mee”, zei ze. “Overal, maar dan ook overal.” “Ook op de zaak?”, vroeg haar baas. “Jaja”, zei ze, hij had het nog nooit gemerkt, het beestje weegt 1 kilo en kan in je binnenzak.

     

    Een poes dan, die heeft een vrije loop en is misschien makkelijker. Dat zeurt niet zo en daar hebt ge ook vriendschap van. Vroeger deden die hun boodschap buiten in de hof, nu moet dat in een bak in huis zijn, vies vind ik dat. Dat komt ook op je schoot liggen en spint dan, zalig genietend van je lichaamswarmte.

     

    Ik griezel er nu nog van, we waren op vakantie in een warm land en liepen op het strand. Het was er druk, een mevrouw wandelde er met haar piepklein hondje, het liep los zonder lisje. Plots komen er twee verwaarloosde hele grote smerige honden afgelopen, iedereen was er bang van, die nemen dat klein beestje in hun muil en scheuren dat diertje in stukken voor de ogen van die vrouw en honderden omstanders. Ik nam een stok die er lag van een strandzeil en ging er op af, de moordenaars keerden zich razend naar mij om, en met bloed en de overschot van dat kleine beestje in hun muil. Ik vond mijzelf laf, maar niemand hielp en met korte broek en op blote voeten in een vreemd land op vakantie… Ik moest achteruit, ik ben er nu nog niet goed van na al die jaren. Die mevrouw was in alle staten en schold iedereen uit voor lafaards. Ik kreeg een klein knikje als dank, ik weet niet waarom. Haar hondje was dood en in stukken gescheurd.

     

    Toen kwam de politie, de honden werden gevangen met een net en afgevoerd, ik vertel dat verhaal nu nog aan iedereen. Dat was zo angstaanjagend, ik krijg er nu nog kippenvel van. Ik heb het overschot van haar beestje in een plastiek zak gedaan. Het bandje rond zijn hals was in twee gebeten, het kopje lag ernaast en heb het zakje neven de hysterisch wenende vrouw gezet. Ze keek niet op, ik voelde mij beschaamd en laf, ik had teveel aan zelfbehoud gedacht, moest ik sneller gereageerd hebben dan had het hondje misschien nog een kans gehad? Mijn gedachten werden gans die vakantie overschaduwd door dat voorval. Zelfs als ik er nu nog aan denk ben ik er nog niet goed van.

     

    Tot gauw

    rocor

    14-03-2009 om 11:48 geschreven door Rocor


    >> Reageer (2)
    06-03-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sooi
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Dat is een naam die men niet meer hoort en ik vind die mooi, zoals Ward, Leon, Louis, ook Karel en Petrus zijn nu terug in. Ik kan de namen van tegenwoordig bijna niet meer uitspreken. Wie bepaalt die namen eigenlijk,een mooie man of vrouw of een sportman wiens voornaam gebruikt wordt, ik weet het niet. En als pasgeborene kunt ge niet kiezen, dat is het hem juist. Je zit er gans je leven mee opgeschept met of tegen je goesting.

     

    Vroeger werden bijna alle namen afgekort, Edward werd Ward, Maria werd Mieken, Andre werd Rik, Filomiene werd Mien, Albert werd Bert, Emiel werd Miel, Godelieve werd Lieve, Marleen werd Leen. Ik vind die verklein namen wel lief. Ik had zelfs een tante Maans, van Clemans. De tijd dat men Melanie, of Corduul, Eulalie, Bernard of Serafien of Esmeralda noemde is voorbij, maar ge weet dat toch maar nooit. Misschien komt dat ooit nog terug. Pelagi is onlangs overleden, ze was 102 jaar. Ik denk: zo een 60 à 70 jaar terug had iedereen volgens mij een bijnaam die betrekking had op een misstapje, of op zijn uiterlijk. Of men je ermee kwetste daar hield men geen rekening mee. U werd geboren met een bochel? Gans U leven noemde men U DEN BULT. Of had u platvoeten, of zag wat scheel, of je haar was ros. Wreed hé.

     

    Soms waren er grappige namen bij. Iemand was ‘Peer den natten’ omdat hij dronken in een sloot kopje onder ging en zo de herberg binnen strompelde. ‘Fiel de leugenaar’ werd steeds betrapt op leugens, als iemand zijn officiële naam vroeg, zei hij: “Fiel de leugenaar, Mijnheer!” ‘Lange Stien’ was twee meter en tien. Iemand was ‘de dochter van poepejeanne’. U raad het al, haar moeder had een kont om U tegen te zeggen. ‘De floeren’ ging met zijn velours broek slapen, ge kon er soep van koken.

     

    ‘Lie kak’ nam het niet te nauw met hygiëne. ‘Kromme Hema’ kon geen varken tegenhouden, het kon tussen haar benen weglopen. Voor ‘Martin de kiekendief’ moest ge U kippen bij je in huis nemen of U kwam tweede. ‘Bavo den tootentrekker’ deed zijn bijnaam alle eer aan, ‘den Tjeef’ alias ‘de vuile muil’ was een gemene achterbakse zeveraar die geen vrienden had.

     

    ‘De losse Pol’ was bij de vrouwen heel erg gekend. ‘De snuiten kuiser’, ofwel ‘de gazet’ was natuurlijk kapper. Er zijn veel ouders die er op staan dat de naam van hun kinderen correct wordt uitgesproken, zoals Isabelle, Frederik, Katrina. Ook een dubbele voornaam vind ik mooi, Marie Isabelle bijvoorbeeld.

     

    Yo de mannen!

    tot gauw

    rocor

    06-03-2009 om 13:00 geschreven door Rocor


    >> Reageer (4)
    27-02-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Met een baksteen in de maag
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ik was in een verkaveling waar ongeveer 50 huizen stonden, met nog heel veel woningen in opbouw. Het was een gewone week, werkdag. Ik zie dat graag hoe mensen bouwen, al die verschillende stijlen, verschillende keuzen van baksteen, mooi verwerkt met arduin. Smalle ramen, schuiframen, soms bogen erin, af en toe een volledig rond raampje, allemaal in materialen die weinig onderhoud vragen, mooie dakpannen. Stijlvolle voordeur met inkijk in glas. Veranda’s die uitnodigend een overzicht bieden aan het tuinhuis en winterharde planten gemengd met bloemen voor ieder seizoen, en een gazon voor de kinderen, ingezaaid met sportgras.

