Beste overlevers onder ons,

Ik spreek over mannen, want men beweerd dat wij eerst dood gaan, volgens de statistieken is het nog juist ook. Persoonlijk vind ik dat bangelijk, wij mannen hebben toch ook voor den brode gewerkt, waarom moeten wij dan eerst dood gaan, das niet eerlijk. Ik heb een vriend die een beenhouwerij had juist op den hoek, waar een afspreekplaats was voor het oud ijzer (oneerbiedig gezegd over de gepensioneerden waar ik ook bij hoor) als ze een dagreisje maakten met de bus. Mijn vriend zei: “In het begin van de leeftijd 60 waren het de helft vrouwen en mannen, enkele jaren later duidelijk meer vrouwen dan mannen.” Nadien bleven maar enkele mannen over, tot plots de chauffeur van de bus ook een vrouw was. Het is de vrouwen gegund daar niet van, maar we zouden toch graag ook oud worden, en liefst samen.

Hoe een mens dood gaat is de laatste tijd een veelbesproken onderwerp, korte pijn, plots gedaan. Daar willen de meeste mensen voor tekenen, men is bang om dement te worden. Als een niemand verder te leven, een leven als een plant in de serre, met een pamper tussen je benen en die het verschil niet meer weet tussen je eigen kinderen of vreemden. Echt waar, ik vind het afgrijselijk en vernederend voor een mens die U gans je leven hebt gekend als een verstandig en respectvol iemand, die plots de grootste en onsamenhangende onzin uitkraamt. Wanneer men U thuis niet meer kan verzorgen komt men terecht op een speciale afdeling waar de buitendeuren een code hebben, veilig maar zo zielig voor een mens die gans zijn leven bemind en gewerkt heeft.

Soms denk ik eraan om tegen de kinderen te zeggen, als het ooit zover komt met mij, maak er dan maar een einde aan. Een leven zonder de minste kwaliteit, en ongelooflijk zwaar om dragen voor je naast bestaande, wat voor zin heeft dat nog. Ik vind dit een banaal blogje maar alles moet bespreekbaar blijven in deze snelle wereld en de dood hoort nu eenmaal bij het leven.

Tot gauw rocor

01-03-2008 om 13:50 geschreven door Rocor

Dat dacht ik tenminste, voordat mijn gestel besliste dat ik iets fout had gegeten en alles klakkeloos liet lopen alsof men een waterkraan opendraaide. Had niet gedacht dat ik tegen de vlakte zou gaan, zelfs twee maal na elkaar, plots LICHT UIT, iets meer dan 100 kilo tegen de grond. Ik had geluk, juist op dat ogenblik was de huisdokteres er, om mij te behandelen. Ik ben er haar zeer dankbaar voor, ze belde de ambulance op, die er rap waren, mensen die hun stiel kennen en die me liggend op mijn rug met veel lawaai door het verkeer loodsten. Veel vering zaten er niet onder hun wagen. Iedere naad in de baan voelde ik, de man die bij me bleef praatte constant tegen mij, omdat ik bij de les zou blijven. Hij vroeg zelfs of ik sport deed op weg naar het ziekenhuis, zijn opdracht natuurlijk, mij gerust stellen.

Er gaat wat door je hoofd op dat ogenblik, toen de dokter op de spoed wat uitleg vroeg zei ik dat het 70 jaar geleden was dat ik in het gasthuis geweest was, samen met mijn moeder om geboren te worden, de dokter zei dat ik bofte, altijd zo gezond als een vis, en nu deed zo een klein beestje een virusje mijn record om zeep, nu lach ik erom, ik dacht dat ik ging sterven! Mijn vrouw zegt: “Nog nooit pijn gehad, nog niets meegemaakt, en maar jammeren! Zij moesten de kinderen kopen, dan pas zouden ze weten wat pijn is, mannen hé!” Omdat alle bedden in twee klinieken bezet waren, ongelooflijk toch, moest ik terug op mijn rug in die rammelkar naar een ander kliniek in Temse, om te zien of ze me daar wilden, er was plaats op het intensive. Een soort Fort Knox, niet binnen of buiten zonder toelating.

Men verbond mijn O zo zieke LIJF met 10 kabels zodat men op het scherm kon aflezen wat je hart en bloeddruk deed, ik ben nooit zo op mijn vingers gekeken, zeg maar hart. Het medische personeel verzorgde me heel goed, mijn dank hiervoor. Het is hun baan maar ze deden het met bezorgdheid. Op een nacht zwierf een verpleegster rond, een nachtzuster heet dat, ze had een zaklamp bij om de patiënten niet wakker te maken. Ze had een maskertje op om niemand te besmetten, ik schrok en wilde haar bij de keel grijpen, maar ze had geen zeis bij en ze zegde dat het haar taak was. Ik wenste haar een goede Valentijn, het was 14 februari en weg was ze.

Er zijn aangenamere manieren om valentijn door te brengen dan op je rug met buikkrampen in intensive te liggen, maar ben er gezond ontslagen.

Een dankbare Rocor

23-02-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

Met een glaasje advocaat erbij, heel verzorgd, geserveerd door lieve mooie dames. We zitten op een vrijdag in de Papillon terwijl andere mensen moeten werken, het voordeel van fin de carrière te zijn. Over ons kwamen twee jonge mensen zitten, ik denk dat ze samen 30 jaar waren, het meisje had een sjaal om die 5 maal rond haar hals was gedraaid, dan hing het uiteinde nog juist boven de grond. Met haar buikje bloot, een navelpiercing, hij een krullenbol met zijn hemd over zijn jeans broek, twee mooie kinderen. Ze waren blijkbaar de moedermelk beu en bestelden een warme choco melk, kwestie van bij dezelfde smaak te blijven. We luisterden onvrijwillig mee, ze waren toevallig elkaar tegengekomen en hadden besloten samen iets te gaan drinken, ze kenden elkaar van de school dat was duidelijk.

Ze praten over de school over ‘die bitch van Nederlands’, over hun ouders waar ze het niet mee eens waren, ze konden blijkbaar wat extra ‘pree’ gebruiken, over hun pas nieuwe fiets gesponsord door hun grootouders. Ze keken elkaar soms in de ogen en lachten dan een beetje verlegen, ze hadden het verder nog over een tatoeage dat ze dat maar niets vonden. Het laatste examen kwam ter sprake en was precies nogal meegevallen, ze dronken met kleine slokjes van hun chocomelk, plots legde hij zijn hand op haar hand, enkele ogenblikken genoot ze ervan en trok dan terug. In discreet genoten we ervan, het was vertederend om mee te maken, het was een aanloop naar verliefd worden, ze noemden Eefje en Brian. We waren ontroerd, zo pril, zo liefdevol!

Toen ze besloten van op te stappen draaide ze haar sjaal 5 maal rond haar hals en hij betaalde, plots zegt zei Brian: “Ik heb nog juist geld genoeg, gaan we eens op de botsauto zitten?” Het was kermis in het dorp, zij knikte verliefd. Ze nam de overblijvende suikertjes mee die waren voor haar zus lies, zei ze en weg waren ze. Mijn vrouw legde haar hand op mijn hand en zei: “Ik wil ook eens in de bots auto’s zitten!” Ze is 70 jaar, ze nam de overblijvende suikertjes mee voor haar kleinkind die op kot zat in Gent. Het zal van alle tijden en leeftijden zijn zeker, we verschilden 55 jaar met die pubers schat ik.

