Ik rijd naar Brussel met de wagen en luister naar de radio. Het was nog vroeg in de morgen, tot plots een stem zegt: “Er  is een spookrijder is gesignaliseerd op de A12 Brussel-Antwerpen, hou uiterst rechts.” Ik denk bij mezelf: ik bén op de A12, tot plots een auto op mij komt afgestormd. Ik ontwijk nipt, enkele seconden doodsangst, ik kan gelukkig invoegen het was niet druk. Alle auto’s beginnen te claxonneren, de man rijdt vrolijk verder, zich van geen kwaad bewust.

Dan begin ik te zweten en dank de heer. Ik ben door het oog van een naald gekropen. Wat een mens dan allemaal denkt, ge verwenst dat die kerel zijn rijbewijs heeft gekregen, een inschattingssfout heeft gemaakt, kortom: ge kunt hem vermoorden. Maar denkt U dan later, hij zal het niet vrijwillig gedaan hebben. Dat zeker niet, maar 50 meter verder en het was ‘dag Rocor’ geweest! Vraagt die man zich dan niets af als die wagens op hem afkomen en plots allemaal opzij gaan?

Ik keek in het dagblad ‘s anderendaags, niets gebeurd. Die man is zeker de eerstvolgende afrit afgereden en ‘s avonds tegen zijn vrouw gezegd: “Wat deden die mensen allemaal raar op de snelweg.” Hoe een mens zijn  leven aan een zijden draadje kan hangen hé. Maar als ik heel eerlijk mag zijn, als ge alle dagen op de baan bent doe ik ook soms stomme dingen waarvan ik nadien denk, was dat nu echt nodig? Neem je tijd, ge komt er wel, dat haastig zijn heeft toch geen zin. Het duurt niet lang meer vooraleer de files tussen Brussel en de Boomse Steenweg elkaar raken. Ik leerde een man kennen uit Australië hier op bezoek in België, toen ik hem vroeg hoe hij ons verkeer vond zei hij: “Jullie op -en afritten liggen zo dicht bij elkaar, op 20 kilometer tussen Antwerpen en Sint-Niklaas zijn er zes, bij ons liggen ze 100 kilometer van elkaar! Jullie wonen op een zakdoek, niet te verwonderen dat het druk is.”

Na de spookrijder was het ook druk in mijn hoofd of wat dacht U? Een onoverzichtelijke bocht op de autobaan neem ik vanaf nu uiterst rechts.

Tot gauw rocor

13-09-2009 om 13:22 geschreven door Rocor

Voor alles je tijd nemen, een uur ontbijten, praten en de krant lezen, naar de zee kijken en het weer bespreken dat er niet zo goed uitziet. Veel wind, maar geen paniek. Het kan zalig zijn, niets doen, ik betrap mijn eigen erop dat ik dat wreed goed kan volhouden, de luierik uithangen. Als men gans het jaar bezig is kan een mens dat moeilijk geloven dat u U niets moet aantrekken en de telefoon stil blijft, alleen de kinderen die bellen hoe het met je gaat. Pluk de dag want morgen kan het anders zijn met je gezondheid en dan hé?, leven doen wij beter nu, dan plannen maken die 10 jaar verder liggen, op onze leeftijd toch.

Ik lees in mijn horoscoop dat ‘de vakantie voor mij genieten is van lekker eten en drinken, wat wandelen en een terrasje doen, lezen, een verhaaltje schrijven, eens gaan fietsen’. Hoe kunnen die dat weten, en mooiste van al: het is nog juist ook, en ze weten het van iedereen, straf hé. We gaan niet zeuren over prijzen maar wat ik zag aan zee, kersen die thuis 7.5euro kosten voor 1 kilo, kosten aan zee 7.5euro voor een 1/2 kilo. Kwestie van overdrijven kan dat tellen vind U niet?

Maar niet getreurd: we zijn op vakantie met duizenden, genieten moeten we. Hier is zoveel te doen! Ik hoor de bel van de soepkar, verschillende mensen komen buiten met hun potje. Vervolgens opeten met een geboterd baggetje en wat kaas, alles kan, niets moet, zeker geen werk zoeken. De zee heeft toch altijd iets speciaal, dat houdt je bezig. Men kijkt ernaar en het ontspant je, het is altijd anders, ik ga er graag naartoe. Mensen kijken en beoordelen is dan je meest vermoeiende werk.

Mosselen gaan eten is er altijd bij, met frietjes en met een pintje bier smaken ze best vind ik, ieder zijn goesting natuurlijk. Dat die Fransmannen niet afkomen “U moet daar wijn bij drinken!”, niets overtreft enkele frisse pintjes bier bij mosselen en frietjes. Vroeger was het een ongeschreven wet, bij rood vlees rode wijn, bij vis witte wijn. Wat zei een topchef? “U mag rood drinken bij alle gerechten. Wat zeg ik? Men kan klassebieren drinken bij alle eten, de kwaliteitsbieren hebben wij en nog de beste van de wereld ook. Je eigen smaak volgen dat moet je en naar je portemonnee luisteren. In het warenhuis kost een flesje wijn 6 euro, in het restaurant maal vijf, en van hetzelfde merk.”

Weet je wat? Doe je goesting en doe het met mate(n)…

SMAKELIJK!  
tot gauw rocor

09-09-2009 om 23:19 geschreven door Rocor

Vroeger was dat zo, als U vrouw of man wegviel, bleef men achter in de rouw, zelden nam men nog een andere partner. Dat betaamde niet, en het mocht zeker niet te rap gaan, men deed er jaren over om zeker niet de indruk te wekken dat u de overledene vergeten was. Er waren uitzonderingen: als een vrouw achterbleef met kinderen en ze nam een andere man, dan werd het getolereerd en was het niet voor de seks, anders wat een schande!

Als men toen een kind had, een ‘voorkind’ noemde dat toen, zonder getrouwd te zijn, was dat precies een ramp voor de maatschappij. Als ge in die situatie als meisje verkeerde, was U een verdorven mens, voor mijnheer pastoor was U de grootste zondares van de wereld. Den huichelaar, hij had het kind liever zelf gemaakt. U moest beroep doen op je familie om je kindje groot te krijgen. Nu zijn het allemaal voorkinderen en heeft men al een gezin vooraleer men getrouwd is.

