De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
09-11-2007
Eén bezoek per jaar?
Toch schandalig van U als je maar 1 keer per jaar naar het kerkhof gaat, vind ik. Daar liggen of zijn toch de mensen die Unauw aan het hart lagen? Is alles dan zo rap vergeten? Je kinderen bezoeken die graven niet meer van hun grootouders, laat staan de kleinkinderen. Daarmee weet ge meteen hoe het zal verlopen als het ooit uw beurt zal zijn, als ge daar zelf verblijft. U weet het niet meer zegt men dan, maar ik weet het nu wel, misschien is er wel een goede ziel die je graf toch eens afwast eens per jaar of wilt U uitgestrooid worden? Dat is proper en neemt geen plaats in.
Hebt U dat ook, als ik die graven bezoek, praat ik in mijn binnenste met mijn ouders en mijn overleden vrienden en fantaseer ik allerlei dingen en zeg ook dat ze zich niet ongerust hoeven te maken en dat alles goed gaat. Vind U dat raar? Meestal begin ik te rekenen aan de hand van die getallen die op het graf staan, hoelang ze dood zijn en op welke ouderdom ze overleden zijn, ik vergelijk dan met mijn eigen leeftijd en ben dan wreed ongerust want zolang is dat allemaal niet meer.
Ik doe ook een toertje langs de mensen die pas zijn overleden en schrik elke keer, dat kan toch niet, ik heb hem 14 dagen geleden nog gezien! Hij stak zijn duim nog omhoog maar zo rap gaat het nu eenmaal, heden ik, morgen gij en hoever is morgen nog verwijderd? Ik heb een idee over de aanleg van het kerkhof, maar eerst moet ik zeggen, wij hebben in onze gemeente een prachtig kerkhof. Nergens zo goed onderhouden, leuk vertoeven is het nooit op een begraafplaats maar met die hagen en die van hoogte verschillen, het gras gemaaid, de paadjes mooi afgelijnd, een zee van bloemen, het geeft toch een sereen gevoel,. Zeker als ge er alleen bent, dicht bij al die doden in alle stilte, de vallende bladeren en je ziet in je gedachten je vrienden weer voor je, dan is het gemis enorm groot en eigenlijk moet ge blij zijn dat U hier nog kunt rondlopen.
Het plaatsje waar kinderen begraven worden kan ik niet bezoeken. Ik stel me dan in de plaats van die ouders, dat moet verschrikkelijk zijn een kind verliezen. Mijn gedacht: moest men bij het binnenkomen van het kerkhof al de mensen begraven die gestorven zijn tussen 90en100 jaar en met een mooie spreuk erop zou dat toch een beter gevoel geven om zelf lang vol te houden en er zou drang zijn om daarbij te liggen. De bloemen die men plaatst ieder jaar vind ik mooi, en voor 5 euro hebt ge Uw plicht gedaan is t niet? Om de overledenen te bezoeken kleed iedereen zich mooi op en zo moet het ook? Ietwat misplaatst, er zijn mensen die elkaar lang niet meer gezien hebben en daar een beetje bijpraten. Bij het verlaten van het kerkhof gaf men een briefje dat ge bij je pannenkoek in café de hoge wip een gratis koffie kreeg. Toch vriendelijk hé? Binnenkort staat er misschien een frietkraam
Tot gauw heb ik niet gezegd aan het graf maar tegen U zeg ik:
Dood gaan is voor iedereen hetzelfde, het is altijd te vroeg, of te jong , maar het is heel eerlijk. Iedereen gelijk voor de wet, rijk of arm. Met veel geld kunt U het een beetje uitstellen maar komen doet het. Ik ben er bang voor. Ik doe al het mogelijke om hier zo lang mogelijk te blijven, ik ben hier zo graag. U ook zeker? In het zogezegde hiernamaals zou het ook heel goed kunnen zijn, maar zekerheid is er niet en het zou best kunnen dat er helemaal niets is hierna, dus ik neem het er nu van!
Het is begonnen als een grap, onder vrienden die we al een tijd kennen: degene die eerst zou gaan zou een bericht sturen of een teken geven uit het hiernamaals. Jammer genoeg is mijn vriend eerst gegaan, veel te vroeg. Ik denk er heel veel aan. Ik wacht nog steeds op een teken van hem We waren eens samen in zijn mooie tuin en hij zei: Roger, deze struik staat hier al heel lang en heeft nog nooit bloemen gegeven. Ik heb alles al geprobeerd. Speciale meststof, verplanten, niets helpt. Ik geef het op... En wat gebeurt er? Het jaar nadat hij was overleden bloeit in de lente die bewuste struik met mooie en vele bloemen. Ik was ontroerd. Ik dacht onmiddellijk aan onze afspraak. Was dit het teken?
Ik weet het niet maar als ge iemand mist dan doet ge er alles aan om de gedachte aan hem levendig te houden. Zijn vrouw gelooft mij, zij vraagt soms ook om hulp en dan helpt hij haar. Het is toch zo vaag en bangelijk, dood gaan. Het veel gebruikt gezegde : Er is nog niemand terug gekomen is altijd nog van tel. Onze ziel leeft voort, dat wel, maar wie is onze ziel? Ik weet niet, moest God een vrouw zijn zou het er veel eerlijker aan toe gaan en zou de wereld er anders uitzien. Zeker weten! Rampen en toestanden waar kinderen bij betrokken zijn zouden nooit gebeuren. Maar het zal altijd een mannenwereld blijven. Zijn apostelen waren ook allemaal mannen hé.
Het moet verschrikkelijk zijn, dood gaan en zeker als ge het weet bvb door een ongeneeslijke ziekte. Je eens zo prachtig lichaam takelt af, ge wilt niet opgeven. Er is nog hoop, zegt de dokter, er is een nieuw geneesmiddel uit Amerika. Ge gelooft dat, het is je laatste hoop, maar denkt toch hoe lang nog? Alles achterlaten, je vrouw, je gezin met kinderen en kleinkinderen, je vrienden, je herinneringen, je dromen, je fantasieën, je huis en je bezittingen. Voor altijd Vroeger ging het nog gepaard met heel veel lichamelijke pijn dat is nu gelukkig niet meer zo.
Beste vrienden het is een triest verhaaltje maar het is wel zo, weet ge wat? De tijd dat we hier nog zijn. Laat het ons aangenaam maken en laten we elkaar graag zien en niet te veel rekenen op het hiernamaals.
