De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
04-05-2008
Onze kolonie de Kongo
In 1956 werd ik als parachutist - commando op voorwacht gestuurd naar onze vroegere kolonie, om alles over te nemen van de lichting militairen die voor ons de daar verblijvende landgenoten moesten beschermen. Wat een uitzonderlijk mooi land, de natuur is ongelooflijk, dat overvalt je. Er zijn maar twee jaargetijden zon en regen, met niets dan vrolijke mensen die onbezorgd door het leven gaan. Daar gingen wij Belgen eens verandering in brengen, we zullen al onze kennis eens ten dienste stellen van die arme negertjes. Toen we daar aankwamen na 23 dagen varen en een vliegtuigvlucht naar Kamina, kregen we een militair reglement toegestopt hoe we ons moesten gedragen tegenover de inlandse bevolking.
Gelooft U wat ik nu ga schrijven? We mochten geen vriendschap sluiten met die mensen, we moesten ze geen handdruk geven. Ze waren niet te vertrouwen, we moesten niet met de vrouwen omgaan en zeker geen seksueel contact hebben, want gegarandeerd kreeg U dan syfilis. Dat is me toen zo hard tegengevallen en het stoort me nog altijd, zodat mijn wereld waarin ik was grootgebracht in elkaar stortte. Zoiets was toch niet te verenigen, ik begreep uit die tekst dat we die mensen gewoon moesten negeren! Wij waren tenslotte toch in hun land, hier zegt men toch direct dat degene die naar ons land komt, zich moet aanpassen? Daar was het omgekeerd, wij zouden toch de taal van die mensen moeten leren en er werd Frans aangeleerd, zeker geen woord nederlands.
De zwarte medemensen woonden in hutten aan de rand van het militair domein, ik gaf wat ik kon missen aan de kinderen, ze moesten ons Bwana noemen (meester). We verbleven er 1 jaar en beleefden er mooie dingen, we plaatsten een brug, deden harde oefeningen, gingen op safari, sprongen met de parachute, trachtten 10 dagen te overleven in de brousse. Als beloning kregen we 14 dagen vakantie in de stad Kamina. Het deed deugd eens weg te zijn van dat strenge militair gedoe. Op de eerste dag, ik vergeet het nooit, ging plots een avondklok. De gekleurde medemens pakte zijn boeltje en verdween uit de stad, waar heen vroeg ik mij af? Ik ben gaan kijken, ze woonden in betonnen koten met golfplaten afgedekt, bloedheet, zoiets waar thuis onze steenkool in ligt. s Avonds was de stad alleen voor de blanken, enkel de kelners moesten blijven om ons te bedienen en whisky- cola te brengen.
Wat ik me nu altijd nog afvraag: wat hebben die mensen van ons geleerd? Al die bemoeienis van ons heeft geleid tot niets, alleen de grondstoffen zijn van tel voor ons. De kolonialen moesten maken dat ze weg kwamen toen Kongo onafhankelijk werd. Er zullen waarschijnlijk ook wel mensen geweest zijn die echt wilden helpen en goed werk verricht hebben.
Wellicht zullen velen onder U dat niet meer geweten hebben maar in mijn jeugd was vlees heel duur en voor sommige mensen was dan het alternatief vogels uit de natuur vangen. De vogels die ervoor in aanmerking kwamen waren vooral spreeuwen, lijsters, mussen en vinken. Alles wat in de netten kwam werd gevangen, gedood en opgegeten. Grote zwermen vogels van alle soorten vlogen toen door het landschap. Op de elektriciteitsdraden gespannen tussen twee palen zaten honderden zwaluwen. Een lugubere onmenselijke bezigheid waarvan men nu huivert en zich afvraagt, kon dat zomaar, het was om op te eten. Gebakken met boter was het heel lekker en voedzaam, men at het warm of koud. Het werd met de vingers gegeten het was peuzelen, het brood werd in de saus gedoopt.
Een haas of konijntje stond voor die stropers ook op het menu, een fazant vangen was een feest. En geloof me, die mensen waren in al deze disciplines heel handig, daar kon de beste boswachter niet tegen op. Sommige boeren en eigenaars van boomgaarden lieten de vogelvangers maar al te graag op hun eigendom toe, zoniet konden ze hun peren- of kersenoogst vergeten.
Sta me toe U uit te leggen hoe technisch die mensen hun netten zelf breiden. De lengte was tussen de 30 en 40 meter, de breedte 4 meter, de mazen aangepast, een zwerm spreeuwen van 100 vogels werd in een keer gevangen. In het midden van de netten werden enkele lokvogels van iedere soort vastgemaakt en als er een zwerm vogels af kwam gaf men een ruk aan een lang koord en vlogen de lokvogels op. De vogelvanger had een fluitje en bootste de zang perfect na met als gevolg dat de zwerm neerstreek, de netten sloegen dan dicht met het gekende gevolg. Een met takken gemaakt hok verborg de vangers onzichtbaar voor die weerloze dieren, hoe ze gedood werden wil U niet weten maar is ook te wreed om te beschrijven. Ze werden verkocht aan de gewone mens in de straat en ook aan de heren in t dorp. Later na het afschaffen van de vogelvangst heeft de overheid ze vernietigd met springstof, even erg vind ik dat.
In mijn tuin komt iedere dag een lijster een serenade geven, heel mooi. Ik zorg dat ze in de winter niets te kort komt. Ik denk dat ze mij daarvoor beloond en woont ieder jaar in mijn hof. Een struik met rode bessen wordt ieder jaar kaal geplukt door 5 merels, onze broodkruimels zijn voor de 20 mussen, er komen ook enkele mezen om het notenzakje leeg te pikken, een vink is een rariteit. Twee merels wonen ook ieder jaar in een struik. Ik help ze een beetje als de jongen uitkomen zodat ze niet gegrepen worden door de kat. Dat is het bestand zowat van vogels in mijn tuin. Ach ja sinds kort krijg ik een roodborstje op bezoek, van iedere soort zijn er nog een klein aantal. In de zomer ziet men ook sporadisch nog een zwaluw. We moeten er wat aan doen, ik merk wel dat de mensen zich bewust zijn van al het mooie dat we hebben en het respecteren.
Ik moet wat bekennen ik heb 60 jaar terug ook spreeuwen gegeten.
We zaten op de tram, waar de laatste tijd zoveel over te doen is. De tram was bezet met mensen van alle leeftijden, er waren ook een twintigtal jongens aan boord met allemaal dezelfde trui aan, van hun ploeg. Ze waren bijzonder goed gemutst, want hun club was kampioen geworden in het voetbal. Ze stampten met hun voeten op de vloer van de tram en klopten op de ruiten. Een oorverdovend lawaai, de andere passagiers hadden er ook plezier in, zo een bende jonge mannen, gezond en sportief, zo bezig te zien. Ze trokken wat aan elkanders klederen, de leute kon niet op, als de tram stopte. vielen ze allemaal op een hoop, een chaos .
Plots beginnen ze te zingen en te brullen: IK KAN NIET LEZEN, IK KAN NIET SCHRIJVEN, IK BEN EEN TRAMBESTUUUUURDER!! De bedoelde man vermindert wat vaart, misschien voelde hij zich beledigd, ik weet het niet. Maar alle andere passagiers lachten, iemand zei nog: Waar halen ze het uit! Gelijk had die, we zijn ook jong geweest zeker, mag er dan niets meer? Het lawaai bleef aanhouden en toen ze allemaal uitstapten liepen ze nog een eind mee met de reeds rijdende tram, het scheelde geen haar of er zat iemand onder, we hielden ons hart vast, maar het liep goed af, gelukkig.
