Ongelooflijk mooi, zo twee aanstaande jonge moedertjes. Ze zaten op een terras naast mij, ik kon dus naar hun buikje kijken, hun handen rusten op hun gespannen kleed en op de lang verwachte, het was al duidelijk zichtbaar. Ze waren schat ik rond de 30 jaar, zeg maar de vrouw op zijn mooist. Wat in deze tijd opvallend is, is dat kinderen niet meer worden geboren als de moeder twintig jaar is, maar 10 jaar later, rond hun dertigste. Eigenlijk vind ik dat beter, dan is al men een beetje zekerder van zijn toekomst, en ook van de papa 's.

Vroeger droegen de toekomstige mama 's ruime klederen zodat men soms twijfelde. Is ze verdikt of…in positie? Nu is het een spannend 'rekkleedje' dat zich aanpast aan de groei van het kind en daarmee worden alle twijfels weggenomen. Iedereen mag hun buikje zien, ze pronken er zelfs mee. "Ze is in positie", zei men vroeger. Wat een raar woord. "Ze is in verwachting van een kind", dat is Nederlands op zijn best, vind U niet?

"U draagt uw kind heel hoog, bij mij drukt hij op mijn blaas en moet ik constant gaan." "Veur wanneer is t’ bij U?" "Eind september", zei het hoogdragende moedertje. "Maar weet ge wat ik de laatste tijd heb, mijn smaak is op de dool, ik kan bij wijze van spreken een crème glacé met vlees eten, ik hoop dat het zo niet blijft." "Wanneer is het bij U verwekt?", zeiden ze giechelend tegen elkaar. "Bij ons moesten we de wekker zetten, het was soms midden in de nacht als de eitjes op stap gingen en dan moesten we onze hormonen klaarhouden, ze hielden er geen rekening mede dat we moesten gaan werken. Soms was het tegen ons goesting, maar na een tijdje gingen we er tegenaan, volop genietend, met die herinnering gaan we gans ons leven lachen." Zo gingen ze maar door, soms teder naar hun buikje kijkend, terwijl ze er zachtjes tegen praten.

Ze stonden op wensten elkaar succes, en lieten mij achter. Ik dacht eraan hoe het toen was, 50 jaar terug. Het was toen met dezelfde verwachtingen, want ons kinderen hebben nu zelf al kinderen en misschien hebben we nog tijd over om de derde generatie te mogen meemaken, dat zou pas een belevenis zijn!

TOT gauw, ik laat wel iets weten.

groetjes,

rocor

05-06-2009 om 16:37 geschreven door Rocor

We zijn er goed aan bezig, al vanaf ze niet meer in hun pamper doen moeten ze al denken aan wat ze later willen worden. Zeker geen bouwvakker, of dokwerker, al is boer worden de laatste tijd wat opgewaardeerd. In de kleuterschool moeten ze minstens kunnen lezen en ook al een kleine computer hebben. Ook aan sport moet er gedaan worden, liefst tennis, daar word ge rijk en beroemd van. Tussendoor kan het kind toch naar de muziekschool viool -of pianolessen volgen, dat staat chique.

'Helikopter Ouders', ik had er nog nooit van gehoord, die controleren hun kinderen tot het uiterste. Ik denk dat ze in de toekomst een chip laten inplanten, zodat ze de kinderen kunnen volgen op het scherm van hun GSM. Nu bellen ze gans de dag, waar bent U? Wat bent U aan het doen? De vriendjes of vriendinnetjes worden door de ouders gekozen. Zo een overbezorgde jeugd lijkt niet op mijn jeugd, maar ons moeder was ook bezorgd, want ze gaf ons een kruisje op ons voorhoofd. We kregen ook een appel mee en ze zei "We eten om 5 uur, zie dat ge er zijt, en goed opletten in de klas hé!" Als de Meester niet content was over mij, kreeg ik thuis nog een pandoering bij, mijn mening werd niet gevraagd. Nu komen de ouders naar de school. Ook voor een ruw gebaar of als een slecht rapport wordt meegegeven, dan moet de onderwijzer zich verantwoorden, want "onze Sven doet zoiets niet!"

Maar het kunnen toch allemaal geen geleerden zijn hé. Oké, de tijden veranderen, maar laat kinderen kind zijn. Eén ding moeten ze precies niet van hun Ouders leren: seks, dat kennen ze allemaal, en ze beginnen er dedju vroeg aan, vind u niet?

Tot gauw

rocor

29-05-2009 om 18:03 geschreven door Rocor

…op de voorpagina bekijkt vind ik dat een ramp. Als ge het nieuws bekijkt, op televisie, is dat een sein om in je hof een atoom schuilkelder te laten ingraven. Zo afschuwelijk van moorden en oorlog, ruzie, kinderporno, verkeersongevallen, branden, aanslagen, diefstallen, moet ik nog verder gaan? Er zijn ook nog rampen en crisissen als U wil. Ik word daar ziek van.

Soms, maar dat is uiterst zeldzaam, iets plezierig, zoals het olifantje 'Baby K' in de Zoo van Antwerpen. Mijn krant, GVA, heeft het record tot vijf keer de voorpagina halen, dat is straf voor een olifantje, bladzijden vol, aangenaam om volgen. 27500 mensen wilden dat lelijkaardje zien. Zo een lief diertje en de burgemeester is peter, dat vind ik nog eens nieuws brengen.

De politiekers hebben daar geen tijd voor, die moeten smerig doen tegen elkaar. Ik weet het niet goed meer, zo juist voor de verkiezingen. Ik ben al 50 jaar trouw aan mijn partij, nu ben ik zo ontgoocheld in die knapen. Als er geen politieker bij mij thuis komt om mij te overtuigen geef ik het op, ik heb zelfs zin om niet te gaan stemmen. Ik die altijd vond dat iemand die niet ging stemmen iemand was zonder mening, zo ver is het gekomen met mij.

Ik wil een neutrale, wijze raad die de problemen aanpakt, die er nu al zijn. Gewoon hard en rechtvaardig, geen partijen, aan het loon van een geschoolde eerste graad beginnen, eerste taak, justitie, durft dat niemand?

Verontschuldig mij, ik was afgeweken. Vind U ook niet dat bij ieder nieuws toch eens iets leuks mag zijn, en eens wat over ons mooi land waar ik fier op ben, want het is lente en het kriebelt.