Enkele jaren geleden waren we in Italië op vakantie. Uitzicht op de baai van Napels, zeer mooi, vakantie op zijn best, duur maar bijzonder? Er is echter een nadeel. als ge een uitstap maakt, rijdt men met de bus juist tot aan de ingang van het terras of winkel, zoniet is de kans groot dat men u besteelt. Handen op de geldbeugel, plezant is anders en Napels zien en sterven is niet aan mij besteed. We leerden 2 mensen kennen uit Limburg toen we op een terras in Sorrento een pintje dronken. Het waren twee lieve aangename mensen, jonger dan wij want die mevrouw schatte mijn ouderdom juist en ik heb dat niet graag. Ik wil er jonger uitzien. Ze hadden dezelfde uitstap gekozen zoals wij, die enkele dagen later zou plaatsvinden, dus we zouden elkaar terug zien.
Toen we op de bus stapten waren die mensen er al maar ze keken beiden niet zo vrolijk en toen we voorzichtig vroegen wat er was toen bleek dat ze beiden een uitstap hadden gedaan te voet naar een klein haventje dat daar zeer pittoresk beneden Sorrento lag. Halverwege zijn ze overvallen, gestampt en geslagen door vier man, ze waren al hun bezittingen kwijt, al hun geld, bankkaarten, hun splinternieuwe camera en ze hadden overal kneuzingen. Ze hadden geen rooie duit meer. Ik stelde onmiddellijk voor dat ze van ons geld konden hebben om verder te kunnen en ze kregen hun moed vol ik zag zelfs een traantje. Zomaar geld krijgen van iemand die je amper kende, maar de eerlijkheid stond op hun gezicht te lezen.
De politie was erbij gekomen, zelfs de burgemeester stuurde bloemen want zoiets was nog nooit in zijn stad voorgekomen, dat zal wel. Toen ze geld vroegen in het hotel om voort te kunnen kon dat niet, de hostess van het reisagentschap kon er ook niet voor zorgen. Kortom, zonder geld of papieren ben je niets, nul komma nul en je bent dan in Italië, begrijpelijk dat die mensen zeer ongelukkig waren. Ze hadden direct hun kaarten geblokkeerd, er was natuurlijk al geld afgehaald en hun kinderen zorgden dan zo snel mogelijk voor geld. Al bij al is het nog goed opgelost, de verzekering en de bank hebben hun verantwoordelijkheid genomen maar geslagen worden in een vreemd land op vakantie waar ge zo naar uitgekeken hebt en dan alles kwijt, het moet wel hard aankomen.
Maar die mensen waren ons zeer dankbaar, ieder jaar komen we nog samen, eens bij hun, eens bij ons, twee vrienden bij en die mevrouw zegt nu dat ik er jonger uitzie dan mijn ouderdom en dat doet deugt.
Mijn 2 kleinkinderen kwamen langs en vroegen: OMA neem je agenda eens? U moet weten, oma en de meisjes verschillen in leeftijd meer dan 50 jaar. Zeggen die snotneuzen dus: Oma, neem je agenda eens, zodat we kunnen afspreken wanneer we met ons drieën eens naar het shopping center kunnen gaan?Van ik werd niet gesproken, mijn taak zou erin bestaan om mijn bankkaart mee te geven (van ik is west Vlaams voor van mij). Een grootmoeder met een agenda, ze heeft dat vroeger nooit gehad, als ge haar nu iets vraagt dat in de nabije of verre toekomst moet gebeuren zegt dat mensje doodleuk: Wacht;IK ZAL MIJN AGENDA EENS NEMEN. Vroeger legde ze een knoop in haar zakdoek om iets niet te vergeten, nu slaat ze het op in haar gsm of zet het op de computer. Dat is pas modern en met je tijd mee zijn! Een huisvrouw met een agenda waar gaan we naar toe zeg. Onlangs nog vroeg een vriendin aan haar of ze samen eens konden afspreken om wat bij te praten. De agendas werden er bijgehaald, nu dinsdag gaat niet, moet ik naar de markt, woensdagmiddag komen mijn kleinkinderen eten als ze van de school komen, woensdagnamiddag ga ik bloemschikken, donderdag doe ik mijn kuis, vrijdag zou eventueel gaan, maar dan ga ik met mijn man een zieke bezoeken, zaterdag ben ik bij mijn kinderen, zondag gaan we uit eten en maandag vind ik een vervelende dag om terrasjes te doen, en is er veel werk te doen na de zondag.
De agenda van haar vriendin stond ook vol, ze deed aan turnen, hield de kleinkinderen één dag bij, was in de wandelclub, volgde engelse les, kuiste een dag haar huis en ging veel shoppen. Er was geen speld tussen te krijgen. Dus: ze zouden elkaar wel eens bellen of een smsje sturen niet dus.
Toen de kleinkinderen terug kwamen hadden ze allebei een zak bij. Ze vonden dat ze er goed mee stonden, ik kreeg een dikke kus als dank, dus ik wist genoeg. Mijn bankkaart had een deuk gehad, maar ik vond het ook mooi en het was voor herhaling vatbaar. Ze hadden ook een thee gaan drinken en oma had zich ook goed gehad en ik had een rustige namiddag. Wat een agenda allemaal kan regelen, ik heb erin geneusd, ik denk dat ik ook een afspraak moet maken willen we samen nog iets doen.
Komt men een uitnodiging tegen om naar de fuif te komen dan is de manier waarop men meisjes en jongens wil lokken niet gewoon. Onlangs nog, op een enorm paneel langs de weg. Ik schrok wel even, er stond: zaterdag: in de schuur: nie dekke, nie vertrekke -fuif! Wat moet je als ouder je daarbij voorstellen als je dochtertje of kleindochter er naartoe gaat? Denkt U wat ik denk? Ook nog zo één: De natte muizen fuif, inkom: 10euro. Ik denk er het mijne van. In mijn tijd hing voor het raam van het café: zondag: bal van de pompiers, inkom 25 frank, van 8 tot 2uur met orkest, dat is duidelijk, daar komt geen natdekken aan te pas, waar gaan we naartoe zeg?