     

    De omheining in weerbestendig materiaal, een hek voor de veiligheid. Nu was de verkaveling nog een puinhoop, rondom de onafgewerkte woningen kon men nog van de ene hoop zand naar de andere springen, de afgewerkte huizen daarentegen zagen er prachtig uit. Wij Belgen kunnen toch wat hé.

     

    Wat me opviel, ik zag geen bouwvakkers, nochtans een gewone werkdag. Toen ik aan iemand vroeg hoe dat kwam, zei de man: “Kom eens in het weekend, dan zult U wat zien!” Wat bleek, veel van die mensen bouwden hun woning zelf. Toen ik vroeg of iedereen dan kan bouwen en metsen, zei die man: “Ze hebben allemaal een cursus metsen gevolgd en zie het resultaat, in het begin wat haperend, maar nu, ongelooflijk toch! En hun vrouwen helpen mee.”

     

    Ze deden er veel langer over, maar het resultaat moest er zijn, en ze verdienden geld, anders was bouwen in deze tijd niet meer mogelijk, zeiden ze, toch niet voor ons. Er waren zelfs handige doe-het-zelvers bij die zich waagden om een dak te timmeren en pannen te leggen. Bij de binnen afwerk zijn er momenteel allerhande zelfbouw pakketten te verkrijgen om zelf loodgieterij, verwarming en elektriciteit te leggen. Wij Vlamingen zijn ongelooflijke werkers en dat huisje, tuintje is voor ons belangrijk. Het goede gevoel van het zelf te hebben gedaan geeft toch een bijzondere meerwaarde aan je huis.

     

    U kunt niet alles zelf doen dat weet ik wel, daar zijn vakmensen voor, zoals pleisteraars en chape-leggers. En die zijn dan zeker nodig. Op ons bouwen mogen we terecht fier zijn, je ziet dat nergens ter wereld. Ik durf bijna zeggen: we zijn de beste.

     

    Werk ze 

    rocor

    tot gauw

    27-02-2009 om 17:33 geschreven door Rocor


    >> Reageer (0)
    21-02-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zoveel schoonheid heb ik nooit gezien!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ze is 85 jaar geworden, ze komt er niet alleen goed voor, maar ze ziet en nog mooi uit, bijna geen rimpels. Ze loopt nog goed rechtop, en wat ze hebben moet als vrouw is nog steeds aanwezig, kortom, men maakt zulke vrouwen niet meer. Ze laat de kaas niet van haar brood eten, ze heeft een uitgesproken mening, u kunt ze maar best te vriend hebben, want als vijand bent u nog niet aan de vroege patatjes. Ze moet niet achter haar woorden zoeken, en ze noemt u een snotneus die nog niet droog achter zijn oren is als je met haar in discussie gaat.

     

    Ja man, 85 jaar, ge zou het niet zeggen. Vroeger zei men: ‘Het is er een om gendarmen uit te kweken’, echt waar. Ze heeft vijf kinderen gehad die nog steeds naar haar luisteren, en ze is nog heel goed mee met haar tijd. Ze lacht en heeft plezier, een mop is haar niet vreemd, zelfs een tikkeltje pikant kan, en ze heeft dan leute en zegt dan: “Hoe durft geMaar bovenal is het een moeder, die niets anders voor ogen had dan van haar kinderen goede mensen te maken, die steeds voor ze klaarstond en in haar leven heel hard gewerkt heeft. Ze was steeds streng, maar rechtvaardig. Ze draagt geen stola of haute couture, maar een voorschoot.

     

    Het is mijn maatje, ik loop haar deur niet plat, maar nu ze 85 jaar geworden is hebben mijn vrouw en ik haar bloemen gebracht. Ze zag er ongelooflijk goed uit. Ze heeft dat lieve, dat pure, dat aparte, dat bezorgde, zoveel innerlijke schoonheid die haar glans geeft. Toen ik achter haar gezondheid vroeg, was blijkbaar alles oké. Alleen zei ze: “Ik kan zo goed niet meer schuren en dweilen en dat doet mijn zoon dan, ik ben beschaamd dat hij zoveel moet doen voor mij, het is zonde dat kindDat kind wordt 57 jaar en hij houdt van zijn moeder en doet er alles voor.

     

    Gelooft u dat nu? 85 jaar zijn en zich verveeld voelen als men haar helpt. Als dat geen trofee waard is, de moeder en grootmoeder van het jaar. Ze vernoemt nog alle dagen haar overleden man waarvan ze veel heeft gehouden en mist hem nog alle dagen. Ikzelf ben dankbaar zo iemand te kennen en mijn respect is groot, een moeder, een huisvrouw, die haar leven opgeofferd heeft voor haar kinderen.

     

    Tot gauw rocor

    21-02-2009 om 11:36 geschreven door Rocor


    >> Reageer (2)
    13-02-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zijn wij nu zo verwend?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ja, ik denk het wel en ik weet dat ik er zeker bij hoor. Oordeel nu zelf. Wij hadden niets in huis volgens mijn vrouw. Ik geloof dat niet, ze wilde uit eten gaan ja, dat was het. En mijn pensioen was juist gekomen, dus het kon. Op het dagmenu: hazenrug, wat ik graag eet, met warme groenten, kroketjes, een glas rood van het huis, met een koffie achteraan, wat wil je nog meer? Toch wel een ander gevoel op restaurant, ontspannen de mensen wat bespioneren, wat ze eten en hoe ze gekleed gaan, iedereen in goede stemming. Toen bracht men het eten, de hazenrug voor mij, en voor mijn vrouw steak saignant gebakken met frietjes en wat warme groenten.