We zijn gaan kijken naar de bots auto’s, ons koppeltje zat heel dicht bij elkaar in het krappe autoscooter en ze genoten ervan. Bij iedere bots werden ze tegen elkaar gedrukt. Zegt mijn vrouw: “Ik heb toen ook genoten toen ik achterop zat op je fiets, 55 jaar terug dan, het kan toch rap gaan hé!”

TOT gauw rocor

15-02-2008 om 18:40 geschreven door Rocor

Een mens met kinderen kan zijn geluk niet op, als de kl. kinderen komen gebeurt dat in een periode dat u leven halfweg is, dan zijn uw grootste zorgen om carrière maken en ook het financiële al een poosje voorbij. U bent milder geworden en de druk is er een beetje af. U bent meer begaan met je kinderen dan met jezelf,en dan komen die kl. kinderen, die ge liever ziet dan je eigen kinderen. (dat zal niet in dank afgenomen worden) Ik had al eens gedacht dat we die kl. kinderen eerst moesten gekocht hebben, want wat zeggen die als ze je zien: “dag pepeke”, “dag poetie”, ge krijgt een hoop kusjes, ge krijgt een hoop vriendschap zo puur en oprecht, voor hen ben je stokoud en broos en moet ge met liefde behandeld worden en ge voelt U daar zeer goed bij. Al die aandacht zeg, t’ zal nog niet!

Uw eigen kinderen opvoeden is niet altijd gemakkelijk, als baby is er veel voor te doen, wassen en plassen, voeden, U krijgt veel terug aan liefde en knuffeltjes. Als ze wat gaan puberen en den duvel uithangen of ze spreken tegen, maakt ge u kwaad, wat denkt dat snotjong wel! Ge dreigt ermee als papa vanavond thuiskomt, dat er sancties volgen, wat meestal op niets uitloopt. Ze komen op je schoot zitten en vertellen hun dag, wat kunt ge daar tegen hebben, ze zijn het al vergeten wat ze misdaan hebben.

Wat zou een mens doen zonder kinderen, leven natuurlijk en goed leven, genieten en profiteren, het is je eigen keuze, er niets mis mee en als men er geen heeft zegt men: “Ge hebt er geen plezier van, maar ook geen last”, maar als het niet lukt door omstandigheden moet het verschrikkelijk zijn. Maar kinderen opvoeden is toch speciaal, het laat je nooit los, 80% van je tijd wordt eraan besteed. Ze moeten beter worden dan jezelf, je wilt er fier op zijn, U wilt dat ze gezag aanvaarden, beleefd zijn, leren delen met anderen, hun karakter vormen, ze moeten zich gelukkig voelen, alles is uw verantwoordelijkheid.

Want hoe u het ook bekijkt, de opvoeding bepaalt hoe je kind het zal doen in het verdere leven. U geniet ervan ze bezig te zien, met voor en soms tegenslag, ge helpt ze waar je kunt, want kinderen met leeftijdseigen problemen zijn aangewezen op je goede raad. Als ze dan volwassen zijn en hun plan trekken kun je alles van op een afstand bekijken het is niet altijd zoals je zou doen, maar achteraf gezien doen ze het zoals je ze het geleerd hebt en ben je fier, je herkent jezelf erin.

Dan komen de kl.kinderen, als grootouders verandert dat uw leven, het is een genot ze te hebben, met hun school, hun vriendjes en vriendinnetjes. Soms zijn ze vrolijk en uitgelaten, soms eens misnoegd, maar alles wordt bijgelegd in de kortste keren, en zo hoort het. Ge voelt U gevleid als men zegt dat één ervan op U gelijkt. Uw kinderen zeggen dan “Het is juist gelijk mijn vader, die luistert ook naar wat je zegt, maar nadien doet hij toch zijn eigen goesting!” Weet ge wat, ze hebben gelijk.

Wat mijn wens zou zijn is een viergeslacht, ik ben in een goede positie om het te halen, ALS?

ALS U weet wel, blijven ademen zeker.

Tot gauw rocor

09-02-2008 om 12:17 geschreven door Rocor

De G.P.S zei me dat ik rechtdoor moest gaan op de rotonde en de 2^e afslag moest nemen, vervolgens links aanhouden, daarna 1^ste afslag rechts. Die mevrouw zei: “U rijdt de straat met bestemming in!” en voor het juiste huisnummer zei ze: “Bestemming bereikt!” Om een vrouw te zijn weet ze ongelooflijk hare weg, ze is zo geduldig en ze is super vriendelijk, waar vind ge nog zo iemand in deze tijd? Het was een landweg ergens in de zalmstreek tussen de polders, zeer mooie streek, onvindbaar zonder de G.P.S. Wat een uitvinding! Het brengt je feilloos overal ter plekke en corrigeert direct als je iets fout doet, wonderbaarlijk.

Waar is de tijd dat ge op de landkaart moest kijken, in boeken zien of aan een toevallige voorbijganger vragen waar het was! Onderweg had ik mijn cruise controller op 90 km/u ingesteld zodat ik alleen moest sturen, de rest deed de computer, want op de baan Gent-Oudenaarde is het snelheids controle. Toen ik moest parkeren was er een geluidje dat waarschuwde dat ik tot op 10 cm. van de hindernis genaderd was en ging er plots ook een lichtje knipperen met de een stem die zei dat de rechter achterband te weinig druk had. De techniek is niet meer te volgen zeker als u in de prehistorie geboren bent zoals ik.

Toen ik wou uitstappen belde er iemand op mijn gsm, ik drukte op een knopje aan het stuur en hoor iemand zeggen: “Waar bent U al, ik ben reeds op de werf, breng uw afstandmeter en uw vochtmeter mee.” Na kennismaking met de architect werden de kamers opgemeten, het apparaat deed dat heel juist tot op de millimeter. Op het einde zei het apparaat precies de oppervlakte van de uit te voeren werken, niet te geloven. De naald van de vochtmeter duidde aan dat het nog te vroeg was om de werken op te starten. Vroeger wachtte men maanden om alle risico uit te schakelen en verloor men veel tijd, nu weet men precies wanneer het kan gebeuren. De laser werd opgesteld om het peil te bepalen in alle kamers, heel precies met een fluorescerende lijn op de muren, één meter boven het nulpeil, ongelooflijk toch!

Het gaat snel, razendsnel, met heel veel technieken in alle beroepen. Wat me wel stoort is als men een nieuwe baan legt in de straat, met fiets -en voetpaden, prachtig gedaan, maar een half jaar later moet er een kabel bijgelegd worden. Men breekt alles open en alles wordt opnieuw gelegd. Ik dacht zo: waarom plaatst men bij het aanleggen van de baan links en rechts geen metalen of betonnen pijpleidingen op manhoogte, waar alle voorzieningen kunnen aangebracht worden en bijgelegd als dat nodig zou blijken, dat moet toch kunnen? Het stoort me dus uitermate als dat gebeurt en het is nooit meer hetzelfde, plus het vele werk, ik vind dat spijtig ik ga het eens voorstellen aan openbare werken. ;-)