Ik ben niet preuts, maar als zoiets langs de wegen hangt bepaald dat niet een beetje hoe de jeugd wordt gelokt. Volgens mij zijn er andere slogans om uitgenodigd te worden op een feestje en kan dat zomaar? Ik vraag het me af. De safe seks fuif, de stringparty, de bananenfuif, aztmoetamoetafuif, de aspirinefuif, de boemboemparty en ga zo maar door. Misschien ben ik te bekrompen en kan ik met mijn tijd niet mee
Het strafste van al: als ze samen gaan dansen houden ze elkaar niet vast. Ze kronkelen hun lijven in alle bochten, trekken daarbij nog wat vreemde snuiten, kijken naar het oneindige en wurmen zich in het zweet en op het einde van de dans weten ze niet meer met wie ze gedanst hebben. Ach ja, er is geen einde of begin aan de muziek, nen halven bestaat niet meer. Er is ook geen verschil van muziek, nen tragen, ook wel plakker genoemd, bestaat helaas niet meer. Zo kon je halfweg de fuif vroeger vragen of het meisje met de fiets was gekomen en kon ge uw diensten aanbieden om het meisje te begeleiden naar huis. Indien ze te voet was kon je haar vervoeren op de buis van je eigen fiets, van service gesproken. Sex bestond nog niet, dat noemde toen anders, het kwam op hetzelfde neer en deed evenveel deugd, maar stond niet op spandoeken langs de weg. Mijn besluit is dat tijden veranderen en laat het maar op ons afkomen. Vroeger bemoeide het geloof en de kerk er zich mee, een zwart lang gerokte en brevierende pastoor ziet men ook niet meer hé, ze passen zich ook aan, wat zou ik me druk maken?
Een veelgestelde vraag bij huisvrouwen over eetwaren in de supermarkt. Dat wordt daar grondig nagezien, in die ketens plaatst men de waren met een bijna verlopen houdbaarheid vooraan, maar daar trappen de huismoeders niet in en nemen het product dat erachter staat. Onlangs kocht ik een potje paté met groene pepers en ik keek natuurlijk naar de datum, geloof me of niet, het bleef goed tot 12-12-2010 kunt ge dat geloven dat is nog meer dan 3 jaar! Als ge uw soep niet direct in de koelkast zet is ze slecht, mijn vraag is: hoe doet men dat, om het jaren te bewaren? In grootmoeders tijd werden groenten en vlees gesteriliseerd of wekken werd dat ook genoemd, of pekelen, in het zout leggen in Keulse potten heette dat toen, het bleef dan een tijdje goed.
Nu voegt men er ik weet niet wat aan toe en uw paté blijft jaren goed. Ik heb er mijn twijfels over wat zoiets doet met je lichaam, er zijn zoveel kankers, heeft dat er iets mee te maken? Nu blijft alles veel langer goed dan vroeger, alleen een huwelijk is rapper slecht, die datum dat het goed blijft wordt altijd maar korter. Iemand die nu 50 jaar getrouwd is, daar komt de burgemeester op af en de fanfare en ge krijgt op kosten van de gemeente een receptie omdat dat een unieke gebeurtenis is, het zo lang volhouden met dezelfde vrouw. Persoonlijk vind ik dat ook een prestatie, U hebt ongetwijfeld ook gehoord van dat verhaaltje van dat groen blaadje waarmee mannen geconfronteerd worden. Zeg maar nee tegen het leven hé koesteren wat je hebt zal nog het beste zijn, al zijn de verleidingen zo groot.
Nu probeert men zonder enige verbintenis op papier samen te leven, weliswaar in zonde, maar dat stoort niemand nog, ze kopen iets voor het huishouden en als het boven een afgesproken bedrag gaat, wordt er een factuur van gemaakt om later te weten als ze uit elkaar gaan van wie het bed of de koffiezet eigenlijk is, kwestie van de boel uiteen te doen zonder ruzie. Van onderling vertrouwen gesproken. De tijd van toen men tegen uw lief zei: Wat van mij is, is van U, is lang voorbij. Van mij mag het allemaal zolang er geen kinderen zijn. Ik vind als twee mensen samen kinderen hebben dan is het voor het leven en is er geen weg terug en moet ge samen ervoor zorgen dat ze groot komen in de allerbeste omgeving met u beiden als vader en moeder.
Moment mijn Vrouw roept mij, ze zegt gaan we de Frans en Ivonne ook vragen op de receptie als we 50 jaar getrouwd zijn, das volgend jaar hé! Niet te geloven..
Er zijn mensen onder ons die nooit tevreden zijn met wat ze hebben, de ene wens is nog niet vervult of er wordt alweer iets anders verlangd en meestal beweren die ze dat ze content zijn, maar juist dat ene ontbreekt nog zeggen ze dan. Bijvoorbeeld met je werk, zeur er niet over wees blij, je hebt een baan en het zal wel een werk zijn naargelang uw bekwaamheid. Je hebt er zelf voor gekozen en wat je kunt moet je goed doen. Ga A.U.B. niet tegen je goesting werken, koester je werk, het is nog voor lang.
Als je een wagen koopt zijn er altijd nóg mooiere, er zijn er nu die alleen starten op de stem van de eigenaar, neem die dan, waarop wacht ge. Op reis gaan, zo ver mogelijk waar je vrienden nog niet geweest zijn, maar misschien vermaakt ge U beter hier aan de zee, dan kunt ge tussendoor eens naar huis komen en naar het dorpsfeest in je stad of gemeente gaan, aan U de keuze. Een huis is nooit af, er komen altijd nieuwe dingen op de markt. Voor een keuken of badkamer kunt ge een fortuin besteden, dat zijn prachtige dingen maar dat houdt nooit op. Wat denkt U van een veranda als uitloper van de keuken met automatische zonnewering uitkijkend op het zwemdok en de mooie tuin? Een kleedje kan voor 150euro maar er zijn er ook van 1500 euro. Bent U wel tevreden met U man er zijn zoveel knappere.
Het verlanglijstje is eindeloos en een obsessie, een mens moet kunnen dromen maar tevreden zijn met wat je hebt, en wat ge zelf kunt, en iedereen alles gunnen wat je zelf niet hebt en nooit zult hebben, dat maakt je leven zo eenvoudig en schoon met een enorme tevredenheid.
Als grootmoeder uw kleinkind, als baby, gans de dag bij je hebben en het kunnen koesteren is een ongelooflijke zaligheid met niets te vergelijken. U schept daarmee een band die gans je je leven lang bijblijft en voor het kindje zal oma altijd de favoriete zijn. Een moeder ziet haar kind graag, dat is vanzelfsprekend, maar je kleinkind ,dat is het tedere. Het hulploze van dat lieverdje roept gevoelens op dat zelfs de liefde voor je eigen kinderen overstijgt.