     

    Het zag er heerlijk uit, zeer mooi gepresenteerd. “Smakelijk”, zei ik. Mijn hazenrug bleek te koud te zijn, niet genoeg gebakken, wat nu? Gemengd met warme groeten zou het misschien nog gaan, toch maar de kelner roepen. “Excuseer mijnheer, maar mijn vlees is te koud.” De vriendelijke man zegt: “Geen probleem mijnheer, ik regel dat even!” Hij neemt mijn bord. Na een tijdje: “Alstublieft en sorry voor het ongemak.” Vlees perfect, mijn groenten ijskoud, heb het maar opgegeten met wat meer kroketten. Ben ik te verwend vraag ik mij af? Mijn vrouw had haar vlees saignant gevraagd, het was gans doorbakken. Het was mals, maar smakeloos. De vriendelijke kelner wilde het gaan wisselen, “laat maar”, zei mijn vrouw gefrustreerd.

     

    Is dat moeilijk doen? Wat zou U doen? Niets zeggen en bordje leegeten? Tenslotte betaald u er toch voor, denk ik dan? Onze avond was door het hele gedoe wel wat verpest, de kelner was er ook door verveeld. Toen hij de rekening bracht verontschuldigde hij zich nogmaals en vroeg wat we wilden drinken voor het huis, attent toch.

     

    Is dat verwend zijn? Of zijn we te veel gewoon denkt U? Of is het nooit meer goed?

     

    Tot gauw 

    rocor

    13-02-2009 om 14:59 geschreven door Rocor


    >> Reageer (2)
    08-02-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Salomonsoordeel
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Over iemands daden of misdaden oordelen is zeker niet makkelijk, vooral als het gaat om erge feiten. En zeker voor assisen waar een volkse jury nodig is, die dan bestaat uit mensen uit alle lagen van de bevolking. Maar wat me wel heel erg stoort is het volgende: nu zouden er geen huisvrouwen mogen bijhoren in de jury. Die zijn niet geleerd, zegt men. Ik ben overtuigd dat die er zeker bijhoren, en dat die met gevoel kunnen oordelen over recht of onrecht, vooral als het over kinderen gaat zoals in Dendermonde. Dus omdat u niet geleerd bent, en dat vind ik al minachtend, bent u niet in staat om een rechtvaardig oordeel te vellen, u zou verschieten van onze moeders.

     

    Onlangs gedurende een assisen zaak veranderden die geleerden van mening. Eerst was de dader ontoerekeningsbaar, in de loop van het proces dachten ze er anders over. Allee zeg, hebben die hun dossier gelezen? Ze zouden hun kuisvrouw er moeten bijroepen denk ik. In de erge gevallen waar moorden zijn begaan, begint men eerst te zoeken of de moordenaar in zijn jeugd genoeg kusjes van zijn moeder heeft gekregen, en of de vader wel aandacht heeft geschonken aan hun zoontje. Anders kan dat een reden zijn van zijn latere gedrag en om mensen dood te maken. Ook kan dat een gegronde reden zijn voor strafvermindering en kunt u vrij komen na een derde straf als u zich goed gedraagt in de bak, en met twee woorden spreekt.

     

    Hoe kunnen die zich nog goed gedragen, na hun walgelijk gedrag? Want ze krijgen nog een kans in de maatschappij. Weet u wat? Als u kinderen dood voor ze volwassen zijn mogen ze van mij de doodstraf terug invoeren. En verder moeten ze er niet mee gaan, anders komen de geleerde mensen aandraven dat we onmensen zijn of barbaren. Blijf van kinderen en daarmee basta! Wat komen die terug doen in de maatschappij, terwijl de nabestaanden kapot gaan van levenslange droefheid? Ik kan mij het verdriet indenken van al die getroffen mensen in Dendermonde. Men is nu ook aan het uitzoeken of de dader niet gestoord was. Niemand kan die mensen troosten, ik ben er stil van als grootvader, dit is toch het ergste wat een mens kan overkomen, je kind verliezen.

     

    Mijn medeleven.

    Tot gauw 

    rocor

    08-02-2009 om 00:00 geschreven door Rocor


    >> Reageer (1)
    29-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een kruisteken maken
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Of mag ik dat niet meer in het openbare, juist voor en na het eten? Alleman zit mij aan te staren, over 65 jaar maakte ik driemaal per dag voor en na het eten een kruisteken. Men schut nu zelfs het hoofd als ik dat doe. Ik wil niet opvallen en doe dat heel diskreet, ik doe zelfs mijn ogen dicht, zoals ons moeder toen wilde. Maar zelfs mijn vrienden hebben er moeite mee, ze noemen mij een komediant, zo christelijk leeft ge toch ook niet meer hé rocor, zeggen ze dan.

     

    Gelijk hebben ze, maar het is ook niet gemakkelijk. Ze hebben zoveel dingen veranderd, waar ik vroeger zoveel respect voor had, dat lijkt nu allemaal van geen tel meer. Neem nu, vis eten op vrijdag, bij ons iedere vrijdag nog pekelharing. Toen, ter communie gaan, alleen als je nuchter was. Mensen durfden nog niet drinken, als er een hostie op de grond viel moest de priester knielen en gebeden opzeggen. Niemand mocht ze oprapen, dat was heilig schennis. Nu deelt ons Betty van achter den hoek de communie, en ze doet dat echt goed, ze legt de hostie nu zelfs in je hand.

     

    Te biechten gaan hoeft niet meer. U zegt tegen ons Heer dat het U spijt en de zonden zijn vergeven, en met je buikje vol gaat u tot bij ons Hetty ter communie. U mag er zelfs op knabbelen hoor ik soms in de kerk, wat vroeger niet mocht, op ons Heer bijten. Nu kunt u trouwens in ieder geloof naar de hemel. Er zijn godsdiensten bij die zelfs maagden beloven als u hierboven aankomt, daar doen mannen alles voor. Dat is pure leden werving, want als ik moet kiezen, tussen rijstpap met gouden lepeltjes of maagden versieren dan is mijn keuze snel gemaakt hé, de twee zou ik zeggen. Daarom beginnen mijn twijfels te komen, het schijnt dat men nu zelfs mag vrijen zonder kinderen te verwekken. Alleen voor de leute. Niet dat ik daar tegen ben, verre van, maar ik ben opgevoed met al die vorige dingen, en heb het nu moeilijk, zeker met het gezegde: “ZE hebben ons vroeger nogal wat wijs gemaakt zenne!”, was dat dan allemaal bedrog en komedie?