Als ik nu rondom mij kijk, zijn de overgebleven vrouwen lustige weduwen, die genieten van het leven, en gelijk hebben ze. Als ze het geld hebben gaan ze op reis, gaan lekker eten, hebben veel vrienden en vriendinnen en hebben veel leute. En zeggen ze, hij zou hetzelfde gedaan hebben, probeer daar maar eens tussen te komen.

Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn zegt men, maar met de mogelijkheden die er nu zijn om te genieten van het leven, dan is een lat relatie een goede uitvinding. Na de leute en het genieten, ieder terug in zijn eigen huis, enne: belt gij morgen eens?

Uw partner verliezen waar ge alles mee opgebouwd hebt, dat moet verschrikkelijk zijn. Men denkt er veel aan en men voelt zich soms zo alleen. Uw kinderen jaja, maar die hebben het zo druk. “Ons ma heeft altijd een plantrekker geweest, ze doet dat goed”, ze voelen je gemis niet.

Nog wat genieten zeker?

29-08-2009 om 12:58 geschreven door Rocor

Dat is de vraag die iedereen zich stelt, het gaat over je gezondheid natuurlijk. Tot je 50^ste is er niets aan de hand, u ziet het niet u voelt het niet, ik ga gemakkelijk 100 jaar worden denkt U dan. Bij een jaarlijkse controle zegt uw huisarts: “U moet zich zeker niet ongerust maken, maar uw bloeddruk en cholesterol is wat aan de hoge kant, u zit een eind over de 200, ook je bloeddruk 8 over 14, is veel te hoog. Hoe kan dat nu? En u wordt ongerust, ik zal toch geen geraaktheid krijgen zeker en half verlamd worden?

Ja mijnheer, zegt de arts, ze draait er geen doekjes om: “Van het goed leven zeker?” En ze heeft gelijk, eens gaan eten, wat snoepen, wat wijn drinken, al eens een pintje drinken met wat kaas erbij, wat minder bewegen en lap: dat 100 jaar worden komt in het gedrang. Dan wordt U voor de keuze gesteld: ofwel brengt ge uw verdere leven door zoals een kluizenaar en leeft U op water en brood, of de tweede mogelijkheid: u neemt pillen en doet gewoon verder, u neemt alvast het voornemen dat ge gaat sporten want door het bourgondisch leven hebt U over gewicht.

Om U bang te maken zegt de arts: “Als U zo verder doet, bestaat de kans dat u dichtslipt en moet U hart overbrugd worden, en zagen ze je borst open met de slijpschijf. En mijnheer, drie mannen op tien sterven aan prostaatkanker.” “Evenveel als vrouwen aan borstkanker, u moet u niet ongerust maken”, zegt ze dan, “maar probeer toch wat te meer te bewegen en wat te rigiemen.”

Ze heeft 100% gelijk, ofwel een lang leven in goede gezondheid, of een kort leven met alle geneugten des levens. Ik ga kiezen voor het gemengde van elk de helft, het halflange met alles der op en eraan. Onlangs zag ik iemand eten, na het aperitief: steak friet met mayonaise, enkele pintjes bier, daarna een gewone koffie gesuikerd met een canderel die hij uit zijn zak haalde, hij was op dieet zei hij, en de dokter had gezegd geen suiker, vandaar.

Tot gauw

rocor

23-08-2009 om 20:57 geschreven door Rocor

Ik zie een oma met haar kind op de tram, met een hand zich vast klampend aan zo een lint boven haar hoofd. Met haar vrije hand houdt ze haar kleinkind tegen zich aangedrukt. Naast haar een plaats vrij, maar daar liggen de voeten op van een op kauwgom knabbelende madam die zich daar allemaal niets van aan trekt. Ik denk dan, moet ik mij daarmee bemoeien? Ik heb dat al eens gedaan, met een jonge man die met zijn smerige poten op de bank recht tegenover hem lag. Ik heb die voeten toen vastgenomen en verlegt en gezegd: “Doet gij dat thuis ook?” “Ja”, zei hij. Onmiddellijk belde hij op zijn gsm en dat had gevolgen. Men wachtte me op bij het afstappen. Er werd wat geduwd, maar daar bleef het bij.

Oma vraagt beleefd: “Mevrouw, wilt u u voeten van de bank doen zodat ik de kleine op mijn schoot kan nemen?” Zegt madam tuttefruut: “U moet niet betalen ouwe trien maar ik wel, dus mijn voeten blijven daar.” Iedereen volgde het gesprek, niemand trok het zich aan. Zegt oma: “Ik heb tot mijn 60 jaar gewerkt, daarom moet ik nu niet betalen op de tram en ik denk: U hebt nog nooit gewerkt", wat schijnbaar juist was, want ze was ziek, kon niet werken en stond al heel haar leven aan de dop, schreeuwde ze.

Ons oma liet het daar niet bij, en wat doet ze? Ze zet zich op de schoot van miss dwars, die huilde van de pijn, en toen oma rechtstond verdween mispoes naar achter en toen kwamen de tongen los. “U hebt groot gelijk mevrouw!” Maar zich iets aantrekken? Neen, ze kreeg alle sympathie dat wel, maar iets doen? No way! Zijn wij nu zo bang geworden of wat? Allemaal een groot bakkes dat wel, maar op afstand? En dat flauw gezegde: Ik moest mij inhouden of ik zou dat en dat gezegd en gedaan hebben, laat het, dat is zeveren achteraf.

Toch denk ik, iedereen doet zijn best om zijn kinderen goed op te voeden, ook in de scholen en jeugd verenigingen. Wat gaat er dan mis? Ik weet het niet, tijden veranderen maar beleefdheid en rekening houden met een ander, daar heeft toch iedereen baat bij? Ik had alle respect voor die oma, want toen ze op de plaats zat waar die voeten hadden gelegen, drukte ze haar kleinkind tegen zich aan. Haar grootmoeders instinkt, was groter en sterker dan die zogezegde burgerzin, die niet te zien was bij de mede passagiers. Ze gunde niemand een blik, mij ook niet. Gelijk had ze.