U neemt op zulke momenten beslissingen waar je anders toch eerst eens over nadenkt. Nu niet over dat kindje, daar wil U alles voor doen want U bent er van overtuigt dat het niet groot komt zonder U. Maar lieve oma verzint eer je begint, denk toch maar eens goed na vooraleer je beslist om er voor te zorgen van maandag tot vrijdag dit gedurende vele jaren. Ach ja, je man is er ook nog, hij ziet dat schepseltje ook graag maar hij redeneert er nuchterder over, want hij weet dat het een zware opdracht is, en je hebt je eigen kinderen al opgevoed. Samen met je man nog iets doen zal dan niet zo goed meer lukken want alles moet geregeld worden in functie van het kindje. Boodschappen doen, elk apart en iemand moet bij het kindje blijven. Bij het minste kuchje hang je over het wiegje. U waakt als een kloek, het in je armen nemen, de geur ruiken, de warmte voelen, het kijkt in je ogen, hemels is dat, U bent dankbaar, dat is leven.
Als s avonds uw zoon of dochter na het werk het kindje ophalen kunt U niet genoeg raad meegeven wat ze moeten doen om je lieveling te behoeden. Dan zegt ge: het dekentje goed achteruit leggen en zorgen dat het niet op zijn buikje geraakt want het zou kunnen stikken en bel mij als er iets is. Op momenten dat het kindje ziek is, haar papje niet lust, haar luier plattekes bevuild, bent U in paniek. U hebt dat allemaal al meegemaakt met je eigen kinderen, maar nu is het erger. Als U er niet moest zijn, komt dat kind nooit groot, daar bent U heilig van overtuigd. Maar weet: het kómt groot, de wereld draait verder, ook zonder U
Maar een welgemeende proficiat met wat U doet beste grootmoeders. Je kinderen zullen het waarderen en je dankbaar zijn, want ze moeten met twee gaan werken om hun huis af te betalen en als U voor het kleintje zorgt, zal dat makkelijker gaan. Bij een opvang doen kost ook veel geld en waar kan het beter zijn dan bij de oma? Voel U dus goed, maar denk af en toe eens aan je man. Hij voelt zich tekort gedaan en een beetje jaloers, samen nog wat genieten moet ook nog kunnen. Nogmaals proficiat aan alle grootmoeders die deze taak op zich nemen. God zal het U lonen en dan bent U goed betaald, geloof me.
Dagelijkse relaties met bedrijven en organisaties op
topniveau in binnen en buitenland (20%): dit vereist een uitstekend niveau, een
gedegen b-t-b ervaring, een professionele markt(eting) benadering, een
ondernemende instelling, een goed onderhandelingstalent en een gedegen
talenkennis. Uw strategische inzichten op commercieel vlak, maken van U een
gewaardeerd kern medewerker. Ervaring in onze sector is zeker geen must, maar
een affiniteit met topproducten en/of met de communicatiewereld en een
praktisch technische belangstelling kunnen wel helpen.
OF!
U genoot een informatica opleiding (bachelor/hokt/a1)
of gelijkaardig door ervaring. kennis van grafische software Adobe Creative Suite
is een pluspunt. Automatisatie spreekt U sterk aan. U bent vertrouwd met
database publishing. U bent in staat om samen met de klant de mogelijkheden
voor automatisatie van zijn project te onderzoeken en te bespreken. De
automatisatie kan u ook zelf realiseren. Kennis van XML, JAVA, MYSOL, PHP, als
ook scripting talen en website ontwikkeling is een pluspunt. Vanzelfsprekend
zijn klantengerichtheid, flexibiliteit en nauwgezetheid uw sterke punten. Wij
voorzien de gepaste opleiding en een toffe werksfeer.
OF
De business area consumers van Amsterdam airport
schiphol is verantwoordelijk voor o.a. consumentenmarketing, producten en
internationale samenwerkingverbanden m.b.t. consumers.
Vermarkt een zeer divers en omvangrijk aanbod van
merken en luchthaven producten zoals see buy fly, horeca en het parkeerproduct.
Binnen de Business Area consumers levert de afdeling marketing intelligence
informatie en advies om de financiële en kwalitatieve targets te behalen. Zij
is commerciële kenniscentrum voor de business. De financieel commercieel
Insight analist is verantwoordelijk voor continue relevante informatie en
prognoses over de financieel commerciële (interne en externe) omgeving van de
Business Area Consumers. Analyseert omzetgegevens, passagiers gegevens, (macro-)economische
ontwikkelingen, marktontwikkelingen en financiële trends. Zet
rapportagestructuren op en ondersteunt de strategische Business planning. Werkt
nauw samen met productmanagement, strategische marketing en finance. De ideale
kandidaat is academisch opgeleid, ervaring in bedrijfseconomie, analytische
rol. Aantoonbare affiniteit met retail.
Aan middenvak rijders, oppassen wat ge zegt, want ik ben daar bij. Ik stoor mij vooral aan zwangere vrouwen die roken. Daar moest gevangenis op staan. Men doet al het mogelijke om de mensen te laten stoppen met roken. Onlangs was ik aan een nieuwe wagen toe, in dat model staan vooraan een grote asbak en een aansteker, achteraan 2 asbakken en een aansteker. Ik moet dat niet hebben en velen met mij. Volgens automakers kan er niets anders in die plaats.
Miljoenen autos worden op die manier gemonteerd. Vragen die mensen zich dan niets af? De klant is koning, toch? Neen, maar ik moet er wel voor betalen en hoeveel kost zoiets? Ik wil in de plaats handige opbergvakjes. Als men wil dat roken ophoudt, roep ik u allen op om een nieuwe auto te weigeren als die vieze dingen er in staan. Het is zelfs zo dat verstokte zelfmoordrokers in hun eigen auto niet roken. Waarom staat die boel er dan in? Ge kunt er met moeite een papiertje in kwijt.
Toen ik mijn kinderen op mosselen trakteerde in een restaurant begon mij iets te storen. Ieder had zijn potje met frieten en er waren enkele pintjes bier. Het waren kneuters van mosselen, zó klein! Bovendien was een groot deel nog dicht, de smaak kon erdoor. Ik die dacht dat de schone mosselen voor de restaurants waren, eigenlijk was het mossel noch vis. Ze wonen daar nochtans aan de bron aan de zee. Ik ga ze in de toekomst thuis eten, voilà.
Wellicht zult U denken kijk in je eigen pot! Toen ik die mossels aan het eten was kwam een koppel met 2 kindjes, van 3 en 4 jaar schatte ik, pannenkoeken eten. Ze bestelden 4 pannenkoeken met suiker, confituur, slagroom, twee koffies en twee cola s. Wat bleef op het bord liggen? ALLES! Die kinderen aten niets van die pannenkoeken, dronken een slokje cola en weg waren ze. Wat weelde allemaal aanricht, niet te geloven. Wie bestelt nu twee grote pannenkoeken voor kinderen van die leeftijd?