Waar ze gezeten hadden op de tram lag het vol blikjes en papier. Niemand stoorde zich eraan, dat zou wel opgekuist worden. We hebben nadien nog over de kampioenen gepraat, toen plots iemand zei: We hebben gelachen met die jonge snaken, maar zouden we ook gelachen hebben moesten dat allochtone jongeren geweest zijn. Het werd zeer stil. Eerlijk gezegd denk ik van niet! We waren met acht mensen. 50% zei: Mij zou dat niet kunnen geven hebben, de andere helft begon de verhaaltjes op te halen wat er op de tram de laatste tijd allemaal gebeurt. We hebben er nog lang over gepraat toen iemand wijs zei: Tussen alle koren is kaf, zowel tussen de ene helft als tussen de andere, dus ook op een voetbal match.
We zijn zeer blij met de kampioenen, ze hebben het toch maar mooi gedaan, gans het jaar getraind en gespeeld, en eindigen als de beste, een dikke proficiat.
We hebben het over de voorlichting op seksueel gebied voor het huwelijk! In een doos op de zolder had ik een boekje gevonden over het HUWELIJKSGEBRUIK. Zeg maar: hoe men vrijen moest inschatten in 1908, juist 100 jaar geleden. Huwelijksgebruik vind ik echt een lelijk woord, dan is samen de liefde bedrijven toch meer uitnodigend, dan elkaar gebruiken. Ik citeer over den huwelijks plicht: Vrijwillige onthouding met redelijk doel en wederzijdsch goedvinden is in zich geoorloofd en kan zelfs aanbevelenswaardig zijn. En nu komt het: Men plege in deze zaak echter overleg met zijn zielbestuurder, zeg maar mijnheer pastoor.
Als men in die periode trouwde kreeg men van de kerk een boekje, waarin stond hoe ge U moest gedragen als ge niet in zonde wilde leven in het huwelijk, het huwelijksgebruik, zeg maar de liefde bedrijven. Zondige handelingen zoals onansime? Ik heb het opgezocht, het wil zeggen: Het opwekken van een orgasme door met de handen de erogene zones in de genitaliën te prikkelen. Ook nieuwe malthusianisme of geboorte beperking kon niet.
WANT DAT WAS:
1* een daad van laffe en brutale zelfzucht
2* een der zwaarste zonden van ontucht
3* een der zwaarste zonden tegen de liefde jegens elkanders onsterflijke ziel
4* het vermoordt den zielsvrede
5* het verleidt tot heiligschennende biechten en communiën
6* het leidt tot verzwakking en afval van het heilig geloof
7* het neemt den eerbied en de achting voor elkander weg
8* het voert dikwijls tot echtelijke ontrouw
9* het maakt niet zelden zenuwziek
10* het ondermijnt de volkskracht
11* nooit en te nimmer kan daarom deze handels wijze, die op hemeltergende manier in Gods bestel ingrijpt en zijn heiligste wetten verkracht, geoorloofd of kleine zonde zijn
13* buiten het huwelijksgebruik zijn tusschen man en vrouw geoorloofd liefdebewijzen zonder ernstig gevaar voor bevrediging, hetzij van een, hetzij van beide echtgenooten
Effe resumeren: Als ge toen twee kinderen had, had U het twee maal gedaan. Daarom had men vroeger zoveel kinderen! Nu weet ik het! Als ge zoiets leest en men vergelijkt dat met deze tijd waarin een 16 jarige maagd een zeldzaamheid is, denk dat het toch iets beter zou zijn tussen deze twee uitersten.
Of hoe ziet U het ??
Tot gauw rocor
PS : Nog in dit boekje: De ouders dienen er op te letten dat zij het kind niet gedurende den slaap bij zich in bed houden. De moedermelk is voor het kind de eenige goede voeding. Het past aan christelijke echtgenooten, dat zij evenals spijs en drank, zoo ook van het huwelijk gebruik maken niet enkel uit zinnelijken lust, maar met een goede meening en met matigheid.
Ik ben de jongste van de negen, een bende jonge mannen met veel zin om te leven, allemaal schoonbroers. We wilden werken en het ver brengen in het leven, we deden soms gek en hadden veel plezier. We hadden mooie vrouwen en die wilden ook wel Nu zijn we nog met twee en zijn 70 jaar, we willen nog wel, maar wat trager. Onze andere schoonbroers zijn overleden, vorige week hebben we nog een zwager begraven. Hij was 78. Ik heb voorgesteld om bij hem te waken s nachts om zijn doodstrijd wat dragelijker te maken, het is een heel aparte gebeurtenis, ik heb gans de nacht naar zijn gezicht gekeken, in de hoop dat het nog goed kwam, goedwetend dat niets meer hielp.
Af en toe zijn lippen wat bevochtigen, af en toe eens tegen hem praten in de hoop dat hij zou antwoorden. Ook luisteren naar zijn korte ademstoten, vier zakjes met middelen aangesloten in zijn magere lichaam, om een beetje comfortabeler de wereld te verlaten. Comfortabel het leven verlaten noemt dat, ik heb er last mee. Hoe kan dat nu, comfortabel het leven verlaten. Men zal het over pijn hebben natuurlijk. Er is ook een zakje met vloeistof waarmee men je in subcoma houdt zodat je niemand meer herkend, ook geen afscheid kunt nemen. Alles was toch al gezegd als ge elkaar 50 jaar kent.
Die nacht heb ik ervaren dat een mens ongelooflijk graag in leven wil blijven. Ons broer snakte 2 dagen en 2 nachten naar adem op zo een hels tempo dat nog niet vol te houden is door een atleet in topconditie. En waarom? Om het heengaan toch nog wat uit te stellen, hij wilde blijven, hij gaf niet op. Om het sterven wat milder te maken kon hij nog een prikje krijgen met morfine. Toen is hij zacht ingeslapen in het niets. Hij had gevraagd om verast te worden en hem burgerlijk te begraven, wat natuurlijk werd ingewilligd. Het was sober maar aangrijpend en mooi. Het was een lieve man, ik heb nog enkele woorden als afscheid gezegd op zijn begrafenis en ook hoeveel we hem gingen missen. Aan de koffietafel is iedereen al een beetje ontspannen en worden er plezierige herinneringen opgehaald en wordt er al eens gelachen.
Ik ben heel verdrietig geweest en denk dan: nu ik ga er van profiteren, want heden ik, morgen gij, komt verdomd dicht in de buurt
De intellectuelen onder ons beweren dat men perfect kan samenleven met mensen van andere rassen en strekkingen, verschillende godsdiensten, andere zeden, anderstaligen, kortom met alle mensen van de wereld. Liefde voor de medemens overwint alles, men moet gewoon verdraagzaam zijn. Ik mag dat niet in twijfel trekken want menselijk gezien moet het kunnen. Liefst van al zou ik van U een voorbeeld willen hebben waarvan ik kan zeggen, als die het kunnen waarom wij dan niet, maar ik denk dat u dan ver moet zoeken. Een waarheid is, zo zegt men, waar twee mensen samen zijn moet er een derde zijn om te bemiddelen tussen die twee. Als er drie zijn is het ook wat, dan trekken er twee elkaar voor en sluit men de derde uit. Wat denkt die wel met zijn betweterij en lap daar gaan we.