     

    Voor mij is bijna alles weg. Ik heb mijn eigen geloof gemaakt na al die jaren, ik ga nog ter kerke, maar verder? Voor mij is iedereen gelijk. Ik tracht eerlijk te zijn, wat niet van mij is moet ik niet hebben, ik zorg voor mijn familie en zeker voor mezelf, dat heb ik ondertussen geleerd. Ik eet nog wel pekelharing maar alleen als ik zin heb, ik praat nog wel met God als ik hem nodig heb, ik profiteer van het leven. En die maagden hierboven en die rijstpap, het is aanlokkelijk, maar ik heb mijn twijfels erover. Er is nog niemand teruggekomen ter bevestiging.

     

    Van in mijn twijfelaar zeg ik,

    Tot gauw rocor

    29-01-2009 om 08:14 geschreven door Rocor


    >> Reageer (3)
    23-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Na zoveel jaren
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ze was een onbekende voor mij, een schone knappe madame, en ze wist het. Toen haar man stierf, die gans zijn leven gewerkt had en een goede duivenmelker was geweest, verdacht ze hem dat hij, omdat hij veel prijzen had gewonnen, het gewonnen geld en dat zou veel geweest zijn, had weggestopt en voor zichzelf had gehouden. Daarom deed ze beroep op mij, om uit te zoeken of het geld niet verstopt was op zijn duivenkot. Ik erheen, ik had mijn slechtste klederen aan, ik mocht enkel langs achter gaan, want zo een slecht geklede man verdroeg ze niet in haar omgeving, liet hare hoogheid heel duidelijk merken.

     

    Wat ze wel zei: “Ik hoop dat U eerlijk bent, en als ge iets moet vinden klop dan maar op de deur”, want binnenkomen zat er niet in. Ik heb dat kot binnenstebuiten gekeerd, geen rooie duit gevonden. Ik had er zelfs de dakpannen afgehaald, ik was er uren aan bezig. Volgens mij had hij het geld opgezopen en gelijk zou hij gehad hebben, dacht ik nadien. Ze geneerde mij gewoon en keek met ongelooflijk afgrijzen naar mijn klederen, want daar hingen duiven pluimpjes aan, en misschien wat duiven stront. En zeker, nu ik niets had gevonden, gunde ze mij geen blik of bedankje voor mijn inzet en zei dat ik de uitgang wel zou vinden via de zijdeur, zich duidelijk bewust van haar schoonheid en waardigheid.

     

    Vele vele jaren later wordt er gebeld aan de deur bij mij thuis. Een verpleegster vraagt mij: “Mijnheer, kan U mij eens helpen, er zit een dame op het toilet hier in de straat en ik krijg ze niet opgelicht om ze te verschonen, ze is veel te zwaar!” Ik mee op het wc. Een oude dame, die grote boodschap had gedaan, dat kon je ruiken. En wie herkende ik? Juist ja, de chi-chi madame van toen. Ik heb ze opgetild, ze geneerde zich schromelijk. De nurse waste haar kont af en deed haar een pamper aan, ik plaatste ze terug in haar stoel.

     

    "Geef mijn geldtas eens", zei ze tegen het meisje. "Zodat ik de werkman kan betalen." Ze had het godver nog niet afgeleerd, nog altijd dezelfde minachting. ‘Het kan verkeren, zei Bredero’. Weet u wat ik, de werkman dacht? U mag U geld houden! Eén ding is zeker, zelfs mooie knappe mensen moeten grote boodschap doen. En stinken!

     

    Tot later rocor

    23-01-2009 om 00:00 geschreven door Rocor


    >> Reageer (4)
    16-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.We zitten dik in de shit
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Een tijdje terug dacht ik, ik word oud, ik ken niemand meer van onze politiekers. In het begin een raar gevoel, maar achter een tijdje went het. Jongere en betere, denkt u. Als men die jonge mensen bezig hoort, heb ik dik mijn twijfels. Er moet een oppositie zijn, daarom hebben we gekozen voor democratie. Maar alle voorstellen, maar dan ook alles afbreken, en meestal breken ze dan voorstellen af van de vorige regeringen waar ze zelf in hebben verbleven. Dan moet die voorzitter toch zeggen: ‘Mijnheer uw mening wordt niet gevraagd.’ Wat die geleerde mensen allemaal aanvangen en uitkramen, en niets besluiten. Als dat in de privé moest zijn, dan gaat men failliet, dat weet iedere ondernemer, ook een huismoeder.

     

    Wat mij opvalt is dat we Nederland na-apen, moeilijk om toe te geven. Een wet die ginds al in voege is, nemen we aan, mits wat aanpassingen. En daar zijn maar de helft aantal politiekers van wat er hier zijn. Ze zijn met teveel, dat lukt nooit, en ze willen allemaal eens aan het woord en in beeld komen. Mijn gedacht: neem er vijf per provincie en daarmee uit, alle weken bijeenkomen. Zo simpel kan het zijn. Een voorbeeld: waarom bevinden zoveel bedrijven zich in Brussel? Ieder zijn ding, maar nu is men met duizenden mensen op pad iedere morgen, om te doen wat in iedere provinciale hoofdstad kan. Die duizenden ambtenaren, waar geen controle op is, naar de provincie ermee. Roepen en tieren vanop de zijlijn. Hebben die dan geen manieren? Maar er moet één de baas zijn, weet U wel? En in de volgende regering kooien die weer netjes bij elkaar, begrijpen wie kan.

     

    Uitmesten die boel, wanneer gaat er nu eens iemand opstaan die daar allemaal eerlijk en oprecht een eind aan maakt en al die financiële vergoedingen nadien laat ophouden? Die schelden elkaar uit voor het vuil van de straat, en dat moet samen besluiten nemen? Kom hé zeg, er moet wat meer gelachen worden en wie nooit mis is werpe de eerste steen. Ik vind die smerige uitspraken tegen elkaar niet kunnen, respect is een woord wat sommige niet kennen. Zijn daar geen cursussen voor op de universiteit?

     

    Ons schoon land in twee scheiden, durf niet hé, dat zou het einde betekenen. Zolang er centen zijn niets aan de hand, maar U ziet wel wat er nu gebeurd, dikke paniek. Zoals altijd weet ik hoe het moet. Verdeel en heers zegt men. Maar wat ik zeker weet: U bent met teveel. Heersen, dat lukt niet op deze manier.