Eigenlijk stoor ik mij aan niemand. Een mens is toch zo bemoeizuchtig, maar voor één keer mag het toch eens hé Waar ik me uitermate aan geërgerd heb toen 3 van onze bekende vlaamse vrouwen model stonden om alle Belgische vrouwen aan te sporen een borstonderzoek te laten doen om vroegtijdig kanker te ontdekken. Ongelooflijk goed bedoeld en met resultaat. Er is bijzonder goed op ingegaan, maar de inzet, dat geloofd ge toch niet? Als veel vrouwen er gevolg aan gaven, zouden bekende Vlamingen hun broek laten zakken en hun piemeltje laten zien. Kunt ge dat geloven? Hoe belachelijk en beledigend dat is voor vrouwen! Zou er een vrouw dat daar voor doen? Ik heb het nagevraagd, men vond het ronduit schandalig
Mijn kleinkind kwam uit de school en was zeer ongelukkig. Ze weende zelfs. Ze had liefdeverdriet want haar huwelijk met den Dieter ging niet meer door, paniek alom. U moet weten, den Dieter wordt in december 4 jaar. Mijn kleinkind is 3,5 jaar, een huwelijk tussen die twee lag voor de hand. Het was liefde op heteerste zicht want iedere dag deed Belle een snoepje mee voor Dieter als ze naar school ging. Ze liepen ook altijd hand in hand. Belle kwam op mijn schoot zitten, ik vroeg wat er gebeurt was. Ze zei:Weet ge wat de Dieter gedaan heeft pepe? Hij heeft Lotte een kus op haar mond gegeven!
Ik had er alle begrip voor dat mijn nakomeling zo reageerde, zoiets doet ge niet. Zeker niet als ge op trouwen staat, dat hoort niet, want ze hadden alles al geregeld. Het feest was in de Quick, de juf en de kindjes zouden ook komen, ze zouden in mijn tuinhuis gaan wonen. Mijn kleinkind had gezegd dat geld geen probleem was want hare pepe was op pensioen en kreeg alle maanden geld vanuit een hoge toren in Brussel.
Nu viel alles in duigen. Ik probeerde nog een andere kandidaat voor te stellen, maar dat kon niet. De peter plaste af en toe nog in zijne pamper en de Gert zijn tanden vielen uit. Oma stelde mij voor als kandidaat, maar dat vond ze maar niets.
Met al dat gebabbel was ze plots moe geworden. Ze stak haar duimpje in haar mond en viel in slaap op mijn schoot. Ik dacht juist hetzelfde want we hadden al zware beslissingen moeten nemen op onze leeftijd.
Toen de oma er zich kwam van vergewissen hoe ver de zaken stonden, ging ze rap om het fototoestel. Een 70 jarige met zijn kleinkind op de schoot, allebei slapend, zou de foto van het jaar worden
Het weer viel tegen, terwijl het in het vaderland zalig weer was. Plezierig is anders, maar niet gezeurd, onbezorgd niets doen kan ook leuk zijn. We hadden dan meer tijd om naar de medemens te kijken, zeker in het restaurant van het hotel, dat in buffetvorm was opgesteld. Wat mensen op hun bord leggen en door elkaar eten is niet te geloven. Ik die dacht dat er regels waren om gerechten samen te eten, bijvoorbeeld gehaktbrood met krieken, ik zeg maar iets. Aan het ontbijt frieten met plakjes kaas, een ei met donuts. U stelt je eten zelf samen, u eet zoals U wil, maar op de middag zag ik paling met ijscrème eten. Er zijn grenzen aan smaak. Dat zoiets bestond, niet te geloven
Toen kwam er een reisbus toe met mensen. Die avond bleven zij eten en verbleven een nacht om de dag nadien verder te reizen. Na het ontbijt voerden zij een aanval uit op dat buffet, borden werden volgepropt, alles door elkaar, waarvan ze niet de helft opaten. Dat bleef gewoon op de tafels staan, en werd er opnieuw een ander bord gevuld. Een chaos van eten en drinken, het was niet om aan te zien, wat een verspilling! Ik dacht nog: daar moest straf opstaan dat bleef bijna allemaal onaangeroerd achter, hoe zouden die thuis eten?
De verantwoordelijken stonden er sprakeloos naar te kijken bij zoveel gemors met al dat goede eten. In een mum van tijd hadden die mensen er voer van gemaakt, en blijkbaar vroegen die reizigers zich niets af, ze hadden er toch voor betaald zeker? Alles belandde in afvalcontainers. De gewone dagelijkse hotel gangers stonden er sprakeloos bij. Dat doe je toch niet, fatsoen is anders. Er zijn mensen die zich ongemakkelijk voelen als ze een botertje teveel hebben genomen en het gaan terugdragen, iedereen weet toch: met eten wordt niet gemorst!
Een mens mag niet altijd terugvallen op vroeger, maar toch, ik zag ooit hoe een Afrikaanse vrouw in de Congo maniok plette in een holle boomstronk. Ze was er uren mee bezig. Ze bood me aan wat te nemen met mijn vingers, het smaakte heel goed. Voor haar was dat het eten voor een ganse dag met haar gezin en ze wilde dat delen met mij. Als ik daar aan denk en vergelijk met die onbeschofte mensen in dat hotel waar véél nóg niet genoeg was, denk ik: mijn God, het is toch niet eerlijk verdeeld! Maar wat doen we eraan, niets zeker?
Beroepshalve ben ik in ziekenhuizen waar men aan het oude gedeelte meestal een stuk bijbouwt, omdat de vraag naar onderzoeken en opnamen zo groot is dat men constant tekort heeft aan bedden. Bij een hartoperatie mag men 5 dagen blijven, een blindendarm 3 dagen, een geboorte ook enkele dagen, een andere heup is een klusje en wonderwel loopt dat allemaal goed af.
Onlangs in de familie een operatie aan het hart met 5 overbruggingen, men zaagt u borstbeen door, knoopt al die aders aan elkaar,naait alles terug dicht. Een week nadien, zonder veel pijn te hebben, is men terug thuis want pijn hebben hoeft niet meer, zelfs niet om een kind te kopen. Dat gaat allemaal vanzelf. Wat nog het meest verwonderlijke is, ons familielid is nu 3 maand geopereerd en is momenteel zijn tuin aan het omspitten, ongelooflijk toch!