Tot gauw

rocor

23-05-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

We bezochten Amsterdam, een mooie stad, veel te bezoeken en vol verrassingen. Toen mijn vrouw ging winkelen hoefde ik niet mee te gaan, ze had alleen mijn bankkaart nodig. “Ga een pint drinken”, zei ze. In Holland een pint drinken, laat me niet lachen. Enfin, ik een herberg binnen, het was er proper en netjes, ik vroeg ‘een bakkie koffie’.

Toen ik eens rondkeek, zag ik mensen van alle leeftijden, op mijn tafel stond een palletje waar we vroeger pingpong mee speelden. Er stond iets opgeschreven dat vanuit mijn kijkrichting ondersteboven stond. U kent dat wel, zo een houten palletje, maar ik zag geen speeltafels staan, dus ik lette er verder niet op. Plots kwam er een Amsterdamse schone naar mij, U weet hoe oud ik ben, maar dit ter zijde. Ze kwam aan mijn tafel zitten. “Ik mot die jonge gozers niet!”, zei ze, “…en U lijkt me wel een aangename vent!”, ze kwam mij nogal vrijpostig over.

Ze had een mooi figuur, ze etaleerde haar twee vooraanstaande figuren met een buitengewoon ruim en diep inzicht. Ik keek al eens ongerust naar buiten of mijn vrouw me niet kon verlossen, maar die was zich van geen kwaad bewust en winkelde rustig verder. Ze werkte voor ‘HET LEGER DES GEILS’, zei ze. Toen begreep ik het, ze wilde met mij een geile namiddag doorbrengen en toen ik haar vroeg wat haar op die gedachte had gebracht en waarom ze mij had uitgekozen nam ze het palletje van mijn tafel, draaide het om en ik las ‘IK ZOEK EEN DATE M/V’. Toen werd mij alles duidelijk, ik had mijzelf aangeboden.

Mijn vrienden lachen me nu nog uit, mijn vrouw zei nog: “U kunt ge ook nooit eens alleen laten hé, ik ben een paar uur weg en dat zit al bij een ander.” “Was het een vrouw of een man?”, vroegen die lachers nog, “Hebt ge wel goed gekeken?” Toen was het hek volledig van de (amster) DAM, of was dat die Amsterdamse humor die nooit verloren gaat?

Tot Gauw

rocor

15-05-2009 om 15:33 geschreven door Rocor

…zei mijn vrouw, we moesten ons klein geld samenschrapen om een consummatie te betalen, soms is dat eens nodig om dat koperen geld uit je beugel te verwijderen. Hebt U dat ook, er moet wat betaald worden en binnen de kortste keren heb ik dat omgerekend in die oude Belgische franken. En dan weet ik maar of het duur is of goedkoop, alhoewel, dat bestaat niet meer, dat woord ‘goedkoop’.

Die centen achter de komma tellen precies niet meer mee, dat heeft geen waarde, maar pas op, dat tikt wel aan hé. Eerlijk gezegd, ik blijf dat maar omrekenen en zeker als het grote bedragen zijn. Heel zelden staat het er nog eens bij in franken en dan ben ik altijd geïnteresseerd. Onlangs was er een laptop die 1000 euro kostte, dat is maar 40.000 frank reken ik dan maal vier en maal tien rappekes. Die ‘3399’ achter de komma maakt nog wel veel geld uit hé, of telt 339.9 frank niet meer voor U? Ik ga het nooit gewoon worden, mijn kleinkinderen kennen er alles van, zeker als het om hun wekelijkse pree gaat, dan moet het juist zijn ook achter de komma, de opuitegaards.

Toen ik mijn eerste loon kreeg, verdiende ik 6.2 frank per uur, een bouwgrond van 10 meter op 40 meter, kostte toen 1000 euro, gelooft gij dat nu? Daar hebt ge nu een laptop voor! En gij vindt dat het niet moeilijk is voor ons op 70 jaar om dat allemaal te begrijpen? Ik ga dat blijven doen om de waarde te schatten. Het voornaamste is dat een mens maar toekomt om zijn gewone leven verder te zetten, meer moet dat niet zijn, zolang ze hierboven er maar geen punt achter zetten in plaats van een komma is alles goed zo.

Tot gauw

rocor

09-05-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

Ja, en ik meen het, ik sla ze de kop in die smerige ondankbare kat. De kat waar ik gans het jaar vlees voor koop. Laat een klein geschil geen goede verstandhouding verwonden, dat besef ik, maar nu is ze te ver gegaan, dat is erover, ze gaat het aan de lijve ondervinden. Ik spaar een stukje van mijn dagelijks vlees of vis om madam te plezieren, ik snijd het ook nog in stukjes om het haar makkelijk te maken. Het is een zwerfkat, een mooi beest, maar nu is de liefde uit. Ze kan haar dagelijks kommetje melk vergeten, mijn vrouw zegt dan: “Doe de graatjes wat uit de vis, en warm die melk een beetje op.”

‘Wind U niet op’, zult U denken, wat kan er gebeurt zijn om zulke moordachtige plannen te hebben? Ze gaat er aan of anders ga ik ze vangen en voer haar tot op een boerderij, dan kan ze haar plan trekken. Dan zijn vogels nogal wat dankbaarder en ge krijgt er voor iets in de plaats, iedere morgen breek ik het oud brood in stukjes, de buren brengen hun brood ook, doe er wat randjes van kaas bij en nog wat vogelzaad, een gans bord vol. Iedere morgen is het feest, ook in de winter. Ze vliegen af en aan, een bonte mengeling van mussen, meesjes, merels, 2 eksters, Turkse tortels, ook een roodborstje, en een lijster.

Wat een plezier om dat te zien, ze hebben soms ruzie, maar zolang er eten is, is er vreugde en worden we beloont met de mooiste aria’s, ze doen het uit dankbaarheid. Het meest aangename is als een merel of lijster of een mees haar nest maakt in je hof en heel dicht bij je, haar jongen grootbrengt en constant af en aan vliegt met voer en insecten tot ge het gepiep hoort van de jongen. Bij het verlaten van het nest begeleid ik ze tot ze zelfstandig kunnen vliegen. Wie heeft daar een stokje voorgestoken? Juist ja. Toen ik in de hof kwam, had ons katje nog een piepend vogeltje in haar bek, de vuile moordenaar. Ze verdween onder de struiken omvlogen door de luid krijsende vader en moeder merel, het ging door merg en been.