     

    Een bezorgde 71 jarige.

     

    Tot later 

    rocor

    16-01-2009 om 14:03 geschreven door Rocor


    >> Reageer (1)
    10-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat is het nu eigenlijk
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    We gingen iets eten in het restaurant. Niet chic, maar gewoon. Maar wel goed en betaalbaar. We zaten er al een tijdje, en wij wachtten eigenlijk op de kelner die als naar gewoonte zou komen vragen welk aperitief we wensten te nemen. We doen dan het klapke van de week met vrienden, wat altijd aangenaam is. Het duurde vrij lang en we gaven een teken aan de kelner om langs te komen, wat hij ook deed. Toen we hem vroegen of hij ons vergeten was voor de aperitief, zei hij: “Sorry, wij mogen dat niet meer vragen van de baas, met die alcoholcontroles nemen de mensen geen aperitief meer, ze bestellen ineens een fles wijn waar ze mee aperitieven, die ze dan verder opdrinken bij het eten. Aan jullie de keuze Geen aperitief dus.

     

    Na de hoofdschotel hebben we graag een ‘Italian coffee’, U raadt het al, niet dus. Mijn vriend is een roker, hij tracht te stoppen. Hij is dus aan het afbouwen, maar bij warm eten lust hij nog wel een sigaartje. Hij moet dan na zijn hoofdschotel zijn jas gaan halen en buiten in de koude enkele haaltjes doen en halfweg zijn sigaartje wegsmijten en zijn koffie komen drinken, allemaal wreed plezant vindt U niet?

     

    Iemand had er iets op gevonden. Hij had een feest in een hotel, hij vroeg of hij kon overnachten na het feest, geen enkel probleem, hij had stevig gedronken. ‘s Morgens een licht ontbijt genomen, en met de auto naar huis, rond 10 uur in de voormiddag, want de kinderen kwamen hem verjaardag wensen. Alcoholcontrole, hij moest zijn auto laten staan en zijn kinderen bellen om hem te komen halen. De agenten hadden er alle begrip voor en de boete zou klein zijn.

     

    Ja man, we zijn allemaal 70 jaar, wat is het nu eigenlijk, mag er nog wat? Ik stel voor: vanaf 65 jaar een tolerantie in te voeren, waarbij we net iéts meer mogen. En nu volgt onze bedreiging, we laten enkele schotels komen thuis, we nemen onze beste wijn en doen wat we willen. En, we rijden jullie niet meer in de weg, weg met die oude knarren, maar ook de helft van de restaurants dicht, zoek het maar uit, we zijn in ons gat gebeten!

     

    Ik ben dik aan‘t zeveren, in de krant van 21 december stond: ‘In Zimbabwe mengen de mensen koeienmest in het weinig eten dat ze hebben om toch dat gevoel van voldaanheid nog eens te ervaren Ik ben beschaamd, ik ga dit blogje uitgommen…

     

    Tot gauw rocor

    10-01-2009 om 18:32 geschreven door Rocor


    >> Reageer (1)
    02-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijnen doktoor
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Kort geleden was ik in gezelschap, alleen als man (overleef het maar) van minstens acht vrouwen, en omdat mijn moeder mij altijd gezegd had: Roger, altijd met twee woorden spreken, en alleen spreken als men je iets vraagt, luisterde ik en zei niets, wat bangelijk moeilijk is voor mij. Want het gesprek ging over 'mijnen doktoor' en over hun ziekten. Ze leken er godver niet ziek uit, ze wilden aandacht ja, weten die nu anders niets? Leutig voor mij! Maar ik hield mij aan de regels, mondje dicht.


    Die dames waren allen om op te eten, zo mooi waren ze, maar ik stelde vast dat hun houdbaarheids -en versheidsdatum ruim overschreden was, ze zagen er nog zeer goed, dat wel, maar opeten neen dat zat er niet meer in. Zes van de tien konden ‘s nachts niet slapen, ze namen een ‘Stilnoct’ in. Een medicijn van 'mijnen doktoor', dat kon geen kwaad had hij gezegd. Een klein nadeel, u moet er een doktersbriefje voor hebben en dan kwam het duur uit, dus Roger oppassen geen slecht woord over 'hun doktoor,' dat was God de Vader.


    De andere vier namen een ‘Dafalgan’ in, volkomen onschadelijk zei 'mijnen doktoor' en de zorgen vielen zo van je af, en je sliep als een roos, zonder pijn of zorgen. Ja, zei Irène: de laatste tijd heb ik last van mijn maag ik ben naar mijnen doktoor geweest. Hij schreef ‘Motilium’ voor, laten smelten onder de tong drie maal daags, dat kon je gans je leven innemen, zonder problemen. En het hiélp zei Reentje, de bloedprocessie ging toch niet meer uit, zei ze, ik weet niet wat ze bedoelde.


    Allemaal, maar dan ook allemaal, namen ze een pil ‘Zokor’ in tegen hoge cholesterol. Iedereen had nu rond de 180, perfect had hunne doktoor gezegd, beter dan U alles ontzeggen van vet of pralinnekes. Een Zokor lost dat allemaal op. Een bloedverdunner was ook in, alle dagen te nemen met wat yoghurt, dan kreeg je geen geraaktheid, wat dat ook moge zijn.


    Ik werd hoe langer hoe zenuwachtiger. Irène had al een paar keren naar mij gekeken, zo van: En wat neemt U mijnheer? Ik antwoordde, maar met de gevolgen van dien. Ik zei :”Ne whisky cola mevrouw met ijs en citroen.” “Anders niets?” riepen ze in koor, “Wat komt u hier dan doen, gezonderik?” Ik zei dat ik zelfs geen blauwe pil nodig had, (die vanbinnen wit is), en die het leven nog aangenamer maakt. Maar dat zegt u niet in zo een gezelschap, wist ik nadien. Ik hoorde ze nog roepen “vuile opschepper!” Mijn moeder had gelijk, alleen praten als men je iets vraagt. Volgens mij hé, kunnen die allemaal met de helft van die pillen ook overleven, maar als ik beleefd mag vragen: spreek eens over iets anders dan jullie ziekten. Aandachtvragers!!