Zonder die chirurgen en dat medisch personeel is men dood. Maar als ge dat hoort hoeveel dat kost aan de ziekenkas, vooral een hart operatie kost vele duizenden euro. Uzelf moest ook wat bijleggen, maar het gaat wel over je leven, dus niet neuten hé Als ge in die gasthuizen komt lopen daar honderden mensen in en uit een begankenis lijkt het, iedereen is zo begaan met zijn gezondheid en denkt niet, hoe dat in andere landen is, maar geloof me, nergens zo goed als hier.
Bij onze buurlanden moet ge U houden aan dezelfde dokter, bij ons gaat U waar U wil. Bij een specialist gaan? U doet maar. Op wachtlijsten staan? Arrogant naar een ander gaan,ja, wat denkt dat doktoortje wel. Er mag niets verkeerd gaan, of men klaagt, zelfs het eten in de kliniek moet van prima kwaliteit zijn. Niet te koud en niet te warm. In gasthuizen deelt men eten rond om 11u30, begrijpelijk, met zoveel veel patiënten, en een tekort aan personeel. Maar dat kan niet hoor, het moet om 12uur, en niet zo vroeg. Dankbaarheid is zo ver weg soms, we moeten ons bezinnen, rondom ons kijken, en blij zijn dat we het zo goed hebben en vooral hopen dat het zo mag blijven. Tot gauw.
Ge kunt met geen mensen praten of er zijn ontevredenen bij, dat stoort me enorm. Alle reden zijn goed om te morren omdat het te snel moet, de kwaliteit die steeds beter moet. Nu is men aan het proberen om meer uren te laten werken voor hetzelfde geld, men stelt voor om op 70 jaar in pensioen te gaan. Men mort over alles en men verdient te weinig. Ondertussen bouwt men verkavelingen vol met prachtige woningen waar men niet intrekt vóór de woning volledig is afgewerkt tot in de details. Omheining er rond, de gazon aangelegd, het tuinhuis met de veranda. Die ontevredenen rijden met de auto naar het werk, gaan op reis en gaan af en toe eens uit eten, niets mis mee en als het kan, waarom ook niet?
Waarover bent u dan fier vraagt U zich af? Wel, zelf gelezen, de Belgen zijn de beste stielmannen op de wereld, zijn best in talen, hebben een bovenbeste keuken, de beste gezondheidszorgen, de beste bouwers, de beste vrouwelijke tennissters, het woord de beste is hier uitgevonden en op zijn plaats.
Dát mensen, maakt van mij een fiere gieter. In plaats van te zeuren, ga eens over de grenzen kijken waar alles zoveel beter is. U zult lopen om thuis te zijn, laat ons verder doen zoals we bezig zijn (goe bezig dus ) en in ieder huishouden is wel eens wat.
Weet ge wat men in West-Vlaanderen zegt als men afscheid neemt: En de naarstigheid nog!, waarmee men bedoeld: doe maar voort!
Weet je wat ik U wens: de naarstigheid nog, en haast U wat!
Mijn leeftijd, flink van mij hé! Ge zou het niet zeggen, zegt U? Drink dan iets voor mij, maar als ik naar de mensen van mijn leeftijd kijk, denk ik: zou ik er ook zo uit zien? Dat zal wel, waarom zou dat anders zijn. Ik zie mensen die er hun leeftijd uitzien, daar is niets mis mee natuurlijk, met groeven in hun gezicht, hebben wat overgewicht alles begint wat te hangen, mij stoort het niet. Alles heeft zijn charmes, zelfs een hangende tiet.
Eén ding is zeker: als je de oudere mensen van nu vergelijkt met vroeger is dat een hemelsbreed verschil. Men is nu beter en moderner gekleed, de rage van de velours broek en de zwarte voorschoot is voorbij. Maar lieve tijdgenoten, men is ons beu, we hebben onze tijd gehad. We lopen in de weg, wij kosten te veel. Ze kunnen met moeite ons pensioen betalen en na 45 jaar werken zegt men nu: (verschoning) Oude knar, we hadden nooit gedacht dat U zo oud zou worden. Geloof me, ik ben danig ontgoocheld, maar ja, ons carrosserie begint te roesten er zijn kosten aan. Ons gebit is een schietkraam, we moeten pillen slikken want onze cholesterol is te hoog. Als je vroeger bij de dokter ging moest ge U uitkleden. Gans naakt, zeker als je jong was als vrouw. Weet ge wat die dokter nu zegt? Steek U tong eens uit, daar kan ik alles aan zien. Kortom, we zijn zagemannen die nooit tevreden zijn. Als het grof huisvuil is of grijze zakken moeten we ons binnenhouden. Vrijen doen we nog met mondjesmaat Oei, verkeerde woordkeuze op 69 jaar
Maar we gaan actie voeren, wat denken die snotneuzen wel! We hebben 45 jaar gewerkt, dat is een stukje langer dan zoals men nu voorstelt. Als een fabriek stopt zegt men: We hebben dat goed geregeld, onze arbeiders kunnen op pensioen, die zijn dan 52 jaar! begrijpen wie kan... Wij hebben meer dan 45 jaar gewerkt en toen moesten we ook nog de zaterdag werken. We zorgen een beetje voor onze kinderen-, schoon -en kleinkinderen, we zijn beginnen werken op 13 jaar, alé ik toch, toen spek met eieren nog een hoofdschotel was. We hebben bijgedragen en belastingen betaald, leefden van de liefde, want geld of meubels hadden we niet, we vonden dat niet erg. Moeten we nu onderdanig zijn of moeten we blij zijn dat we er nog bij mogen zijn en duizend keer dank U wel zeggen als we ons pensioen krijgen?
Ze hebben ons verkeerd ingeschat, we gaan de resterende 20 jaar in een aangename periode doorbrengen. Altijd opgewekt, niet meer de slimste, wel de wijste, genietend van onze kinderen en ons pensioen. Nog een beetje helpen als men het vraagt, ons laten gelden, vooral blij zijn, lachen, schuine en andere moppen vertellen, stoer doen, over seks praten en zeker niet neuten.
Beste lotgenoten, als ik jullie bekijk vind ik jullie allemaal mooi en sexy en wat maakt het uit, een rimpeltje meer of minder, de cup maat wat groter of kleiner? Als we maar gezond zijn en ons goed voelen in ons vel.
