Het Mensdom en het Dierenrijk liggen niet meer zo ver uit elkaar, de beestjes eisen hun plaats op in de mensenmaatschappij. Als je nadenkt over de grote veranderingen tussen mens en dier vind ik dat die beesten aan een serieus inhaalmanoeuvre bezig zijn.

Vroeger behandelde men de dieren met wreedheid, nu met liefde en zorg .Er zijn maar 3 soorten : wilde dieren, consumptie-en huisdieren. Als je als hond bij de huisdieren hoort dan zit je gebeiteld, een eigen plaats in huis, je wordt gewassen en gekamd, men droogt je met de haardroger, je krijgt de beste beetjes van de tafel. Sommigen brengen het zo ver dat ze mee in bed mogen! Een jasje in de winter en af en toe naar de arts. Er is nu ook een parfum : “chique chien” Alle dagen je wandeling, men kuist alles achter je gat op.

Ik droom dat ik een hond ben. Ik zie mij samen met een andere hond, die een stamboom heeft, aan de pispaal. Hij noemt Bas, ik noem hem hete hond , hij wordt opgehaald en mag  af en toe eens uit de bol gaan met een loopse teef om haar te bezwangeren. We moeten er om lachen. Ja, zegt hij je krijgt uw jongen achteraf niet te zien, maar je kunt ook niet alles willen hé. Je moet ze ook niet opvoeden , een hondse stiel, blaft hij.

Het is veel verbeterd  voor ons, zeg ik, van trekhond tot wat we nu hebben. Maar we hebben toch nog grieven, om u een voorbeeld te geven : sommige opvangtehuizen of dierenasielverblijven, zeg maar gevangenissen, dat kan niet meer. We gaan staken of we luisteren gewoon niet meer en doen zeker die stomme kunstjes niet meer!

Wat ons ook stoort is gaan wandelen met een halsband. we vinden dat zeer vernederend, je komt dan onderweg een vriendinnetje tegen en je kunt er niet aan ruiken, onbeestelijk vind ik dat!

Onlangs zag ik een andere hond die het ver had gebracht. Hij was geleidehond Hij begeleidde zijn baasje overal naartoe, stak de baan over als het groen was, kortom een superhond! Als drughond begint men ons echt te waarderen. Dat zou niets voor mij zijn. Snuffelen naar overlevenden bij aardbevingen dat zou me wel liggen. Ik heb een vriend en die wordt ingezet bij voetbalmatchen, maar hij is dan ook een soort rambeest. Er is nu veel vraag van oudere mensen om dieren te laten fungeren als gezelschapsdier, lijkt wel tof maar saai.. dan zou ik liever bij een gezin met kinderen zijn. Ik zou niet met me laten sollen, maar de vriendschap die je krijgt van kinderen is welgemeend.

Al bij al vind ik dat we het ver gebracht hebben zonder er een beestenboel van te maken. Ik mag zelfs meedoen aan een katten- en hondenshow! Ik kijk er naar uit  je ziet daar de schoonste teefjes van de wereld! Niet te geloven! Het schijnt dat daar ook naaktkatten zijn, nog nooit van gehoord!...

Tot gauw   rocor

10-04-2010 om 12:39 geschreven door Rocor

COMPUTER CURSUS?

We zijn met 20 mensen, de jongste is geen 50, de oudste meer dan 70 jaar. Oudjes die hun laatste greintje verstand in de computer gaan investeren. Wij hebben al kookboeken genoeg. Flink vindt U niet? We zijn het beu om tegen onze kinderen te zeggen:” Hoe was dat nu weer?”  Je ogen geven geen licht, zo vliegen hun vingers over het toetsenbord. Hebt u het nu gezien vader, ik zal het je nog eens tonen; of ik zal het eens opschrijven… als u het nadien leest is het precies een doktersbriefje!  Als je het nog eens vraagt schudden ze met hun hoofd en mompelen dat is dan de 4^de keer!

Op de computercursus is het een gezellige bende die alles van elkaar afkijken, iedereen met een bril op de rimpeltjes, maar vol ambitie.

Onze juf is Inge, een mooie Madam die oneindig veel geduld moeten hebben en die denkt bij zichzelf :”Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?” “Het is allemaal zo simpel en die verstaan dat niet, soms zijn die een klappeke aan het doen en luisteren maar half als ik iets uitleg. De eerste les zei één van de dames tegen haar vriendin naast haar, ik denk dat ik mijn wasmachine niet heb aangezet, zou ik eens naar mijne man bellen,….. geef dan maar les hé.

Het is de wereld op zijn kop, mensen tussen 50 en 70 jaar, we spreken meer over het hiernamaals dan over het hiervoormaals  maar wij willen nog wat meepikken van de enorme mogelijkheden die er nu zijn in het digitaal tijdperk. We willen chatten en sms’en, iPod, black-berry en internet kunnen gebruiken. We willen op google en face-book.

Eerste computerles.

Sla uw boek open op bladzijde 13. Een les over de muis, wat bleek : met een muis kon je schuiven. Er zitten ook 2 knoppen op (nooit van gehoord), ze leerde ons hoe we onze handen over een muis moesten leggen!  Wat denkt die juf wel! Over muizen en behandeling ervan weten we alles…toen bleek dat we niet over dezelfde muis bezig waren was alles opgelost.

 Ja, ja soms wordt er schunnige taal gesproken, dat oud ijzer hé, en maar giechelen!

66 jaar geleden was meester Verstraeten mijn onderwijzer, verstandige man, streng maar rechtvaardig. Hij zei:  “pakt uw sponsje en veeg jullie lei af”. Nu zegt ons juf : “duw op delete en veeg je scherm af.” Ons enige Engels dat we kennen is soixante-neuf.

