Het is ooit anders geweest, wie vroeger zogezegd de broek droeg, was de baas. Hij nam de beslissingen als het er op aan kwam, en dat was meestal de man, omdat hij kostwinner was. Nu beslist man of vrouw, het maakt niet meer uit, en zo hoort het ook, maar daar gaat het nu niet om.

Is U het ook al opgevallen dat de vrouwen werkelijk de broek dragen? Negen van de tien meisjes en vrouwen van alle leeftijden dragen een broek, jeans of geklede broeken, een rok ziet men bijna niet meer. Het is goed warm en ge moet niet meer zo zedig gaan zitten en ge kunt je benen ongestoord over elkaar leggen. Ge moet niet contant je rok omlaag trekken om het toch wat fatsoenlijker te houden. Om je dagelijkse werk te doen niets makkelijker dan een jeansbroek. Ge kunt U zo goed bewegen. Ik vind het ook mooi, maar…

Ge voelt mij al komen, het oog wil ook wat. Zeker mannen vinden: als een broek heel gespannen de lichaamsvormen aanneemt, zeker aan de achter kant, zijn we tevreden. Maar toch zijn we heel blij dat de mode weer in richting van de minirok gaat.

Een vrouw in imkerkledij zoals in sommige landen zal hier nooit mode zijn. Wat ik wel mooi vind is een lang kleed met een split dat een beetje bil laat zien het minst hersenbestuurde onderdeel van een vrouw, maar kan mits prettig geproportioneerd bijzonder fraai zijn. Ooit was er een wet die verbood dat vrouwen een broek droegen en zich kleden als mannen, alleen als ze de leidsels van een paard vast hielden kon het. Nu houdt ze de leidsels van een man vast. Een vrouw die een overall of een lange broek droeg, was vroeger een halve vent. Dan zijn het nu allemaal halve mannen, maar hoop doet leven als de lente eraan komt! Mannen hé!

Tot gauw rocor.

25-11-2009 om 22:46 geschreven door Rocor

Van een huis naar een appartement, mensen denken dat is simpel. U pakt uwen boel op en het is klaar. Men moet al beginnen met de helft in te leveren, uw spade en je grasmachine hebt ge niet nodig op een appartement, die spulletjes van je Vader zaliger waar U zo van hield kunnen niet mee, erg hé.

Wat een mens allemaal verzameld en bijhoud, dingen waar u van denkt: dat kan ik nog gebruiken. Vergeet het, een oude wieg, naaigerief, een tapijt, een blaker, boeken, …. Ik had me voorgenomen dingen die ik in een jaar niet gebruik, weg te smijten. Na enkele jaren hebt U toch nog een container nodig om het weg te voeren of naar de kringloop winkel te doen.

Als U vraagt aan je kinderen of kleinkinderen of ze iets kunnen gebruiken kijken ze naar U zo van: ‘Allee zeg, wat vraagt ons Vader nu? Wat kunt ge daar nu in hemelsnaam nog mee aanvangen, dingen uit de prehistorie goed voor het museum?’ Een van de kleinkinderen zei: “Pepe, ik wil je boormachine wel en je automatische schroef machine”, juist het enige wat ge kunt gebruiken in een appartement, om een kader of een foto aan de muur te hangen.

Een mooie eetkamer of een salon van enkele jaren oud zo goed als nieuw en voor U zo waardevol. Voor de rest van de wereld waardeloos of een troostprijs. Ik herinner me nog een tante die dacht dat alles wat ze bezat van onschatbare waarde was. Toen ze overleed lieten ze één, zelfs twee schatters komen omdat ze er aan twijfelden of dat wel correct was. Er kwam een opkoper de boel ophalen, gratis, anders moest ge er nog voor betalen om het huis leeg te halen. Moest ons tante dat horen, ze draait zich om in haar graf. Als we haar bezochten in onze jeugd, moesten we niet gaan zitten anders zouden we  haar dure meubels kunnen bevuild hebben met onze armoedige klederen aan.

Eigenlijk hé, hebben je spullen alleen maar de waarde die je er zelf aan geeft. Voor iemand anders zijn dat gewoon nog propere dingetjes, die misschien nog goed zijn als bergkast in de garage. Ha weet ge wat nog waarde had? Die kleine groene container die ge bijna niet open kreeg, voor klein gevaarlijk afval. Dat was een schoon gerief voor een visser aan de waterkant, zei hij.

Uw sleutels om aan je auto te werken? Vergeet het. Vroeger zag ge U motor nog liggen, nu is alles elektronisch, men schakelt hem aan de computer en leest af wat er schort. Geen gezoek of gesleutel meer. Die carbuur lamp van ons vader zijn eerste fiets, kunt ge dat kwijt op een appartement? Ik denk het niet… dus weg ermee.

Antiek, stokoud, oud, nieuwe antiek, modern, Ikea, zelfgemaakt? Wat is de exacte waarde, als ik zeer eerlijk mag zijn, dat zelfgemaakt kastje heeft nog altijd mijn voorkeur. Anderen denken er anders over, maar goed ook.

Tot gauw, rocor

15-11-2009 om 15:22 geschreven door Rocor

Ik bewonder oudere mensen die nog tevreden zijn met hun lichaam, ook al is het niet meer zoals vroeger. Een lichaam van 60 jaar en ouder, kan er ook nog prachtig uitzien. Van een rimpeltje in je gelaat hoef je zeker geen drama te maken, ik zeg altijd als je ogen schitteren en je gevoel van fierheid er nog is en U nog steeds in de spiegel kijkt vooraleer ge Uw huis verlaat, dan voelt ge U nog mooi.

Doe er wat aan als iets je stoort. Je haar? Ga naar de kapper hé, verander je kapsel eens, laat het eens verven. Zeker geen grijs, laat eens wat bloot zien, dat doet iedereen. U kent toch nog die uitdrukking? Pas op! ZE vallen er bijna uit als ze zich voorover buigt. Zo ver hoeft U niet te gaan, maar voor mannen een weelde van verbeelding. Mooi gekleed gaan is duur ik weet het, maar U goed voelen in een nieuw kleedje of een pakje dat strak zit, een mooi sieraad, de winkels hangen er vol van, niet eens zo duur. Eens wat hogere hakken, een andere bril, het maakt veel uit en ge zult U stukken beter voelen.