Ik zat in de wachtkamer bij den dokter er scheelde wat aan mijn carrosserie. De mensen die er ook waren lazen in de boekskes en in de Knack die ze thuis niet hadden. Toen het aan mij was en ik mijn beklag had gedaan besloot de dokter dat ze me niet kon helpen en gaf me de raad naar een chirurg te gaan. Ik denk dat ge binnen moet komen zei ze, het zou een grote beurt worden zoals met je auto.
En bang natuurlijk, anders heb ik een grote mond maar nu was ik kleintjes, bij een chirurg komen? Ik vind dat geheimzinnige mannen. Dat snijdt ergens wat weg, ze nemen op een andere plaats wat ze nodig hebben, naaien alles dicht en klaar is kees. Vreemde heerschappen maar zeer geleerd gaan tot hun 30ste naar school. In zijn kabinet hing een foto van het gereedschap dat hij gebruikt, messen, scharen, zagen, spanvijzen, klemmen, naalden, hamers. Neen, ik vergis me niet, ik was bij een dokter niet bij een schrijnwerker en gij verschiet dat ik bang was. Ne mens zou voor minder.
Hoe die zich uitdrukken das niet gewoon. Ik hoorde hem zeggen aan de telefoon: Aangezien de stopzetting van de oestrogeenproductie in de eierstokken eveneens gepaard gaat met een significante vermindering van de botdensiteit, werden deze hormonen substitutie behandelingen ook in grote mate voorgeschreven aan niet symtomatisch gemenopauzeerde vrouwen.
A.U.B. verstaat gij dat? Ik niet, om het simpel te houden zei hij: U moet hop innemen en ik die dacht dat ze daar bier van maakten. Volgens hem behoort hop tot de familie van de prenyflavonoiden die net als de soyafyto-oestrogenen een structuur hebben die sterk gelijkt op de oestrogenen bij de vrouw tussen deze preyflavonoiden werkt een prenylnaringennine met een oestrogene activiteit, das ietsje anders gezegd maar hij heeft gelijk vindt U ook niet?
Na een geslaagde operatie want het lukt altijd kwam hij mij bezoeken op de kamer. Het was een bezorgde, aardige man die zijn werk vakkundig had gedaan en die doet zoiets alle dagen, wat een verantwoordelijkheid! Zou die met zijn vrouw over het werk praten vraag ik me af
Ik help nog een beetje mee in het bedrijf waar ik reeds 56 jaar werk. Ik ben 69 jaar maar ik kan het niet laten. Ik doe het graag en mijn vrouw zegt dat ik gene gemakkelijke ben om alle dagen in huis te hebben. Ze zal wel gelijk hebben, ikzelf denk het tegenovergestelde, maar een mens weet misschien niet van zichzelf hoe moeilijk hij is.
De werven worden door mij op voorhand bezocht, ik heb afspraken met architecten, eigenaars of aannemers, verspreid over Vlaanderen. Omdat ik behoor tot de gewichtigen, zeg maar de overgewichtigen, geeft mijn vrouw me alle dagen een schoofzak mee, zodat ik geen overdaad kan doen, precies of ik zou dat durven, alhoewel? Maar onlangs gebeurde er iets waarbij ik me niet goed voelde. Meestal rond de middag zet ik mij op een veilige plaats om te eten maar ik had niet veel keuze en parkeerde mij op een parking van een grootwarenhuis. Ik haalde mijn brood en beleg uit, het was een stuk koude kip met ananas van de dag ervoor, een kan warme thee en een appel, altijd lekker en meer moet dat niet zijn. Aan de ingang van het warenhuis zat een vrouw met kind op de grond, met een kartonnen plaat voor zich, waar op stond geschreven: AUB mijn kind en ik hebben honger, geef me wat eten.
Daar zit ge dan met uw boterhammen, kip en fruit en je warme thee. In een flits dacht ik, ik ga me verzetten, ik kan niet eten terwijl dat kind en de moeder honger hebben. Ik vond dit een smerige gedachte dus ben ik uitgestapt, de winkel binnengegaan en kocht 4 broodjes, een grote fles Cola, beleg erbij en een pakje koeken voor de kleine. Ik gaf het af en die mevrouw was mij heel dankbaar, het klein ventje zijn ogen lichten op als hij die koeken zag en ik kreeg een warm gevoel vanbinnen.
Ik ben uit het zicht gaan parkeren om te eten, plots rijdt een wagen voorbij met een ster erop. Die mevrouw met het kind nemen het gekregen zakje mee, stappen in op het eind van de parking. Ze keek schuw rond maar ze zag me niet en weg waren ze.
Ne mens begint dan na te denken, mijn goed gevoel dat men heeft als men iemand helpt was een beetje weg, het enige dat overbleef waren die pretoogjes van die kleine knaap. Hij zei nog zo mooi: Dank u wel mijnheer en toch het is nog altijd beter dat je kan geven in plaats van te moeten krijgen, of wat denkt U ervan?? Misschien stonden ze achter de hoek en aten ze die broodjes op in de Mercedes Het ergste vind ik, hoe denkt dat kind erover en hoe moet dat later met hem, mijn koude kip smaakte mij ook niet meer zo goed. Misschien was er een reden en waren die mensen ten einde raad.
Aan zee met de kinderen en klein kinderen in Middelkerke!!
Er was veel volk en we kenden niemand,we gingen op een terras iets drinken zodat we aan mensjes kijken konden doen en roddelen over de voorbijgangers. Wat ge daar ziet is niet te geloven. Als ge boven de 100 kilo weegt hoort U bij de fretterkens. Zonder verschoning bent U een dikken, ik dus, en zoals alle dikgenoten zeggen: Moest ge weten wat wij maar eten, we durven ons wel eens laten gaan en 1,5 kilo mosselen eten met frieten en 2 zelfs 3 pintjes bier erbij drinken. Is dat nu zo veel als het smaakt? Maar het smaakt altijd vandaar het overgewicht natuurlijk.
Ik heb nogal wat lotgenoten zien passeren, vrolijk babbelend alsof er niets aan de hand is, wel in het vooruitzicht van een vispannetje met puree. Mijn vrouw zegt: Dikke mensen hebben meestal een mooi gezicht, dat geld alleen voor vrouwen, naar mij kijkend. Ik heb dan maar een verweer: Bij ons is er geen plaats voor rimpels, alles is mooi vol. Niet erg mooi als u over die wandelaars achter hun rug hun foto maakt maar ze horen het toch niet. Té mager, té klein, een zonnebril die op niets trekt, te warm gekleed voor dit weer, een druppende ijscrème.
