De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
11-03-2010
In de naam van de Vader
Een uitgebreid ontbijt vind ik altijd een
prachtig begin van de dag! Als dat dan in een monasterium is, voelt dat nog
anders! Binnen hangt er zo een sfeer waarbij je ingetogen zou moeten zijn. Je
denkt : moet ik hier eten en praten? Wie kan er nu ingetogen spek met eieren eten
onder een neogotisch bogenspel?.
De broodkeuze was bruin, wit, pistolets en sandwiches,
croissants, een rozijnen boterham met chocolademelk. Ham, kaas, jam, choco,
platte kaas, yoghurt, peperkoek, koffie, thee, zelfs een glaasje met bubbels! U
weet niet wat je ziet. Ook rijstpap en yoghurt en allerhande fruit. Kortom wat
doet een mens dan, van al die verschillende aanbiedingen een klein beetje
proeven! Ik doe dat toch
Toen ik vroeg wat er nog kon buiten ontbijten,
antwoordde men, dineren en feesten, ook vergaderingen, maar dat gebeurt dan in
de kerk. Nieuwsgierig ben ik gaan kijken. Werkelijk er stonden feesttafels in
de kerk, de communiebanken, het wijwatervat, den offerblok, de predikstoel
alles was nog compleet! Ik dacht nog, wordt er dan gespeecht van op de
preekstoel? Worden er dan pikante moppen verteld? Wordt er dan gezongen van : als
we dood zijn groeit er gras op onze buik? Toen ik weg ging stak ik mijn hand
in het uitgedroogde wijwatervat, uit gewoonte. Ik dacht waar is de tijd toen
Jezus iedereen uit zijn tempel joeg die zich niet gedroeg zoals het hoorde in
het huis van De Vader. Wat zou hij nu denken als hij dat moest zien? ikzelf ben
geen vrome maar moest toch eventjes slikken. Vroeger kon je hier alleen terecht
voor een hostie,en o wee als je die liet vallen!Wat men toch allemaal uitvindt, een ontbijt
in een klooster!
Het ontbijt was dik in orde en nadien een
bezoek aan de stad Gent! Het was een dag voor herhaling vatbaar!
Ik las in de krant dat men meer dan 400
vrienden kan hebben... Dat begrijp ik niet. Dat
is zuivere verkrachting van het woord VRIEND vind ik. Ik kies mijn vrienden
zelf Iemand die op facebook zegt: Hoe gaat het met jou?, is dat dan zogezegd
een vriend? Dat is pas goedkoop! Vroeger in China noemde iedereen elkaar
kameraad, (tong zhi). Nu gebruikt men dat niet meer, dat is uit de gesprekken
verdwenen.
Het kan toch niet dat iemand zoiets schrijft
en meent. Of het moet een politieker zijn, die denkt dat al degenen die voor
hem hebben gekozen vrienden zijn. Iedereen die dit leest, zou eens voor zichzelf moeten nagaan hoeveel
echte vrienden hij heeft. Veel mensen kennen wil daarom niet zeggen dat het allemaal
echte vrienden zijn! Regel 1: vele zogezegde vrienden zijn geen vrienden dat
zijn cafékennissen. Trek daarbij al je familie en nabestaanden eraf, dan hebt u
misschien nog 10 mensen over die in aanmerking komen
Trek de mensen eraf waar u geen ernstig
gesprek mee kunt voeren
Trek de mensen af die je nooit laten
uitpraten
Trek af degene die je bij tegenslag laten
vallen
Trek af de mensen waar u nog nooit mee
samengewerkt hebt om een klus te doen
Beste facebook, voor mij zijn vrienden het volgende:
Mensen die je graag zien en er altijd voor je
zijn
Mensen waar u mee kunt praten en je
waarderen.
Mensen waar u leute mee hebt, waarmee je
samen op vakantie kunt gaan.
Mensen die je steunen bij een tegenslag, je
eens vastnemen en je troosten.
Mensen die nooit jaloers van je zijn, die je
het geluk gunnen .
Mensen waar je mee kunt samenwerken en samen
zaken beslissen
Hoeveel vrienden heb je nog over? Durf je het
te zeggen?
Ze hebben er samen nog om gelachen: hij ging boodschappen
doen met de fiets, hij kwam terug zonder fiets. Gewoon vergeten, dat kan
iedereen overkomen, lachten ze het toen weg.
Tot zij op een keer niet meer wist of ze 2 of 3 kinderen
had. En dat ze het spijtig vond dat ze geen kleinkinderen had. Toen bleef de
lach uit. Ze had zelfs achterkleinkinderen Als hij dan haar trachtte te zeggen
dat ze mis was, maakte ze zich heel boos. Ze zei: Ik ben wel 80 jaar maar zeker
niet dement!
In het begin ging het nog een beetje, maar toen ze s morgens
om 5 uur haar jas aandeed om te gaan winkelen, haar hond (die ze niet had)riep
om mee te gaan, en onzin uitkraamde, wist hij het : De vrouw waar hij 65 jaar
gelukkig mee was, is niet meer hier met haar gedachten
De tijd die nog volgde was een hel voor hem. Hij kon haar
geen ogenblik alleen laten. Moest de deuren slotvast maken, gans het huishouden
doen. Zijn kinderen hielpen hem waar mogelijk maar zagen vader zienderogen
achteruitgaan.