Daar gaan we inderdaad, wat denken die vuile Walen wel, met ons geld de profiteur uit hangen? Voor goed begrip: ik ga mij indekken, ik neem geen standpunt in, gemakkelijk natuurlijk. Zoals iedereen zou ik die problemen allemaal perfect kunnen oplossen. Die Brusselaars mogen blij dat wij dat tolereren als onze taal zo minacht wordt, nu spreken die Waalse ministers plots wel Vlaams, ze voelen nattigheid. Wij zijn met 6 miljoen zij maar met 4 miljoen né!
Waarom wachten die Hollanders zo lang om de schelde te verdiepen en rijden ze onze wegen kapot? Van de Duitsers hebben we geen last meer, het was ooit anders.
De vele allochtonen die hier verblijven? Niet aan beginnen zeker, iedereen kent wel een verhaaltje en weet hoe het moet, als ze hier willen verblijven, moeten ze zich aanpassen en de taal leren daar begint het mee, en iedereen blijft dat maar herhalen tot vervelens toe.
De godsdienst conflicten in de wereld,
De oorlog waar Engeland zich mee bemoeid,
Amerika waar die overal tussen zitten,
De Arabische landen schatrijk maar o zo arm,
Onze vroegere Kongo, wat een prachtig land en natuurlijke rijkdommen, maar ze maken elkaar af.
Zou U in de oost blok landen willen leven?
De joden die verspreid leven in de wereld, nu begint het in Kosovo.
Ik heb de conflicten in de wereld eens gepubliceerd gezien, een honderdtal.
Miljoenen mensen die allemaal hun gelijk willen halen, en maar volhouden tot ter dood. Geloof me, dat maakt me moedeloos, ik ken geen staat of land in de wereld waar u echt van zegt, HOE VREDIG, en toch houden de verstandigen onder ons vol dat het kan, wat denkt U? Waar begint die haat en nijd onder elkaar, we zijn toch allemaal goed opgevoed? In mijn jeugd toen ik nog bij mijn ouders was, had ik eens kritiek op onze buurman. Ik werd onmiddellijk op het matje geroepen van ons Moeder die vond dat zoiets helemaal niet kon en ik moest mij gaan verontschuldigen. Ik die dacht dat ik gelijk had, heb geluisterd naar ons Ma en voelde me nadien zeer goed. Ons Moeder had gelijk, voor mij een ware les, ik denk er nog dikwijs aan, zou dat in de wereld niet kunnen of is dat te simpel? In de ons omringende landen is het juist hetzelfde, dus wij kunnen niet samenleven met andere culturen, en toch blijft men het altijd maar beweren. Zolang men er niet mee geconfronteerd wordt is er geen vuiltje aan de lucht, maar o wee als ze ons raken.
Ik weet niet meer hoe het moet, iedereen heeft een pasklare oplossing, iedereen moet op zijn plekje blijven zeggen sommigen. Weet u wat? Het begint allemaal bij ons zelf, en wat gebeurt er dan, NIETS.
Beste geleerden onder ons, UITLEGGEN!!! ZEG DAN HOE HET MOET!!
Vroeger zei men van jonge dames als ze niet echt geïnteresseerd waren in naaiwerk: Ze kan nog niet eens een knop aannaaien of een kous stoppen en dat wil gaan trouwen! Dan was men blijkbaar een sukkel die het nooit ver zou brengen, ze kan met moeite een ei bakken zei men ook. Als ze een gezin wou stichten moest men goed zijn in alles, zelfs in bed, wat blijkbaar altijd bijzonder goed lukte, want een goede huismoeder moet goed zijn in bed, straffe uitspraak voor die tijd als u het mij vraagt.
Onlangs moest er in de school bij de kleinkinderen gebreid worden, in plaats van bij hun moeder te gaan om raad komen ze bij oma terecht want hun eigen moeder kan nog geen knoop aannaaien laat staan breien. Oma kunt u ook mijn jeans verkorten want wij hebben geen naaimachine, ze moeten dan op een stoel gaan staan, kwestie dat de oma zo laag niet meer kan bukken. De broek wordt dan afgespeld, van voor iets korter dan vanachter, afgekipt en gestikt, met een speciale steek zodat het nooit meer uitvezelt of loskomt.
Vroeger werd alles veel langer (qua tijd) gedragen, nu puilen de containers met oude kledij uit. Ik denk dat de derde wereld goed gekleed loopt als dat allemaal op zijn bestemming komt. Onlangs reed ik een klasje met kinderen voorbij. Een 30 tal jongens en meisjes, 15 jaar schat ik, begeleid door een leerkracht en allen te voet. Zonder uitzondering droegen ze een jeansbroek, mooie dracht vind ik. Als ik word genodigd op een feest of receptie moet ik afgeborsteld zijn, en o wee als ik de juiste kleuren niet goed heb gekozen. Ik moet soms 3 keer verwisselen van das, want die gaat wel assorti met mijn hemd maar niet met mijn broek, en uw broeksriem is bruin waarom hebt ge dan zwarte schoenen aan? Dus: changer! Ik blijf dan kalm en laat me doen, maar denk ik dan: mijn beurt komt wel!
Als we dan op het feest zijn en wat geacclimatiseerd en de vrouwen elkaar hebben bekeken en geschat vanwaar dat kleed van Magda komt. Ze schatten ook hoeveel het gekost heeft en als ze zien dat die twee keer hetzelfde aanheeft, is dat in ieder geval iemand zonder smaak. Ik zeg dan: De mannen lopen ook goed gekleed vind U niet?, ik tel er een tiental met een jeansbroek aan, een deel ervan hebben geen hemd aan maar een T-shirt met een merk erop, en dat op een feest. Er is er zelfs een met sportschoenen aan. Een mens went aan alles, maar ik vind dat een pak met een mooi hemd toch feestelijker is. Als ik zeg: Ik kom de volgende keer ook in jeans!, zegt men onmiddellijk: Dan komt ge maar alleen! Het is een affront voor die mensen als men in werkkledij naar een feest komt! Ik probeer nog te zeggen dat er veel verschil is in jeans, maar niets helpt. Ik ga terug mijn manchetknoppen dragen en een speld in mijn das, ik heb nog een zakuurwerk van ons vader, misschien steken ze me dan in een kooi als rariteit.
Gaan shoppen? Eerste vereiste: niet te veel geld meedoen, tas onder je armen klemmen, sluiting van de rits niet aan de achterkant, niet in drummende massa staan, tas altijd direct sluiten, je betaalkaarten apart steken. Als u aangesproken wordt om je telefoon eens te gebruiken, niet doen, want ze gaan er mee lopen. Alle vertrouwen dat u ooit had in het mensdom moet u thuislaten. Kortom, geen leuk vooruitzicht. Maar toch kan het wel aangenaam zijn al die mooie kleren en schoenen, al die elektronische apparaten, boeken, blije mensen, een koffietje gaan drinken, aan mensjes kijken doen. Laat het maar regenen, het is ontspannend. Soms vraag ik me af: wie koopt dat allemaal? Er zijn zoveel klerenwinkels, de keuze en de belangstelling is enorm.
In ons gezelschap was iemand met zware diabetes. Al haar spullen om bij de suikerspiegel te meten en insuline te spuiten zaten in haar tweedelige tas. Een vakje met haar geldbeugel, het andere met haar zo belangrijk meetapparaat. Dat is een heleboel en daardoor kon het tweede deel van haar tas niet dicht. U raadt het al zeker? Het apparaat is echt onmisbaar, zeker als ge suikerziekte hebt in de hoogste graad. Op zeker moment voelt die mevrouw zich onwel en tast naar haar meettoestel. Juist ja, in al die drukte had iemand het toestel voor een geldbeugel aanzien en weg was het! Grote paniek! Wat nu? Insuline nemen ja of neen, cola drinken? Is het hypo of hyper? Hoelang nog voor ze haar bewustzijn verliest, paniek alom!