Tot gauw
rocor

09-08-2009 om 23:36 geschreven door Rocor

In de straat waar ik mijn jeugd heb doorgebracht was het weggetje, ongeveer 1 kilometer lang. Er waren tien boerderijen. Nu, 60 jaar later, zijn er nog drie. Ik moet zeggen, de mensen die dat deden zijn intussen overleden en hadden geen opvolgers, toch geen jongens die het wilden verderzetten. Men zag het niet zitten, er was geen toekomst voor. Enkele hoeven die nu nog zijn overgebleven, zijn generaties lang altijd van vader op zoon geweest.

De landbouwers dokkerden met paard en kar over het oneffen kassei wegje in de straat, met ernaast brede grachten, er stonden geen woningen voor burgers. Tussen de boerderijen lagen de akkers, maar ook de weiden en de boomgaarden. Dan moest men met de dieren niet ver gaan om te laten grazen. Auto’s waren toen nog zeldzaam. Trouwens: als een boer met een kar oogst van de akker naar de hoeve kwam, had hij het ganse baantje nodig en moest er gewacht worden om elkaar voorbij te laten gaan. Nu is er een tweevaksbaan met fiets -en voetpad en zijn alle grachten dicht en staan er verkeerslichten en kun je zien hoe mooi de voortuin is bij de Roger.

De boer recht tegenover mij is een harde werker en runt samen met zijn vrouw het bedrijf. Ze zijn altijd bezig. Ze krijgen hulp van hun kinderen, maar er is geen opvolger bij. Ze hebben ook alle moderne machines, maar het blijft hard werken voor hen beiden. Toen de meesten stopten met boeren kwam er bouwgrond te koop, waar ik dankbaar gebruik van maakte, samen met vele anderen. Nu zijn er vele nieuwkomers, jonge mensen, en vroegere stadsbewoners met kinderen, die niet weten dat melk niet uit de ijskast komt maar van een koe, en die denken dat eieren uit de supermarkt komen. Nu onze overbuur; heeft koeien en varkens en die laten soms wat vallen. Dat komt samen in een aalput die wordt verspreid over de akkers, drijfmest, en dat stinkt! Hij houdt wel rekening met de wind, zodat de geur niet dikwijls tot bij ons komt. Soms mislukt dat, mij stoort het niet, ik ruik liever eens een keertje koeienstront, dan gans het jaar de verraderlijke dampen van de chemische fabrieken van Linkeroever. De nieuwkomers denken daar anders over. Nochtans, als u over een boer komt wonen die er al drie generaties een boerderij heeft, weet u dat er soms geurhinder is.

Om U een voorbeeld te geven over de vervuiling van die zogezegde propere chemie: ik vang het regenwater op om mijn serre te voorzien van water. Verschillende keren per jaar drijft op dat water een 5cm dikke groene schuimlaag. Ik schep dat schuim eraf, maar ben er niet gerust in. Men stelt ons altijd gerust, sluit je ramen en alles is voorbij. Niet met mij hé, geef mij maar den beergeur van den boer zijn beesten, daar weet ik van dat het EERLIJKE stank is.

Tot gauw

rocor

02-08-2009 om 14:04 geschreven door Rocor

Eens je gepensioneerd bent, hoef je niet meer te sparen en moet ge U, in de mate van het mogelijke, niets meer ontzeggen. U hebt een huis dat veel te groot is, U hebt iemand nodig om het te helpen onderhouden want U kinderen zijn echte lieverds maar  hebben geen tijd. OPLOSSING: DE BOEL VERKOPEN en in een service flat gaan wonen. Veel kleiner en de helft van je spulletjes geeft ge aan U kinderen, hetgeen op je zolder staat, hebt ge in 10 jaar niet meer gebruikt, dus weg ermee en neem ook de fietsen mee.

"Uw kinderen komen je nu meer bezoeken, want als ze vroeger bij hun Moeder op bezoek gingen moesten ze steevast wat doen en altijd om boodschappen gaan. Nu hebben we meer tijd om te babbelen met ons moeder. Ze giet een potje koffie op en zelfs dat hoeft niet meer, we kunnen naar beneden gaan en in het cafetaria iets gaan drinken. Koken voor mezelf daar heb ik niet altijd zin voor, ik moet altijd de helft wegsmijten, ge kunt hier een dagmenu eten en het is altijd vrij lekker, in een mooi restaurant, en U bent niet zo alleen."

“Moest mijn man nog leven, zou ik hem misschien niet zo ver gekregen hebben om naar hier te komen, maar ik voel me hier goed, rustig en zonder zorgen. Er is altijd iemand die je kan helpen, als er iets mis gaat, maar ik mis mijn geliefde wel. Natuurlijk, ik doe nu de centjes op van de verkoop van het huis en dat was voor de kinderen. Ik heb het hun gezegd en weet ge wat ze zeggen? “Maak U geen zorgen, Moeder, jullie hebben heel veel gedaan voor ons. Het is Uw geld, profiteer ervan, ons Vader heeft het niet meer gekund. Ik was ontroerd, en ik kan mijn kleinkinderen nog wat pree geven, dat is toch het mooiste wat bestaat? Ik mag verheugd zijn dat ik nog zo gezond ben en hier toch nog een beetje zelfstandig kan leven. Ik heb het einde van de oorlog meegemaakt en de eeuwwisseling. Ik ben aan de laatste fase in mijn leven bezig. Ik heb van niets spijt, en dat wil wat zeggen!”, ZEI MEVROUW van flat 6 met uitzicht op de tuin, bent U het daarmee eens?

Tot gauw

rocor

14-07-2009 om 22:13 geschreven door Rocor

Ben ik verschoten zeg, van die tuigen die daar staan! Die zijn nu zo spectaculair, dat moet nogal een investering geweest zijn. Er was een wiek bij van 75 meter hoog, die zwaaide tegen 125 km. per uur, ik zou er niet in durven. Je mag zeker geen hoogtevrees hebben, oud worden zeker? Het rad blijft altijd sensationeel van op die hoogte ‘t stad bekijken, ook die schommels van 50 meter boven de grond, spreken tot de verbeelding. Om een ritje te maken kost dat soms 10 euro, veel geld vind ik, maar die mensen hun werkjaar is beperkt, het moet op een seizoen verdient zijn. Er stond ook nog een paardenmolen, dat is nostalgie uit mijn kindertijd, een ongelooflijke attractie. Ook een schuif af met matjes was aanwezig. Ik vroeg nog aan Marie–Louise: “Willen we samen eens in de overdekte kap gaan?”, maar dan werd ze duizelig, zei ze. Honderden kramen met spelletjes, de kinderen zagen er vrolijk uit en waren blij met die spulletjes en een ballon, terwijl ze een crème likten. De jeugd in den autobotser met hun vriendinnetje, om indruk te maken natuurlijk. Maar: er zijn huwelijken van gekomen beweerd men. “Het klikte meteen en botsen gebeurd ook nu nog”, zei iemand.