Tot gauw rocor

01-02-2008 om 15:51 geschreven door Rocor

U ook vermoed ik, naar men beweerd zou men dan onmiddellijk in zijn ongeluk lopen, geen hoopvolle gedachte in het voorzicht van een miljoen euro te krijgen. Om te beginnen zijn er genoeg kandidaten om mee te delen in je pot en als ik mijn vrouw laat doen met de verdeling ervan houden we nog juist genoeg over om samen nog eens te gaan eten buitenshuis. De kinderen en kleinkinderen zouden natuurlijk de grote begunstigden zijn. Het is zo, dat geven een stuk leuker is dan krijgen, maar als het aan mij lag zou ik toch een deel voor mezelf houden. “Dat is egoïstisch!”, zegt mijn vrouw want, “Op uw leeftijd is dat onverantwoord en trouwens een man van uw leeftijd met veel geld op zak zou toch maar stomme dingen doen!”, ik dacht eerder aan leuke…

Het zal toch wel een hele aanpassing zijn om vanuit een werkbroek over te stappen naar een riante woning met een Mercedes voor de deur, dat zal toch niet simpel zijn, en er zal veel nuchterheid aan te pas moeten komen om dat allemaal te verwerken. Als ge leest dat er winnaars zijn die onmiddellijk zeggen dat ze blijven werken, is dat al een krasse uitspraak, er zouden er veel stoppen denk ik en rustig de rest van hun leven rentenieren. Men is super rijk als je met de intrest, van je intrest, rijk kunt leven. Ik kan het geloven. Nog zoiets, investeren of ze opdoen, ge moet de vraag eens stellen in gezelschap, iedereen heeft daar precies al over nagedacht en men weet nu al precies hoe ze het zullen aanpakken. Wat een vooruitziendheid, want in weelde leven is niet gemakkelijk zegt men, toch maar proberen.

Er komen alle dagen instellingen op af voor het goede doel, die ge onmogelijk kunt weigeren en gul U bijdrage storten, want gij zomaar in weelde leven terwijl die arme mensjes honger en dorst lijden, dat doet ge toch niet. Geld maakt niet gelukkig zegt men, maar het is makkelijker ongelukkig te zijn met geld, dan zonder, denk ik. De eerste vereiste is meedoen, ik doe al mee sinds mensen heugenis, mijn grootst gewonnen bedrag is 12,5 euro. Ik heb ze onmiddellijk terug ingezet, met het gekende gevolg, niets meer. Waarop men zei: “Ziet ge wel dat ge niet met geld kunt omgaan, ge moet dat sparen!”

Beste hoopvolle, niet opgeven! Men beweerd wel dat niet meespelen de grootste garantie is op winst. Maar meedoen in het vooruitzicht van erop te zijn geeft toch een goed gevoel tot de ontnuchtering komt iedere week, dat het weer niets is. Koesteren wat ge hebt zeker, want het geld wat je verdient hebt met werken, is nog altijd het meest aangename, maar blijf toch maar dromen, samen met mij en ik hoop dat ge er volgende week alleen op bent, laat het me weten. 
 

Een hoopvolle rocor, tot gauw

26-01-2008 om 14:55 geschreven door Rocor

Toen O.L.H. uitpakte met zijnen hof, het zogezegde ‘aards paradijs’, en Adam en ons Eva erin liet leven, zal hij nooit gedacht hebben dat het zo zou aflopen. Hij had zijn voorwaarden gesteld, er was een paradijselijk reglement. Alleen is maar alleen, vond Adam, een jager, dus vroeg hij wat gezelschap. Vandaar schiep God Eva, tussen de appel en de pruimenboom. Het was zeker een prachtige tuin daar niet van, met planten en vogels, maar als gans den dag Eva achter je aan loopt, naakt nog wel, blijf dan maar eens van haar appels en pruimen af. Ik ben ook maar een eerste mens, maar geloof me, die vrouw heeft onzen Adam verleid, zo zitten vrouwen in elkaar, met de gevolgen van dien: de erfzonde.

Ik heb uit goede bron vernomen dat het van de eerste keer koekenbak was, ze was in verwachting van den Abel, er waren toen nog geen voorbehoedsmiddelen, het was toen nog allemaal puur puur. Toen God ervan hoorde was hij razend kwaad, wat haalde dat manneke in zijn hoofd! “Zomaar binnentreden in ons Eva!” “Zeg nu zelf”, zei Adam, als U het lichaam van ons Eva bekijkt, moet ik er toch geen tekeningske bij maken zeker? En toen sprak hij de historische woorden: “Op ieder potje past een deksel”, kort samengevat, het woord seks was ontstaan.

Ze vlogen buiten, “Trekt U plan!” zei ons Heer, wat Adam ook zei, ons Heer luisterde niet. De wet is de wet. In zijn binnenste moest ons Heer bekennen dat hij van Eva iets zeer mooi had gemaakt, hij had een lichaam gemaakt en een voorbeeld genomen aan de natuur met bergen en dalen, spelonken en diamanten en liefde. Maar zijn besluit stond vast, er was geen weg terug, hij joeg ze weg. Maar toen de kleine Abel geboren werd, ZAG HIJ DAT HET GOED WAS, en liet het mensdom zijn gang gaan, samen met het dierenrijk. Als hij nu de aarde bekijkt denkt Hij: ze hebben er een zooitje van gemaakt, maar het beste en het mooiste wat ikzelf heb geschapen is de vrouw. Ik heb er lang aan gewerkt maar ik ben er fier op, en een God mag zich ook eens laten gaan. Dat die van beneden het maar eens nadoen, ze kunnen veel en ben soms echt verwonderd wat ze allemaal ontwerpen.

De enige fout die Ik gemaakt heb is, dat Ik alle mensen verschillend geschapen heb, van kleur en ras. Er zijn geen 2 dezelfden, en er zijn er miljarden, wat natuurlijk jaloezie, haat en nijd te weeg brengt met oorlogen en wreedheden. Als ze maar eens proberen er opnieuw een aards paradijs van te maken, dan zou pas Mijn schepping geslaagd zijn…

ZO SPRAK ONS HEER, en hij zuchtte.

Tot gauw rocor

(Eén van die schepsels)

18-01-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

Het was normaal dat ik de beenhouwerij van mijn ouders zou overnemen. Onze pa slachtte nog thuis, in het werkhuis gebeurde alles: het dier dood doen, laten uitbloeden, scheiden, uitbenen, versnijden, beuling maken, worsten en gehakt draaien, kopvlees maken, ook hammen roken. Niets ging verloren, alles werd gebruikt. Alles ambachtelijk vervaardigd, zijn onschatbare kennis, zijn traditionele technieken waren ongelooflijk, zijn kopvlees wijds bekend, daar moest ge geen mosterd opdoen, die smaak proeft ge nu niet meer. Het was een enorm werk en het was indrukwekkend toen het dier werd binnengebracht waar de dag nadien reeds de mooi versneden stukken vlees een naam hadden gekregen tussen de kop en de staart. Zoals een stuk vlees van de dikke ziel, biefstuk van de zwarte plek, stoofvlees van t’ bladje, hij maakte ook rilette en beuling.

Mijn vader was een vakman, ik keek naar hem op, hoe zorgvuldig en hygiënisch hij dat allemaal deed. Zijn werkhuis was een parel van netheid, onze pa voelde zich in zijn sas als hij slachtte. Ik moest hem helpen en met die vlijmscherpe messen werken vergt voorzichtigheid. Na die slachtpartij moest alles ‘afsterven’ heet dat, en bewaard worden in de koelkamer om later verkocht te worden in de winkel, wat ik samen met mijn vrouw deed. We kenden de huishoud problemen van de andere mannen uit de straat, we lachten veel, we missen dat wel. Vader was dan fier als de klanten zeiden: “Slager, het was ne malse biefstuk!”. Vader zei nadien: “Ziet ge wel dat ik goed gekozen heb!” Ons Vader zocht zelf de dieren uit die hij in de winkel wilde verkopen, het was tenslotte zijn broodwinning en de klant was koning voor hem.