Toen ze hem voorstelden om moeder aan een instelling toe
te vertrouwen was hij verontwaardigd. Nooit! riep hij. Maar toen zijn vrouwtje
na een tijdje zelf niet meer kon eten en het niet meer zo nauw nam met de
hygiëne, besefte hij, ik kan het niet meer aan.
Op de dag dat ze haar kwamen ophalen en zij haar weinige
heldere momenten gebruikte om tegen hem te zeggen dat ze het gemeen vond dat
hij haar liet wegsteken, was hij diep geraakt.
Hij heeft een week geweend en een ogenblik gedacht: ze
heeft gelijk. Ze verdient zoiets niet. Hij dacht een einde aan zijn leven te
maken maar zonder zijn kinderen was voor hem voortleven nooit gelukt. Iedere
dag bezocht hij haar stipt om 9.u 45. Iedere dag nam hij een kleinigheid mee , een
snoepje of een bloemetje uit de hof. Ze glimlachte dan eens en ze ontbeten dan
samen.
Op een dag moest hij zelf naar de dokter voor een klein
onderzoek De dokter zei dat zijn bloeddruk en zijn hartritme aan de hoge kant
was. U bent zenuwachtig mijnheer, ontspan je maar.
Weet U wat hij zei? Ik moet stipt om 9u45 bij mijn vrouw
zijn. Wat scheelt haar vroeg de dokter. Ze heeft geen besef van tijd meer, ze herkent
mij al jaren niet meer maar ik weet nog wie zij is. Ik zie haar nog altijd
graag daarom wil ik geen minuut te laat komen. Ze zou het ook voor mij doen,
zei hij.
De ware liefde is niet lichamelijk en niet romantisch. De
ware liefde is het aanvaarden wat er is, wat geweest is en wat het nog zal zijn
Ik heb het over pijn hebben. Mannen zijn doetjes en klagers, het minste dat die
iets mankeren klagen die steen en been , precies of ze zijn stervende. Onlangs
hoorde ik 2 vrouwen uitweiden over hun man, hoe een kleinzeer hij wel was. Ja, zegt ze, een beer van een
vent, sterk als een paard, maar oei als hij iets mankeert! Een klein kind dat valt
maakt er minder spel van dan mijnheer diehard. Een tijdje terug, terwijl hij
een werkje deed, sneed hij in zijn hand met een stanleymes, och god, ik moest
hem verzorgen precies of zijn laatste uur was geslagen! Ontsmetten, een
verband,.. en zou U den doktoor niet bellen,.. waar is mijn SIS kaart,.. of
voer mij naar de spoed
Ja, dat houdt U niet voor mogelijk wat voor
een geweeklaag dat was, voor een sneetje van niemendal! Het werkje werd niet
meer uitgevoerd, dat was de eerste maand niet mogelijk met zo een wonde, zei
hij. Ja, zegt haar vriendin, ze moesten hun regels eens krijgen iedere maand,
of een kind baren dan pas zouden ze weten wat pijn is. De wereldbevolking zou
drastisch verminderen.
Waar ze het ook roerend over eens waren, was
dat vrouwen harder zijn en meer pijn kunnen afbijten, zonder te klagen. Wat
ongetwijfeld zo is, maar wat vrouwen over het hoofd zien is, dat wij pure
machos zijn en gewoon om aandacht vragen (en nog krijgen ook), wat de pijn fel
doet verminderen! We danken jullie hiervoor, maar begrijp ook, als ge niet met een hamer werkt, kunt ge niet
op je vingers slaan, hé!. Ik zou toch wel eens willen weten hoe dat voelt een
kind kopen, want momenteel wordt dat ook pijnloos gedaan hé, of vergis ik mij,
sterke dames?
Een woord dat
weinig gebruikt wordt, maar het wordt wel veel gedaan! We beseffen dat niet en
veel is niet genoeg. Tal van cholesterolverhogende lekkernijen zijn in aanbod!
Allemaal voor onze primitieve genoegens In mijn jongte werd kerstfeest op
een ander manier beleefd. Men sloeg de ogen ten hemel, men dankte de HEER. Maar
vooral men bad, men knielde neer, nederig en devoot. God was dichtbij en ik
voelde dat eigenlijk ook zo toen.
Nu is de kerk meer
gesloten dan open. Ik denk dat ik weet hoe dat komt, de pastoor brengt te veel
overuren binnen en in crisistijd kan dat niet. Hij moet beseffen dat hij zijn job
aan het verliezen is en dat ze hem gaan buiten smijten!? en kan die wel doppen?
Erg vind ik dat als dat zo verder gaat, en men blijft vasthouden aan die
kerkelijke principes, er binnen enkele jaren een GB staat in plaats van een
Godshuis.
Dat feestvieren op
eindejaar, dat heeft niets meer te maken met devotie. Alles is in het teken van
de feesttafels. Vroeger moesten we op kerstnacht naar de nachtmis, nu schenkt
men champagne en zijn de tafels rijkelijk gevuld met lekkere gerechten, zo maar
af te halen bij de traiteur en waar flink voor betaald wordt. Bidden doet men
niet meer. Ziet U nog iemand een gebedje of een kruisteken slaan voor het
eten?Mocht U dat doen dan bekijkt men U
alsof ge van een ander planeet komt. Moesten wij geconfronteerd worden met een
ramp zoals in Haïti, Onze Lieve Heer zou weer populair worden en zijn feestdagen
zouden weer gevierd worden. Niet meer schransend maar biddend. Dan beseft een
mens maar hoe klein hij is! Een veeg van de natuur en men is alles kwijt
Sommige jonge mensen die in ons land verblijven en wonen, dat in veel gevallen ook hun land van geboorte is, moeten ophouden om het slachtoffertje uit te hangen. Geen kans krijgen, ik heb ook nooit iets gehad, u krijgt helemaal niets. Als U iets wil in het leven, geraak je eraan door te werken, dus weet u wat u moet doen! Op het werk of in de sport, of in de school, waar je goed in bent, gewoon de beste willen zijn.