Gaan navragen in alle bezochte winkels of het niet was binnengebracht, de tijd was kort. Dan maar naar het onthaal. De mensen begrepen de ernst van de toestand. Wat ik niet wist is dat men met een speciale code verwittigt aan de bijna 100 winkels van dat winkelcentrum om hun vuilbak leeg te kieperen. En werkelijk de dief had ingezien dat hij zoiets niet kon verkopen en had het toestelletje in de afvalbak gegooid. Hij zal gedacht hebben op geld staat geen naam, maar als ze me met dit betrappen is geen ontkennen mogelijk. Onmiddellijk de suikerspiegel gemeten, ze had nog slechts de waarde 37, terwijl dit rond de 100 moet zijn. Mensen met ervaring weten hoever ge dan staat, maar lieve rotzak blijf de volgende keer met je poten van andermans spullen. Toch bedankt dat ge het in de afvalbak hebt gegooid! Doe dat de volgende keer ook met de geldbeugels, pak het geld eruit dan hebben de mensen hun documenten terug!
Maar dan écht kwaad, om alle misvattingen te vermijden. Ik ben parachutist commando van opleiding vrees, wat is dat? Ook ben ik 2e dan zwarte gordel en geef les in verdediging en gevechtsport, ben ook bouwvakker. Maar nooit ruzie gehad, heb niets dan vrienden. Dit is niet om op te scheppen maar het is zo. Wanneer verliest men zijn kalmte en wilt ge het recht in eigen handen nemen? Ik ben erin getraind en bij bedreiging ga ik weg, hoe moeilijk dat ook soms is. Als ge reageert is het altijd in je nadeel. Onze code zegt: wees verstandig, ga weg, want een vermeden gevecht is een gewonnen gevecht.
Het ergste heb ik meegemaakt bij het parkeren. Het manoeuvreren was moeilijk en duurde een tijdje. Een man die stond te wachten draaide zijn raampje open en schold me uit. Toen ik hem voorbij reed om me te verontschuldigen spuwde hij in mijn gezicht. Geloof me dat vind ik het laagste wat er is, bij voetbal is dat een rode kaart, van het veld en vervolgens maanden geschorst. Mijn vrouw smeekte mij niet uit te stappen, mijn been stond al buiten de auto. Ze wist perfect wat de gevolgen zouden zijn, wat zou U gedaan hebben, heb eens geslikt en verder gereden (overwinning).
Nog zoiets, we zaten in een taverne met een zwembad eraan en we bezetten een tafeltje met 4 stoelen voor de kinderen, onze jassen hingen op de stoelen en onze drank op een tafeltje. Toen mijn vrouw zei dat ze eens naar de kinderen ging kijken die aan het zwemmen waren ging ik mee, en toen we terug kwamen met de kinderen, had iemand onze jassen en drank weggenomen en ze op de grond gelegd en onze plaatsen ingenomen. Toen ik hem vroeg wat de bedoeling ervan was bedreigde hij mij en wou tot handtastelijkheden overgaan. Hij nodigde me uit om het buiten te regelen.
Met mijn ervaring keek ik in zijn ogen en dacht en zag ook de stand van zijn handen. Zijn dekking te laag, schijnbeweging Mawashi geri, of knie en kopstoot samen zou voldoende geweest zijn. Al zijn gewicht steunde op zijn voorste been, ideaal om weg te vegen. Ik wist perfect wat te doen, hij zou zwaar tegen de grond gaan met als gevolg dat hij de eerste maand niet meer de liefde zou kunnen bedrijven, zou verschillende tanden missen, een bloedneus hebben en twee blauwe ogen. In het ergste geval enkele ledematen gebroken. Zijn vrouw en kinderen schreeuwend naar mij. Mijn vrouw smeekte om weg gaan, we konden een andere plaats zoeken, maar begrijpt U hoe ik me voelde, zo vernederd in het bijzijn van mijn kinderen, ik, die in hun gedachten zo stoer en sterk was! (overwinning?)
Wat had U dan gedaan?
Hebt U al meegemaakt dat U staat te wachten om een parking in te nemen tot plots iemand heel snel U de weg afsnijd en de parking inneemt, uitstapt, zijn middenvinger omhoog steekt en zegt: Eerst is eerst!! Maar wat zou het geworden zijn als ik die kerels in de kliniek had geslagen, politie erbij, naar de rechtbank om te verhoren, dat ik 8 dagen voorwaardelijk kreeg, 30 dagen werkstraf. Ik zou opnieuw moeten worden opgevoed, ook de rechtskosten betalen, omdat iemand met mijn opleiding een voorbeeld moet zijn, en zich niet verlagen tot zoiets gemeen, aldus de rechter zijn rechtvaardig oordeel. Ik wil wel eens weten hoe U, of eventueel je man, op die dingen zou gereageerd hebben. U mag het gerust weten, ik had er veel zin in om op hun bakkes te kloppen, want ik ben het beu me overal te moeten verontschuldigen. Tenslotte heb ik dat allemaal niet in gang gezet, is het lijntje dan zo dun tussen fatsoen en den bullebak uithangen?
Ik spreek over mannen, want men beweerd dat wij eerst dood gaan, volgens de statistieken is het nog juist ook. Persoonlijk vind ik dat bangelijk, wij mannen hebben toch ook voor den brode gewerkt, waarom moeten wij dan eerst dood gaan, das niet eerlijk. Ik heb een vriend die een beenhouwerij had juist op den hoek, waar een afspreekplaats was voor het oud ijzer (oneerbiedig gezegd over de gepensioneerden waar ik ook bij hoor) als ze een dagreisje maakten met de bus. Mijn vriend zei: In het begin van de leeftijd 60 waren het de helft vrouwen en mannen, enkele jaren later duidelijk meer vrouwen dan mannen. Nadien bleven maar enkele mannen over, tot plots de chauffeur van de bus ook een vrouw was. Het is de vrouwen gegund daar niet van, maar we zouden toch graag ook oud worden, en liefst samen.
Hoe een mens dood gaat is de laatste tijd een veelbesproken onderwerp, korte pijn, plots gedaan. Daar willen de meeste mensen voor tekenen, men is bang om dement te worden. Als een niemand verder te leven, een leven als een plant in de serre, met een pamper tussen je benen en die het verschil niet meer weet tussen je eigen kinderen of vreemden. Echt waar, ik vind het afgrijselijk en vernederend voor een mens die U gans je leven hebt gekend als een verstandig en respectvol iemand, die plots de grootste en onsamenhangende onzin uitkraamt. Wanneer men U thuis niet meer kan verzorgen komt men terecht op een speciale afdeling waar de buitendeuren een code hebben, veilig maar zo zielig voor een mens die gans zijn leven bemind en gewerkt heeft.
Soms denk ik eraan om tegen de kinderen te zeggen, als het ooit zover komt met mij, maak er dan maar een einde aan. Een leven zonder de minste kwaliteit, en ongelooflijk zwaar om dragen voor je naast bestaande, wat voor zin heeft dat nog. Ik vind dit een banaal blogje maar alles moet bespreekbaar blijven in deze snelle wereld en de dood hoort nu eenmaal bij het leven.
Dat dacht ik tenminste, voordat mijn gestel besliste dat ik iets fout had gegeten en alles klakkeloos liet lopen alsof men een waterkraan opendraaide. Had niet gedacht dat ik tegen de vlakte zou gaan, zelfs twee maal na elkaar, plots LICHT UIT, iets meer dan 100 kilo tegen de grond. Ik had geluk, juist op dat ogenblik was de huisdokteres er, om mij te behandelen. Ik ben er haar zeer dankbaar voor, ze belde de ambulance op, die er rap waren, mensen die hun stiel kennen en die me liggend op mijn rug met veel lawaai door het verkeer loodsten. Veel vering zaten er niet onder hun wagen. Iedere naad in de baan voelde ik, de man die bij me bleef praatte constant tegen mij, omdat ik bij de les zou blijven. Hij vroeg zelfs of ik sport deed op weg naar het ziekenhuis, zijn opdracht natuurlijk, mij gerust stellen.
Er gaat wat door je hoofd op dat ogenblik, toen de dokter op de spoed wat uitleg vroeg zei ik dat het 70 jaar geleden was dat ik in het gasthuis geweest was, samen met mijn moeder om geboren te worden, de dokter zei dat ik bofte, altijd zo gezond als een vis, en nu deed zo een klein beestje een virusje mijn record om zeep, nu lach ik erom, ik dacht dat ik ging sterven! Mijn vrouw zegt: Nog nooit pijn gehad, nog niets meegemaakt, en maar jammeren! Zij moesten de kinderen kopen, dan pas zouden ze weten wat pijn is, mannen hé! Omdat alle bedden in twee klinieken bezet waren, ongelooflijk toch, moest ik terug op mijn rug in die rammelkar naar een ander kliniek in Temse, om te zien of ze me daar wilden, er was plaats op het intensive. Een soort Fort Knox, niet binnen of buiten zonder toelating.
Men verbond mijn O zo zieke LIJF met 10 kabels zodat men op het scherm kon aflezen wat je hart en bloeddruk deed, ik ben nooit zo op mijn vingers gekeken, zeg maar hart. Het medische personeel verzorgde me heel goed, mijn dank hiervoor. Het is hun baan maar ze deden het met bezorgdheid. Op een nacht zwierf een verpleegster rond, een nachtzuster heet dat, ze had een zaklamp bij om de patiënten niet wakker te maken. Ze had een maskertje op om niemand te besmetten, ik schrok en wilde haar bij de keel grijpen, maar ze had geen zeis bij en ze zegde dat het haar taak was. Ik wenste haar een goede Valentijn, het was 14 februari en weg was ze.
Er zijn aangenamere manieren om valentijn door te brengen dan op je rug met buikkrampen in intensive te liggen, maar ben er gezond ontslagen.
Met een glaasje advocaat erbij, heel verzorgd, geserveerd door lieve mooie dames. We zitten op een vrijdag in de Papillon terwijl andere mensen moeten werken, het voordeel van fin de carrière te zijn. Over ons kwamen twee jonge mensen zitten, ik denk dat ze samen 30 jaar waren, het meisje had een sjaal om die 5 maal rond haar hals was gedraaid, dan hing het uiteinde nog juist boven de grond. Met haar buikje bloot, een navelpiercing, hij een krullenbol met zijn hemd over zijn jeans broek, twee mooie kinderen. Ze waren blijkbaar de moedermelk beu en bestelden een warme choco melk, kwestie van bij dezelfde smaak te blijven. We luisterden onvrijwillig mee, ze waren toevallig elkaar tegengekomen en hadden besloten samen iets te gaan drinken, ze kenden elkaar van de school dat was duidelijk.
Ze praten over de school over die bitch van Nederlands, over hun ouders waar ze het niet mee eens waren, ze konden blijkbaar wat extra pree gebruiken, over hun pas nieuwe fiets gesponsord door hun grootouders. Ze keken elkaar soms in de ogen en lachten dan een beetje verlegen, ze hadden het verder nog over een tatoeage dat ze dat maar niets vonden. Het laatste examen kwam ter sprake en was precies nogal meegevallen, ze dronken met kleine slokjes van hun chocomelk, plots legde hij zijn hand op haar hand, enkele ogenblikken genoot ze ervan en trok dan terug. In discreet genoten we ervan, het was vertederend om mee te maken, het was een aanloop naar verliefd worden, ze noemden Eefje en Brian. We waren ontroerd, zo pril, zo liefdevol!
Toen ze besloten van op te stappen draaide ze haar sjaal 5 maal rond haar hals en hij betaalde, plots zegt zei Brian: Ik heb nog juist geld genoeg, gaan we eens op de botsauto zitten? Het was kermis in het dorp, zij knikte verliefd. Ze nam de overblijvende suikertjes mee die waren voor haar zus lies, zei ze en weg waren ze. Mijn vrouw legde haar hand op mijn hand en zei: Ik wil ook eens in de bots autos zitten! Ze is 70 jaar, ze nam de overblijvende suikertjes mee voor haar kleinkind die op kot zat in Gent. Het zal van alle tijden en leeftijden zijn zeker, we verschilden 55 jaar met die pubers schat ik.
We zijn gaan kijken naar de bots autos, ons koppeltje zat heel dicht bij elkaar in het krappe autoscooter en ze genoten ervan. Bij iedere bots werden ze tegen elkaar gedrukt. Zegt mijn vrouw: Ik heb toen ook genoten toen ik achterop zat op je fiets, 55 jaar terug dan, het kan toch rap gaan hé!
Een mens met kinderen kan zijn geluk niet op, als de kl. kinderen komen gebeurt dat in een periode dat u leven halfweg is, dan zijn uw grootste zorgen om carrière maken en ook het financiële al een poosje voorbij. U bent milder geworden en de druk is er een beetje af. U bent meer begaan met je kinderen dan met jezelf,en dan komen die kl. kinderen, die ge liever ziet dan je eigen kinderen. (dat zal niet in dank afgenomen worden) Ik had al eens gedacht dat we die kl. kinderen eerst moesten gekocht hebben, want wat zeggen die als ze je zien: dag pepeke, dag poetie, ge krijgt een hoop kusjes, ge krijgt een hoop vriendschap zo puur en oprecht, voor hen ben je stokoud en broos en moet ge met liefde behandeld worden en ge voelt U daar zeer goed bij. Al die aandacht zeg, t zal nog niet!
Uw eigen kinderen opvoeden is niet altijd gemakkelijk, als baby is er veel voor te doen, wassen en plassen, voeden, U krijgt veel terug aan liefde en knuffeltjes. Als ze wat gaan puberen en den duvel uithangen of ze spreken tegen, maakt ge u kwaad, wat denkt dat snotjong wel! Ge dreigt ermee als papa vanavond thuiskomt, dat er sancties volgen, wat meestal op niets uitloopt. Ze komen op je schoot zitten en vertellen hun dag, wat kunt ge daar tegen hebben, ze zijn het al vergeten wat ze misdaan hebben.
Wat zou een mens doen zonder kinderen, leven natuurlijk en goed leven, genieten en profiteren, het is je eigen keuze, er niets mis mee en als men er geen heeft zegt men: Ge hebt er geen plezier van, maar ook geen last, maar als het niet lukt door omstandigheden moet het verschrikkelijk zijn. Maar kinderen opvoeden is toch speciaal, het laat je nooit los, 80% van je tijd wordt eraan besteed. Ze moeten beter worden dan jezelf, je wilt er fier op zijn, U wilt dat ze gezag aanvaarden, beleefd zijn, leren delen met anderen, hun karakter vormen, ze moeten zich gelukkig voelen, alles is uw verantwoordelijkheid.
Want hoe u het ook bekijkt, de opvoeding bepaalt hoe je kind het zal doen in het verdere leven. U geniet ervan ze bezig te zien, met voor en soms tegenslag, ge helpt ze waar je kunt, want kinderen met leeftijdseigen problemen zijn aangewezen op je goede raad. Als ze dan volwassen zijn en hun plan trekken kun je alles van op een afstand bekijken het is niet altijd zoals je zou doen, maar achteraf gezien doen ze het zoals je ze het geleerd hebt en ben je fier, je herkent jezelf erin.
Dan komen de kl.kinderen, als grootouders verandert dat uw leven, het is een genot ze te hebben, met hun school, hun vriendjes en vriendinnetjes. Soms zijn ze vrolijk en uitgelaten, soms eens misnoegd, maar alles wordt bijgelegd in de kortste keren, en zo hoort het. Ge voelt U gevleid als men zegt dat één ervan op U gelijkt. Uw kinderen zeggen dan Het is juist gelijk mijn vader, die luistert ook naar wat je zegt, maar nadien doet hij toch zijn eigen goesting! Weet ge wat, ze hebben gelijk.
Wat mijn wens zou zijn is een viergeslacht, ik ben in een goede positie om het te halen, ALS?
De G.P.S zei me dat ik rechtdoor moest gaan op de rotonde en de 2e afslag moest nemen, vervolgens links aanhouden, daarna 1ste afslag rechts. Die mevrouw zei: U rijdt de straat met bestemming in! en voor het juiste huisnummer zei ze: Bestemming bereikt! Om een vrouw te zijn weet ze ongelooflijk hare weg, ze is zo geduldig en ze is super vriendelijk, waar vind ge nog zo iemand in deze tijd? Het was een landweg ergens in de zalmstreek tussen de polders, zeer mooie streek, onvindbaar zonder de G.P.S. Wat een uitvinding! Het brengt je feilloos overal ter plekke en corrigeert direct als je iets fout doet, wonderbaarlijk.
Waar is de tijd dat ge op de landkaart moest kijken, in boeken zien of aan een toevallige voorbijganger vragen waar het was! Onderweg had ik mijn cruise controller op 90 km/u ingesteld zodat ik alleen moest sturen, de rest deed de computer, want op de baan Gent-Oudenaarde is het snelheids controle. Toen ik moest parkeren was er een geluidje dat waarschuwde dat ik tot op 10 cm. van de hindernis genaderd was en ging er plots ook een lichtje knipperen met de een stem die zei dat de rechter achterband te weinig druk had. De techniek is niet meer te volgen zeker als u in de prehistorie geboren bent zoals ik.
Toen ik wou uitstappen belde er iemand op mijn gsm, ik drukte op een knopje aan het stuur en hoor iemand zeggen: Waar bent U al, ik ben reeds op de werf, breng uw afstandmeter en uw vochtmeter mee. Na kennismaking met de architect werden de kamers opgemeten, het apparaat deed dat heel juist tot op de millimeter. Op het einde zei het apparaat precies de oppervlakte van de uit te voeren werken, niet te geloven. De naald van de vochtmeter duidde aan dat het nog te vroeg was om de werken op te starten. Vroeger wachtte men maanden om alle risico uit te schakelen en verloor men veel tijd, nu weet men precies wanneer het kan gebeuren. De laser werd opgesteld om het peil te bepalen in alle kamers, heel precies met een fluorescerende lijn op de muren, één meter boven het nulpeil, ongelooflijk toch!
Het gaat snel, razendsnel, met heel veel technieken in alle beroepen. Wat me wel stoort is als men een nieuwe baan legt in de straat, met fiets -en voetpaden, prachtig gedaan, maar een half jaar later moet er een kabel bijgelegd worden. Men breekt alles open en alles wordt opnieuw gelegd. Ik dacht zo: waarom plaatst men bij het aanleggen van de baan links en rechts geen metalen of betonnen pijpleidingen op manhoogte, waar alle voorzieningen kunnen aangebracht worden en bijgelegd als dat nodig zou blijken, dat moet toch kunnen? Het stoort me dus uitermate als dat gebeurt en het is nooit meer hetzelfde, plus het vele werk, ik vind dat spijtig ik ga het eens voorstellen aan openbare werken. ;-)
U ook vermoed ik, naar men beweerd zou men dan onmiddellijk in zijn ongeluk lopen, geen hoopvolle gedachte in het voorzicht van een miljoen euro te krijgen. Om te beginnen zijn er genoeg kandidaten om mee te delen in je pot en als ik mijn vrouw laat doen met de verdeling ervan houden we nog juist genoeg over om samen nog eens te gaan eten buitenshuis. De kinderen en kleinkinderen zouden natuurlijk de grote begunstigden zijn. Het is zo, dat geven een stuk leuker is dan krijgen, maar als het aan mij lag zou ik toch een deel voor mezelf houden. Dat is egoïstisch!, zegt mijn vrouw want, Op uw leeftijd is dat onverantwoord en trouwens een man van uw leeftijd met veel geld op zak zou toch maar stomme dingen doen!, ik dacht eerder aan leuke
Het zal toch wel een hele aanpassing zijn om vanuit een werkbroek over te stappen naar een riante woning met een Mercedes voor de deur, dat zal toch niet simpel zijn, en er zal veel nuchterheid aan te pas moeten komen om dat allemaal te verwerken. Als ge leest dat er winnaars zijn die onmiddellijk zeggen dat ze blijven werken, is dat al een krasse uitspraak, er zouden er veel stoppen denk ik en rustig de rest van hun leven rentenieren. Men is super rijk als je met de intrest, van je intrest, rijk kunt leven. Ik kan het geloven. Nog zoiets, investeren of ze opdoen, ge moet de vraag eens stellen in gezelschap, iedereen heeft daar precies al over nagedacht en men weet nu al precies hoe ze het zullen aanpakken. Wat een vooruitziendheid, want in weelde leven is niet gemakkelijk zegt men, toch maar proberen.
Er komen alle dagen instellingen op af voor het goede doel, die ge onmogelijk kunt weigeren en gul U bijdrage storten, want gij zomaar in weelde leven terwijl die arme mensjes honger en dorst lijden, dat doet ge toch niet. Geld maakt niet gelukkig zegt men, maar het is makkelijker ongelukkig te zijn met geld, dan zonder, denk ik. De eerste vereiste is meedoen, ik doe al mee sinds mensen heugenis, mijn grootst gewonnen bedrag is 12,5 euro. Ik heb ze onmiddellijk terug ingezet, met het gekende gevolg, niets meer. Waarop men zei: Ziet ge wel dat ge niet met geld kunt omgaan, ge moet dat sparen!
Beste hoopvolle, niet opgeven! Men beweerd wel dat niet meespelen de grootste garantie is op winst. Maar meedoen in het vooruitzicht van erop te zijn geeft toch een goed gevoel tot de ontnuchtering komt iedere week, dat het weer niets is. Koesteren wat ge hebt zeker, want het geld wat je verdient hebt met werken, is nog altijd het meest aangename, maar blijf toch maar dromen, samen met mij en ik hoop dat ge er volgende week alleen op bent, laat het me weten.
Toen O.L.H. uitpakte met zijnen hof, het zogezegde aards paradijs, en Adam en ons Eva erin liet leven, zal hij nooit gedacht hebben dat het zo zou aflopen. Hij had zijn voorwaarden gesteld, er was een paradijselijk reglement. Alleen is maar alleen, vond Adam, een jager, dus vroeg hij wat gezelschap. Vandaar schiep God Eva, tussen de appel en de pruimenboom. Het was zeker een prachtige tuin daar niet van, met planten en vogels, maar als gans den dag Eva achter je aan loopt, naakt nog wel, blijf dan maar eens van haar appels en pruimen af. Ik ben ook maar een eerste mens, maar geloof me, die vrouw heeft onzen Adam verleid, zo zitten vrouwen in elkaar, met de gevolgen van dien: de erfzonde.