Oordeel zelf, dat beest wordt door ons verwend, heeft niets tekort, wat doet dat beest? Juist geboren vogeltjes zonder veren uit hun wieg halen en opeten. Als dat niet smerig is, ik ben razend, ze komt er niet meer in, wat zou ze zelf voelen moest ik haar jong verzuipen of zo.

Wat zegt Simonne? Rocor nog nooit gehoord van overleven en instinct, laat dat beest haar leven leiden, U doet dat toch ook?

Weet ge wat ze kan vanaf nu, haar melk koud uitlikken. Ik warm ze niet meer op, wat denkt dat smerig beest wel!

Tot later

rocor

01-05-2009 om 17:00 geschreven door Rocor

Het is april en de zon is daar. Dat doet toch wat aan een mens, vindt u niet? Ja zeg, altijd regenen, maanden aan een stuk, daarbij nog alle media die U maar voorhouden hoe slecht het wel gaat, het woord crisis is dagelijks tientallen keren te horen, een mens zou voor minder een zwartkijker worden. Wat ik wel vaststel, is dat de winkelstraten nog altijd vol mensen lopen, restaurants waar u moet reserveren, een bestelde auto waar ge op moet wachten.

Ik vermoed dat de mensen denken ‘Ha crisis, we hebben wat geld, we gaan ervan profiteren. Wel wat uitzien, maar hetgeen we hebben kunnen ze ons niet meer afpakken.’ Ik heb mij ook al wat voorzien, ik heb 10 kroppen sla geplant, 12 bloemkolen en 20 tomaten planten gezet, ook wat kervel en komkommer. Ge weet toch maar nooit.

De mooie sierhoven gaan verdwijnen, binnenkort staan er terug aardappelen in de voortuin in de plaats van buxus en bloemen. We gaan terug kippen houden en konijnen, ja lach maar, ik weet nog in den oorlog kwamen de stadsbewoners bij ons om melk en aardappelen. Er waren toen ook geen dikke mensen, iedereen mooi slank, geen doktoors meer nodig.

Geloof me, de tijd van de ajuinsaus en de pekelharing komt angstig dichterbij. Begin maar al te hamsteren, sla je voorraad suiker en zout maar op, sla alles op in blik. Eieren en puree gaan terug de hoofdschotel worden, ha ge lacht, ge zult niet blijven lachen. De ouderen zeggen: “Wij hebben het gehad, maar onze kinderen en kleinkinderen, dat is het ergste.”

Wat is het, gaan we in een hoek zitten en klagen of gaan we er tegenaan, de zwakkeren moeten er vantussen? Neen, elkaar helpen zeker, en zorgen dat onze kinderen het goed hebben. Het is misschien een les, zeker voor de jeugd, die alles zo vanzelfsprekend vinden, ‘veel’ is tegenwoordig ‘niet genoeg’ meer.

Dat tijden op zo een korte tijd kunnen veranderen.

Tot gauw 

rocor

24-04-2009 om 14:10 geschreven door Rocor

Ik stond voor de brug, niet van Willebroek maar in Temse, aan te schuiven omdat er werken aan de gang zijn om de brug te dubbelen. Langs de zijstraten stonden automobilisten die ertussen wilden, hoe zou U zelf zijn. Sinds Nederland en van Daele het woord RITSEN hebben ingebracht zou men nu zonder problemen moeten kunnen invoegen. En ja, geloof me, het werkt uitstekend, en de file wordt er niet langer door.

Om de beurt wordt er dan een auto tussen gelaten en dat gaat vlotjes, toch in Holland, ondervind ik. Bij ons wilt men dat godver niet snappen en gaat men nog altijd van het principe uit: ‘eerst is eerst en achter mij bent U het.’ Weet u, mensen luisteren alleen als ge in hun geldbeugel zit, het bewijs is geleverd, en ik kan het weten. Ik ben op de baan, vroeger was het derde vak voor de snelvliegers, nu word ge niet meer voorbij gereden, alleen nog van mensen die ze van de baan moesten plukken, want geld dat het kost! En spijtig geld, als ge een PV krijgt!

Er wordt minder de middenvinger opgestoken. Als ik op het snelste rijvak ben tegen 120 km per uur en men wil dan nog voorbij, zet ik mij onmiddellijk rechts en versnel nog en beetje tot 125 km per uur. Als hij dan nog voorbij wil, oke voor mij niet gelaten. Het mag niet wat ik doe, ik weet het, maar waarom wil men nog voorbij als ge al op de hoogste snelheid bent? Ik moet niet opscheppen als ge alle dagen in het drukke verkeer bent en ge moet U houden aan 30 en 50 en 70 en 90 en 120 km per uur. Dan mag U blij zijn dat ge maar eens in de maand in de prijzen valt.

Als U mij tegenkomt op de weg laat me ertussen hé, ik ben haastig.

Tot ritsen…Tot gauw  

rocor

18-04-2009 om 11:34 geschreven door Rocor

…maar met grijs haar rondlopen als vrouw als ge nog geen 50 jaar bent, dat kunt ge toch niet menen. Het gebeurt toch, maar reken dan dames, dat mannen U tien jaar ouder schatten. Als dat U niet deert doe dan maar, het is misschien van de zorgen dat U pluimen grijs zijn. Ik heb geen pluimen meer, maar het is mode, sexy kale mannen met een stoppelbaard, het is dat ge het maar weet.

Hetzelfde met vrouwen die rimpels hebben, dat komt omdat ze hun voorhoofd te veel te fronsen als ze nadenken. Ze zijn dus verstandig en hebben ervaring op alle gebied. Grijs is nu in, zie naar de auto’s. Op tien auto’s zijn er zeven bij waarvan er vijf grijs zijn en twee zwart. Het staat chic, ge ziet er geen vuil op, maar ik mis toch al eens een knalgele, een blitse rode. Met dat stomme grijs in dit grijze weer.

Voor mijn werk ben ik in de bouw, wat zie ik? Vloeren grijs of zwart, parket die vroeger altijd bruin was, geurend naar boenwas, nu gegrijsd. Opritten, voetpaden, zelfs in de leefruimten grijze gepolierde beton, de muren grijs of iets dat er op lijkt. Maar mensen toch, ge zou er zelf somber en grijs van worden.

Ik was ooit in de Kongo, wat U daar zag aan kleuren was een streling voor het oog. Lange gekleurde doeken met bloemen rond hun prachtige lichaam geplooid. In die ongelooflijke natuur zag ik opgewekte mensen in regenboog kleuren en tam tam geluiden op de achtergrond, en niet wetende wat de dag nadien hen zou brengen. Ik noemde dat het paardenmolen gevoel, op en neer gaand, muziek en kleuren, ronddraaiend zonder zorgen.

Ach ja, mijn auto is cubanietzilver en binnenin siërragrijs. Mijn volgende zal een blauwe zijn, zoals in mijn jeugd. Er reden toen Ford Mustangs rond in bleu, en ook blauwe Harley-Davidsons moto’s, als dat niet cool was!

Allee zeg, laat er ons terug wat kleur inbrengen!

Tot gauw

rocor

10-04-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

Sinds een tijdje heb ik vliegangst, ze krijgen mij niet meer in zo een vliegende doodskist. Ik hoor U al komen: ‘ja maar er sterven meer mensen op de baan!’ Wel, ik rij daar ook op, vandaar dat mijn overlevingskans om 85 jaar te worden heel klein wordt. Ik zit niet meer op mijn gemak in een vliegtuig, naar Spanje is maar een paar uur vliegen, dan wordt er zelfs niet meer in de handen geklapt bij aankomst. Ik ga dan rechtstaan en klap heel hard in mijn handen. Waarom zult U zich afvragen, omdat ik blij ben dat ik het overleeft heb.

Ik heb al horen zeggen dat die piloten al eens een airhostes laten vliegen. Als ze samen met dat mooi kind eens willen vliegen, ze dat dan op de grond doen of in een bed, maar niet terwijl ik zwetend en angstig naar Spanje wil. Nog zoiets, dat drama in Nederland, piloten met zoveel ervaring zien die niet als hun hoogtemeter kapot is? Ik wil jullie niet bang maken hé. Wist U dat een duif waarvan er tientallen in mijn hof zitten, als die in die straal motoren terecht komen het ding met een paar honderd mensen aan boord tegen de grond smakt?

Het schoonste van al: iedereen lacht mij uit. ‘De Roger vliegangst hoe kan dat, hij heeft 30 parachute sprongen achter de rug en is van niets bang, oud paracommando.’ Maar echt waar, ik ben er niet meer gerust in, laat ik het zo zeggen. Ik bid terwijl ik vlieg, onze lieven heer zal zeggen tegen zijn moeder: “Hij gaat weer eens op vakantie met de vlieger, hij is er weer, doe mij een plezier en laat zijn vliegtuig in een paar luchtzakken terecht komen, de komediant.”

Onlangs waren wij in Leeds, mijn vrouw heeft last van luchtziekte en had een flesje water bij en een doosje met pilletjes. Die moest ze, in het bijzijn van een inchecker innemen met een slokje water. Ze moest het water achterlaten samen met gans haar doos pilletjes. Als die controleurs al zo bang zijn, wat denkt U dan wat ik ben, in hun zogezegde veilige kist, niet zeveren hé.

Vrienden van ons maakten eens een vlucht mee terwijl er onweer was, nooit vliegen ze nog. Iedereen bad luid op, dat alles maakt mij nu nerveus, maar men zegt dat ik mij zorgen maak om wat inbeelding. Ik zal het maar geloven, en dat parachute springen is wel 50 jaar geleden hé, als ik nog eens vlieg naar Spanje vraag ik een valscherm.

Steunt U mij als we elkaar zien binnenkort op Zaventem?

Dank U.

Tot gauw  rocor

03-04-2009 om 14:31 geschreven door Rocor

...twee kindjes met het syndroom van down. Ze deden hun eerste communie bij ons in de kapel omdat het in de grote kerk te druk was voor hem en zijn vriendinnetje. Ze waren 7 en 8 jaar. Alle aanwezigen waren familie en vrienden, de kindjes waren mooi in hun nieuwe kleren en dat lieten ze duidelijk merken, ze waren opgewonden en blij. Iedereen kreeg een handje en een kusje. Toen ze vooraan moesten komen voor hun inzegening heb ik nog nooit zo een gelukkige kinderen gezien, de echtheid van dat koppeltje sprak boekdelen.

De ontroering bij de mensen hoe die kinderen in hun eenvoud dat grote gebeuren beleefden, was zo puur en menig traan werd weggepinkt. De priester die de ceremonie uitvoerde deed dat schitterend en met veel geduld, het was niet gemakkelijk om de aandacht van de twee kinderen bij het gebeuren te houden. Halfweg de ceremonie draaide één van de kinderen zich om en riep: “Mama!” En zwaaide even, eenvoudig en welgemeend.

Zulke kinderen doen er langer over om iets te leren maar lief en vrolijk zijn is een gave, het is hen aangeboren. Ze kunnen een voorbeeld zijn met hun opgewektheid. Voor de ouders die zo een kind hebben zullen er moeilijke dagen bij zijn, maar ik zag in de kapel wat een ongelooflijke binding ze met hun kind hebben. Ik bewonder die mensen, het vergt heel veel van een echtpaar met zo een zorgenkind. Maar vraag het hen zelf, ze zouden het kind nooit willen missen, en als koppel zien ze elkaar ook liever, het bind hen meer dan ooit. Ze trachten constant om hun kind op een hoger peil te tillen, met enorm veel geduld.

In al hun kleine of grote beslissingen moeten ze met het kind rekening houden of het wel kan. Wat ook eigen is aan die kinderen, ze aanvaarden je of niet. Toen ze uit de kapel kwamen door een haag van familie en vrienden zag de jongen me plots. Hij kwam naar mij toegelopen en gaf me een natte zoen op mijn kaak. Nog nooit heb ik zo een oprechte kinderliefde gezien, dat vergeet een mens nooit. Ik was zeer vereerd en ontroerd want ik mocht me bij zijn vrienden rekenen.