Nu in deze tijd is het overleven, er zijn maar enkele beenhouwers over, het zijn nu traiteurs geworden, die smosjes maken en kant en klare dingen die ge in de micro schuift, waarvan ge kunt zeggen dat ge het zelf hebt gemaakt. Onze stiel is er aan, alle charcuterie is verpakt, vlees snijden is bijzaak geworden, de kwaliteit is niet te vergelijken met het vlees dat ons vader aanbood. In de grootwarenhuizen is een toog van hier tot ginder, alle vlees verpakt in folie. In een klein hoekje nog wat vers vlees, enorme concurrentie voor de enkele beenhouwers die er nog zijn. Wel moet ik vaststellen dat die enkelingen die nog overbleven een goede zaak hebben met flink wat personeel.

“Ja”, zegt mijn vriend, “Ik ben 45 jaar slager geweest, samen met mijn vrouw.” “Het doet pijn als ik zie wat er met mijn stiel gebeurt maar denk toch aan de vele goede jaren in de winkel, samen met mijn klanten die mij altijd nog herkennen.”

Tot gauw rocor

11-01-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik ben voldaan, ik kan geen eten meer zien. Alé mensen er zijn grenzen hé, als dat geen overdaad is! Hopelijk zijn de feesten snel achter de rug!

Een mens eet wat op, niet te geloven en het smaakt altijd, de keuze is enorm, met wat men tegenwoordig aanbied van eten en drinken. Heel vroeger was er enkel een stukje kaas bij de aperitief. Ik geef een voorbeeld, bij de aperitief in de familie was er onlangs een bord met 10 hapjes, waarbij champagne werd geschonken, met olijven, en klein stukje pizza, wat garnaaltjes, scampi’s om te dippen in whisky saus, een stukje haring in zuurzoet, een glaasje warme soep, gedroogde tomaten in olie, een warm kippenbilletje, fetakaas in olijfolie en een opgerold stukje roze zalm met kruidenkaas. Alles heel fijn met allemaal verschillende smaken, heel lekker en pittig. Als men nu van deze ‘voorproevertjes’ alles neemt en er komt dan nog een voorgerecht en een hoofdschotel, overgoten met witte en rode wijn, en U neemt nadien nog een stukje kersttaart of een crème glacé, aangevuld met koffie met een tik erin, dan denk ik dat ge overdrijft! Ik denk het niet, ik weet het zeker.

Daarbij de sfeer die er heerst, de vele onderwerpen waarover gediscuteerd word, de moppen, de lachpartijen. Dat is feesten en genieten met volle teugen, gelukkig zijn noemt dat, zich goed voelen. Soms heeft men wel het gevoel, kan ons geluk niet op, kan dat zomaar? Op die manier van al het goede genieten, zou dat blijven duren? Wij Belgen staan daar niet bij stil, en profiteren met volle teugen, we hebben er toch voor gewerkt zeker. Dat is ons verweer, en eigenlijk waarom ook niet?

U mag in die periode niet naar het de televisie kijken, want gegarandeerd zijn er beelden van mensen die honger lijden, of eenzaam zijn, en blijft ge achter met een schuldgevoel, wat wel vrij snel overgaat. Smerig, maar t’ is zo, onze enige zorg is, we zullen toch niet te veel bijgekomen zijn zeker… Als ge ziet hoeveel ruzie en oorlog er bezig is in de wereld en hoeveel mensen er lijden onder slecht beheer in die landen, dan mag je heel dankbaar zijn, dat ge hier kunt leven op onze morzel grond. Het feesten is over, laten we maar weer gaan werken en er tegenaan gaan, overtuigt van ons kunnen, ieder in zijn branche. En als u nog eens klinkt op de gezondheid (het moet wel champagne zijn) dan moet u elkaar in de ogen kijken, het moet wel 6 seconden zijn, en al wat U op die moment wenst zal uitkomen, probeer het eens.

Gezondheid en 6 seconden in de ogen kijkend…

Tot kijk ……rocor

06-01-2008 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik zal meer tijd nodig hebben, het is zo en U moet me raad geven. Meer en meer mensen die op pensioen zijn, die in een huis wonen, worden geconfronteerd met het feit dat u beter de laatste periode van je leven kunt doorbrengen in een appartement, verlost van alle werk in dat huis, plus den hof en je bent ook ver verwijderd van alle winkels in dat huis. Voor alle verplaatsingen heb je de auto nodig. Als U op een appartement dicht bij het centrum woont, kunt ge uw boodschappen te voet doen, geen auto meer nodig, terrasjes doen, geen last van alcohol controles, als u iets tekort komt aan tafel, gaat U er vlug om, het onderhoud van zo een appartement is op een uurtje per dag opgelost, volgens immobiliënkantoren niets dan voordelen.

De kinderen komen goeiedag zeggen als ze in het centrum zijn voor boodschappen, u krijgt veel bezoek. Werk is er niet, alles is nieuw, ge kunt op je sloffen lopen gans de dag. Ge moet niet anders doen dan telefoneren, televisie kijken, achter je computer zitten, een boek lezen, films kijken, eten, drinken, vrienden ontvangen, want U hebt tijd. Kortom ‘kabouter lui’ uithangen, als het dat is wat ge wenst, is het de beste keuze.

In het huis waar ge nu woont, dat ge zelf hebt gemetst, getimmerd, gevloerd, geschilderd, alles dus, is altijd werk, er begint overal sleet op te komen na 50 jaar. De keuken moet vernieuwd worden, op de veel belopen plaatsen is de glans van de vloer, de hof moet opnieuw aangelegd worden. Er zijn kosten aan, zeg maar. Maar ge houdt van dat huis, het is je thuis. Ge hebt alles aangepast naar je wensen, het heeft zoveel comfort, ge hebt elk plekje naar je zin gemaakt, kunt ge dat zomaar in de steek laten. Dat is een belediging voor dat huis, als is het maar een hoop bakstenen. U kijkt in de tuin als u ontbijt, daar zijn vogels want die voedert u, uw werkhuis is daar, met je gereedschap als U dingen herstelt. U praat veel met de buren Jaqueline en de Gust, u helpt elkaar indien nodig.

Als u aan tafel zit en je denkt, bij dit eten wil ik een tomaatje, rijp gekomen op de struik, ga je in de serre en kiest maar uit, een onbespoten bloemkool, een komkommer, wat radijsjes, u doet maar. Ewel voor die keuze staan vele mensen, er is natuurlijk de leeftijd. Het kiezen is moeilijk, appartementen verkopen als broodjes aan mijn leeftijdsgenoten. Voor de prijs van je huis hebt U een appartement. Ik hoor soms zeggen van die appartementen bewoners: “Ik moest het al veel vroeger gedaan hebben, maar ik denk nog dikwijls aan mijn huis. Maar als er iemand zou wegvallen van ons twee, is een huis veel te groot en altijd op je kinderen rekenen, kunt ge niet doen, ze hebben ook hun gezin”.

