Ik zat in een park op een bank mijn boterhammen op te eten. Achter mij kwamen twee oude mensen zitten, ze konden mij niet zien want er stond een struik tussen. Toen ze aankwamen haalde hij zijn zakdoek uit en legde die op de plaats waar zij moest zitten. Ze waren blijkbaar hardhorig zodat ik hun gesprek heel goed kon volgen, ze praatten dus tamelijk luid. Achteraf bleek dat ze respectievelijk 85 en 83 jaar waren.

Plots zei hij: “Marieken”, zo noemde hij haar: “Gij hebt altijd nog mooie benen zoals toen we 20 jaar waren” en hij legde zijn hand op haar knieën, zag ik door de struiken.

“Vindt gij dat Jef?”, zei ze en ze keek verliefd naar hem en legde haar hand boven op het zijne. “Weet ge wat ik vind"? en ze keek even rond: "dat gij nog altijd een strak kontje hebt zoals 60 jaar terug, ze giechelde als een puber.”

Ik voelde me een beetje gegeneerd, maar ik genoot ervan hoe ze met elkaar praatten.

“Ziede gij mij nog geiren”, vroeg ze? “Ja, nog meer dan vroeger antwoordde hij want een tijd terug lachtte gij heel vriendelijk naar de Frans en ik was jaloers, ik ben er kwaad op.”

Ze lachte luid en zei: “Ik was ook jaloers een tijdje terug toen ik u naar de decolté van de Bertha zag kijken, die vuile verleidster.”

Ik voelde mij een gluurder, maar ik ben toch blijven zitten.

“Jef”, zei ze, “wat een geluk hebben wij toch gehad met onze kinderen en kleinkinderen, dat maakt ons leven zo aangenaam. Zeker en vast nog wat geluk met ons gezondheid, dan hebben we een goed leven gehad beaamde hij.”

 “Marieken, gaan we een koffie drinken op den hoek ik heb er goesting in, gij ook"? "Neen Jef, voor dat geld kunnen we beter 2 gebakjes halen en maak ik thuis koffie.”

Ik hoorde hem zeggen voor mij een met rozijnen.

Hij hielp haar rechtstaan van de bank en gaf haar nog een kusje en keek in haar ogen. Ze zei: “Jef, uw zakdoek niet vergeten”, en weg waren ze, hand in hand. Ik dacht het leven kan toch simpel zijn. Achteraf bekeken noemde ze Maria en Jozef… misschien toeval?

11-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Onlangs moest ik stoppen aan het zebrapad om een heleboel jonge studenten over te laten gaan. Ik heb genoten van het uitzicht, ze waren tussen 12 en 16 jaar schatte ik zo. Meisjes en jongens vrolijk pratend, zonder zorgen kris kras door elkaar. Ze hadden bijna allemaal een rugzak om, toen heette die boekentas. De rugzak hing bij de meeste ter hoogte van hun knieën, klotsend bij iedere stap die ze deden.

Ik had de tijd om ze te bekijken het was een grote groep, ze hadden geen haast wat kon hun dat schelen. Ze waren geschoeid met basket sloffen de sportievelingen, sommigen hadden nog geen tijd gehad om hun veters te knopen, want die sleepten achteraan op de grond. De meeste moeders, dacht ik zo, hadden hun broeken op de groei gekocht zoals in onze tijd dan kon de broer, die achter u kwam die broek afdragen zo zei men dat toen.

Ze was drie maten te groot en zoals ik achteraf heb vernomen is dat de mode en keitof, het is zelfs zo als de broekspijpen uitgerafeld zijn van over de grond te slepen, krijgt ge alle waardering van de ganse bende. Bij de meisjes was het andersom, zeker bij hun truitjes, dat hadden die mama’s verkeerd gewassen en zodanig gekrompen dat die arme schapen met hun buikje bloot liepen en dan met zo’n weer, onverantwoord noem ik dat. De haardos van onze toekomst jongeren was echt de moeite, het varieerde, soms kon je niet zien of het een jongen of een meisje was. Een meisje had een haarkleur tussen ros, purper en oranje want ik zei nog tegen mezelf als dat mijn kleindochter moest zijn....... dan zou ik niets zeggen?

Een hanenkam noemt dat, stok stijve haartjes omhoog gekamd mooi in de rij, ja das juist mijn kleinzoon die heeft dat ook. Een verliefd koppeltje was er ook bij, ontroerend, ze waren schat ik samen 26 jaar, tongzoenen had voor beiden geen geheimen meer, dat demonstreerden ze juist naast het zebrapad ze misten hun mama dat zag je duidelijk.

Wat kan het leven toch mooi zijn, eigelijk genoot ik van die hele bende jonge snaken, zouden wij anders geweest zijn? Op een andere manier maar juist hetzelfde wat meer op onze vingers gekeken. Toen was de baan vrij, ik had binnenpretjes en een goed gevoel. OUD WORDEN hé…

07-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

06-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor