Waarover bent u dan fier vraagt U zich af? Wel, zelf gelezen, de Belgen zijn de beste stielmannen op de wereld, zijn best in talen, hebben een bovenbeste keuken, de beste gezondheidszorgen, de beste bouwers, de beste vrouwelijke tennissters, het woord de beste is hier uitgevonden en op zijn plaats.

Dát mensen, maakt van mij een fiere gieter. In plaats van te zeuren, ga eens over de grenzen kijken waar alles zoveel beter is. U zult lopen om thuis te zijn, laat ons verder doen zoals we bezig zijn (goe bezig dus ) en in ieder huishouden is wel eens wat.

Weet ge wat men in West-Vlaanderen zegt als men afscheid neemt: “En de naarstigheid nog!”, waarmee men bedoeld: doe maar voort!

Weet je wat ik U wens: de naarstigheid nog, en haast U wat!

Tot gauw. ROCOR

03-08-2007 om 18:44 geschreven door Rocor

Eén ding is zeker: als je de oudere mensen van nu vergelijkt met vroeger is dat een hemelsbreed verschil. Men is nu beter en moderner gekleed, de rage van de velours broek en de zwarte voorschoot is voorbij. Maar lieve tijdgenoten, men is ons beu, we hebben onze tijd gehad. We lopen in de weg, wij kosten te veel. Ze kunnen met moeite ons pensioen betalen en na 45 jaar werken zegt men nu: (verschoning) “Oude knar, we hadden nooit gedacht dat U zo oud zou worden.” Geloof me, ik ben danig ontgoocheld, maar ja, ons carrosserie begint te roesten er zijn kosten aan. Ons gebit is een schietkraam, we moeten pillen slikken want onze cholesterol is te hoog. Als je vroeger bij de dokter ging moest ge U uitkleden. Gans naakt, zeker als je jong was als vrouw. Weet ge wat die dokter nu zegt? “Steek U tong eens uit, daar kan ik alles aan zien.” Kortom, we zijn zagemannen die nooit tevreden zijn. Als het grof huisvuil is of grijze zakken moeten we ons binnenhouden. Vrijen doen we nog met mondjesmaat… Oei, verkeerde woordkeuze op 69 jaar…

Maar we gaan actie voeren, wat denken die snotneuzen wel! We hebben 45 jaar gewerkt, dat is een stukje langer dan zoals men nu voorstelt. Als een fabriek stopt zegt men: “We hebben dat goed geregeld, onze arbeiders kunnen op pensioen, die zijn dan 52 jaar!” begrijpen wie kan... Wij hebben meer dan 45 jaar gewerkt en toen moesten we ook nog de zaterdag werken. We zorgen een beetje voor onze kinderen-, schoon -en kleinkinderen, we zijn beginnen werken op 13 jaar, alé ik toch, toen spek met eieren nog een hoofdschotel was. We hebben bijgedragen en belastingen betaald, leefden van de liefde, want geld of meubels hadden we niet, we vonden dat niet erg. Moeten we nu onderdanig zijn of moeten we blij zijn dat we er nog bij mogen zijn en duizend keer dank U wel zeggen als we ons pensioen krijgen?

Ze hebben ons verkeerd ingeschat, we gaan de resterende 20 jaar in een aangename periode doorbrengen. Altijd opgewekt, niet meer de slimste, wel de wijste, genietend van onze kinderen en ons pensioen. Nog een beetje helpen als men het vraagt, ons laten gelden, vooral blij zijn, lachen, schuine en andere moppen vertellen, stoer doen, over seks praten en zeker niet neuten.

Beste lotgenoten, als ik jullie bekijk vind ik jullie allemaal mooi en sexy en wat maakt het uit, een rimpeltje meer of minder, de cup maat wat groter of kleiner? Als we maar gezond zijn en ons goed voelen in ons vel.

Tot gauw rocor

30-07-2007 om 17:19 geschreven door Rocor

Ik zat in de wachtkamer bij den dokter er scheelde wat aan mijn carrosserie. De mensen die er ook waren lazen in de boekskes en in de Knack die ze thuis niet hadden. Toen het aan mij was en ik mijn beklag had gedaan besloot de dokter dat ze me niet kon helpen en gaf me de raad naar een chirurg te gaan. Ik denk dat ge binnen moet komen zei ze, het zou een grote beurt worden zoals met je auto.

En bang natuurlijk, anders heb ik een grote mond maar nu was ik kleintjes, bij een chirurg komen? Ik vind dat geheimzinnige mannen. Dat snijdt ergens wat weg, ze nemen op een andere plaats wat ze nodig hebben, naaien alles dicht en klaar is kees. Vreemde heerschappen maar zeer geleerd gaan tot hun 30^ste naar school. In zijn kabinet hing een foto van het gereedschap dat hij gebruikt, messen, scharen, zagen, spanvijzen, klemmen, naalden, hamers. Neen, ik vergis me niet, ik was bij een dokter niet bij een schrijnwerker en gij verschiet dat ik bang was. Ne mens zou voor minder.

Hoe die zich uitdrukken das niet gewoon. Ik hoorde hem zeggen aan de telefoon: ”Aangezien de stopzetting van de oestrogeenproductie in de eierstokken eveneens gepaard gaat met een significante vermindering van de botdensiteit, werden deze hormonen substitutie behandelingen ook in grote mate voorgeschreven aan niet symtomatisch gemenopauzeerde vrouwen.”

A.U.B. verstaat gij dat? Ik niet, om het simpel te houden zei hij: “U moet hop innemen” en ik die dacht dat ze daar bier van maakten. Volgens hem behoort hop tot de familie van de prenyflavonoiden die net als de soyafyto-oestrogenen een structuur hebben die sterk gelijkt op de oestrogenen bij de vrouw tussen deze preyflavonoiden werkt een prenylnaringennine met een oestrogene activiteit, das ietsje anders gezegd maar hij heeft gelijk vindt U ook niet?

Na een geslaagde operatie want het lukt altijd kwam hij mij bezoeken op de kamer. Het was een bezorgde, aardige man die zijn werk vakkundig had gedaan en die doet zoiets alle dagen, wat een verantwoordelijkheid! Zou die met zijn vrouw over het werk praten vraag ik me af…

Tot gauw Rocor

22-07-2007 om 20:44 geschreven door Rocor

Ik help nog een beetje mee in het bedrijf waar ik reeds 56 jaar werk. Ik ben 69 jaar maar ik kan het niet laten. Ik doe het graag en mijn vrouw zegt dat ik gene gemakkelijke ben om alle dagen in huis te hebben. Ze zal wel gelijk hebben, ikzelf denk het tegenovergestelde, maar een mens weet misschien niet van zichzelf hoe moeilijk hij is.

De werven worden door mij op voorhand bezocht, ik heb afspraken met architecten, eigenaars of aannemers, verspreid over Vlaanderen. Omdat ik behoor tot de gewichtigen, zeg maar de overgewichtigen, geeft mijn vrouw me alle dagen een schoofzak mee, zodat ik geen overdaad kan doen, precies of ik zou dat durven, alhoewel? Maar onlangs gebeurde er iets waarbij ik me niet goed voelde. Meestal rond de middag zet ik mij op een veilige plaats om te eten maar ik had niet veel keuze en parkeerde mij op een parking van een grootwarenhuis. Ik haalde mijn brood en beleg uit, het was een stuk koude kip met ananas van de dag ervoor, een kan warme thee en een appel, altijd lekker en meer moet dat niet zijn. Aan de ingang van het warenhuis zat een vrouw met kind op de grond, met een kartonnen plaat voor zich, waar op stond geschreven: ‘AUB mijn kind en ik hebben honger, geef me wat eten.’

Daar zit ge dan met uw boterhammen, kip en fruit en je warme thee. In een flits dacht ik, ik ga me verzetten, ik kan niet eten terwijl dat kind en de moeder honger hebben. Ik vond dit een smerige gedachte dus ben ik uitgestapt, de winkel binnengegaan en kocht 4 broodjes, een grote fles Cola, beleg erbij en een pakje koeken voor de kleine. Ik gaf het af en die mevrouw was mij heel dankbaar, het klein ventje zijn ogen lichten op als hij die koeken zag en ik kreeg een warm gevoel vanbinnen.

Ik ben uit het zicht gaan parkeren om te eten, plots rijdt een wagen voorbij met een ster erop. Die mevrouw met het kind nemen het gekregen zakje mee, stappen in op het eind van de parking. Ze keek schuw rond maar ze zag me niet en weg waren ze.

Ne mens begint dan na te denken, mijn goed gevoel dat men heeft als men iemand helpt was een beetje weg, het enige dat overbleef waren die pretoogjes van die kleine knaap. Hij zei nog zo mooi: “Dank u wel mijnheer” en toch het is nog altijd beter dat je kan geven in plaats van te moeten krijgen, of wat denkt U ervan?? Misschien stonden ze achter de hoek en aten ze die broodjes op in de Mercedes…Het ergste vind ik, hoe denkt dat kind erover en hoe moet dat later met hem, mijn koude kip smaakte mij ook niet meer zo goed. Misschien was er een reden en waren die mensen ten einde raad.

Rocor tot gauw

13-07-2007 om 21:25 geschreven door Rocor

Er was veel volk en we kenden niemand, we gingen op een terras iets drinken zodat we aan ‘mensjes kijken’ konden doen en roddelen over de voorbijgangers. Wat ge daar ziet is niet te geloven. Als ge boven de 100 kilo weegt hoort U bij de fretterkens. Zonder verschoning bent U een dikken, ik dus, en zoals alle dikgenoten zeggen: “Moest ge weten wat wij maar eten, we durven ons wel eens laten gaan en 1,5 kilo mosselen eten met frieten en 2 zelfs 3 pintjes bier erbij drinken. Is dat nu zo veel als het smaakt?” Maar het smaakt altijd vandaar het overgewicht natuurlijk.

Ik heb nogal wat lotgenoten zien passeren, vrolijk babbelend alsof er niets aan de hand is, wel in het vooruitzicht van een vispannetje met puree. Mijn vrouw zegt: “Dikke mensen hebben meestal een mooi gezicht, dat geld alleen voor vrouwen”, naar mij kijkend. Ik heb dan maar een verweer: “Bij ons is er geen plaats voor rimpels, alles is mooi vol”. Niet erg mooi als u over die wandelaars achter hun rug hun foto maakt maar ze horen het toch niet. Té mager, té klein, een zonnebril die op niets trekt, te warm gekleed voor dit weer, een druppende ijscrème.

Plots ging er een groep voorbij met 4 begeleiders met volwassen gestoorde mensen waar onze lieve heer een draadje verkeerd heeft aangesloten, één ervan had een tiental langspeelplaten bij die hij altijd maar opnieuw bekeek en ze koesterde en ze tegen zich aan drukte en voortdurend glimlachte. Iemand stootte kreten uit en zocht contact met iedereen, enkele liepen hand in hand liefdevol naast elkaar. Ze leken heel goede vrienden, ieder met zijn eigenaardigheden. De begeleiders praten met hun gasten alsof ze een wandeling maakten op de dijk met hun vrienden. Gans de groep had er deugd aan, ik werd er stil van terwijl wij zorgeloos, en ons over niets zorgen maakten, waren die mensen bezig en offerden zich op om het zo aangenaam mogelijk te maken voor hun gasten, ze hebben daarbij nog een grote verantwoordelijkheid, voor ons vakantie, voor hen alert zijn…Proficiat begeleiders!!

Tot gauw rocor

07-07-2007 om 18:15 geschreven door Rocor

Ik was op weg naar de E17, in onze gemeente (Beveren Waas) te bereiken via de Bergstraat die ongeveer 1 km lang is. De straat op zich is nagemeten juist geen 5 meter breed, wat betekend dat als 2 vrachtwagens elkaar moeten kruisen, de spiegels elkaar raken. Juist naast de baan aan weerszijden ligt een strookje grond dat kapot gereden is van de camions, die dat strookje nodig hebben om elkaar te passeren. Het is ongeveer 40 cm breed. Het staat natuurlijk vol water, niet berijdbaar voor fietsers. Dus fietsen zij op de rijbaan. Aan beide kanten van het baantje ligt een gracht van 2 meter breed, vol water met afgekalfde kanten waar ge in kunt verdrinken. Dat is onze oprit van de E17 sinds zijn aanleg meer dan 20 jaar en voor duizenden mensen voorzien elke dag.

Begrijpt U zoiets voor een gemeente vol bloemen, want we hebben een prachtige gemeente. Ik ben er fier op, maar wat ik deze week zag, daar moet men wat aan doen, niet in 2008, neen, morgen. Iedereen van de vorige beleidsmensen heeft de kans gehad daar wat aan te doen en nooit wat aan gedaan, geen geld, geen toelating, de provincie, U weet wel, de gewone zever. Wat is dan het excuus en tevens dikke zever, we willen dat het vertraagd in onze gemeente. Goed, maar dan staat men in de file en is de uitstoot maal tien. Als er een ongeval is op de E17, de drukste snelweg van Belgie, nemen de truckers onze afrit, enig idee hoe het dan gaat in onze Bergstraat als die kinderen daar tussen zijn om 4uur?