Inge is een goede lesgeefster zoals onze meester Verstraeten toen. Het enige verschil, ons Inge is een lieve en heeft mooie borsten en wellicht denkt U nu maakt dat nu het verschil? Niet als je 8 jaar bent maar wel als ge 72 bent!  En meester Verstraeten kon niet met een muis schuiven want het was een vrijgezel!

Netbanking zal nog niet voor de volgende les zijn, we zullen al blij zijn dat we een briefje kunnen schrijven en verzenden. Terug op de schoolbanken, toch vreemd, maar zeer aangenaam om volgen.

We wensen onze JUF Inge nog veel moed en danken haar nu al voor het geduld dat ze iedere les opbrengt om ons dingen bij te brengen. Dingen die we vroeger deden met een griffel of een potlood en die nu helaas zoveel trager gaan.

Maar wij zijn blij dat we zoveel geleerd hebben. We hebben nu een goede basis. Maar het mooiste compliment dat we haar kunnen geven is dat we allen ons jaar willen overdoen! Zo graag hebben we haar, maar ook de menselijke begripvolle manier van omgaan met mensen die eigenlijk haar vader of moeder kunnen zijn .Dat vinden wij fijn!

04-04-2010 om 12:38 geschreven door Rocor

Toen La Esterella en Bobbejaan samen met Jan Verbraken gigantisch populair waren, en wij nog met smalle broekspijpen rondliepen zoals kachelbuizen, ons haar in enveloppe gekamd, droegen wij mocassins en witte kousen en dansten we rock en roll. We swingden op Hello Josefine. Wij werden gestuwd door Elvis, wat later begonnen wij te ‘twisten’. Onze ouders schudden met het hoofd en vroegen of we gek werden, want wat was er mooier dan een wals, sierlijk uitgevoerd?

We vonden de wals passé, en schudden danig met ons achterste, de goddeloosheid droop eraf. Frank Sinatra en Tom Jones deed ons smelten van verliefdheid. Maar stilaan kwam onze beurt ook, onze romantische overmoed van de sixties werd definitief vervangen door popmuziek, met een verbijsterend gebrek aan fijngevoeligheid, vonden wij. Ik kan er niet naar luisteren en kan die muziek niet plaatsen: countryrock, reggae, glitter rock, new wave en disco. Ik kan dat niet meer onderscheiden. Sorry.

Wat is heavy metal en hip hop? Wat is wereldmuziek? Hardcore en house? Help mij. Eerst en vooral: kent de jeugd plots engels? Ze zingen dat allemaal mee exact zoals in onze tijd, met de lichtjes van de schelde, en op de purperen heide. Allemaal die stijlen doet de kwaliteit toch dalen naar een niveau van straatmuziek. Iedere zanger denkt dat hij een wereldhit heeft, en maakt een nieuwe dansstijl. Mijn kleinkinderen schudden het hoofd en denken: Ja grootvader, bij jullie veranderde dat elke 20 jaar, nu is er alle dagen iets nieuw.

Alles met zijn tijd mee denk ik dan maar. Wat mij danig stoort is dat single dansen, dat gewring met hun lijf, in alle stijlen. Dat raakt kant nog wal. Ik houd mij liever vast aan een vrouwenlichaam dat stijl heeft.

Tot gauw  rocor

28-03-2010 om 21:16 geschreven door Rocor

Een uitgebreid ontbijt vind ik altijd een prachtig begin van de dag! Als dat dan in een monasterium is, voelt dat nog anders! Binnen hangt er zo een sfeer waarbij je ingetogen zou moeten zijn. Je denkt : moet ik hier eten en praten? Wie kan er nu ingetogen spek met eieren eten onder een neogotisch bogenspel?.

De broodkeuze was bruin, wit, pistolets en sandwiches, croissants, een rozijnen boterham met chocolademelk. Ham, kaas, jam, choco, platte kaas, yoghurt, peperkoek, koffie, thee, zelfs een glaasje met bubbels! U weet niet wat je ziet. Ook rijstpap en yoghurt en allerhande fruit. Kortom wat doet een mens dan, van al die verschillende aanbiedingen een klein beetje proeven! Ik doe dat toch…

Toen ik vroeg wat er nog kon buiten ontbijten, antwoordde men, dineren en feesten, ook vergaderingen, maar dat gebeurt dan in de kerk. Nieuwsgierig ben ik gaan kijken. Werkelijk er stonden feesttafels in de kerk, de communiebanken, het wijwatervat, den offerblok, de predikstoel alles was nog compleet! Ik dacht nog, wordt er dan gespeecht van op de preekstoel? Worden er dan pikante moppen verteld? Wordt er dan gezongen van : “als we dood zijn groeit er gras op onze buik?” Toen ik weg ging stak ik mijn hand in het uitgedroogde wijwatervat, uit gewoonte. Ik dacht waar is de tijd toen Jezus iedereen uit zijn tempel joeg die zich niet gedroeg zoals het hoorde in het huis van De Vader. Wat zou hij nu denken als hij dat moest zien? ikzelf ben geen vrome maar moest toch eventjes slikken. Vroeger kon je hier alleen terecht voor een hostie,en o wee als je die liet vallen!  Wat men toch allemaal uitvindt, een ontbijt in een klooster!

Het ontbijt was dik in orde en nadien een bezoek aan de stad Gent! Het was een dag voor herhaling vatbaar!