Men zal zeggen: “Amai, die madam van ’t zesde, die komt er nogal voor zeg, ze ziet er 20 jaar jonger uit! Die is zeker op zoek naar ne rijken!” Laat ze praten… wat telt is je goed voelen. Wie ben ik om te zeggen hoe het moet? Maar: een nieuwe handtas, zo een moderne moet ge U zeker aanschaffen.

“Dit verhaaltje niet online zetten!”, wist iemand me te vertellen. “Weet gij wat mij dat zal kosten jong?”

Tot gauw 

rocor

08-11-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

Wat mij is opgevallen: er zijn getrouwde koppels die in het restaurant of café zitten en geen woord tegen elkaar zeggen. Ze kijken zo wat onverschillig rond en hebben samen niets meer te bespreken. Erg vind ik dat, is alles al gezegd vraag ik mij dan af, of is uw vrouw zoals een mooi en open boek dat ge al zo dikwijs hebt gelezen en doorbladerd waarvan ge woord voor woord kent? Of heeft uw bladwijzer zijn beste tijd heeft gehad?

Natuurlijk, achter 20 of 30 of nog meer jaren kent ge elkaar door en door en weet ge soms al op voorhand na de eerste woorden wat er zal volgen. Toen U nog jong was, kon u nog eens opscheppen hoe goed en hoe sterk en slim U wel was, maar nu kunt ge u vrouw niets, maar dan ook niets meer wijsmaken. Zeker als U op pensioen bent en alle dagen thuis zit. Ze weet alles van je en kent ook je minder goede kanten, als die er al zouden zijn.

“Wilt ge al wat zwijgen?”, zegt mijn vrouw soms. Dat is mijn minpunt, ik bemoei mij met alles, heb over alles en ieder onderwerp een mening en af en toe heb ik nog gelijk ook. Als men weinig zegt, kan men niemand kwetsen, dat is juist. Maar naast elkaar leven en je woorden wikken en wegen, niet aan mij besteed. Niet lullen maar bijblijven, leute maken en veel lachen en over seks praten als het past, nee soms?

Als man en vrouw met kinderen en kleinkinderen hebt ge toch altijd klap, alleen al de vergelijkingen tegenover vroeger kunt U eindeloos over praten zeker van mijn generatie. Hetgeen mij nog het meest opvalt, is de openheid die er nu is. Alles is bespreekbaar, dingen die men nu zegt en bespreekt, waar men vroeger recht mee in de hel kwam, is nu het gewoonste onderwerp. Men kan over alles ernstig discuteren zonder iemand te kwetsen.

Tot gauw rocor

31-10-2009 om 19:55 geschreven door Rocor

Ze was pas 20, hij 50 jaar, ze was heel knap, mooi gezicht met grote ogen. Een meisje waar mannen naar kijken, en nog eens kijken, en denken: ze zou het mij maar één keer moeten vragen. Arabelle noemde ze, en niet bewust van haar schoonheid, noem dat maar een zeldzaamheid bij vrouwen. Ze was briljant en tevens charmant in haar eenvoud en had een figuurtje waaraan ons lieve heer danig veel tijd had besteed. De lijnen van haar lichaam vloeiden in elkaar, zodanig perfect dat de mannelijke fantasie in gang schoot met de eerste aanblik, mannen weten waarom ze dat doen en doen geen enkele poging om die zondige gedachten in te dijken.

Hij was 50, gewone vent, maar hij had iets, hij had iets in zijn ogen dat vrouwen aanstaat en geheimzinnig vinden. Hij woonde in hetzelfde gebouw en kwamen elkaar tegen zowat halverwege de gang, en hun klederen raakten elkaar, ze keken beiden om, hij knikte diskreet. Ze vond hem knap, hij had een donkere huid, zijn zwarte haren plat tegen zijn hoofd gekamd. Kortom: liefde op het eerste gezicht. Arabelle, zo heette ze, woonde nog bij haar ouders, en toen hij iets simpel kwam vragen, wisten ze het beiden: ze waren verliefd en beleefden de mooiste stiekeme tijd van hun leven.

Nu nog die ouderwetse ouders inlichten. Papa zei: “Nen oude snoeper, dat is het!” De mama: “Hij is zo oud als ik! Over mijn lijk! Niet met mijn mooie dochter”, maar ze moesten inbinden, anders waren ze hun dochter kwijt. Resultaat: ik heb nooit zo een goed koppel gekend, ze bleven verliefd zolang hij heeft geleefd, ze hadden samen 3 kinderen, die nu nog met veel liefde over hun overleden papa spreken.

Zij is achtergebleven met de kinderen en kleinkinderen, de herinneringen en de vele goede dingen van het leven samen met hem. Weet ge wat ze eens zei tegen mij? “Moest ik opnieuw beginnen, ik zou hetzelfde doen”. Daaraan ziet ge, het is niet de schoonheid of de centen die het altijd doen, maar de liefde en de passie, vandaar, MAMA IK ZIE HEM GRAAG!

Tot gauw rocor.

25-10-2009 om 12:36 geschreven door Rocor

Ik zat in de auto toen mijn vrouw haar GSM afging, het ging zo:

“Ja ik ben het!” Ik dacht bij mezelf: wie is wie aan de andere kant van de lijn? Geen idee. Mijn vrouw beantwoord het verhaal van de andere kant met “Jaja, allee jong, dat meent ge niet! Nee zeg, dat kan toch niet, is dat waar? Neen ,ja ja, hoe? Maar kind toch! Ik dacht…toch, wat gij nu zegt, ach neen zeg, ongelooflijk, wie zegt nu zoiets, niet te geloven, man man, dat wist ik niet, waar haalt ze het, met mij ook niet, dat doe je toch niet, wanneer zegt ge,wat zegt gij nu, is’t waar, die durft nogal zeg met zo iemand, laat mij niet lachen, geen respect als ik goed begrijp, ja gij ook tot ziens!” Telefoon gesprek beëindigd.