Deze week dus op weg naar de oprit wat zie ik, 2 kinderen van denk ik 7 en 8 jaar met een boekentas op de rug met een klein fietsje op weg naar school. Achter zich rijdt een trekker oplegger met 5 collega’s erachteraan, dus achtervolgt door 100 meter camion met oplegger ietsje sneller dan een voetganger. Voorbij gaan kunnen die truckers niet, dan waaien die kinderen in de sloot. Ziet U het voor je ogen, die kinderen op hun fietsje, 2 meter verder een mastodont van 3 meter hoog, de chauffeur met zijn armen over het stuur wachtend op het einde van de straat tegen 5 kilometer per uur, neem er een foto van en U haalt de voorpagina .

Kunt U zich voorstellen wat die ouders denken ‘s morgens en ‘s avonds? Zouden die zeggen tegen hun kinderen “oppassen hé!”? Ze hopen dat geen trucker het in zijn hoofd haalt ze voorbij te steken want dan gebeuren er malheuren. Echt waar, we hebben een pracht van een gemeente, maar ze staat ‘s morgens en ‘s avonds 2 uur vol stilstaande auto’s. Alle mensen moeten naar hun werk via de E17 of de N49. Wanneer staat er iemand op die er wat aan doet? Denkt U waar houdt hij zich toch mee bezig, maar die ukjes met 100 meter vrachtwagen achter zich heeft me aangegrepen het zal met de leeftijd te maken hebben zeker en grootvader zijnde.

Tot gauw rocor

30-06-2007 om 16:25 geschreven door Rocor

Van thuis uit heb ik meegekregen om mensen te helpen, elke vorm van naasten liefde is per definitie geweldig. En zeker in werken die ge beheerst, in mijn geval, alles wat met renoveren van een woning te maken heeft. Natuurlijk zijn er veel kandidaten, als ge het doet om te helpen, en niet voor geld. Ik vind, als ge het kunt moet ge het doen, in de eerste plaats voor je beste vrienden, en de warme gevoelens die met het geven te maken hebben voelen altijd zo goed aan, dat is het wonderbare ervan, en een wederdienst hoeft helemaal niet.

Ooit brandde de woning af van mijn vrienden, hebt U al eens in een woning rondgelopen waarvan alles is verkoold? Al die mooie waardevolle dingen, al die persoonlijke spullen, dat is afgrijselijk. Toen nam ik me voor, hier moet ik helpen. Het enige waar die mensen zich aan optrokken was dat er niemand was gekwetst. Mits de woning onbewoonbaar was moesten ze in een caravan leven en moesten ze alle dagen 120 km rijden, want het leven gaat verder, en het gaan werken ook. Kunt U zich dat voorstellen, hoe hopeloos die mensen zich toen moeten gevoeld hebben?

Waar ik nu nog niet goed van ben, in de vernielde woning werden de juwelen van hun overleden moeder gestolen uit een kistje in de slaapkamer. Omdat alles vol roet was, stonden de smerige poten van de dief er nog op, begrijpt U dat? In al uw misère besteelt men U, van mij mag de dader doodvallen! Langzaan maar zeker hebben we de werken uitgevoerd, hebben er lang over gedaan met de gedachte dat alles wat men zelf doet, men beter doet, en zeker goedkoper. Geloof me, er is geen grotere vreugde van beloning geweest dan de blijheid van het dankgevoel dat die mensen mij altijd gegeven hebben voor alles wat ik voor hen deed. Ik zou dit niet mogen schrijven want eigenlijk wil ik dat gevoel met niemand delen en het siert me helemaal niet, toch doe ik het.

Afbranden vind ik een van de ergste dingen, nu nog betrappen die mensen zich erop dat ze iets zoeken en plots zeggen ze: “Och God ja, dat is mee verbrand”. Dat blijft je achtervolgen…

Er is natuurlijk de verzekering dat weet ik wel, maar men is meer kwijt dan je spullen, en het bange gevoel, dat blijft steeds aanwezig, en men wordt pijnlijk voorzichtig.

Rocor        tot gauw

24-06-2007 om 13:01 geschreven door Rocor

Ne mens kijkt er naar uit, zeker als er 45 jaar werk op zit. Uw fantasie slaat dan op hol, ge hebt gans uw leven logisch gedacht maar in het vooruitzicht van het zalige niets doen, bent u niet meer redelijk, en flipt u gewoon. U denkt aan laat opblijven, televisie kijken, ’s morgens uitslapen, ontbijten met zicht op de tuin, terwijl u de krant leest over Tom Boonen, terrasjes doen. U moet u niet schuldig voelen, gewoon genieten en je gespaarde geld opdoen. U hoort de verkeersopstoppingen en denkt: is ‘t weer van dat!! Ik zal langs de oude baan rijden en plots besef je: niet meer voor mij! Maar, ge hebt geen rekening gehouden met je 45 jaar van gewoonten, je nam dan je lunch mee en weg was je, met je werk bezig, nadenkend, dingen noteren, gans de dag op de weg; maar nu?

Nu gans de dag thuis. Je vrouw die zegt wat ge moet doen, je mag niets meer laten rondslingeren, kortom: ge wordt op je vingers gekeken. U hebt nu niets meer te zeggen, je vrouw is nu de ‘Big chief’, zij en niemand anders bepaald hoe je dag er zal uitzien. Want U bent op haar terrein gekomen en ze dult geen tegenspraak. Laat staan bemoeienis, en, zegt ze: “Ge moet uw handen niet afdrogen aan ne keukenhanddoek en zet uw sloefen in de kast, en als ge in de toekomst naar toilet gaat moet ge den borstel gebruiken, en in’t vervolg uwen douche uitwassen, ge moet vandaag uwen auto afwassen en met mij naar de winkel rijden”. “En als ge ..., en ge moet.., en ik zeg U…” … Ik was sprakeloos, ik wist niet wat mij overkwam, ik ben gewoon van mensen werkopdrachten te geven, nu was er een huisreglement waar ik mij strikt aan moest houden, bij overtredingen zouden er direct sancties volgen.

Ze kon niet begrijpen dat zo een sloddervos zoals ik leiding kon geven. Ze nam zich voor mij een brainwashing te geven. Ik was dan wel 65 jaar, maar dacht met weemoed aan de tijd van toen, en heb wijselijk besloten nog wat mee te helpen op mijn vroegere werk. Ik moest toegeven, een thuiswerkende vrouw heeft gans de dag haar handen vol. Ik heb dat onderschat, ze verdienen een standbeeld. Ooit heeft een minister voorgesteld om een moeder die thuis bleef (dat noemde toen “moeder aan de haard”) en haar kinderen grootbracht, zou vergoed worden, en er zouden geen ‘sleutel kinderen’ meer zijn. Grootouders zouden er alleen nog zijn om pree van te krijgen en schoolmeesters enkel om de kinderen te onderwijzen in plaats van ze op te voeden.