Tot gauw 

rocor

11-03-2010 om 15:18 geschreven door Rocor

Ik las in de krant dat men meer dan 400 vrienden kan hebben... Dat begrijp ik niet. Dat is zuivere verkrachting van het woord VRIEND vind ik. Ik kies mijn vrienden zelf… Iemand die op facebook zegt: “Hoe gaat het met jou?”, is dat dan zogezegd een vriend? Dat is pas goedkoop! Vroeger in China noemde iedereen elkaar kameraad, (tong zhi). Nu gebruikt men dat niet meer, dat is uit de gesprekken verdwenen.

Het kan toch niet dat iemand zoiets schrijft en meent. Of het moet een politieker zijn, die denkt dat al degenen die voor hem hebben gekozen vrienden zijn. Iedereen die dit leest,  zou eens voor zichzelf moeten nagaan hoeveel echte vrienden hij heeft. Veel mensen kennen wil daarom niet zeggen dat het allemaal echte vrienden zijn! Regel 1: vele zogezegde vrienden zijn geen vrienden dat zijn cafékennissen. Trek daarbij al je familie en nabestaanden eraf, dan hebt u misschien nog 10 mensen over die in aanmerking komen…

Trek de mensen eraf waar u geen ernstig gesprek mee kunt voeren…

Trek de mensen af die je nooit laten uitpraten…

Trek af degene die je bij tegenslag laten vallen…

Trek af de mensen waar u nog nooit mee samengewerkt hebt om een klus te doen…

Beste facebook, voor mij zijn vrienden het volgende:

Mensen die je graag zien en er altijd voor je zijn

Mensen waar u mee kunt praten en je waarderen.

Mensen waar u leute mee hebt, waarmee je samen op vakantie kunt gaan.

Mensen die je steunen bij een tegenslag, je eens vastnemen en je troosten.

Mensen die nooit jaloers van je zijn, die je het geluk gunnen .

Mensen waar je mee kunt samenwerken en samen zaken beslissen…

Hoeveel vrienden heb je nog over? Durf je het te zeggen?

Tot gauw

rocor

02-03-2010 om 00:00 geschreven door Rocor

Ze hebben er samen nog om gelachen: hij ging boodschappen doen met de fiets, hij kwam terug zonder fiets. Gewoon vergeten, “dat kan iedereen overkomen”, lachten ze het toen weg.

Tot zij op een keer niet meer wist of ze 2 of 3 kinderen had. En dat ze het spijtig vond dat ze geen kleinkinderen had. Toen bleef de lach uit. Ze had zelfs achterkleinkinderen… Als hij dan haar trachtte te zeggen dat ze mis was, maakte ze zich heel boos. Ze zei: Ik ben wel 80 jaar maar zeker niet dement!

In het begin ging het nog een beetje, maar toen ze ‘s morgens om 5 uur haar jas aandeed om te gaan winkelen, haar hond (die ze niet had)riep om mee te gaan, en onzin uitkraamde, wist hij het : De vrouw waar hij 65 jaar gelukkig mee was, is niet meer hier met haar gedachten…

De tijd die nog volgde was een hel voor hem. Hij kon haar geen ogenblik alleen laten. Moest de deuren slotvast maken, gans het huishouden doen. Zijn kinderen hielpen hem waar mogelijk maar zagen vader zienderogen achteruitgaan.

Toen ze hem voorstelden om moeder aan een instelling toe te vertrouwen was hij verontwaardigd. Nooit! riep hij. Maar toen zijn vrouwtje na een tijdje zelf niet meer kon eten en het niet meer zo nauw nam met de hygiëne, besefte hij, ik kan het niet meer aan.

Op de dag dat ze haar kwamen ophalen en zij haar weinige heldere momenten gebruikte om tegen hem te zeggen dat ze het gemeen vond dat hij haar liet wegsteken, was hij diep geraakt.

Hij heeft een week geweend en een ogenblik gedacht: ze heeft gelijk. Ze verdient zoiets niet. Hij dacht een einde aan zijn leven te maken maar zonder zijn kinderen was voor hem voortleven nooit gelukt. Iedere dag bezocht hij haar stipt om 9.u 45. Iedere dag nam hij een kleinigheid mee , een snoepje of een bloemetje uit de hof. Ze glimlachte dan eens en ze ontbeten dan samen.

Op een dag moest hij zelf naar de dokter voor een klein onderzoek De dokter zei dat zijn bloeddruk en zijn hartritme aan de hoge kant was. U bent zenuwachtig mijnheer, ontspan je maar.

Weet U wat hij zei? Ik moet stipt om 9u45 bij mijn vrouw zijn. Wat scheelt haar vroeg de dokter. Ze heeft geen besef van tijd meer, ze herkent mij al jaren niet meer maar ik weet nog wie zij is. Ik zie haar nog altijd graag daarom wil ik geen minuut te laat komen. Ze zou het ook voor mij doen, zei hij.

De ware liefde is niet lichamelijk en niet romantisch. De ware liefde is het aanvaarden wat er is, wat geweest is en wat het nog zal zijn…

Tot gauw rocor

20-02-2010 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik heb het over “pijn hebben”. Mannen zijn doetjes en klagers, het minste dat die iets mankeren klagen die steen en been , precies of ze zijn stervende. Onlangs hoorde ik 2 vrouwen uitweiden over hun man, hoe een “kleinzeer”  hij wel was. Ja, zegt ze, een beer van een vent, sterk als een paard, maar oei als hij iets mankeert! Een klein kind dat valt maakt er minder spel van dan mijnheer diehard. Een tijdje terug, terwijl hij een werkje deed, sneed hij in zijn hand met een stanleymes, och god, ik moest hem verzorgen precies of zijn laatste uur was geslagen! Ontsmetten, een verband,.. en zou U den doktoor niet bellen,.. waar is mijn SIS kaart,.. of voer mij naar de spoed…

Ja, dat houdt U niet voor mogelijk wat voor een geweeklaag dat was, voor een sneetje van niemendal! Het werkje werd niet meer uitgevoerd, dat was de eerste maand niet mogelijk met zo een wonde, zei hij. Ja, zegt haar vriendin, ze moesten hun regels eens krijgen iedere maand, of een kind baren dan pas zouden ze weten wat pijn is. De wereldbevolking zou drastisch verminderen.