Pas op, ik ben geen racist, mijn familie heeft zich al danig ingespannen om kinderen van die mensen op te vangen tijdens de vakantie, waar we altijd respect en dankbaarheid voor krijgen, wat ook wederzijds is. Wat die jonge mannen zouden moeten weten, na al die tijd hier, dat het leven hier een lange competitie is, een man met ballen aan zijn lijf, wil toch de beste zijn, een vrouw wil toch kansen krijgen, wel hé, weet u wat, doe er wat aan.
In alle ambachten is het mogelijk om vooruit te komen. Kom niet af: ik vind geen werk, wees godver de beste, en U hebt werk! Of u nu bouwvakker of chauffeur of kelner, of in de sport, of in de school, wees gewoon de beste. Ik ken veel mensen van allochtone afkomst die de beste zijn, daarbij stipt en nooit ziek, ongelooflijke gasten, maar daar is veel voor te doen, bedenk dat eens, en vraag het hen. Op een gans jaar zwee dagen ziek zijn oké, maar niet langer. Het gedacht: ik heb geen goesting vandaag, komt bij ieder mens wel eens op, maar ga toch werken, het betert wel. De zieligaard uithangen is toch zo makkelijk.
Stop U niet weg achter het geloof, gelovig zijn daar is niets mis mee, dat ben ik ook, maar in alle godsdiensten is alles zo aangepast, dat ik denk: DAT beste mijnheer pastoor, zo heeft mijn God het niet bedoeld. Dat maakt U er zelf van, weet u wat? Ik maak mijn godsdienst zelf, ik zal altijd eerlijk, lief, en dankbaar zijn, en zeker bidden als ik tijd heb, en dat zal mijn God wel op prijs stellen. Hij weet dat ik een gezin heb waar ik voor moet werken, een heel leven lang. Ik heb een heel laag zelfbeeld als ik niet werk. Daarom heb ik dat zonder zelfbeklag gedaan, 60 jaar lang.
Als mannen dat
zeggen tegen een meisje, wat bedoelen ze dan? Ik wil met je naar bed en dan
zien we wel, of bedoelen ze echt ik zie je graag. Maar er zijn nu heel veel
gebroken relaties, dan denk ik, dat seks een enorme rol is gaan spelen, en dat
na een tijdje als het opwindende eraf is. Men denkt: het was leuk maar bye bye,
andere en vuriger. Wat is nu eigenlijk het goede systeem? Twee mensen ontmoeten
elkaar op een party en het klikt, als het 3 uur later is, vrijen ze in de auto,
of gaan ze naar huis bij de ouders waar niemand zich vragen stelt. Dan vraag ik
mij af? Wordt dat iets, is dat een goede basis om samen een huwelijk of een
relatie te beginnen?
Naar het schijnt is
dat nu de gewoonste zaak bij de jonge mensen, en mannen hebben niets liever. Het
stiekeme van vroeger hoeft niet meer, maar huwelijken hoeven precies ook niet
meer. Een verbond tussen twee mensen was vroeger toch de hoeksteen van onze
samenleving? Men werkte er een gans leven aan, maar wat zeker is: liefde kan
niet zonder seks en andersom ook niet. Nu jong zijn, samen wat neuken heerlijk.
Voor mij is dit bangelijk voor onze maatschappij, vroeger bleef men soms samen
omdat de man de centjes naar huis bracht, dat was het ook niet natuurlijk, maar
als nu de seks voorbij is: Dag schat! Het was ongelooflijk opwindend, we
blijven toch vrienden hé? En bel mij eens. (hij bedoeld als je nog eens
goesting hebt). Voelt dat niet aan als tweedehands en veelgebruik?
Wordt dat nu de
toekomst van onze jeugd, genieten en nog eens genieten van elkaars lichaam? Maar
wat als er kinderen van komen, dan worden de ouders ingeschakeld, die al een
gezin hebben grootgebracht. Onlangs had ik een discussie met jonge mensen, die
zegden: Maar oude man toch, u blijft toch niet samen als het niet meer klikt?
Wat klikt er dan niet meer? De seks of de verplichtingen tegenover elkaar, of
liefde bijvoorbeeld?
Iedere vrouw houdt
ervan om bekeken te worden door mannen en doen er dan ook alles aan om dat in
de hand te werken. Dat begint al met hun kledij, dat is niet simpel, te veel
bloot trekt de verkeerde mannen aan, dan denken die machos direct: Die ga ik
eens binnendoen!, geef de hormonen vrije baan. Als u de seut uithangt en niets
laat zien, denken ze ja dag tante nonnetje! U hebt de verkeerde keuze gemaakt,
wie niet waagt blijft maagd.