Beste oudjes, denk goed na vooraleer ge besluit om er mee te stoppen. Zonder werk telt ge niet meer mee. Leidt jonge mensen op, ik heb ondervonden dat er nood aan is, en ge zult uzelf goed voelen en nog een beetje belangrijk.

Tot gauw.

15-06-2007 om 23:27 geschreven door Rocor

“En hebt gij meubels en hebt gij huisgerief , dan kunt ge trouwen met U lief”, was vroeger een volkse meezinger. Toen het deze week in de gemeente groot huisvuil was dacht ik bij mezelf: wat een ongelooflijke bron van verbeelding, wat mensen op de straat zetten, is niet te geloven. Ik zag een complete eetkamer, een salon, een tuinset, 4 stoelen en een tafel met zonnescherm. Weliswaar beschadigd, maar toch, een fiets klaar om te berijden, kinderspeelgoed met bedje en popje erin, een complete keuken met aanrecht, een kruiwagen met platte band, want wie pompt er nu nog banden op, dat smijt men toch gewoon weg zeker. Alles tweedehands maar toch, wat een ongelooflijke weelde overspoelt ons, en we beseffen het niet.

Ik heb er nu nog plezier in, een winkel had een naakte vrouwelijke etalagepop buiten gezet op een stoel, een vrouwmens met alles erop en eraan. Ik heb gewacht in de auto om te zien hoe de milieu deskundige, lees vuilnisman, dat zou oplossen om dat mens vast te nemen en in zijn wagen te gooien. Hij had problemen toen hij haar opmerkte, hij keek rond of niemand hem zag. Hij lachte, nam het mens heel zedig vast, opende de deur van de vuilniswagen en plaatste het blote model heel voorzichtig naast zijn vriend, de chauffeur, die op zijn beurt het meisje groette met een tik tegen zijn voorhoofd, van hoffelijkheid gesproken. Zoiets kon je zien op TV bij Gaston en Leo, toch maar mooi meegemaakt.

Op die dag zeg ik tegen mijn vrouw om te plagen: “Houdt U binnen vandaag want het is groot huisvuil”. Dat gezegde wordt niet in dank afgenomen want ze antwoordde: “Houd gij U maar binnen, want men schuimt op voorhand de straten af op zoek naar antiek: 1-1 dus. Van uw familie moet ge het hebben hé…

Onlangs keek ik door het raam naar buiten, ik had zelf wat rommel buiten gezet. Stopt er een dame, doet haar koffer open, en deponeert een grote doos boven op mijn huisvuil. Ik wreed nieuwsgierig, gaan zien wat er nu in zat. U gelooft het niet, in die doos zaten 100 stukken zeep, mooi per stuk ingepakt, er stond op: ‘FERRIER MARSEILLE 72% huile,garantie Pur’. Het was zeep van de jaren 50.

Ik was er mij iedere dag mee ik heb geen enkel rimpeltje ruikt lekker en is puur, puur. Als U een stuk wil: www.rimpeloosdoorhetleven.be. Mijn gedacht, al wat ge nu ziet buitenstaan was vroeger een fortuin waard, nu waardeloos. Het geeft soms een zielig aanblik, het is maar hoe ge het bekijkt, wat voor de ene rommel is, is voor een ander een gerief.

Tot gauw

09-06-2007 om 16:44 geschreven door Rocor

Iedere mens zou moeten beseffen dat er niets belangrijker is in je bestaan dan je familie en je familiegeluk. Alles in een mens zijn leven draait voor het grootste gedeelte rond je verwanten in welke graad dan ook. Moest men bijhouden in uren hoeveel tijd men doorbrengt met rond de tafel te zitten terwijl men eet, drinkt en praat, men zou opkijken. Wat is leuker om te ontbijten terwijl men in de hof kijkt of naar de mooie dingen in je huis of appartement, nadien de krant lezen en het voornaamste nieuws bespreken. Zeker mensen met kinderen en kleinkinderen, daar is altijd wat over te zeggen. Het zijn geen wereldzaken, dat niet, maar iemand met een goed rapport, een kleinkind dat langskomt voor achterstallige pree, soms een zieke, soms een nieuw lief, een ander met liefdesverdriet, ge hebt altijd praat. Zo’n mooie dingen kan men allemaal verliezen met een stomme ruzie.

Soms gebeurt het toch en is men behoorlijk boos op zijn naasten, over een misverstand en wrevel, over een uitspraak die verkeerd begrepen is en die hard aankwam, meningsverschillen die niet worden bijgelegd, zich vastbijten in die wrevels en koppig wachten tot de ander de eerste stap zet en daardoor de vriendschap en de familieverhouding op het spel zetten. We denken dat onze trots soms belangrijker is dan het familiegeluk. Maar wat is de moeite om ruzie te maken, niets eigenlijk, toch niet met je familie. Moest ik het voor het zeggen hebben zou gelijk welke ruzie op 2 uur moeten gedaan zijn. Er zijn ruzies in families die maanden duren, waar heel harde verwijten worden gebruikt, dan zou men toch eerst moeten nadenken vooraleer zoiets te doen. Na een tijd is de ruzie over, maar de harde woorden die men gebruikt heeft, blijven hangen. Het vertrouwen in elkaar heeft een deuk gekregen en voelt niet goed aan. Het ergste is daarbij: het spontane is weg.

De minder sympathieke kanten en de onvolmaaktheden die iedereen heeft, moet men aanvaarden, hoe moeilijk soms ook, zo zit liefde toch in elkaar, dacht ik. Men kan het oneens zijn, maar ik vind dat ge uw woordkeuze moet beperken tot het aanvaarbare, het kan toch niet de bedoeling zijn die persoon verwijten toe te sturen die blijven hangen voor het leven en die meestal niets te maken hebben met de discussie die men op dat ogenblik voert. Zeg uw gedacht, want ieder staat achter zijn eigen idee, maar ruzie maken, kom nou, ‘discuteren’, een heftige woordenwisseling. Akkoord, zelfs eens kwaad maken, maar kwetsende en verdacht makende uitspraken waar men achteraf veel spijt van heeft, die kan men niet meer ongedaan maken. Met verschoning te zeggen, het blijft hangen, dus laat het.

Er zijn geen cursussen over ruzie maken, maar de kwetsuren die men aanbrengt zijn niet te wissen. Weet ge wat? Geef eens toe, ook als ge weet dat u gelijk heeft, dan beseft u pas dat het allemaal de moeite niet was. Het geeft een vredig gevoel, en we moeten toch met elkaar verder in goede en slechte tijden. Tot gauw.