    Allemaal een gezonde.

    Tot gauw

    rocor

    02-01-2009 om 11:51 geschreven door Rocor


    >> Reageer (4)
    25-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eeuwige liefde
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    In mijn jeugd woonden we tussen de boeren, een speciale sfeer. Omdat ons Vader ook van boere afkomst was, kenden we iedereen, en kon ik die boerderijen binnen en buiten lopen. Ik was er thuis, een ongelooflijk goed gevoel, tussen al die harde werkers, en tussen de dieren, en ik mocht dan ook helpen bij het kalven, en biggen vangen. Een paard dat moest gedekt worden mocht ik bijwonen, ik hielp op het land om aardappelen te rooien, moest met de paarden rijden, hielp de oogst binnen doen. Kortom, echt leuk, het was soms hard werken, maar ja dat kon niet anders, ik vroeg mij niets af. Ik kon overal mee eten aan tafel en op het land, ik at spek met eieren, kop vlees, beuling, groenten en fruit.

     

    Zij noemde Elisabeth, hij noemde haar Liesje, hij was Petrus, ze waren kinderloos. Ze hielden veel van elkaar, ze waren altijd samen en keken elkaar veel in de ogen, zag ik. Ze leefden met en voor elkaar. Hun landerijen bevonden zich heel dicht bij de hoeve. Als hij op het land werkte en het was schaftijd blies zij op de koperen hoorn. Een afgesproken geluid, als hij dan thuis kwam gaf hij haar steevast een kus, fezelde iets in haar oor waarop ze lachte, en zei: “Zotte man, nu toch niet zeker” en ze keek dan naar mij. Hij schoof zijn voeten onder tafel en wachtte tot ik en Liesje op ons plaats zaten, sloeg een kruisteken, en eindigde steeds met “Heer zegen ons en ook deze spijzen die U milde hand ons geeft, door Christus onze Heer amen. Smakelijk!”

     

    Het eten begon met botermelk pap, gevolgd door aardappelen met bonen en een groot stuk goed gebakken varkensvlees met veel saus en eindigde met vers fruit. Alles van eigen bodem, een glas helder water uit de pomp put. We maakten een kruisteken en we gingen terug naar de akker, hij pikte de gerst en ik bond ze in busselen en we zetten ze in schoven, tot de hoorn opnieuw weerklonk. Als knaap keek ik naar die mensen op. Was dat nu de liefde? Ik vond dat zo mooi.

     

    Ik heb nooit zo een goed koppel meegemaakt, ze beminden elkaar, ze werkten hard, hadden leute, aten goed, kwamen vooruit, geloofden in God. Plots sloeg het noodlot toe, Petrus kreeg een longontsteking en was op 14 dagen dood en begraven. Elisabeth haar wereld stortte in, ze begon in zichzelf te praten, Petrus zijn werkvest bleef aan de nagel achter de deur hangen, zijn klompen schuurde ze alle dagen af, zoals ze altijd al gedaan had. Ze keek voortdurend naar de deur, ze verwachtte hem. Ze was schuw geworden. Ze praatte constant met hem, ze keek uren naar zijn foto, ze streek door mijn haar, maar herkende mij niet meer. Ze kwijnde gewoon weg, ze wilde bij Petrus zijn, wat haar op korte tijd lukte. Ik begreep toen wat eeuwige liefde was, en zeker liefde tot ter dood.

     

    Dit was mijn kerstverhaal.

     

    In wens Jullie allen gezondheid, geluk en veel liefde voor elkaar in 2009!

     

    TOT GAUW

    rocor

    25-12-2008 om 12:57 geschreven door Rocor


    >> Reageer (1)
    20-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mannen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De eerste jaren ja, maar nadien als de vurigheid wat weg is, hebt ge er niet anders dan last mee. Ik ben een Vrouw en ik kan mijn plan trekken, ik weet dat ik mooi ben, een vingerknip en ik heb nen andere. Jullie mannen denken altijd aan swaffelen(*), eigenlijk aan niets anders, jullie zijn allemaal dezelfde. Ik beken als vrouw, soms heb ik ook er behoefte aan, dat wel, maar onze regel word stilaan:  ander en beter.

     

    Ik houd mij aan de regels op de baan, dat macho gedrag met harde radio, wind me niet op. Integendeel, ik heb geduld, wat zeker van jullie niet kan gezegd worden. Ten andere, wees eens een beetje netjes, ruim jullie rommel op! Ik ben het beu alles achter jullie gat weg te doen, we zijn jullie slaafjes niet, denk daaraan.

     

    En misschien, moest ge wat ordelijker zijn, zouden jullie eens iets terugvinden, wij weten alles liggen in onze woning. Als ik zeg, haal de was eens boven moet ge niet  in de kleerkast kijken hé pummels maar in de badkamer. En doe het licht dan uit, want dat blijft altijd branden, als ik dat uit moet doen iedere keer achter jullie rug, dan kan ik beter alles zelf doen. Het enige dat jullie tegelijk kunnen is de gazet lezen en eten, aan sex denken samen met werken lukt zeker ook. Maar andere dingen tegelijk doen, daar kennen jullie niets van.

     

    Het moet eens gedaan van ‘eigt to five’ te werken en dan te denken dat ge gedaan hebt. Wordt eens wakker en zie wat wij allemaal na ons werk doen, hoort gij ons opscheppen, neen toch, wij doen het gewoon. Effe resumeren, de waarheid kwetst, maar zonder ons stuikt jullie wereldje in elkaar, de beste oplossing zou zijn: laat ons gewoon verder doen zoals we bezig zijn, en ieder in zijn waarde laten. We moeten wat bekennen, we kunnen ook niet zonder jullie. Dag binken.!!

     

    Tot gauw rocor

     

     

    (*) swaffelen is hét woord van 2008 geworden: Het laten slingeren van het mannelijk geslachtdeel, en er moedwillig tegen een project mee aantikken.