Plots ging er een groep voorbij met 4 begeleiders met volwassen gestoorde mensen waar onze lieve heer een draadje verkeerd heeft aangesloten, één ervan had een tiental langspeelplaten bij die hij altijd maar opnieuw bekeek en ze koesterde en ze tegen zich aan drukte en voortdurend glimlachte. Iemand stootte kreten uit en zocht contact met iedereen, enkele liepen hand in hand liefdevol naast elkaar. Ze leken heel goede vrienden, ieder met zijn eigenaardigheden. De begeleiders praten met hun gasten alsof ze een wandeling maakten op de dijk met hun vrienden. Gans de groep had er deugd aan, ik werd er stil van terwijl wij zorgeloos, en ons over niets zorgen maakten, waren die mensen bezig en offerden zich op om het zo aangenaam mogelijk te maken voor hun gasten, ze hebben daarbij nog een grote verantwoordelijkheid, voor ons vakantie, voor hen alert zijn Proficiat begeleiders!!
Ik was op weg naar de E17, in onze gemeente (Beveren Waas) te bereiken via de Bergstraat die ongeveer 1 km lang is. De straat op zich is nagemeten juist geen 5 meter breed, wat betekend dat als 2 vrachtwagens elkaar moeten kruisen, de spiegels elkaar raken. Juist naast de baan aan weerszijden ligt een strookje grond dat kapot gereden is van de camions, die dat strookje nodig hebben om elkaar te passeren. Het is ongeveer 40 cm breed. Het staat natuurlijk vol water, niet berijdbaar voor fietsers. Dus fietsen zij op de rijbaan. Aan beide kanten van het baantje ligt een gracht van 2 meter breed, vol water met afgekalfde kanten waar ge in kunt verdrinken. Dat is onze oprit van de E17 sinds zijn aanleg meer dan 20 jaar en voor duizenden mensen voorzien elke dag.
Begrijpt U zoiets voor een gemeente vol bloemen, want we hebben een prachtige gemeente. Ik ben er fier op, maar wat ik deze week zag, daar moet men wat aan doen, niet in 2008, neen, morgen. Iedereen van de vorige beleidsmensen heeft de kans gehad daar wat aan te doen en nooit wat aan gedaan, geen geld, geen toelating, de provincie, U weet wel, de gewone zever. Wat is dan het excuus en tevens dikke zever, we willen dat het vertraagd in onze gemeente. Goed, maar dan staat men in de file en is de uitstoot maal tien. Als er een ongeval is op de E17, de drukste snelweg van Belgie, nemen de truckers onze afrit, enig idee hoe het dan gaat in onze Bergstraat als die kinderen daar tussen zijn om 4uur?
Deze week dus op weg naar de oprit wat zie ik, 2 kinderen van denk ik 7 en 8 jaar met een boekentas op de rug met een klein fietsje op weg naar school. Achter zich rijdt een trekker oplegger met 5 collegas erachteraan, dus achtervolgt door 100 meter camion met oplegger ietsje sneller dan een voetganger. Voorbij gaan kunnen die truckers niet, dan waaien die kinderen in de sloot. Ziet U het voor je ogen, die kinderen op hun fietsje, 2 meter verder een mastodont van 3 meter hoog, de chauffeur met zijn armen over het stuur wachtend op het einde van de straat tegen 5 kilometer per uur, neem er een foto van en U haalt de voorpagina .
Kunt U zich voorstellen wat die ouders denken s morgens en s avonds? Zouden die zeggen tegen hun kinderen oppassen hé!? Ze hopen dat geen trucker het in zijn hoofd haalt ze voorbij te steken want dan gebeuren er malheuren. Echt waar, we hebben een pracht van een gemeente, maar ze staat s morgens en s avonds 2 uur vol stilstaande autos. Alle mensen moeten naar hun werk via de E17 of de N49. Wanneer staat er iemand op die er wat aan doet? Denkt U waar houdt hij zich toch mee bezig, maar die ukjes met 100 meter vrachtwagen achter zich heeft me aangegrepen het zal met de leeftijd te maken hebben zeker en grootvader zijnde.
Van thuis uit heb ik meegekregen om mensen te helpen, elke vorm van naasten liefde is per definitie geweldig. En zeker in werken die ge beheerst, in mijn geval, alles wat met renoveren van een woning te maken heeft. Natuurlijk zijn er veel kandidaten, als ge het doet om te helpen, en niet voor geld. Ik vind, als ge het kunt moet ge het doen, in de eerste plaats voor je beste vrienden, en de warme gevoelens die met het geven te maken hebben voelen altijd zo goed aan, dat is het wonderbare ervan, en een wederdienst hoeft helemaal niet.
Ooit brandde de woning af van mijn vrienden, hebt U al eens in een woning rondgelopen waarvan alles is verkoold? Al die mooie waardevolle dingen, al die persoonlijke spullen, dat is afgrijselijk. Toen nam ik me voor, hier moet ik helpen. Het enige waar die mensen zich aan optrokken was dat er niemand was gekwetst. Mits de woning onbewoonbaar was moesten ze in een caravan leven en moesten ze alle dagen 120 km rijden, want het leven gaat verder, en het gaan werken ook. Kunt U zich dat voorstellen, hoe hopeloos die mensen zich toen moeten gevoeld hebben?
Waar ik nu nog niet goed van ben, in de vernielde woning werden de juwelen van hun overleden moeder gestolen uit een kistje in de slaapkamer. Omdat alles vol roet was, stonden de smerige poten van de dief er nog op, begrijpt U dat? In al uw misère besteelt men U, van mij mag de dader doodvallen! Langzaan maar zeker hebben we de werken uitgevoerd, hebben er lang over gedaan met de gedachte dat alles wat men zelf doet, men beter doet, en zeker goedkoper. Geloof me, er is geen grotere vreugde van beloning geweest dan de blijheid van het dankgevoel dat die mensen mij altijd gegeven hebben voor alles wat ik voor hen deed. Ik zou dit niet mogen schrijven want eigenlijk wil ik dat gevoel met niemand delen en het siert me helemaal niet, toch doe ik het.
Afbranden vind ik een van de ergste dingen, nu nog betrappen die mensen zich erop dat ze iets zoeken en plots zeggen ze: Och God ja, dat is mee verbrand. Dat blijft je achtervolgen
Er is natuurlijk de verzekering dat weet ik wel, maar men is meer kwijt dan je spullen, en het bange gevoel, dat blijft steeds aanwezig, en men wordt pijnlijk voorzichtig.
) en in ieder huishouden is wel eens wat.