Dames laat eens wat
been of arm zien hé, dan stijgen je kansen met 10%. Laat U daarentegen wat inkijk
borsten zien is dat goed voor 60%. De kansarmen die niets uitspreiden, blijven
verweest achter en moeten het hebben van fantasie en zelfbevrediging. Een split,
dat juist niet het onderste uit het kannetje laat zien, is nu bijzonder
populair. Dat vinden mannen uitdagend en spannend, tot zo ver hun inschatting
van het hoger gelegen lichaamsdeel reikt. Voeten zijn schijnbaar de laatste
tijd ook in, op blote voeten lopen dat is het einde.
De navel met
ringetje door op 50 jaar laten bewonderen is niet haalbaar. Navel staren kan
amper tot 25 jaar. Een kleine zichtbare tattoo met hartje, doorklieft met een
pijl op de schouder geeft hun gedachtegang een vreemde wending, ze willen dan
op meerdere ontdekkingstochten gaan, om alsnog te vinden, wat mannen altijd
zoeken. Wat U als vrouw zeker nooit mag doen is een jeansbroek dragen als u derrière
niet juist geproportioneerd is, dat is fout , helemaal fout, het verhoopte
effect is weg
Als u wat
overgewicht hebt, helemaal niet erg, laat je ogen hun werk doen, staar langer
dan 10 seconden en U zult verbluft zijn van het resultaat.
Hebt U de
bijsluiter al eens gelezen als u iets mankeert? Eerst staat er voor wat het
goed is, in EEN zin! U moet het ook gans je leven innemen, anders gaat u te
vroeg dood. Dan staat er een epistel lang waar u voor moet oppassen als u het
toch neemt, het zou kunnen dat Uw maag het medicijn niet verdraagt. Stoppen en
naar de dokter gaan! Als ge problemen hebt met de lever: niet aan beginnen, bij
hart stoornissen: onmiddellijk stoppen en naar de arts gaan, als je evenwicht
uit evenwicht is ophouden: zeker oppassen bij het autorijden, als er tand
bloedingen zijn: naar de apotheker of je arts.
Ja man!, denk ik
dan, als dat geen indekken is. Als ge dood gaat zeggen ze Heeft U de neven
verschijnselen niet gelezen? Maar het is toch waar, maar het voordeel van de
twijfel is er toch ook nog? Stel dat ge het niet neemt en toch te vroeg
doodgaat. Ach ja dat stond er ook nog: Het zou kunnen dat U impotent wordt,
dan denk ik hé, dat veel mannen nog liever 10 jaar leven en met opgeheven hoofd
door het leven gaan dan 12 jaar met hangende pootjes, als U begrijpt wat ik
bedoel.
Ik en krijg onder
mijne voeten van mijne kinderen en kleinkinderen omdat ik fouten schrijve, zoo
zoo denk ik dan mischien zijn mijne oogen niet zoo goed meer en daarbij, de
sprake is in al die jaaren al zoo dikwijls veranderd dat ik het en niet meer en
weete. Als ik op mijnen computer beezig zijn, geeft dat ding altijd maar aan
dat ik en verkeerd beezig ben.
Maar wat is er mis
als ik schrijve, ik ben hier gansch alleene in den avond zoo verre van U, ik
zie U zitten alsof ik bij U zate, schoone van mij, gij en gaat nooit uit mijne
gedachte,en bij nachte ook niet ; een gevoel van malsche warmte komt in mijne
leden ene helsch vure brand heelegansch in mijnen herte. Allee zeg, wat is
daar misse mede dat ik alzoo mijne liefde bekijf, ik en begrijpe het niet meer.
Ik en zegge tegen mijne kleinkinderen geef mij een eens voorbeeld hoe jullie
tegenwoordig ene liefdes brief schrijft.
Het gaat zoo: hei
macho ik zien ou geren ik ben keineig aant werken, wanneer zie ik U eens, ik
weet een cool caffee, een cola kost daar maar 2 euro (ze betalen hun verbruik
zelf) dan kunnen wij misschien bij U blijven slapen. Lap zeg is dat zoveel
beter? Dan heb ik liever mijne romantische liefdes verklaring Wat vind U
mensen hier staan 18 fouten in dit verhaaltje, de computer kan ik die nog
vertrouwen?
Het is ooit anders
geweest, wie vroeger zogezegd de broek droeg, was de baas. Hij nam de beslissingen
als het er op aan kwam, en dat was meestal de man, omdat hij kostwinner was. Nu
beslist man of vrouw, het maakt niet meer uit, en zo hoort het ook, maar daar
gaat het nu niet om.
Is U het ook al
opgevallen dat de vrouwen werkelijk de broek dragen? Negen van de tien meisjes
en vrouwen van alle leeftijden dragen een broek, jeans of geklede broeken, een
rok ziet men bijna niet meer. Het is goed warm en ge moet niet meer zo zedig
gaan zitten en ge kunt je benen ongestoord over elkaar leggen. Ge moet niet
contant je rok omlaag trekken om het toch wat fatsoenlijker te houden. Om je
dagelijkse werk te doen niets makkelijker dan een jeansbroek. Ge kunt U zo goed
bewegen. Ik vind het ook mooi, maar
Ge voelt mij al
komen, het oog wil ook wat. Zeker mannen vinden: als een broek heel gespannen
de lichaamsvormen aanneemt, zeker aan de achter kant, zijn we tevreden. Maar
toch zijn we heel blij dat de mode weer in richting van de minirok gaat.