Zou het waar zijn wat men zegt? Als men over je praat in een appartementsgebouw er naar het schijnt niemand er niemand kent en zegt men: “Weet ge wie ik tegengekomen ben in de lift, dat koppel van 6^e! Ze hadden zeker boodschappen gedaan ze zien er nog goed uit”. Dus voor de rest van je leven bent U dus dat koppel van t’ zesde.

Wat moeten we doen, zeg U gedacht!!

Tot gauw rocor

29-12-2007 om 14:26 geschreven door Rocor

Onze kleinkinderen overtuigden ons dat digitale tv onmisbaar was en zeker als we een beetje willen bijblijven. Wat doet u dan, luisteren en doen natuurlijk. Ge kunt er mee opnemen en eenmaal ingesteld, neemt dat ding alles op; zowel Ben Crabbé met Blokken als Simonneke in Thuis, weken aan een stuk, ook de Pappenheimers en De slimste mens, wat een weelde. Ge kunt films kijken wanneer ge wilt, mits betaling natuurlijk. Documentaires, al wat ge wenst, alle genres, een ongelooflijk toestel, waarschijnlijk niet gemakkelijk om de bediening onder de knie te krijgen op onze leeftijd, maar dat wordt U haarfijn uitgelegd door onze medewerker zei men toen in de reclame.

Toen die mijnheer, een jonge man, zich aanmeldde, had hij een kleine computer bij, plaatste de box, belde met zijn vriendin ondertussen dat ze elkaar zouden zien want het was zijn laatste post en het ging niet lang duren, toch mooi jong zijn hé. Ik bood de jongen een koffie of een Coca Cola aan, want die jonge gasten hebben liever een cola, maar hij bedankte. Snel was de klus geklaard, hij belde naar het bedrijf en zei tegen ons: “Binnen enkele uren is jullie ‘mediatheek’ en ‘ooit gemist’ aangesloten”, steekt een papier onder mijn neus vraagt om mijn handtekening te zetten dat hij ons bezocht heeft. Toen ik vroeg hoe dat ding werkte antwoordde hij dat het allemaal doodgemakkelijk aangegeven was in het boek die hij achterliet, mijn vrouw gaf hem 5 euro en weg was hij.

Ik kijk op dat door mij in vertrouwen getekend document en wat zie ik, hij had op voorhand zelf 4 kruisjes gezet dat hij ons dat allemaal had uitgelegd, alles opgekuist, de toepassingen A LA CARTE getest en uitgelegd. Daar stonden we dan. 70 jaar, we konden het toestel enkel af en aan zetten, dat was alles, we begrepen niets van dat ding. Na enkele uren nog altijd geen ‘ooit gemist’, na enkele dagen niets, na een week niets, ik bel en kom bij vriendelijke mensen terecht die dat eens gauw zullen regelen voor mij. Niets, nada, noppes. Ik begon mij een beetje op te winden, en bel nog een keer, bijna 14 dagen later. Een vriendelijke man aan de lijn antwoord, blijf aan de lijn, na een minuut was hij terug hij had het nagezien, onze box was bij een andere klant geïnstalleerd. Binnen enkele uren zou het in orde zijn, wat ook zo was, mijn dank voor die vriendelijke man.

Mijn vrouw had gezegd: “Niets zeggen van die installateur via de telefoon”, maar ik kon mij niet houden. De vriendelijke man verontschuldigde zich en vroeg of ik een klacht wilde neerleggen, daar was een dienst voor. Ik heb nee gezegd, ik wil niet dat een gastje onder zijn voeten krijgt. Maar als U dit leest gastje, U hebt een reuze werk en uw baas gelooft in U, doe het dan niet naar de kloten jong! Tussen haakjes mijn kleinkinderen hebben het ons uitgelegd, en mijn vrouw kan er goed weg mee dus wat zou ik mij druk maken?

Als U mij OOIT MIST
tot gauw rocor

Beste lezers, deze pagina is reeds 3969 keer bezocht. Soms zal mijn geschrijfsel onzin zijn, soms plezierig, al eens wat seks, ik doe mijn best, wil zeker niemand kwetsen, want ik kijk gewoon rond, maar wat ik jullie echt wens is een ouderwets, ZALIG KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG NIEUWJAAR met veel gezondheid!

Tot gauw

22-12-2007 om 12:32 geschreven door Rocor

Goede vraag, ik weet het ook niet, een vriend met mijn leeftijd, 69 jaar dus, komt bij me en zegt Rocor ik zondig de laatste tijd nogal tegen het negende gebod, WEES STEEDS KUIS IN UW GEMOED, is dat een dagelijkse zonde of een doodzonde? Voor hem een dagelijkse zonde, maar vele kleintjes maken een groot. Moeilijk te zeggen natuurlijk, hoever gaat u in uw GEMOED, en wat is de duur van je fantasieën? Daar hangt het vanaf hoe zwaar de zonde is en in welke categorie ze valt, dat het zonde is lijd geen twijfel. U kunt niet zomaar in je gedachten U buurvrouw naakt haar was laten ophangen in den hof zonder gestraft te worden. Ik denk dat daar onze lieve Heer niet mals over is. Toen hij vroeg of mij dat soms ook overkwam, ontweek ik zijn vraag door te zeggen dat mijn buurvrouw een droogkast had, en haar was niet op de draad hing, want ik dacht nog, met zo een koud weer, kunt Uw dat mens niet naakt in den hof sturen. Ze is trouwens 70 jaar, ik hoop dat ze mijn blog niet leest, dat zou pas vervelend zijn.

Bij navraag aan onze vrienden bleek dat er nogal gezondigd werd tegen het negende, want alleen God en HIJ alleen kan je daarop betrappen, nogal geluk lachten ze, want hun fantasie ging blijkbaar veel verder dan de buurvrouw, schandalig toch, vind ik? We zouden het vragen aan onze herder, maar ja hij heeft verschillende parochies en heeft geen tijd voor zulke dingen, en zei hij: “Dat moet ieder voor zich weten, hoever ge daar in gaat”. Zeer diplomatisch en ontwijkend antwoord maar hij heeft gelijk, ginder boven worden pas de prijzen gedeeld, en dat is hopelijk nog ver van ons bed.

En nu moet ik verder zei onze priester want als ik niet bijblijf met mijn werk dan maken ze van mijn kerk een warenhuis of misschien wel een dancing, dat kunt u toch niet geloven. De kerk, het aanzien van alle kleine gemeenten tot de grootste steden, waar we de mooiste momenten van ons leven hebben beleefd, dat terwijl de moskeeën oprukken, we zullen ons moeten bezinnen en de kerk niet alleen bezoeken bij een doopsel of begrafenis, want huwelijken zijn een rariteit. Men zou de Priesters moeten toelaten een gezin te schichten want in deze tijden celibatair door het leven gaan dat kan toch niet meer, men heeft al veel afgeschaft om het de gelovigen gemakkelijk te maken. Maar dat heeft geen zin, als ge iemand vraagt of hij of zij christelijk is antwoord men: “Jazeker maar in me zelf”. Ziedaar men geloofd in God, maar laat jonge mensen de kans op een moderne manier, als Priester ons weer allen samen te brengen en te zingen en de Heer loven.