02-06-2007 om 14:37 geschreven door Rocor

Mijn kleinkinderen zijn digi-kids, dat kent alles over gsm, gps, cd, computer, als het digitaal is, moet ge bij hen terecht. Ik denk dat ze zich afvragen of hun grootouders nog wel meekunnen, nu alles zo rap gaat. Het mooiste van al, ge hebt ze altijd nodig als ge U iets aanschaft dat met elektronica te maken heeft. Meestal zit er een gebruiksaanwijzing bij van 3 bladzijden in alle talen, na de derde regel verstaat ge er al niets meer van en zit ge klem. Als ge een knop induwt gaat het onmiddellijk mis, ge duwt een tweede keer en ge kunt het vergeten.

Wat ge ook probeert, dat ding is ontregeld, daar staat ge dan, wat nu? Uw vrouw zegt dan dat ge er beter met je handen af zou blijven, want gij kent er toch niets van. U bent dan boos, maar in je binnenste moet ge toegeven dat ze gelijk heeft. En voegt ze er fijntjes aan toe: “Als van de week één van de technokids komt, zal ik het eens vragen”.

Dus dat wil zeggen: zolang de ‘suikere siesen’ (dat is dialect voor verwend zijn) niet komen, staat dat ding daar, wachtend op de grootmeesters. Het is ver gekomen, als de kinderen van Uw kinderen U moeten helpen met Uw gsm om een berichtje te verzenden. Ofwel ben ik een kluns, maar kunt U eigenlijk een thermostaat instellen, of alles opnemen op je TV? Alles wat je gsm aangaat, kent U er alles van? Een digitale camera, laat staan een computer, of een cruise control (voor in de auto)?

Als ze dan komen moeten ze eerst eens drinken, krijgen een snoepje, dan word er gevraagd of ze de goedheid willen hebben eens naar het te regelen ding te kijken. En dan gebeurt het, ze zien eens naar de gebruiksaanwijzing, beginnen overal op te tikken en binnen de kortste tijd is alles in orde. Ze kijken dan eens bedenkelijk naar mij zo van: “Ik heb U dat allemaal toch al eens uitgelegd”. Ze krijgen dan pré natuurlijk, want als ge een ander laat komen kost dat ook geld, en de kinderen kunnen het gebruiken, zegt de oma. Gelijk heeft ze.

Maar U moet weten, in de tijd van mijn grootvader, op de boerderij, liep er een hond met gareel aan. Hij liep in een molen en dat beest moest rondjes lopen om het vat te laten draaien, om boter te maken, het beest moest 2 uur lopen. Zo kon het niet blijven, dat weet ik wel, maar alles is toch wreed rap gegaan vind ik. Een hond die een botervat laat draaien, of een mobiel telefoontje in uw hand waar ge de hele wereld mee kunt bereiken, tis haast niet te geloven…

Tot gauw.

27-05-2007 om 17:21 geschreven door Rocor

Herkend U de uitspraak? Ik denk het wel. Het is voorspelbaar, een man voelt dat aankomen, het gaat zo: er is reden tot feesten in de familie en U bent genodigd. U komt s’ avonds van uw werk en er ligt een uitnodiging, allee zeg, de piet  geeft een feest is die al zo lang getrouwd met dezelfde. Dat is een prestatie, want zeg nu zelf de Marie das geen gemakkelijke poppetiet. Maar ja, ne mens past zich aan, en ik moet bekennen, marieke is geen mis jonk van tiet gesproken. Dan begint de stategie, wat denkt ge, gaan we er naartoe vraagt uw vrouw? U hebt geen schijn van kans want het is al geregeld op voorhand. We gaan!!

Maar ze moet niet denken dat ik haar een nieuw kleed ga kopen, wat denkt die wel, want weet ge nog toen Marie de laatste keer bij ons was, had ze een jeans aan, met een topje en ze had geen bh aan. Ik zelf dacht er toevallig ook net aan, er was niets mis mee, integendeel, ze had niet veel aan, maar er was veel te zien. Maar dat argument om geen nieuw kleed te kopen, zwakt langzaam af, want het is toch lang geleden dat ik me iets nieuw heb aangeschaft en nu komt het: IK HEB NIETS MEER OM AAN TE DOEN…

Beste lotgenoten, er zijn verschillende mogelijkheden, ofwel zijt ge akkoord en haalt ge uw geldbeugel boven, en betaalt ge U blauw, ofwel spartelt ge tegen en zegt ge dat haar kasten vol hangen. Dat is fout, dat is helemaal fout, ge verliest al uw goede punten want ge wordt een onmogelijke vent die niet met zijn tijd mee kan. En, zegt ze erbij, gij moest eens een vrouw hebben die alle weken iets nieuw nodig heeft, dan pas zou ge weten hoe sommige vrouwen bezig zijn en voor die keer dat ik mij eens iets mooi aanschaf ziet meneer op zijn geld, ge moest beschaamd zijn!

In het ergste geval moet ge mee naar de kleren kast gaan kijken en moet ge vaststellen dat de kast niet goed meer dichtkan. Maar dat komt omdat ze alles bijhoud en niets wil wegsmijten. Ondertussen is dat allemaal uit de mode zegt ze. Een goede verstaander heeft maar een woord nodig, het vrouwtje heeft een nieuw ensemble nodig, dat is duidelijk. Ze heeft niets meer om aan te doen. “Die oude schoenen daar durf ik niet mee op straat komen en een nieuwe handtas hoort erbij, een halsketting is nu in, en dat kost geen geld, want goud is uit de mode al bij al valt dat nog goed mee”, zegt ze. “Ik maak ineens een afspraak bij den Tonny voor mijn haar, ik ga er eens mishen in laten zetten das modern”. Al bij al valt dat nog goed mee, uw pensioen is er aan. “Maar ja, ne mens mag er eens van profiteren”, herhaalt ze. Achteraf bekeken vraag ik me af, zou dat bij marie poppetiet ook zoveel hebben gekost, die te kleine spulletjes en geen bh, ze had veel bekijks, jaloerse blikken en mannelijke interesse.

Ik was het bijna vergeten: MIJN hemd paste uitstekend. Tot gauw in betere tijden.

17-05-2007 om 21:44 geschreven door Rocor

DIT IS EEN NOODOPROEP.

IK HEB HULP NODIG!

Sinds kort word ik verstoten, ik besta niet meer. Het is de periode van de grote kuis. Anders uitgedrukt: gans mijn huis staat in de steigers. Alle kasten worden uitgeladen en dagen tentoongesteld, het zijn allemaal spulletjes die zelden gebruikt worden, alleen bij feestelijkheden en als de Koning komt, dus nooit. En toch wordt alles bijgehouden, men gooit niets weg en zet alles terug op de oude plaats, wat heeft dat voor zin. Ik dacht eerst dat het was om de inventaris te maken, maar dat was het niet, alles moet in warm water met een speciaal product afgewassen worden en naar het licht gehouden worden, om te zien of er geen vingerafdrukken op stonden denk ik? ZE ZIJN MET TWEE, IK NOEM DAT VEEGTEVEN!!!