Waar ze het ook roerend over eens waren, was dat vrouwen harder zijn en meer pijn kunnen afbijten, zonder te klagen. Wat ongetwijfeld zo is, maar wat vrouwen over het hoofd zien is, dat wij pure macho’s zijn en gewoon om aandacht vragen (en nog krijgen ook), wat de pijn fel doet verminderen! We danken jullie hiervoor, maar begrijp ook,  als ge niet met een hamer werkt, kunt ge niet op je vingers slaan, hé!. Ik zou toch wel eens willen weten hoe dat voelt een kind kopen, want momenteel wordt dat ook pijnloos gedaan hé, of vergis ik mij, sterke dames?

Tot gauw

rocor

10-02-2010 om 13:02 geschreven door Rocor

Een woord dat weinig gebruikt wordt, maar het wordt wel veel gedaan! We beseffen dat niet en veel is niet genoeg. Tal van cholesterolverhogende lekkernijen zijn in aanbod! Allemaal voor onze primitieve genoegens… In mijn “jongte” werd kerstfeest op een ander manier beleefd. Men sloeg de ogen ten hemel, men dankte de HEER. Maar vooral men bad, men knielde neer,  nederig en devoot. God was dichtbij en ik voelde dat eigenlijk ook zo toen.

Nu is de kerk meer gesloten dan open. Ik denk dat ik weet hoe dat komt, de pastoor brengt te veel overuren binnen en in crisistijd kan dat niet. Hij moet beseffen dat hij zijn job aan het verliezen is en dat ze hem gaan buiten smijten!? en kan die wel doppen? Erg vind ik dat als dat zo verder gaat, en men blijft vasthouden aan die kerkelijke principes, er binnen enkele jaren een GB staat in plaats van een Godshuis.

Dat feestvieren op eindejaar, dat heeft niets meer te maken met devotie. Alles is in het teken van de feesttafels. Vroeger moesten we op kerstnacht naar de nachtmis, nu schenkt men champagne en zijn de tafels rijkelijk gevuld met lekkere gerechten, zo maar af te halen bij de traiteur en waar flink voor betaald wordt. Bidden doet men niet meer. Ziet U nog iemand een gebedje of een kruisteken slaan voor het eten?  Mocht U dat doen dan bekijkt men U alsof ge van een ander planeet komt. Moesten wij geconfronteerd worden met een ramp zoals in Haïti, Onze Lieve Heer zou weer populair worden en zijn feestdagen zouden weer gevierd worden. Niet meer schransend maar biddend. Dan beseft een mens maar hoe klein hij is! Een veeg van de natuur en men is alles kwijt…

20-01-2010 om 20:25 geschreven door Rocor

Sommige jonge mensen die in ons land verblijven en wonen, dat in veel gevallen ook hun land van geboorte is, moeten ophouden om het slachtoffertje uit te hangen. Geen kans krijgen, ik heb ook nooit iets gehad, u krijgt helemaal niets. Als U iets wil in het leven, geraak je eraan door te werken, dus weet u wat u moet doen! Op het werk of in de sport, of in de school, waar je goed in bent, gewoon de beste willen zijn.

Pas op, ik ben geen racist, mijn familie heeft zich al danig ingespannen om kinderen van die mensen op te vangen tijdens de vakantie, waar we altijd respect en dankbaarheid voor krijgen, wat ook wederzijds is. Wat die jonge mannen zouden moeten weten, na al die tijd hier, dat het leven hier een lange competitie is, een man met ballen aan zijn lijf, wil toch de beste zijn, een vrouw wil toch kansen krijgen, wel hé, weet u wat, doe er wat aan.

In alle ambachten is het mogelijk om vooruit te komen. Kom niet af: ik vind geen werk, wees godver de beste, en U hebt werk! Of u nu bouwvakker of chauffeur of kelner, of in de sport, of in de school, wees gewoon de beste. Ik ken veel mensen van allochtone afkomst die de beste zijn, daarbij stipt en nooit ziek, ongelooflijke gasten, maar daar is veel voor te doen, bedenk dat eens, en vraag het hen. Op een gans jaar zwee dagen ziek zijn oké, maar niet langer. Het gedacht: ik heb geen goesting vandaag, komt bij ieder mens wel eens op, maar ga toch werken, het betert wel. De zieligaard uithangen is toch zo makkelijk.

Stop U niet weg achter het geloof, gelovig zijn daar is niets mis mee, dat ben ik ook, maar in alle godsdiensten is alles zo aangepast, dat ik denk: DAT beste mijnheer pastoor, zo heeft mijn God het niet bedoeld. Dat maakt U er zelf van, weet u wat? Ik maak mijn godsdienst zelf, ik zal altijd eerlijk, lief, en dankbaar zijn, en zeker bidden als ik tijd heb, en dat zal mijn God wel op prijs stellen. Hij weet dat ik een gezin heb waar ik voor moet werken, een heel leven lang. Ik heb een heel laag zelfbeeld als ik niet werk. Daarom heb ik dat zonder zelfbeklag gedaan, 60 jaar lang.