Misschien tot gauw in de kerk  rocor  

15-12-2007 om 10:40 geschreven door Rocor

Op de E17 komende van gent, tussen Lochristi en Lokeren, reed ik op het middelste rijvak van de drie. Op het rechtse rijvak reden trekkers opleggers, en camions met remorque met 50 meter afstand ertussen, op het linkervak de snelle mannen. We reden tussen de 110 en 120 kilometer per uur, plots word ik ingehaald door een dame met een overdekte kruiwagen, een ‘Smart’ noemt dat. We hebben geluk gehad, het zou een platte smart kunnen geworden zijn. Het meisje haalt me in en beseft dan plots dat ze de uitrit moet nemen, ze besluit dat toch maar te doen, en juist ter hoogte van de oplegger op het eerste rijvak snijdt ze de weg af van de aanstormende mastodont, die bestuurder begint te remmen. Alles piept en kraakt, de verbrande rubber kleeft aan de weg, de oplegger schuift juist voor mij op mijn rijvak, ik rem voor mijn leven. Achter mij hoor ik gierende banden, op enkele meters van het gevaarte komt iedereen tot stilstand zonder elkaar te raken.

Iedereen staat schots en scheef over de autostrade verspreidt, beseffend en God dankend dat het zo afgelopen is. De lading staat vlak voor mij op enkele meters, de trekker haaks op de vracht iedereen keek naar elkaar en dacht van de ander dat die de dader was. Samen met mij stapten de mensen uit en gingen kijken naar de trucker. Toen ik de cabine opende lag de man met zijn hoofd op het stuur trillend en zwetend, hij staarde mij aan en vroeg: “Zijn er gekwetsten en ligt mijn lading er nog op?” Toen ik zei dat alles in orde was zei hij: “Ik heb doodsangsten doorstaan, ik zag het meisje al verdwijnen onder mijn trekker, ze zou vermorzeld geweest zijn, beseffen de mensen dat niet dat men om 30 ton te laten stoppen veel afstand nodig heeft, ze heeft geluk gehad!”

Ik ben veel op de baan, maar als U op het middelste rijvak bent, hoe weet U dan precies waar de uitrit is, men moest dat met verf op de baan schilderen. Nu zeker, er rijden meer camions dan andere wagens, ik heb het eens geteld op het rechtse rijvak: 38 truckers achter elkaar. Geraak er maar tussen om de autostrade te verlaten, en wie durft nog kilometers op voorhand tussen die gevaarten rijden?

Ach ja, ik was het bijna vergeten ons juffrouw heeft doodleuk haar uitrit genomen zich van geen kwaad bewust niet beseffend wat ze aanrichtte. Voor hetzelfde geld doden en gewonden en een ketting botsing, maar alle dagen in het verkeer zijnde weet ik wel dat ik ook soms stomme dingen doe waar ge nadien van zegt: waarom doe ik dat?

Nog met nabibberen, tot gauw rocor

07-12-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Toen ik open deed stond er een engel voor de deur met en groot pak onder de met ijs bedekte vleugels. Toen ik vroeg of zij binnen kwam schudde ze haar hoofd, het is een te drukke periode en de grote tegenslag is dat Sinterklaas een ongeval heeft gehad. Rocor, zei de engel, de Sint vraagt of ge hem kunt vervangen. De heilige man is van zijn paard gevallen en heeft een ontwrichte schouder, het kan niet slechter uitkomen nu de kinderen hem verwachten. De engel gaf het pak af maar ook een gsm met maar 2 knoppen, een pijl omhoog met een wolkje en een pijl omlaag met een boompje, de engel wenste me nog een goede avond en voor ik kon vragen of zij echt niets warm moest drinken was ze al verdwenen.

Toen ik het pak opende zat er het gewaad van de Sint in, het paste mij perfect. Toen ik op de pijl met het wolkje duwde, van de gsm, hoor ik de sint zeggen: “Rocor, kan je in de fabriek in uw buurt de kinderen hun geschenk geven en doe ze veel groeten van mij. Al vast bedankt ik laat wel een fles wijn afgeven.” Ik wenste hem veel beterschap en zei dat hij moest rusten, dat hij zich niet ongerust hoefde te maken ik zou ervoor zorgen dat de kinderen hun geschenk kregen. Mijn opdracht was 130 kinderen gelukkig te maken.  Ik genoot ervan die gezichtjes te zien, soms bang, soms stout in je ogen kijkend. Eentje zei: “Sint ik heb een tekening gemaakt voor u!” Het was een beetje buiten de lijntjes gekleurd, daar is niets mis mee want ik ben ook een beetje buiten de lijntjes gegroeid. Een kindje zong een Sinterklaasliedje, echt mooi, onder mijn baard en mijter zag men niet dat ik zeer ontroerd was.

Een klein ukje kwam zijn ‘tutje’ afgeven met de tranen in de ogen, ik had er medelijden mee, maar het is een manier om het af te leren. Opvallend en om over na te denken, een vader kwam me vragen om tegen zijn dochtertje en haar vriendinnetje te zeggen dat ze geen woorden moesten gebruiken die ze niet verstonden. Zijn dochtertje vertelde op school dat zij en haar vriendinnetje lesbis waren. Ik was er stil van. Waarschijnlijk hebben die kinderen gevraagd wat lesbis is en heeft men geantwoord “dat zijn 2 meisjes die elkaar graag zien”, wat de waarheid is. Ik ben een oude wijze Sint, een echte kindervriend maar geen opvoeder. Moeten die kleintjes alles al weten en zouden we onze uitspraken in hun bijzijn niet wat zorgvuldiger kiezen?

Een kindje vroeg hoe mijn paard heette, ik was getipt het beest noemt, ‘goe weer vandaag’, ik zou ook 13 staffen hebben en als je een Sint ziet op basketsloffen is het een nep Sint. Er was een snugger kind dat vroeg waarom de Sint geen vrouw heeft? Ik moest even nadenken en zei “omdat het heilige mannen zijn” maar er zijn uitzonderingen en dacht aan mezelf. Ik vroeg aan de kinderen of ze hun best doen op school, aan de jongens hoe sportief ze waren, ik kreeg niets anders dan positieve antwoorden, wat me deed besluiten dat het allemaal brave kinderen waren.

De inrichters van het klaasfeest hadden hun best gedaan, het waren mooie geschenken die de kinderen blij maakten. De zwarte pieten hadden er veel werk mee maar het was een zeer aangenaam samenzijn. De meegekomen ouders genoten met volle teugen en hadden er ook plezier in.

Al bij al een mooie maar vermoeiende dag, ge zweet u te pletter, maar die blije kinderen doen je dat allemaal vergeten.

Ik heb op de pijl met het wolkje gedrukt, het was bezet, en heb ingesproken dat alles goed verlopen was, dat ik genoten had,  zeker omdat mijn kleinkind een van de zwarte pieten was. Ben ik geen wijze grootvader?

Tot gauw rocor

01-12-2007 om 12:39 geschreven door Rocor

Als men een huis bouwt is er een architect nodig die alles in goede banen leidt. Onlangs had ik een afspraak met een pas afgestudeerde architect die een nederige opmerking over zichzelf maakte. Hij zei: “U kent uw beroep en ik ken van alle ambachten in de bouw een klein beetje. Een mooie bekentenis. Ik gaf als raad: luister naar de details, van de metser tot de schilder en al de stielmannen ertussen en U zult een geliefde en tevens een goede architect worden. Het zijn ruwe bouwvakkers maar als ge ze respecteert zullen ze hun stiel nog beter doen. In de regen werken, in de felle zon , bij harde wind ,in de koude, in het stof, het is heel zwaar. Uw boterhammen opeten op enkele stenen met een plankje erop, toilet in de hof over een put,.. (Nu is er eindelijk een plastieken kot). Om dan nog te zwijgen over de vele gevaren dat er op de werf kunnen gebeuren. Geef ze een kommetje soep op de middag en het is feest voor hen! Houdt de gemene opmerking voor U:  Ze hebben toch voor die job gekozen!… Maar het kunnen ook niet allemaal computermannen zijn of  piloot of dokters ; en huizen moeten er altijd gebouwd worden!