Tot gauw 

rocor

27-03-2009 om 12:54 geschreven door Rocor

Het moet verschrikkelijk zijn om alleen achter te blijven als je levenspartner wegvalt, na vele jaren samen alles te hebben gedeeld in vreugde en soms ook tegenspoed. Uw kinderen zijn het huis uit, U bent alleen om alles te doen. Vroeger had ieder zijn taken, hij den hof, uzelf binnen huis, hij liep dan eens binnen voor een koffie en een babbel. Als ge nu dan eens zin hebt om niets te doen, blijft alles staan. Je kinderen helpen je wel, maar die hebben ook hun gezin.

Nu zit U alleen aan tafel, zonder babbel, wat starend in de hof, je voelt je eenzaam. U hebt niets te kort, alleen liefde mist U, het huis is afbetaald en U hebt wat geld. Je hebt wel vrienden en vriendinnen, maar dat thuiskomen ‘s avonds in dat veel te grote huis is nog het ergste. U wordt wel uitgenodigd op feestjes, maar U voelt zich niet lekker als ge naar huis gaat. Men geeft U drie dikke zoenen en weer bent U alleen. Vroeger kon ge uw man al eens verwensen, nu denkt U: was hij maar hier om in slaap te vallen in zijn armen.

Maar U bent nog mooi en na jaren denkt U wel eens aan een andere man, en aan seks. Getrouwde mannen genoeg die zin hebben in een avonduurtje, maar dat is geen oplossing, toch niet voor lang. Nog iemand anders nemen, op uw leeftijd? In het begin lijkt dat aangenaam, maar ze brengen ook hun kwalen mee, en doen niets anders dan zeggen hoe goed ze wel zijn, en het gevoel uw eigen goesting te kunnen doen geeft U toch vrijheid.

Onlangs zei een man die ook zijn vrouw al jaren had verloren: “Een vrouw is welkom maar zonder valies, alleen met haar handtas. We praten en eten wat, we laten ons eens goed gaan, meer moet dat voor mij niet meer zijn en dan is het tot de volgende keer.” Een vrouw zei: “Ik heb een LAT relatie, ‘living apart together’, ofwel een WOB relatie, Wippen Ontbijten en Buiten. Het is geen vastigheid, maar mijn kinderen willen niet dat ik iemand in huis neem. Ze hebben er geen zaken mee, maar ze laten het toch maar mooi uitschijnen.”

Zomaar een vriend hebben als vrouw en een vriendin hebben als man, kan dat niet? Een soulmate die niet belust op seks, die naar je kan luisteren in wanhopige dagen, waar je gewoon alles tegen kunt zeggen, en waarbij je uw gsm eens kunt nemen en bellen als het echt niet meer gaat, zou dat geen verschil maken in je eenzaamheid? Gewoon doen waar je zin in hebt, lachen en alles op je laten afkomen en genieten van het leven zal nog het beste zijn, hopelijk in alle gezondheid.

Tot gauw rocor

21-03-2009 om 10:53 geschreven door Rocor

Nen hond bijvoorbeeld? Ik moet uitzien wat ik schrijf, dat ligt zo gevoelig voor mensen die van dieren houden. Zelf heb ik altijd dieren gehad, zeker als de kinderen nog thuis waren. Hoe bizar het ook klinkt, soms hoor ik zeggen: “Als ik ooit alleen kom te staan dan schaf ik mij een hondje aan”, gezegd van vrouwen, oudere natuurlijk.

U weet niet waar u aan begint, zo een mormel dat jankt, dat doet zijn behoefte in huis, moet overal mee, moet op U schoot en soms in je bed, loopt altijd achter je gat. U kunt niet meer op reis, U mag niet meer in het restaurant, alles hangt vol haren. Maar … De voordelen, de vriendschap die u er van krijgt, zo een beestje kan U op den duur niet meer missen. U praat ertegen, het gevoel dat U niet alleen bent, U kunt terug voor iets zorgen, het vlijt zich tegen U aan, als ge er aan begint is het niet meer te missen.

Onlangs waren we op een receptie. Er was ook een zaakvoerder met enkele medewerksters, bij een van de jonge dames hing een tas om haar hals met een opening bovenaan, waar een honden kopje uitstak, een Chihuahua. “Het gaat altijd met mij mee”, zei ze. “Overal, maar dan ook overal.” “Ook op de zaak?”, vroeg haar baas. “Jaja”, zei ze, hij had het nog nooit gemerkt, het beestje weegt 1 kilo en kan in je binnenzak.

Een poes dan, die heeft een vrije loop en is misschien makkelijker. Dat zeurt niet zo en daar hebt ge ook vriendschap van. Vroeger deden die hun boodschap buiten in de hof, nu moet dat in een bak in huis zijn, vies vind ik dat. Dat komt ook op je schoot liggen en spint dan, zalig genietend van je lichaamswarmte.

Ik griezel er nu nog van, we waren op vakantie in een warm land en liepen op het strand. Het was er druk, een mevrouw wandelde er met haar piepklein hondje, het liep los zonder lisje. Plots komen er twee verwaarloosde hele grote smerige honden afgelopen, iedereen was er bang van, die nemen dat klein beestje in hun muil en scheuren dat diertje in stukken voor de ogen van die vrouw en honderden omstanders. Ik nam een stok die er lag van een strandzeil en ging er op af, de moordenaars keerden zich razend naar mij om, en met bloed en de overschot van dat kleine beestje in hun muil. Ik vond mijzelf laf, maar niemand hielp en met korte broek en op blote voeten in een vreemd land op vakantie… Ik moest achteruit, ik ben er nu nog niet goed van na al die jaren. Die mevrouw was in alle staten en schold iedereen uit voor lafaards. Ik kreeg een klein knikje als dank, ik weet niet waarom. Haar hondje was dood en in stukken gescheurd.

Toen kwam de politie, de honden werden gevangen met een net en afgevoerd, ik vertel dat verhaal nu nog aan iedereen. Dat was zo angstaanjagend, ik krijg er nu nog kippenvel van. Ik heb het overschot van haar beestje in een plastiek zak gedaan. Het bandje rond zijn hals was in twee gebeten, het kopje lag ernaast en heb het zakje neven de hysterisch wenende vrouw gezet. Ze keek niet op, ik voelde mij beschaamd en laf, ik had teveel aan zelfbehoud gedacht, moest ik sneller gereageerd hebben dan had het hondje misschien nog een kans gehad? Mijn gedachten werden gans die vakantie overschaduwd door dat voorval. Zelfs als ik er nu nog aan denk ben ik er nog niet goed van.