Tot gauw rocor

03-01-2010 om 00:00 geschreven door Rocor

Als mannen dat zeggen tegen een meisje, wat bedoelen ze dan? Ik wil met je naar bed en dan zien we wel, of bedoelen ze echt ik zie je graag. Maar er zijn nu heel veel gebroken relaties, dan denk ik, dat seks een enorme rol is gaan spelen, en dat na een tijdje als het opwindende eraf is. Men denkt: het was leuk maar bye bye, andere en vuriger. Wat is nu eigenlijk het goede systeem? Twee mensen ontmoeten elkaar op een party en het klikt, als het 3 uur later is, vrijen ze in de auto, of gaan ze naar huis bij de ouders waar niemand zich vragen stelt. Dan vraag ik mij af? Wordt dat iets, is dat een goede basis om samen een huwelijk of een relatie te beginnen?

Naar het schijnt is dat nu de gewoonste zaak bij de jonge mensen, en mannen hebben niets liever. Het stiekeme van vroeger hoeft niet meer, maar huwelijken hoeven precies ook niet meer. Een verbond tussen twee mensen was vroeger toch de hoeksteen van onze samenleving? Men werkte er een gans leven aan, maar wat zeker is: liefde kan niet zonder seks en andersom ook niet. Nu jong zijn, samen wat neuken heerlijk. Voor mij is dit bangelijk voor onze maatschappij, vroeger bleef men soms samen omdat de man de centjes naar huis bracht, dat was het ook niet natuurlijk, maar als nu de seks voorbij is: ‘Dag schat! Het was ongelooflijk opwindend, we blijven toch vrienden hé? En bel mij eens.’ (hij bedoeld als je nog eens goesting hebt). Voelt dat niet aan als tweedehands en veelgebruik?

Wordt dat nu de toekomst van onze jeugd, genieten en nog eens genieten van elkaars lichaam? Maar wat als er kinderen van komen, dan worden de ouders ingeschakeld, die al een gezin hebben grootgebracht. Onlangs had ik een discussie met jonge mensen, die zegden: “Maar oude man toch, u blijft toch niet samen als het niet meer klikt?” Wat klikt er dan niet meer? De seks of de verplichtingen tegenover elkaar, of liefde bijvoorbeeld?

Ik weet het niet meer...

Tot gauw 

rocor.

20-12-2009 om 13:25 geschreven door Rocor

Iedere vrouw houdt ervan om bekeken te worden door mannen en doen er dan ook alles aan om dat in de hand te werken. Dat begint al met hun kledij, dat is niet simpel, te veel bloot trekt de verkeerde mannen aan, dan denken die macho’s direct: ‘Die ga ik eens binnendoen!’, geef de hormonen vrije baan. Als u de seut uithangt en niets laat zien, denken ze ‘ja dag tante nonnetje!’ U hebt de verkeerde keuze gemaakt, wie niet waagt blijft maagd.

Dames laat eens wat been of arm zien hé, dan stijgen je kansen met 10%. Laat U daarentegen wat inkijk borsten zien is dat goed voor 60%. De kansarmen die niets uitspreiden, blijven verweest achter en moeten het hebben van fantasie en zelfbevrediging. Een split, dat juist niet het onderste uit het kannetje laat zien, is nu bijzonder populair. Dat vinden mannen uitdagend en spannend, tot zo ver hun inschatting van het hoger gelegen lichaamsdeel reikt. Voeten zijn schijnbaar de laatste tijd ook in, op blote voeten lopen dat is het einde.

De navel met ringetje door op 50 jaar laten bewonderen is niet haalbaar. Navel staren kan amper tot 25 jaar. Een kleine zichtbare tattoo met hartje, doorklieft met een pijl op de schouder geeft hun gedachtegang een vreemde wending, ze willen dan op meerdere ontdekkingstochten gaan, om alsnog te vinden, wat mannen altijd zoeken. Wat U als vrouw zeker nooit mag doen is een jeansbroek dragen als u derrière niet juist geproportioneerd is, dat is fout , helemaal fout, het verhoopte effect is weg

Als u wat overgewicht hebt, helemaal niet erg, laat je ogen hun werk doen, staar langer dan 10 seconden en U zult verbluft zijn van het resultaat.

Als er nog vragen zijn…

Rocor tot gauw

12-12-2009 om 12:27 geschreven door Rocor

Hebt U de bijsluiter al eens gelezen als u iets mankeert? Eerst staat er voor wat het goed is, in EEN zin! U moet het ook gans je leven innemen, anders gaat u te vroeg dood. Dan staat er een epistel lang waar u voor moet oppassen als u het toch neemt, het zou kunnen dat Uw maag het medicijn niet verdraagt. Stoppen en naar de dokter gaan! Als ge problemen hebt met de lever: niet aan beginnen, bij hart stoornissen: onmiddellijk stoppen en naar de arts gaan, als je evenwicht uit evenwicht is ophouden: zeker oppassen bij het autorijden, als er tand bloedingen zijn: naar de apotheker of je arts.

‘Ja man!’, denk ik dan, als dat geen indekken is. Als ge dood gaat zeggen ze “Heeft U de neven verschijnselen niet gelezen?” Maar het is toch waar, maar het voordeel van de twijfel is er toch ook nog? Stel dat ge het niet neemt en toch te vroeg doodgaat. Ach ja dat stond er ook nog: “Het zou kunnen dat U impotent wordt”, dan denk ik hé, dat veel mannen nog liever 10 jaar leven en met opgeheven hoofd door het leven gaan dan 12 jaar met hangende pootjes, als U begrijpt wat ik bedoel.