“Waar ging het over en wie was dat?”, vroeg ik. “Ge hebt niets gemist, ik zelfs trouwens ook niet”, zei ze. Ja zegt mijn vrouw, “Ik wilde ook nog iets zeggen maar ze heeft al ingelegd, haar verhaal was af.” Mensen zijn mondiger geworden, dat is juist, en laten niet meer met zich sollen, maar beleefdheid en de bereidheid om toch ook eens naar een ander te luisteren is weg. Ze zeggen hun ding, zeggen dag en dat was het.

Wat mij ook opvalt is, als ge zelf iets meemaakt waarvan ge denkt: dat moet ik eens vertellen in gezelschap, dan is U verhaal nog niet ten einde of men onderbreekt U en vertellen iets veel straffer waar U verhaal kinderpraat bij lijkt en helemaal niet interessant.

Alles is bespreekbaar, ja ja, maar ge moet de kans krijgen.

Tot gauw  rocor

17-10-2009 om 14:24 geschreven door Rocor

U komt vrienden tegen: “Ha lang geleden, hoe is dat met jullie en de kinderen?” Er ontstaat een gesprek midden op straat. Wat is dan het besluit? “Weet u wat? We gaan samen eens iets eten dan kunnen we wat bijpraten.” Er wordt een datum afgesproken, niet duur, ieder betaald zijn deel in het eethuis, een aangename avond, niemand moet koken, de kinderen zijn bij ons moeder. Soms denk ik nog aan hoe het was toen we nog jong waren, en er vrienden werden uitgenodigd. Mijn vrouw kookte dan zelf, dat noemde ‘de maison’, er was veel werk aan, maar het resultaat was altijd heel lekker en er was steeds over, men kon zich eens laten gaan. Om het op te noemen: het begon met aperitief met warme hapjes, dan volgde Sint-jakobsschelp gevuld met krab in een kaassaus. Efkens wat bijpraten en dan volgde tomatensoep met ballekes, tomaten uit den hof, iedereen wilde nog een tweede maal soep. Het was wijn naar keuze, wit of rood, uit een karaf op voorhand op kamertemperatuur gebracht. Een sorbet tussendoor smaakt altijd verfrissend, dan kwam het hoofdgerecht, lamszadel met kroketjes: zelf gemaakte. Met warme groenten, witlof of worteltjes en erwtjes, voor de kinderen met appelmoes, even rusten en dan kwam het nagerecht, zeer speciaal. Er waren twee keuzes: pudding met Custard en Bordelese peren, of crème glacé met warme chocolade.

Een straffe koffie met een cognac of een praline sloot het geheel af. Ongelooflijk lekker en niet te evenaren. U vraagt zich misschien af: Wat wilt U daar mee zeggen? Ewel, mijn vrouw werkte er zeer lang aan, was op die avond steendood en vermoeid, had bijna niet aan de gesprekken kunnen deelnemen, en bleef achter met een berg vuile schotels want er bestond nog geen afwasmachine. Het weerzien was goed gelukt, maar bijpraten? Geen tijd gehad. Vrouwen die koken? Goeie vraag, koppels die uit eten gaan, de eethuizen zitten vol!

Tot gauw

rocor

12-10-2009 om 22:20 geschreven door Rocor

Het is mooi om zien, een moeder op de fiets en de kinderen ook met een klein fietsje op weg naar school. Wat doet ze? Ze rijdt in het midden van de baan, haar twee kindjes laat ze voor zich uitrijden, geen automobilist kan er voorbij. Ze denkt bij zichzelf: ‘Wacht jullie maar tot ik aan de school ben, ik neem geen risico.’ Ze beschermd haar kindjes als een moeder kloek. Vervelend voor de man achter het stuur, maar ontroerend mooi om te zien, juist zoals in de natuur. Mensen die hun kinderen naar school brengen met de auto overdrijven toch vind ik, ze willen hun kind afzetten aan de poort, en werkelijk aan de poort, geen 20 meter verder. Eigenlijk zou men het rijvak over de speelplaats moeten leggen, dat zou nog makkelijker zijn.

Ik begrijp het, ouders zijn bezorgd, maar de auto parkeren een eindje van de school, even meegaan, kusje geven, nog wat nakijken, dat zou toch ook kunnen. Wat doen ze nu ze? Stoppen voor de school, gooien alle deuren open, blokkeren gans de straat, blijven zelf in de auto zitten, roepen de kinderen nog wat na. Allé zeg, dat doet ge toch niet? Wat me ook ongerust maakt: een moeder met zo een overdekt hondenkarretje achter zich aan dat ze meetrekt met haar fiets. Ik vind dat zo onveilig, het kind onder zo een plastiek tentje. Nu wordt elk kind naar school gebracht, in mijn tijd was dat in kleine groepjes, wat kattenkwaad uithalend, eens belleke trek doen, al knikkerend voortgaan, vieze mannen bestonden toen niet. Of toch wel?.

Natuurlijk, het verkeer is heel druk geworden, niet meer te vergelijken. Men heeft nu ‘kiss and ride’ plaatsen, iemand van de school zet de kinderen over straat, ook 30 km/u beperking, snelheidszones, de kinderen dragen helmen en fluoricerende vestjes. Allemaal heel veilig en netjes, maar het groepjes vormen is weg. Het zijn allemaal individuen geworden, elk kind apart. Nu er veel ouders zijn die beiden voltijds werken om het huis af te betalen, ziet ge soms nogal toestanden. Een moeder met drie kinderen, een kind op een fietsje dat amper kan rijden, het tweede kind in een kinderzitje vooraan en een slapende baby achteraan. Onlangs zag ik een vrouw met een kindje op de fiets, terwijl ze haar kinderwagen met een baby in, met de hand voorttrok al rijdende, doe het maar na hé! “Voorzichtig zijn!”, zei ons Moeder, we woonden 5 kilometer van de school. Ze gaf ons een kruisteken in plaats van een ‘kiss and ride’, was met de benenwagen en we hebben het overleeft.

Tot gauw  rocor.