Als ik op de foor loop, krijg ik altijd honger. De geuren die daar hangen, dat vind je nergens, frieten, wafels, pita, suikerspin, smoutbollen, … Ik wil dan steevast smout bollen eten met koffie, lekker zeg! Ik hang dan ook vol tot op mijn schoenen met witte bloemsuiker, dat heb ik er voor over. Moeders met een gezin hoor ik soms zeggen: “Naar de kermis gaan met mijn kinderen kost veel geld, maar het geluk dat op die moment van hun afstraalt wil ik niet missen. Ze hebben nochtans niets te kort thuis van speelgoed, maar op de kermis is dat anders! Ik word kinds denk ik en heb er ook van genoten.”

Tot gauw

rocor

12-07-2009 om 13:38 geschreven door Rocor

Ik ben dik en ik word er ook constant op gewezen, dat moet gedaan zijn, dat werkt op mijn systeem. Degene die er nog iets over zegt, zo van: "Amaai, U bent dik!", of "Hey big brother!", mag zich aan hetzelfde verwachten. Ik zoek naar zijn of haar minpunten zoals een vals gebit, niet veel haar meer, brildrager, te mager, te kleine of te grote borsten, of een platte kont. Ik zeg het direct, kwaad of blij, ik vraag er ook niet achter om wat struiser te zijn. Rocor, dat is smerig, zult U denken. Juist ja, maar ik kan het niet meer aan.

Het ergste van al: ze hebben gelijk en dat stoort mij enorm maar ik kan het niet meer hebben. Men kan het toch wat vriendelijker aanbrengen, vind ik hé. Zo van: "Rocor, vergis ik mij, of bent U toch wat aangekomen?" En mij moed geven of me erop wijzen dat licht overgewicht zeer ongezond is. Dat zou ik op prijs stellen. Ik hoor U al komen, ieder pondje gaat langs het mondje. Dikke mensen eten niet veel (zeggen ze zelf) of ge moet U niet haasten er is nog, of wie zit er altijd het eerst aan tafel. De grote oneerlijkheid is: laat twee mensen hetzelfde eten en U zult zien dat de ene dik wordt en de andere graatmager blijft. Die dunne is gans de dag op van de zenuwen en is niet te genieten, en ik ben gans de dag goedgezind en maak mij geen zorgen ondanks die povere 20 kilo overgewicht die ik gans de dag meesleur.

Voor vrouwen is het nog erger, zeker als ge in de grote maten moet gaan. Mannen mogen een buikje hebben, alhoewel, ik voel er mij ook niet goed bij. Maar het smaakt mij toch altijd zo goed. Deze morgen was ik bij de warme bakker om een bruin brood. Ik had zoveel goesting om een koek te nemen met chocolade ingebakken. No way! Bruine boterhammen met magere smeerkaas. Laat het U smaken, en een nep suikertje in je koffie en een magere yoghurt achteraan. Onlangs zat ik aan tafel met zo een vrouwelijke biafraan naast mij. "Wat die opat, daar kunt ge een gezin een dag mee voeden", zegt die plank met een hol in tegen mij. "Smaakt het niet meneer?" Ik nam tot mij een magere kippenfilet met sla en wat ketchup en dronk water om het binnen te krijgen. Ik ga niet zeggen wat ik dacht, op die moment toen die panlat een crème glacé met warme chocolade tot zich nam. "Breng mij nog een Italian coffee", zei ze tegen de ober.

Beste lezer, ik zou het op prijs stellen moest ge U medeleven betuigen, en mij terugmailen. Bijvoorbeeld: "Beste rocor, of ge nu wat overgewicht hebt, het kan ons niet geven, we zien U even graag."

Een naar uw antwoord uitziende rocor

Tot gauw

04-07-2009 om 21:53 geschreven door Rocor

Als men ze hoort spreken, doen ze het zeker niet voor het oog van de mensen, want wat kan het hun schelen wat een ander van hen denkt? Dat is pure komedie, ze doen godver alles voor de ogen van de mensen. Hoe ze zich kleden? Ze gaan in een dure winkel om niet de kans te lopen dat Linda hetzelfde draagt. Het zijn echte bimbo’s, ze gaan nooit de deur uit zonder aan hun look te werken. Om een brood te halen, verkleden ze zich. Ze zijn voortdurend op zoek naar de bevestiging van hun schoonheid en hun uiterlijk. Voor wie doen ze het, dat vraag ik mij af. Enkel voor de aandacht van de mannen? Naar de coiffeur iedere week, de nagelstudio. Als ik naar die lange witte nagels kijk, krijg ik schrik en denk daarbij: hoe werken die eigenlijk in den hof of wassen die hun auto, hoe schrapen die wortels of schorseneren?

"Af en toe een verwenmassage en een peeling, dat doet deugd en is goed voor mijn huid. Mijn wimpers zijn de laatste tijd niet goed gedaan, ik ga op een ander. Wat denkt die schoonheidsspecialiste wel, om zoveel geld te kosten moet het wel goed zijn, vind ik. Ik heb mijn tanden laten witten, ik moet terugkomen. Een tand staat wat vooruit, ik zal een tijdje een beugel moeten dragen, dat staat sexy op mijn leeftijd. Nu krijg ik toch wel een rimpeltje zeker en een sproetje, ik ga niet meer naar de zonnebank. Als dat zo verder gaat, kom ik niet meer buiten en maak ik een afspraak om dat weg te doen. Ik schaam mij dood, mijn man zegt: 'Mijn eerste lief was ros en had gans haar gezicht vol sproeten, ik vond dat tof, en ge weet wat ze van een rosse zeggen hé!', en hij lachte de zot, ik kan er niet om lachen, ik laat er wat aan doen, het mag kosten wat wil. Waar ik wel blij om ben, is van mijn maatje 38. De Bea die heeft nen 44 en die doet daar niets aan, als ik zo dik moest zijn, dan schaamde ik mij dood. Maar ze heeft wel mooie borsten, de mijne zijn te mager, zegt mijn man. Ik heb het al eens nagevraagd om ze wat op te spuiten, maar zwijgen hé! "

Naar het schijnt, bestaan er ook zo mannen die eerst in de spiegel kijken en hun haar kammen voor ze buiten gaan, himbo 's wordt dat genoemd. Ik hoor daar niet bij, alle dagen douchen, propere kousen, slipje, proper hemd, gladgeschoren en dan is het oké voor mij. Ja, toch een vleugje aftershave.