Vooral in de woningbouw is voor ieder onderdeel een vakman nodig, een metser, een voeger

een schrijnwerker, een dakdekker, een elektricien, een loodgieter, een chauffagist , een pleisteraar, een chapelegger, een tegel- en vloerlegger, een keukenplaatser, binnen schrijnwerker voor de deuren, een aluminium bewerker voor ramen en veranda, een glazenier, een parketlegger, een schilder- behanger, een kassei- of klinkerlegger, iemand voor de omheiningen en aanleg van de tuin, een binnenhuisarchitect voor de binneninrichting.

Een leger van vakmensen die gans hun leven bezig zijn met hetzelfde beroep en zich voortdurend moeten aanpassen aan nieuwe technieken en materialen. En het moet altijd maar sneller! De architect moet alles in goede banen leiden, moet planning maken. Hij staat tussen de opdrachtgever en de vakmannen. Het moet goed zijn want het kost veel geld.

Ieder blijft bij zijn beroep want ieder kent de knepen van zijn eigen vak, en dat kunt ge nergens leren, alleen door ervaring.

Alleen in de regering, en dat versta ik niet , een minister van landsverdediging kan morgen een minister van pensioen zijn, openbare werken wordt minister van de leut t.t.z. cultuur. Minister van verkeer kan onderwijs doen en ga zo maar verder. Zou een eerste minister zijn zoals een architect die bij elke vergissing wordt afgestraft dan kunnen we alleen maar besluiten schoenmaker blijf bij uw leest. Er zou wel eens iemand mogen opstaan die eens andere beroepen in het daglicht stelt dan altijd degene die met een mooie stem geboren worden, en vereert worden als een God. Waar men altijd de rode loper voor open rolt. Er zijn zoveel mensen die dat ook echt verdienen. En iedereen heeft graag al eens een schouderklopje!

Misschien wat cynisch maar toch…..   tot gauw  rocor

24-11-2007 om 21:29 geschreven door Rocor

DAME met hoofdletters. U zult me gelijk geven, zeker de oudere mensen onder ons. Ze verdient zendtijd op de televisie. Deze DAME kwam met haar man bij ons thuis op bezoek. Ze hadden een mooi bloemetje bij en hun welgemeende wensen met veel beterschap voor mijn zieke vrouw. Het kwam tot een gesprek over haar ouders die stilaan oud werden en misschien hulpbehoevend zouden worden. Dat was nog wel veraf maar toch dacht ze er al aan.

En weet U wat Linda (de Dame) zei? “Ik denk er niet aan om mijn ouders in een OCMW te doen, een wachtkamertje op de dood. Die komen toch gewoon bij mij wonen! Mijn man past onze woning aan!" De man knikte. Ze vonden dat allebei de gewoonste zaak. Mijn ouders, wie van de 2 ook overblijft, in een tehuis steken (een vreselijk woord vind ik dat), dat nooit! Ik zou het mijn eigen niet vergeven. Zeg nu zelf, hebt U al een gelukkig mens gezien in zo een instelling? En er is een wachtlijst, kunt U dat geloven? Ze voegde er direct aan toe, het moet een enorme opdracht zijn van al dat personeel om het voor iedereen naar wens te maken, al die oude mensen met hun wensen en grilletjes uitkijkend naar een bezoek van hun kinderen of kleinkinderen, het enige wat ze nog hebben.

Niet goed te been meer zijn, wat kwaaltjes, niets meer om handen hebben, met het verleden leven. Uw ervaringen en levenswijsheid voor de zoveelste keer vertellen aan Bertha van het kamertje ernaast. Bertha haar man verblijft hier ook maar er waren geen kamers vrij voor koppels. Maar ze wachten tot er iemand sterft zodat ze terug kunnen samenleven.

Ja, zei Linda, ik bezocht de moeder van mijn vriendin in het tehuis, waar ze verbleef sinds haar man was overleden. De kinderen hadden besloten dat het zo niet langer kon. Het huisje werd verkocht, de meubels op de container gegooid, alleen een kastje was naar het tehuis meegekomen en wat foto’s . Ze miste haar huis, en haar kinderen en kleinkinderen. Nu was er een beurtrol. Ze kende dat woord niet, zei ze. Mijn oudste dochter brengt af en toe mijn lievelingseten, konijn met bruin bier en als het feest is komen ze me ophalen. Ik mag niet klagen, zei ze. Wat toen gebeurde vergeet ik nooit, zei Linda. Ze pakte me vast al wenend en zei: ik ben hier niet graag, maar niets zeggen tegen de kinderen. Ze doen al zoveel voor mij. Ik lijk wel een ondankbare.

Het was stil in mijn huis toen ze het vertelde. Dus niet met onze ouders, zei de man van Linda. Gemakkelijk zal dat niet zijn. Er zullen afspraken moeten gemaakt worden. Hij had al een plan in zijn hoofd, hoe hij die verandering ging maken in zijn huis. Eigenlijk moest dat allemaal voorzien zijn als men bouwt. Een kamer voor de ouders later… Ik schrijf Linda haar woorden gewoon na. In onze godsdienst moeten wij ons Vader en Moeder eren, het vierde gebod zegt dat. In de Islam worden de ouders geëerd en mogen zij deel uitmaken van het gezin tot ze doodgaan. In het jonge gezin hebben ze in alle beslissingen nog inspraak, wist ze.

Ze stonden op en wensten ons een goede avond. Als ge iemand zoekt voor de Nobelprijs!

Tot gauw rocor

16-11-2007 om 14:16 geschreven door Rocor

Toch schandalig van U als je maar 1 keer per jaar naar het kerkhof gaat, vind ik. Daar liggen of zijn toch de mensen die U  nauw aan het hart lagen? Is alles dan zo rap vergeten?  Je kinderen bezoeken die graven niet meer van hun grootouders, laat staan de kleinkinderen. Daarmee weet ge meteen hoe het zal verlopen als het ooit uw beurt zal zijn, als ge daar zelf verblijft. U weet het niet meer zegt men dan, maar ik weet het nu wel, misschien is er wel een goede ziel die je graf toch eens afwast eens per jaar of wilt U uitgestrooid worden? Dat is proper en neemt geen plaats in.

Hebt U dat ook, als ik die graven bezoek, praat ik in mijn binnenste met mijn ouders en mijn overleden vrienden en fantaseer ik allerlei dingen en zeg ook dat ze zich niet ongerust hoeven te maken en dat alles goed gaat. Vind U dat raar? Meestal begin ik te rekenen aan de hand van die getallen die op het graf staan, hoelang ze dood zijn en op welke ouderdom ze overleden zijn, ik vergelijk dan met mijn eigen leeftijd en ben dan wreed ongerust want zolang is dat allemaal niet meer.