Ik heb uit goede bron vernomen dat het van de eerste keer koekenbak was, ze was in verwachting van den Abel, er waren toen nog geen voorbehoedsmiddelen, het was toen nog allemaal puur puur. Toen God ervan hoorde was hij razend kwaad, wat haalde dat manneke in zijn hoofd! Zomaar binnentreden in ons Eva! Zeg nu zelf, zei Adam, als U het lichaam van ons Eva bekijkt, moet ik er toch geen tekeningske bij maken zeker? En toen sprak hij de historische woorden: Op ieder potje past een deksel, kort samengevat, het woord seks was ontstaan.
Ze vlogen buiten, Trekt U plan! zei ons Heer, wat Adam ook zei, ons Heer luisterde niet. De wet is de wet. In zijn binnenste moest ons Heer bekennen dat hij van Eva iets zeer mooi had gemaakt, hij had een lichaam gemaakt en een voorbeeld genomen aan de natuur met bergen en dalen, spelonken en diamanten en liefde. Maar zijn besluit stond vast, er was geen weg terug, hij joeg ze weg. Maar toen de kleine Abel geboren werd, ZAG HIJ DAT HET GOED WAS, en liet het mensdom zijn gang gaan, samen met het dierenrijk. Als hij nu de aarde bekijkt denkt Hij: ze hebben er een zooitje van gemaakt, maar het beste en het mooiste wat ikzelf heb geschapen is de vrouw. Ik heb er lang aan gewerkt maar ik ben er fier op, en een God mag zich ook eens laten gaan. Dat die van beneden het maar eens nadoen, ze kunnen veel en ben soms echt verwonderd wat ze allemaal ontwerpen.
De enige fout die Ik gemaakt heb is, dat Ik alle mensen verschillend geschapen heb, van kleur en ras. Er zijn geen 2 dezelfden, en er zijn er miljarden, wat natuurlijk jaloezie, haat en nijd te weeg brengt met oorlogen en wreedheden. Als ze maar eens proberen er opnieuw een aards paradijs van te maken, dan zou pas Mijn schepping geslaagd zijn
Het was normaal dat ik de beenhouwerij van mijn ouders zou overnemen. Onze pa slachtte nog thuis, in het werkhuis gebeurde alles: het dier dood doen, laten uitbloeden, scheiden, uitbenen, versnijden, beuling maken, worsten en gehakt draaien, kopvlees maken, ook hammen roken. Niets ging verloren, alles werd gebruikt. Alles ambachtelijk vervaardigd, zijn onschatbare kennis, zijn traditionele technieken waren ongelooflijk, zijn kopvlees wijds bekend, daar moest ge geen mosterd opdoen, die smaak proeft ge nu niet meer. Het was een enorm werk en het was indrukwekkend toen het dier werd binnengebracht waar de dag nadien reeds de mooi versneden stukken vlees een naam hadden gekregen tussen de kop en de staart. Zoals een stuk vlees van de dikke ziel, biefstuk van de zwarte plek, stoofvlees van t bladje, hij maakte ook rilette en beuling.
Mijn vader was een vakman, ik keek naar hem op, hoe zorgvuldig en hygiënisch hij dat allemaal deed. Zijn werkhuis was een parel van netheid, onze pa voelde zich in zijn sas als hij slachtte. Ik moest hem helpen en met die vlijmscherpe messen werken vergt voorzichtigheid. Na die slachtpartij moest alles afsterven heet dat, en bewaard worden in de koelkamer om later verkocht te worden in de winkel, wat ik samen met mijn vrouw deed. We kenden de huishoud problemen van de andere mannen uit de straat, we lachten veel, we missen dat wel. Vader was dan fier als de klanten zeiden: Slager, het was ne malse biefstuk!. Vader zei nadien: Ziet ge wel dat ik goed gekozen heb! Ons Vader zocht zelf de dieren uit die hij in de winkel wilde verkopen, het was tenslotte zijn broodwinning en de klant was koning voor hem.
Nu in deze tijd is het overleven, er zijn maar enkele beenhouwers over, het zijn nu traiteurs geworden, die smosjes maken en kant en klare dingen die ge in de micro schuift, waarvan ge kunt zeggen dat ge het zelf hebt gemaakt. Onze stiel is er aan, alle charcuterie is verpakt, vlees snijden is bijzaak geworden, de kwaliteit is niet te vergelijken met het vlees dat ons vader aanbood. In de grootwarenhuizen is een toog van hier tot ginder, alle vlees verpakt in folie. In een klein hoekje nog wat vers vlees, enorme concurrentie voor de enkele beenhouwers die er nog zijn. Wel moet ik vaststellen dat die enkelingen die nog overbleven een goede zaak hebben met flink wat personeel.
Ja, zegt mijn vriend, Ik ben 45 jaar slager geweest, samen met mijn vrouw. Het doet pijn als ik zie wat er met mijn stiel gebeurt maar denk toch aan de vele goede jaren in de winkel, samen met mijn klanten die mij altijd nog herkennen.
Ik ben voldaan, ik kan geen eten meer zien. Alé mensen er zijn grenzen hé, als dat geen overdaad is! Hopelijk zijn de feesten snel achter de rug!
Een mens eet wat op, niet te geloven en het smaakt altijd, de keuze is enorm, met wat men tegenwoordig aanbied van eten en drinken. Heel vroeger was er enkel een stukje kaas bij de aperitief. Ik geef een voorbeeld, bij de aperitief in de familie was er onlangs een bord met 10 hapjes, waarbij champagne werd geschonken, met olijven, en klein stukje pizza, wat garnaaltjes, scampis om te dippen in whisky saus, een stukje haring in zuurzoet, een glaasje warme soep, gedroogde tomaten in olie, een warm kippenbilletje, fetakaas in olijfolie en een opgerold stukje roze zalm met kruidenkaas. Alles heel fijn met allemaal verschillende smaken, heel lekker en pittig. Als men nu van deze voorproevertjes alles neemt en er komt dan nog een voorgerecht en een hoofdschotel, overgoten met witte en rode wijn, en U neemt nadien nog een stukje kersttaart of een crème glacé, aangevuld met koffie met een tik erin, dan denk ik dat ge overdrijft! Ik denk het niet, ik weet het zeker.
Daarbij de sfeer die er heerst, de vele onderwerpen waarover gediscuteerd word, de moppen, de lachpartijen. Dat is feesten en genieten met volle teugen, gelukkig zijn noemt dat, zich goed voelen. Soms heeft men wel het gevoel, kan ons geluk niet op, kan dat zomaar? Op die manier van al het goede genieten, zou dat blijven duren? Wij Belgen staan daar niet bij stil, en profiteren met volle teugen, we hebben er toch voor gewerkt zeker. Dat is ons verweer, en eigenlijk waarom ook niet?
U mag in die periode niet naar het de televisie kijken, want gegarandeerd zijn er beelden van mensen die honger lijden, of eenzaam zijn, en blijft ge achter met een schuldgevoel, wat wel vrij snel overgaat. Smerig, maar t is zo, onze enige zorg is, we zullen toch niet te veel bijgekomen zijn zeker Als ge ziet hoeveel ruzie en oorlog er bezig is in de wereld en hoeveel mensen er lijden onder slecht beheer in die landen, dan mag je heel dankbaar zijn, dat ge hier kunt leven op onze morzel grond. Het feesten is over, laten we maar weer gaan werken en er tegenaan gaan, overtuigt van ons kunnen, ieder in zijn branche. En als u nog eens klinkt op de gezondheid (het moet wel champagne zijn) dan moet u elkaar in de ogen kijken, het moet wel 6 seconden zijn, en al wat U op die moment wenst zal uitkomen, probeer het eens.