Toch zijn wij allemaal ijdel, vind U niet? We doen het niet voor een ander, nee, nee! Ik vind dat komedie spelen, beken gewoon dat ge U eigen graag ziet. Niets mis mee natuurlijk.

Tot gauw

rocor

28-06-2009 om 14:24 geschreven door Rocor

Hij loopt gans de dag achter je aan, gaat in de weg zitten als ge iets doet, hij legt zijn kop in je schoot, geeft U natte likjes in je gezicht. Je duwt hem weg maar hij verstaat dat niet en denkt dat je wil spelen. Hij bepaalt wanneer hij wil gaan wandelen, als ge U schoenen aandoet denkt hij dat hij mee mag met de auto. Hij kijkt je zo triest aan als het niet mag, zodat ge toch maar toegeeft. Hij heeft in je huis de beste plaats tegen de verwarming in een mand, en als ge niet oppast kruipt hij bij je in bad, hij wil ook in je bed. Hij krijgt zowat de beste stukjes van je eten, alhoewel U zich hebt voorgenomen hem niet te voeren aan tafel, maar voor die ene keer kan dat geen kwaad. Daarom is hij te dik. Je zetels en uw vloer hangen vol haar want hij is in de ruiftijd, maar ja, dat is zijn natuur daar kan dat beest niet aan doen.

Als er dingen zijn die hem niet aanstaan, gromt hij, om je te zeggen: "Hela mannetje, ik ben hier ook nog hé, ik wil U wel een pootje geven, maar al die stomme spelletjes van zitten en liggen en om je gazet gaan, niet met mij hé!" Maar hij gromt ook als er iemand te dicht bij je komt, U bent zijn bezit, U bent zijn baasje. Hij legt ook hoopjes die gij moet opkuisen. Hij gaat soms op zijn rug liggen met zijn poten in de lucht, dan moet U weten dat ge hem eens moet krabben. Zijn water -en eten bak hebben een plaats in huis, dus kunt U maar best zorgen dat het vol is en fris, en een handdoek bij de hand om zijn druipend bakkes af te vegen. Het was alsof hij wist welk uur het was als ik van mijn werk kwam, stond hij daar in de deur te wachten al kwispelend, ik aaide hem dan, en dan was het goed. Een hondenleven, maar dan een luxe hondenleven.

Ik zag dat hij wat hinkte, hij werd 8 jaar, dus ermee naar de veearts. Die trok een bedenkelijk gezicht toen hij mijn maat onderzocht, het beest huilde een beetje als men zijn schouder aanraakte. De arts zei: "Ik heb zeer slecht nieuws. U hond heeft botkanker, alle bewegingen die hij maakt doen enorm pijn." Ha, daarom wilde hij niet meer gaan wandelen en keek hij gans de dag in mijn gezicht. Ik kreeg hem terug mee naar huis met wat pijnstillers, men sprak van chemo.

Het is geen mens, het is maar een hond dat weet ik maar al te goed, maar hem zo zien lijden kon ik niet meer. Hij geraakte nog met moeite in de hof, zo rap ging het. Ik sliep niet meer, ik waakte bij hem, hij kreunde van de pijn. Hij keek mij aan alsof hij wilde zeggen, maat, we hebben het samen goed gehad maak er maar een eind aan. 's Anderendaags heb ik hem laten inslapen, het kon niet meer zijn. Hij kreeg een spuitje tegen de pijn zodat ik afscheid kon nemen. Ik nam hem in mijn armen, ik weende hardop. De arts begreep het, zei hij .De hond was een deel van de familie geworden.

Van een vriend gesproken die ge mist, gans de familie was dagen aan een stuk triestig, wat een dier kan betekenen. Hij was zo trouw, hij miste juist de taal zegt men soms. Ik heb zijn spulletjes weggeborgen. Mens toch, ik zie er iedere dag van af, ben er ziek van. Het is was toch maar een stomme hond…

Tot gauw

rocor

19-06-2009 om 13:18 geschreven door Rocor

Ge krijgt dan in 'De Plato' een aanbod van ontelbare bieren waar je nog nooit van gehoord hebt. Ik wist zelfs nog niet dat het café bestond, ik moet zeggen, wel ne vriendelijke gast, die garçon. Ik ben gewoon om een Stella, een Jupiler, of een Leffe te drinken. Dat garçonneke zei: "Pakt eens een 'Bush', ha neen, dat smaakt bitter, neem een 'Zatte Bie'", zei hij tegen ons vrouwelijk gezelschap. "Of hebt ge liever een 'Blonde straffe', Hendriek, zoals ik? Ge kunt u ook bezatten en zuip U een maleur. Dat is wel 10% hé. Hebben jullie al van mijn verboden vrucht geproefd?", zei hij naar de dames knipogend.

"Pak ne mort subite", zei dat kereltje, hij was ons blijkbaar beu. Hij werd ook een beetje oneerbiedig. "Ik heb ook oerbier als jullie dat past." Dat hadden de dames niet graag, ze noemden hem een 'Brugse zot', wat ook een goed biertje was, zagen we op de kaart. "Deugniet, kom eens hier we willen bestellen." "Deugniet is een goed drankje", zei hij, "maar als ge moet blazen neem dan liever een dikke matilde, daar kunt ge eens aan doorlebberen", dat ging zo maar door. Hij bood ons ook nog een 'moeder overste' aan, maar toen we er van proefden vonden we het een beetje te maagdelijk, wel pittig.