Een vrouw in
imkerkledij zoals in sommige landen zal hier nooit mode zijn. Wat ik wel mooi
vind is een lang kleed met een split dat een beetje bil laat zien het minst
hersenbestuurde onderdeel van een vrouw, maar kan mits prettig geproportioneerd
bijzonder fraai zijn. Ooit was er een wet die verbood dat vrouwen een broek
droegen en zich kleden als mannen, alleen als ze de leidsels van een paard vast
hielden kon het. Nu houdt ze de leidsels van een man vast. Een vrouw die een
overall of een lange broek droeg, was vroeger een halve vent. Dan zijn het nu
allemaal halve mannen, maar hoop doet leven als de lente eraan komt! Mannen hé!
Van een huis naar
een appartement, mensen denken dat is simpel. U pakt uwen boel op en het is
klaar. Men moet al beginnen met de helft in te leveren, uw spade en je
grasmachine hebt ge niet nodig op een appartement, die spulletjes van je Vader zaliger
waar U zo van hield kunnen niet mee, erg hé.
Wat een mens
allemaal verzameld en bijhoud, dingen waar u van denkt: dat kan ik nog
gebruiken. Vergeet het, een oude wieg, naaigerief, een tapijt, een blaker,
boeken, . Ik had me voorgenomen dingen die ik in een jaar niet gebruik, weg te
smijten. Na enkele jaren hebt U toch nog een container nodig om het weg te
voeren of naar de kringloop winkel te doen.
Als U vraagt aan je
kinderen of kleinkinderen of ze iets kunnen gebruiken kijken ze naar U zo van: Allee
zeg, wat vraagt ons Vader nu? Wat kunt ge daar nu in hemelsnaam nog mee
aanvangen, dingen uit de prehistorie goed voor het museum? Een van de
kleinkinderen zei: Pepe, ik wil je boormachine wel en je automatische schroef machine,
juist het enige wat ge kunt gebruiken in een appartement, om een kader of een
foto aan de muur te hangen.
Een mooie eetkamer
of een salon van enkele jaren oud zo goed als nieuw en voor U zo waardevol. Voor
de rest van de wereld waardeloos of een troostprijs. Ik herinner me nog een
tante die dacht dat alles wat ze bezat van onschatbare waarde was. Toen ze
overleed lieten ze één, zelfs twee schatters komen omdat ze er aan twijfelden
of dat wel correct was. Er kwam een opkoper de boel ophalen, gratis, anders
moest ge er nog voor betalen om het huis leeg te halen. Moest ons tante dat
horen, ze draait zich om in haar graf. Als we haar bezochten in onze jeugd,
moesten we niet gaan zitten anders zouden we haar dure meubels kunnen bevuild hebben met
onze armoedige klederen aan.
Eigenlijk hé, hebben
je spullen alleen maar de waarde die je er zelf aan geeft. Voor iemand anders
zijn dat gewoon nog propere dingetjes, die misschien nog goed zijn als bergkast
in de garage. Ha weet ge wat nog waarde had? Die kleine groene container die ge
bijna niet open kreeg, voor klein gevaarlijk afval. Dat was een schoon gerief
voor een visser aan de waterkant, zei hij.
Uw sleutels om aan
je auto te werken? Vergeet het. Vroeger zag ge U motor nog liggen, nu is alles elektronisch,
men schakelt hem aan de computer en leest af wat er schort. Geen gezoek of
gesleutel meer. Die carbuur lamp van ons vader zijn eerste fiets, kunt ge dat
kwijt op een appartement? Ik denk het niet dus weg ermee.
Antiek, stokoud, oud,
nieuwe antiek, modern, Ikea, zelfgemaakt? Wat is de exacte waarde, als ik zeer
eerlijk mag zijn, dat zelfgemaakt kastje heeft nog altijd mijn voorkeur. Anderen
denken er anders over, maar goed ook.
Ik bewonder oudere
mensen die nog tevreden zijn met hun lichaam, ook al is het niet meer zoals
vroeger. Een lichaam van 60 jaar en ouder, kan er ook nog prachtig uitzien. Van
een rimpeltje in je gelaat hoef je zeker geen drama te maken, ik zeg altijd als
je ogen schitteren en je gevoel van fierheid er nog is en U nog steeds in de
spiegel kijkt vooraleer ge Uw huis verlaat, dan voelt ge U nog mooi.
Doe er wat aan als
iets je stoort. Je haar? Ga naar de kapper hé, verander je kapsel eens, laat
het eens verven. Zeker geen grijs, laat eens wat bloot zien, dat doet iedereen.
U kent toch nog die uitdrukking? Pas op! ZE vallen er bijna uit als ze zich
voorover buigt. Zo ver hoeft U niet te gaan, maar voor mannen een weelde van
verbeelding. Mooi gekleed gaan is duur ik weet het, maar U goed voelen in een
nieuw kleedje of een pakje dat strak zit, een mooi sieraad, de winkels hangen
er vol van, niet eens zo duur. Eens wat hogere hakken, een andere bril, het
maakt veel uit en ge zult U stukken beter voelen.
Men zal zeggen: Amai,
die madam van t zesde, die komt er nogal voor zeg, ze ziet er 20 jaar jonger
uit! Die is zeker op zoek naar ne rijken! Laat ze praten wat telt is je goed
voelen. Wie ben ik om te zeggen hoe het moet? Maar: een nieuwe handtas, zo een
moderne moet ge U zeker aanschaffen.