Aan U de keuze…

Tot gauw rocor

06-12-2009 om 23:10 geschreven door Rocor

Ik en krijg onder mijne voeten van mijne kinderen en kleinkinderen omdat ik fouten schrijve, zoo zoo denk ik dan mischien zijn mijne oogen niet zoo goed meer en daarbij, de sprake is in al die jaaren al zoo dikwijls veranderd dat ik het en niet meer en weete. Als ik op mijnen computer beezig zijn, geeft dat ding altijd maar aan dat ik en verkeerd beezig ben.

“Maar wat is er mis als ik schrijve, ik ben hier gansch alleene in den avond zoo verre van U, ik zie U zitten alsof ik bij U zate, schoone van mij, gij en gaat nooit uit mijne gedachte,en bij nachte ook niet ; een gevoel van malsche warmte komt in mijne leden ene helsch vure brand heelegansch in mijnen herte.” Allee zeg, wat is daar misse mede dat ik alzoo mijne liefde bekijf, ik en begrijpe het niet meer. Ik en zegge tegen mijne kleinkinderen geef mij een eens voorbeeld hoe jullie tegenwoordig ene liefdes brief schrijft.

Het gaat zoo: “hei macho ik zien ou geren ik ben keineig aant werken, wanneer zie ik U eens, ik weet een cool caffee, een cola kost daar maar 2 euro (ze betalen hun verbruik zelf) dan kunnen wij misschien bij U blijven slapen.” Lap zeg is dat zoveel beter? Dan heb ik liever mijne romantische liefdes verklaring… Wat vind U mensen hier staan 18 fouten in dit verhaaltje, de computer kan ik die nog vertrouwen?

Tot gauw rocor

29-11-2009 om 20:45 geschreven door Rocor

Het is ooit anders geweest, wie vroeger zogezegd de broek droeg, was de baas. Hij nam de beslissingen als het er op aan kwam, en dat was meestal de man, omdat hij kostwinner was. Nu beslist man of vrouw, het maakt niet meer uit, en zo hoort het ook, maar daar gaat het nu niet om.

Is U het ook al opgevallen dat de vrouwen werkelijk de broek dragen? Negen van de tien meisjes en vrouwen van alle leeftijden dragen een broek, jeans of geklede broeken, een rok ziet men bijna niet meer. Het is goed warm en ge moet niet meer zo zedig gaan zitten en ge kunt je benen ongestoord over elkaar leggen. Ge moet niet contant je rok omlaag trekken om het toch wat fatsoenlijker te houden. Om je dagelijkse werk te doen niets makkelijker dan een jeansbroek. Ge kunt U zo goed bewegen. Ik vind het ook mooi, maar…

Ge voelt mij al komen, het oog wil ook wat. Zeker mannen vinden: als een broek heel gespannen de lichaamsvormen aanneemt, zeker aan de achter kant, zijn we tevreden. Maar toch zijn we heel blij dat de mode weer in richting van de minirok gaat.

Een vrouw in imkerkledij zoals in sommige landen zal hier nooit mode zijn. Wat ik wel mooi vind is een lang kleed met een split dat een beetje bil laat zien het minst hersenbestuurde onderdeel van een vrouw, maar kan mits prettig geproportioneerd bijzonder fraai zijn. Ooit was er een wet die verbood dat vrouwen een broek droegen en zich kleden als mannen, alleen als ze de leidsels van een paard vast hielden kon het. Nu houdt ze de leidsels van een man vast. Een vrouw die een overall of een lange broek droeg, was vroeger een halve vent. Dan zijn het nu allemaal halve mannen, maar hoop doet leven als de lente eraan komt! Mannen hé!

Tot gauw rocor.

25-11-2009 om 22:46 geschreven door Rocor

Van een huis naar een appartement, mensen denken dat is simpel. U pakt uwen boel op en het is klaar. Men moet al beginnen met de helft in te leveren, uw spade en je grasmachine hebt ge niet nodig op een appartement, die spulletjes van je Vader zaliger waar U zo van hield kunnen niet mee, erg hé.

Wat een mens allemaal verzameld en bijhoud, dingen waar u van denkt: dat kan ik nog gebruiken. Vergeet het, een oude wieg, naaigerief, een tapijt, een blaker, boeken, …. Ik had me voorgenomen dingen die ik in een jaar niet gebruik, weg te smijten. Na enkele jaren hebt U toch nog een container nodig om het weg te voeren of naar de kringloop winkel te doen.

Als U vraagt aan je kinderen of kleinkinderen of ze iets kunnen gebruiken kijken ze naar U zo van: ‘Allee zeg, wat vraagt ons Vader nu? Wat kunt ge daar nu in hemelsnaam nog mee aanvangen, dingen uit de prehistorie goed voor het museum?’ Een van de kleinkinderen zei: “Pepe, ik wil je boormachine wel en je automatische schroef machine”, juist het enige wat ge kunt gebruiken in een appartement, om een kader of een foto aan de muur te hangen.

Een mooie eetkamer of een salon van enkele jaren oud zo goed als nieuw en voor U zo waardevol. Voor de rest van de wereld waardeloos of een troostprijs. Ik herinner me nog een tante die dacht dat alles wat ze bezat van onschatbare waarde was. Toen ze overleed lieten ze één, zelfs twee schatters komen omdat ze er aan twijfelden of dat wel correct was. Er kwam een opkoper de boel ophalen, gratis, anders moest ge er nog voor betalen om het huis leeg te halen. Moest ons tante dat horen, ze draait zich om in haar graf. Als we haar bezochten in onze jeugd, moesten we niet gaan zitten anders zouden we  haar dure meubels kunnen bevuild hebben met onze armoedige klederen aan.

Eigenlijk hé, hebben je spullen alleen maar de waarde die je er zelf aan geeft. Voor iemand anders zijn dat gewoon nog propere dingetjes, die misschien nog goed zijn als bergkast in de garage. Ha weet ge wat nog waarde had? Die kleine groene container die ge bijna niet open kreeg, voor klein gevaarlijk afval. Dat was een schoon gerief voor een visser aan de waterkant, zei hij.