04-10-2009 om 16:05 geschreven door Rocor

Maakt U dat ook soms mee, er komt een wandelaar naar het oversteek pad gegaan, niet gehaast, en U laat hem oversteken. Het is Uw plicht dat weet ik wel, maar als die mens dan naar U kijkt of steekt zijn hand omhoog, of schenkt U een glimlachje, of geeft een knikje, dan kan dat toch plezier doen vind U niet? Dat noemt leuk omgaan met elkaar. Iemand die invoegt of ritst en een saluut geeft, automatisch lacht U terug. Wat ik ook altijd tof vind is als je een trucker voorrang geeft en als ge hem terug voorbij rijdt flikkert hij met zijn lichten. Meer moet dat allemaal niet zijn.

Ik zat onlangs met mijn vrouw in de auto, en nog enkele dames. Komt er toch een zéér, maar dan ook een zéér kort gerokte dame met de fiets aangereden. Ik stond voor een hartverscheurende keuze: laat ik ze voorgaan of niet? Ik liet mijn goed hart spreken, want ze had normaal geen voorrang. Ik laat ze voorgaan en genoot van het schouwspel, we konden zelfs de kleur bepalen van het kledingstukje dat gedragen werd. Alléé, U weet wel, ik moet er geen tekening bijmaken zeker? Wat zeggen die dames tegen mijn vrouw in de auto? “Het is weer een vrouw, hij laat ze wel passeren, schoon billen hé rocor!” Lap, met al mijn gentleman zijn had ik het nog gedaan ook, ge laat dan U hart en U gevoelens en U hormonen spreken en dan speelt ge zo uit.

Ik werd beloont met een glimlach, wat ik toen dacht moeten jullie niet weten, maar ik kreeg ook nog een knipoogje. Meer of nog minder moet het en kon het eigenlijk ook niet zijn. Ik keek ze nog na om te zien of ze wel veilig aan de overkant kwam. Ik was bezorgd, meer moet U daar niet achter zoeken, weet ge wat mij gezelschap zei? “Gaat er dan bijwonen hé!” Enfin ja, dat was erover, zoiets zegt ge toch niet? Vrouwen zien het verschil niet tussen goed en kwaad? Ik ben zeer goed opgevoed en voelde mij beledigd, wat denken die wil? Omdat ik jullie niets wil onthouden: het besproken kleding STUKJE hierboven beschreven was van rode kleur en het merk … Het ontgaat me, ik kan er niet opkomen.

Tot gauw 

rocor

27-09-2009 om 19:33 geschreven door Rocor

Iedere week 50 frank meedoen voor later, om U te leren dat er veel voor te doen was, vooraleer men wat gegaard had en dat sparen op de bank veel opbracht. In iedere gemeente, hoe klein ze ook is, vind u in iedere straat zo een aantal banken om U centjes te plaatsen tegen hoge rentes. U krijgt 1 percent, als dat geen gigantisch bedrag is! U kunt uw geld beter in een kous bewaren onder je bed, het is zelfs veiliger en niemand weet ervan, maar de banken maken nu toch weeral reclame na hun instorting, op de spaarder zijn kosten natuurlijk.

'Zwart met een klontje suiker', vind ik goed gevonden, ‘Of met een wolkje melk mijnheer?’ of ‘Fier procent’. Nog zoiets: ‘Heeft uw zoon een goed rapport, dan moet U bij ons sparen!’, gelezen op een affiche bij de bank. ‘Bij het minste onheil kunt U ons bellen', U ziet dan een zwarte kat die de baan oversteekt. Denken die nu echt dat mensen debielen zijn? Nog efkens en het wordt zoals in Japan, daar moet u geld geven om U geld te bewaren.

Dat vond ik een goede, enkele jaren terug had een bank volgende reclame: als je geld stortte kreeg je een flinke interest gedurende 6 maand. Een man had een flinke som op zijn spaarboek staan, en vroeg om het op die goede opbrengst te zetten voor 1 jaar, maar dat ging niet zei de bediende, het moest vers kapitaal zijn. “Oke!”, zei de man, “betaal mij alles cash uit ik wil niets meer met jullie te maken hebben!” Hij nam zijn geld op, liep een blokje om, kwam terug in de bank en zei: “Ik ben hier met vers kapitaal”, wat prompt gebeurde aan die hoge intrest natuurlijk.

Begrijpt U dat? Om U te lokken kreeg U een hoge intrest, maar niet voor de trouwe spaarder. Die domme man loste dat rap eens op, gelijk had hij.

Dat smerig geld, hoe kan dat zo belangrijk zijn? Maar hebt er maar eens geen…

Tot gauw rocor.

20-09-2009 om 20:41 geschreven door Rocor

Ik rijd naar Brussel met de wagen en luister naar de radio. Het was nog vroeg in de morgen, tot plots een stem zegt: “Er  is een spookrijder is gesignaliseerd op de A12 Brussel-Antwerpen, hou uiterst rechts.” Ik denk bij mezelf: ik bén op de A12, tot plots een auto op mij komt afgestormd. Ik ontwijk nipt, enkele seconden doodsangst, ik kan gelukkig invoegen het was niet druk. Alle auto’s beginnen te claxonneren, de man rijdt vrolijk verder, zich van geen kwaad bewust.

Dan begin ik te zweten en dank de heer. Ik ben door het oog van een naald gekropen. Wat een mens dan allemaal denkt, ge verwenst dat die kerel zijn rijbewijs heeft gekregen, een inschattingssfout heeft gemaakt, kortom: ge kunt hem vermoorden. Maar denkt U dan later, hij zal het niet vrijwillig gedaan hebben. Dat zeker niet, maar 50 meter verder en het was ‘dag Rocor’ geweest! Vraagt die man zich dan niets af als die wagens op hem afkomen en plots allemaal opzij gaan?