Een 'blond bieken'? Daar hadden we al te veel voor gedronken en seks als ge gedronken hebt is toch niet van het beste." "Bent U misschien bang om een houten kop te krijgen morgen? Geen vrees, een 'Houten kop' is goed voor de flora en de darmen, en het loopt goed binnen!" Op alles wist dat kereltje iets te zeggen. "Wat denkt U van een kwak?" "Nu liever niet", zeiden de vrouwen, ik weet niet waarom ze lachten, dat heb ik pas later vernomen.

Kortom, het was moeilijk kiezen. Wij mannen kozen voor het beste van het beste, NEN DUVEL. Duvel heeft een licht, fruitig droog aroma, door het gebruik van de fijnste hoppen. Het is een aangename dorstlesser vind ik, met een uitgesproken hopkarakter, en een lichte alcohol zoete smaak, als dat geen Belgisch bier is.

De dames kozen voor een 'Bruin boerke' en een 'Blond boerinneke', allebei 9.5%. Dat kan tellen qua alcohol, maar ze hadden toch een bob, dachten ze toen. Den auto is blijven staan, we zijn licht aangeschoten te voet gegaan. Wie lachte ons uit? Juist ja, die kelner van de Plato.

Tot gauw rocor

12-06-2009 om 20:23 geschreven door Rocor

Ongelooflijk mooi, zo twee aanstaande jonge moedertjes. Ze zaten op een terras naast mij, ik kon dus naar hun buikje kijken, hun handen rusten op hun gespannen kleed en op de lang verwachte, het was al duidelijk zichtbaar. Ze waren schat ik rond de 30 jaar, zeg maar de vrouw op zijn mooist. Wat in deze tijd opvallend is, is dat kinderen niet meer worden geboren als de moeder twintig jaar is, maar 10 jaar later, rond hun dertigste. Eigenlijk vind ik dat beter, dan is al men een beetje zekerder van zijn toekomst, en ook van de papa 's.

Vroeger droegen de toekomstige mama 's ruime klederen zodat men soms twijfelde. Is ze verdikt of…in positie? Nu is het een spannend 'rekkleedje' dat zich aanpast aan de groei van het kind en daarmee worden alle twijfels weggenomen. Iedereen mag hun buikje zien, ze pronken er zelfs mee. "Ze is in positie", zei men vroeger. Wat een raar woord. "Ze is in verwachting van een kind", dat is Nederlands op zijn best, vind U niet?

"U draagt uw kind heel hoog, bij mij drukt hij op mijn blaas en moet ik constant gaan." "Veur wanneer is t’ bij U?" "Eind september", zei het hoogdragende moedertje. "Maar weet ge wat ik de laatste tijd heb, mijn smaak is op de dool, ik kan bij wijze van spreken een crème glacé met vlees eten, ik hoop dat het zo niet blijft." "Wanneer is het bij U verwekt?", zeiden ze giechelend tegen elkaar. "Bij ons moesten we de wekker zetten, het was soms midden in de nacht als de eitjes op stap gingen en dan moesten we onze hormonen klaarhouden, ze hielden er geen rekening mede dat we moesten gaan werken. Soms was het tegen ons goesting, maar na een tijdje gingen we er tegenaan, volop genietend, met die herinnering gaan we gans ons leven lachen." Zo gingen ze maar door, soms teder naar hun buikje kijkend, terwijl ze er zachtjes tegen praten.

Ze stonden op wensten elkaar succes, en lieten mij achter. Ik dacht eraan hoe het toen was, 50 jaar terug. Het was toen met dezelfde verwachtingen, want ons kinderen hebben nu zelf al kinderen en misschien hebben we nog tijd over om de derde generatie te mogen meemaken, dat zou pas een belevenis zijn!

TOT gauw, ik laat wel iets weten.

groetjes,

rocor

05-06-2009 om 16:37 geschreven door Rocor

We zijn er goed aan bezig, al vanaf ze niet meer in hun pamper doen moeten ze al denken aan wat ze later willen worden. Zeker geen bouwvakker, of dokwerker, al is boer worden de laatste tijd wat opgewaardeerd. In de kleuterschool moeten ze minstens kunnen lezen en ook al een kleine computer hebben. Ook aan sport moet er gedaan worden, liefst tennis, daar word ge rijk en beroemd van. Tussendoor kan het kind toch naar de muziekschool viool -of pianolessen volgen, dat staat chique.

'Helikopter Ouders', ik had er nog nooit van gehoord, die controleren hun kinderen tot het uiterste. Ik denk dat ze in de toekomst een chip laten inplanten, zodat ze de kinderen kunnen volgen op het scherm van hun GSM. Nu bellen ze gans de dag, waar bent U? Wat bent U aan het doen? De vriendjes of vriendinnetjes worden door de ouders gekozen. Zo een overbezorgde jeugd lijkt niet op mijn jeugd, maar ons moeder was ook bezorgd, want ze gaf ons een kruisje op ons voorhoofd. We kregen ook een appel mee en ze zei "We eten om 5 uur, zie dat ge er zijt, en goed opletten in de klas hé!" Als de Meester niet content was over mij, kreeg ik thuis nog een pandoering bij, mijn mening werd niet gevraagd. Nu komen de ouders naar de school. Ook voor een ruw gebaar of als een slecht rapport wordt meegegeven, dan moet de onderwijzer zich verantwoorden, want "onze Sven doet zoiets niet!"

Maar het kunnen toch allemaal geen geleerden zijn hé. Oké, de tijden veranderen, maar laat kinderen kind zijn. Eén ding moeten ze precies niet van hun Ouders leren: seks, dat kennen ze allemaal, en ze beginnen er dedju vroeg aan, vind u niet?

Tot gauw

rocor

29-05-2009 om 18:03 geschreven door Rocor

…op de voorpagina bekijkt vind ik dat een ramp. Als ge het nieuws bekijkt, op televisie, is dat een sein om in je hof een atoom schuilkelder te laten ingraven. Zo afschuwelijk van moorden en oorlog, ruzie, kinderporno, verkeersongevallen, branden, aanslagen, diefstallen, moet ik nog verder gaan? Er zijn ook nog rampen en crisissen als U wil. Ik word daar ziek van.

Soms, maar dat is uiterst zeldzaam, iets plezierig, zoals het olifantje 'Baby K' in de Zoo van Antwerpen. Mijn krant, GVA, heeft het record tot vijf keer de voorpagina halen, dat is straf voor een olifantje, bladzijden vol, aangenaam om volgen. 27500 mensen wilden dat lelijkaardje zien. Zo een lief diertje en de burgemeester is peter, dat vind ik nog eens nieuws brengen.