Dit verhaaltje
niet online zetten!, wist iemand me te vertellen. Weet gij wat mij dat zal
kosten jong?
Wat mij is
opgevallen: er zijn getrouwde koppels die in het restaurant of café zitten en
geen woord tegen elkaar zeggen. Ze kijken zo wat onverschillig rond en hebben
samen niets meer te bespreken. Erg vind ik dat, is alles al gezegd vraag ik mij
dan af, of is uw vrouw zoals een mooi en open boek dat ge al zo dikwijs hebt
gelezen en doorbladerd waarvan ge woord voor woord kent? Of heeft uw bladwijzer
zijn beste tijd heeft gehad?
Natuurlijk, achter
20 of 30 of nog meer jaren kent ge elkaar door en door en weet ge soms al op
voorhand na de eerste woorden wat er zal volgen. Toen U nog jong was, kon u nog
eens opscheppen hoe goed en hoe sterk en slim U wel was, maar nu kunt ge u
vrouw niets, maar dan ook niets meer wijsmaken. Zeker als U op pensioen bent en
alle dagen thuis zit. Ze weet alles van je en kent ook je minder goede kanten,
als die er al zouden zijn.
Wilt ge al wat
zwijgen?, zegt mijn vrouw soms. Dat is mijn minpunt, ik bemoei mij met alles, heb
over alles en ieder onderwerp een mening en af en toe heb ik nog gelijk ook. Als
men weinig zegt, kan men niemand kwetsen, dat is juist. Maar naast elkaar leven
en je woorden wikken en wegen, niet aan mij besteed. Niet lullen maar
bijblijven, leute maken en veel lachen en over seks praten als het past, nee
soms?
Als man en vrouw
met kinderen en kleinkinderen hebt ge toch altijd klap, alleen al de
vergelijkingen tegenover vroeger kunt U eindeloos over praten zeker van mijn
generatie. Hetgeen mij nog het meest opvalt, is de openheid die er nu is. Alles
is bespreekbaar, dingen die men nu zegt en bespreekt, waar men vroeger recht
mee in de hel kwam, is nu het gewoonste onderwerp. Men kan over alles ernstig
discuteren zonder iemand te kwetsen.
Ze was pas 20, hij
50 jaar, ze was heel knap, mooi gezicht met grote ogen. Een meisje waar mannen
naar kijken, en nog eens kijken, en denken: ze zou het mij maar één keer moeten
vragen. Arabelle noemde ze, en niet bewust van haar schoonheid, noem dat maar
een zeldzaamheid bij vrouwen. Ze was briljant en tevens charmant in haar
eenvoud en had een figuurtje waaraan ons lieve heer danig veel tijd had besteed.
De lijnen van haar lichaam vloeiden in elkaar, zodanig perfect dat de
mannelijke fantasie in gang schoot met de eerste aanblik, mannen weten waarom
ze dat doen en doen geen enkele poging om die zondige gedachten in te dijken.
Hij was 50, gewone
vent, maar hij had iets, hij had iets in zijn ogen dat vrouwen aanstaat en
geheimzinnig vinden. Hij woonde in hetzelfde gebouw en kwamen elkaar tegen
zowat halverwege de gang, en hun klederen raakten elkaar, ze keken beiden om,
hij knikte diskreet. Ze vond hem knap, hij had een donkere huid, zijn zwarte
haren plat tegen zijn hoofd gekamd. Kortom: liefde op het eerste gezicht. Arabelle,
zo heette ze, woonde nog bij haar ouders, en toen hij iets simpel kwam vragen,
wisten ze het beiden: ze waren verliefd en beleefden de mooiste stiekeme tijd
van hun leven.
Nu nog die
ouderwetse ouders inlichten. Papa zei: Nen oude snoeper, dat is het! De mama:
Hij is zo oud als ik! Over mijn lijk! Niet met mijn mooie dochter, maar ze
moesten inbinden, anders waren ze hun dochter kwijt. Resultaat: ik heb nooit zo
een goed koppel gekend, ze bleven verliefd zolang hij heeft geleefd, ze hadden
samen 3 kinderen, die nu nog met veel liefde over hun overleden papa spreken.
Zij is achtergebleven
met de kinderen en kleinkinderen, de herinneringen en de vele goede dingen van
het leven samen met hem. Weet ge wat ze eens zei tegen mij? Moest ik opnieuw
beginnen, ik zou hetzelfde doen. Daaraan ziet ge, het is niet de schoonheid of
de centen die het altijd doen, maar de liefde en de passie, vandaar, MAMA IK
ZIE HEM GRAAG!
Ik zat in de auto
toen mijn vrouw haar GSM afging, het ging zo:
Ja ik ben het! Ik
dacht bij mezelf: wie is wie aan de andere kant van de lijn? Geen idee. Mijn vrouw
beantwoord het verhaal van de andere kant met Jaja, allee jong, dat meent ge
niet! Nee zeg, dat kan toch niet, is dat waar? Neen ,ja ja, hoe? Maar kind toch!