Ik keek in het dagblad ‘s anderendaags, niets gebeurd. Die man is zeker de eerstvolgende afrit afgereden en ‘s avonds tegen zijn vrouw gezegd: “Wat deden die mensen allemaal raar op de snelweg.” Hoe een mens zijn  leven aan een zijden draadje kan hangen hé. Maar als ik heel eerlijk mag zijn, als ge alle dagen op de baan bent doe ik ook soms stomme dingen waarvan ik nadien denk, was dat nu echt nodig? Neem je tijd, ge komt er wel, dat haastig zijn heeft toch geen zin. Het duurt niet lang meer vooraleer de files tussen Brussel en de Boomse Steenweg elkaar raken. Ik leerde een man kennen uit Australië hier op bezoek in België, toen ik hem vroeg hoe hij ons verkeer vond zei hij: “Jullie op -en afritten liggen zo dicht bij elkaar, op 20 kilometer tussen Antwerpen en Sint-Niklaas zijn er zes, bij ons liggen ze 100 kilometer van elkaar! Jullie wonen op een zakdoek, niet te verwonderen dat het druk is.”

Na de spookrijder was het ook druk in mijn hoofd of wat dacht U? Een onoverzichtelijke bocht op de autobaan neem ik vanaf nu uiterst rechts.

Tot gauw rocor

13-09-2009 om 13:22 geschreven door Rocor

Voor alles je tijd nemen, een uur ontbijten, praten en de krant lezen, naar de zee kijken en het weer bespreken dat er niet zo goed uitziet. Veel wind, maar geen paniek. Het kan zalig zijn, niets doen, ik betrap mijn eigen erop dat ik dat wreed goed kan volhouden, de luierik uithangen. Als men gans het jaar bezig is kan een mens dat moeilijk geloven dat u U niets moet aantrekken en de telefoon stil blijft, alleen de kinderen die bellen hoe het met je gaat. Pluk de dag want morgen kan het anders zijn met je gezondheid en dan hé?, leven doen wij beter nu, dan plannen maken die 10 jaar verder liggen, op onze leeftijd toch.

Ik lees in mijn horoscoop dat ‘de vakantie voor mij genieten is van lekker eten en drinken, wat wandelen en een terrasje doen, lezen, een verhaaltje schrijven, eens gaan fietsen’. Hoe kunnen die dat weten, en mooiste van al: het is nog juist ook, en ze weten het van iedereen, straf hé. We gaan niet zeuren over prijzen maar wat ik zag aan zee, kersen die thuis 7.5euro kosten voor 1 kilo, kosten aan zee 7.5euro voor een 1/2 kilo. Kwestie van overdrijven kan dat tellen vind U niet?

Maar niet getreurd: we zijn op vakantie met duizenden, genieten moeten we. Hier is zoveel te doen! Ik hoor de bel van de soepkar, verschillende mensen komen buiten met hun potje. Vervolgens opeten met een geboterd baggetje en wat kaas, alles kan, niets moet, zeker geen werk zoeken. De zee heeft toch altijd iets speciaal, dat houdt je bezig. Men kijkt ernaar en het ontspant je, het is altijd anders, ik ga er graag naartoe. Mensen kijken en beoordelen is dan je meest vermoeiende werk.

Mosselen gaan eten is er altijd bij, met frietjes en met een pintje bier smaken ze best vind ik, ieder zijn goesting natuurlijk. Dat die Fransmannen niet afkomen “U moet daar wijn bij drinken!”, niets overtreft enkele frisse pintjes bier bij mosselen en frietjes. Vroeger was het een ongeschreven wet, bij rood vlees rode wijn, bij vis witte wijn. Wat zei een topchef? “U mag rood drinken bij alle gerechten. Wat zeg ik? Men kan klassebieren drinken bij alle eten, de kwaliteitsbieren hebben wij en nog de beste van de wereld ook. Je eigen smaak volgen dat moet je en naar je portemonnee luisteren. In het warenhuis kost een flesje wijn 6 euro, in het restaurant maal vijf, en van hetzelfde merk.”

Weet je wat? Doe je goesting en doe het met mate(n)…

SMAKELIJK!  
tot gauw rocor

09-09-2009 om 23:19 geschreven door Rocor

Vroeger was dat zo, als U vrouw of man wegviel, bleef men achter in de rouw, zelden nam men nog een andere partner. Dat betaamde niet, en het mocht zeker niet te rap gaan, men deed er jaren over om zeker niet de indruk te wekken dat u de overledene vergeten was. Er waren uitzonderingen: als een vrouw achterbleef met kinderen en ze nam een andere man, dan werd het getolereerd en was het niet voor de seks, anders wat een schande!

Als men toen een kind had, een ‘voorkind’ noemde dat toen, zonder getrouwd te zijn, was dat precies een ramp voor de maatschappij. Als ge in die situatie als meisje verkeerde, was U een verdorven mens, voor mijnheer pastoor was U de grootste zondares van de wereld. Den huichelaar, hij had het kind liever zelf gemaakt. U moest beroep doen op je familie om je kindje groot te krijgen. Nu zijn het allemaal voorkinderen en heeft men al een gezin vooraleer men getrouwd is.

Als ik nu rondom mij kijk, zijn de overgebleven vrouwen lustige weduwen, die genieten van het leven, en gelijk hebben ze. Als ze het geld hebben gaan ze op reis, gaan lekker eten, hebben veel vrienden en vriendinnen en hebben veel leute. En zeggen ze, hij zou hetzelfde gedaan hebben, probeer daar maar eens tussen te komen.

Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn zegt men, maar met de mogelijkheden die er nu zijn om te genieten van het leven, dan is een lat relatie een goede uitvinding. Na de leute en het genieten, ieder terug in zijn eigen huis, enne: belt gij morgen eens?

Uw partner verliezen waar ge alles mee opgebouwd hebt, dat moet verschrikkelijk zijn. Men denkt er veel aan en men voelt zich soms zo alleen. Uw kinderen jaja, maar die hebben het zo druk. “Ons ma heeft altijd een plantrekker geweest, ze doet dat goed”, ze voelen je gemis niet.

Nog wat genieten zeker?

29-08-2009 om 12:58 geschreven door Rocor

Dat is de vraag die iedereen zich stelt, het gaat over je gezondheid natuurlijk. Tot je 50^ste is er niets aan de hand, u ziet het niet u voelt het niet, ik ga gemakkelijk 100 jaar worden denkt U dan. Bij een jaarlijkse controle zegt uw huisarts: “U moet zich zeker niet ongerust maken, maar uw bloeddruk en cholesterol is wat aan de hoge kant, u zit een eind over de 200, ook je bloeddruk 8 over 14, is veel te hoog. Hoe kan dat nu? En u wordt ongerust, ik zal toch geen geraaktheid krijgen zeker en half verlamd worden?