De politiekers hebben daar geen tijd voor, die moeten smerig doen tegen elkaar. Ik weet het niet goed meer, zo juist voor de verkiezingen. Ik ben al 50 jaar trouw aan mijn partij, nu ben ik zo ontgoocheld in die knapen. Als er geen politieker bij mij thuis komt om mij te overtuigen geef ik het op, ik heb zelfs zin om niet te gaan stemmen. Ik die altijd vond dat iemand die niet ging stemmen iemand was zonder mening, zo ver is het gekomen met mij.

Ik wil een neutrale, wijze raad die de problemen aanpakt, die er nu al zijn. Gewoon hard en rechtvaardig, geen partijen, aan het loon van een geschoolde eerste graad beginnen, eerste taak, justitie, durft dat niemand?

Verontschuldig mij, ik was afgeweken. Vind U ook niet dat bij ieder nieuws toch eens iets leuks mag zijn, en eens wat over ons mooi land waar ik fier op ben, want het is lente en het kriebelt.

Tot gauw

rocor

23-05-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

We bezochten Amsterdam, een mooie stad, veel te bezoeken en vol verrassingen. Toen mijn vrouw ging winkelen hoefde ik niet mee te gaan, ze had alleen mijn bankkaart nodig. “Ga een pint drinken”, zei ze. In Holland een pint drinken, laat me niet lachen. Enfin, ik een herberg binnen, het was er proper en netjes, ik vroeg ‘een bakkie koffie’.

Toen ik eens rondkeek, zag ik mensen van alle leeftijden, op mijn tafel stond een palletje waar we vroeger pingpong mee speelden. Er stond iets opgeschreven dat vanuit mijn kijkrichting ondersteboven stond. U kent dat wel, zo een houten palletje, maar ik zag geen speeltafels staan, dus ik lette er verder niet op. Plots kwam er een Amsterdamse schone naar mij, U weet hoe oud ik ben, maar dit ter zijde. Ze kwam aan mijn tafel zitten. “Ik mot die jonge gozers niet!”, zei ze, “…en U lijkt me wel een aangename vent!”, ze kwam mij nogal vrijpostig over.

Ze had een mooi figuur, ze etaleerde haar twee vooraanstaande figuren met een buitengewoon ruim en diep inzicht. Ik keek al eens ongerust naar buiten of mijn vrouw me niet kon verlossen, maar die was zich van geen kwaad bewust en winkelde rustig verder. Ze werkte voor ‘HET LEGER DES GEILS’, zei ze. Toen begreep ik het, ze wilde met mij een geile namiddag doorbrengen en toen ik haar vroeg wat haar op die gedachte had gebracht en waarom ze mij had uitgekozen nam ze het palletje van mijn tafel, draaide het om en ik las ‘IK ZOEK EEN DATE M/V’. Toen werd mij alles duidelijk, ik had mijzelf aangeboden.

Mijn vrienden lachen me nu nog uit, mijn vrouw zei nog: “U kunt ge ook nooit eens alleen laten hé, ik ben een paar uur weg en dat zit al bij een ander.” “Was het een vrouw of een man?”, vroegen die lachers nog, “Hebt ge wel goed gekeken?” Toen was het hek volledig van de (amster) DAM, of was dat die Amsterdamse humor die nooit verloren gaat?

Tot Gauw

rocor

15-05-2009 om 15:33 geschreven door Rocor

…zei mijn vrouw, we moesten ons klein geld samenschrapen om een consummatie te betalen, soms is dat eens nodig om dat koperen geld uit je beugel te verwijderen. Hebt U dat ook, er moet wat betaald worden en binnen de kortste keren heb ik dat omgerekend in die oude Belgische franken. En dan weet ik maar of het duur is of goedkoop, alhoewel, dat bestaat niet meer, dat woord ‘goedkoop’.

Die centen achter de komma tellen precies niet meer mee, dat heeft geen waarde, maar pas op, dat tikt wel aan hé. Eerlijk gezegd, ik blijf dat maar omrekenen en zeker als het grote bedragen zijn. Heel zelden staat het er nog eens bij in franken en dan ben ik altijd geïnteresseerd. Onlangs was er een laptop die 1000 euro kostte, dat is maar 40.000 frank reken ik dan maal vier en maal tien rappekes. Die ‘3399’ achter de komma maakt nog wel veel geld uit hé, of telt 339.9 frank niet meer voor U? Ik ga het nooit gewoon worden, mijn kleinkinderen kennen er alles van, zeker als het om hun wekelijkse pree gaat, dan moet het juist zijn ook achter de komma, de opuitegaards.

Toen ik mijn eerste loon kreeg, verdiende ik 6.2 frank per uur, een bouwgrond van 10 meter op 40 meter, kostte toen 1000 euro, gelooft gij dat nu? Daar hebt ge nu een laptop voor! En gij vindt dat het niet moeilijk is voor ons op 70 jaar om dat allemaal te begrijpen? Ik ga dat blijven doen om de waarde te schatten. Het voornaamste is dat een mens maar toekomt om zijn gewone leven verder te zetten, meer moet dat niet zijn, zolang ze hierboven er maar geen punt achter zetten in plaats van een komma is alles goed zo.

Tot gauw

rocor

09-05-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

Ja, en ik meen het, ik sla ze de kop in die smerige ondankbare kat. De kat waar ik gans het jaar vlees voor koop. Laat een klein geschil geen goede verstandhouding verwonden, dat besef ik, maar nu is ze te ver gegaan, dat is erover, ze gaat het aan de lijve ondervinden. Ik spaar een stukje van mijn dagelijks vlees of vis om madam te plezieren, ik snijd het ook nog in stukjes om het haar makkelijk te maken. Het is een zwerfkat, een mooi beest, maar nu is de liefde uit. Ze kan haar dagelijks kommetje melk vergeten, mijn vrouw zegt dan: “Doe de graatjes wat uit de vis, en warm die melk een beetje op.”