Uw sleutels om aan je auto te werken? Vergeet het. Vroeger zag ge U motor nog liggen, nu is alles elektronisch, men schakelt hem aan de computer en leest af wat er schort. Geen gezoek of gesleutel meer. Die carbuur lamp van ons vader zijn eerste fiets, kunt ge dat kwijt op een appartement? Ik denk het niet… dus weg ermee.

Antiek, stokoud, oud, nieuwe antiek, modern, Ikea, zelfgemaakt? Wat is de exacte waarde, als ik zeer eerlijk mag zijn, dat zelfgemaakt kastje heeft nog altijd mijn voorkeur. Anderen denken er anders over, maar goed ook.

Tot gauw, rocor

15-11-2009 om 15:22 geschreven door Rocor

Ik bewonder oudere mensen die nog tevreden zijn met hun lichaam, ook al is het niet meer zoals vroeger. Een lichaam van 60 jaar en ouder, kan er ook nog prachtig uitzien. Van een rimpeltje in je gelaat hoef je zeker geen drama te maken, ik zeg altijd als je ogen schitteren en je gevoel van fierheid er nog is en U nog steeds in de spiegel kijkt vooraleer ge Uw huis verlaat, dan voelt ge U nog mooi.

Doe er wat aan als iets je stoort. Je haar? Ga naar de kapper hé, verander je kapsel eens, laat het eens verven. Zeker geen grijs, laat eens wat bloot zien, dat doet iedereen. U kent toch nog die uitdrukking? Pas op! ZE vallen er bijna uit als ze zich voorover buigt. Zo ver hoeft U niet te gaan, maar voor mannen een weelde van verbeelding. Mooi gekleed gaan is duur ik weet het, maar U goed voelen in een nieuw kleedje of een pakje dat strak zit, een mooi sieraad, de winkels hangen er vol van, niet eens zo duur. Eens wat hogere hakken, een andere bril, het maakt veel uit en ge zult U stukken beter voelen.

Men zal zeggen: “Amai, die madam van ’t zesde, die komt er nogal voor zeg, ze ziet er 20 jaar jonger uit! Die is zeker op zoek naar ne rijken!” Laat ze praten… wat telt is je goed voelen. Wie ben ik om te zeggen hoe het moet? Maar: een nieuwe handtas, zo een moderne moet ge U zeker aanschaffen.

“Dit verhaaltje niet online zetten!”, wist iemand me te vertellen. “Weet gij wat mij dat zal kosten jong?”

Tot gauw 

rocor

08-11-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

Wat mij is opgevallen: er zijn getrouwde koppels die in het restaurant of café zitten en geen woord tegen elkaar zeggen. Ze kijken zo wat onverschillig rond en hebben samen niets meer te bespreken. Erg vind ik dat, is alles al gezegd vraag ik mij dan af, of is uw vrouw zoals een mooi en open boek dat ge al zo dikwijs hebt gelezen en doorbladerd waarvan ge woord voor woord kent? Of heeft uw bladwijzer zijn beste tijd heeft gehad?

Natuurlijk, achter 20 of 30 of nog meer jaren kent ge elkaar door en door en weet ge soms al op voorhand na de eerste woorden wat er zal volgen. Toen U nog jong was, kon u nog eens opscheppen hoe goed en hoe sterk en slim U wel was, maar nu kunt ge u vrouw niets, maar dan ook niets meer wijsmaken. Zeker als U op pensioen bent en alle dagen thuis zit. Ze weet alles van je en kent ook je minder goede kanten, als die er al zouden zijn.

“Wilt ge al wat zwijgen?”, zegt mijn vrouw soms. Dat is mijn minpunt, ik bemoei mij met alles, heb over alles en ieder onderwerp een mening en af en toe heb ik nog gelijk ook. Als men weinig zegt, kan men niemand kwetsen, dat is juist. Maar naast elkaar leven en je woorden wikken en wegen, niet aan mij besteed. Niet lullen maar bijblijven, leute maken en veel lachen en over seks praten als het past, nee soms?

Als man en vrouw met kinderen en kleinkinderen hebt ge toch altijd klap, alleen al de vergelijkingen tegenover vroeger kunt U eindeloos over praten zeker van mijn generatie. Hetgeen mij nog het meest opvalt, is de openheid die er nu is. Alles is bespreekbaar, dingen die men nu zegt en bespreekt, waar men vroeger recht mee in de hel kwam, is nu het gewoonste onderwerp. Men kan over alles ernstig discuteren zonder iemand te kwetsen.

Tot gauw rocor

31-10-2009 om 19:55 geschreven door Rocor

Ze was pas 20, hij 50 jaar, ze was heel knap, mooi gezicht met grote ogen. Een meisje waar mannen naar kijken, en nog eens kijken, en denken: ze zou het mij maar één keer moeten vragen. Arabelle noemde ze, en niet bewust van haar schoonheid, noem dat maar een zeldzaamheid bij vrouwen. Ze was briljant en tevens charmant in haar eenvoud en had een figuurtje waaraan ons lieve heer danig veel tijd had besteed. De lijnen van haar lichaam vloeiden in elkaar, zodanig perfect dat de mannelijke fantasie in gang schoot met de eerste aanblik, mannen weten waarom ze dat doen en doen geen enkele poging om die zondige gedachten in te dijken.