Wat zou U doen? Graag antwoord, 8 seconden vanaf nu, zou Herman Van Molle zeggen!
Ik zal meer tijd nodig hebben, het is zo en U moet me raad geven. Meer en meer mensen die op pensioen zijn, die in een huis wonen, worden geconfronteerd met het feit dat u beter de laatste periode van je leven kunt doorbrengen in een appartement, verlost van alle werk in dat huis, plus den hof en je bent ook ver verwijderd van alle winkels in dat huis. Voor alle verplaatsingen heb je de auto nodig. Als U op een appartement dicht bij het centrum woont, kunt ge uw boodschappen te voet doen, geen auto meer nodig, terrasjes doen, geen last van alcohol controles, als u iets tekort komt aan tafel, gaat U er vlug om, het onderhoud van zo een appartement is op een uurtje per dag opgelost, volgens immobiliënkantoren niets dan voordelen.
De kinderen komen goeiedag zeggen als ze in het centrum zijn voor boodschappen, u krijgt veel bezoek. Werk is er niet, alles is nieuw, ge kunt op je sloffen lopen gans de dag. Ge moet niet anders doen dan telefoneren, televisie kijken, achter je computer zitten, een boek lezen, films kijken, eten, drinken, vrienden ontvangen, want U hebt tijd. Kortom kabouter lui uithangen, als het dat is wat ge wenst, is het de beste keuze.
In het huis waar ge nu woont, dat ge zelf hebt gemetst, getimmerd, gevloerd, geschilderd, alles dus, is altijd werk, er begint overal sleet op te komen na 50 jaar. De keuken moet vernieuwd worden, op de veel belopen plaatsen is de glans van de vloer, de hof moet opnieuw aangelegd worden. Er zijn kosten aan, zeg maar. Maar ge houdt van dat huis, het is je thuis. Ge hebt alles aangepast naar je wensen, het heeft zoveel comfort, ge hebt elk plekje naar je zin gemaakt, kunt ge dat zomaar in de steek laten. Dat is een belediging voor dat huis, als is het maar een hoop bakstenen. U kijkt in de tuin als u ontbijt, daar zijn vogels want die voedert u, uw werkhuis is daar, met je gereedschap als U dingen herstelt. U praat veel met de buren Jaqueline en de Gust, u helpt elkaar indien nodig.
Als u aan tafel zit en je denkt, bij dit eten wil ik een tomaatje, rijp gekomen op de struik, ga je in de serre en kiest maar uit, een onbespoten bloemkool, een komkommer, wat radijsjes, u doet maar. Ewel voor die keuze staan vele mensen, er is natuurlijk de leeftijd. Het kiezen is moeilijk, appartementen verkopen als broodjes aan mijn leeftijdsgenoten. Voor de prijs van je huis hebt U een appartement. Ik hoor soms zeggen van die appartementen bewoners: Ik moest het al veel vroeger gedaan hebben, maar ik denk nog dikwijls aan mijn huis. Maar als er iemand zou wegvallen van ons twee, is een huis veel te groot en altijd op je kinderen rekenen, kunt ge niet doen, ze hebben ook hun gezin.
Zou het waar zijn wat men zegt? Als men over je praat in een appartementsgebouw er naar het schijnt niemand er niemand kent en zegt men: Weet ge wie ik tegengekomen ben in de lift, dat koppel van 6e! Ze hadden zeker boodschappen gedaan ze zien er nog goed uit. Dus voor de rest van je leven bent U dus dat koppel van t zesde.
Onze
kleinkinderen overtuigden ons dat digitale tv onmisbaar was en zeker
als we een beetje willen bijblijven. Wat doet u dan, luisteren en doen
natuurlijk. Ge kunt er mee opnemen en eenmaal ingesteld, neemt dat ding
alles op; zowel Ben Crabbé met Blokken als Simonneke in Thuis, weken
aan een stuk, ook de Pappenheimers en De slimste mens, wat een weelde.
Ge kunt films kijken wanneer ge wilt, mits betaling natuurlijk.
Documentaires, al wat ge wenst, alle genres, een ongelooflijk toestel,
waarschijnlijk niet gemakkelijk om de bediening onder de knie te
krijgen op onze leeftijd, maar dat wordt U haarfijn uitgelegd door onze
medewerker zei men toen in de reclame.
Toen
die mijnheer, een jonge man, zich aanmeldde, had hij een kleine
computer bij, plaatste de box, belde met zijn vriendin ondertussen dat
ze elkaar zouden zien want het was zijn laatste post en het ging niet
lang duren, toch mooi jong zijn hé. Ik bood de jongen een koffie of een
Coca Cola aan, want die jonge gasten hebben liever een cola, maar hij
bedankte. Snel was de klus geklaard, hij belde naar het bedrijf en zei
tegen ons: Binnen enkele uren is jullie mediatheek en ooit gemist
aangesloten, steekt een papier onder mijn neus vraagt om mijn
handtekening te zetten dat hij ons bezocht heeft. Toen ik vroeg hoe dat
ding werkte antwoordde hij dat het allemaal doodgemakkelijk aangegeven
was in het boek die hij achterliet, mijn vrouw gaf hem 5 euro en weg
was hij.
Ik
kijk op dat door mij in vertrouwen getekend document en wat zie ik, hij
had op voorhand zelf 4 kruisjes gezet dat hij ons dat allemaal had
uitgelegd, alles opgekuist, de toepassingen A LA CARTE
getest en uitgelegd. Daar stonden we dan. 70 jaar, we konden het
toestel enkel af en aan zetten, dat was alles, we begrepen niets van
dat ding. Na enkele uren nog altijd geen ooit gemist, na enkele dagen
niets, na een week niets, ik bel en kom bij vriendelijke mensen terecht
die dat eens gauw zullen regelen voor mij. Niets, nada, noppes. Ik
begon mij een beetje op te winden, en bel nog een keer, bijna 14 dagen
later. Een vriendelijke man aan de lijn antwoord, blijf aan de lijn, na
een minuut was hij terug hij had het nagezien, onze box was bij een
andere klant geïnstalleerd. Binnen enkele uren zou het in orde zijn,
wat ook zo was, mijn dank voor die vriendelijke man.
Mijn
vrouw had gezegd: Niets zeggen van die installateur via de telefoon,
maar ik kon mij niet houden. De vriendelijke man verontschuldigde zich
en vroeg of ik een klacht wilde neerleggen, daar was een dienst voor.
Ik heb nee gezegd, ik wil niet dat een gastje onder zijn voeten krijgt.
Maar als U dit leest gastje, U hebt een reuze werk en uw baas gelooft
in U, doe het dan niet naar de kloten jong! Tussen haakjes mijn
kleinkinderen hebben het ons uitgelegd, en mijn vrouw kan er goed weg
mee dus wat zou ik mij druk maken?
Als U mij OOIT MIST tot gauw rocor
Beste
lezers, deze pagina is reeds 3969 keer bezocht. Soms zal mijn
geschrijfsel onzin zijn, soms plezierig, al eens wat seks, ik doe mijn
best, wil zeker niemand kwetsen, want ik kijk gewoon rond, maar wat ik
jullie echt wens is een ouderwets, ZALIG KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG
NIEUWJAAR met veel gezondheid!