    20-12-2008 om 14:47 geschreven door Rocor


    >> Reageer (0)
    13-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hoe zou het zijn om een vrouw te zijn?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ik vraag het me soms af, maar al bij al ga ik maar blijven wat ik ben, een man. Het grote voordeel van man te zijn, wij verliezen geen tijd voor de spiegel. Als mijn klederen proper gewassen zijn is het goed voor mij. Ik zal me nooit herkleden, zoals vrouwen, die zich afvragen, gaat dit wel samen, moeten er lage botten bij of hoge, en past mijn schmink wel bij de kleur van mijn haar? Lange broek of rok? Ik gooi die broek weg als ze glanst, waarom zou ik dat nog bijhouden en alles in de kast proppen zeker? Ik weeg te veel, maar alle dagen op de weegschaal? No way! Wie mijn lijf niet kan zien, dat hij dan voor zich kijkt, geen stress aan mijn lijf voor die 10 kilo overgewicht, en veldsla en alles ‘light’ eten, niet voor deze jongen dus.

     

    Ik zie soms vrouwen parkeren en dan denk ik, die heeft haar rijbewijs afgekocht of gekregen? Er zijn er bij die rondjes rijden tot er een plaats is waar ze vooruit in kunnen rijden, en dat rijdt ook per auto. Ik vind het wel onrechtvaardig dat ik meer verdien dan een vrouw voor hetzelfde werk. Maar ergens is  dat hun eigen schuld, ze zijn 20 jaar te laat in gang geschoten. Ze zijn nu wel goed bezig, maar dat wil niet zeggen dat ze hun borstjes moeten vooruit steken en denken dat ze ons kunnen passeren hé, neem gerust jullie tijd.

     

    Beste vrouwen, geef toe, we zij handige binken. Als er iets kapot is, vraag het gewoon aan ons, we herstellen het. Geef ons dan een schouder klopje, verwen ons, en zeg dat we goed  zijn, meer moet dat niet zijn. Waar we echt goed in zijn, we kennen perfect onze baan. Als we ergens geweest zijn, rijden we er nadien blindelings naartoe. Daarom hebben ze nu de GPS uitgevonden, dat is wat gemakkelijker voor jullie, als ge ermee kunt werken natuurlijk, maar dat komt nog wel, als U iets moet weten daarover, vraag het ons ge moet niet bang zijn, we zullen jullie niet uitlachen.

     

    Jullie zeggen wel, ge moet dat niet in huis pakken ne vent, niets dan miserie! Maar zonder gaat ook niet, als was het maar om… ge weet wel. En daar kennen we alles van. ‘Och God’ hoor ik jullie denken.

     

    Tot gauw rocor

     

    NB Beste vrouwen, volgende week waag ik mij om jullie te bejubelen. Dat is dan met afleveringen, want wat zouden wij voorstellen zonder jullie? Graag een hint waar jullie goed in zijn!

    13-12-2008 om 16:41 geschreven door Rocor


    >> Reageer (2)
    06-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wij zijn echt de JA MAAR generatie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Wat er ook gezegd of voorgesteld wordt, of U akkoord bent of niet, er volgt steeds: JA…MAAR. Men moet niet met alles akkoord zijn, want ik ben de eerste om voor mijn mening uit te komen, maar laat het goede van een mens behouden blijven. Hoe goed die man of vrouw ook moge zijn in de discussie, ja maar, volgt er steeds achter. En het strafste is dan nog dat het negatieve met veel meer woorden uit de doeken word gedaan. Waarom niet gewoon zeggen van veldrijder Sven Nijs dat het een super sportman is, zonder die ja maar, waarom niet zeggen van ons land dat het nergens beter en mooier is, schoorvoetend toegeven, en dan jamaar, onze geneeskundige zorgen nergens beter, maar toch blijven neuten.

     

    Voor dat U kritiek over alles spuit: leg je hand op je hoofd en kijk wie er onder staat, wees een beetje fier op al het goede dat we hebben. Niemand is volmaakt, maar moet altijd het minder goede zo in de verf gezet worden? Ik vind van niet, van mijn favorieten en vrienden rondom mij niets dan lof. Met een vrolijke kijk over de dingen leeft men langer, dat is algemeen geweten. Natuurlijk zijn er mensen onder ons die het moeilijk hebben, maar dat zijn meestal niet de mensen die zeuren, die zeggen meestal, er zijn ergere dingen. Er zijn mensen die het nog slechter hebben dan ik, dat is pas optimist zijn, laat ons daar een voorbeeld aan nemen.

     

    We zijn maar een keer zeker van onze zaak, zowel mannen als vrouwen, dat is als we voor de pastoor staan en die vraagt: “Wilt U deze vrouw hier naast u, als U wettige echtgenote, in voor en tegenspoed?” Dan moeten we niet nadenken, dan schreeuwen we het uit, JA, en dan is het zonder die MAAR.

     

    Zou uw jonge bruid van toen nog Ja zeggen? Vraag het haar eens, als je durft. Die MAAR zult u erbij moeten nemen en die zal lang zijn na al die jaren. Misschien gelooft U nog in Sinterklaas?

     

    Ik vrees het ergste voor mezelf.

     

    TOT gauw rocor

    06-12-2008 om 00:00 geschreven door Rocor


    >> Reageer (0)