Hij was 50, gewone vent, maar hij had iets, hij had iets in zijn ogen dat vrouwen aanstaat en geheimzinnig vinden. Hij woonde in hetzelfde gebouw en kwamen elkaar tegen zowat halverwege de gang, en hun klederen raakten elkaar, ze keken beiden om, hij knikte diskreet. Ze vond hem knap, hij had een donkere huid, zijn zwarte haren plat tegen zijn hoofd gekamd. Kortom: liefde op het eerste gezicht. Arabelle, zo heette ze, woonde nog bij haar ouders, en toen hij iets simpel kwam vragen, wisten ze het beiden: ze waren verliefd en beleefden de mooiste stiekeme tijd van hun leven.

Nu nog die ouderwetse ouders inlichten. Papa zei: “Nen oude snoeper, dat is het!” De mama: “Hij is zo oud als ik! Over mijn lijk! Niet met mijn mooie dochter”, maar ze moesten inbinden, anders waren ze hun dochter kwijt. Resultaat: ik heb nooit zo een goed koppel gekend, ze bleven verliefd zolang hij heeft geleefd, ze hadden samen 3 kinderen, die nu nog met veel liefde over hun overleden papa spreken.

Zij is achtergebleven met de kinderen en kleinkinderen, de herinneringen en de vele goede dingen van het leven samen met hem. Weet ge wat ze eens zei tegen mij? “Moest ik opnieuw beginnen, ik zou hetzelfde doen”. Daaraan ziet ge, het is niet de schoonheid of de centen die het altijd doen, maar de liefde en de passie, vandaar, MAMA IK ZIE HEM GRAAG!

Tot gauw rocor.

25-10-2009 om 12:36 geschreven door Rocor

Ik zat in de auto toen mijn vrouw haar GSM afging, het ging zo:

“Ja ik ben het!” Ik dacht bij mezelf: wie is wie aan de andere kant van de lijn? Geen idee. Mijn vrouw beantwoord het verhaal van de andere kant met “Jaja, allee jong, dat meent ge niet! Nee zeg, dat kan toch niet, is dat waar? Neen ,ja ja, hoe? Maar kind toch! Ik dacht…toch, wat gij nu zegt, ach neen zeg, ongelooflijk, wie zegt nu zoiets, niet te geloven, man man, dat wist ik niet, waar haalt ze het, met mij ook niet, dat doe je toch niet, wanneer zegt ge,wat zegt gij nu, is’t waar, die durft nogal zeg met zo iemand, laat mij niet lachen, geen respect als ik goed begrijp, ja gij ook tot ziens!” Telefoon gesprek beëindigd.

“Waar ging het over en wie was dat?”, vroeg ik. “Ge hebt niets gemist, ik zelfs trouwens ook niet”, zei ze. Ja zegt mijn vrouw, “Ik wilde ook nog iets zeggen maar ze heeft al ingelegd, haar verhaal was af.” Mensen zijn mondiger geworden, dat is juist, en laten niet meer met zich sollen, maar beleefdheid en de bereidheid om toch ook eens naar een ander te luisteren is weg. Ze zeggen hun ding, zeggen dag en dat was het.

Wat mij ook opvalt is, als ge zelf iets meemaakt waarvan ge denkt: dat moet ik eens vertellen in gezelschap, dan is U verhaal nog niet ten einde of men onderbreekt U en vertellen iets veel straffer waar U verhaal kinderpraat bij lijkt en helemaal niet interessant.

Alles is bespreekbaar, ja ja, maar ge moet de kans krijgen.

Tot gauw  rocor

17-10-2009 om 14:24 geschreven door Rocor

U komt vrienden tegen: “Ha lang geleden, hoe is dat met jullie en de kinderen?” Er ontstaat een gesprek midden op straat. Wat is dan het besluit? “Weet u wat? We gaan samen eens iets eten dan kunnen we wat bijpraten.” Er wordt een datum afgesproken, niet duur, ieder betaald zijn deel in het eethuis, een aangename avond, niemand moet koken, de kinderen zijn bij ons moeder. Soms denk ik nog aan hoe het was toen we nog jong waren, en er vrienden werden uitgenodigd. Mijn vrouw kookte dan zelf, dat noemde ‘de maison’, er was veel werk aan, maar het resultaat was altijd heel lekker en er was steeds over, men kon zich eens laten gaan. Om het op te noemen: het begon met aperitief met warme hapjes, dan volgde Sint-jakobsschelp gevuld met krab in een kaassaus. Efkens wat bijpraten en dan volgde tomatensoep met ballekes, tomaten uit den hof, iedereen wilde nog een tweede maal soep. Het was wijn naar keuze, wit of rood, uit een karaf op voorhand op kamertemperatuur gebracht. Een sorbet tussendoor smaakt altijd verfrissend, dan kwam het hoofdgerecht, lamszadel met kroketjes: zelf gemaakte. Met warme groenten, witlof of worteltjes en erwtjes, voor de kinderen met appelmoes, even rusten en dan kwam het nagerecht, zeer speciaal. Er waren twee keuzes: pudding met Custard en Bordelese peren, of crème glacé met warme chocolade.

Een straffe koffie met een cognac of een praline sloot het geheel af. Ongelooflijk lekker en niet te evenaren. U vraagt zich misschien af: Wat wilt U daar mee zeggen? Ewel, mijn vrouw werkte er zeer lang aan, was op die avond steendood en vermoeid, had bijna niet aan de gesprekken kunnen deelnemen, en bleef achter met een berg vuile schotels want er bestond nog geen afwasmachine. Het weerzien was goed gelukt, maar bijpraten? Geen tijd gehad. Vrouwen die koken? Goeie vraag, koppels die uit eten gaan, de eethuizen zitten vol!

Tot gauw

rocor

12-10-2009 om 22:20 geschreven door Rocor