Tot gauw

rocor

14-03-2009 om 11:48 geschreven door Rocor

Dat is een naam die men niet meer hoort en ik vind die mooi, zoals Ward, Leon, Louis, ook Karel en Petrus zijn nu terug in. Ik kan de namen van tegenwoordig bijna niet meer uitspreken. Wie bepaalt die namen eigenlijk,een mooie man of vrouw of een sportman wiens voornaam gebruikt wordt, ik weet het niet. En als pasgeborene kunt ge niet kiezen, dat is het hem juist. Je zit er gans je leven mee opgeschept met of tegen je goesting.

Vroeger werden bijna alle namen afgekort, Edward werd Ward, Maria werd Mieken, Andre werd Rik, Filomiene werd Mien, Albert werd Bert, Emiel werd Miel, Godelieve werd Lieve, Marleen werd Leen. Ik vind die verklein namen wel lief. Ik had zelfs een tante Maans, van Clemans. De tijd dat men Melanie, of Corduul, Eulalie, Bernard of Serafien of Esmeralda noemde is voorbij, maar ge weet dat toch maar nooit. Misschien komt dat ooit nog terug. Pelagi is onlangs overleden, ze was 102 jaar. Ik denk: zo een 60 à 70 jaar terug had iedereen volgens mij een bijnaam die betrekking had op een misstapje, of op zijn uiterlijk. Of men je ermee kwetste daar hield men geen rekening mee. U werd geboren met een bochel? Gans U leven noemde men U DEN BULT. Of had u platvoeten, of zag wat scheel, of je haar was ros. Wreed hé.

Soms waren er grappige namen bij. Iemand was ‘Peer den natten’ omdat hij dronken in een sloot kopje onder ging en zo de herberg binnen strompelde. ‘Fiel de leugenaar’ werd steeds betrapt op leugens, als iemand zijn officiële naam vroeg, zei hij: “Fiel de leugenaar, Mijnheer!” ‘Lange Stien’ was twee meter en tien. Iemand was ‘de dochter van poepejeanne’. U raad het al, haar moeder had een kont om U tegen te zeggen. ‘De floeren’ ging met zijn velours broek slapen, ge kon er soep van koken.

‘Lie kak’ nam het niet te nauw met hygiëne. ‘Kromme Hema’ kon geen varken tegenhouden, het kon tussen haar benen weglopen. Voor ‘Martin de kiekendief’ moest ge U kippen bij je in huis nemen of U kwam tweede. ‘Bavo den tootentrekker’ deed zijn bijnaam alle eer aan, ‘den Tjeef’ alias ‘de vuile muil’ was een gemene achterbakse zeveraar die geen vrienden had.

‘De losse Pol’ was bij de vrouwen heel erg gekend. ‘De snuiten kuiser’, ofwel ‘de gazet’ was natuurlijk kapper. Er zijn veel ouders die er op staan dat de naam van hun kinderen correct wordt uitgesproken, zoals Isabelle, Frederik, Katrina. Ook een dubbele voornaam vind ik mooi, Marie Isabelle bijvoorbeeld.

Yo de mannen!

tot gauw

rocor

06-03-2009 om 13:00 geschreven door Rocor

Ik was in een verkaveling waar ongeveer 50 huizen stonden, met nog heel veel woningen in opbouw. Het was een gewone week, werkdag. Ik zie dat graag hoe mensen bouwen, al die verschillende stijlen, verschillende keuzen van baksteen, mooi verwerkt met arduin. Smalle ramen, schuiframen, soms bogen erin, af en toe een volledig rond raampje, allemaal in materialen die weinig onderhoud vragen, mooie dakpannen. Stijlvolle voordeur met inkijk in glas. Veranda’s die uitnodigend een overzicht bieden aan het tuinhuis en winterharde planten gemengd met bloemen voor ieder seizoen, en een gazon voor de kinderen, ingezaaid met sportgras.

De omheining in weerbestendig materiaal, een hek voor de veiligheid. Nu was de verkaveling nog een puinhoop, rondom de onafgewerkte woningen kon men nog van de ene hoop zand naar de andere springen, de afgewerkte huizen daarentegen zagen er prachtig uit. Wij Belgen kunnen toch wat hé.

Wat me opviel, ik zag geen bouwvakkers, nochtans een gewone werkdag. Toen ik aan iemand vroeg hoe dat kwam, zei de man: “Kom eens in het weekend, dan zult U wat zien!” Wat bleek, veel van die mensen bouwden hun woning zelf. Toen ik vroeg of iedereen dan kan bouwen en metsen, zei die man: “Ze hebben allemaal een cursus metsen gevolgd en zie het resultaat, in het begin wat haperend, maar nu, ongelooflijk toch! En hun vrouwen helpen mee.”

Ze deden er veel langer over, maar het resultaat moest er zijn, en ze verdienden geld, anders was bouwen in deze tijd niet meer mogelijk, zeiden ze, toch niet voor ons. Er waren zelfs handige doe-het-zelvers bij die zich waagden om een dak te timmeren en pannen te leggen. Bij de binnen afwerk zijn er momenteel allerhande zelfbouw pakketten te verkrijgen om zelf loodgieterij, verwarming en elektriciteit te leggen. Wij Vlamingen zijn ongelooflijke werkers en dat huisje, tuintje is voor ons belangrijk. Het goede gevoel van het zelf te hebben gedaan geeft toch een bijzondere meerwaarde aan je huis.

U kunt niet alles zelf doen dat weet ik wel, daar zijn vakmensen voor, zoals pleisteraars en chape-leggers. En die zijn dan zeker nodig. Op ons bouwen mogen we terecht fier zijn, je ziet dat nergens ter wereld. Ik durf bijna zeggen: we zijn de beste.

Werk ze 

rocor

tot gauw

27-02-2009 om 17:33 geschreven door Rocor

Ze is 85 jaar geworden, ze komt er niet alleen goed voor, maar ze ziet en nog mooi uit, bijna geen rimpels. Ze loopt nog goed rechtop, en wat ze hebben moet als vrouw is nog steeds aanwezig, kortom, men maakt zulke vrouwen niet meer. Ze laat de kaas niet van haar brood eten, ze heeft een uitgesproken mening, u kunt ze maar best te vriend hebben, want als vijand bent u nog niet aan de vroege patatjes. Ze moet niet achter haar woorden zoeken, en ze noemt u een snotneus die nog niet droog achter zijn oren is als je met haar in discussie gaat.