Ja mijnheer, zegt de arts, ze draait er geen doekjes om: “Van het goed leven zeker?” En ze heeft gelijk, eens gaan eten, wat snoepen, wat wijn drinken, al eens een pintje drinken met wat kaas erbij, wat minder bewegen en lap: dat 100 jaar worden komt in het gedrang. Dan wordt U voor de keuze gesteld: ofwel brengt ge uw verdere leven door zoals een kluizenaar en leeft U op water en brood, of de tweede mogelijkheid: u neemt pillen en doet gewoon verder, u neemt alvast het voornemen dat ge gaat sporten want door het bourgondisch leven hebt U over gewicht.

Om U bang te maken zegt de arts: “Als U zo verder doet, bestaat de kans dat u dichtslipt en moet U hart overbrugd worden, en zagen ze je borst open met de slijpschijf. En mijnheer, drie mannen op tien sterven aan prostaatkanker.” “Evenveel als vrouwen aan borstkanker, u moet u niet ongerust maken”, zegt ze dan, “maar probeer toch wat te meer te bewegen en wat te rigiemen.”

Ze heeft 100% gelijk, ofwel een lang leven in goede gezondheid, of een kort leven met alle geneugten des levens. Ik ga kiezen voor het gemengde van elk de helft, het halflange met alles der op en eraan. Onlangs zag ik iemand eten, na het aperitief: steak friet met mayonaise, enkele pintjes bier, daarna een gewone koffie gesuikerd met een canderel die hij uit zijn zak haalde, hij was op dieet zei hij, en de dokter had gezegd geen suiker, vandaar.

Tot gauw

rocor

23-08-2009 om 20:57 geschreven door Rocor

Ik zie een oma met haar kind op de tram, met een hand zich vast klampend aan zo een lint boven haar hoofd. Met haar vrije hand houdt ze haar kleinkind tegen zich aangedrukt. Naast haar een plaats vrij, maar daar liggen de voeten op van een op kauwgom knabbelende madam die zich daar allemaal niets van aan trekt. Ik denk dan, moet ik mij daarmee bemoeien? Ik heb dat al eens gedaan, met een jonge man die met zijn smerige poten op de bank recht tegenover hem lag. Ik heb die voeten toen vastgenomen en verlegt en gezegd: “Doet gij dat thuis ook?” “Ja”, zei hij. Onmiddellijk belde hij op zijn gsm en dat had gevolgen. Men wachtte me op bij het afstappen. Er werd wat geduwd, maar daar bleef het bij.

Oma vraagt beleefd: “Mevrouw, wilt u u voeten van de bank doen zodat ik de kleine op mijn schoot kan nemen?” Zegt madam tuttefruut: “U moet niet betalen ouwe trien maar ik wel, dus mijn voeten blijven daar.” Iedereen volgde het gesprek, niemand trok het zich aan. Zegt oma: “Ik heb tot mijn 60 jaar gewerkt, daarom moet ik nu niet betalen op de tram en ik denk: U hebt nog nooit gewerkt", wat schijnbaar juist was, want ze was ziek, kon niet werken en stond al heel haar leven aan de dop, schreeuwde ze.

Ons oma liet het daar niet bij, en wat doet ze? Ze zet zich op de schoot van miss dwars, die huilde van de pijn, en toen oma rechtstond verdween mispoes naar achter en toen kwamen de tongen los. “U hebt groot gelijk mevrouw!” Maar zich iets aantrekken? Neen, ze kreeg alle sympathie dat wel, maar iets doen? No way! Zijn wij nu zo bang geworden of wat? Allemaal een groot bakkes dat wel, maar op afstand? En dat flauw gezegde: Ik moest mij inhouden of ik zou dat en dat gezegd en gedaan hebben, laat het, dat is zeveren achteraf.

Toch denk ik, iedereen doet zijn best om zijn kinderen goed op te voeden, ook in de scholen en jeugd verenigingen. Wat gaat er dan mis? Ik weet het niet, tijden veranderen maar beleefdheid en rekening houden met een ander, daar heeft toch iedereen baat bij? Ik had alle respect voor die oma, want toen ze op de plaats zat waar die voeten hadden gelegen, drukte ze haar kleinkind tegen zich aan. Haar grootmoeders instinkt, was groter en sterker dan die zogezegde burgerzin, die niet te zien was bij de mede passagiers. Ze gunde niemand een blik, mij ook niet. Gelijk had ze.

Tot gauw
rocor

09-08-2009 om 23:36 geschreven door Rocor

In de straat waar ik mijn jeugd heb doorgebracht was het weggetje, ongeveer 1 kilometer lang. Er waren tien boerderijen. Nu, 60 jaar later, zijn er nog drie. Ik moet zeggen, de mensen die dat deden zijn intussen overleden en hadden geen opvolgers, toch geen jongens die het wilden verderzetten. Men zag het niet zitten, er was geen toekomst voor. Enkele hoeven die nu nog zijn overgebleven, zijn generaties lang altijd van vader op zoon geweest.

De landbouwers dokkerden met paard en kar over het oneffen kassei wegje in de straat, met ernaast brede grachten, er stonden geen woningen voor burgers. Tussen de boerderijen lagen de akkers, maar ook de weiden en de boomgaarden. Dan moest men met de dieren niet ver gaan om te laten grazen. Auto’s waren toen nog zeldzaam. Trouwens: als een boer met een kar oogst van de akker naar de hoeve kwam, had hij het ganse baantje nodig en moest er gewacht worden om elkaar voorbij te laten gaan. Nu is er een tweevaksbaan met fiets -en voetpad en zijn alle grachten dicht en staan er verkeerslichten en kun je zien hoe mooi de voortuin is bij de Roger.