Ik dacht toch, wat gij nu zegt, ach neen zeg, ongelooflijk, wie zegt nu zoiets,
niet te geloven, man man, dat wist ik niet, waar haalt ze het, met mij ook
niet, dat doe je toch niet, wanneer zegt ge,wat zegt gij nu, ist waar, die
durft nogal zeg met zo iemand, laat mij niet lachen, geen respect als ik goed
begrijp, ja gij ook tot ziens! Telefoon gesprek beëindigd.
Waar ging het over
en wie was dat?, vroeg ik. Ge hebt niets gemist, ik zelfs trouwens ook niet,
zei ze. Ja zegt mijn vrouw, Ik wilde ook nog iets zeggen maar ze heeft al
ingelegd, haar verhaal was af. Mensen zijn mondiger geworden, dat is juist, en
laten niet meer met zich sollen, maar beleefdheid en de bereidheid om toch ook
eens naar een ander te luisteren is weg. Ze zeggen hun ding, zeggen dag en dat
was het.
Wat mij ook opvalt
is, als ge zelf iets meemaakt waarvan ge denkt: dat moet ik eens vertellen in gezelschap,
dan is U verhaal nog niet ten einde of men onderbreekt U en vertellen iets veel
straffer waar U verhaal kinderpraat bij lijkt en helemaal niet interessant.
Alles is
bespreekbaar, ja ja, maar ge moet de kans krijgen.
U komt vrienden
tegen: Ha lang geleden, hoe is dat met jullie en de kinderen? Er ontstaat een
gesprek midden op straat. Wat is dan het besluit? Weet u wat? We gaan samen
eens iets eten dan kunnen we wat bijpraten. Er wordt een datum afgesproken,
niet duur, ieder betaald zijn deel in het eethuis, een aangename avond, niemand
moet koken, de kinderen zijn bij ons moeder. Soms denk ik nog aan hoe het was
toen we nog jong waren, en er vrienden werden uitgenodigd. Mijn vrouw kookte
dan zelf, dat noemde de maison, er was veel werk aan, maar het resultaat
was altijd heel lekker en er was steeds over, men kon zich eens laten gaan. Om
het op te noemen: het begon met aperitief met warme hapjes, dan volgde Sint-jakobsschelp
gevuld met krab in een kaassaus. Efkens wat bijpraten en dan volgde tomatensoep
met ballekes, tomaten uit den hof, iedereen wilde nog een tweede maal soep. Het
was wijn naar keuze, wit of rood, uit een karaf op voorhand op kamertemperatuur
gebracht. Een sorbet tussendoor smaakt altijd verfrissend, dan kwam het
hoofdgerecht, lamszadel met kroketjes: zelf gemaakte. Met warme groenten,
witlof of worteltjes en erwtjes, voor de kinderen met appelmoes, even rusten en
dan kwam het nagerecht, zeer speciaal. Er waren twee keuzes: pudding met Custard
en Bordelese peren, of crème glacé met warme chocolade.
Een straffe koffie
met een cognac of een praline sloot het geheel af. Ongelooflijk lekker en niet
te evenaren. U vraagt zich misschien af: Wat wilt U daar mee zeggen? Ewel, mijn
vrouw werkte er zeer lang aan, was op die avond steendood en vermoeid, had
bijna niet aan de gesprekken kunnen deelnemen, en bleef achter met een berg
vuile schotels want er bestond nog geen afwasmachine. Het weerzien was goed
gelukt, maar bijpraten? Geen tijd gehad. Vrouwen die koken? Goeie vraag,
koppels die uit eten gaan, de eethuizen zitten vol!
Het is mooi om zien,
een moeder op de fiets en de kinderen ook met een klein fietsje op weg naar
school. Wat doet ze? Ze rijdt in het midden van de baan, haar twee kindjes laat
ze voor zich uitrijden, geen automobilist kan er voorbij. Ze denkt bij zichzelf:
Wacht jullie maar tot ik aan de school ben, ik neem geen risico. Ze beschermd
haar kindjes als een moeder kloek. Vervelend voor de man achter het stuur, maar
ontroerend mooi om te zien, juist zoals in de natuur. Mensen die hun kinderen
naar school brengen met de auto overdrijven toch vind ik, ze willen hun kind
afzetten aan de poort, en werkelijk aan de poort, geen 20 meter verder. Eigenlijk
zou men het rijvak over de speelplaats moeten leggen, dat zou nog makkelijker
zijn.
Ik begrijp het,
ouders zijn bezorgd, maar de auto parkeren een eindje van de school, even
meegaan, kusje geven, nog wat nakijken, dat zou toch ook kunnen. Wat doen ze nu
ze? Stoppen voor de school, gooien alle deuren open, blokkeren gans de straat,
blijven zelf in de auto zitten, roepen de kinderen nog wat na. Allé zeg, dat
doet ge toch niet? Wat me ook ongerust maakt: een moeder met zo een overdekt
hondenkarretje achter zich aan dat ze meetrekt met haar fiets. Ik vind dat zo
onveilig, het kind onder zo een plastiek tentje. Nu wordt elk kind naar school
gebracht, in mijn tijd was dat in kleine groepjes, wat kattenkwaad uithalend, eens
belleke trek doen, al knikkerend voortgaan, vieze mannen bestonden toen niet. Of
toch wel?.
Natuurlijk, het
verkeer is heel druk geworden, niet meer te vergelijken. Men heeft nu kiss and
ride plaatsen, iemand van de school zet de kinderen over straat, ook 30 km/u
beperking, snelheidszones, de kinderen dragen helmen en fluoricerende vestjes.