‘Wind U niet op’, zult U denken, wat kan er gebeurt zijn om zulke moordachtige plannen te hebben? Ze gaat er aan of anders ga ik ze vangen en voer haar tot op een boerderij, dan kan ze haar plan trekken. Dan zijn vogels nogal wat dankbaarder en ge krijgt er voor iets in de plaats, iedere morgen breek ik het oud brood in stukjes, de buren brengen hun brood ook, doe er wat randjes van kaas bij en nog wat vogelzaad, een gans bord vol. Iedere morgen is het feest, ook in de winter. Ze vliegen af en aan, een bonte mengeling van mussen, meesjes, merels, 2 eksters, Turkse tortels, ook een roodborstje, en een lijster.

Wat een plezier om dat te zien, ze hebben soms ruzie, maar zolang er eten is, is er vreugde en worden we beloont met de mooiste aria’s, ze doen het uit dankbaarheid. Het meest aangename is als een merel of lijster of een mees haar nest maakt in je hof en heel dicht bij je, haar jongen grootbrengt en constant af en aan vliegt met voer en insecten tot ge het gepiep hoort van de jongen. Bij het verlaten van het nest begeleid ik ze tot ze zelfstandig kunnen vliegen. Wie heeft daar een stokje voorgestoken? Juist ja. Toen ik in de hof kwam, had ons katje nog een piepend vogeltje in haar bek, de vuile moordenaar. Ze verdween onder de struiken omvlogen door de luid krijsende vader en moeder merel, het ging door merg en been.

Oordeel zelf, dat beest wordt door ons verwend, heeft niets tekort, wat doet dat beest? Juist geboren vogeltjes zonder veren uit hun wieg halen en opeten. Als dat niet smerig is, ik ben razend, ze komt er niet meer in, wat zou ze zelf voelen moest ik haar jong verzuipen of zo.

Wat zegt Simonne? Rocor nog nooit gehoord van overleven en instinct, laat dat beest haar leven leiden, U doet dat toch ook?

Weet ge wat ze kan vanaf nu, haar melk koud uitlikken. Ik warm ze niet meer op, wat denkt dat smerig beest wel!

Tot later

rocor

01-05-2009 om 17:00 geschreven door Rocor

Het is april en de zon is daar. Dat doet toch wat aan een mens, vindt u niet? Ja zeg, altijd regenen, maanden aan een stuk, daarbij nog alle media die U maar voorhouden hoe slecht het wel gaat, het woord crisis is dagelijks tientallen keren te horen, een mens zou voor minder een zwartkijker worden. Wat ik wel vaststel, is dat de winkelstraten nog altijd vol mensen lopen, restaurants waar u moet reserveren, een bestelde auto waar ge op moet wachten.

Ik vermoed dat de mensen denken ‘Ha crisis, we hebben wat geld, we gaan ervan profiteren. Wel wat uitzien, maar hetgeen we hebben kunnen ze ons niet meer afpakken.’ Ik heb mij ook al wat voorzien, ik heb 10 kroppen sla geplant, 12 bloemkolen en 20 tomaten planten gezet, ook wat kervel en komkommer. Ge weet toch maar nooit.

De mooie sierhoven gaan verdwijnen, binnenkort staan er terug aardappelen in de voortuin in de plaats van buxus en bloemen. We gaan terug kippen houden en konijnen, ja lach maar, ik weet nog in den oorlog kwamen de stadsbewoners bij ons om melk en aardappelen. Er waren toen ook geen dikke mensen, iedereen mooi slank, geen doktoors meer nodig.

Geloof me, de tijd van de ajuinsaus en de pekelharing komt angstig dichterbij. Begin maar al te hamsteren, sla je voorraad suiker en zout maar op, sla alles op in blik. Eieren en puree gaan terug de hoofdschotel worden, ha ge lacht, ge zult niet blijven lachen. De ouderen zeggen: “Wij hebben het gehad, maar onze kinderen en kleinkinderen, dat is het ergste.”

Wat is het, gaan we in een hoek zitten en klagen of gaan we er tegenaan, de zwakkeren moeten er vantussen? Neen, elkaar helpen zeker, en zorgen dat onze kinderen het goed hebben. Het is misschien een les, zeker voor de jeugd, die alles zo vanzelfsprekend vinden, ‘veel’ is tegenwoordig ‘niet genoeg’ meer.

Dat tijden op zo een korte tijd kunnen veranderen.

Tot gauw 

rocor

24-04-2009 om 14:10 geschreven door Rocor

Ik stond voor de brug, niet van Willebroek maar in Temse, aan te schuiven omdat er werken aan de gang zijn om de brug te dubbelen. Langs de zijstraten stonden automobilisten die ertussen wilden, hoe zou U zelf zijn. Sinds Nederland en van Daele het woord RITSEN hebben ingebracht zou men nu zonder problemen moeten kunnen invoegen. En ja, geloof me, het werkt uitstekend, en de file wordt er niet langer door.

Om de beurt wordt er dan een auto tussen gelaten en dat gaat vlotjes, toch in Holland, ondervind ik. Bij ons wilt men dat godver niet snappen en gaat men nog altijd van het principe uit: ‘eerst is eerst en achter mij bent U het.’ Weet u, mensen luisteren alleen als ge in hun geldbeugel zit, het bewijs is geleverd, en ik kan het weten. Ik ben op de baan, vroeger was het derde vak voor de snelvliegers, nu word ge niet meer voorbij gereden, alleen nog van mensen die ze van de baan moesten plukken, want geld dat het kost! En spijtig geld, als ge een PV krijgt!

Er wordt minder de middenvinger opgestoken. Als ik op het snelste rijvak ben tegen 120 km per uur en men wil dan nog voorbij, zet ik mij onmiddellijk rechts en versnel nog en beetje tot 125 km per uur. Als hij dan nog voorbij wil, oke voor mij niet gelaten. Het mag niet wat ik doe, ik weet het, maar waarom wil men nog voorbij als ge al op de hoogste snelheid bent? Ik moet niet opscheppen als ge alle dagen in het drukke verkeer bent en ge moet U houden aan 30 en 50 en 70 en 90 en 120 km per uur. Dan mag U blij zijn dat ge maar eens in de maand in de prijzen valt.

Als U mij tegenkomt op de weg laat me ertussen hé, ik ben haastig.

Tot ritsen…Tot gauw  

rocor

18-04-2009 om 11:34 geschreven door Rocor