De boer recht tegenover mij is een harde werker en runt samen met zijn vrouw het bedrijf. Ze zijn altijd bezig. Ze krijgen hulp van hun kinderen, maar er is geen opvolger bij. Ze hebben ook alle moderne machines, maar het blijft hard werken voor hen beiden. Toen de meesten stopten met boeren kwam er bouwgrond te koop, waar ik dankbaar gebruik van maakte, samen met vele anderen. Nu zijn er vele nieuwkomers, jonge mensen, en vroegere stadsbewoners met kinderen, die niet weten dat melk niet uit de ijskast komt maar van een koe, en die denken dat eieren uit de supermarkt komen. Nu onze overbuur; heeft koeien en varkens en die laten soms wat vallen. Dat komt samen in een aalput die wordt verspreid over de akkers, drijfmest, en dat stinkt! Hij houdt wel rekening met de wind, zodat de geur niet dikwijls tot bij ons komt. Soms mislukt dat, mij stoort het niet, ik ruik liever eens een keertje koeienstront, dan gans het jaar de verraderlijke dampen van de chemische fabrieken van Linkeroever. De nieuwkomers denken daar anders over. Nochtans, als u over een boer komt wonen die er al drie generaties een boerderij heeft, weet u dat er soms geurhinder is.

Om U een voorbeeld te geven over de vervuiling van die zogezegde propere chemie: ik vang het regenwater op om mijn serre te voorzien van water. Verschillende keren per jaar drijft op dat water een 5cm dikke groene schuimlaag. Ik schep dat schuim eraf, maar ben er niet gerust in. Men stelt ons altijd gerust, sluit je ramen en alles is voorbij. Niet met mij hé, geef mij maar den beergeur van den boer zijn beesten, daar weet ik van dat het EERLIJKE stank is.

Tot gauw

rocor

02-08-2009 om 14:04 geschreven door Rocor

Eens je gepensioneerd bent, hoef je niet meer te sparen en moet ge U, in de mate van het mogelijke, niets meer ontzeggen. U hebt een huis dat veel te groot is, U hebt iemand nodig om het te helpen onderhouden want U kinderen zijn echte lieverds maar  hebben geen tijd. OPLOSSING: DE BOEL VERKOPEN en in een service flat gaan wonen. Veel kleiner en de helft van je spulletjes geeft ge aan U kinderen, hetgeen op je zolder staat, hebt ge in 10 jaar niet meer gebruikt, dus weg ermee en neem ook de fietsen mee.

"Uw kinderen komen je nu meer bezoeken, want als ze vroeger bij hun Moeder op bezoek gingen moesten ze steevast wat doen en altijd om boodschappen gaan. Nu hebben we meer tijd om te babbelen met ons moeder. Ze giet een potje koffie op en zelfs dat hoeft niet meer, we kunnen naar beneden gaan en in het cafetaria iets gaan drinken. Koken voor mezelf daar heb ik niet altijd zin voor, ik moet altijd de helft wegsmijten, ge kunt hier een dagmenu eten en het is altijd vrij lekker, in een mooi restaurant, en U bent niet zo alleen."

“Moest mijn man nog leven, zou ik hem misschien niet zo ver gekregen hebben om naar hier te komen, maar ik voel me hier goed, rustig en zonder zorgen. Er is altijd iemand die je kan helpen, als er iets mis gaat, maar ik mis mijn geliefde wel. Natuurlijk, ik doe nu de centjes op van de verkoop van het huis en dat was voor de kinderen. Ik heb het hun gezegd en weet ge wat ze zeggen? “Maak U geen zorgen, Moeder, jullie hebben heel veel gedaan voor ons. Het is Uw geld, profiteer ervan, ons Vader heeft het niet meer gekund. Ik was ontroerd, en ik kan mijn kleinkinderen nog wat pree geven, dat is toch het mooiste wat bestaat? Ik mag verheugd zijn dat ik nog zo gezond ben en hier toch nog een beetje zelfstandig kan leven. Ik heb het einde van de oorlog meegemaakt en de eeuwwisseling. Ik ben aan de laatste fase in mijn leven bezig. Ik heb van niets spijt, en dat wil wat zeggen!”, ZEI MEVROUW van flat 6 met uitzicht op de tuin, bent U het daarmee eens?

Tot gauw

rocor

14-07-2009 om 22:13 geschreven door Rocor

Ben ik verschoten zeg, van die tuigen die daar staan! Die zijn nu zo spectaculair, dat moet nogal een investering geweest zijn. Er was een wiek bij van 75 meter hoog, die zwaaide tegen 125 km. per uur, ik zou er niet in durven. Je mag zeker geen hoogtevrees hebben, oud worden zeker? Het rad blijft altijd sensationeel van op die hoogte ‘t stad bekijken, ook die schommels van 50 meter boven de grond, spreken tot de verbeelding. Om een ritje te maken kost dat soms 10 euro, veel geld vind ik, maar die mensen hun werkjaar is beperkt, het moet op een seizoen verdient zijn. Er stond ook nog een paardenmolen, dat is nostalgie uit mijn kindertijd, een ongelooflijke attractie. Ook een schuif af met matjes was aanwezig. Ik vroeg nog aan Marie–Louise: “Willen we samen eens in de overdekte kap gaan?”, maar dan werd ze duizelig, zei ze. Honderden kramen met spelletjes, de kinderen zagen er vrolijk uit en waren blij met die spulletjes en een ballon, terwijl ze een crème likten. De jeugd in den autobotser met hun vriendinnetje, om indruk te maken natuurlijk. Maar: er zijn huwelijken van gekomen beweerd men. “Het klikte meteen en botsen gebeurd ook nu nog”, zei iemand.

Als ik op de foor loop, krijg ik altijd honger. De geuren die daar hangen, dat vind je nergens, frieten, wafels, pita, suikerspin, smoutbollen, … Ik wil dan steevast smout bollen eten met koffie, lekker zeg! Ik hang dan ook vol tot op mijn schoenen met witte bloemsuiker, dat heb ik er voor over. Moeders met een gezin hoor ik soms zeggen: “Naar de kermis gaan met mijn kinderen kost veel geld, maar het geluk dat op die moment van hun afstraalt wil ik niet missen. Ze hebben nochtans niets te kort thuis van speelgoed, maar op de kermis is dat anders! Ik word kinds denk ik en heb er ook van genoten.”