Ik doe ook een toertje langs de mensen die pas zijn overleden en schrik elke keer, dat kan toch niet, ik heb hem 14 dagen geleden nog gezien! Hij stak zijn duim nog omhoog maar zo rap gaat het nu eenmaal, heden ik, morgen gij en hoever is morgen nog verwijderd? Ik heb een idee over de aanleg van het kerkhof, maar eerst moet ik zeggen, wij hebben in onze gemeente een prachtig kerkhof. Nergens zo goed onderhouden, leuk vertoeven is het nooit op een begraafplaats maar met die hagen en die van hoogte verschillen, het gras gemaaid, de paadjes mooi afgelijnd, een zee van bloemen, het geeft toch een sereen gevoel,. Zeker als ge er alleen bent, dicht bij al die doden in alle stilte, de vallende bladeren en je ziet in je gedachten je vrienden weer voor je, dan is het gemis enorm groot en eigenlijk moet ge blij zijn dat U hier nog kunt rondlopen.

Het plaatsje waar kinderen begraven worden kan ik niet bezoeken. Ik stel me dan in de plaats van die ouders, dat moet verschrikkelijk zijn een kind verliezen. Mijn gedacht: moest men bij het binnenkomen van het kerkhof al de mensen begraven die gestorven zijn tussen 90en100 jaar en met een mooie spreuk erop zou dat toch een beter gevoel geven om zelf lang vol te houden en er zou drang zijn om daarbij te liggen. De bloemen die men plaatst ieder jaar vind ik mooi, en voor 5 euro hebt ge Uw plicht gedaan is t’ niet? Om de overledenen te bezoeken  kleed iedereen zich mooi op en zo moet het ook? Ietwat misplaatst, er zijn mensen die elkaar lang niet meer gezien hebben en daar een beetje bijpraten.  Bij het verlaten van het kerkhof gaf men een briefje dat ge bij je pannenkoek in ‘café de hoge wip’ een gratis koffie kreeg. Toch vriendelijk hé? Binnenkort staat er misschien een frietkraam…

Tot gauw heb ik niet gezegd aan het graf maar tegen U zeg ik:

Tot gauw rocor

09-11-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

02-11-2007 om 13:04 geschreven door Rocor

Enkele jaren geleden waren we in Italië op vakantie. Uitzicht op de baai van Napels, zeer mooi, vakantie op zijn best, duur maar bijzonder? Er is echter een nadeel. als ge een uitstap maakt, rijdt men met de bus juist tot aan de ingang van het terras of winkel, zoniet is de kans groot dat men u besteelt. Handen op de geldbeugel, plezant is anders en Napels zien en sterven is niet aan mij besteed. We leerden 2 mensen kennen uit Limburg toen we op een terras in Sorrento een pintje dronken. Het waren twee lieve aangename mensen, jonger dan wij want die mevrouw schatte mijn ouderdom juist en ik heb dat niet graag. Ik wil er jonger uitzien. Ze hadden dezelfde uitstap gekozen zoals wij, die enkele dagen later zou plaatsvinden, dus we zouden elkaar terug zien.

Toen we op de bus stapten waren die mensen er al maar ze keken beiden niet zo vrolijk en toen we voorzichtig vroegen wat er was toen bleek dat ze beiden een uitstap hadden gedaan te voet naar een klein haventje dat daar zeer pittoresk beneden Sorrento lag. Halverwege zijn ze overvallen, gestampt en geslagen door vier man, ze waren al hun bezittingen kwijt, al hun geld, bankkaarten, hun splinternieuwe camera en ze hadden overal kneuzingen. Ze hadden geen rooie duit meer. Ik stelde onmiddellijk voor dat ze van ons geld konden hebben om verder te kunnen en ze kregen hun moed vol ik zag zelfs een traantje. Zomaar geld krijgen van iemand die je amper kende, maar de eerlijkheid stond op hun gezicht te lezen.

De politie was erbij gekomen, zelfs de burgemeester stuurde bloemen want zoiets was nog nooit in zijn stad voorgekomen, dat zal wel. Toen ze geld vroegen in het hotel om voort te kunnen kon dat niet, de hostess van het reisagentschap kon er ook niet voor zorgen. Kortom, zonder geld of papieren ben je niets, nul komma nul en je bent dan in Italië, begrijpelijk dat die mensen zeer ongelukkig waren. Ze hadden direct hun kaarten geblokkeerd, er was natuurlijk al geld afgehaald en hun kinderen zorgden dan zo snel mogelijk voor geld. Al bij al is het nog goed opgelost, de verzekering en de bank hebben hun verantwoordelijkheid genomen maar geslagen worden in een vreemd land op vakantie waar ge zo naar uitgekeken hebt en dan alles kwijt, het moet wel hard aankomen.

Maar die mensen waren ons zeer dankbaar, ieder jaar komen we nog samen, eens bij hun, eens bij ons, twee vrienden bij en die mevrouw zegt nu dat ik er jonger uitzie dan mijn ouderdom en dat doet deugt.

Tot gauw  rocor

27-10-2007 om 14:13 geschreven door Rocor

Mijn 2 kleinkinderen kwamen langs en vroegen: “OMA neem je agenda eens?” U moet weten, oma en de meisjes verschillen in leeftijd meer dan 50 jaar. Zeggen die snotneuzen dus: “Oma, neem je agenda eens, zodat we kunnen afspreken wanneer we met ons drieën eens naar het shopping center kunnen gaan?‘Van ik’ werd niet gesproken, mijn taak zou erin bestaan om mijn bankkaart mee te geven (van ik is west Vlaams voor van mij). Een grootmoeder met een agenda, ze heeft dat vroeger nooit gehad, als ge haar nu iets vraagt dat in de nabije of verre toekomst moet gebeuren zegt dat mensje doodleuk: “Wacht;IK ZAL MIJN AGENDA EENS NEMEN”. Vroeger legde ze een knoop in haar zakdoek om iets niet te vergeten, nu slaat ze het op in haar gsm of zet het op de computer. Dat is pas modern en met je tijd mee zijn! Een huisvrouw met een agenda waar gaan we naar toe zeg. Onlangs nog vroeg een vriendin aan haar of ze samen eens konden afspreken om wat bij te praten. De agenda’s werden er bijgehaald, nu dinsdag gaat niet, moet ik naar de markt, woensdagmiddag komen mijn kleinkinderen eten als ze van de school komen, woensdagnamiddag ga ik bloemschikken, donderdag doe ik mijn kuis, vrijdag zou eventueel gaan, maar dan ga ik met mijn man een zieke bezoeken, zaterdag ben ik bij mijn kinderen, zondag gaan we uit eten en maandag vind ik een vervelende dag om terrasjes te doen, en is er veel werk te doen na de zondag.  

De agenda van haar vriendin stond ook vol, ze deed aan turnen, hield de kleinkinderen één dag bij, was in de wandelclub, volgde engelse les, kuiste een dag haar huis en ging veel shoppen. Er was geen speld tussen te krijgen. Dus: ze zouden elkaar wel eens bellen of een smsje sturen…niet dus.

Toen de kleinkinderen terug kwamen hadden ze allebei een zak bij. Ze vonden dat ze er goed mee stonden, ik kreeg een dikke kus als dank, dus ik wist genoeg. Mijn bankkaart had een deuk gehad, maar ik vond het ook mooi en het was voor herhaling vatbaar. Ze hadden ook een thee gaan drinken en oma had zich ook goed gehad en ik had een rustige namiddag. Wat een agenda allemaal kan regelen, ik heb erin geneusd, ik denk dat ik ook een afspraak moet maken willen we samen nog iets doen.

Tot gauw rocor

20-10-2007 om 12:12 geschreven door Rocor