Ja man, 85 jaar, ge zou het niet zeggen. Vroeger zei men: ‘Het is er een om gendarmen uit te kweken’, echt waar. Ze heeft vijf kinderen gehad die nog steeds naar haar luisteren, en ze is nog heel goed mee met haar tijd. Ze lacht en heeft plezier, een mop is haar niet vreemd, zelfs een tikkeltje pikant kan, en ze heeft dan leute en zegt dan: “Hoe durft ge!” Maar bovenal is het een moeder, die niets anders voor ogen had dan van haar kinderen goede mensen te maken, die steeds voor ze klaarstond en in haar leven heel hard gewerkt heeft. Ze was steeds streng, maar rechtvaardig. Ze draagt geen stola of haute couture, maar een voorschoot.

Het is mijn maatje, ik loop haar deur niet plat, maar nu ze 85 jaar geworden is hebben mijn vrouw en ik haar bloemen gebracht. Ze zag er ongelooflijk goed uit. Ze heeft dat lieve, dat pure, dat aparte, dat bezorgde, zoveel innerlijke schoonheid die haar glans geeft. Toen ik achter haar gezondheid vroeg, was blijkbaar alles oké. Alleen zei ze: “Ik kan zo goed niet meer schuren en dweilen en dat doet mijn zoon dan, ik ben beschaamd dat hij zoveel moet doen voor mij, het is zonde dat kind.” Dat kind wordt 57 jaar en hij houdt van zijn moeder en doet er alles voor.

Gelooft u dat nu? 85 jaar zijn en zich verveeld voelen als men haar helpt. Als dat geen trofee waard is, de moeder en grootmoeder van het jaar. Ze vernoemt nog alle dagen haar overleden man waarvan ze veel heeft gehouden en mist hem nog alle dagen. Ikzelf ben dankbaar zo iemand te kennen en mijn respect is groot, een moeder, een huisvrouw, die haar leven opgeofferd heeft voor haar kinderen.

Tot gauw rocor

21-02-2009 om 11:36 geschreven door Rocor

Ja, ik denk het wel en ik weet dat ik er zeker bij hoor. Oordeel nu zelf. Wij hadden niets in huis volgens mijn vrouw. Ik geloof dat niet, ze wilde uit eten gaan ja, dat was het. En mijn pensioen was juist gekomen, dus het kon. Op het dagmenu: hazenrug, wat ik graag eet, met warme groenten, kroketjes, een glas rood van het huis, met een koffie achteraan, wat wil je nog meer? Toch wel een ander gevoel op restaurant, ontspannen de mensen wat bespioneren, wat ze eten en hoe ze gekleed gaan, iedereen in goede stemming. Toen bracht men het eten, de hazenrug voor mij, en voor mijn vrouw steak saignant gebakken met frietjes en wat warme groenten.

Het zag er heerlijk uit, zeer mooi gepresenteerd. “Smakelijk”, zei ik. Mijn hazenrug bleek te koud te zijn, niet genoeg gebakken, wat nu? Gemengd met warme groeten zou het misschien nog gaan, toch maar de kelner roepen. “Excuseer mijnheer, maar mijn vlees is te koud.” De vriendelijke man zegt: “Geen probleem mijnheer, ik regel dat even!” Hij neemt mijn bord. Na een tijdje: “Alstublieft en sorry voor het ongemak.” Vlees perfect, mijn groenten ijskoud, heb het maar opgegeten met wat meer kroketten. Ben ik te verwend vraag ik mij af? Mijn vrouw had haar vlees saignant gevraagd, het was gans doorbakken. Het was mals, maar smakeloos. De vriendelijke kelner wilde het gaan wisselen, “laat maar”, zei mijn vrouw gefrustreerd.

Is dat moeilijk doen? Wat zou U doen? Niets zeggen en bordje leegeten? Tenslotte betaald u er toch voor, denk ik dan? Onze avond was door het hele gedoe wel wat verpest, de kelner was er ook door verveeld. Toen hij de rekening bracht verontschuldigde hij zich nogmaals en vroeg wat we wilden drinken voor het huis, attent toch.

Is dat verwend zijn? Of zijn we te veel gewoon denkt U? Of is het nooit meer goed?

Tot gauw 

rocor

13-02-2009 om 14:59 geschreven door Rocor

Over iemands daden of misdaden oordelen is zeker niet makkelijk, vooral als het gaat om erge feiten. En zeker voor assisen waar een volkse jury nodig is, die dan bestaat uit mensen uit alle lagen van de bevolking. Maar wat me wel heel erg stoort is het volgende: nu zouden er geen huisvrouwen mogen bijhoren in de jury. Die zijn niet geleerd, zegt men. Ik ben overtuigd dat die er zeker bijhoren, en dat die met gevoel kunnen oordelen over recht of onrecht, vooral als het over kinderen gaat zoals in Dendermonde. Dus omdat u niet geleerd bent, en dat vind ik al minachtend, bent u niet in staat om een rechtvaardig oordeel te vellen, u zou verschieten van onze moeders.

Onlangs gedurende een assisen zaak veranderden die geleerden van mening. Eerst was de dader ontoerekeningsbaar, in de loop van het proces dachten ze er anders over. Allee zeg, hebben die hun dossier gelezen? Ze zouden hun kuisvrouw er moeten bijroepen denk ik. In de erge gevallen waar moorden zijn begaan, begint men eerst te zoeken of de moordenaar in zijn jeugd genoeg kusjes van zijn moeder heeft gekregen, en of de vader wel aandacht heeft geschonken aan hun zoontje. Anders kan dat een reden zijn van zijn latere gedrag en om mensen dood te maken. Ook kan dat een gegronde reden zijn voor strafvermindering en kunt u vrij komen na een derde straf als u zich goed gedraagt in de bak, en met twee woorden spreekt.