Tot gauw

rocor

12-07-2009 om 13:38 geschreven door Rocor

Ik ben dik en ik word er ook constant op gewezen, dat moet gedaan zijn, dat werkt op mijn systeem. Degene die er nog iets over zegt, zo van: "Amaai, U bent dik!", of "Hey big brother!", mag zich aan hetzelfde verwachten. Ik zoek naar zijn of haar minpunten zoals een vals gebit, niet veel haar meer, brildrager, te mager, te kleine of te grote borsten, of een platte kont. Ik zeg het direct, kwaad of blij, ik vraag er ook niet achter om wat struiser te zijn. Rocor, dat is smerig, zult U denken. Juist ja, maar ik kan het niet meer aan.

Het ergste van al: ze hebben gelijk en dat stoort mij enorm maar ik kan het niet meer hebben. Men kan het toch wat vriendelijker aanbrengen, vind ik hé. Zo van: "Rocor, vergis ik mij, of bent U toch wat aangekomen?" En mij moed geven of me erop wijzen dat licht overgewicht zeer ongezond is. Dat zou ik op prijs stellen. Ik hoor U al komen, ieder pondje gaat langs het mondje. Dikke mensen eten niet veel (zeggen ze zelf) of ge moet U niet haasten er is nog, of wie zit er altijd het eerst aan tafel. De grote oneerlijkheid is: laat twee mensen hetzelfde eten en U zult zien dat de ene dik wordt en de andere graatmager blijft. Die dunne is gans de dag op van de zenuwen en is niet te genieten, en ik ben gans de dag goedgezind en maak mij geen zorgen ondanks die povere 20 kilo overgewicht die ik gans de dag meesleur.

Voor vrouwen is het nog erger, zeker als ge in de grote maten moet gaan. Mannen mogen een buikje hebben, alhoewel, ik voel er mij ook niet goed bij. Maar het smaakt mij toch altijd zo goed. Deze morgen was ik bij de warme bakker om een bruin brood. Ik had zoveel goesting om een koek te nemen met chocolade ingebakken. No way! Bruine boterhammen met magere smeerkaas. Laat het U smaken, en een nep suikertje in je koffie en een magere yoghurt achteraan. Onlangs zat ik aan tafel met zo een vrouwelijke biafraan naast mij. "Wat die opat, daar kunt ge een gezin een dag mee voeden", zegt die plank met een hol in tegen mij. "Smaakt het niet meneer?" Ik nam tot mij een magere kippenfilet met sla en wat ketchup en dronk water om het binnen te krijgen. Ik ga niet zeggen wat ik dacht, op die moment toen die panlat een crème glacé met warme chocolade tot zich nam. "Breng mij nog een Italian coffee", zei ze tegen de ober.

Beste lezer, ik zou het op prijs stellen moest ge U medeleven betuigen, en mij terugmailen. Bijvoorbeeld: "Beste rocor, of ge nu wat overgewicht hebt, het kan ons niet geven, we zien U even graag."

Een naar uw antwoord uitziende rocor

Tot gauw

04-07-2009 om 21:53 geschreven door Rocor

Als men ze hoort spreken, doen ze het zeker niet voor het oog van de mensen, want wat kan het hun schelen wat een ander van hen denkt? Dat is pure komedie, ze doen godver alles voor de ogen van de mensen. Hoe ze zich kleden? Ze gaan in een dure winkel om niet de kans te lopen dat Linda hetzelfde draagt. Het zijn echte bimbo’s, ze gaan nooit de deur uit zonder aan hun look te werken. Om een brood te halen, verkleden ze zich. Ze zijn voortdurend op zoek naar de bevestiging van hun schoonheid en hun uiterlijk. Voor wie doen ze het, dat vraag ik mij af. Enkel voor de aandacht van de mannen? Naar de coiffeur iedere week, de nagelstudio. Als ik naar die lange witte nagels kijk, krijg ik schrik en denk daarbij: hoe werken die eigenlijk in den hof of wassen die hun auto, hoe schrapen die wortels of schorseneren?

"Af en toe een verwenmassage en een peeling, dat doet deugd en is goed voor mijn huid. Mijn wimpers zijn de laatste tijd niet goed gedaan, ik ga op een ander. Wat denkt die schoonheidsspecialiste wel, om zoveel geld te kosten moet het wel goed zijn, vind ik. Ik heb mijn tanden laten witten, ik moet terugkomen. Een tand staat wat vooruit, ik zal een tijdje een beugel moeten dragen, dat staat sexy op mijn leeftijd. Nu krijg ik toch wel een rimpeltje zeker en een sproetje, ik ga niet meer naar de zonnebank. Als dat zo verder gaat, kom ik niet meer buiten en maak ik een afspraak om dat weg te doen. Ik schaam mij dood, mijn man zegt: 'Mijn eerste lief was ros en had gans haar gezicht vol sproeten, ik vond dat tof, en ge weet wat ze van een rosse zeggen hé!', en hij lachte de zot, ik kan er niet om lachen, ik laat er wat aan doen, het mag kosten wat wil. Waar ik wel blij om ben, is van mijn maatje 38. De Bea die heeft nen 44 en die doet daar niets aan, als ik zo dik moest zijn, dan schaamde ik mij dood. Maar ze heeft wel mooie borsten, de mijne zijn te mager, zegt mijn man. Ik heb het al eens nagevraagd om ze wat op te spuiten, maar zwijgen hé! "

Naar het schijnt, bestaan er ook zo mannen die eerst in de spiegel kijken en hun haar kammen voor ze buiten gaan, himbo 's wordt dat genoemd. Ik hoor daar niet bij, alle dagen douchen, propere kousen, slipje, proper hemd, gladgeschoren en dan is het oké voor mij. Ja, toch een vleugje aftershave.

Toch zijn wij allemaal ijdel, vind U niet? We doen het niet voor een ander, nee, nee! Ik vind dat komedie spelen, beken gewoon dat ge U eigen graag ziet. Niets mis mee natuurlijk.

Tot gauw

rocor

28-06-2009 om 14:24 geschreven door Rocor