Ook ben ik dan onbestaande, ik word dan onheus behandeld. Zelf moet ik dan met kasten sleuren, plafonds afwassen, en het is nooit goed gedaan. Ik ken niets van kuisen, want zegt men erbij: “Moest gij alleen geraken, het zou nogal ne vuilen boel worden”. Een kleine anekdote: ik moest de muurklok afnemen nadat ik de slinger in de koffer met messen en vorken had gelegd en hij is maar terug gevonden een maand nadien. Had het dus gans verkorven, de veegteven wilden met mij niets meer te maken hebben, want een muurklok die dan nog van ons vader zaliger was, loopt niet zonder slinger. Wie legt er nu zoiets in de koffer van het bestek, dat men alleen gebruikt bij hoog bezoek vandaar dat laattijdig terugvinden, natuurlijk.

Ik ga een campagne opstarten met als slogan:”WEG MET DE GROTE KUIS”.

Dat ouderwets gedoe is pure pesterij: iedere week wordt er een volle dag gekuist, hoe kan dat vuil zijn? En toch moet ieder jaar de boel onderste boven en moet gans het huis in detail een beurt krijgen.

Gans die periode bent U als man waardeloos U bent dan nog juist goed om dingen te versleuren en kunt ge uw hormonen opbergen. Je harde schijf is van geen tel meer, daar is het nu de moment niet voor. Maar ik moet bekennen, als alles weer op zijn plaats staat en het huis geurt naar boenwas en zeep geeft dat een speciaal gevoel, en ik denk dat de dames heel moe zijn, wat een beulenwerk.

Tot gauw.

PS: je wordt er gek van, ge hoort niets anders dan “sorry, sorry”. Ik kan het niet meer horen: pardon, nog zo iets. Wij hebben het mooiste woord ervoor: “verschoning”. Laat het ons gebruiken aub. Onlangs stelde ik het voor aan enkele jonge mensen, ze hadden verschoning nog nooit gehoord, spijtig hé

11-05-2007 om 17:22 geschreven door Rocor

Wellicht zult U zich afvragen : hoe komt ge daar nu? Het was 1957. Ik vervulde mijn legerdienst bij de paracommando’s. We waren toen enkele dagen in Congo. Ik was chauffeur van de commandant en hij moest naar de dokter. Die mannen moesten vervoerd worden. Ik zat daar op de baas te wachten in een kamertje van 3 op 3 meter. Het was die dag 45 graden warm, snikheet dus. Recht tegenover mij zat een zwart meisje van ongeveer 18 jaar. Ze was zeer mooi en had haar kind op de schoot. Het moedertje was kleurrijk gekleed. Het baby’tje was zo te zien enkele dagen oud. Het was een jongetje. Het kleintje dacht dat het stilaan tijd werd om te eten en begon te zeuren.

Maar wat je eerst moet weten : ik was voorgelicht van ons moeder toen ik 9 jaar oud was. Ze zei tegen mij dat de kindjes uit de buik van hun moeder kwamen. Dat was het, de rest moest ik zelf maar te weten komen. Dat is natuurlijk 60 jaar geleden! Wat er toen gebeurde zal ik nooit vergeten. De jonge moeder schoof haar kleurrijk kleed opzij, haalde haar borsten boven en duwde de gulzige mond over haar tepel. U moet weten ik had nog nooit blote borsten gezien! Ik was opgeleid in een elitegroep, had de rode muts behaald, had 30 parachutesprongen gedaan, was commando, had leren vechten, had op rotsen en over rivieren met koorden gekropen, had leren boksen, uit rijdende auto’s gesprongen, … kortom wij waren getraind en van niets bang.

Wat bleek nu? Tegen zo een situatie was ik niet opgewassen. Ik voelde warm en koud. Wat moest ik doen? Naar het kind kijken? naar die mooie borsten? Kon dat zo maar? Ik ben toch maar mooi blijven kijken en het stoorde de moeder blijkbaar niet. Ik moet bekennen ik genoot ervan. Het was zo puur. Bij ons in België zou toen zoiets onmogelijk gekund hebben. Men had er schande over gesproken. Wel moest ik vaststellen dat de kleine geen tafelmanieren had  Er liep een straaltje moedermelk over zijn buik. Het was een kleine gulzigaard en achteraf boerde hij luid! Over zijn gezicht lag een gelukzalige glimlach. Ik dacht: die gelukzak! De zwarte mama wreef met haar hand over de gemorste melk die nog een beetje uit haar borst vloeide en likte die op. Van een teder moment gesproken!

Toen kwam de dokter zeggen dat het haar beurt was. Mijn commandant vroeg of alles in orde was met mij. Hij vond dat ik zo raar keek. ’t Is niet moeilijk! Ik vond de Congo een mooi land!

Tot gauw!

06-05-2007 om 14:23 geschreven door Rocor

Tegen wie zegt ge het, de meeste mensen liegen over hun gewicht. Ik zal eerlijk zijn, in mijn blootje week ik 106,5 kilogram, veel te veel dus. Graag zou ik 95 kilo wegen en heb al veel dieet gedaan, maar als ik dan gedurende 6 maanden alleen konijnen nadoe, en enkel gras eet val ik 10 kilo af. Ik ben dan zeer ongelukkig, ik eet graag.

Een trappist drinken met een stukje brokkelkaas zou ik nu graag doen, maar dat mag niet, ben weer eens op het afslankingspad. Niets kan er dan, alles wat ge ook maar graag eet, is verboden. Wat heb ik misdaan, waar heb ik dit aan verdient? Neem nu een pakje friet goed gebakken met een klodder mayonaise, dat zou ik graag eens hebben en een pintje bier erbij; neen, neen, neen. Ik stel me dan gerust dat ik zo gezond ben als een vis, kan goed slapen, heb nooit een kwaaltje, heb een maag van beton. Wat hebt ge het liefst, nen dikke plezante, of ne magere ambetanten?