Hoe kunnen die zich nog goed gedragen, na hun walgelijk gedrag? Want ze krijgen nog een kans in de maatschappij. Weet u wat? Als u kinderen dood voor ze volwassen zijn mogen ze van mij de doodstraf terug invoeren. En verder moeten ze er niet mee gaan, anders komen de geleerde mensen aandraven dat we onmensen zijn of barbaren. Blijf van kinderen en daarmee basta! Wat komen die terug doen in de maatschappij, terwijl de nabestaanden kapot gaan van levenslange droefheid? Ik kan mij het verdriet indenken van al die getroffen mensen in Dendermonde. Men is nu ook aan het uitzoeken of de dader niet gestoord was. Niemand kan die mensen troosten, ik ben er stil van als grootvader, dit is toch het ergste wat een mens kan overkomen, je kind verliezen.

Mijn medeleven.

Tot gauw 

rocor

08-02-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

Of mag ik dat niet meer in het openbare, juist voor en na het eten? Alleman zit mij aan te staren, over 65 jaar maakte ik driemaal per dag voor en na het eten een kruisteken. Men schut nu zelfs het hoofd als ik dat doe. Ik wil niet opvallen en doe dat heel diskreet, ik doe zelfs mijn ogen dicht, zoals ons moeder toen wilde. Maar zelfs mijn vrienden hebben er moeite mee, ze noemen mij een komediant, zo christelijk leeft ge toch ook niet meer hé rocor, zeggen ze dan.

Gelijk hebben ze, maar het is ook niet gemakkelijk. Ze hebben zoveel dingen veranderd, waar ik vroeger zoveel respect voor had, dat lijkt nu allemaal van geen tel meer. Neem nu, vis eten op vrijdag, bij ons iedere vrijdag nog pekelharing. Toen, ter communie gaan, alleen als je nuchter was. Mensen durfden nog niet drinken, als er een hostie op de grond viel moest de priester knielen en gebeden opzeggen. Niemand mocht ze oprapen, dat was heilig schennis. Nu deelt ons Betty van achter den hoek de communie, en ze doet dat echt goed, ze legt de hostie nu zelfs in je hand.

Te biechten gaan hoeft niet meer. U zegt tegen ons Heer dat het U spijt en de zonden zijn vergeven, en met je buikje vol gaat u tot bij ons Hetty ter communie. U mag er zelfs op knabbelen hoor ik soms in de kerk, wat vroeger niet mocht, op ons Heer bijten. Nu kunt u trouwens in ieder geloof naar de hemel. Er zijn godsdiensten bij die zelfs maagden beloven als u hierboven aankomt, daar doen mannen alles voor. Dat is pure leden werving, want als ik moet kiezen, tussen rijstpap met gouden lepeltjes of maagden versieren dan is mijn keuze snel gemaakt hé, de twee zou ik zeggen. Daarom beginnen mijn twijfels te komen, het schijnt dat men nu zelfs mag vrijen zonder kinderen te verwekken. Alleen voor de leute. Niet dat ik daar tegen ben, verre van, maar ik ben opgevoed met al die vorige dingen, en heb het nu moeilijk, zeker met het gezegde: “ZE hebben ons vroeger nogal wat wijs gemaakt zenne!”, was dat dan allemaal bedrog en komedie?

Voor mij is bijna alles weg. Ik heb mijn eigen geloof gemaakt na al die jaren, ik ga nog ter kerke, maar verder? Voor mij is iedereen gelijk. Ik tracht eerlijk te zijn, wat niet van mij is moet ik niet hebben, ik zorg voor mijn familie en zeker voor mezelf, dat heb ik ondertussen geleerd. Ik eet nog wel pekelharing maar alleen als ik zin heb, ik praat nog wel met God als ik hem nodig heb, ik profiteer van het leven. En die maagden hierboven en die rijstpap, het is aanlokkelijk, maar ik heb mijn twijfels erover. Er is nog niemand teruggekomen ter bevestiging.

Van in mijn twijfelaar zeg ik,

Tot gauw rocor

29-01-2009 om 08:14 geschreven door Rocor

Ze was een onbekende voor mij, een schone knappe madame, en ze wist het. Toen haar man stierf, die gans zijn leven gewerkt had en een goede duivenmelker was geweest, verdacht ze hem dat hij, omdat hij veel prijzen had gewonnen, het gewonnen geld en dat zou veel geweest zijn, had weggestopt en voor zichzelf had gehouden. Daarom deed ze beroep op mij, om uit te zoeken of het geld niet verstopt was op zijn duivenkot. Ik erheen, ik had mijn slechtste klederen aan, ik mocht enkel langs achter gaan, want zo een slecht geklede man verdroeg ze niet in haar omgeving, liet hare hoogheid heel duidelijk merken.

Wat ze wel zei: “Ik hoop dat U eerlijk bent, en als ge iets moet vinden klop dan maar op de deur”, want binnenkomen zat er niet in. Ik heb dat kot binnenstebuiten gekeerd, geen rooie duit gevonden. Ik had er zelfs de dakpannen afgehaald, ik was er uren aan bezig. Volgens mij had hij het geld opgezopen en gelijk zou hij gehad hebben, dacht ik nadien. Ze geneerde mij gewoon en keek met ongelooflijk afgrijzen naar mijn klederen, want daar hingen duiven pluimpjes aan, en misschien wat duiven stront. En zeker, nu ik niets had gevonden, gunde ze mij geen blik of bedankje voor mijn inzet en zei dat ik de uitgang wel zou vinden via de zijdeur, zich duidelijk bewust van haar schoonheid en waardigheid.

Vele vele jaren later wordt er gebeld aan de deur bij mij thuis. Een verpleegster vraagt mij: “Mijnheer, kan U mij eens helpen, er zit een dame op het toilet hier in de straat en ik krijg ze niet opgelicht om ze te verschonen, ze is veel te zwaar!” Ik mee op het wc. Een oude dame, die grote boodschap had gedaan, dat kon je ruiken. En wie herkende ik? Juist ja, de chi-chi madame van toen. Ik heb ze opgetild, ze geneerde zich schromelijk. De nurse waste haar kont af en deed haar een pamper aan, ik plaatste ze terug in haar stoel.

"Geef mijn geldtas eens", zei ze tegen het meisje. "Zodat ik de werkman kan betalen." Ze had het godver nog niet afgeleerd, nog altijd dezelfde minachting. ‘Het kan verkeren, zei Bredero’. Weet u wat ik, de werkman dacht? U mag U geld houden! Eén ding is zeker, zelfs mooie knappe mensen moeten grote boodschap doen. En stinken!

Tot later rocor

23-01-2009 om 00:00 geschreven door Rocor