Allemaal heel veilig en netjes, maar het groepjes vormen is weg. Het zijn
allemaal individuen geworden, elk kind apart. Nu er veel ouders zijn die beiden
voltijds werken om het huis af te betalen, ziet ge soms nogal toestanden. Een
moeder met drie kinderen, een kind op een fietsje dat amper kan rijden, het
tweede kind in een kinderzitje vooraan en een slapende baby achteraan. Onlangs
zag ik een vrouw met een kindje op de fiets, terwijl ze haar kinderwagen met
een baby in, met de hand voorttrok al rijdende, doe het maar na hé! Voorzichtig
zijn!, zei ons Moeder, we woonden 5 kilometer van de school. Ze gaf ons een
kruisteken in plaats van een kiss and ride, was met de benenwagen en we
hebben het overleeft.
Maakt U dat ook
soms mee, er komt een wandelaar naar het oversteek pad gegaan, niet gehaast, en
U laat hem oversteken. Het is Uw plicht dat weet ik wel, maar als die mens dan
naar U kijkt of steekt zijn hand omhoog, of schenkt U een glimlachje, of geeft
een knikje, dan kan dat toch plezier doen vind U niet? Dat noemt leuk omgaan
met elkaar. Iemand die invoegt of ritst en een saluut geeft, automatisch lacht
U terug. Wat ik ook altijd tof vind is als je een trucker voorrang geeft en als
ge hem terug voorbij rijdt flikkert hij met zijn lichten. Meer moet dat allemaal
niet zijn.
Ik zat onlangs met
mijn vrouw in de auto, en nog enkele dames. Komt er toch een zéér, maar dan ook
een zéér kort gerokte dame met de fiets aangereden. Ik stond voor een hartverscheurende
keuze: laat ik ze voorgaan of niet? Ik liet mijn goed hart spreken, want ze had
normaal geen voorrang. Ik laat ze voorgaan en genoot van het schouwspel, we
konden zelfs de kleur bepalen van het kledingstukje dat gedragen werd. Alléé, U
weet wel, ik moet er geen tekening bijmaken zeker? Wat zeggen die dames tegen
mijn vrouw in de auto? Het is weer een vrouw, hij laat ze wel passeren, schoon
billen hé rocor! Lap, met al mijn gentleman zijn had ik het nog gedaan ook, ge
laat dan U hart en U gevoelens en U hormonen spreken en dan speelt ge zo uit.
Ik werd beloont met
een glimlach, wat ik toen dacht moeten jullie niet weten, maar ik kreeg ook nog
een knipoogje. Meer of nog minder moet het en kon het eigenlijk ook niet zijn. Ik
keek ze nog na om te zien of ze wel veilig aan de overkant kwam. Ik was bezorgd,
meer moet U daar niet achter zoeken, weet ge wat mij gezelschap zei? Gaat er
dan bijwonen hé! Enfin ja, dat was erover, zoiets zegt ge toch niet? Vrouwen
zien het verschil niet tussen goed en kwaad? Ik ben zeer goed opgevoed en
voelde mij beledigd, wat denken die wil? Omdat ik jullie niets wil onthouden:
het besproken kleding STUKJE hierboven beschreven was van rode kleur en het
merk Het ontgaat me, ik kan er niet opkomen.
Iedere week 50
frank meedoen voor later, om U te leren dat er veel voor te doen was, vooraleer
men wat gegaard had en dat sparen op de bank veel opbracht. In iedere gemeente,
hoe klein ze ook is, vind u in iedere straat zo een aantal banken om U centjes
te plaatsen tegen hoge rentes. U krijgt 1 percent, als dat geen gigantisch
bedrag is! U kunt uw geld beter in een kous bewaren onder je bed, het is zelfs
veiliger en niemand weet ervan, maar de banken maken nu toch weeral reclame na
hun instorting, op de spaarder zijn kosten natuurlijk.
'Zwart met een
klontje suiker', vind ik goed gevonden, Of met een wolkje melk mijnheer? of Fier
procent. Nog zoiets: Heeft uw zoon een goed rapport, dan moet U bij ons sparen!,
gelezen op een affiche bij de bank. Bij het minste onheil kunt U ons bellen', U
ziet dan een zwarte kat die de baan oversteekt. Denken die nu echt dat mensen
debielen zijn? Nog efkens en het wordt zoals in Japan, daar moet u geld geven
om U geld te bewaren.
Dat vond ik een goede,
enkele jaren terug had een bank volgende reclame: als je geld stortte kreeg je
een flinke interest gedurende 6 maand. Een man had een flinke som op zijn
spaarboek staan, en vroeg om het op die goede opbrengst te zetten voor 1 jaar,
maar dat ging niet zei de bediende, het moest vers kapitaal zijn. Oke!, zei
de man, betaal mij alles cash uit ik wil niets meer met jullie te maken hebben!
Hij nam zijn geld op, liep een blokje om, kwam terug in de bank en zei: Ik ben
hier met vers kapitaal, wat prompt gebeurde aan die hoge intrest natuurlijk.
Begrijpt U dat? Om
U te lokken kreeg U een hoge intrest, maar niet voor de trouwe spaarder. Die
domme man loste dat rap eens op, gelijk had hij.
Dat smerig geld,
hoe kan dat zo belangrijk zijn? Maar hebt er maar eens geen