    Inhoud blog
  • Vrouw en kinderen
  • We leven nog in de tijd van toen
  • De buitendeur
  • Rook je?
  • Op een terras
  • Wat is de waarheid?
  • Krijgsgevangene
  • We hebben alles al?
  • Terug van weg geweest
  • Het huis van verderf
  • OELEE…… OELA !!
  • Wie wordt het best betaald?
  • Een depressie
  • Sluikafval is niet meer van deze tijd
  • Hebt ge uw gsm bij?
  • Visputperikelen: Foefelarij op hoog niveau
  • De kleren maken de man
  • De nieuwe woorden van het jaar 2010
  • Waarom doen mensen zo onverschillig?
  • Van wie is wie?
  • Wat zegt U?
  • GRTS
  • Geld stinkt, geld maakt niet gelukkig
  • Ze weende
  • Ik kan er niet aan wennen
  • Geen ongewenste intimiteiten
  • Ne schonen ouden dag
  • Beste beproefden
  • De nieuwe man
  • Voor de goeie he!
  • Vooraan in de rij gestaan
  • Dat is geen vriendelijke, zegt men
  • Ik weet het niet meer
  • Emotioneel zijn, toch maar oppassen...
  • Allemaal Beestjes
  • Bladzijde 69
  • Muziek?
  • In de naam van de Vader
  • Facebook?
  • Ik ben het vergeten
  • Het is tegen mijne winkel
  • SCHRANSEN
  • Niet flauw doen he
  • Als mannen liefde zeggen?
  • Hoe trek ik de aandacht van mannen?
  • Het doet meer kwaad dan goed?
  • Vader, U schrijft fouten!
  • Ik draag de broek
  • Verhuizen?
  • Mooie oudere mensen
  • Wanneer is het laatste woord gezegd?
  • "Moeder ik zie hem graag", zei ze
  • Ra,Ra
  • Eens gaan eten met vrienden
  • Het moeder instinkt
  • Kan er een glimlachje af?
  • Op school sparen bij den ASLK
  • Oef
  • Het luierikje uithangen aan zee
  • Houdt een mens zijn leven op als zijn partner wegvalt?
  • Ge ziet het niet, ge voelt het niet, maar misschien is het er wel
  • Wat moet een mens dan?
  • Boer zoekt werkvolk
  • Sparen? U bent zot!
  • Op de Sinksenfoor
  • Oneerlijk vind ik dat
  • Waarom zijn vrouwen zo ijdel?
  • Het zal je vriend maar wezen
  • Een pint gaan pakken, op de Beverse markt nog wel
  • Veur wanneer ist?
  • Moeten we nu eigenlijk allemaal super kinderen hebben?
  • Als ge kranten...
  • Een date
  • Komt ge er?
  • Ik ben op oorlogspad
  • Het zal gaan tijd worden
  • Ritsen
  • Alles zo natuurlijk mogelijk
  • Het is toch niet te geloven
  • Er waren eens...
  • Eenzaam
  • Heeft U een huisdier?
  • Sooi
  • Met een baksteen in de maag
  • Zoveel schoonheid heb ik nooit gezien!
  • Zijn wij nu zo verwend?
  • Salomonsoordeel
  • Een kruisteken maken
  • Na zoveel jaren
  • We zitten dik in de shit
  • Wat is het nu eigenlijk
  • Mijnen doktoor
  • Eeuwige liefde
  • Mannen
  • Hoe zou het zijn om een vrouw te zijn?
  • Wij zijn echt de JA MAAR generatie
  • Dat wist ik niet
  • De giechelende GSM'ers
  • OP de gezondheid
  • Een vriend ontmoet
  • Belastingen
  • Respect
  • Camera's: hier ziet men U
  • Moeten wij mannen ons zorgen maken?
  • Ik ben nen dikke egoïst
  • Wat verstaat U onder gelukkig zijn, of geluk hebben?
  • Het hoeft niet meer voor mij
  • Een tik geven?
  • Papa, ik heb een nieuw vriendje
  • Geluk
  • Ik hoop het niet
  • Gezond ja ja
  • Tweemaal nadenken voor U iets zegt
  • Een palmboom is en blijft een palmboom
  • Ik heb het gehoord bij mijn kapper
  • Ik word danig ongerust, zeg maar paniekerig
  • Moet het nu altijd groots zijn
  • Bommen? Het kan ook anders!
  • Ik heb er geen tijd voor!
  • Een dagje Parijs
  • Laat hem slapen, laat hem rusten
  • Hoelang zal het nog mogelijk zijn?
  • We denken meer aan onszelf
  • Ik heb ook mijn gevoelens he
  • Ik kom in opstand
  • Onze kolonie de Kongo
  • Vogels vangen
  • Het is wat u er zelf van maakt
  • Tis nu wel efkens anders
  • Toen waren we nog met negen
  • Het is perfect mogelijk zegt men
  • Oma kunt ge mijn jeansbroek eens afdoen?
  • Een dief met een hart?
  • Hoe ver mag men gaan voor U echt kwaad wordt?
  • Overlevers
  • Het kon mij niet overkomen
  • Ne koffie gaan drinken
  • Kinderen en kleinkinderen
  • De GPS
  • Ik zou eens graag op de lotto zijn!
  • Onze lieven Heer zijnen hof!
  • Den beenhouwer
  • Het is wel geweest
  • Wat zou U doen? Graag antwoord, 8 seconden vanaf nu, zou Herman Van Molle zeggen!
  • Ooit gemist?
  • Is het zonde?
  • Zeg niet te gauw t'is weer een vrouw!
  • Hoor wie klopt daar?
  • Schoenmaker blijf bij je leest !!
  • Ik heb een unieke DAME ontmoet
  • Eén bezoek per jaar?
  • Gelooft U in het hiernamaals?
  • Hoe word je vrienden?
  • Bomma's met agenda's
  • Waar men gaat langs Vlaamse wegen
  • Hoelang zou het nog goed blijven?
  • Koester wat je hebt
  • Omaatje lief! Uw kind, Uw kleinkind!
  • Uw profiel!
  • Waar stoort u zich aan?
  • Liefdesverdriet
  • Op vakantie in Spanje rond Pasen!
  • Beste gezondheidszorg ter wereld
  • Ik ben zo fier als ne kapotte gieter!
  • Soixante neuf?
  • Ik zat bij den doktoor
  • Mo vent toch !!
  • Aan zee met de kinderen en klein kinderen in Middelkerke!!
  • Ik hield mijn hart vast
  • Doe ook eens iets voor een ander
  • Op pensioen gaan!!!
  • Groot huisvuil in de gemeente is altijd een bron van verbeelding
  • Ruzie maken
  • Gebruiksaanwijzing ?!?
  • Ik heb niets om aan te doen!!
  • Grote kuis
  • Ik zat in de wachtkamer in Elisabethstad in Congo
  • Hebt u ook last van overgewicht?
  • Met 5 man bij de beenhouwer
  • Een draagmoeder zegt U
  • De gastronomie is de seksualiteit van de derde leeftijd
  • Waardig ouder worden
  • Hij is positief bevonden?
  • Toen men nog schoofzakken maakte
  • Trouwfeest
  • Wat mij altijd verwonderd
  • Bloed geven
  • Rijstpap eten
  • Liefde is voor alle leeftijden.
  • Ik moest stoppen aan het zebrapad
  • Welkom


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!