Er zijn mensen die alles mogen eten, daar zou ik eigenlijk jaloers op kunnen zijn. Maar die zogezegde magere mannen, die hebben zenuwen, dat zaagt gans de dag over alles en nog wat. Ik denk dan, laat me maar wat dikker zijn en blij door het leven gaan. Ik ben er terug aan bezig en weeg nog slechts 91 kg, dus ik ben 15 kilo afgevallen, flink hé? Ik zie terug mijn gereedschap hangen, men zegt toch dat schoon gerief onder een afdak moet hangen of is het staan? Maar er zijn grenzen, ik drink water als een koe, wat er dus toe leidt dat ik dan ook bijna gans de dag met mijn gereedschap in mijn handen sta. Een lintworm binnen nemen met wat yoghurt is misschien een oplossing en die het werk laten doen. Heb het een paar jaar geleden voorgesteld in het radioprogramma ‘Jongens en wetenschappen’ op radio 1. Het is dan onderzocht, maar bleek niet verantwoord. Beste medemens, het is een harde strijd, ik weet nu al wie gaat winnen, langzaam maar zeker komt in mijn geest het beeld van 1 kilo gekookte mosselen met friet, met een kwak zelfgemaakte mayonaise overgoten met een fles Pinot-blanc. De frietjes goed gebakken.

Als het voor U eender is, graag nadien nog een koffie met een Amaretto. Met de groeten van magermans (nu toch nog).

27-04-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Een dame had haar bestellingen gedaan en wat me opviel wanneer ze vroeg om 150 gram gehakt, kreeg ze 190 gram. Vroeg ze een steak, dan zei de beenhouwer, “Mag het wat meer zijn?”, en bij alles wat ze bestelde was het steeds ook méér. In deze tijd mag en kan dit allemaal, het is een rijke tijd, het was ooit anders. Maar tijden veranderen, maar goed ook, er was een periode dat men er op sprak dat de beenhouder steeds het inpakpapier meewoog, dat was minder vlees, ver gezocht vind ik dat.

De dame in kwestie nam haar mooi verpakte vlees in ontvangst, was bezig te betalen toen er al rinkelend 10 cent op de grond viel. Niemand bewoog, niet zinnens zich te bukken voor die armzalige 10 cent, vroeger 4 frank. Wat zullen de omstaanders niet denken, ik ga me niet belachelijk maken. Ik heb me gebukt en het muntje van tussen de mensen hun voeten genomen, men grinnikte hoorde ik. Heb het geld aan de dame willen geven, die het weigerde en zei: “Dat is bezem geld voor de eerlijke vinder”, gelach van iedereen.

Ik heb het in mijn zak gestoken en enkele uren later met wat extra van mij erbij, aan een accordeon speler op de dijk weggegeven. Ik vroeg of hij: “Ik hou van U” van Stijn Meuris wilde spelen, er is nooit zo mooi neen tegen mij gezegd; hij begreep me niet. Maar daar gaat het nu niet om, weelde veranderd de mensen, mijn ouders hadden me voorgehouden nooit met eten of geld te morsen ook niet met kleine beetjes, en ik kan het nog niet hebben, niet van mijn kinderen of kleinkinderen, beter reserve dan tekort, vind ik. Maar wie ben ik om jullie te zeggen hoe het moet, ieder leeft zoals hij wil, en volgens zijn geldbeugel, maar trop is teveel, en teveel is trop.

Ps: kan er iemand het ironie teken op mijn coputer krijgen? Het is nieuw, het is een bliksem met een punt eronder... Een mens heeft ironie nodig, vooral als je 69 jaar bent. Tot heel gauw.

22-04-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Als hier een kindje geboren wordt en zijn vleeshuisje moet verlaten, legt men het eventjes bij de moeder wat ik altijd zeer teder vind, en wordt het in een bedje gestopt. Als het door omstandigheden niet mee naar huis mag komt het terecht in een couveuse met plastiek kapje erover. In het andere geval komt het thuis terecht in zijn of haar schommelwiegje, met zo een doorkijkdoek erover waar iedereen gaat overhangen. Na enkele tijd als het gevaar bestaat om uit het wiegje  te vallen word de voiture in de kamer gezet en kan het daar zijn tijd doorbrengen met naar die bengelende speeltjes te kijken die men erboven hangt.

‘s Nachts slaapt het in de kamer van de ouders in een bedje en mag af en toe in het grote bed bij pa en ma, naar wat ik ervaren heb als de prachtigste momenten in het vaderschap. Als het kind mee mag om boodschappen te doen zet men het in een Maxi-Cosi of hoe noemt dat ding, wreed handig en wendbaar, neemt alle hindernissen zonder moeite en ge moet het kind niet dragen. In de auto zelf hangt het in een zitje wat erg veilig is maar u moet ervoor zorgen dat het kind met zijn rug naar de rijrichting zit, hangt anders word ge vervolgd. Hét voordeel, het kind moet niet op de schoot.

Die maxi-cosy is een wreed handig ding met veel mogelijkheden u kunt het demonteren en men kan het op de vloer in huis zetten en het schommelt een beetje. Zeker voor de baby niet plezant, zo laag bij de grond, maar ja, ze kunnen u toch niet altijd dragen hé. Aan tafel heeft men een hoge kinderstoel voorzien, wel handig, ge hebt als baby een mooi overzicht en ge kunt met alles smijten, want je mag toch niet op de schoot. Soms steekt men je in een ren zoals de kippen, is plezant voor één uur maar als ge dan wat huilt, haalt men U eruit en kunt u rondkruipen, altijd avontuurlijk.

Wat ik niet snap is waar het woord draagmoeder vandaan komt, verschoning, ik heb het gezien toen ik in de Kongo was als militair, daar werden kinderen gedragen maar dan ook echt gedragen. Het is een andere cultuur akkoord, maar bij die moeders was het kind altijd, dicht bij haar. Het werd over de schouders gelegd zonder vast te houden, het werd in een doek op de rug gebonden, het verbleef vooraan tussen haar vloeibaar voedsel. Ik zag een vrouw die een grote kom water op haar hoofd had staan, het kind hing op haar buik, alles mooi in evenwicht door de draaiende bewegingen van haar achterste, volkomen handsfree. Ongelooflijk toch, de mooiste kinderzit vond ik als de moeder links of rechts ging overhellen en het kind op haar heup plaatste en ermee uren rondliep. Dat vind ik draagmoeders. Na 8 maanden zet men U op de grond en ge loopt rond. Jonge moeders ik plaag jullie, maar, wat een verschil tussen culturen hé en de kinderen weten niet beter maar wij hebben toch verwende boelekes geloof me vrij. Tot gauw.

15-04-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Het is waar, ge kunt geen restaurant binnengaan of ge ziet mensen die boven de 60 zijn, zelfs ouder, die een aperitief, een hoofdschotel, en een koffie nemen. Als ge dan vraagt of ze dat graag doen en waarom ze dat nu doen is hun antwoord: “Het is het enige wat we nog hebben, mijnheer, de rest staat op een laag pitje, het staat zelfs niet meer”, als ge begrijpt wat ze bedoelen.

Beste leeftijdsgenoten, ik ben ten zeerste ontgoocheld in jullie, kan eten en drinken onze oude gedachten vervangen van vroeger, het was langs daar dat we naar de hemel gingen gaan. Waar is onze vurigheid en ons verlangen gebleven? Mannen denken alle 7 seconden aan seks, alé, ik toch, de mannelijke lezers toch ook, mag ik hopen, of eet u liever? Natuurlijk er is een groot verschil tussen aan denken en doen, een torenhoog verschil, een uit de kluiten gewassen “boerentoren” wordt het nooit meer, bij wijze van spreken.

We zaten onlangs met vrienden in een eethuis een verwenmenu tot ons te nemen. Het was dik in orde, we waren meer dan voldaan, van het goede te veel. Er wordt dan veel over vroeger gepraat, hoe goed we alles deden, gewoon opschepperij. Over de prestatie in de ledikant werd angstvallig gezwegen. Want ik zei nog: “Een wip in de morgen is een dag zonder zorgen, een wip kort na de noen is ook nog te doen”. De dames in het gezelschap konden er om lachen, de heren daarentegen keken de andere kant uit. Ze beweerden dat wie er veel over praat en over opschept er niets van terecht brengt. Waarop ik zei: “Er wordt veel over gepraat, maar ook nog veel gedaan zenne!!” De vrouwen zeiden allemaal in koor: “Beloven ja!”: Toen ik over die blauwe pil begon was het hek volledig van de dam, het mannelijk gezelschap zei: “Puur of niet!” De vrouwen lieten het in t’ midden, dat het toch wel het proberen waard was, en dat die penispauze zeker lang genoeg had geduurd!

Al bij al geen stichtende praat voor al dat oud ijzer, maar we hebben zeer goed gegeten. We waren uitermate bevredigd, moe maar voldaan en hebben nog lang nagenoten. Tot gauw.

04-04-2007 om 23:27 geschreven door Rocor

Het voelt niet lekker als grootvader als ge moet opletten hoe ge u  moet gedragen in het bijzijn van kinderen. Sinds het geval met die kinderverkrachter voelt dat anders aan, het spontane is weg. Ik vind dat jammer. Onlangs hadden we ingeschreven met onze kinderen en kleinkinderen om te gaan eten ten voordele van een goed werk het was bedoeld als steun voor de weesjes. We werden bediend en zaten aan lange tafels. De kinderen hadden een tekening gekregen bij het binnenkomen, die ze moesten kleuren en afgeven. Naast mij zat een kind dat aan het kleuren was en zich naarstig inspande om er iets mooi van te maken.

Ik keek geïnteresseerd mee en zei dat het zeer mooi was en ze niet moest vergeten haar naam eronder te zetten. De vader zag dat en zei dat het kind naast hem moest komen zitten want hij had gezegd dat ze niet met vreemden mocht praten. De man bedoelde dat goed, men kan nooit voorzichtig genoeg zijn, maar voor mij  kwam dat heel hard aan. Ik heb zelf 4 kleinkinderen, als zo een viezerd die aan zou raken, dan neem ik gegarandeerd de wet in eigen handen. Ze zouden er geen 8 jaar moeten over doen. Ik ben alle dagen met de auto onderweg, heel Vlaanderen rond, van de ene werf naar de andere. Als ge in een woonwijk moet zijn, met bijvoorbeeld allemaal bloemetjesnamen, dan durf ik dat niet meer te vragen aan kinderen die op straat spelen, laat staan aan tieners.

De enige mens aan wie ik de weg nog durf vragen is de postbode en die blijft ook meestal op een veilige afstand van de auto. Ik heb het daar moeilijk mee, leuk is anders, ik ben een kindervriend en houdt van mensen. Ik denk dat op den duur iedereen enkel zijn eigen familie nog vertrouwd. Het vertrouwen en de verdraagzaamheid is ver zoek. Maar laten we met zijn allen de vriendschap niet verloren gaan, het kan toch zo deugd doen. Een schouderklopje en vooral een knuffel van je kleinkinderen is met niets te vergelijken, ik ben misschien sentimenteel nu, maar het is zo.

Tot gauw.

31-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Ge hoort niets anders en iedereen ontkent er iets mee te maken te hebben. Tegenwoordig komen er dierenartsen aan te pas. Als ge uw prestaties wilt verbeteren, moet ge terecht bij die mannen die met hun botten vol stront over een boerenerf lopen. Die kunnen er ook voor zorgen dat kleine magere dieren, dikbillen worden. Als ge die in de wei ziet staan zie ik die niet direct op een koersfiets zitten, maar ge weet maar nooit. In mijn jeugd was er een plaatselijke wielrenner die talent had. Het bracht hem tot kampioen van België, ondanks de aanwezigheid van de groten bij de beroepsrenners. Een topprestatie! Weet ge wat die kreeg als versterking? U gelooft het niet, hij moest jonge duiven eten! Er was een supporter die duiven kweekte speciaal voor de renner. Af en toe moest hij een trappist drinken van Westmalle waar men een rauw ei in geklutst had, en dat was het zowat, de doping van die tijd.

Hij werd toch maar mooi kampioen van België onze dorpeling. Nu spuit men die jongens vol producten en al het natuurlijke is weg. Als nu iemand een topprestatie neerzet denkt men direct aan die dikbillen in de wei. Een mopje: Weet u waarom koeien en paarden meelopen in de wei als er een wielerwedstrijd voorbij komt? Omdat ze elkaar kennen van bij de veearts, flauw, maar het kan wel eens kloppen…

Nu ga ik iets vertellen en dat is top secret. Een renner vroeg aan de arts wat hij moest doen om in de top 100 te komen. Weet ge wat die arts zei: “Krab aan uw ... en hang ze nadien in een pot zout, dan worden ze vuurrood, ga naar een dermatoloog en laat U 6 maanden ‘disprosole’ voorschrijven. Wrijf uw edele delen met die zalf in”. Weet U wat het gevolg was? Hij kon gedurende 6 maanden ‘disprostène’ ingespoten worden, zonder positief te zijn bij de dopingcontrole! Straf hé, zelf gelezen. Hij won op die 6 maanden verschillende grote koersen. Het kostte 13.000 euro bij de arts, maar zijn prijzengeld van die gewonnen koersen oversteeg die kosten ruimschoots. Hij vond het de moeite waard. Kunt ge dat nu geloven?.

Als ge dat leest als ge 69 jaar bent en terugdenkt aan die jonge duiven en die trappist met een ei erin geklutst, was dat toch een topprestatie, vind u niet? Een gouden raad voor mijn leeftijdsgenoten als het niet meer zo goed lukt, u weet wel… geen viagra nemen maar jonge duiven eten! En zeker niet over een pot zout gaan hangen maar wel veel trappisten drinken! Tot gauw!

25-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor